A History of English Literature - Free PDF Download (2023)

History of English Literature MICHAEL ALEXANDER [p. iv] © Michael Alexander 2000 All rights reserved. This publication may not be reproduced, copied or transmitted without written permission. No part of this publication may be reproduced, copied or transmitted without written permission or in accordance with the provisions of the Copyright, Designs and Patents Act 1988 or under the terms of any limited copying license issued by the Copyright Licensing Service , 90 Tottenham Court Road, London W 1 P 0LP. Any person who commits an unauthorized act in connection with this publication may be prosecuted and prosecuted for civil damages. The author has claimed his right to be identified as the author of this work under the Copyright, Designs and Patents Act 1988. First published in 2000 by MACMILLAN PRESS LTD Houndmills, Basingstoke, Hampshire RG21 6XS and London companies and agents worldwide ISBN 0- 333-91397-3 hardcover ISBN 0-333-67226-7 paperback The catalog record for this book is available from the British Library. This book is printed on recyclable paper and produced from fully managed and sustainable forest sources. 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 09 08 07 06 05 04 03 02 O1 00 Composition: Footnote Graphics, Warminster, Wilts Printed in Great Britain by Antony Rowe Ltd, Chippenham, Wilts [p. v]

Contents Acknowledgments Preface Abbreviations

The Harvest of Reading Skills Further Reading

Entrance

New Writing Manuscript and Printing Influence of French Writing Practices Dialect and Language Change Literary Awareness New Fashion: French and Latin Epic and Romance Court Literature Medieval Institutions Early English Prose Texts

Literary history What does it include? Tradition or rule? Priorities What is literature? Change language Other literature in English Is it dramatic literature? Characteristics and Quantities Texts Further Reading Primary Texts Secondary Texts

PART 1: The Middle Ages 1 Old English Literature: up to 1100 orientations Great Britain, England, English oral origin and conversion Aldhelm, Bede, Cædmon Northumbria and The Dream of the Rood Heroic poetry Christian literature Alfred Beowulf Elegies Battle Poetry

2 Middle English Literature: 1066-1500

14th Century Spiritual Writing Julian of Norwich Secular Prose Ricardian Poetry Piers Plowman Sir Gawain and the Green Knight John Gower Geoffrey Chaucer Parlement of Fowls Troilus and Criseyde The Canterbury Tales

15th century mystery drama

Mority of art Religious Lyricist The Death of Arthur The Emergence of Scottish Poetry Printing [p. vi] Robert Henryson William Dunbar Gavin Douglas Further reading

Part 2 Tudor and Stuart 3 Tudor Literature: 1500-1603 Revival and Reformation Revival Expectations Research England's Place in the World Reformation Sir Thomas More Courtier Sir Thomas Wyatt Earl of Surrey Religious Prose Bible Translation Educational Prose Drama Elizabethan Literature Sir Sir Thomas Walter Ralegh Jacobeans Christopher Marlowe Song Thomas Campion Prose John Lyly Thomas Nashe Richard Hooker Further Reading

4 Shakespeare and drama William Shakespeare The life of Shakespeare Preserved works Fortune and fame

[P vii] Theaters Comedy Restoration John Dryden Satire Prose John Locke Authors William Congreve

Drama Commercial Theater Predecessors Christopher Marlowe Class of Plays Stories Richard II Henry IV Henry V Comedy Twelfth Night's Dream Poems Tragedy Hamlet King Lear Romance The Tempest Conclusion Achievement Shakespeare Ben Jonson's Alleged View The Alchemist Volponing

5 Stuart Literature: to 1700 Age of Stuarts Drama to 1642 Comedy Tragedy John Donne Prose to 1642 Sir Francis Bacon Lancelot Andrewes Robert Burton Sir Thomas Browne Poetry in Milton Ben Jonson Metaphysical Poets Devotional Poets Cavalier Poets Lo John The Milton Paradstation Bunyan Samuel Pepys Non-fiction Edward Gibbon Edmund Burke Oliver Goldsmith Fanny Burney Richard Brinsley Sheridan Christopher Smart William Cowper

Further reading

PART 3 Augustan and the Romantic 6 Augustan Literature: to 1790 18th Century Enlightenment Health and Romanticism Alexander Pope and 18th Century Civilization Joseph Addison Jonathan Swift Alexander Pope Translation as Tradition Picking the Lock Mature Verses John Gay Lady Mary No Wortley Montelfoe Richardson Henry Fielding Tobias Smollett Laurence Sterne The Emergence of Sensibility Thomas Gray Pre-Romantic Sensibility: The "Ossian" Gothic Novel The Age of Johnson Dr. Samuel Johnson Glossary Literary Criticism James Boswell [p. viii] Moral History Abundance Why the Wise Men? Thomas Carlyle John Stuart Mill John Ruskin John Henry Newman Charles Darwin Matthew Arnold Further reading

9 Poetry Victorian Romantic Poetry Short Verses John Clare Alfred Tennyson Elizabeth Barrett and Robert Browning Matthew Arnold Arthur Hugh Clough Dante Gabriel Rossetti and Christina Rossetti Algernon Charles Swinburne Gerard Hopkins Further Reading

10 Novels The Triumph of the Novel Two Brontë Novels Jane Eyre Wuthering Heights by Elizabeth Gaskell

Robert Burns Continue reading

7 Romantics: 1790-1837 Romantic Poets Early Romantics William Blake Subjectivity Romance and Revolution William Wordsworth Samuel Taylor Coleridge Sir Walter Scott The Younger Romantics Lord Byron Percy Bysshe Shelley John Keats Romantic Prose Charles Lamb William Hazlitt Thomas De Quincey Fiction Maria Edgeworth Sir Walter Scott Jane Austen Towards Victoria Further Reading

PART 4 ​​Victorian Literature to 1880 8 The Age and Its Wise Men The Victorian Age Middlemarch Daniel Deronda Nonsense Prose and Verse Lewis Carroll Edward Lear Further Reading

11 Late Victorian Literature: 1880-1900 Differentiation Thomas Hardy and Henry James Aesthetics Walter Pater Drama Oscar Wilde George Bernard in Thomas Hardy Tess of D'Arbervilles Little Fantasy Samuel Butler Robert ERT RUMBERD RUMBERD RUMBERD RUMBERD RUBERD RUBERT reading

Charles Dickens Pickwick Papers David Copperfield Bleak House Our Mutual Friend Great Expectations "The One" William Makepeace Thackeray Vanity Fair Anthony Trollope George Eliot Adam Bede The Thread Mill Silas Marner

New Century Fantasy Edwardian Realists Rudyard Kipling John Galsworthy Arnold Bennett H. Wells

[P ix] Joseph Conrad Heart of Darkness Nostromo E. M. Forster Ford Madox Ford Poetry Pre-War Poems Thomas Hardy War Poetry and War Poets Further Reading

Fairy Tales C. S. Lewis J. R. R. Tolkien Poetry WWII Dylan Thomas Drama Sean O'Casey Further Reading

13 Post-War to Post-War: 1920-55 "Modernism": 1914-27 D. H. Lawrence The Rainbow James Joyce Portrait of the Artist as a Young Man Ulysses Ezra Pound: The London Years T. S. Eliot The Love Song of J. Alfred Prufro The Wasteland Four Quartets A Critique of Eliot W. B. Yeats Hugh MacDiarmid and David Jones Virginia Woolf To the Lighthouse Kathryn Mansfield Nonmodernism: The Modernism of the 1920s and 1930s Does Not Catch the 1930s Poetry Politics by Evvelony Auwellen. , George Orwell, Elizabeth Bowen

ΜΕΡΟΣ 5 The Twentieth Century 12 Ends and Beginnings: 1901-19

14 New Beginnings: 1955-80 Drama Samuel Beckett John Osborne Harold Pinter Acclaimed Protest Novels Abundance William Golding Muriel Spark Iris Murdoch Other Writers Poetry Philip Larkin Ted Hughes Geoffrey Hill Tony Harrison Seamus Heaney Further Reading

Postscript on Current Internationalization Postmodernism Novels Contemporary Poetry Continued Index

[PI. X]

Acknowledgments Having decided on the scope of the story and that it would be narrative as well as critical, the work of choice was presented. In order to better concentrate, I then asked, at an early stage, twenty professors of English literature each to send me a list of twenty works which they thought should be critically discussed in such a story. Some of those who answered escaped my rigor by including the Collected Works in their list. But thank you all. I have a much longer list of colleagues to thank for answering more scientific questions. I mention only Michael Herbert, George Jack, Christopher

MacLachlan, Rhiannon Purdie and Michael Wheeler read me a chapter, as did Neil Rhodes, who I turned to more than once for advice. Thanks also to Frances Arnold and Margaret Bartley of Macmillan, who invited me to write this book. I enjoyed reading and re-reading. Thanks to Houri Alavi who patiently guided the monster into the arena. First of all, thanks to my family, especially Mary and Lucy, who read many pages and listened to me. The book itself is also a kind of thanksgiving - to those who wrote what we now call English literature. scientists, editors, critics. the English teachers I had at school. to fellow literary students, especially at Stirling and St Andrews. all of whom I have learned from. I still have a lot to learn and I thank in advance any readers who point any mistakes to my attention.

Illustrations by AKG Photo, London, pp. 94, 110, 133, 150, 241; ETArchive, pp. 21, 28, 45, 207, 202; British Library, p. 190; British Museum, pp. 10-11. 23, 27; J. Burrow and T. Turville-Petre, A Book of Middle English, Blackwell Publishers, p. 37; Camera Press, London, p. 349; Corbis Collection, p. 340; Corpus Christi College, Oxford, UK/The Bridgeman Art Library, p. 50; Courtauld Institute of Art, London, p. 138; Judy Daish Associates, p. 364; Norman Davies, Islands, trans. 12? Dickens House Museum, London, p. 277; Dorset Country Museum, p301; Building, pp. 170, 248; Mark Gerson, p. 367; The Hulton Getty Picture Collection Ltd., pp. 10-11. 270, 317, 321, 347, 372; Image Select International, pp. 101-196, 139, 185, 335, 338; National Portrait Gallery, pp. 10-1 98, 212, 223, 273, 374, 379; Nottingham County Library, The D. H. Lawrence Collection, p. 326; RIBA Photo Collection, p255; Ann Ronan in LS.L, pp. 101-1 54, 62, 79, 106, 232, 242, 251, 263, 268, 278, 282, 287, 291, 298, 300; John Timbers, Images of the Arena, p. 363; Utrecht University Library, p. 108; Victoria and Albert Museum, pp. 10-11. 64, 168, 213. Every effort has been made to locate all copyright holders, but if any have been inadvertently omitted, the publishers will be glad to make the necessary arrangements as soon as possible. [E.G]

Preface This history is written for two audiences: those who know some pioneering texts in English literature but little about the country around them. and those who just want to read its long history from its beginnings to the present day. The history of English writing begins very early in the Middle Ages and continues through the Renaissance, Augustan, and Romantic periods through the Victorian era, the 20th century, and the modern era. This account is written to be read as a coherent whole. It can also be read in parts and consulted for information. Its narrative design and layout are clear and intended to be both readable and concise. Attention was given to the great poets, playwrights, prose writers and prose writers and to general literary phenomena. Each part of the story benefits from being placed in a literary and social context. The space is devoted to explanatory excerpts and critical discussions of selected important authors and works. Minor writers and movements are described rather than discussed, but much information about them can be found in the complete apparatus surrounding the narrative. This device allows you to use History as a reference project as well. A glance at the following pages will reveal the text supplemented by a number of historical tables of events and publications. through biographies of authors and their works; and through marginal definitions of critical and historical terms. There are about sixty illustrations, including maps. There are also suggestions for further reading and a full index of names of authors and works discussed. [P xii]

shortcuts? uncertain Anya. anonymous b. was born c. around, around d. died pub. edit edn. edition et al. and other etc. and other things fl. flourished Fr. French Gr. Greek Latin Latin ME Middle English med. Latin Medieval Latin MS., MSS. manuscript, OE Old English manuscripts

[PI. 1]

Entrance

Contents

Literary History England has a rich literature with a long history. It is an attempt to narrate the English language. What does it contain? literature from its beginnings to the present day. Is the story written to be read as a whole, Tradition or canon? though it can be read in parts, and its device and index allow consultation Priorities What is literature? report. To read the whole with pleasure, the story should have a social aspect, change the language, and the volume of topics discussed should not be too large. It is said that there are "nine and twenty other literatures in English ways of reciting tribal songs" and surely there is more than one way of writing a story Is drama literature? English Literature. This introduction tells you what kind of story it is and what it isn't, and the Quality and Quantity of Texts determine its scope: where it begins and ends, and what "English" and "literature" mean in further reading. Primary Texts 'Literature' is a word with qualitative connotations, not just a neutral term for writing in general secondary texts. Without this conclusion, and without the author's belief that certain features of literature are best appreciated when presented in the order in which they appear, the history of literature would be meaningless. This attempt to place England's most memorable writing in understandable historical perspective is offered as an aid to understanding public opinion. The reader is supposed to like the literature and be curious about it. It is also assumed that he will primarily want to know works such as Shakespeare's King Lear and Gulliver Swift's Travels, the poems of Chaucer, Milton and T. S. Eliot, and the novels of Austen and Dickens. So a primary gets more space on these pages than a secondary. Secondary literature attracts more attention than writings of greater social, cultural, or historical significance than literary ones.

Literary History Literary history can be useful and is increasingly needed. Scholars specialize in individual fields, English professors teach individual projects. The greatest narratives are lost. the perspective provided by the general view is not widely available. English students leave school knowing some pioneering works but little about the country around them. They would not like to be asked to assign an unread author to a context, or perhaps to one of the centuries between Chaucer and the present. "How many thousands have never heard the name of Sidney or Spencer or their books!" wrote the Elizabethan poet Samuel Daniel. This story offers a map to thousands of people learning English today. English students who write "Charles Dickens was an eighteenth-century novelist" on their final exam may be better informed. The reader of this book will understand what English literature consists of [p. 2] its content. then how the author or text relates to it, chronologically and in other ways. The map is also a journey that allows you to see the relationship of writing to its time, one literary work to another, the present to the past. In addition to the pleasure of discovery and comparison, literary history cultivates a sense of analogy that puts the present in perspective.

What is included? The literary historian strives to do justice to the great things of his tradition, knowing better than most that the status of a classic has been acquired and may disappear. In terms of literary status alone, it is clear from Beowulf that poetry held a high place in the earliest English world known to us. The first formal statement of the classical possibilities of writing in a modern European vernacular was made around 1307 by the Italian poet Dante. Philip Sidney made this claim about the English language in his Defense of Poetry (1579), responding to an attack on the theatre. The Puritans closed the public theaters in 1642. After they reopened in 1660, literature began to play a central role in English culture. Since the 1800s, romantic poets have made great claims about the value of poetry. Eventually, the Victorians came to study English literature alongside Greek or Roman literature. Literature also had its enemies. The first Greek writer-philosopher Plato (c. 429-347 BC), banishing the poets from his imagined ideal Republic, recognized their power. Seventeenth-century English Puritans made a similar statement when they closed their theaters. After 1968, some French theorists argued that critics were more important than authors. At the same time, some California students protested the overrepresentation of dead white European males in the canon.

Tradition or rule? A canon is a selection from a wider literary tradition. The modern English literary tradition dates back to the 15th century, when Scottish poets referred to the poetic tradition, led by Chaucer. As the Renaissance continued, this tradition was celebrated by Sidney, Spenser, Shakespeare, Jonson, Milton and their successors. Tradition implies participation and communication: it grows and disappears, changing its appearance every few generations. When scholars first examined the history of English literature in the 18th century, they found that the medieval phase was stronger and longer than previously thought. In the 19th century, the novel became more powerful than the drama. Writing and literature continue, as does learning English. Since about 1968, university English departments have diversified: the literary tradition must meet ideological and research interests. Other magazines in English have already appeared: American magazines, followed by magazines from other former colonies. Neglected works by women writers have been discovered. Abandoning literature, "cultural studies" concerned itself with writing of sociological or psychological significance, including magazine stories, advertisements, and unwritten film and television "texts." Special courses were offered for sections of interest - social, sexual, or racial. The hierarchy of literary genres was also challenged: poetry and drama long ago joined fiction, then came travel writing, then children's books, and so on. However, the literary category cannot be extended indefinitely - if new books are promoted, others must be made

[P 3] degraded - and the question of values ​​cannot be ignored indefinitely. Despite the challenges, variety and adaptation, household names continue to be at the heart of what is taught in school, college and university. The student should be able to arrange these names in an intelligible way, in relation to literary history and non-literary history. This book, a history of thirteen centuries of English literature, deals with everything of vital literary value, both modern and medieval.

Προτεραιότητες Ενώ αυτή η ιστορία παίρνει τα πράγματα όσο προχωρά με χρονολογική σειρά, η προτεραιότητά της είναι λογοτεχνική παρά ιστορική. Ο Σαίξπηρ έγραψε ότι «Όσο οι άνθρωποι μπορούν να διαβάζουν και τα μάτια μπορούν να δουν, / Τόσο ζει αυτό, και αυτό σου δίνει ζωή». Η πεποίθηση ότι η λογοτεχνία θα επιβιώσει στις συνθήκες δημιουργίας της, όσο διδακτικές κι αν είναι, οδηγεί την επιλογή. Ο Μπεν Τζόνσον ισχυρίστηκε για τον Σαίξπηρ ότι «δεν ήταν γερασμένος αλλά για πάντα». Αυτό το χαρακτηριστικό γνώρισμα έρχεται σε αντίθεση με ιστορικοποιητικές προσεγγίσεις που προσπάθησαν να επιστρέψουν τη λογοτεχνία σε κοινωνικά ή πολιτικά πλαίσια, μερικές φορές με ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Πέρα από τις πεποιθήσεις και τις προτεραιότητες, λίγες από αυτές τις 190.000 λέξεις μπορούν να αφιερωθούν στα πλαίσια αυτών των δεκατριών αιώνων. Τα απαραίτητα συμφραζόμενα των λογοτεχνικών κειμένων υποδεικνύονται συνοπτικά και διατάσσονται με κατανοητή σειρά. Αναφέρονται κρίσιμες συζητήσεις, αλλά η ιστορία του ιδρύματος μπορεί επίσης να συνοψίσει την ιστορία του μυθιστορήματος. Μια άλλη προτεραιότητα είναι η παράθεση λογοτεχνικών κειμένων. Αλλά η βασική προϋπόθεση ήταν ότι τα κυρίως συζητούμενα και εικονογραφημένα έργα θα ήταν μεγαλύτερα έργα που χαροποιούσαν ή προκάλεσαν γενιές αναγνωστών και άλλαζαν τη νοοτροπία, τη φαντασία ή τη ζωή τους. Ποιοι είναι όμως οι κύριοι συγγραφείς; Η ιστορία της γεύσης δείχνει ότι λίγα ονόματα έχουν ανοσία στη λήθη. Στη δυτική λογοτεχνία, μόνο τα έργα του Ομήρου, του Δάντη και του Σαίξπηρ είναι αδιαμφισβήτητα και τα δύο πρώτα ήταν αόρατα για αιώνες. Ο Βολταίρος, ο Βασιλιάς Γεώργιος Γ', ο Λέων Τολστόι, ο GB Shaw και ο Ludwig Wittgenstein θεωρούσαν τον Σαίξπηρ υπερεκτιμημένο. Ωστόσο, από την επαναλειτουργία των θεάτρων το 1660, είχε κοινό, αναγνώστες και υποστηρικτές. Άλλοι Άγγλοι συγγραφείς, ακόμη και ο Μίλτον, δεν ήταν τόσο ευπρόσδεκτοι. Όχι επειδή το να πηγαίνεις στο θέατρο είναι πιο ευχάριστο από το να διαβάζεις ένα βιβλίο, αλλά επειδή τα γούστα των ανθρώπων είναι άστατα. Ο William Blake και ο GM Hopkins έμειναν αγνώριστοι κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Η αναγνώριση δεν είναι επίσης μόνιμη: ποιος διαβάζει τώρα τον Abraham Cowley, τον πιο διάσημο ποιητή του 17ου αιώνα, ή τον Sir Charles Grandison, το πιο θαυμαστικό μυθιστόρημα του 18ου αιώνα; Η οροσειρά της ποίησης από τον Τσόσερ μέχρι το Μίλτον μέχρι το Γουόρτσγουορθ δεν έχει διαβρωθεί από τον χρόνο ή την απόσταση, αν και ανάμεσά τους έχει αναπτυχθεί ένα δάσος μυθοπλασίας. Η φήμη της πεζογραφίας φαίνεται λιγότερο ανθεκτική: η ιστορία της μυθοπλασίας και της μη μυθοπλασίας δείχνει πώς ανεβαίνουν και πέφτουν ολόκληρα είδη πεζογραφίας. Το κήρυγμα ήταν μια ισχυρή και δημοφιλής μορφή από τον Μεσαίωνα έως τον 19ο αιώνα. Τον 18ο αιώνα, το δοκίμιο έγινε δημοφιλές αλλά ξεθώριασε. Επίσης τον 18ο αιώνα, το ρομάντζο μειώθηκε σε σημασία για το μυθιστόρημα και το μυθιστόρημα έγινε άξιο κριτικής προσοχής. Μόνο μετά το 1660 το δράμα έγινε σεβαστό ως λογοτεχνία. Στη δεκαετία του 1980, όταν οι θεωρητικοί υποστήριξαν ότι οι συγγραφείς ήταν άσχετοι, η λογοτεχνική βιογραφία άνθισε. Όσον αφορά τη μη μυθοπλασία, το Νόμπελ Λογοτεχνίας απονεμήθηκε το 1950 στον φιλόσοφο Μπέρτραντ Ράσελ και το 1953 στον Ουίνστον Τσόρτσιλ ως ιστορικό. Έκτοτε, η μη μυθοπλασία έχει εξαφανιστεί από το ενδιαφέρον της λογοτεχνίας, ή τουλάχιστον των επαγγελματιών φοιτητών της στα αγγλικά τμήματα στη Βρετανία. Τώρα γίνονται προσπάθειες να αντιστραφεί αυτό, όχι πάντα για λογοτεχνικούς λόγους. [Π 4]

Τι είναι η λογοτεχνία; Τι χαρακτηρίζει ένα έργο ως λογοτεχνία; Δεν υπάρχει συμφωνημένη απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Ένας ορισμός εργασίας προτείνεται στην επόμενη παράγραφο. Ο Δρ Τζόνσον πίστευε ότι αν ένα έργο διαβαζόταν εκατό χρόνια μετά την εμφάνισή του, άντεχε στη δοκιμασία του χρόνου. Αυτό έχει το πλεονέκτημα της απλότητας. Ενώ ευνοϊκοί κοινωνικοί, πολιτιστικοί και ακαδημαϊκοί παράγοντες παίζουν ρόλο στην επιβίωση του Ομήρου στους είκοσι επτά αιώνες, το έργο πρέπει να έχει εξαιρετική αξία για να επιβιώσει στο πλαίσιο στο οποίο εμφανίστηκε, ανεξάρτητα από το πόσο σημαντικές ήταν οι διασυνδέσεις του με αυτό το πλαίσιο. Τα πλαίσια που παρέχουν οι μελετητές - λογοτεχνικά, βιογραφικά και ιστορικά (για να μην αναφέρουμε θεωρητικά) - αλλάζουν και διαφέρουν. Ένα λογοτεχνικό κείμενο είναι επομένως πάντα κάτι περισσότερο από ένα απλό πλαίσιο. Αυτή είναι μια ιστορία της λογοτεχνίας, όχι μια εισαγωγή στις λογοτεχνικές σπουδές ή μια ιστορία της λογοτεχνικής σκέψης. Προσπαθεί να εμμείνει σε αυτόν τον ορισμό της κουζίνας ως έναν απλό κανόνα: η αξία ενός έργου έγκειται στον συνδυασμό της λογοτεχνικής τέχνης με το ανθρώπινο ενδιαφέρον. Ένα έργο υψηλής τέχνης που στερείται ανθρώπινου ενδιαφέροντος πεθαίνει. Για να συνεχιστεί το ανθρώπινο ενδιαφέρον του -και να αλλάξουν τα ανθρώπινα συμφέροντα- η γλώσσα του έργου πρέπει να είναι ζωντανή και η μορφή του να είναι ευχάριστη. Ομολογουμένως, τέτοια χαρακτηριστικά της γλώσσας και της μορφής είναι πιο εύκολο να αναγνωριστούν παρά να οριστούν. Η αναγνώριση αναπτύσσεται με την ανάγνωση και την ενίσχυση της ιστορικής φαντασίας και των αισθητικών και κριτικών κρίσεων. Δεν γίνεται περαιτέρω προσπάθεια να οριστεί η λογοτεχνία, αν και τα όσα ειπώθηκαν παραπάνω για τις «πολιτιστικές σπουδές», τον ακαδημαϊκό πλουραλισμό και την προκατάληψη δείχνουν ότι το ζήτημα δεν έχει ακόμη διευθετηθεί. Στην πράξη, αν και ο πυρήνας δέχτηκε επίθεση, χαλάρωσε και προστέθηκε, δεν εγκαταλείφθηκε. Στις λογοτεχνικές και πολιτισμικές σπουδές, το ζήτημα της λογοτεχνικής αξίας μπορεί να αναβληθεί σχεδόν επ' αόριστον. Αλλά αυτό το βιβλίο υποθέτει ότι υπάρχουν τάξεις αξίας και μεγέθους, αν και μπορεί να είναι δύσκολο να συμφωνήσουμε σε περιπτώσεις. Θα ήταν άδικο, για παράδειγμα, για την ποιότητα ενός συγγραφέα όπως η Fanny Burney ή η κυρία Gaskell να προσποιηθεί κανείς ότι το έργο ενός σύγχρονου συγγραφέα όπως ο Pat Barker έχει την ίδια αξία. Θα ήταν δύσκολο να υποστηρίξουμε ότι η ρομαντική κυρία Felicia Hemans ήταν τόσο καλή ποιήτρια όσο η Emily Brontë. Και τέτοια ειδικά αιτήματα θα ήταν ακόμη πιο άδικα για την Τζέιν Όστεν ή τον Τζούλιαν του Νόριτς, δεξιοτέχνες της τέχνης τους, ανεξαρτήτως φύλου ή ηλικίας. Η διάκριση είναι απαραίτητη. Το χρονοδιάγραμμα αυτής της ιστορίας εκτείνεται από την εποχή που ξεκίνησε η αγγλική γραφή, πριν από το 680, μέχρι σήμερα, αν και η λογοτεχνική ιστορία των τελευταίων τριάντα ετών μπορεί να είναι μόνο προσωρινή. Ο πρώτος γνωστός ποιητής στην αγγλική γλώσσα δεν ήταν ο Geoffrey Chaucer, ο οποίος πέθανε το 1400, αλλά ο Cædmon, ο οποίος πέθανε πριν από το 700. Μια ιστορία ενός τόμου μιας τόσο μεγάλης περιοχής δεν είναι μια επισκόπηση αλλά μια σειρά από χάρτες και προβολές. Αυτές οι προβολές, όσο ξεκάθαρες κι αν είναι, δεν λένε όλη την ιστορία. Πρέπει να επιλέξετε τους συγγραφείς και να επιλέξετε τα κύρια έργα τους. Αν η συζήτηση πρόκειται να προχωρήσει πέρα ​​από τις κριτικές εισαγωγές, τόσο σπουδαίοι συγγραφείς όπως ο Jonathan Swift μπορούν να εκπροσωπηθούν από ένα βιβλίο. Τα μισά από τα έργα του Σαίξπηρ δεν συζητούνται εδώ, αν και υπάρχουν δείγματα κωμωδίας, ιστορίας και τραγωδίας. Οι αναγνώστες που χρησιμοποιούν αυτή την ιστορία ως οδηγό θα πρέπει να γνωρίζουν ότι είναι επιλεκτική.

Changing Language Since literature is a written language, the state of the language always matters. There were four centuries of English literature before the Anglo-Saxon kingdom fell to the Normans. Dethroned, English continued to be written. It reappeared in XII and [p. 5] 13th century, gaining parity with French and Latin by the time of Geoffrey Chaucer. With the Reformation of the 16th century and the Church of England for the new Tudor nation-state, English overtook Latin for most purposes. English Renaissance literature became consciously patriotic. John Milton, who wrote poetry in Latin, Greek, and Italian as well as English, argued that God spoke first to his English. English literature is both English literature and English literature. However, Milton wrote the official justification for the execution of King Charles I in the language of serious European communication, Latin. Dr. Johnson wrote poetry in both Latin and English. But after Johnson's death in 1784, British expansion spread across England. Queen Victoria's educated subjects could read classical languages ​​and other modern languages. However, until the year 2000, when English became the global business language, most educated English people and Americans only read English.

Άλλη Λογοτεχνία στην Αγγλική Γλώσσα Από τον θάνατο του Χένρι Τζέιμς το αργότερο το 1916, οι Αμερικανοί δεν ήθελαν να αντιμετωπίζεται η λογοτεχνία τους ως μέρος της ιστορίας της αγγλικής λογοτεχνίας. Ο Walt Whitman και η Emily Dickinson δεν είναι Άγγλοι ποιητές. Λόγω της εθνικής ταυτότητας, άλλες πρώην αποικίες αισθάνονται το ίδιο. Εδώ υπάρχουν κέρδη και απώλειες. Οι Άγγλοι έχουν κάνει μια αρκετά μεγάλη συμβολή στην αγγλόφωνη λογοτεχνία, αλλά η εθνική ιστορία της αγγλικής γραφής, όπως θα έπρεπε να είναι τώρα, είναι μόνο ένα μέρος της ιστορίας. Άλλες λογοτεχνίες στα αγγλικά, ενώ έχουν περισσότερα κοινά από τη γλώσσα με την αγγλική γραφή, έχουν τις δικές τους ιστορίες. Έτσι, οι πολιτογραφημένοι Βρετανοί όπως ο Πολωνός Τζόζεφ Κόνραντ βρίσκονται στην ιστορία της αγγλικής λογοτεχνίας, αλλά οι μη Βρετανοί όχι. Τώρα που τα αγγλικά είναι η γλώσσα του κόσμου, αυτή η ιστορία πρέπει να συμπληρωθεί με αφηγήσεις άλλων αγγλόφωνων λογοτεχνιών και συγκριτικές αφηγήσεις του είδους που επιχείρησε έξοχα ο Ford Madox Ford, ο οποίος αποκαλούσε τον εαυτό του «έναν γέρο με εμμονή στη γραφή», αν απρόσεκτα, στο The March of Literature: From Confucius to Modern Times (1938). Ο αποκλεισμός των μη Βρετανών, αν και αναπόφευκτος, είναι αξιολύπητος - ή έτσι φαίνεται σε κάποιον που σπούδαζε αγγλικά σε μια εποχή που η εθνικότητα του Henry James ή του James Joyce ήταν δευτερεύουσα. Στη σημερινή Βρετανία, οι πολυπολιτισμικοί προβληματισμοί επηρεάζουν κάθε σύγχρονο πρόγραμμα πρωτοετών φοιτητών. Αυτός ο τόμος, ωστόσο, δεν είναι μια ανασκόπηση της σύγχρονης αγγλόφωνης λογοτεχνίας, αλλά μια ιστορία της αγγλικής λογοτεχνίας. Ο συγγραφέας, ένας Άγγλος που ζει στη Σκωτία για περισσότερα από τριάντα χρόνια, συνειδητοποιεί ότι μια καλοπροαίρετη αγγλική αγκαλιά μπορεί να φαίνεται αυτοκρατορική ακόμη και στην αποκεντρωμένη Βρετανία. Η υιοθέτηση ενός εθνικού κριτηρίου, αν και αναπόφευκτη, είναι δύσκολη. Από την ίδρυση του Ιρλανδικού Ελεύθερου Κράτους το 1922, οι Ιρλανδοί συγγραφείς δεν ήταν Βρετανοί παρά μόνο αν γεννήθηκαν στη Βόρεια Ιρλανδία. Αλλά η ιρλανδική αγγλική γραφή πριν από το 1922 πληροί τις προϋποθέσεις: Swift, Berkeley, Sterne, Goldsmith, Burke, Edgeworth, Yeats και Joyce. για να μην αναφέρω το δράμα. Υπάρχουν δύσκολες περιπτώσεις: Ο Αγγλο-Ιρλανδός Σάμουελ Μπέκετ, όταν ρωτήθηκε από Γάλλο δημοσιογράφο αν ήταν Άγγλος, απάντησε «Au contraire». Γεννημένος κοντά στο Δουβλίνο το 1906, όταν η Ιρλανδία κυβέρνησε από το Γουέστμινστερ, ο Μπέκετ πληροί τις προϋποθέσεις και επειδή η επιρροή του άλλαξε το αγγλικό δράμα, είναι μέσα σε αυτό. Το ίδιο και ένας άλλος νομπελίστας στη λογοτεχνία, ο Seamus Heaney, παρόλο που είναι εδώ και καιρό πολίτης της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας και όταν εμφανίστηκε σε μια ανθολογία με τον τίτλο "British", διαμαρτυρήθηκε: "Προσοχή / Το διαβατήριό μου είναι πράσινο. / Το ποτήρι μας δεν σηκώθηκε ποτέ / Σήκωσε μια πρόποση για τη βασίλισσα». Γεννημένος το 1939 στη Βόρεια Ιρλανδία, σπούδασε σε καθολικό σχολείο σε αυτό το μέρος της Μεγάλης Βρετανίας και στο Queen's University στο Μπέλφαστ. [Π 6] Η γραφή που διαβάζεται στη Βρετανία σήμερα γίνεται όλο και πιο διεθνής, αλλά η εγκατάλειψη του εθνικού κριτηρίου μετά από μια αυθαίρετη ημερομηνία όπως το 1970 θα ήταν εντελώς ασυνεπής. Έτσι ο Βρετανός πολίτης Salman Rushdie, γεννημένος στη Βομβάη, πληροί τις προϋποθέσεις. Ο Ινδός Βίκραμ Σεθ δεν είναι. Η γραφή στα αγγλικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες πρώην αποικίες αποκλείεται. Περιλαμβάνονται πολύ λίγοι μη Άγγλοι συγγραφείς που έχουν παίξει ρόλο στην αγγλική λογοτεχνία – όπως ο Sir Walter Scott, ένας Σκωτσέζος που ήταν Βρετανός αλλά όχι Άγγλος. αναγνωρίζονται ορισμένες οριακές περιπτώσεις. Λίγοι συγγραφείς μπορούν να δώσουν πλήρη προσοχή και λιγότερο στα βιβλία, αν και εδώ πρέπει να αναφερθούν τα σημαντικότερα έργα των κύριων συγγραφέων. Η λογοτεχνική αξία ακολουθήθηκε με κίνδυνο να αναστατώσει τους παρτιζάνους.

Is it dramatic literature? The drama is clumsy: part theater, part literature. Some belong to the history of the theater, others to the history of literature. I have given to Caesar what is Caesar's. Live plays in a performance, often missed by those whose play reading is limited to Shakespeare's works, which they read exceptionally well. In most dramas, the word is the key element, but so are the plot, actors, movement, gesture, scene, direction, etc. In some works, words play only a secondary role. Similarly, in poetic drama, not every line has an obvious literary quality. King Lear says in his final scene, "Please unbutton this button." The request calls for action. Button undone, Lear says, "Thank you, sir." Eight words make three dramatic gestures. Words are right, but their power comes from the actions of which they are a part and from all art. Thus, only the literary part of the drama appears here. This is the part that declines as the literary component in English drama disappears after Shakespeare. The only 18th century works read today are in prose. they have plot and wit. In the 19th century, theater was entertainment and poetic drama was very poetic in general. The English are proud of Shakespeare and enjoy the stage, but after 1660 the best plays in the English language were written by the Irish: Congreve, Goldsmith, Sheridan, Shaw, Wilde and Beckett.

Qualities and Quantities "The best is the enemy of the good," said Voltaire. As the volume of literature increases over the centuries, the criterion of quality becomes more and more pressing. The scientific history of literature, however thorough its method, is concerned mainly with accepted valuations. Voltaire also said that ancient history is nothing more than an accepted fiction. Literary histories of Old English writing agree that poetry is better than prose and discuss almost the same poems. Later is more complicated, but essentially the same. Such agreements should be challenged, corrected, and supplemented, but should not be implicitly ignored. In this sense, literary history is based on a critical consensus, derived from what Johnson called "the common pursuit of true judgment." The literary historian who thought that Spenser, Dryden, Scott, or Eliot (George or TS) was overrated could not ignore them: the range of personal opinion is limited. Story priorities can sometimes be inferred from the allocation of space. However, it is also necessary to make room for what is historically symptomatic. Thus Thomas Gray's Elegy Written in a Country Church (1750) is treated at length as showing a century shifting from general to personal matters. This is not to say that the Elegy is worth more than all Old English prose or Jacobean drama, which [p. 7] is treated ad hoc, i.e. travel writing that is not treated at all. The space is dedicated to Chaucer and Milton, poets whose greatness is both historical and personal. Where there is disagreement (as with Blake's later poetry) or where a personal point of view is presented, this is made clear.

Texts The best available texts are used. This may not be the last text approved by the author. References to poems are not given due to changes in editions. Some titles, such as Shak-espeares Sonnets and Dryden's Mac Flecknoe, retain their original forms. and some texts are not updated. But most of them are modernized in spelling and rejected by their editors. The variety of edited texts is inevitable, because well-edited texts can be edited in many different ways. This inconsistency is a good thing and should be taken as positively instructive.

Further reading of Blackwell's Anthologies of Basic Texts of Verse. Longman Annotated Poem Anthologies. Penguin English Poets and Penguin Classics in their entirety. Oxford Books of Verse. The Oxford and Cambridge editions of Shakespeare. World Classics Oxford University Press.

Secondary Texts Drabble, M. (ed.). The Oxford Companion to English Literature, ed. Revd (Oxford: Oxford University Press, 1998). Standard reference work. Rogers, P. (ed.). The Oxford Illustrated History of English Literature (Oxford: Oxford University Press, 1987; paperback, 1990). Well designed; each chapter is written by an expert. Jeffares, A.N. (General ed.). The Macmillan History of English Literature (1982-5) covers English literature in 8 volumes. Other volumes cover Scottish, Anglo-Irish, American and other literature. The Cambridge Companions to Literature (1986-). Well edited. Each Companion has special essays by leading scholars on several later periods and writers from Old English and more recent literature.

[PI. 11]

PART ONE: THE MIDDLE AGES 1. Old English Literature: Up to 1100 Overview The Angles and Saxons conquered what is now England in the 5th and 6th centuries. In the 7th century Christian missionaries taught the English to write. The English wrote law codes and later their poems. Soon Northumbria produced Cædmon and Bede. Heroic poetry, of the Christian type, is the main legacy of Old English literature, especially Beowulf and the Elegy. After Alfred (d. 899), an important prose literature emerged. Before the Norman Conquest, there were four centuries of writing in the English language.

Contents Orientations Great Britain, England, English Oral Origins and Conversion Aldhelm, Bede, Cædmon Northumbria and The Dream of the Rood Heroic Poetry Christian Literature Alfred Beowulf Elegies Battle Poetry Harvest Literacy Further Reading

Directions Great Britain, England, English The cliffs of England stand bright and vast in a calm bay. Matthew Arnold, "Dover Beach" (circa 1851)

The cliffs at Dover were often the first in Britain seen by early arrivals and have become a familiar symbol of England and the fact that England is on an island. These rocks are part of what the Romans called the Saxon Coast from the 2nd century: the south-east coast of Britain, often raided by the Saxons. The Romans left Britain after four centuries of occupation in the early 5th century. Later in the century, the Angles and Saxons took the lion's share of the island of Britain. By 700 they had occupied those parts of Britain which the Romans had made part of their empire. This part later became known as England, the land of the angles, and its language was to become English. It is not always recognised, especially outside the UK, that Britain and England are not the same. Thus Shakespeare's King Lear ends on the cliff and beach at Dover. But Lear was the king not of England but of Great Britain in that fabled period of its history, when it was pre-Christian and pre-English. The English romantic poet William Blake was thinking about his country's legendary origins when he asked in his "Jerusalem"

[P 12] Ag. Beda (676-735) monk from Wearmouth and Jarrow, scholar, biblical commentator, historian.

And did these feet tread the green mountains of England in ancient times? And was the holy Lamb of God seen In England's pleasant pastures?

Blake here invokes the ancient legend that Jesus came with Joseph from Arimathea to Glastonbury in Somerset. An answer to his puzzling question would be "No, in the UK". Literature is written language. Human settlement, both in Britain and elsewhere, predates written history by several millennia, and English poetry predates writing by several generations. The first poems that could be called "English" were the songs heard from boats sailing the narrow seas to the "Saxon Shore" to conquer Britain. "Thus they sang in an English boat," Andrew Marvell is said to have written. The people who eventually came to be called English were once distinct peoples: Angles, Saxons, and Jutes. St Bede states in his Latin Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum (Ecclesiastical History of the English People, 731) that the Jutes were invited to Kent in 449 to save the British kingdom from the Saxons and Picts. The Jutes liked what they saw, and around 600 the lion's share of Britain fell to them, along with the Saxons and English. The Celtic Britons who did not accept it went west to Cornwall and Wales. Britain's new teachers spoke a Germanic language in which 'Wales' means 'foreigners'. Bede says that other Britons lived beyond the northern moors in what is now Strathclyde, and beyond that the Picts in northern and eastern Scotland. English was first written around 600 when King Æthelred of Kent was persuaded by St. Augustine of Canterbury that he needed a written law code. written in the Latin alphabet.

Η άφιξη των γωνιών, των Σαξόνων και των γιούτων τον 5ο, 6ο και 7ο αιώνα [σελ. 13] Παλαιά Αγγλικά Ιστορικά Οι λαοί που μπορεί να ονομάζονται Άγγλοι ζούσαν σε ένα συνονθύλευμα μικρών φυλετικών βασιλείων που οι γλωσσολόγοι λένε ότι οι Παλαιοί συνενώθηκαν σταδιακά. Η απειλή της Δανικής κατάκτησης άρχισε να ενώνει το έθνος υπό την κυριαρχία του Άγγλου βασιλιά (OE), 450-1100. Alfred of Wessex (π. 899). Κάτω από τους διαδόχους του, ο Angel-cynn (οι Άγγλοι και το έδαφός τους στη Μέση Αγγλία) έγινε η Ένγκλα-Λονδ, η γη των Άγγλων και τελικά η Αγγλία. Αγγλική λογοτεχνία, 1100-1500; και τα σύγχρονα αγγλικά μετά το 1500, τα οποία είχαν ακμάσει για τέσσερις αιώνες, εκθρονίστηκαν κατά την Νορμανδική κατάκτηση του 1066, και για τον Όμηρο (8ος αιώνας π.Χ.) δεν ήταν καλά τεκμηριωμένη για αρκετές γενιές. Συγγραφέας δύο Μετά το 1066, οι Άγγλοι έγραψαν στα λατινικά, όπως πριν από την κατάκτηση, αλλά τώρα και σε μεγάλους στίχους έπη: γαλλικά. Τα αγγλικά συνέχισαν να γράφονται σε μέρη όπως το Medehamstead Abbey (μια σύγχρονη Ιλιάδα για την πολιορκία του Peterborough), όπου οι μοναχοί κράτησαν το Αγγλοσαξονικό Χρονικό μέχρι το 1152. Λίγη Τροία και η οργή της αγγλικής γραφής επέζησαν εκατό χρόνια μετά την κατάκτηση, αλλά αλλαγές στον Αχιλλέα. και η γλώσσα του Χρονικού του Πίτερμπορο υποδηλώνει μια νέα φάση. "Αγγλοσαξονικό" (AS) είναι η Οδύσσεια, παρόμοια με τον αναγεννησιακό λατινικό όρο που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τόσο τους ανθρώπους όσο και τη γλώσσα των περιπετειών του Οδυσσέα πριν από την κατάκτηση καθώς επέστρεφε στην Αγγλία. Η σύγχρονη ακαδημαϊκή σύμβαση της αναφοράς στους ανθρώπους ως Αγγλοσάξονες και αυτούς από την Τροία ως την Ιθάκη. Η παλιά αγγλική γλώσσα δεν πρέπει να μειώνει το γεγονός ότι οι άνθρωποι ήταν Άγγλοι και οι Γερμανικοί Ρούνοι η λογοτεχνία τους είναι αγγλική λογοτεχνία. αλφαβητικό μυστικό γράμμα. Γλωσσικά και ιστορικά, τα αγγλικά ποιήματα που συνέθεσε ο Cædmon μετά το 670 και ο Bede Runic έχουν απλά γράμματα (673-735) είναι τα παλαιότερα γνωστά. ελάχιστα διαβάστηκαν μεταξύ του Μεσαίωνα και της βασιλείας της Βασίλισσας Βικτώριας όταν κόπηκαν. Δείτε το φέρετρο του Φράνκς. σωστά δημοσιευμένο. Μόνο τότε θα μπορούσαν να πάρουν τη θέση τους στην ιστορία της αγγλικής λογοτεχνίας. Τα παλιά αγγλικά είναι πλέον καλά κατανοητά, αλλά φαίνονται τόσο διαφορετικά από τα σημερινά Αγγλικά που ένας καλά μορφωμένος αναγνώστης δεν μπορεί να τα διαβάσει ή να τα καταλάβει με τον τρόπο που τα γραπτά του Σαίξπηρ και του Τσόσερ μπορούν: πρέπει να τα μάθει. Γλωσσικά, η σχέση μεταξύ 1000 και 2000 αγγλικών μπορεί να συγκριθεί με τη σχέση μεταξύ λατινικών και σύγχρονων γαλλικών. Πολιτισμικά, οι Άγγλοι του έτους 1000 δεν είχαν καμία λατινική εξουσία. Όσον αφορά τη λογοτεχνική ποιότητα - που είναι το εισιτήριο για τη συζήτηση αυτής της ιστορίας - τα καλύτερα πρώιμα αγγλικά ποιήματα μπορούν να συγκριθούν με οτιδήποτε μεταγενέστερων περιόδων. Η λογοτεχνία αλλάζει και εξελίσσεται, δεν βελτιώνεται. Το μεγαλύτερο επίτευγμα της ελληνικής λογοτεχνίας έρχεται στην αρχή, με την Ιλιάδα του Ομήρου (8ος αιώνας π.Χ.). και η ιταλική λογοτεχνία, η Commedia του Δάντη (π. 1321), εμφανίζεται πολύ νωρίς. Οποιαδήποτε αντίληψη ότι η παλαιοαγγλική ποίηση θα έχει καθαρά ιστορική σημασία δεν θα επιβιώσει από την εμπειρία της ανάγνωσης της παλαιοαγγλικής ποίησης στο πρωτότυπο - αν και απαιτεί μελέτη - ή ακόμα και σε ορισμένες μεταφράσεις. Η παλιά αγγλική λογοτεχνία είναι μέρος της αγγλικής λογοτεχνίας και μερικά από αυτά αξίζει να συζητηθούν εδώ για τη λογοτεχνική τους αξία. Εκτός από την αξία, χρειάστηκε τύχη, τύχη για να ασχοληθείς με τη συγγραφή και να επιβιώσεις. Οι Άγκλες, οι Σάξονες και οι Γιούτες ήταν αναλφάβητοι: οι προφορικοί στίχοι τους δεν γράφτηκαν, παρά μόνο ως μέρος ρουνικών επιγραφών. Οι Βρετανοί δεν μετέδωσαν ούτε γραμματισμό ούτε πίστη στους κατακτητές τους. Οι Άγγλοι έμαθαν να γράφουν μόνο αφού προσηλυτίστηκαν στον Χριστό από ιεραποστόλους που στάλθηκαν από τη Ρώμη το 597. Αυστηρά μιλώντας, δεν υπάρχει παλαιοαγγλική γραφή που να μην είναι χριστιανική, αφού οι μόνοι εγγράμματοι ήταν οι κληρικοί.

Oral Origin and Transformation It would be a mistake to think that oral poetry would be artless. The surviving Germanic oral poetry from the end of the Roman Empire, found in texts from Austria to Iceland, shares a common form, technique, and repertoire of types.

[PI. 14]

Points of Interest in Old and Middle English Literature Oral poetry was an art that evolved over generations: the art of memorable speech. He dealt with a set of heroic and narrative themes in a common metrical form and developed to the point where his audience appreciated the rich style and technique of the narrative. In these technical respects, as well as in heroic interests, early English poetry resembles Homeric poetry. As written versions of compositions that were originally oral, these poems are of the same type as those of Homer, though less monumental and less central to later literature. As the oral poetry of the Anglo-Saxons was a recognized art, the Roman missionaries were highly educated. Bede's Ecclesiastical History of the English People explains that the evangelists sent by Pope Gregory (in AD 597) Augustine were sent from Gregory's monastery in Rome. His most influential successor, Theodore [p. 14] (archbishop from 664), was a Syrian Greek from Tarsus who, in twenty-six years at Canterbury, organized the Church in England and made it a learned Church. Hadrian's chief aide was from Roman Africa. Theodore sent Benedict the Bishop to Northumbria to found monastic communities at Wearmouth (674) and Jarrow (681). Benedict built these monasteries and visited Rome six times, endowing them with a large library that allowed Bede to study. Throughout the Anglo-Saxon period, clergy from Ireland and England traveled throughout Western Europe, protected by tonsures that marked them as dedicated members of a supranational church, independent of national jurisdictions. English literature, as already mentioned, is both English literature and English literature. In the 16th century, England became a state with its own national church. Previously, English was not always the most important of the languages ​​used

by the educated, and loyalty was to the local lord and church rather than to the state. Art historians use the term "Insular" to describe British art of this period. Insular art, the art of the islands, is distinct but of mixed origin: Celtic, Mediterranean and Germanic. The mixed quality of early English art applies to the culture as a whole: it is the Anglo-Celtic-Roman culture. This hybrid culture found literary expression in an unadulterated language. Although Britannia was now their home, the English borrowed a few words from the languages ​​of Roman Britain. Exceptions include Celtic river names such as the Avon, Dee and Severn and the Roman words for "wall" (vallum) and "street" (strata). The Saxons who arrived with the fall of the Roman Empire did not have to exchange their Germanic language for Latin, unlike their Frankish cousins, but Latin was the language of those who taught them to read and write. After completing the conquest of Britain, the Saxons were transformed by their conversion to Catholicism. Gregory's mission reconnected Britain with the Judeo-Christian world of the Latin West. Aldhelm, Bede, Caedmon Although Cædmon is the first English poet whose words have survived at all, the earliest known English poet is Aldhelm (c. 640-709). King Alfred believed that Alnhelm was no age equal to his ability to compose poetry in his native tongue. There is a tradition that Aldhelm stood on the bridge to Malmesbury, improvising English verses on the Border harp to attract his stray flock. Aldhelm's English verse is lost. His surviving Latin writings are highly refined. Aldhelm (c. 640-709), founder of Malmesbury Priory, Frome and Bradford-on-Avon, was a leading pupil of Hadrian's school at Canterbury and became Bishop of Sherborne. Bede's younger contemporary wrote that Alnhelm was "the most learned in every respect, for he had a brilliant style and distinguished both sacred and liberal erudition." Aldhelm's brilliance is painfully clear, even through the dark window of translation, as he charges an Englishman who has been to Ireland: The fields of Ireland are rich and green with students and numerous readers who graze there like flocks, even as the polar axes twinkle with the starry flicker of bright constellations. Yet Great Britain, standing, if you like, almost on the edge of the western clime, has also its bright sun and bright moon...

He explains that Britain has Theodore and Hadrian. Aldhelm wrote verse sermons and a verse tale about virginity for a nunnery. He also wrote a letter to his godfather, King Aldfrith of Northumbria, about metrication, which is full of riddles and [p. 16]

Dates of Early Writings and Important Events Date 43 98 313 314 330 384 410 413 417 430

Author and title Tacitus: Germania

The Council of Tolerance of the Christians of Arles Constantinople established Ag. Eleni finds the True Cross of St. Jerome: edition of the Vulgate Bible Legions withdrawn from Britain St. Augustine of Hippo: The City of God Orosius: History of the World St. Patrick in Ireland Hengest and Horsa: conquest of Angles, Saxons and Jutes British resistance begins: Battle of Mons Badonicus. St. David in Wales Hygelac the Geat (d.)

449 c. 500 c. 521 524 529

Boethius: the consolation of the philosophy of Ag. Benedict establishes Monte Cassino Legendary Reign of Beowulf

C. 547 563 577

Gildas: The Conquest of Britain Venantius Fortunatus: Hymns of the Cross

591 597

Gregory of Tours: The Story of the Franks Aneirin: Y Gododdin

C. 615 616-32 627 632 635 643

Event Conquest of Britain by Emperor Claudius

Since: early heroic poems: Widsith, Deor,

St Columba on Iona Battle of Dyrham: Britons locked in Wales and Dumnonia Gregory sends Augustine to Canterbury St Columba (d.) Aethelfrith King of Bernicia defeats the Britons at Chester Edwin King of Northumbria Edwin converted by Paulinus (?) Ship burial Sutton Hoo Oswald King of Northumbria beat Cadwallon in Heavenfield Mercia conversion

Finnsburh, Waldere 664 657-80

Cædmon's Anthem Cædmonian Poems: Genesis A, Daniel, Christ and Satan

Theodore of Tarsus, Archbishop of Canterbury; Wearmouth and Jarrow Company founded

669-90 678 688

The earliest date of Beowulf's output (?).

[P 17] Date of Early Writings and Major Events - Continued Date Author and Title 698 Eadfrith: Lindisfarne Gospels First Language Records Ruthwell Cross Bede: Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum 731 756-96 782 (?) The Afterew79 this Elegies: Christos II, Helen, Julian, Fate of the Apostles 802 851 (?) Genesis B 865 (?) Andrew 871-99 878

909 910 911-18 919 924-39 937

Alfred's Translations: Pastoral Care, Church History, Orosius, Boethius, Monologues; The Anglo-Saxon Chronicle began (?) composing Beowulf by this date

991 990-2 993-8 1003-23 ​​1014 1017-35 1043-66 1066

1154

Event

Offa king of Mercia Alcuin at Charlemagne's court Viking plunder Lindisfarne Charlemagne crowned emperor Egbert king of Wessex Danes winter in England Danish army in East Anglia Alfred king of Wessex, the only kingdom not conquered by the Danes Alfred at Athelney Danish defeat:

Foundation of Cluny Abbey (Burgundy) (?) Judith (?) The Phoenix Brunanburh in the Anglo-Saxon Chronicle

954 959-75 960-88 973 978-1016

The Synod of Whitby accepts the authority of Rome Hilda Abbess of Whitby

Monastic Renaissance Important Poetical Manuscripts: Book of June, Book of Vercelli, Book of Exeter, Beowulf MS After: The Battle of Maldon Aelfric: Catholic Sermons Aelfric: Lives of the Saints Wulfstan: Sermo Lupi Ad Anglos

Mercia under Wessex Athelstan King of Wessex Battle of Brunanburh: Athelstan defeats Scots and Vikings End of Norse Kingdom York: England united under Edgar Dunstan Archbishop of Canterbury in Wessex.

Wulfstan Archbishop of York Swein of Denmark King of England Reign of Cnut Reign of Edward the Confessor King Harold Battle of Stamford Bridge Battle of Hastings King William I

End of the Peterborough Chronicle

[P 18] word games. Even if Aldfrith and the nuns may have depreciated Aldhelm's style, it is clear that seventh-century England was not illiterate. More care was taken to preserve the texts in Latin than in English. Bede's Latin works have survived in many copies: thirty-six complete prose manuscripts of The Life of St. Cuthbert, over a hundred of his De Natura Rerum. At the end of Historia Ecclesiastic Gentis Anglorum, Bede lists ninety Latin works. Only five lines remain of his English writings in prose and verse. As Ascension Day approached in 735, I would dictate a translation of the Gospel of St. John in English and graduated on the day of his death. Even this precious text has been lost. On his deathbed, Bede sang the verse of St. Paul (Hebrews 10:31)

which speaks of fear of falling into the hands of the living God. He then composed and sang the "Death Song". This is the Northumbrian version: Fore thaem neidfaerae naenig uuirthit thoncsnotturra, than him tharf sie to ymbhycggannae aer his hiniongae hwaet his gastae godaes aeththae yflaes aefter deothdaege doemid uueorthae. Literally: Before this inevitable journey, no one becomes wiser in thought than he should consider before his departure what his soul will be judged to be, good or bad, after the day of his death.

The "Death Song" is one of the few vernacular poems that have survived in several copies. Its laconic wording is typical of the Anglo-Saxon language. Bede is one of five early English poets whose names are known: Aldhelm, Bede, Cædmon, Alfred—the two saints, the shepherd and the king—and Cynewulf who signed his poems but is otherwise unknown. Oral composition was not meant to be written. The poem was a social act, like storytelling today, not a thing that belonged to its performer. For Saxon, recording poems in the vernacular would be like printing personal anecdotes, while writing in Latin meant participating in the ongoing conversation of the word Europe. Bede's works survive in manuscripts throughout Europe and Russia. The modern way of dating the years of our era - Anno Domini, "Year of the Lord" - was established, if not invented, by Bede. Bede used this system in his History, rather than dating regnal years specifically for each English kingdom, as was common at the time. His example led to its widespread adoption. Bede is the only English author mentioned by Dante, and the first whose works have been read in every generation since they were written. The first writer for whom this is true is Chaucer. English literature is English-language literature. all that is discussed here in Bede's Latin History is a description of Cædmon. But we can learn something about literature from the account of the last acts of Bede, a professional writer. This shows that composition preceded writing: Bede composed and sang his "Death Song" after singing St. Paul on whom it was based. Composition was not a beginning, but a reproduction: a transmission, a performance. These compositional features continued into the Middle Ages and beyond. Cædmon was the first to use English oral composition to turn a sacred story into verse. Favorite English poem. Bede presents this uneducated man's penchant for composing biblical poetry as a wonderful means of bringing the good news to the English. He tells us that Cædmon was a farmer at Whitby Abbey presided over by St. Hilda (d. 680), old man ignorant of poetry. At feasts when [p. 19] were all invited in their turn to compose poems for the harp and entertain the company, Caymon, seeing the harp approaching, would rise from the table and go home. One day he left the house where the feast was being held and went to the stables where he had the duty of guarding the animals that night. There, when the time came, he went to sleep. Suddenly in a dream he saw a man standing next to him and called him by name. "Cædmon," said he, "sing me a song." "I can't sing," he replied. "Since I can't sing, I left the feast and came here." The man who addressed him then said: "But you will sing for me." "What shall I sing?" he answered. "Sing of the Creation of all things," answered the other. And Caemon immediately began to chant verses praising the Creator God which he had never heard before and their theme was this.

Bede gives Caedmon's song in Latin, adding "This is the general meaning, but not the actual words which Caedmon sang in his sleep. for the lyrics, however masterful, cannot be translated word for word from one language into another without losing much of their beauty and dignity." The old man remembered what he had sung, and added more in the same vein. The next day, the monks told him a piece of the history of the scriptures or doctrine, and he turned it into perfect verse overnight He sang about Creation, Genesis and Exodus and other biblical stories such as the Incarnation, Passion, Resurrection, Ascension, Pentecost and the teaching of the apostles, and many other religious songs. Monks certainly wrote them all, though Bede says only that "his delightful interpretations turned his instructors into auditors." In 1655, the Dutch scholar Junius published in Amsterdam "A Paraphrase of Genesis, etc. by the monk Cædmon", based on a beautiful old English manuscript containing Genesis, Exodus, Daniel, and Christ and Satan. The poems are probably not by Cædmon, but follow his example. John Milton knew Junius and read Old English , so the author of Paradise Lost could read Genesis. He calls Bede's account of the call of the first English poet, the perplacida historiola, "a kinder story." In the margins of many of the 160 complete Latin manuscripts of Ecclesiastes Bede's History there are Old English versions of "Caedmon's Hymn", which differ in dialect and details, as is usual in medieval manuscripts. Their relation to what Caedmon sang is unknown. Here is my translation. Glory now to the guardian of the kingdom of heaven, the Power of the Creator, the profound mind of the glorious Father, who created the beginning of all wonders, the eternal Lord.For the children of men first he made heaven as a roof, the holy Creator. Then the Lord of mankind, the eternal Shepherd,

Ordained in the middle as a dwelling place - the Lord Almighty - the earth for men. English is a stressed language, and Old English verse is a balance of two-stressed phrases joined by alliteration: the first or second accent, or both, must be alliterated with the third. the fourth cannot. Old English verse is printed with a centerline space indicating meter. Free oral improvisation in fixed form requires a repertoire of formal units. The style is rich in formulas, often noun phrases. Thus, in the nine lines of his "Hymn," Caedmon has six different types for God, a feature known as variation. The image of the sky as a roof and the Lord as a protector is characteristically Anglo-Saxon.

alliteration Combining words using the same initial letter. In Old English verse, all vowels are altered.

[PI. 20]

Northumbria and The Dream of the Rood Many of the manuscripts lost in the 1530s during Henry VIII's destruction of monasteries (see Chapter 3) may have been written in Old English. About 30,000 Old English verses have survived in four major poetic manuscripts. They were written around 1000, but contain older material. Much has been lost, but the three recognizable phases of Old English literature are Bede's Northumbria (d. 735), Alfred's program (d. 899), and the Benedictine revival of the late 10th century. The artistic wealth of Northumbria is known to us from Bede, but also from surviving illuminated books such as the Lindisfarne Gospels and the Codex Amiatinus, as well as some fine churches, crosses and religious art. The Ruthwell Cross dates from this period: in 1642, this tall stone cross near Dumfries, Scotland, was taken down as pagan by order of the General Assembly of the Kirk of Scotland. However, in 1823, the minister reassembled it and erected it, and it now stands 5.7 meters high. It was an uncovered cross or rainbow, covered with bas-relief paintings depicting scenes from the life of Christ, each with an inscription in Latin. There is also a poem carved on it in runic signs, which in a larger manuscript. version is known as The Dream of the Rood. This longest text in the Book of Vercelli (about 1000) has 156 lines. Rathwell's text, once about 50 lines long, is a long poem in itself. If carved around 700, this may be the earliest significant English verse to survive. The dreamer in the poem sees at midnight a glorious cross rising to fill the sky, worshiped by all creation. It is covered in gold and jewels, but in blood at other times. The Dreamer continues: Lying there for a long time, I gazed wistfully at the Healer's Tree, until I thought I heard it break the silence, Best of wood, and began to say, "So long, take my thoughts back to the hole where I they cut me down? I was knocked from my own trunk, I was led away by strong foes, Chained to scaffolding by the roadside. They made me a jack for villains. The soldiers bore me on their shoulders until they placed me on the top of the hill. Many a foe hastened me thither . Then I saw the brave King of Mankind marching toward me. He came to mount upon me. I dared not break or bend against God's will, though the very earth trembled at my feet. I quickly stood Who, falling , could tear them all down. Almighty God released Him, willing to climb the gallows, He is not afraid in the eyes of many: He will set mankind free. I trembled as His arms embraced me, but I did not dare to bow to the ground, descend to the surface of the Earth. Stop quickly, you must. [P 21] I grew up like a horse. I raised up the great King, Liege, lord of the heavens, I dared not deviate from the truth. They have pierced me with dark claws: deep wounds are visible on me,

Abominable dents with wide mouths. I wouldn't dare harm any of them. How they mocked us both! I was all wet with the blood that gushes from the side of Man after he sent forth His soul... These last verses appear on the Rood at Ruthwell. Ruthwell's cross is an expression of the cult of the Cross that spread throughout Christianity from the 4th century. Constantine received a vision of the cross which told him that in this sign he would be victorious. The victorious new emperor declared tolerance for Christianity and built the Basilica of the Holy Sepulcher on Gora Kalvaria. During excavations for the foundation, fragments of what was believed to be the Crucifixion Cross were discovered and miraculous cures were attributed to it. The Emperor's mother Helen was later associated with this find of the Cross. Enclosed in reliquaries of gold and silver, fragments of the Cross were venerated throughout Europe. A fragment was given by the pope to King Alfred and now resides in a 10th-century Brussels reliquary bearing a verse from The Dream of the Rood. In warrior culture, it was a man's duty to stand by his master and die in his defense. But the lord in The Dream is an Anglo-Saxon hero who wants to join the fight against death. The cross is an uncomprehending but obedient participant in his master's cross

[Illustration omitted] The "Carpet" page of the Lindisfarne Gospel, a Latin Gospel (see page 20), written and painted on a veil by Eadfrith in 698, who became Bishop of Lindisfarne, founded indirectly by an Irish monastery for great period of time. The "carpet" design of the cross may have come to Ireland from Egypt. Close-up details are island metalwork, Celtic/Mediterranean/Anglo-Saxon mix.

[P 22] death: "Stay strong, you must." The cross gives the body of its master to its human followers who bury it. Three crosses are also buried. But "the friends of the Lord heard it; they girded me with gold and silver." In a pious ending, the cross explains that it is now revered as a sign of salvation and commands the dreamer to bring the Christian message of the Second Coming to the people, when those who live under the sign of the cross will be saved. The poem exemplifies the vision tradition, in which the bewildered dreamer is led from confusion to understanding, and the medieval "work of emotional devotion," affecting emotion and moving the listener from confusion to belief. He boldly adapts the Gospel narratives to the culture of his audience, using the Old English tradition of riddles in which the subject is supposed to speak, and tells the story of the Crucifixion from the point of view of a humble creature. The poem imbues living cultural forms with solid theology, redirecting the heroic code of faith and self-sacrifice from an earthly to a heavenly teacher.

Heroic Poetry Early literature usually goes back to the 'heroic age': a time in the past when warriors were more heroic and kings were kings. The Christian heroism of Rude's dream redirected the old pagan heroism that can be seen in pieces of Germanic heroic poetry. Waldere, an early poem, depicts the heroism of Walter's defense of the narrow point against his enemies. Finnsburh, another early continental poem, is a highly dramatic battle piece in Beowulf. Such poems recall the time before the arrival of the Angles in Britain in the 5th century, as do the poems of the minstrel Widsith and Deor. Widsith (meaning "distant traveller") is the name of a skopa (poet) who lists the names of mainland tribes and their rulers, praising their generous patrons. Deor is a scout who has lost his position. To console himself, he recalls famous examples of evil begetting good, and after each stanza he sings the refrain Thœs ofereode, thiss swarnaeg: “It is past. this can too." Deor is one of only three stanza poems. The first stanza reads: Wayland knew the wanderer's fate: This willful earl suffered torture, Grief and longing only companions Of his frozen exile. Moment of stress When Nithhand put the knife to the hamstrings, he put cunning bonds on a better man. left; may also. This story of the imprisonment of Weyland, the smith of the gods, has a (pagan) happy ending in a successful multiple revenge. The devastated Wayland later escaped, killing the two sons of his captor Nithhad and raping his daughter Beadohild. Beadohilda gave birth to the heroine Vidia and later reconciled with Wayland. A scene from this wild legend is carved on the 8th-century Northumbrian whale box known as the Casket of the Franks: it depicts Weyland offering Nithhand a drink from a bowl he skillfully fashioned from the skull of one of Nithhand's sons. the pregnant Beadohilda in the background. Little of the unbaptized subject matter of Germania has survived in English. Franks Casket juxtaposes pagan and Christian pregnancies: the next panel after Wayland, Nithhad and Beadohild shows the Magi visiting Mary and her child. Although English writing came along with Christianity, not everything that was written was entirely Christian. Pope Gregory, according to the story in Bede, saw

[PI. 23]

The front of the Frank Casket, a small carved whale box donated by Sir A. Franks to the British Museum. Runic inscription: "This is a whale bone. The sea washed the fish on the rocky shore. The ocean was rough as it ran aground on a stone." The key to the lower panels is on page 22. Left, Adoration of the Magi. yes, Wayland.

hairy boys for sale in the Roman slave market: hearing that they were English and pagans, he sent Augustine to convert the English, he changed them so that in the famous papal game the English became worthy to share in the joys of the angels. Cædmon turned the traditional praise of heroism presented by poets such as Widsith and Deor into the propagation of the Gospel. But the poetic repertoire was so strongly heroic that the Angles sometimes seem to retranslate the Gospel into heroic terms, as happened in The Dream of the Rood, but without revisiting heroism. Here is the introduction of Andreas, translated by C. W. Kennedy: Lo! We have heard of twelve mighty heroes Worshiped under heaven in ancient times, dances of gods. Their glory did not cease in the clash of banners, in the aftermath of war, After they were scattered and scattered, When their fates were cast by the Lord of heaven. Eleven of the twelve heroic apostles suffered martyrdom - St. Andrew at the hands of the Mermedonian cannibals, according to Andrew in the Acts of Andrew. The Saint's Life, a genre popular with the Anglo-Saxons from AD 1000, devotes much to Old English prose and verse. Wonderful, sensational and moralizing stories still abound in the daily papers, though they rarely feature heroic Christians. The sophisticated pagans of Constantine's time expected miracles as did ordinary Christians. Most of the official and popular writings of the medieval period are of historical and cultural interest to later generations, not literary—as are most writings of any period.

Christian Literature The devotional Christian literature of Anglo-Saxon England is of various kinds. There are verses paraphrasing Old Testament stories, such as Cædmon: Genesis and Exodus, Daniel and Judith. They emphasize that faith was rewarded. There are lives of saints such as Andreas and Helen. or more historical lives of contemporaries such as

[P 24] as Ag. Guthlac (an English warrior turned hermit), Cuthbert of Lindisfarne or King Edmund (martyr of the Danes). There are also sermons, wisdom literature and doctrinal, penitential and devotional material - such as The Dream of the Rood.

liturgy (gr.) Religious liturgy; words of prayer during the liturgy.

The New Testament is mainly represented in liturgical translation and adaptation. The translation of the Bible into English did not begin in the 14th or 16th century: the Gospels, Psalms, and other books were translated into English throughout the Old English period. parts of many editions remain. The Bible was made available to the laity through a liturgical program of prayers and readings during the Divine Liturgy. throughout the cycle of the Christian year. The liturgy is the source of poems such as Christ and contributes to The Dream of the Rood. Modern drama would eventually emerge from church worship, especially reenactments such as Passion Week. Christ is a three-part poem also known as Advent Lyrics, Ascension and Doomsday. The seventh text based on the Advent liturgy is Eala ioseph min ("O my Joseph"), in which Mary asks Joseph why he rejects her. He answers with delicacy and passion: "Suddenly I am profoundly shaken, I am deprived of honor, For I have heard many words about you, Many great sorrows and wicked words, Many wounds, and insults are spoken to me, Many hostile words. Tears I must shed, sad in my mind. God can easily relieve the inner pain of my heart, comfort the wretch. O young maiden, Virgin Mary!' Drama grew out of such functional adaptations. Parts 2 and 3 of Christ are signed 'Cynewulf' in runic acrostic. The approach is gentler than Andreas's. For example, Ascension addresses an unknown patron. Cynewulf begins: With the spirit of wisdom, illustrious, Of meditative and discerning mind, Seek now earnestly to understand, To understand how the Savior was born in purest birth (Who sought refuge in Mary's womb, Flower of virgins, fairest of girls ) That the angels did not come clothed in white When the Lord was born as a Baby in Bethlehem. Angels were seen there singing songs of great joy to the shepherds that the Son of God had been born on earth in Bethlehem. But the Scriptures do not say in this glorious age that they came clothed in white robes, as they did later, when the Mighty Lord, the Prince of Brightness, called his subjects, the Beloved Band, to Bethany. Cynewulf, an unknown 9th-century cleric, is the only Old English poet to sign his poems. [P 25] Names and dates are almost entirely absent from the Old English verse. The four main verse manuscripts are known as the Book of Junius, the Book of Exeter, the Book of Vercelli, and the Beowulf Manuscript. Each is a collection of copied and re-copied works by different authors, each of unknown origin. Although composed earlier, these manuscripts were written around 1000 during the Benedictine revival, the period of the prose writers Ælfric and Wulfstan, and some late poems such as Judith and the Battle of Maldon. We now pass from the golden age of Northumbria, the life of Bede (d. 735), to the time of Alfred (d. 899).

Alfred (d. 899) King of Wessex from 871, who defended his kingdom against the Danes and translated the books of wisdom into English.

Alfred Bede and Ælfric were monks from childhood, Caedmon was a farmer. Alfred's life throws an interesting light on both literacy and literature. The fourth son of the King of Wessex, he ascended the throne of West Saxony in 871, when the Danes captured all the English kingdoms except his own. Although the Danes settled in eastern and northern England, an area known as the Danelaw, the Danes whom Alfred defeated turned east and eventually settled in Normandy ("land of the North"). Alfred wrote that when he came to the throne, he could not think of a single priest south of the Thames who could understand a letter in Latin or translate it into English. Looking at the great learning that existed in Bede's England and the Latin books now unread, the king used the image of a man who had seen a path but did not know how to follow it. Alfred was a great hunter and the mark left by the pen. Riddle 26 in the Book of Exeter explains what the book consists of: I am my own scalp, flayed by my enemy, who stole my strength, soaked me and wet me,

Dip me in the water, pull me out again, put me in the sun. I soon lost the hair I had there. The hard edge of a sharp-edged knife cuts me now, Fingers fold me, and the pride of the bird pierces me in a treasure trail, Jumps over the brown edge again, Sucks the paint on the wood, stomps on me again, marks it black. Finally, the speaker asks the reader to guess his identity. the answer is the Book of the Gospels, made of calfskin, ready cut and folded. A feather is a feather ("pride of the bird"). ink, wood stain. The writing is later described as following a trail of "successful legacies". And to read is to follow that path to the quarry, wisdom. Reading is an art that Alfred mastered at the age of twelve. he began to study Latin at the age of thirty-five. After saving his kingdom physically, Alfred decided to save his mind and soul. He decided to translate sumo bec, tha niedbetearfosta sien eallum monnum into wiotonne ("those books which are most necessary for all men to know") into English. and teach the free sons of the laymen to read them, so that the prey, the wisdom, may be hunted again in Angelcynn, the race and country of the English. Old English verse was an art older than its written form. Old English prose was used to record the laws, but in The AngloSaxon Chronicle of 757 we find evidence of a narrative tradition in the story of Cynewulf and Cyneheard. However, by authorizing editions of the key books from Latin into English prose, Alfred established English as a literary language. The books he translated include Bede's Ecclesiastical [p. 26] History, Stories of Orosius, Gregory's Pastoral Care and Dialogues, Augustine's Soliloquies, and Boethius' Philosophical Consolation, later translated by both Chaucer and Elizabeth I. Alfred also translated the Psalms. During his reign he began the Anglo-Saxon Chronicle (ASC): the only history in the vernacular, other than the Irish Chronicles, from such an early period in Europe. The first part is based on Bede. The West-Saxon Chronicle then records Alfred's resistance to the Danes. The ASC was preserved in many monastic centers until the Conquest and in Peterborough until 1154. It was once considered the most important work written in English before the Norman Conquest, a hand now given to Beowulf. Here is an entry on the peak year of the campaign in Denmark, written by a native of West Saxony.

Alfred's writers need Alfred's wise writers include Augustine (354-430), Orosius (early 5th century), Boethius (c. 480-524), and Gregory (c. 540-604).

878. In that year, in midwinter after the twelfth night, the enemy crept into Chippenham, took the land of the West Saxons and settled there, drove a great part of the people over the sea, and subdued most of the others. and the people submitted to them except King Alfred. He journeyed with difficulty through woods and marshy forts with a little force... And after Easter King Alfred with a little force founded a fort at Athelney, and he and some of the Somersetians nearest to it continued to fight from this stronghold against the enemy. Then, in the seventh week after Easter, he went to Egbert's Stone east of Selwood, where all the people of Somerset, Wiltshire, and that part of Hampshire on this side of the sea came out to meet him. And they were glad to see him. And after a night he went from that camp to Iley, and after another night to Edington, and there he fought the whole army and put them to flight. . .

Alfred supported the baptism of the defeated king Guthrum at the Treaty of Wedmore (878). In the marshes of Somerset, there is also the story of Alfred, who hides behind an old woman's ass and lets his cakes burn while he thinks about something else - how to save his country. Alfred's thoughtfulness is evident in his two famous prefaces, the Pastoral Care and the Monologues. His firm and practical character was combined with a respect for wisdom and its rewards. Alfred added the following sentence to his Boethius: "Without wisdom no skill can be fully displayed, for whatever is done unwisely can never be counted as skill." his career as a translator when he writes: Then I collected for myself sticks, poles, beams, and handles for every tool that I knew how to use, timbers and beams, and as much as I could carry of the most beautiful woods for each of the structures that i could build I didn't come home with a load, not wanting to take the whole forest with me if I could carry it all. in every tree I saw something I needed at home. Therefore, I advise everyone who can and has a lot of carts to go to the same forest where I cut these poles. let him bring more thither, and load his wagons with bright boughs, to weave many walls and build many wonderful buildings, to build a beautiful city and live in it in joy and peace both in winter and in summer, as I have not done until now. But may He who taught me, to whom the forest was kind, make me live more freely both in this temporary abode as I am in this world, and in this eternal home promised us through St. Augustine and Ag. Gregory and Ag. Jerome and by many other holy fathers...

Alfred builds a dwelling for his soul from wood taken from the forest of wisdom. In the next paragraph, he asks the king of eternity, whose forest it is, to bestow a soul

[P 27] charter to have it as a perpetual inheritance. The sheer metaphysical certainty with which the metaphor was used shows that Alfred's later reputation for wisdom was not unjust. Later writers also call him Englene hyrde, Englene deorlynge ("shepherd of the English, beloved of the English"). Alfred's education program for the laity initially failed, but later bore fruit in Wessex for his grandson Edgar, who ruled 959-76. After the time of Bede and Alfred, this is the third well-defined age of Anglo-Saxon literature, the Benedictine Renaissance, under Dunstan, Archbishop of Canterbury 960-88, who was a gifted artist. Bishop Æthelwold made Winchester a center of manuscript illumination. In the abundance of his manuscripts, the Wessex of Dunstan, Æthelwold and Ælfric is best represented today by Bede's more remarkable early Northumbria. During this period English prose became the tool of a flourishing culture with scientific, political and historical interests, as well as religious ones. During this second Benedictine age, around the year 1000, four manuscripts of poetry were produced: the Book of Vercelli, the Book of Junius, the Book of Exeter, and the Beowulf manuscript.

Beowulf Like Greek literature, English literature begins with the epic, a poem of historical scope about heroes and the world, human and nonhuman. Compared to Homer's epics, Beowulf is short at 3,182 lines, but it is the longest and richest of the Old English poems. Like other epics, it has a style created for oral composition, rich in formulas. The poem is in manuscript from the late 10th century, but was written perhaps two centuries earlier and is set in a world more than two centuries earlier, on the shores of the Baltic Sea. It was the north-west Germanic world from which the English came to Britain. The arrival of the Saxons is mentioned in a poem in the ASC of 937 ... from the east the Angles and Saxons came to these shores, seeking Britain in the wide seas, Clever for glory, those smiths of war who vanquished the Welsh and they won their country. The first great work of English literature is not set in Britain. Beowulf begins with the mysterious figure of Scyld, founder of the Danish Scylding dynasty, who lived around 400 before England existed. The Hengest mentioned in the poem's substory may be the Hengest invited to Kent in 449 (see page 13). The above-mentioned Offa may be the ancestor of Offa, king of Mercia in the 8th century. Beowulf showed the English the world of their ancestors, the heroic world of the north, a world glorious and pagan. Dynasties take their identity from their ancestors and the rulers of the English kingdoms ruled by virtue of their ancestral conquests. The date and provenance of Beowulf are uncertain and its authorship unknown, but the poem would be of interest to the ancestors of such a ruler. The genealogies of the West Saxons go back to Noah through Wooden. These include the three names mentioned in Beowulf - Scyld, Scef and Beow. When the English converted to Christianity in the 7th century, they sent missionaries to their Germanic cousins. The audience for the poetry was the master of the hall and people from his entourage. Such an audience was proud of its ancestors - even if, as the poem says about the Danes, they "knew no god". The text of Beowulf is found in a manuscript in the West Saxon dialect of Wessex [p. 28]

Opening of Beowulf in a manuscript from about 1000 in the British Library: HWÆT WEGARDE na in gear dagum theod cyninga thrym ge frunon hu tha æthelingas ellen fremedon ... Word for word: Hear! We Danish lancers of old, kings of the people, glory heard these princes do brave deeds. The irregular outline of the leaf is the result of a fire in 1731

που έχει γίνει λογοτεχνικό πρότυπο. Τα κείμενα στο χειρόγραφο είναι όλα για τέρατα, αλλά η κύρια εστίαση του Beowulf δεν είναι τα τέρατα ή ακόμη και οι ήρωες, αλλά η ανθρώπινη σοφία και το πεπρωμένο. Μιλάει για τις ενέργειες δύο ή τριών γενεών γύρω στο 500 των ηγεμόνων των Δανών και των Σουηδών και των ανθρώπων που ζούσαν ανάμεσά τους στη νότια Σουηδία, των Γκέατς. Το όνομα του Beowulf δεν έχει καταγραφεί στην ιστορία, αλλά τα πολιτικά και δυναστικά γεγονότα του ποιήματος είναι ιστορικά ακριβή. Ο Beowulf είναι ανιψιός του Hygelac, βασιλιά των Geats, ο οποίος πέθανε κατά τη διάρκεια μιας εισβολής στα βόρεια τμήματα της Φραγκικής Αυτοκρατορίας. Αυτό το βασικό γεγονός του ποιήματος καταγράφεται σε δύο λατινικές ιστορίες ότι έλαβε χώρα γύρω στο 521. Ο Hygelac πέθανε κατά τη διάρκεια ληστείας. Επιτιθέμενος στους Φριζίους στα φράγκικα σύνορα, ο θείος του Beowulf ζητούσε προβλήματα, λέει το ποίημα. Οι Φράγκοι πήραν ένα περιδέραιο από πολύτιμους λίθους από το σώμα του Hygelac, έναν θησαυρό που είχε δώσει προηγουμένως στον Beowulf η βασίλισσα των Δανών ως ανταμοιβή για τη δολοφονία του τέρατος, Grendel (βλ. παρακάτω). Αφού επέστρεψε από τη Δανία, ο Beowulf χάρισε αυτό το βραβείο στον αφέντη του, Hygelac, αλλά το κολιέ χάθηκε σε αυτή την περιττή επίθεση. Ο Beowulf εμπόδισε τον εχθρικό πρωταθλητή, Dayraven, να πάρει την πανοπλία του Hygelac συνθλίβοντάς τον με γυμνά χέρια. Ο Beowulf επέστρεψε με μια πανοπλία τριάντα στρατιωτών και απέρριψε τον θρόνο, προτιμώντας να υπηρετήσει τον μικρό γιο του Hygelac. Αλλά όταν αυτός ο γιος σκοτώνεται επειδή φιλοξενούσε έναν εξόριστο Σουηδό πρίγκιπα, ο Beowulf έγινε βασιλιάς και κυβέρνησε τους Geats για «πενήντα χρόνια». Το ποίημα έχει μια μυστηριώδη αρχή στην άφιξη του Scyld ως νεογνού, που εστάλη από τον Θεό για να προστατεύσει τους άτεχνους Δανούς, τη νικηφόρα ζωή του και την ταφή του σε ένα πλοίο. Ο δισέγγονος του Hrothgar κληρονομεί τη δανική αυτοκρατορία και χτίζει μια μεγάλη αίθουσα [σελ. 29] Heorot, όπου ανταμείβει τους οπαδούς του με δώρα. Στο συμπόσιο, ο ποιητής του Hrothgar τραγουδά την ιστορία της δημιουργίας του κόσμου. Οι ήχοι της μουσικής, το γέλιο και το γλέντι δυσαρεστούν το τέρας Grendel, που έρχεται από τους βάλτους για να επιτεθεί στον Heorot ενώ οι άντρες κοιμούνται. Καταβροχθίζει τα τριάντα μαυρίσματα του Hrothgar. Ο Beowulf ακούει για τη δίωξη των Δανών και έρχεται να σκοτώσει τον Grendel σε μια φοβερή μάχη τη νύχτα στην αίθουσα. Το επόμενο βράδυ, η μητέρα του Γκρέντελ έρχεται στο χολ και παίρνει την εκδίκησή της. Ο Beowulf την ακολουθεί στο λημέρι της σε μια υποβρύχια σπηλιά όπου, με τη βοήθεια του Θεού, τη σκοτώνει. Τέλος, στα βαθιά του γεράματα, πρέπει να πολεμήσει έναν δράκο που επιτέθηκε στους Geats ως αντίποινα επειδή πήρε το κύπελλο από το θησαυροφυλάκιό του. Ο Beowulf αντιμετωπίζει μόνος τον δράκο, αλλά μπορεί να τον σκοτώσει μόνο με τη βοήθεια ενός νεαρού οπαδού. πεθαίνει από τις πληγές του. Το ποίημα τελειώνει με μια προφητεία για την υποταγή των Γκέιτς είτε από τους Φράγκους είτε από τους Σουηδούς. Οι Geats χτίζουν μια νεκρική πυρά για τον αρχηγό τους. Τότε οι πολεμιστές έκαναν κύκλους στον τύμβο. Ήταν δώδεκα από αυτούς όλοι, οι γιοι των ατελίνγκ. Είπαν ένα λόρδο για να εκφράσουν τη λύπη τους, Μίλησαν για άνθρωπο, θρήνησαν για τον Βασιλιά τους. Επαίνεσαν την αρρενωπότητά του και τη γενναιότητα των χεριών του, δόξασαν το όνομά του. Είναι σωστό ένας άνθρωπος να δείχνει γενναιόδωρη ευλάβεια στον αφέντη και φίλο του, να τον αγαπά στην καρδιά του, όταν επιτέλους τον συναντήσει να τον οδηγούν έξω από το σπίτι του σώματος. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο θρηνούν οι Γεάτες που γλέντησαν μετά την πτώση του κυρίου τους: Είπαν ότι ήταν από όλους τους βασιλιάδες του κόσμου Ο ευγενέστερος των ανθρώπων και ο πιο ευγενικός, ο πιο ευγενικός με τον λαό του, ο πιο άπληστος της φήμης . Το θεμέλιο της γερμανικής ηρωικής κοινωνίας είναι ο δεσμός μεταξύ του άρχοντα και του λαού του, ιδιαίτερα της ακολουθίας των πολεμιστών του. Ο καθένας θα πεθάνει για τον άλλον. Ο επιτάφιος του Beowulf προτείνει μια ηθική συνταγή ηρωισμού: τρία μέρη ευθύνη και ένα μέρος τιμή. Η προέλευση της βιογραφίας του Beowulf, στο λαϊκό παραμύθι του Γιου της Αρκούδας και των θαυματουργών κατορθωμάτων του, μετατρέπεται από το ποίημα στο ρητά κοινωνικό ιδανικό του καλού νεαρού ήρωα και του σοφού γέρου βασιλιά. Ο ηρωικός κόσμος είναι γεμάτος βία, αλλά ούτε ο Beowulf ούτε ο Beowulf είναι αιμοδιψείς. Το ποίημα δείχνει όχι μόνο τη δόξα αλλά και το ανθρώπινο κόστος ενός κώδικα που βασίζεται στην οικογενειακή τιμή και στο καθήκον της εκδίκησης. Το κόστος αυτό βαρύνει τους άνδρες και διαφορετικά οι γυναίκες. Σε αυτόν τον αριστοκρατικό κόσμο, οι γυναίκες παίζουν τιμητικούς ρόλους: ειρηνοποιοί στους γάμους μεταξύ δυναστειών, νύφη, σύζυγος, οικονόμος, σύμβουλος, μητέρα και χήρα. Στο Beowulf, το κόστος της τιμής του πολέμου σημειώνεται με τη μορφή μιας γυναίκας που θρηνεί. Εδώ είναι η Δανή πριγκίπισσα Hildeburh στην νεκρική πυρά του αδελφού της Hnæf, που δολοφονήθηκε με δόλιο τρόπο από τον σύζυγό της Finn, και τον γιο της, που επίσης σκοτώθηκε στην επίθεση στον Hnæf. Αμέσως μετά, ο Φιν σκοτώνεται από τον Χένγκεστ. Στη συνέχεια η Χίλντεμπουργκ διέταξε τον δικό της γιο να δοθεί στη φωτιά της κηδείας του Χνάεφ για να κάψει τα οστά του. διέταξε να τον ξαπλώσουν στο πλευρό του θείου του. Τραγούδησε θρηνητικά τραγούδια, θρήνησε τη λύπη της. Ο πολεμιστής σηκώθηκε. Η μεγαλύτερη από τις πυρκαγιές των πτωμάτων κουλουριάστηκε στον ουρανό, βρυχήθηκε μπροστά στους τύμβους. Υπήρχαν κεφάλια που έλιωναν [σελ. 30] Και εκρήξεις πληγών καθώς αναβλύζει αίμα από σώματα δαγκωμένα από όπλα. Φλεγόμενη φωτιά, Το πιο αχόρταγο πνεύμα, κατάπιε τα λείψανα των θυμάτων και των δύο εθνών. Η γενναιότητα τους δεν υπήρχε πια.

Ο ηρωικός τρόπος ζωής - ένδοξος, φιλόξενος και γενναίος - εξαρτάται από τη στρατιωτική επιτυχία. Μπορεί να κατέβει σε έναν κόσμο κόντρας, βίαιου και ανελέητου. Ο ηρωικός κώδικας περιλαμβάνει υποχρεώσεις προς τον κύριο, την οικογένεια και τον φιλοξενούμενο, και η ηρωική λογοτεχνία κάνει αυτές τις υποχρεώσεις σασπένς, με τραγικές δυνατότητες. Μπορεί να γίνει σύγκριση μεταξύ του Beowulf και του Αχιλλέα από την Ιλιάδα. Όταν ταράξει η περηφάνια του Αχιλλέα, δεν θα πολεμήσει, προσχωρώντας στους Έλληνες μόνο αφού σκοτώσει τον φίλο και υπαρχηγό του. Ο Αχιλλέας εκτονώνει το θυμό του στον Τρώα Έκτορα σκοτώνοντάς τον, ντροπιάζοντας το πτώμα του και αρνούμενος να το θάψει, μέχρι που τελικά ο πατέρας του Έκτορα ταπεινώνεται ενώπιον του Αχιλλέα για να ικετεύσει για το σώμα του γιου του. Υπενθυμίζεται στον Αχιλλέα ότι ακόμη και αυτός πρέπει να πεθάνει. Ο χαρακτηρισμός του Ομήρου είναι πιο δραματικός, λαμπρός και λεπτομερής. Οι χαρακτήρες του Beowulf είναι τύποι και όχι άτομα. Ωστόσο, το ήθος είναι διαφορετικό. Ο Beowulf υπηρετεί αφοσιωμένα τον αφέντη του Hygelac και τους Geats του. Τα νεανικά του κατορθώματα στη Δανία πληρώνουν το έντιμο χρέος που οφείλει στον Hrothgar, ο οποίος έσωσε τον πατέρα του Beowulf, Edgetheow, πληρώνοντας αποζημιώσεις για τη ζωή του ανθρώπου που σκότωσε ο Edgetheow. Όπως ο Αχιλλέας, έτσι και ο Beowulf είναι εύγλωττος, γενναίος, γρήγορος στη δράση, εξαιρετικά δυνατός. Αλλά ο Beowulf είναι προσεκτικός, γενναιόδωρος και υπεύθυνος. Όπως επισημαίνει ο Hrothgar, έχει ένα παλιό κεφάλι στους νεαρούς ώμους. κάνει καλό βασιλιά. Ωστόσο, όπως εξηγεί το ποίημα σε μια σειρά ιστοριών περιθωριακών για τη ζωή του Μπέογουλφ, οι περισσότεροι πολεμιστές από τις κυρίαρχες οικογένειες απέχουν πολύ από την ευθύνη και την κρίση του Μπέογουλφ. Το Beowulf είναι ταυτόχρονα μια γιορτή ηρωισμού και μια ελεγεία για τον έπαινο του ηρωισμού. Το ιδανικό παράδειγμα που έθεσε ο ίδιος ο Beowulf υποδηλώνει μια χριστιανική κριτική της ηθικής στην οποία η τιμή μπορεί να ικανοποιηθεί με το «κοσμικό φάρμακο», την εκδίκηση. Ο Grendel ζηλεύει την αρμονία της γιορτής στο Heorot και την καταστρέφει. Είναι διάβολος: feond σημαίνει και εχθρός και κακόβουλο πνεύμα. Είναι επίσης σε ανθρώπινη μορφή, αν και τερατώδες σε μέγεθος. Αναγνωρίζεται ως απόγονος του Κάιν, του πρώτου δολοφόνου που σημαδεύτηκε και εξορίστηκε από τον Θεό από την ανθρώπινη κοινωνία στο Βιβλίο της Γένεσης. Η αδελφοκτονία ήταν ένας επαγγελματικός κίνδυνος στις κυρίαρχες γερμανικές οικογένειες, επειδή η διαδοχή δεν γινόταν εκ γενετής, αλλά από επιλογή του καταλληλότερου. Στην ηρωική εποχή του Βορρά, οι γιοι ανατρέφονταν συχνά, εν μέρει για να μειώσουν τις συγκρούσεις και τον κίνδυνο, αλλά ο αδερφικός ανταγωνισμός παρέμενε κοινός τόπος. Στο Beowulf, τα μεγαλύτερα εγκλήματα είναι η προδοσία του αφέντη και η δολοφονία συγγενών. Η λαογραφική φιγούρα του Γκρέντελ ενσαρκώνει το άγριο πνεύμα της αδελφοκτόνου ζήλιας. Ο δράκος είναι ένας θηριώδης χωρίς τις ανθρώπινες και δαιμονικές πτυχές του Γκρέντελ. Καταστρέφει την αίθουσα του Beowulf με φωτιά ως εκδίκηση επειδή έκλεψε το χρυσό κύπελλο από τον θησαυρό του. Ο δράκος φυλάει με ζήλια τον θησαυρό του υπόγεια, ενώ ο βασιλιάς μοιράζεται τα δαχτυλίδια στην αίθουσα. Ο Beowulf σέβεται το βάθος και την ωριμότητα της κατανόησής του. Ενώ ο αρχαϊκός κόσμος των πολεμιστών και των ηγεμόνων του είναι απλός, το ποίημα αγγίζει συχνά μια νηφάλια ανησυχία για τη σοφία και τη σωστή δράση, το πεπρωμένο μιας δυναστείας, τα όρια της ανθρώπινης κατανόησης και δύναμης και τι είναι δημιουργικό και καταστροφικό στην ανθρώπινη ζωή. Το στυλ του έχει επιφύλαξη και εξουσία.

Elegies The most striking early English poems are the Elegies from the Book of Exeter: "The Wanderer" and "The Sailor" are heroic elegies, as is "Ruins." The second group [p. 31] of the love elegies are "The Man's Message", "The Wife's Complaint" and "Wulf and Eadwacer". Elegies are dramatic monologues whose speaker is anonymous and whose situation is implied rather than specified. In the first two lines, the speaker is an exile who lacks a master. His monologue moves from his own suffering to a general lament for the passing of life's glory, expressed in "Wędrowiec" and "Ruin" with the image of a ruined hall. All three poems are based on the Christian view of earthly glory. The "Ruin" is located in the ruins of a Roman city of hot baths, usually identified as Bath. The painful absence of the Wanderer and companions can be remedied, as the poem at the end silently points out, addressed to the heavenly lord. The "Sailor" furiously rejects a comfortable life on land for the flame of exile at sea, then turns straight to the soul's true home in heaven. Ezra Pound's haunting version of 'The Seafarer' (1912) expresses isolation and warmth. It should be read for the nature of the verse, not for the Christian meaning of the poem, which Pound saw as a later addition and cut out. "Wędrowiec" and "Żeglarz" are full of passion and eloquence. They are easy to understand, well crafted, and fit the social and intellectual background suggested by other poems. They are also attractive because they read like dramatic monologues of the kind found in romantic literature, in which the reader can identify with the speaker's self-expression. But the situations of the speakers are imaginary, and all three poems adapt heroic themes for the purposes of Christian wisdom. If "The Sailor," like Dream of Rood, is an emotional devotion, "The Wanderer" could be called an emotional philosophy. The second triad of elegies is less obvious. They are not overtly Christian or Stoic, expressing worldly love rather than devotion between people. The enigmatic "Wulf and Eadwacer" tells of a woman who is married to Eadwacer but gives birth to her lover Wulf's child. The speaker of "The Wife's Complaint" (or "Lamentation") is exiled to a cave. “Some lovers in this world Live long, they lie warm together at the dawn of day. I walk alone About these earthen caves under the oak. Here I must sit on a summer's day, Here to cry out the woes of exile...” Elegies are characterized by passionate feelings expressed in a desolate landscape. The "husband's message" differs from the type: in it the man expresses tender love for his wife and invites her to a happy reunion.

Battle Poetry In Germany (c. AD 100), the Roman historian Tacitus says that Germanic warriors recited poetry before battle. and Beowulf remembers his victories before going into battle. Waldere and Finnsburh are early battle poems. but even when England had long been settled, the invasion renewed the occasion for battle poems. Two survive from the 10th century, Brunanburh and Maldon. Brunanburgh is entry 937 in the ASC, a record of the crushing victory of the West Saxons over the invading Scots, Picts, Britons and Vikings from Dublin. It is a eulogy in honor of the victorious King Athelstan, translated by Tennyson in 1880. Although it uses timeless motifs such as birds of prey, it has a historical purpose [p. 32] and concludes with a reference to written histories (mentioned above on page 27), recognizing Brunanburh as the greatest victory won by the English since their original conquest of Britain five hundred years earlier. Maldon is also traditional, with clashing swords, bold words and birds of prey, but with more historical detail of the topography of the battlefield, the tactics and the names of the local men involved, names recorded in Essex charters. We hear of words spoken in the "meeting place" rather than the honeymoon of the poetic tradition. Maldon was the defeat of the East Saxon militia by the Vikings in 991, after which the ASC says the English paid the Danes to leave. Maldon's aim is not so much to document, record what is said and done, and give reasons for failure as an example, to show good and bad behavior on the pitch and how to die gloriously defending your master and Christian England. . Many details are symbolic: for example, before the battle, Byrhtnoth sent the horses away and a young man “Leaved his favorite falcon from his wrist. / He bent over the forest: he went to battle.' There was no turning back. sports season is over. Maldon's text is interrupted as defeat is imminent. The old servant says, "Courage will grow keener, the will will grow brighter, the heart fiercer as our strength weakens." Here our lord is leveled to the dust, Man disfigured: he will mourn to the end Who thinks now to escape from this war game. Though I am white from the winters, I will not go away, for I think to dwell beside my beloved, that she may place me at the right hand of my lord.' This bright and engaging poem shows that the old ways of understanding and describing the ethos and practice of battle still worked.

Harvest of literacy Το μεταφραστικό πρόγραμμα του Alfred έχει δημιουργήσει μια συλλογή εγγενών πεζών λόγου. Αυτό επεκτάθηκε τον 10ο αιώνα, μετά την ανανέωση της μοναστικής κουλτούρας των Βενεδικτίνων υπό τον Αρχιεπίσκοπο Dunstan, μέσω νέας γραφής, κληρικής και πολιτικής. Η σωζόμενη πεζογραφία των Ælfric (περ. 955-περ. 1020) και Wulfstan (π. 1023) είναι ουσιαστική. Περισσότερες από εκατό από τις καθολικές ομιλίες του Ælfric και δεκάδες βίοι των αγίων του έχουν διατηρηθεί, κυρίως για χρήση στον άμβωνα καθ' όλη τη διάρκεια του εκκλησιαστικού έτους. Είναι ένας συγγραφέας γεμάτος χάρη, ευφυής, ξεκάθαρος και απερίσπαστος, ένας νικητής λέκτορας του πολιτισμού της Εκκλησίας, η μητέρα της τέχνης και της λογοτεχνίας σε όλη αυτή την περίοδο. Οι ομιλίες του ονομάζονται «Καθολικοί» όχι λόγω της ορθοδοξίας τους, αλλά επειδή σχεδιάστηκαν για να διαβάζονται από όλους, λαϊκούς και κληρικούς. Έχουμε εντυπωσιακά πολιτικά και νομικά κείμενα του Wulfstan, ένα Εγχειρίδιο Υπολογισμού από τον Byrhtferth του Ramsey και μερικές Ζωές Κληρικών και Βασιλέων. Ο Ælfric μετέφρασε το Genesis κατόπιν εντολής ενός κοσμικού προστάτη. Αυτή η πεζογραφία παρείχε στους λαϊκούς θρησκευτικό και πολιτικό υλικό που ήταν διαθέσιμο από καιρό στους κληρικούς στα λατινικά. Μέχρι το έτος 1000, η ​​ανθρωπιστική λατινική κουλτούρα που αναπτύχθηκε μεταξύ της αναγέννησης της μάθησης στην αυλή του Καρλομάγνου, που στέφθηκε Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 800, και της αναγέννησης του 12ου αιώνα (βλ. κεφάλαιο 2), βρήκε σαφή έκφραση στα αγγλικά. Ανάμεσα στα πολλά χειρόγραφα αυτής της περιόδου είναι τέσσερα σημαντικά ποιητικά χειρόγραφα. Ωστόσο, μετά τον Μάλντον υπήρξε λίγη νέα ποίηση. Οι αλλαγές στη φύση της γλώσσας —ιδιαίτερα η χρήση άρθρων, αντωνυμιών και προθέσεων αντί για τελικές εγκλίσεις— έκαναν τη σύνθεση των στίχων πιο δύσκολη. Ήταν πάρα πολλά λίγα [σελ. 33] οι λέξεις ταιριάζουν στην παλιά χρονική υπογραφή και ο ιστορικός στίχος στο ASC δείχνει ασταθή τεχνική. Η χιλιετία ήταν μια περίοδος πολιτιστικής ανάπτυξης αλλά πολιτικής παρακμής. Η βασιλεία του Ethelred II (978-1016) είδε μια καλλιτεχνική αναβίωση, ειδικά στο Winchester, την επισκοπή και πρωτεύουσα του Wessex και της Αγγλίας: δουλειά σε μέταλλο και κοσμήματα, παραγωγή βιβλίων, φωτισμός χειρογράφων, κεντήματα, αρχιτεκτονική και μουσική. Υπήρξαν όμως διασπάσεις και Δανικές εισβολές. Ο Alphege, Αρχιεπίσκοπος του Canterbury, που μαρτύρησε από τους Βίκινγκς το 1012, και ο Wulfstan, Αρχιεπίσκοπος της Υόρκης στις αρχές του 11ου αιώνα, ήταν καλύτεροι ηγέτες των Άγγλων από τον βασιλιά τους. Στο Sermo Lupi ad Anglos («Λόγος του Wulf στους Άγγλους»), ο Wulfstan ύψωσε τη φωνή του ενάντια στο κακό που ανθούσε στην κοινωνική κατάρρευση που προκλήθηκε από τις δανικές εισβολές. Οι καταγγελίες του ακούγονται σίγουροι ότι μίλησε για ολόκληρη την κοινότητα. Η κατάκτηση της Αγγλίας από τους Δανούς και στη συνέχεια τους Νορμανδούς βασιλείς διέκοψε τις πολιτιστικές δραστηριότητες και άλλαξε τη γλώσσα των ηγεμόνων. Η λατινική παρέμεινε η γλώσσα της εκκλησίας, αλλά η ιεραρχία αντικαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους Νορμανδούς και η χρήση των αγγλικών εξαλείφθηκε. Ο Γουλιέλμος ο Πορθητής διόρισε τον ανιψιό του Όσμουντ ως πρώτο επίσκοπο της νέας έδρας του Σάλσμπερι. Ωστόσο, ο Osmund φαίνεται να πείστηκε να διατηρήσει τη μοναδική αγγλική χρήση που έχει επιβιώσει. Οι λέξεις στη γαμήλια τελετή στο Βιβλίο της Κοινής Προσευχής - "Σε παίρνω να γίνεις αρραβωνιασμένη σύζυγός μου, να έχεις και να κρατάς από σήμερα και στο εξής" και ούτω καθεξής - χρησιμοποιούν παλαιά αγγλικά διπλά. Όπως τα ονόματα των μελών του σώματος και των ημερών της εβδομάδας, είναι ένα παράδειγμα επιβίωσης της παλιάς αγγλικής γλώσσας σε ένα επίπεδο τόσο βασικό που θεωρείται δεδομένο.

Further Reading Alexander, M. Old English Literature (Basingstoke: Macmillan, 1983; Peterborough, Ontario: Broadview, revd edn 2000). Simple introduction with translations. I will be. Ecclesiastical History of the English Nation, trans. L. Shirley-Price, Revd R. E. Latham, ed. D. H. Farmer (Harmondsworth: Penguin, 1990). The primary source for early Anglo-Saxon history. Campbell, J. (ed.). The Anglo-Saxons (Oxford: Oxford University Press, 1982; Harmondsworth: Penguin, 1991). Excellent historical outline, very well illustrated. Mitchell, B. and F.C. Robinson. A Guide to Old English, 5th Edition (Oxford: Blackwell, 1995). Grammar, reader and guide for students.

[PI. 34]

2. Middle English Literature: 1066 1500 Overview Literature in England during this period was not only English and Latin, but also French, and it developed along lines shaped primarily in France. Epic and elegy gave way to romance and lyricism. English writing fully revived in the English language after 1360 and flourished during the reign of Richard II (1372-1399). After 1425 it became a literary standard in London English and developed the modern forms of verse, prose and drama.

New Writing Manuscript and Printing Medieval writing was done by hand. For scribes, this period began and ended with the unwelcome arrival of two conquerors: the Normans in 1066 and the printing press in 1476. English literature barely survived the First Conquest. Records are fragmentary, but the few surviving manuscripts show that the revival of native literature took several generations. Three centuries after 1066, it made a complete revival, flourishing in various dialects under Richard II. A generation later, London English offered a more stable literary medium. Englishmen and English historians agree that a certain period ends in the 15th century. When the first printed book appeared in English in 1476, the Middle English (ME) phase was almost over: the language had taken its modern form, except for the spelling. Soon after, the Wars of the Roses, a long dynastic struggle between Lancastrian supporters and Yorkist claimants to the throne, ended with a victory for the Lancastrian Henry Tudor in 1485. Henry entered into a civil marriage with Elizabeth of York. they named their first son the British name Arthur. In 1492, Ferdinand and Isabella expelled the Muslims from Spain and supported Columbus' expedition to India. In 1503, their daughter Katherine married Arthur, who died. then to his brother Henry, who became Henry VIII. Henry divided it in 1533, resulting in a break with Rome and a separate English nation-state with strong central governments and a state church guided by the Protestant doctrines of the Reformation (see page 78).

Contents New script Manuscript and print Influence of French writing practice Dialect and language change Literary consciousness New fashion: French and Latin Epic and Romance Court literature Medieval institutions Power Verse English prose 14th century Spiritual writing Julian of Norwich secular prose Ricardian poetry Piers Plowman Sir Gawain and the Green Knight John Gower Geoffrey Chaucer Parlament of Fowls Troilus and Criseyde The Canterbury Tales 15th Century Drama Mystery Ethics Ethics Religious Verses The Death of Arthur Appearing in Print Scotland Poetry Robert Henryson William Dunbar Gavin Douglas Further Reading

[P 35] With the strengthening of printing and Protestantism, the manuscripts in which the vernacular script survives, obsolete and possibly suspect, have been neglected. By the 1700s, some manuscripts were used as kindling or worse. Alexander Pope refers to the "torment of fireplaces and fire" ("fireplaces": lavatory). Survival was precarious: some of Chaucer's work was lost, and Sir Gawain and the Green Knight was not printed until 1839. Even if many others survived, the story would be neither simple nor clear. Literature survived in three languages: Latin coexisted with Norman French and "English," a tangle of dialects that was spoken rather than written. English writing was local, with too few authors and dates for a positive literary history. Only after 1360 did English gain parity with French as a literary medium. native English (Latin verna, slave) "Triumph" became French in language and culture. Avoiding these complexities, the mother tongue. Western European short stories in English literature focus on modernity, transcending the original non-Latin languages. millennium, land with relief in rebirth and don't look back. It is the Middle Ages Historically, the simplification ignores a vast body of good writing and allows the Renaissance to the English Middle Ages to be a period of recognition of earlier developments. In the Middle Ages the English language around 500-1500. The period after 1100 developed its modern character and structure. Literature also found modern forms in the late Middle Ages. the medieval period: prose in Julian of Norwich and Malory in the fifteenth century, poems in English political history as in Chaucer and many of his contemporaries in the fourteenth century, and drama as early as the twelfth century from 1066 to 1485. European era. Drama was popular for ten generations before Shakespeare. Cultural history The 13th century is characterized by French influences which are often considered to be the end of the Middle Ages. It is not entirely imaginary that the conquest of England in 1066 by William of Normandy displaced English as the source of the literary medium in the twelfth century, since the language of the new rulers was French. William later, the conqueror of the 13th century, of the Middle Ages, tried to learn English, but gave up. The Saxons who cared for him had to learn French as a summer, in the fourteenth century, and French was the language and law of the court for three autumns, and in the fifteenth century as centuries. The Normans spoke Norman French. The French Normans in England are winter. called Anglo-Norman. In 1076 all the bishops were Normans except Wulfstan of Worcester. The clergy, writing in Latin as before, recorded several "English" stories:

Alfred Burning Cakes, or the Saxon Resistance Hereward the Wake. Educated men were trilingual for the next three centuries, with many homes bilingual. Literature in the English language suffered a major disruption in 1066. Classical Old English verse died out, later revived in a completely different form, but prose continued: sermons continued to be written in English, and the Anglo-Saxon Chronicle was kept in monasteries. When the new writing appeared, it was in English, which was very different from that of the 11th century. Reasons for this include the lack of any written standard to discourage dialect diversity. the practice of scribes; language change? and a new literary consciousness. Writing practice With the elimination of Winchester and Wessex English as a literary standard, the unified West Saxon language was no longer available to scribes, who now used forms closer to their own dialects. With the disappearance of the Winchester standard, dialectal divergence became apparent, with a dizzying variety of spellings, word forms and grammatical forms. This diversity was dialectical and geographical, but also structural and progressive. fundamental changes in grammar and pronunciation kept the language in ferment for four centuries after the conquest. [P 36] Reigns and Major Events 1066-1399 1066 William I (The Conqueror) 1087 William II (Rufus) 1100 Henry I 1135 Stephen 1154 Henry II (Plantagene) 1170 Assassination of Richard Becket by Richard Becket1 by Arch being Becket19 Third Crusade (see page 40) 1199 John c. 1216 Henry III 1272 Edward I 1307 Edward II 1314 Battle of Bannockburn (defeat of the Scots during the invasion of the English army) 1327 Edward III 1346 Battle of Crecy (Eng ) Black Death 1377 Richard February 1381 Peasants' Revolt 1399 Henry IV

Dialect and language change Even when English achieved full literary parity with French during the reign of Richard II (1372-1398), there was no standard literary English: the great writers of that reign - Geoffrey Chaucer, William Langland and the author of Sir Gawain and the Green Knight - wrote three different forms of the English language. Chaucer wrote in London English, Langland in Worcestershire English and Gawain the poet in English from the Stafford-Cheshire border. There are Middle English works on Yorkshire English, Kentish English, Norfolk English and other varieties of English. and much writing in Scots, known as Inglis. William the Conqueror made London the capital of England and it was not until 1362 that he opened Parliament in English instead of French. But London English itself was a mixture of dialects, shifting from south to east central during this period. The Midland dialect area, as shown on the map on page 37, bordered and was intelligible to all four other major dialect areas. In the 15th century, the change to London English became the national norm. Printing, introduced in 1476, helped spread this literary standard during the Tudor reign (1485-1603). Royal English eventually spread through centrally published works such as the Prayer Book (1549, 1552, 1559) and the Authorized Version of the Bible (1611). Spelling was not fully standardized until Dr. Johnson of 1755 became a (usually unchanged) subject. vocabulary and grammar. The lack of standard spelling makes the Middle English dialect seem even longer. Danish settlement in northern and eastern England in the 10th century brought the Norse forms of speech into English in final syllables, similar in root but different in word declension. The resulting confusion and number. [P 37] [Map - omitted] The dialects of Middle English (Fig. after J. Burrow and T. Turville-Petre (eds.), A Book of Middle English. Oxford: Blackwell, 1996), with possible places of origin some projects. encouraged the loss of inclination. The order of the elements became the determinant of syntax and sense: subject-verb-object now became more common than subject-object-verb. All Early Middle English forms show a reduction of most final inflections to -e, leading to the survival of only two typical noun inflections, -s plural and -s possessive. The conquest eventually added thousands of French words to English, sometimes replacing Old English words (for example, OE theod gave way to ME and nation), but often retaining alternatives derived from Germanic and Latin origins ( shire and county). Interbreeding with French almost doubled the resources of the English language in some areas of vocabulary.

The Saxon base was enriched with French, especially in areas such as law and customs. Latin retained its clerical and intellectual prestige. English, the language of the majority, was in ferment. Languages.

Literary awareness Middle English writing flourished in the late 14th century and developed a literary self-awareness. A clear example of this is at the end of Chaucer's Troilus and Criseyde: he speaks in his poem in the familiar second person, you: And because it varies so much in English and our language writing, so I will understand, my god do not write to me, Ne the mysmetre for the defaute of tongue.

you miss the language

Authors in Romance languages: Occitan ​​Bernart de Ventadorn (heyday c. 1150-80); Arnaut Daniel (heyday c. 1170-1210) French Benoît de Ste-Maure, Roman de Troie (c. 1160); Mary of France, Lais (ca. 1165-80). Christian of Troyes (c. 1170-91), Eretz, Yvain, Lancelot, Perceval; Guillaume de Lorris, Roman de la Rose (completed around 1277 by Jeun de Meun). Italian Italian Trecento (14th century): Dante (1265-1326), Commedia (c. 1304-21); Petrarch became the poet laureate (1341). Boccaccio, The Decameron (ca. 1351).

He prays that no scribe may miscopy his words, or substitute a variant form, and spoil the metre. Diversite in English refers to a difference in dialects, but Chaucer had previously warned his audience of changes over time: "You know eke [also] that in the fourme of speche is change." Diversity and change were the enemies of this new hope that English verse might achieve the beauty and permanence of the classics. Just before these lines, Chaucer bids farewell to his poem in a message: "Go, littel bok, go, litel myn tragedies... / And kiss the steppes where you see the tempo / Virgil, Ovid, Omer, Lucan and Stace These lines refer to a scene from Dante's Inferno. On p. 38] The abyss, at the threshold of the underworld, Dante and his guide Virgil meet the spirits of Omer (Homer), Horace, Ovid and of Lucan (Chaucer replaces Horatio Stace, the epic poet Statius). The poets greet Virgil and invite Dante to join them. Guiding his poem to "kiss the steps" of Homer and the poets of the Western classical tradition, Chaucer joins the ranks of the Italian contenders for poetic fame: Dante, Petrarch, and Boccaccio, whom he translated. Chaucer's ambitions for vernacular poetry were developed by his reading of the 14th-century Italian poets, the Trecento. He introduces himself as a European poet, the first to write in English. Moreover, Chaucer only wrote in English. His earliest contemporary John Gower (?1330-1408), to whom Troilus is dedicated, wrote in English, French and Latin. After Chaucer, poetry in English is part of the modern European tradition - although Chaucer's ease and wit were not rediscovered until Thomas Mores' Latin prose Utopia in 1517.

New Fashions: French and Latin Chaucer began to write in a French manner from England from the 12th century. We must now return to the French conquest of the English. Within two generations of the appearance of this Romance language, the new literary forms and Renaissance humanism of the 12th century appeared, when first the Norman and then the Gothic churches appeared in England. Poems were about knights, then about knights and ladies. In the 12th and 13th centuries, the history of English writing must lose its English singularity, because writing in the Anglo-Norman kingdom of England was mainly in Latin and French. Writers had to be supported either by the Church or by French-speaking lay patrons. Eleanor of Aquitaine, granddaughter of the first troubadour, William IX of Aquitaine, was dedicated to some of the songs of the troubadour Bernard de Ventadorn (ca. 1150-80). Eleanor married first Louis VII of France, then Henry Plantagene of Anjou, Henry II of England. The kings of England spoke French rather than English. The first English king to insist that work at court be done in English was Henry V (1413-22), who claimed to be king of France as well as England, Ireland and Wales. Many Middle English scripts are derived from the French script, which in turn is primarily derived from Latin. Anglo-Latin and Anglo-Norman writers Latin The Italian-born monk of Bec, St. Anselm, Archbishop of Canterbury (1093-1109) and theologian: Cur Deus Homo? ("Why did God become man?"). 12th century Benedictine chroniclers Orderic Vitalis, English monk in Normandy, Historia Ecclesiastica. William of Malmesbury (died 1143). Jocelin de Brakelonde; Henry of Huntingdon; Geoffrey of Monmouth, Historia Regum Britanniae (1135).

Humanists John of Salisbury, Policraticus (1159); Walter Map, De Nugis Curialium ("The Trifles of Courtiers," 1181-92); Matthew Parys (13th century). Anglo-Norman (Anglo-Norman is the French spoken by the Normans in England). Marie de France and Chrèetien de Troyes may have written some of their Arthurian romances in England. Wace, Roman de Rou (1172).

[P 39] As literacy spread across Western Europe, an international Latin clerical culture competed from Iceland to Sicily with writings in the vernacular, often on secular subjects and sometimes by lay people. Writers and readers were mostly men, but some of the new vernacular literature, religious and secular, was written for women who had time to read but did not know Latin. Some of these elementary books were also for women. several were by women, such as Marie de France (late 12th century) and Julian of Norwich (c. 1343-1413/29).

Έπος και ρομαντισμός Η αλλαγή στις λογοτεχνικές ευαισθησίες μετά το 1100 περιγράφεται συχνά ως μετάβαση από τον ρομαντισμό. Ένα είδος μεσαιωνικής ιστορίας, από το έπος στο ρομάντζο. Λέγεται ότι ο εργάτης του Γουίλιαμ Α', Taillefer, οδήγησε τους Νορμανδούς, αρχικά από ιστορίες που γράφτηκαν στην ξηρά στο Hastings απαγγέλλοντας το τραγούδι του Roland. Αυτό το chanson de geste ("song romauns" ή δημοτικά γαλλικά, "romance" είναι επίθετο των πράξεων) περιγράφει τις πράξεις του Roland και του Oliver, δύο από τα δώδεκα ζεύγη γλωσσών που προέρχονται από τα Λατινικά. Ως αυτοκράτορας Καρλομάγνος, που πεθαίνει αντιστεκόμενος σε ενέδρα Σαρακηνών στα Πυρηναία. Ο όρος του είδους του Roland σημαίνει «την υπέροχη κοροϊδία της κλήσης του Καρλομάγνου για βοήθεια μέχρι να πεθάνουν όλοι οι εχθροί του». Μόνο τότε συμβαίνει η ιστορία». το επίθετό του είναι και ο ήχος του ελεφαντόδοντου κέρατός του, ολίφανες. Το πρωτόγονο ειδύλλιο μπαίνει με κάποιο "ρομάντζο" για να αποφευχθεί η σύγχυση με τις λεπτομέρειες που ενισχύουν τα συναισθήματα: οι τρεις αρχάγγελοι φτάνουν για να οδηγήσουν την ψυχή του Ρόλαντ σε έναν "ρομαντικό", που περιγράφεται ως παράδεισος του 18ου αιώνα. Αργότερα, η προοριζόμενη νύφη του, la bele Aude, εμφανίζεται για λίγες γραμμές για να ακούσει για τη γραφή του που μιμείται τον μεσαιωνικό θάνατο και πεθαίνει από σοκ. Στην αντιμετώπιση του θανάτου συγκρατείται το βόρειο έπος, όπου ο ρομαντισμός είναι ρομαντισμός. (Η χρήση του "ρομάντζου" για να σημαίνει υπερβολή: Σε σύγκριση με τον θάνατο του Ρόλαντ, ο θάνατος και η ταφή του Μπέογουλφ είναι μια "ιστορία αγάπης" είναι σύγχρονη.) Θλιβερό, το πεπρωμένο της ψυχής του δεν είναι ξεκάθαρο. Άρθουρ Αν ήταν ιστορικό πρόσωπο, ο Άρθουρ νίκησε τους παγανιστές Σάξονες στη μάχη. Η πρώτη σωζόμενη γραφή της Μέσης Αγγλικής που αναφέρεται είναι η Brut του Layamon υπό τον Mons Badonicus (περίπου 510). Το (περίπου 1200), ένα έργο στο παλαιοαγγλικό ηρωικό ύφος: βασισμένο στον Γάλλο Ρωμαίο Άρθουρ της λογοτεχνίας που ανήκε στον Ντε Μπρουτ από τον Βας, έναν Νορμανδό του Τζέρσεϋ, ο οποίος το 1155 αφιέρωσε το έργο στην Ελεονόρα της εποχής του ιπποτισμού και η σταυροφορία στην Ακουιτανία. Ο Wace, κανόνας του Μπαγιέ, με τη σειρά του βασίστηκε το έργο του στα Λατινικά μετά το 1100. Historia Regum Britanniae (περίπου 1130-6) από τον Geoffrey of Monmouth (π. 1155). Στη μεγάλη Ιστορία του Geoffrey, οι βασιλιάδες της Βρετανίας κατάγονται από τον Βρούτο, τον αρχικό κατακτητή του νησιού Albion, το οποίο τότε στοιχειωνόταν από γίγαντες. Αυτός ο Βρούτος είναι εγγονός του Τρώα Αινεία, από τον οποίο ο Βιργίλιος απέκτησε τους βασιλείς της Ρώμης. Ο Βρούτος αποκαλεί την Αλβιώνα «Βρετανία», από το όνομά του. πρωτεύουσα είναι η Νέα Τροία, που αργότερα ονομάστηκε Λονδίνο. Οι Ρωμαίοι κατακτούν τη Βρετανία, αλλά οι Βρετανοί, με επικεφαλής τον Λούσιο, κατακτούν τη Ρώμη. Πολεμούν γενναία υπό τον βασιλιά Αρθούρο ενάντια στους Σάξονες εισβολείς, αλλά ο Αρθούρος, έτοιμος να κατακτήσει την Ευρώπη, πρέπει να γυρίσει πίσω στις Άλπεις για να καταπνίξει την εξέγερση του ανιψιού του Μόρντρεντ. Θανατηφόρα τραυματισμένος στη μάχη του Κάμλαν, ο Άρθουρ καταλήγει στο νησί Άβαλον, από όπου, σύμφωνα με τις προφητείες του μάγου Μέρλιν, μια μέρα θα επιστρέψει. Ο Geoffrey μένει τον 6ο αιώνα με τον βασιλιά Cadwallader, μετά τον οποίο οι εκφυλισμένοι Βρετανοί υπέκυψαν στους Σάξονες. Ο Geoffrey of Monmouth ξεκίνησε κάτι. «Όλα όσα έγραψε αυτός ο άνθρωπος για τη φεουδαρχία Η Κωδικοποίηση του Άρθουρ», έγραψε ο Γουλιέλμος του Νιούμπουργκ το 1190 περίπου, «εφευρέθηκε εν μέρει από τον ίδιο και τους ρόλους, τα δικαιώματα γης, τα προνόμια και τα καθήκοντα, εν μέρει από άλλους ή από υπερβολικά ερωτευμένους, οι Βρετανοί ήταν ικανοποιημένοι. όπως ήταν οι Βρετόνοι και οι γείτονές τους, οι γαλλόφωνοι Νορμανδοί που κυβέρνησαν τη Βρετανία και μαζί με τους Φράγκους οι περισσότεροι Νορμανδοί. Στη βόρεια Γαλλία, οι θρύλοι του Αρθούρου και της Στρογγυλής Τραπέζης του στην Ευρώπη βελτιώθηκαν περαιτέρω πριν περάσουν ξανά τη Μάγχη στο βόρειο τμήμα των Σταυροφοριών. Βασίλειο των Νορμανδών. Οι Νορμανδοί κατέκτησαν τη νότια Σκωτία, την Ουαλία και τις Σταυροφορίες. Μια σειρά από αποστολές στην Ιρλανδία που έχουν πλέον ενσωματωθεί στην ιστορία του Αρθούρου. Τα ζαχαροπλαστεία του Geoffrey κυμαίνονταν από τη Δυτική Ευρώπη έως την Ανατολική λαϊκή ιστορία μέχρι την Αναγέννηση και στη συνέχεια τον δημοφιλή θρύλο. Στο Geoffrey of the Mediterranean για την ανακατάληψη της Ιερουσαλήμ διαβάσαμε για πρώτη φορά για τον Gog-Magog, τον Gwendolen, τον King Lear και τις κόρες του, τη σύλληψη του βασιλιά Cole και της Cymbeline από τους Τούρκους, για να μην αναφέρουμε τον Arthur, τη Στρογγυλή Τράπεζα των Βυζαντινών στο 1071. Η πρώτη σταυροφορία, [σελ. 40] και Merlin, και η μετεγκατάσταση του Stonehenge από την Ιρλανδία στο Salisbury Plain. Η θρυλική ιστορία του Geoffrey για το Βρετανικό νησί μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον Layamon. Το 14.000 Brut του δεν κάνει καμία διάκριση μεταξύ Βρετανών και Άγγλων, επιτρέποντας στους Άγγλους να θεωρούν τον Άρθουρ, τον Βρετανό εχθρό τους, Άγγλο. Ο Layamon ήταν ένας ιερέας από το Worcestershire, μια περιοχή όπου διατηρήθηκαν οι παλιές παραδόσεις στίχων. Είχε ταλέντο στην αφήγηση και οι μάχες του έχουν μια σωματική φυσιογνωμία που βρέθηκε αργότερα στον Μπρους του Μπάρμπουρ (1375) και στο παραλληλιστικό Morte (περίπου 1400). Αυτά τα χαρακτηριστικά προέρχονται από ένα παλιό αγγλικό ποίημα, αλλά ο μετρητής του Layamon είναι τραχύς, χρησιμοποιώντας τους παλιούς τύπους λιγότερο φειδωλά, αναμειγνύοντας ακανόνιστες αλλοιώσεις με εσωτερική ομοιοκαταληξία. Τα τελευταία λόγια του Άρθουρ είναι: «Ich wulle varen do Avalun, do vairest alre maidene, do Argante tam quene, alven swithe sceone, i heo scal mine wunden makien alle isunde, al hal me makien mid haleweiye drenchen». Ich cumen wulle to mine kineriche i wunien mid Brutten mid muchelere wunne.

1095-1104 (Jerusalem was captured in 1099). Second Crusade, 1147-9; Third Crusade, 1189-92 (Jerusalem lost 1187, regained 1229, lost 1291). The crusades ended with the defeat of the Turks in Nicopolis (1396). The ancient Englishman was simply a boy or young warrior, as in Maldon, verse 9. 'Knight' only began to take on its modern meaning after the success of the mounted warrior. knight (from Fr. chevalerie, from Med. caballus, "horse") The system of honorable behavior expected of a knight or "noble" (i.e. noble) man, including military service for Christ and the king, protection of of weaklings , and avoidance of wickedness (from Fr. vilain, vile; ME villein, boor).

And I will go to Avalon, to the fairest of all maidens, to their queen Arganti, a very beautiful elven lady. and he will heal all my wounds, he will heal me with holy potions. And then I will come to my kingdom and live with the Britons with great joy.

While Beowulf's body is cremated and Roland's soul is escorted to heaven by angels, Arthur's body is carried by the elves to Avalon for healing - and return. This promise is repeated in Malory's Morte Darthur (c. 1470). The shift in the 11th-13th centuries from Gestes (songs res gestae, Latin 'things done', 'deeds') to chivalric romances is part of the rise of feudalism. The knightly duty to serve God and King had a religious and legal orientation

power; it was not just a code of honor in literature. Chivalry was both historical and literary. its cultural prestige spread through romance. The romances were stories of adventurous and dignified deeds — in the early acts of war. but knights also fought to defend the ladies or fought for the ladies, introducing a new ethos. Although romance took popular forms, it began as a courtly genre, a way of spending one's leisure time—like feasting, hunting, reading, playing chess, or making love. The warrior gave way to the knight, and when the knight dismounted, he courted the lady. In literature, the search for love became more and more complicated.

Court Literature The distance between the bachelor and the villain, the knight and the dullard, deepened and became hereditary. bibliography was compiled for the court. The French rulers, who ruled by conquest, loved the romances of antiquity, Thebes, Aeneas, Troy and Alexander. In 1165, Benoît de Sainte-Maure produced the Roman de Troie in 30,000 lines at the court of Eleanor of Aquitaine. Such popular stories of antiquity were a "Roman hypothesis" - that is, classical antiquity. Alexander's romances were full of wonder, and Aeneas' ornanas played the part of Queen Dido, whom Aeneas left to go and found Rome. But the Arthurian romance, "The Case of Britain," was more popular with the ladies. Chaucer's nun priest swears in his 'The Tale of the Rooster and the Hen': 'This story is also trewe, I suppose, / Like Launcelot de Lake's book, / That women hold themselves in full respect ». [PI. 41] Geoffrey's first edits of Arthurian material were in French. After Wace came Marie de France, the first known French poet who lived in England in the late 12th century and wrote many lai - and a lai is the story of a Breton lai. Marie turns these songs into folktales, small and mysterious Celtic tales. An English example of the genre is Sir Orfeo, a romance about Orpheus. Marie de France must be distinguished from Marie de Champagne, daughter of Eleanor of Aquitaine. It was for Marie de Champagne that Chrètien de Troyes wrote the French Arthurian romances, Erec et Enide, Cligès, Yvain, Lancelot and Perceval, the first traditional story of the search for the Grail (the legendary vessel used by Christ at the Last Supper) . Chrètien was the first to change the matière de Bretagne, the case of Britain, from legend to literature. his couplets have French economy and light accent. Some of Chrètien and Marie have been translated into English. To pass from Chrètien to an English romance is to enter a simpler world. Famous examples of this large class are King Horn (c. 1225), Floris and Blancheflour (early 13th century), Havelok the Dane (c. 1300), Bevis of Hampton and Guy of Warwick. In octosyllabic rhyming couplets, Christian knights fight the Saracens. The most skilful and magical early romance is Sir Orfeo, found in the Auchinleck manuscript of about 1330, which Chaucer may have known. The Greek Orpheus and Eurydice become English. Sir Orfeo is lord of Winchester. loses Dame Heurodis to the Fairy King, who kidnaps her from her orchard in the Celtic Underworld. After ten years of mourning in the wilderness, Orfeo follows the fairies up the hillside to the underworld, where he retrieves Eurus with his harp. He returns to Winchester disguised as a beggar and plays so well that the Steward asks for a harp. When told that the harper found him with the corpse of a man eaten by wolves, Steward faints. King Orpheus knew well His steward was a threefold man And loved him as he should, And rose and said thus: 'Lo! Had I been king Orpheus, And long ago I had pain'd in the wilderness, A queen from the land of fairies would have won me, And brought the levende hende hither at last...”

To

If I had gone long ago, madam

These "ifs" result in recognition and reunion, and Orpheus and his queen are happily restored to the throne. Harpours in Bretaine after herd hou ten mervaile bigan, And made her with good will, And seized her after the king. This worldly "Orfeo" is y-hote: called Gode is worldly, sweet is the note.

Popular Brittany is called sweet

Romanticism is the enduring legacy of the Middle Ages, not only in fantastical works such as Edmund Spenser's Faerie Queene or the Gothic novel, but also in such wonderful if pseudo-realistic works as Daniel Defoe's Robinson Crusoe and Samuel Richardson's Pamela in the early 18th century century. and to their happy ending.. 42] of Jane Austen's novels in the 19th century. Imagination flourished again in the late 20th century.

Medieval Institutions Having seen some of the results of the immersion of the English language by the French, and before approaching the height of English poetry under Richard II (1372-1398), we must look at the institutions and habits of mind which formed these new English bibliography. The most important of these is the Church. Modern literature is largely about worldly life and is written by lay people. But for a thousand years, the thought, culture and art of Europe have been promoted by the Church. The clergy were a source of education, art, and literature—including anti-clerical satire. Bishops and priests living in the world - "laity" - brought the Word and the sacraments to the people. Higher education and culture were largely provided by the "religious": monks, nuns and later brothers. Monastic cathedrals in cities such as Winchester, Canterbury and Westminster, near London, had schools. From the 12th century, the intellectual initiative began to pass from these schools to the universities. In the universities of Paris and Oxford (founded around 1167), the teachings of the Fathers and Doctors of the Church were modified by new teachings. The 12th century saw a revival of classical science and a new systematic thinking about God, man, civil society and the universe: the Renaissance. In the twelfth-century School of Chartres in France, this teaching and philosophy was humanistic (see page 75), valuing human life in itself as well as preparation for heavenly life. The intellectual activity in the new universities was carried out not so much by secular clergy as by brothers, members of the new orders founded by St. Dominic and St. Francis to evangelize developing cities. Dominic, the Order of Preachers, distinguished by reason and intellectual inquiry, revived professional academic philosophy and theology. "Scholasticism," the philosophy of university schools such as that of Thomas Aquinas (c. 1225-1274), was later deemed too theoretical by students of natural philosophy and northern European humanists. But he brought back the systematic, thoughtful Latin Church Fathers of Jerome (c. 342-420), whose Latin translation of the Bible from Greek and Hebrew into the vulgar language of the Roman Empire, known as the Vulgate, became the Bible of the West. . Augustine of Hippo (354-430) had the greatest influence on Western theology until the thirteenth century. Ambrose of Milan (c. 340-97). Pope Gregory the Great (c. 540-604). The main orders of Benedictine monks follow the Rule of St. Benedict of Nursia (480c.550), the foundation of Western monasticism

The Carthusians were founded by St. Bruno at La Grande Chartreuse (1084). The Cistercians (from Cîteaux, where the order was founded in 1098) were propagated in 1153 by St. Bernard, Abbot of Clairvaux. founded by St. Francis of Assisi in 1210. The Dominicans, the Order of Preachers or Black Brothers, founded by St. Dominic in 1216. The Carmelites or White Brothers, founded in 1154. The Austin Brothers founded in 1256: they follow the rule based on the orders of St. Augustine.

[P 43] of Aristotle, whose works came to Europe through Spain, translated from Arabic translations. The scholastics dealt with the problems of theology and philosophy, ontology and epistemology, mind and language. They investigated and discussed truths with the methods of theorem and logical verification still used in philosophy today. The more humane Christianity of the twelfth century, in which the incarnation of Christ made the natural universe speak of its divine origin, encouraged the further development of all the arts beyond what had been seen in tenth-century Winchester. What the Church did is largely still evident in the 10,000 surviving medieval churches in England. She was the patron of architecture, sculpture, woodcarving, fresco painting, stained glass and enamel, textiles, book production, writing, lighting and music. This art enhanced the liturgies that performed and proclaimed the life of Christ and his teachings through the celebrations of the Christian year. The fabric of the church was a natural image for all, worshipers or devotees, literate or illiterate. The 15th century French poet Francois Villon wrote a ballad about his mother as a prayer to Our Lady. What he says about himself was true of most medieval people: onques lettre ne lus ("I have not read a single letter"). Femme je suis povrette et ancienne, Qui rims ne scay? onques lettre ne lus. Au moustier voy dont suis paroissienne Paradis peint, ou sont harpes et lus, Et ung enfer ou dampnez sont boullus. I am a poor old woman who knows nothing. I never read the letter. In the church where I am a parishioner I see a painted paradise where there are harps and lutes and a hell where the hellish are boiling. The ability to read and write passed through the Church because the man who held the pen was an official (Fr. clerk, Latin. clericus). For three hundred years after 1066, monks copied Latin works. The English texts were less worthy of preservation. The monopoly of the clergy declined, but when Middle English appears in manuscripts before 1350, it is usually liturgical. In the Christian world, however, all scripture had or could have acquired a Christian function. For example, Latin chroniclers wrote a providential and moral history modeled on biblical history. Many of the best English-language writings were entirely religious, such as the work of the mystic Julian of Norwich and William Langland's Piers Plowman. Medieval dramas and many medieval lyric texts were created to preach the gospel to the laity. Spiritual thinkers, usually academics, prioritized philosophy over poetry—a priority that was later challenged during the Renaissance.

Academic intellectual authority was held by certain authors (Latin auctores), such as Augustine in theology or Boethius in philosophy. Authors, whether religious or secular, Latin or vernacular, referred to earlier authors: authority came from the auctores. Authors' names still have power and can still mean more than their books. Chaucer cites as sources Franceys Petrak, lauriat poete, and Daunte, wise poet of Ytaille, but claims that his Troilus is not based on its true source, Philostrato of Boccaccio, a lesser name than Petrarch or Dante, but on of my author, Lollius. Lollius' name appears in the first line of the Epistle of the Roman poet Horace: "troiani belli scriptorem, maxime lolli, ... relegi". Horace wrote to Lollius Maximus that he had read a writer about Troy, namely Homer. It was [p. 44] misunderstood as "I have re-read Lollius, the greatest writer on the Trojan War...". Lollius is cited as an authority on Troy by the 12th-century philosopher John of Salisbury, a student of Abelard and a witness to Becket's murder. Another aspect of medieval literary thought is allegory, the creation of deeper meanings beneath the surface of literature or life, moral or spiritual meanings. Allegory grew out of the Jewish and Christian use of biblical prophecy as a key to events. The allegory is a function of the principle of analogy, physical and spiritual compatibility in a universe that was a collection of concentric spheres with the earth at the center. Hell was within the earth, heaven above it. In the hierarchy of creation, man stood in the middle between the angels and the animals. Allegory can be expressed by composition or interpretation. Dante provided a diagram of the four types of meaning that can be found in a text. Allegorists have quoted Augustine as saying that everything that is written is written for our doctrine. This was in line with the oft-cited classical maxim that literature should teach as well as delight. Classical ideas survived strongly in the Middle Ages, often in non-classical forms: a notable experience was the classification of literature as composition, a branch of rhetoric, originally the art of public speaking. Such academic attitudes inspired intellectual literature, as in The Owl and the Nightingale (early 13th century), a conversation between two birds, the wise owl and the pleasure-loving nightingale, dusty Sophia and the seductive song. That young and old often have debates was proverbial, but the debate has been exacerbated by the rise of universities with few postgraduates and many undergraduates. In The Owl, Latin academic discourse is refreshed by the form of a beast fable and an English idiom. The fascinating dispute of the birds turns philosophical. all they can agree upon is an arbitrator of their dispute, one Nicholas of Guildford. They fly to Portisham in Dorset to meet this official. but here the writer digresses, saying that he cannot say how their affair developed. He leaves us to choose between an owl and a nightingale.

Lyrics The nightingale became the love bird in Provençal texts of the early 12th century. In these early courtly love poems, the service due to the feudal lord was transferred to the lady. Whatever the relationship of this literary cult to courtship in real life, it is absent from classical literature. The complexity and richness of Provençal literature is unparalleled in northern French and English lyric poetry. However, the love song of the birds clearly resonates in the early 14th century Harley manuscript text. 'Alysoun' opens: Battlewene March and Averil, When the rain begins to sprinkle, The least rot has will, the bird Na hyre lede to synge. her tongue I live with longing for love, For the tastiest of all foods, She can bring me bliss, Theirs I am a hired bandoon. check Hendy hap their mom y-hent, lucky chance received Giggle from hevene, sent to me, I know From all women my love borrowed left And the light to Alysoun. downloaded [p. 45]

From a late 15th century French manuscript illustrating the works of the month. "Aprilis habet dies xxx": "(the month) April has thirty days." April's occupation is courtship in the garden.

The little bird has people willing to sing in the hyre lede. To love Alysoun, a local beauty, is very lucky, a lucky chance. The love of the singer passed from all women to her. In contrast, the domna (lady) of Provençal verse is unique and superior. her troubadour had not loved all women before. The English poet later claims that he will die if Alysoun does not take pity on him - but his chorus dances. French manners are happily tamed. Secular texts survived not in good manuscripts, but by accident, as in the examples of frivolous preachers to be avoided - ephemeral scraps, without music. Although the cultivation of verse song implies an art, English lyricism is lively rather than refined. Another lyrical ending by Harley with Ich wolde Ich were a Thrutelcok, A bountyng other a laverokke? Sweet bridge, Bitwen hires a kirtel and employs a dragon Ich wolde ben hid. I'd like to be a bubblegum, a bubblegum or a skyscraper - happy bird! I wish I was hidden between her skirt and shirt. The poet's desire to be a pet bird, close to a loved one, is funny: brid is "bird" or "girl". The Harley manuscript, like the 13th-century Digby manuscript, is a combination of French, Latin, and English. A few secular texts have survived in the margin. A late passage reads: West wind, when you blow, can a little rain fall? Christ, if my love were in my arms And in my bed again. Texts like this or 'Maiden in the Mor Lay' are anonymous and, compared to the texts of Bernart de Ventadorn, simple. The physical world flashes to "Sumer is icumen in/Lhude [loud] sing, cuccu!" and "Mirie is while sumer ilast/With fugheles [birds] song/Oc [but] nu neghest [comes] a winter blast/With weder strong." These two survived through composite music - they are not folk songs. Shepherds, house[p. 46] the women and laborers sang; but the verses were written by officials. More than one are entitled De clerico et puella ("The Clerk and the Girl"). In others, the knight dismounts to speak to the maiden: When I rode the Endre On miplaye Seigh I that day, Where Litel may Bigan sing, "His clot has stuck!"

was driving

But

let the earth cover him

The singer won't go far with this sharp-tongued cowgirl. Hundreds of medieval texts remain in roughly dated manuscripts, but the composition and authors are usually unknown. There are popular songs like "The Nut-Brown Maid", drinking songs, Robin Hood ballads and mnemonics like "Thirty days hath September,/April, June and November". There are several political poems, such as those written during the Peasants' Revolt (1381): "When Adam dug and Eve shed/Who then was master?" and "The ax was sharp, the log was hard/In the fourteenth year of King Richard's reign." But most of the texts are religious, including the first two: from the 12th century we have "Merie sungen the muneches binnen Ely..." ("The monks of Ely sang merrily when King Canute rowed thus. The men rowed near the the ground, and we heard the monks sing"). and the second is the hymn of St. Godric (dl 170): Sainte Marie virgine Moder Jesu Cristes Nazarene, Onfo, child, help the weak Godrich, Onfang, to bring the heghilich from Godes riche. Virgin Mary, Mother of Jesus Christ of Nazareth, receive, protect, help your servant Godric. take him, take [him] up with you to the kingdom of God. The rhyme first appears in church hymns. this the song is translated from the Latin and ends with a pun on the author's name.From a full Latin life we ​​know that Godric, after many adventures and pilgrimages, became a hermit at Finchale near Durham, dying at the age of 105. Late religious texts are discussed below, along with 15th-century literature.

English prose Another life of a saint from the early 13th century is the life of St. Katherine, after whom the group of Katherine texts, written for nuns in Herefordshire, is named. It includes the life of St. Margarita and Ag. Juliana and Ancrene Riwle, The Rule for Anchoresses, later rewritten for general use as Ancrene Wisse, or Anchoresses Guide. These are the first major works in early Middle English prose. Riwle addresses three birth sisters "having a father and a mother in the bloom of your youth," who decide to retire from the world to a life of prayer and contemplation. It recommends regular reading and meditation focusing on the inner life and love of Christ. The sisters must have two maids so they don't have to shop or cook. Ladies with letters but

Non-Latinos were often patrons and readers of English-language devotional writings. The life they chose was the life that gave birth to the mystical writing of the 14th century. The drive for spiritual perfection was not limited to the religious: very deep[p. 47], the Phonetic letter is for laymen. The Fourth Lateran Council of the Church (1215) ordered personal confession at least once a year. Confession and conscience abound in Ricardo's poetry (the poetry of Richard II's reign). The Council also required the preaching of the sermon during the Liturgy. after the gospel. Mainly in the churches the uneducated people listened to sermons with art.

Spiritual writing from the 14th century

The spiritual writers of Ag. Bernard of Clairvaux (1090-1153) St. Airred of Rievaulx (1110-67) St. Bonaventure (1221-74) Richard Rolle of Hampole (c. 1300-49) The Cloud of Unknowing (14th century) Walter Hilton (d. 1379) Julian of Norwich (c. 1343-1413/29)

Spiritual writing, seeking the discipline of the spirit to draw nearer to God, begins in Middle English with Richard Rolle (c. 1300-49). Such writing was revived with Bernard of Clairvaux, although mystical writing in English had existed since The Dream of the Rood in the 8th century. Rope studied at Oxford and Paris and his Latin works were widely read in Europe. His English-language writings include Ego Dormio ("I sleep"), a meditation on the Old Testament Song of Songs as an allegory of Christ's love for the Church and the soul, and the Psalter with allegorical commentary. Poems and prose characterized by musical rhetoric poured forth from his hermitage in Yorkshire. His Form of Life celebrates the hermit's direct experience of divinity, especially through devotion to the holy name of Jesus: "It will be joy to your ears, dear to your mouth, and melody to your heart." Anonymous is completely different. the book of Contemplacyon, which is the clepyd Clowede of Unknowing, in which the soul is onyx [united] with God.' This union comes through the tradition: "God, if you look at him and linger [let] Him only one thing." Looking at him and leaving him alone at work leads to darkness, "like a cloud of ignorance." Never do anything reminding yourself that you are guilty of a bare attachment to God. God is felt in and through this necessary cloud, not behind it. The beginner asks: "How should I think of myself and what it is?" The Master replies, "I would never say" ("I don't know"). In this kind of negative theology, God is loved but unthinkable. The Book of Secrets and Dionise Hid Divinitie may be by the author of The Cloud. The Scale (or Ladder) of Perfection by Walter Hilton (d. 1379) is addressed to contemplatives and all who desire to live a spiritual life. The imperfection of the self must be known before the gift of God's love can be perceived. The soul that hath the gift of love by tenderly clinging to Jesus ... is not [busy] forte streyne for his strength ... Therefore he pursueth him, and desires that the love of God may touch his With the light beside him that could see his modesty in his kind presence, then she should love him. and so through your path comes the gift of love, that is, God, to the soul.

Julian of Norwich Julian of Norwich (c. 1343-c. 1413/27) is the greatest English spiritual writer before George Herbert and the first great English prose writer. She says she had her apparitions during a near-fatal illness in 1373, when she was thirty years old. Margery Kempe visited her in Norwich in 1413. Lady Julian recorded her 'broadcasts', meditated on them and later expanded on them. He prayed to God for three things: the memory of His Passion; an illness that will hasten her union with him. sorrow, compassion and longing for Him. in May [p. 48] 1373 had a "performance" of the Passion. Her next "performance" was the Mother of God, "simple maiden and docile, young age, a little waxed above the hulde, as tall as she was when she conceived." thing, a quantity of haselnotta, lying in my hand ... and it was round like a nightmare. I looked at him with the eye of my understanding and thought: What could this be? The general answer was this: It is all that has been created. The smallness of created things must be reduced to nothing if we are to come to the Creator. "God is pleased that we rest in Him. . . . He made us only for himself." Again, he has a "bodily view" of the Passion: the blood flows as fast as raindrops from the eaves and round as the scales of the herring. “I saw him and I sought him and I had him and [he lacked]…” “And then I saw God in the poynte. this is in my understanding by which I saw that it is in al Thing. "He saw himself up in the eye as people hung the canvas out to dry." The flesh under the thorns was "rumpled [wrinkled] of a tawny colour, lyke dry burgundy". Christ tells her that the wound in his right side is "great for all men whose shape can rest on pee and love." He also tells her "may all shapes be good, all shapes be good, and all shapes ways be good." About the mercy of Christ he writes: "Eh kynte, the mercy that man has on the ys euyn-Christen [contemporary Christian] of grace is Christ in him. Your love justifies us. and in his great goodness he removes all our guilt and looks upon us with ruth and pitta as children innocent and not loathsome.' Christ explains: “I am, I am. This is the highest. I'm the one you love. I am that archer, I am the one you serve. I am you the longest. I'm you fan. I am you permanent. I am everything." And "Our life is completely grounded and rotten [rooted] in love, and without love we cannot live."

These short passages show Juliana's concentration on central Christian teachings and the clarity of her style. but not the wealth of revelations, nor her meditations on the mystical tradition of the Bible from Augustine to Bernard. Among other mystics of the 14th century was Ag. Bridget of Sweden (1303-73). The Czech reformer Jan Hus said that Jan Wyclif (c. 1330-1384) translated the entire Bible into English, but no extant English text is currently attributed to this Oxford theologian. (His followers made the English Vulgate so literal as to be almost unreadable.) It was not the first Bible in English - there are old English versions. But before secular writing, the Word could only be spread by word of mouth, which was the role of the Church. Wycliffe's attacks on abuses in the Church gained support, but his denial of the real presence of Christ in the Eucharist was heresy. his supporters, known as Lollards, were suppressed and his own polemics suppressed. Wyclif was a reformer, not an English writer. The Bible produced by his followers lacks the qualities that made Luther's version the standard for the modern German language.

Secular prose From the end of the Chronicle of Peterborough in 1154, English secular prose - non-religious prose - was used for practical matters, but during the reign of Richard II the English language came into general use. John Trevisa translated the French Encyclopedia and the Latin World History. adding that as grammar school instruction was now (1385) in English and not in French, the children knew no more French than their left heel. [P 49] Sir John Mandeville, who wrote his Travels at this time, may have been as fanciful as most of his stories. Although he claims to regard the traveler's stories he has translated from the French as his own experiences, he makes his more exotic claims with disarming hesitation. The chief "journeys" were the Holy Places, visited three times by Chaucer's wife of Bath, twice by St. Godric and once Margery Kempe. Margery (c. 1373-c. 1440), housekeeper of Kings Lynn, dictated the Book to Margery Kempe, revising it in 1436. In a mental crisis after the birth of the first of her fourteen children, she underwent a religious conversion. the testament of confession is fascinating and artless. The Paston Letters, the correspondence of a 15th-century Norfolk family, have a similar meaning for people. Ricardian poetry 1377-99 Events 1337-1453 Hundred Years' War between England and France 1346 Edward III's victory at Crecy 1348-9 Black Death 1356 Victory at Poitiers 1377 1381

Ascension of Richard II. Peasant rebellion

1399

Richard II deposed by Henry IV

Bibliography

c.1370 Geoffrey Chaucer, The Book of the Duchess c.1377 William Langland, Piers Plwman (Text B) c.1382-5 Chaucer, Troilus and Criseyde c.1387 Chaucer begins The Canterbury Tales. John Gower begins Confessio Amantis Popularity of Mystery, as illustrated by a manuscript of Gawain's "Miller's Tale" by Chaucer from about 1390. Anon., Stanzaic Morte c. 1400 Anon., Alliterative Morte

Ricardian poetry During the reign of Richard II a mature poetic literature emerged in Middle English. As well as lyrical and religious prose of the highest quality, we have exciting Arthurian romances in Stanzaic Morte and Alliterative Morte. The revival of the English allegorical poem gave rise to at least two great poems, Piers Plowman and Sir Gawain and the Green Knight, along with three other great poems in the Gawain manuscript. Verse drama was also popular, although surviving texts date from the 15th century. The historical development, however, is the appearance of specific syllabic verse in the long poems of John Gower (? 1330-1408) and Geoffrey Chaucer's establishment in English of the decasyllable verse of France and Italy: in his stanza Troilus and the couplet The Canterbury Tales. Chaucer's importance is not only historical. He is as human as any English non-dramatic poet, with a flexibility and narrative ability that has never been surpassed. Gower wrote in three languages, Chaucer only in English, an instrument with a richer sound and deeper social reach than French or Latin. Chaucer (c. 1342-1400) was a bright star in a sky of many bright stars. His importance was recognized after his death. [P 50]

Piers Plowman Piers Plowman is a dream poem in an alliterative style. It begins on the Malvern Hills in Worcestershire: In the sour season, when the son was soft, I wrap myself in shrouds, like a sheep, By habit as a hermit, godless of works, I went to this world, here wonders.

I put on outer garments like a shepherd in the guise of an unholy hermit, miracles are heard in the process

One May morning in Malvern, I thought of a fairy. I was much dismayed, and went to rest Beneath the green shore, And as I lay, leaning and looking at the waters, I slept in a dream, so swayed.

but the hills a miracle happened to me, from a fairyland it seemed to me weary of wandering wide streams flowed so sweetly

In a manuscript from about 1400, the author is William Langland (c. 1330 – c. 1386), probably of Malvern. A married junior minister, he writes more about London and Westminster than Malvern. He revised his great work several times. survives in fifty-two manuscripts and three or four versions, known as texts A, B, C, and Z. the above passage is from B.

The dreamer falls asleep: "And as I lay down and stooped and stayed in the waters, I slept in a dream, so it was." From manuscript CCC 201 f.1 Historical initial depicting a dreamer (parchment) Piers Plowman (15th century)

[P 51] The sleeper dreams that the world is a beautiful field full of people, between the tower of Truth and the dungeon of hell: Then I met a blue-green souvene, that I was in a desert where I had never been. When I got to the East and climbed my son, I made a trip to the top of the trielich ymade. Depe Dale binethe, dongeon thereinne With depe dyches and derke and dreful sight. There is a whole felde folke fonde, Of all men, men and riches, Worchyng and wandering as the world requireth. Some put the hem to the plough, put an end to it...

dream vision knew a tower on a hill that was actually built for me to see that I saw meager requirements very rarely

One such laborer is Piers (Piotr) Ploughman, from whom the poem is derived. Langland follows this Prologue with a series of Passus (Latin for "steps") on pilgrimage. The Dreamer is a student: we share his experiences, learning from his visions and encounters with the Word, the Soul, the Holy Church, and Lady Med. The didactic allegory is complex and its course less predictable than in its continental predecessors. Every dream is a new beginning of old problems: collective neglect of God and neighbor. how to live well and find personal forgiveness and salvation in Christ's redemption of mankind. The poem is colloquial, its lines are rough, and its architecture is gothic, shifting abruptly from direct social satire to symbolic allegories of salvation. Langland does not want to reform the structures or ideals of the Church and society, but our hearts and behavior. Such was the hope of those who shouted the lines of Piers Plowman in the Peasants' Revolt. What is new in his work is gothic existentialism, vertiginous structure and deep commitment. In atmosphere, though not in setting and convention,

equivalent to Dostoyevsky's The Brothers Karamazov (1880). Its layout is similar to that of Bunyan's Pilgrim's Progress (1684), but less simple. its thrust like the Cantos of Ezra Pound (1917-59), but theological. This very English poem, which took up more time than Chaucer's, is often hard work but attracts an audience. Evangelical and prophetic, it breathes theology and breathes the Latin of the Vulgate and the liturgy. The climax is the description of the Redemption in Passo 18. On Palm Sunday, Christ ascended into Jerusalem as a knight in the bosom of "us" (human nature), "some [some] like Piers the Ploughman." But one of the soldiers at the Crucifixion cried "Hail, master," and struck him with a stick: "Ave, Rabbi," he passed that riband and threw him red, He was nailed bare on horseback with three nails, And they blew on a pole that His I put in the mouth, And arranged him, drying his death. his days are over. "And if it does, help yourself now." If it's Cryst and the sone kings, get off the rode. We miss that Lyf loves and doesn't want to be dyed. " Consummatum est," quod Cryst and sworn? Pitousliche and pale as prison that deyeth;

mock cross

stubble

death-drink if smart you believe Life loves you. It was over, the prisoner began to pass out

[P 52] The ruler of life and light who had an eye on Togideres. Daye for drede withrowe and derke bicam the sonne. The wall swayed, the treble clef and the whole world shook.

he closed his eyes he was shaking shaking shaking

The dreamer sees Christ unleashing hell to free mankind. The Four Daughters of God (Mercy, Truth, Justice and Peace) argue about the justice of the Redemption, but finally reconcile: "Tyl the day de maiseles this demises daunted / That men rongen to resurexion..." ("These girls danced until at dawn, and the men cried Easter"). The bells wake the dreamer. Piers, his wife Kit, and his daughter Calote kiss the cross and drive the devil away.

Sir Gawain and the Green Knight Spiritual traditions and romance meet in Sir Gawain and the Green Knight, England's greatest romance in verse. Sir Gawain is found in manuscript with three other poems, Patience, Purity and Pearl, all in late 14th-century Cheshire alliteration and dialect, probably by a single author. Each poem is strikingly original and clever, but Gawain must stand here for all. It has the typical beginning of a romance, an outrageous challenge to the knights at King Arthur's court on Christmas Day. the challenge is accepted and the Knight of the Round Table begins his quest, having adventures and a terrifying final encounter, only to return to Camelot a year later. The motifs of bravery and brave conduct are linked to the theme of the Grail quest, purity. Gawain is a romance of rare austerity and zeal. It shows chivalry - brave knights and beautiful ladies, wonderful hospitality in the castle, courage in the field and beautiful language - in a plot that combines adventure, excitement and surprise. It is full of festive games and games, masks, and yet it raises questions about chivalry, about the relationship between the military code and the Gospel that underpinned Christianity. The preaching of the Crusades in the twelfth and thirteenth centuries refined the morality of chivalry and made it a religious rule of life. The code of chivalry, dedicated to Christ, protecting the rights of the weak (especially ladies) and honoring competitors, was a calling. Relying on ceremony and literature, it often failed in practice. The Green Knight, a green giant with a large axe, offers an ax strike - in exchange for a return strike in one year. Gawain volunteers to save the honor of his uncle Arthur and the Round Table. Beheaded by Gawain, the Green Knight lifts his severed head between the guests' legs and mounts the green horse, causing astonishment. I waved the lyfte high, And looked so much with his muthi... As he holds his head erect, He turns his face to the highest rail. and he raised his eyelids, looked wide, and spoke with his mouth as follows...

The Mouth now tells Gawain to keep his agreement at the Green Chapel in the New Year or be a coward. By the next Christmas, Gawain had crossed the desert. He fights bulls, bears, boars and giants (all in a line), but finds the cold worst: "Nearly killed by the sleet, slept in chains." The running water "hung high above his head in hard icicles." He prays to Mary and it's wonderful

[P 53] a castle appears, both crowned and crowned with "Which of paper just [entirely] Semitic." Gawain, who has a reputation as a gentleman, especially among the ladies, is welcomed to the castle by its cordial governor. The host suggests that during the morning hunt, Gawain should sleep to recover. in the evening they will exchange the profits. Every morning, the bright lady of the castle comes to Gawain's chamber and closes the door behind her. She flirts with him, pressuring him for a kiss and other signs of love. Gawain plays well, the Order of the Garter falls without denial. but he is obliged to kiss, and the next day Edward III in 1348 instituted the Order of the Two Kisses. He gives them to you in exchange for a deer and a boar. The Garter, the first European order of chivalry, you win the hunt. On the third day, Gawain is persuaded to take a knight-style card of three kisses - as well as a card from a lady who makes Arthur's Round Table wear. Its members take an oath of inviolability. He gives you kisses, but hides the card, loyally accepting his master and defending rights. replace the skin of an old fox. His motto is Honi soit qui mal y pense: on New Year's morning, the Green Knight appears in the Green Chapel. ball at Calais, the king danced threatening blows, but wounded Gawain slightly in the neck. Gawain the Young Countess of Salisbury. when he is happy. The Green Knight then reveals himself to be the lord of the castle and threw her a garter that Edward had tied over his that he and his wife were testing on Gawain. The neck cut is his own knee with the inscription: “Shame on you, symbolic punishment for the cover of the sheet: for you loved your life. the less I who think ill of it.' These words are on your side. Angry and shamed, Gawain loses his famous politeness in a garter worn as an accessory for twenty-four seconds. She goes home to Camelot wearing a sash. confesses the members of the Order with the fault of St. George blushing with shame. The court laughs with relief, proclaiming Chapel, Windsor. All the Knights of the Garter will wear a sash for Gawain's sake: "For this a fame was given to the Round Table that was made at the 13th Round Table / And honored this strike for ever." Seen in Winchester Life and death therefore depend on honesty in a private sexual and social castle. to drive. The blameless Gawain breaks his word. it is an ironic sin. However, the Round Table bears the mark of its colleague's guilt as a badge of honor. At the end of the poem, another hand has written HONY SOYT QUI MAL PENCE, a motto that matches the light color of the poem and resembles the motto of the Order of the Garter. Gawain has taste and wit: the poem, itself a Christmas play, celebrates chivalry by asking how Christian he is.

John Gower John Gower (?1330-1408) wrote Mirour de l'Omme ("The Mirror of Mankind"), a large didactic poem in French, in the 1470s. His Latin poem Vox Clamantis cries out against social ills of the era. His English Confessio Amantis ("A Lover's Confession") survives in fifty manuscripts and three editions, the last of which was completed in 1393. Gower, a landowner in Suffolk and Kent, trusted Chaucer, who submitted Troilus to him for correction. At the end of Gower's Confessio Amantis, Venus in turn says, “I hail Chaucer when you meet / As my pupil and my poet…”. Caxton printed both poets, and the critic George Putnam called them in 1589 the first masters of "the art of English poetry." The Confessio is a narrative in the form of a dialogue: Genius, a priest who professes the religion of courtly love, listens to the confession of Amans, "The Lover." To examine the Lover's conscience, the Genius takes him through the seven deadly sins, giving examples of each in five aspects, recounting warnings from antiquity, often from Ovid. Although he is a priest of Venus and the benevolent goddess of Nature (also found in Chaucer's Parliament of Poultry), Genius is also a true priest and eventually persuades the elderly Amani to abandon courtly love, refined and refined as it may be, for a higher love and wisdom. The Confessio, like all of Ricardo's poetry, deals with the role of Christianity in a Christian world that remains a world. Some of Gower's stories are repeated by Chaucer: his Wife of Bath tells Gower [p. 54] the story of the Odious Bride, and Chaucer's Man of the Law tells the story of Constance Gower. Another story told by both is Ovid's Ceix and Alcyone. Here is how Gower describes the embraces of Alcyone (turned into Halcyon the bird) : Hire wynges Bothe abrod sche spradde, And he, if both Beclipte and Keste in such wise way suffice, Embraced how sche willed : formerly Hire wynges for hire armes tuo two Sche tok, and for lippes soft Hire harde gall, and so often bille Scho fondeth in briddes form, tries If this sche mihte adapt, To please the woman, As sche dede in that other life . If Chaucer has more variety and power, both have graceful lines, an engaging narrative voice, and a light touch.

Chaucer riding on a pilgrimage. the character is an adaptation of a portrait portrait. The pencil case shows that he is a writer. It shows the beginning of the story he tells about Melibee. From the Ellesmere Manuscript of The Canterbury Tales, c.1410.

[PI. 55]

Geoffrey Chaucer Geoffrey Chaucer was born about 1342 in Vintry, Wine Street, in the walled city of London. together with nearby Westminster, it had a population of around 30,000 at the time. His father and grandfather were wine merchants, but Joffrey became the king's man, a professional servant of the king, holding a number of positions, including customs officer and royal clerk. He was also a diplomat who traveled frequently to France, once to Spain and twice to Italy on royal matters. His name appears four hundred times in the records, not as a poet. He lived in London and Kent, surviving the Black Death, the French Wars, the Peasants' Revolt, the Lords of Ephesus' challenge to Richard II, and Richard's deposition by Henry IV. Chaucer's writings reveal nothing of this or of his personal life. His mother married three times. He himself married Philippa, daughter of a Flemish knight. Her sister later became John of Gaunt's third wife. Geoffrey's sister was a nun. Long after his death in 1400, his son Thomas became the most important royal servant in England. Geoffrey's career as a royal was unremarkable, but he was exceptionally good at his other office, writing English poetry. Its first lines show his mandate: "This is a romance with a rose / In which I close the art of love." She relishes her chosen assignment, translating Le Roman de la Rose, the famous 13th-century encyclopedia of love. Her dreamer dreams that he wakes up early and steps out into a May landscape with a garden whose outer wall is painted with the characters: Greed, Jealousy, Old Age and Poverty. The gate is guarded by a porter, Idleness. Inside is the exclusive Garden of Love, with Joy, Joy, Beauty, Wealth and other courtiers, the God of Love and the Rose. Chaucer stopped at line 1704, others continued to work. Early poems are based on French dream visions: The Book of the Duchess is based on Guillaume de Massot. Eustache Deschamps called Chaucer le grand translator. Chaucer cannot sleep. He reads to keep the night away. I thought it was better to play than to play chess or tables. And in this book fairy tales were written, which in ancient times had officials, And other poets, put rhyme...

checkers

Αποκοιμιέται διαβάζοντας την ιστορία του Οβίδιου για τη βασίλισσα Αλκυόνη που ονειρευόταν ότι αναζητούσε τον νεκρό σύζυγό της, τον βασιλιά Σέις. Ονειρεύεται ότι ξυπνάει την αυγή του Μάη, σε έναν θάλαμο που τα βιτρό του μιλούν για την Τροία και το Ρομάντζο με το Τριαντάφυλλο. Καθώς φεύγει βλέπει Χρονολογία των έργων του Chaucer Πρώτο μέρος The Romaunt of the Rose before 1372 The Book of the Duchess 1368-72 The House of Fame 1378-83 The Parlement of Fowls 1380-2 Boece and Troilus and Criseyde 1382-6 Palamon and Arcite 1380-7 Legend of good women περ. 1387 The Canterbury Tales 1388-1400 [σελ. 56] κυνηγάει και οδηγείται από ένα σκυλί στο δάσος, όπου συναντά τον μαυροφορεμένο, τον βασιλιά, που παραπονιέται εύγλωττα για την αγαπημένη του, κάποιο «καλό λευκό». Ο Chaucer κάνει ευγενικές ερωτήσεις που οδηγούν στην ανακάλυψη ότι ο White είναι νεκρός. Το κυνηγετικό κέρατο φυσάει, ο μαύρος βασιλιάς επιστρέφει στο "A lang castel with wenes white/By seynt Johan". Αυτό τον προσδιορίζει ως τον John of Lancaster, του οποίου η σύζυγος Blanche πέθανε. Ο Chaucer ξυπνά με ένα βιβλίο στο χέρι, τις Μεταμορφώσεις του Ovid. Το Horse of Fame είναι ένα όραμα τριών μερών όπου ο ονειροπόλος ποιητής βρίσκεται στο Ναό της Αφροδίτης, του οποίου οι γυάλινοι τοίχοι είναι σκαλισμένοι με την ιστορία της Διδώς και του Αινεία. Στο Βιβλίο II, ο Chaucer μεταφέρεται στον αέρα από έναν αετό που συζητά τη θεωρία του ήχου, στο House of Fame (φήμες, αλλά και ποίηση), ένα εκπληκτικό μέρος που περιγράφεται στο Βιβλίο III. Το ποίημα τελειώνει όταν ο Chaucer συναντά έναν άνθρωπο του οποίου το όνομα δεν μπορεί να δώσει: «Αλλά φαινόταν ότι ήταν / Ένας άνθρωπος με μεγάλη εξουσία ...». Το πρώτο ολοκληρωμένο έργο Parlement of Fowls Chaucer είναι ένα όνειρο, το δεύτερο είναι ένα σπασμένο όνειρο. Το επόμενο του, The Parlement of Fowls, είναι ένα όνειρο που τελειώνει σε έναν γρίφο. Ο ποιητής προσπαθεί να κατανοήσει την Αγάπη, η οποία, όπως λένε τα βιβλία, έχει εκπληκτικά αποτελέσματα. Διαβάζει το Όνειρο του Σκιπίωνα του Κικέρωνα, στο οποίο ο Αφρικανός εξηγεί πώς μια αθάνατη ψυχή μπορεί να φτάσει στον παράδεισο μόνο δουλεύοντας για το κοινό καλό. Ο Chaucer κοιμάται και ονειρεύεται τον Africanus, ο οποίος τον πηγαίνει στον παράδεισο Garden of Love, όπου βρίσκεται ο σκοτεινός Ναός της Αφροδίτης. Στον Κήπο, η θεά Φύση προεδρεύει του Κοινοβουλίου των Πτηνών: είναι η Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου όταν τα πουλιά, τα πουλιά, διαλέγουν τους συντρόφους τους. Τρεις ευγενείς αετοί ζητούν το χέρι μιας όμορφης γυναίκας, ο καθένας διαμαρτύρεται ότι θα πεθάνει αν δεν τον έχει. Τα συνηθισμένα πουλιά χάνουν την υπομονή τους και η χήνα λέει: «Μα [μάλλον] θα τον αγαπήσει, ας αγαπήσει άλλον». Όταν ένα σπουργίτι λέει ότι είναι η προσοχή της χήνας, «όλα πικρό γέλιο». «Όχι, Θεός φυλάξοι, a lovere shulde chaunge!» / Χελώνα [περιστέρι] seyde i wex for shame al red». Η πάπια και ο κούκος κοροϊδεύουν αυτό το ευγενές συναίσθημα, τα ευγενή αρπακτικά πουλιά το υπερασπίζονται. Η φύση καλεί να σταματήσει και ζητά από τη φόρμουλα να πάρει μια απόφαση. «Αν ήμουν η Ρεσούν», λέει, θα σε συμβούλευα να πάρεις τον βασιλικό αετό. Αλλά ο φορμέλ, που αφήνεται ελεύθερος να διαλέξει, λέει το εξής: «Παντοδύναμη Βασίλισσα! ούτως ή άλλως, / περιμένω ανάπαυλα να με αποτρέψει, / Και μετά να πάρω τα κουλούρια μου δωρεάν...». Ο Formel χρησιμοποιεί εδώ τις λέξεις με τις οποίες ο βασιλιάς απέρριψε το νομοσχέδιο που παρουσίασε το κοινοβούλιο: le roi s'avisera, "ο βασιλιάς θα το ξανασκεφτεί". «Θα υπηρετήσει την Αφροδίτη στον Έρωτα, / Forsothe as yit…». Η φύση απορρίπτει το κοινοβούλιο. Τα πουλιά, με εξαίρεση τους βασιλικούς αετούς, αγκαλιάζουν τους συντρόφους τους. Αλλά οι πρώτοι επιλέχθηκαν για σύνθεση, Όπως ήσουν πάντα στη διάθεσή σου, Για να συνθέσουν έναν κυκλικό κόμβο σε αυτό το μέρος, Για να δώσουν στη Φύση τιμή και ευχαρίστηση. Η νότα πιστεύω ότι ήταν στη Γαλλία, Οι λέξεις ήταν διαφορετικές όπως θα περίμενες, Επόμενοι στίχοι όπως έχω τώρα στο mynde. «Και τώρα καλωσόρισες, Σόμερ, στον γιο σου, μαλακό, που αγκάλιασε τους γάμους του χειμώνα και έδιωξε τις μακριές νυχτερίδες».

me with melody

be careful

the storms subsided

The Roundel interweaves its verses, ending with the verses with which it began. [P 57] And from the shouts, when a song was sung that flew here, the wok, and other bokas seized me, Here are the reeds on them, and I always say. I hope one day I cash out so I come across something to win the bet and so cashing out I won't be spared.

they did their thing

dream better

to communicate

The poet, awakened by the chorus at dawn, returns to his books. Parliament has a philosophy, a vision of love, a tale of the beast, a conversation and a light and exciting way. Chaucer mixes genres and attitudes: he is a bookworm seeking enlightenment about love, an owl who will never become a nightingale. Boethius, Dante, Langland, and the Pearl Poet dream of seeking enlightenment, but Chaucer's comic self-presentation is disarmingly different.

A student in love does not need a book, but a lover. If we repeat the dream in reverse, the formel calls the bluff of the eagle's noble suitors who will not die. She tells them to wait for her to choose. Country birds know that love is natural. but men must do better than birds. The Temple of Aphrodite is hot with pagan sexual pleasure. Scipio's dream says that the love of the common good leads to immortality, unlike the love of similar people. Extremes of wishful thinking and idealization should therefore be avoided. However, human nature is not very rational: love remains a mystery, insoluble to those who take themselves too seriously. Such a fresh, elegant presentation of complex subjects is a dazzling innovation in the English language. Parlement is no different in French until Pierre de Ronsard in the early 16th century or in English until the late 16th century. Chaucer's work was based on Latin and modern languages ​​on French (The Book of the Duchess) and Italian (Troilus) models. He introduced modern European manners into the English language. He seems to have read Langland but not Gawain. The prologue to the legend of good women is Chaucer's last love vision, written in the first ten-syllable couplets in English. It opens with a May landscape full of flowers. the courtly worship of May Day included flowers, especially daisies. Chaucer is kneeling beside a daisy from the God of Love, accompanied by his Queen and her retinue, who sing a ballad in her honor: "Hyd, Absalon, thy gilded braids clere." Love asks why his flower is worshiped by Chaucer, the enemy of love: “You may deny it, for in pleyn's text, Without gloss, you translated the romance of the rose, Which is heresy, and makes wise men turn away. by me." ..? Are you mad in English As Crisseyde Troylus left, In shewynge as that woman han don mis?

gloss

also wrong

The Queen of Love defends Chaucer: "This man may be unjustly accused, but by law he should be justified." Or elles, sir, for that man is nice, He can translate thyng without malice, But for he uses bokes to make, And whatsoever he gets, That's why rose and ek crisseyde Wrote Of innocence, and nyste what he said. . ..

to be an idiot, he is used to not paying attention

innocently I did not know [p. 58] The queen is Alcestis, who offered to die for her husband and was transformed into a daisy: a new transformation. He orders Chaucer to write a legend about the lives of the saints of love. It tells nine legends about the "martyrs" of love - Cleopatra, Didonia, Lucretia, Ariadne and others. - in repentance for your "heresies". The prologue is Chaucer's most "autobiographical" vision and his last parody on the cult of Love. The Victorians loved it. Today looks like a rehearsal for The Canterbury Tales.

Troilus and Criseyde "How this Crisseyde left Troylus" is told in Troilus and Criseyde, a play of pure symmetry. Begins: Troilus's double duty to tell that he was King Priam, son of Troy, In love, as his adventures fell From war to good, then to joy, My aim is ere I part from thee. The poem, set in Troy in the tenth year of the siege, consists of 8,239 lines and five books. In Book I, Prince Troilus falls in love with Criseyde, the widowed daughter of the seer Calcas, who has taken refuge with the Greeks. In II Pandarus brings together his niece Criseyde and the fallen Troilus. In III their love is happily consummated in the house of Pandarus. In IV, the Trojans decide to exchange Criseyde for the captive Antenor. In V Criseyde "alone, among the mighty Greeks" accepts the protection of Diomedes. Troilus trusts her to return, and when her unfaithfulness is proven, she is killed. Sorrow is double: tragedy has four books of sorrow, one of joy. In his "royal rhyme" (verse rhyming with ababbcc), Troie often rhymes with joie and Criseyde with deyde. The ending is known: the interest lies in its detailed development. This story was developed in Boccaccio's Philostratus from the "Trojan Books", collected in the Middle Ages by Homer, Virgil and Statius. Chaucer's version is the best English example of a doomed courtly love story. The literary dignity of his introduction, mentioned above, relaxes before this 1 window from you, a "spoken" gesture to the audience. Chaucer seems innocent and somewhat foolish, and the narrator's quick sympathy for the lovers complicates the interpretation. When their love is consummated, he exclaims: O blessed night so long sought, What happiness for both when it was twice! Why did I not change with my soul bought, Ye, or with the younger joy that was there?

I didn't have one. Yes

His willingness to sell his soul for a kiss comes back to mind as we read this appeal at the end: O young fresh people, he or she, where this love grows with age, Repeyrereth hom from the world vanite, And the character throws you a face, think of God that after his image you created and think that everything is only beautiful This world that passes quickly, how bright are the flours.

house, which he himself considers honest flowers

Στη συνέχεια, οι νέοι καλούνται να εμπιστευτούν τον Ιησού, ο οποίος δεν θα απογοητεύσει κανέναν («δεν θα προδώσει κανέναν») - σε αντίθεση με τους εραστές των ανθρώπων. Μετά τις εκφράσεις συμπάθειας του αφηγητή, προκαλεί έκπληξη το ότι οι χαρές των ερωτευμένων ήταν εξωπραγματικές. [Π 59] Μια έκπληξη έχει ετοιμαστεί. Κάθε βιβλίο ξεκινά με μια υψηλή επίκληση σε στιλ Δάντη και η δράση σημειώνεται από σχόλια από τη μετάφραση του Chaucer, The Consolation of Boethius, ένα μεσαιωνικό εγχειρίδιο για την κλασική φιλοσοφία. Ο Boethius μιλάει για την ταραγμένη, ταλαίπωρη ανθρωπότητα, αλλά τελικά αποδέχεται τα σκληρά επιχειρήματα της Lady Philosophy. Τα πέντε βιβλία του Τροίλου εντοπίζουν την στροφή του τροχού της τύχης: η σεξουαλική ευδαιμονία είναι φευγαλέα και προσωρινή, λιγότερο αληθινή από τις αιώνιες αλήθειες και ως εκ τούτου ψευδής. Σε ανθρώπινο επίπεδο, τα προβλήματα των ερωτευμένων είναι αρκετά αληθινά. Ένας πληγωμένος Τρωίλος παραπονιέται στο κρεβάτι του. Οι εραστές συναντιούνται μόνο χάρη στη μοχθηρία του Πάνταρου, ο οποίος πρέπει να σπρώξει τον μαραζωμένο Τροϊλό στο κρεβάτι της Κράιζιντ. Όταν ο Τρόιλος της λέει ότι πρέπει να υποχωρήσει, εκείνη απαντά: «Ne hadde I er [δεν το είχα πριν] τώρα γλυκό μου herte deere, / Ben yelde, ywis [πράγματι], τώρα δεν ήμουν τίποτα [όχι J εδώ». έχει δοθεί»: δεν τα παρατάει. Ο Πάνταρος, ο υποτιθέμενος προστάτης της, είχε πράγματι εργαστεί ακούραστα για να την πείσει να παραδοθεί και στο σπίτι του. Αλλά ο θείος και η ανιψιά έχουν μια συνειδητή σχέση. το επόμενο πρωί τον αποκαλεί αλεπού. Ο Troilus σχεδιάζει επίσης το ψέμα του Pandarus ότι αυτός, ο Troilus, πρόκειται να πεθάνει από ζήλια - ένα τέχνασμα για να μπει στο δωμάτιο της Criseyde. Η απάτη και η πίστη είναι μέρος του μυστικού της αυλικής αγάπης. Αλλά η προσποιητή ζήλια της Τροίλους μετατρέπεται σε αληθινή ζήλια και οι ειλικρινείς υποσχέσεις της σπάνε τα γεγονότα. Αφού χωριστούν, η σορβέ αρχίζει να δαγκώνει. Ο χαρακτηρισμός του Criseyde είναι διφορούμενος και αδιαφανής, θέμα υπόδειξης και ερμηνείας, πιο κοντά στον Samuel Richardson και τον Henry James παρά στον Le Chanson de Roland. Οι αναγνώστες διαφέρουν ως προς την ενοχή της Criseyde. ο αφηγητής το δικαιολογεί ως «tendre-herted, slydyng of corage», όροι που ισχύουν και για αυτόν. Αλλά όταν η Criseyde δίνει στον Diomede Troilus έναν δείκτη αγάπης, ο αφηγητής λέει, "Men seyn - I don't - that she yaf hym herte" ("Λένε - δεν ξέρω - ότι του έδωσε την καρδιά της"). Ο αφηγητής δεν γνωρίζει, αλλά ο συγγραφέας ενθαρρύνει την εικασία. Οι τυφλοί ειδωλολάτρες εραστές βρίσκονται στο έλεος των γεγονότων: Ο Θεός της Αγάπης κάνει τον Troilus να ερωτευτεί την Criseyde ως τιμωρία για το γέλιο με την αγάπη. Η Criseyde θέλοντας ή μη ανταλλάσσεται με τον Antenor, ο οποίος πρόκειται να προδώσει την Τροία στους Έλληνες. Οι αναγνώστες είναι ελεύθεροι να επιλέξουν πλευρές καθώς κάθε χαρακτήρας παρουσιάζεται από τη δική του οπτική γωνία. Οι ρομαντικοί μπορούν να ταυτιστούν με τον Troilus ή τον Criseyde ή να συμπονέσουν αυτό το ζευγάρι, που έχει διαλυθεί από τις περιστάσεις. Το "Pite renneth sone in gentil herte" είναι μια σειρά που εμφανίζεται πέντε φορές στο Chaucer. Αν δεν έχουμε έλεος, το τέλος δεν έχει τσίμπημα και το ποίημα αποτυγχάνει. Όμως ο αναγνώστης μπορεί να δει την τρέλα της αγάπης και τους ερωτευμένους να τιμωρούνται από τα πάθη τους. Μετά από μια αργή περιστροφή του τροχού της τύχης, ο Τρόιλος πεθαίνει σε μια γραμμή - "Από κακία σκότωσε τον σκληρό Αχιλλέα." Το πνεύμα του κοιτάζει από τον ουρανό εκείνους που κλαίνε στην κηδεία του και «μέσα γελάει». Ξαφνικός θάνατος και γέλιο: Μια γοτθική αλλαγή προοπτικής.

The Canterbury Tales Chaucer's last work, The Canterbury Tales, is his most popular work today. The opening of "When that April with his shoures samo" is the first widely known line of the English poem. The sweet April rain that pierces the drought of March to its roots is a reverie, a celebration of spring renewal. This opening, welcoming the April showers and the classical god of the west wind, is often taken as the starting point for 'Eng. lithium." (In 1922, T. S. Eliot opened his lament for civilization, The Waste Land, with "April is the cruelest month," turning on Chaucer's reverie.) old, he successfully tamed the new European literary traditions. Chaucer relates how he was joined by a company at the Tabard Inn in Southwark [p. 60] "finders of the people, / And they were all pilgrims." Spring is the season of pilgrimage in Christianity. And especially from every county of Ede Engelod to Corderbury go to the hooligan blessed witness to look for what they found when they were looking for them.

the blessed quest helped the sick

The innkeeper suggests a storytelling game to pass the time on a two-day drive to St. Thomas Becket of Canterbury, killed by agents of Henry II in 1170 at the altar of his cathedral. Each of the thirty pilgrims will tell two stories on the way and two on the way back. the narrator of the best judgment [moral sense] and the most soles [consolation, pleasure] wins a dinner at the Tabard paid for by others. The game creates Stories. the pilgrims' tales were proverbially known as "Tales of Canterbury". The Pilgrims tell twenty-four stories of the folk genre: lives of saints, fairy tales, dirty jokes, beast stories, sermons, treatises on repentance. The most read today are the General Prologue and the stories of the Knight, the Miller, the Wife of Bath, the Merchant, Franklin, the Pardoner and the Priest Nun. more rarely, cook, reverend, lawgiver, monk, summoner, clerk, sailor, abbess and "Sir Topas". Moral stories are neglected. we prefer clowns. Pilgrims misbehave: they

I mock and tease, interrupt and argue. The knight prevents the Host from attacking the Pardoner. Some people don't tell stories. Chaucer says two because the host keeps his first. The Knight prevents the Monk from completing the thirteenth of his tragedies. The tales are found in about eighty manuscripts, in separate sections or passages. The best manuscripts have ten passages, each containing one or more stories. If some Fragments are incomplete, the Tales have an ending. As the shadows lengthen and Canterbury is in sight, the Host jokingly asks the vicar to speak last and "greet his friend". He replies with "a mysterious tale in prose... To show you what this way looks like, / O glorious tilke parfit pilgrimage / This high heavenly Jerusalem." His Tale is a confessor's manual based on The Seven Deadly Sins: a fitting end to a pilgrimage and a comprehensive response to a parliament of fools. The first passage contains a general prologue and stories about the knight, the miller, the mayor and the cook. It's a neat introduction and sample of The Tale's storytelling as a whole. Between the opening of spring and the taking of the pilgrimage by the host, the role of the pilgrims in its color, conversation and variety is a microcosm of English society. Chaucer joins his "folk inquiry": "And soon, when the sonne was ready to rest, / So spake I to hem everichon / That I am with his felaweshipe anon." The diplomat gains the trust of his puppets. The pilgrims are characters familiar from medieval social satire, but Chaucer makes them speak to himself and through him to us: their voices bring their glossy two-dimensional portraits to life. Medieval satirists denounced stubborn vices, but Chaucer the Pilgrim praises his creatures by allowing us to see the imperfections to which they are blind. He loves the feminine manners at the abbess's table and admires the fat monk's beautiful shoes. When a monk questions the text that says the monk of his monastery is not worth an oyster, Chaucer agrees: "And I thought his opinion was good." The author of the book enjoys the monk's scorn for the absurd idea that he should do the work prescribed for monks: What to study and make his own wood, Why should he be mad For a book in a trunk to be always spilled, resource [p. 61] Or dazed with his hand and work, almost ironically Saying a How bit Austyn? How to serve the world? Augustine said something while Lat Austyn has held him a swynk! effort meant for oneself, meaning different. satire Attack

Chaucer's pupil Lydgate testified that Chaucer was always the best. This kindness sharpens his malice or madness with irony, often directed at professional greed. He says of the Lawyer, "You can never make fun of a man as bisexual as he/And yet he seemed trite than he was." The doctor is "easy to spend money" - for sarcasm. "He kept whatever he wanted in the plague" [The Plague]. Chaucer's usual comments, usually innocent, are sometimes deadly. He wrote about the "smylere with a knife under the coat". He is an ironist, not a satirist. his comedy flickers between human sympathy and absolute morality. The Knight, his pastor and plowman are perfect: defender of the faith, pastor, worker. His clerk at Oxford is also ideal: he said no more than was necessary. And they were in form and respect, And short, strange, and complete sentences. Sowninge in moral vertu was his speche, I gladly said in lerne and gladly teche.

a moral truth he seeks

The first story, Knight's, is a chivalric romance in which the princes Palamon and Arcite fall in love with the beautiful Emelye, whom they seek out of their prison as she wanders and sings in the garden below. They run and fight over her, a fight stopped by Theseus, who orders a tournament where Emelye's hand is the prize. Before him, Arcite prays to Mars for Victory, Palamon to Venus for Emelye, Emelye to Diana not to marry. or, if she must, marry "the one who desires me most." When Arcite won, Emelye gave him a friendly look. His prayer was answered. But Saturn sends a hellish fury that causes Arcite's horse to throw him in a moment of triumph. dies in Emeli's arms. After years of mourning, Palamon and Emelye marry on the advice of Theseus. Chivalry seeks to correct the injustice of the world. After this attempt to settle the love contest without bloodshed, the Host asks the Monk for a vote, but has to yield to the drunken Miller. In the first funny story in English, Alison's attractions drive three men crazy, two young Oxford clerks and John, her ex-husband. The miller makes fun of the Knight's story, challenging Reeve (the carpenter) as well, making John (also the carpenter) incredibly stupid. Reeve tells how Miller is doubly duped by two Cambridge students. Cook then talks about an apprentice from London who was fired for rioting. He moves in with a friend whose wife ran a kitchen shop for appearances' sake but hustled for a living, the last line of the Excerpt: "live, fuck." The pilgrimage, with its April ambitions, communal devotion to a blessed saint, dawn and chivalric romance, falls into an Oxford sex comedy and a Cambridge farce. Instead of the heavenly Canterbury or Jerusalem, he returned to the city and the knocking shop. Amorous competition gives way to love, after the sex conference and after the sex trade. The prodigal son descends the stairs and Chaucer stops. The tone rises in passage II of The Man of the Law, falls in Wife of Bath in passage III, rises in Clerk in IV, and falls in the case of the Merchant, then in V for the Squire and Franklin. In the second half of the Tale, the moral verdict dominates the cheerful solos of the Sailor, "Sir Topa" and the Nun's Priest. In VIII, the Canon Yeoman goes up to tell the pilgrims of his master's treacherous alchemy. In IX, near "a litel toun/Co to ycleped is Bobbe-up-and-doun,"

[PI. 62]

"A good wife was by Bath's side": Choker's Wife of Bath, illustration from the Ellesmere Sumptuous Manuscript of the Canterbury Tales (c. 1410). She rides a horse, carries a whip and is looking for her sixth husband.

The drunken Cook falls from his horse and in X Pastor begins a cathartic pilgrimage, telling how people's sins can be forgiven and humanity can be saved. For all its exquisite details, The Canterbury Tales makes us aware of general problems and typical destinies. Uniquely, a story reveals the character of its teller, as in the case of The Wife of Bath and The Pardoner, which have self-explanatory prologues and self-explanatory backstories. However, even they are not individuals, but animated caricatures. Some stories reveal their tellers. others don't. The story of the nun priest about the rooster and his seven hens is told by a man in the women's house. Each story can stand on its own. The relationship with the narrator means less than the relationship with other stories. The stories depict human behavior, delusion or sanctity and its animal, rational and spiritual underpinnings. The whole thing is a discussion and a drama of ideas and humor. Chaucer is a writer who mocks authority figures. The stories he tells himself, Sir Topas and Melibee, would not win a dinner. "Sir Thopas" is a parody of a popular romance full of silly conventions, empty phrases and bad rhymes. The host, not getting the point, interrupts him with the comment that his rhyme "isn't worth making cocoa". Chaucer then tells "litel thyng in proze," a long moral fable about Melibea and Prudence. The author, sent by the puppet of Hostia, shows him with many sentences the way to wisdom. Chaucer changes places with the speed of a hummingbird. The detail of the General Prologue does not lead to socialist realism. there is no fixed moral point of view. Chaucer's Gothic shifts in genre and tone are enabled by his comprehensive view of life, physical, social, moral, and metaphysical, seen from various angles. As his recent Departures show, Chaucer's humanity has a theological dimension.

Chaucer and Gower of the 15th century were buried outside the City of London, in the churches in Westminster and Southwark, next to which they lived. Tomb of 15th century events and literature Events 1399-1413 Henry IV 1413-22 1415 1422 1453 1455-85 1461-83 1483 1483-5 1485-1509

Henry V's victory at Agincourt Henry VI succeeds as a minor. Deposed 1461 Defeat at Castillon ends the Hundred Years' War. Turks capture Constantinople Wars of the Roses Edward IV Edward V Richard III Henry VII (Tudor)

Literature ?1369-1426?1370-1449 ok.1405

Thomas Hoccleve John Lydgate The Castle of Perseverance

Okay. 1430 r

Wakefield Game Circle

Okay. 1465 1478 1485 1513

Humanity (play) William Caxton prints The Canterbury Tales Thomas Malory's Le Morte Darthur prints Thomas Mores History of Richard III

[P 63] author Piers Plowman is unknown. The name of the author of Gawain is unknown. It was not until 1599, when poetry took on a public role, that Edmund Spenser was buried next to Chaucer in Westminster Abbey in what became Poets' Corner. Of Chaucer's professed supporters, only the Scots and Spenser approach his quality. In the 15th century there was a good English writing, lyric, dramatic and prose, but no great poet. Thomas Hoccleve (?1369-1426) referred to Chaucer as his 'father'. He barely made a living as a copyist at Westminster, lacking the skills of a master and diplomacy. Researchers have recently found life in Hoccleve's complaints about his boring work, demanding employers, deteriorating eyesight, depression and low wages. Unlike poor Hoccleve, John Lydgate (?1370-1449), a monk of Bury St Edmunds, was good at English verse. He had large commissions: his Book of Troy was written for Henry V; his version of A Pilgrimage of a Man's Life for the Earl of Salisbury. The fall of the princes to Humphrey, duke of Gloucester. Here is a stanza from "As A Midsummer Rose": Flours open to every grene, Whan the lark, messenger of the day, Salueth th'uprist of the sonne shene More merciful in April and May. And Aurora turns gray as she opens the crown: worldly rejoicing mingled with strife, Al stands on the chaung like a mydomer rose.

greets rising love Dawn with the approach of morning open mixed fear is at the point of change

The verse form, image and phrase are from Chaucer. the resounding moral refrain belongs to Lydgate. Most of Lydgate's 145,000 lines say what one would expect in an elaborate style, without Chaucer's pace, gaiety, or wit. The decasyllable lost its music in the 15th century as words changed stress and inflection. English supplemented with prestige words from Latin and French. Doubling its resources, eloquence took the form of reduplication, the pairing of English and Romance synonyms, as later in Othello's "exhausted and inflated conjectures."

Το Drama Mystery παίζει το αγγλικό δράμα έχει καθολική καταγωγή. Μετά τον 10ο αιώνα, το λειτουργικό δράμα εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη, παρουσιάζοντας τη βιβλική ιστορία στα λατινικά και στις τοπικές γλώσσες. Αυτές οι τέχνες είναι γνωστές ως Θαύμα ή Μυστήριο. Ένα πρώιμο είναι το αγγλο-νορμανδικό Mystere d'Adam, πιθανότατα γραμμένο στην Αγγλία γύρω στο 1140. Αυτά τα θεατρικά έργα, που καταργήθηκαν κατά τη διάρκεια της Μεταρρύθμισης, συνεχίστηκαν στην Καθολική Ευρώπη, όπως στο έργο Πάθη στο Oberammergau στη Βαυαρία. Αναβίωσαν στην Αγγλία του εικοστού αιώνα σε σκηνές της γέννησης, στο Noyes Fludde του Μπέντζαμιν Μπρίτεν και στα Μυστήρια του Τόνι Χάρισον. Τα μυστήρια ήταν κύκλοι θρησκευτικών δραμάτων που ανέβαιναν οι συντεχνίες των πόλεων, οι βιοτεχνικοί σύλλογοι θρησκευτικού χαρακτήρα. Ο όρος "μυστικό" μπορεί να προέλθει από δύο λέξεις: mètier (γαλλικά) ή ministerium (λατινικά), που σημαίνει "τεχνία". και mysterium (λατινικά), «τι έχει γίνει». Ακριβώς όπως ξεκίνησε η ελληνική τραγωδία στη θρησκευτική τελετή, το μεσαιωνικό ευρωπαϊκό δράμα ξεκίνησε με την απεικόνιση της κεντρικής χριστιανικής ιστορίας στη Λειτουργία και στον ετήσιο κύκλο λατρείας που επινόησε η πρώτη Εκκλησία. Υπήρχαν χριστουγεννιάτικες παραστάσεις [σελ. 64], ξεκινώντας με τα λόγια του αγγέλου στη Μαρία, τις απαντήσεις και τους διαλόγους της με τον Ιωσήφ (βλ. σελίδα 24) και με τους βοσκούς και τους βασιλιάδες. Οι πασχαλινές παραστάσεις ξεκίνησαν με την είσοδο του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, πομπή και κλαδιά φοίνικα. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, απαγγέλλονταν ευαγγελικές αφηγήσεις για τα Πάθη με τη συμμετοχή του κλήρου και των πιστών, όπως στις σημερινές καθολικές εκκλησίες. Την ανάσταση τέλεσαν γυναίκες που πλησίαζαν τον άδειο τάφο, όπου τις συνάντησε ένας άγγελος με την ερώτηση: «Ποιον ψάχνετε;», ρωτήθηκε επίσης στους βοσκούς στη φάτνη. Από αυτό το σημαντικό ερώτημα αναπτύχθηκε ένα δάσος λειτουργικών, μουσικών και καλλιτεχνικών παραστάσεων - βιτρό, γλυπτά, πίνακες και εικονογραφήσεις χειρογράφων - καθώς και δραματικές. Το δράμα ξεκίνησε από την εκκλησία, με δημιουργούς τους κληρικούς και βασικούς παίκτες. Το εκκλησίασμα συμμετείχε στις παραστάσεις στο πάρκο μπροστά από τη δυτική πόρτα. Αυτές οι δραματοποιήσεις της Βίβλου, από τη Δημιουργία μέχρι την Ημέρα της Κρίσης, ήταν δημοφιλείς. Έχουν διασωθεί αρχεία από τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γερμανία, την Ιρλανδία και τη Σκωτία. Ο κύκλος της Κορνουάλης έχει επιβιώσει και παίζει από πολλές αγγλικές πόλεις, με πλήρεις κύκλους του 15ου αιώνα από το Τσέστερ, το Γουέικφιλντ και μια άγνωστη πόλη (ο "κύκλος της N. Town"). Ο κύκλος York έχει 48 κομμάτια. Μετά το 1311, η εορτή του Corpus Christi, ανάμνηση της πραγματικής παρουσίας του Χριστού στην Ευχαριστία, εορταζόταν στις 29 Ιουνίου. ήταν μια κουραστική μέρα κατά την οποία εκτέθηκε η σειρά "The Art Called God's Body". Κάθε συντεχνία ανέβαζε το έργο της σε ένα αυτοκίνητο θεατών που περνούσε από τους δρόμους. Ήταν ερασιτέχνες, αλλά καταγράφονται κατηγορίες. Στο έργο Κάιν και Άβελ, ο Θεός (που έκανε μια δεκάρα) χαιρετά τον Κάιν με μια ερώτηση προς τον Άβελ, «Ποιος είναι αυτός ο κουζινάκι [κλόουν] πάνω από τον τοίχο;» Η πλούσια ποιότητα αυτών των σύντομων θεατρικών έργων αντιστέκεται στα αποσπάσματα. Το θεατρικό έργο του York Butchers The Crucifixion and the Wakefield Second Shepherds' Play στο οποίο ο έμπορος προβάτων Mak (Σκοτσέζος;) προσπαθεί να κρύψει ένα κλεμμένο πρόβατο στη φάτνη του μωρού Ιησού. Ο Δάσκαλος Γουέικφιλντ γράφει περίτεχνες στροφές στο ευρύ Γιορκσάιρ για τους βοσκούς του, τη ζέση του ιερού του Το δράμα φέρνει στο μυαλό τον Langland.Ο Chaucer συχνά αναφέρεται στα έργα: Ο Absolon, ο υπάλληλος της ενορίας, η σοπράνο, του αρέσει να παίζει τον Ηρώδη τον μαινόμενο τύραννο, ο John Cieśla έχει ξεχάσει τον Κατακλυσμό του Νώε, οι ξυλουργοί διασκεδάζουν με το κόμικ της κυρίας Noah.

The car for the sights of Evangelismos. From a depiction of the Brussels procession of 1615.

[P 65] the angel of the Annunciation, his courtship with Alysoun recalls the Song of Songs, and the naïve carpenter who worships wives recalls the foolish works of Joseph of the Nativity. Knowledge of religion encouraged comedy, even what now seems blasphemous. Every summer the citizens acted out the drama of human history. The mystery was shared (see image on page 64).

Morals from the 15th and 16th centuries, showing the fate of a bachelor, were staged by traveling companies. The Castle of Perseveraunce (c. 1405) is a play of thirty-six persons, staged in a large outdoor arena, depicting the life of the human race from birth to death, with a tournament of virtues and vices, as at the end of the king Lira Mankind (1465) and Everyman (1495) depict the lives of representative people in dialogue with the likes of Fellowship and Good Deeds. Knowledge says, "Everyman, I will go with you and be your guide/In need of need, go by your side" (This has been adopted as the motto of Everyman's Library; unfortunately, knowledge leaves every man before death). survived in Marlowe's Doctor Faust, with a monologue protagonist, good and bad angels, and an ending morality. But it is to the Mysteries that Elizabethan drama owes its long communal participation in religious drama, political comedy and secular drama, which were recorded but not preserved. The mysteries did not "disappear" during the Reformation. along with other popular forms of piety were abolished. Coventry's plays were last performed in 1580. Biblical dramas were thrown from the stage, returning to Milton's Paradise Lost and Handel's Messiah.

Religious verses Religious verses derived from Latin songs and hymns. Hymns entered the Latin church in the 4th century, introducing accented rhythm and rhyme from folk song. These hymns rock, unlike the quantified classical lyrics. There is a rich literature of Latin song, sacred and secular, from every century. Songs in the vernacular often adapt secular themes. For example: Where was Beth before us, Hundes laden and Hackeks Beren And Haden Feld and Waugh?

or those before us (who) drove the falcons carried their own field and wood

"Where is he now" is an old question, unfortunately asked in the Old English Wanderer (see page 31). Now came a sharp answer: The men knelt, hem biforen, knelt before them. They were very proud. And in the twinkling of an eye the souls of Hoere perished. their lost

Pride goes before a fall. Equally "medieval" is the doctrine of Adam's "happy guilt" leading to Redemption. Adam lay in bonds, Power thought a thousand winters for a while.

relative years as well

[P 66] A sweetly clear example of dogma is the aim of some lyric poetry, as was the case with Fra Angelico's paintings. The ideal is: I sing of mayden to makeles, Kyng of alle kynges to here sone ches. There he stifled the fashion of As the dew in April falls on the grass. He too drowns in his mod bow Like dew on Aprille falling on flour...

peerless i chose so quietly where

arbor

The coming of the dew is likened to the Holy Spirit coming to the Virgin Mary with the meekness and reverence of a court suitor. English religious painting was whitewashed during the Reformation, but Italian painting offers a parallel to the richness of English lyric poetry. The verses Nativity and Crucifixion combine the theological poise of "I Sing of a Maiden" with the human dignity of Duccio's Maestà panels in Siena. Others have Giotto's emotional realism. The brothers used song lyrics to evoke pity and remorse. the sermon book of the Franciscan John of Grimeston, written in 1372, contains nearly 250 such texts, mostly penitential, as notes or illustrations for sermons. But most of the lyrics are Anon. Some have refrains, as in the Corpus Christi Carol: "Lully lullay, full, lullay, / Bathing in the faucon carry me [love]". wanted in the mountain and in the mint, trust is finding love. On a hill than on a toke, I hear a Voice that I collect (and go nowhere) in gret dolour compplaynyng tho: "Look, dere soule, my sides bleed, Quia amore langueo."

vale meadow i got Caution closer i went sadness then i bleed cause i'm sick with love

This stanza shows how a well-rhymed stanza can use alliteration to connect and form syllabic phrases. The refrain from the Song of Songs is found in other texts. In religious lyric poetry, as in the "Revelations" of Julian of Norwich, the theme is the personal love of the Savior for every member of the human race.

Deaths of Arthur The earliest prose still known in the English language, apart from those of the Bible, is Sir Thomas Malory's Le Morte Darthur (1470). The story of Geoffrey of Monmouth branched out into several chivalric romances: the most notable in English between Gawain and Malory are the Stanzaic Le Morte Arthur (a contemporary of Gawain and from the same region) and the Morte Arthure of about 1400, known as the Alliterative Morte of Lincolnshire. They come from the French prose La Mort [p. 67] Artu and was among Malory's sources. Stanzaic Morte skillfully develops Lancelot's split of faith that leads to Arthur's death. The wounded Lancelot sends a message to Arthur: "Grete welle [greetings well] my lord, I pray / And tell my mistress how I fare / And say I will come when I can." Simple messages with double meanings haunt Malory's pages. But innuendo and love play a secondary role in the Alliterative Morte, dedicated to Arthur's campaigns. This wild epic with 4350 lines is physically powerful. The splendor given to chivalric combat in the Chronicle of Jean Froissart (d. 1410), best known in Lord Berners' translation (1523-5), was enhanced by the battles in the Alliterative Morte. Here ends the fight between Gawain and Mordred: Of Gawayne gyrde to gome and a to groffe fallis Alls his grefe was greythede, his grace was not bettyre. He waved a silver knife and was about to stab him, but nothing happened: His hand fell asleep and slipped over the diagonal of one of them, And the other cunningly slung him indifferently. Z trenchande knyfe the trayttoure hym hyttes

Thor helmet and Hede, a heyghe a Brayne. So did Sir Gawayne es gon, the armed guide. Then Gawain sprang upon the man and fell on his face. thus arranged his misfortune, he had no better fortune. He draws a short knife in a silver scabbard, and should have cut his throat, but did not: his hand slipped and slid diagonally over his chain, and the other was cleverly thrown under the water. With a sharp knife, the traitor stabs him through the helmet and head up into the brain. And so went that good warrior Sir Gawain.

Ο συγγραφέας του Le Morte Darthur μας λέει ότι ονομάζεται Sir Thomas Malory και γράφει στη φυλακή. Είναι πιθανώς ο Sir Thomas Malory του Warwickshire, ο οποίος κατηγορήθηκε για βίαια εγκλήματα τη δεκαετία του 1440 και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1450 στη φυλακή, δραπετεύοντας δύο φορές. Έλαβε χώρα στον Πόλεμο των Ρόδων μεταξύ Λανκαστριανών και Γιορκιστών διεκδικητών του θρόνου. Το 1468 φυλακίστηκε ξανά με την κατηγορία της συνωμοσίας κατά του Εδουάρδου Δ'. Μας λέει ότι τελείωσε το βιβλίο του το 1469. πέθανε το 1471. Το 1485, ο William Caxton τύπωσε το Le Morte Darthur, επιμελώντας το σε είκοσι ένα βιβλία. Ένα χειρόγραφο με καλύτερο κείμενο βρέθηκε το 1934 στη Βιβλιοθήκη Fellows' του Winchester College (ιδρύθηκε το 1378· σύνθημα "Manners makyth man"). Σε αυτό το χειρόγραφο της δεκαετίας του 1570, ο Malory αφηγείται την ιστορία της ζωής του Άρθουρ σε οκτώ αυτοτελή αλλά αλληλένδετα βιβλία. Ο Malory αναγνωρίζει τα γαλλικά (σε πεζογραφία) βιβλία από τα οποία αντλεί, αλλά όχι τις αγγλικές πηγές στίχων του. Είναι η πρώτη πεζογραφία αρκετά κοντά στα σύγχρονα αγγλικά που διαβάζεται με ευκολία, και το Morte είναι το πρώτο σπουδαίο έργο αγγλικής πεζογραφίας. Γράφει με την αμεσότητα και τη σιγουριά ενός έμπειρου παραμυθά. Η άμεση αφήγησή του δημιουργεί έναν ιπποτικό κόσμο και τις αντικρουόμενες πίστεις του. Καθώς ξεκινά το Βιβλίο Έβδομο, ο Άρθουρ ανακοινώνει ένα τουρνουά στο Κάμελοτ, «αλλιώς ονομάζεται Γουίντσεστερ». Ο Λάνσελοτ φτάνει μεταμφιεσμένος, δανειζόμενος την ασπίδα του γιου του οικοδεσπότη του, Σερ Μπάρναρντ του Άσκολοτ. Έτσι, ο παλιός σας Μπάροου είχε μια κόρη, αυτή τη φορά τη Φέιρε Μέιντιν του Άσκολοτ, και πάντα θαύμαζε θαυμάσια τον Σερ Λάνσελοτ. Και, όπως λέει το βιβλίο, αγαπά τον Sir Launcelot τόσο πολύ που δεν θα αναιρέσει ποτέ τον έρωτά του, γι' αυτό και έβαψε. και το όνομά της ήταν Elayne le Blanke. Έτσι, πηγαίνοντας πέρα ​​δώθε, ήταν τόσο ερωτευμένη που παρακάλεσε τον Sir Lancelot να παρευρεθεί στις justis [αψιμαχίες] της με το tokyne της. [Π 68] Ο Λάνσελοτ αντιτίθεται και στη συνέχεια αποφασίζει να φέρει το σημάδι της «για να μην τον αναγνωρίσει καμία από τις ξανθιές του». Ενώ φορούσε το κατακόκκινο μεταξωτό μανίκι της Elayne, ο Lancelot δέχεται μια σχεδόν μοιραία πληγή. τον φροντίζει για να είναι υγιής. Όταν είναι έτοιμος να φύγει, λέει, «ελέησέ με και άφησέ με να πεθάνω για την αγάπη σου». «Κύριε, σε θέλω για σύζυγό μου», Σεϊντ Ελέιν. "Fayre demesell, σας ευχαριστώ από καρδιάς", seyde Sir Launcelot, "αλλά πραγματικά", είπε, "Είμαι αποφασισμένος να μην γίνω ποτέ παντρεμένος άντρας." να είσαι ο εραστής μου;» "Ο Ιησούς υπεράσπισέ με!" Σεϊντ Σερ Λάνσελοτ. «Επειδή αντάμειψα τον Φαντίρ σου και τον αδερφό σου με μια πλήρη ευλογία για τη μεγάλη τους καλοσύνη». «Δυστυχώς», είπε ο Σεϊντ, «πρέπει να πεθάνω για την αγάπη σου». Ο Sir Lancelot προσφέρει σε αυτήν και στον μελλοντικό σύζυγό της 1.000 £ ετησίως. αρνείται? αυτός φεύγει. Μετά από δέκα μέρες, πεθαίνει και το σώμα της τοποθετείται σε μια μαύρη φορτηγίδα που πλέει στον Τάμεση στο Γουέστμινστερ, «και τρίβεται και κυλίζεται και εκεί, και αυτό από το grete Whyle ή [πριν] ένας άνθρωπος φιλοδοξούσε να χτυπήσει». Αυτή είναι η βάση του The Lady of Shallott του Tennyson. Η πρόζα του Malory είναι ρυθμική και οι σκηνές του έχουν μεγαλύτερο αφηγηματικό ρυθμό. Η δυναμική αφήγησή του, με δραματικές ανταλλαγές, αφηγείται τη σύγκρουση και την απώλεια σε έναν κόσμο υπέροχο και καθημερινό. Η Malory ξεκινά το βιβλίο της με την γέννηση του Άρθουρ, τα υπέροχα νιάτα του και τις ξένες κατακτήσεις του. Ο Εκατονταετής Πόλεμος που διεξήγαγαν οι Άγγλοι ενάντια στους Γάλλους χάθηκε όταν ο Μάλορι βρισκόταν στην ακμή του και ήξερε καλά ότι ο ιπποτισμός που απεικόνιζε στα κύρια βιβλία του για τον Σερ Γκάρεθ, τον Σερ Τρίστραμ και το Δισκοπότηρο δεν μπορούσε να βρεθεί. Η πίστη στον βασιλιά και η ευγένεια μεταξύ των ιπποτών απουσίαζαν επίσης από τους Πολέμους των Ρόδων που πολέμησε η Μάλορι. Ο φυλακισμένος συγγραφέας τελειώνει τον Morte με τη διάλυση της Στρογγυλής Τράπεζας και τον θάνατο του Άρθουρ. Σε μια διαμάχη που ακολουθεί την ανακάλυψη της μοιχικής του αγάπης για τη Γκενεβέρ, ο Λάνσελοτ σκοτώνει τον αδερφό του Γκαουέιν, Γκάρεθ και φεύγει από τη Στρογγυλή Τράπεζα για την πατρίδα του τη Γαλλία. Ο Γκαουέιν, μαζί με τον θείο του Άρθουρ, ζητούν εκδίκηση από τον Λάνσελοτ και ενώ λείπουν, ο προδότης Μόρντρεντ παίρνει τον θρόνο. Πολλοί παίρνουν το μέρος του ενάντια στον Άρθουρ και η Μάλορι, μια Λανκαστριανή, αναφωνεί: «Αλίμονο! Είναι μεγάλο λάθος εμείς οι Άγγλοι, γιατί κανένας μας δεν μπορεί να ευχαριστήσει κανέναν όρο [για οποιαδήποτε στιγμή]. Χωρίς τον Λάνσελοτ, ο Άρθουρ χάνει. Το τέλος, με τους θανάτους του Άρθουρ, του Λάνσελοτ και του Γκενεβέρ, είναι γεμάτο δυσπιστία και λύπη. Ο τελευταίος ιππότης του Άρθουρ, ο Sir Bedwere, του λέει ψευδώς ότι το μόνο που είδε στη λίμνη ήταν να πιτσιλίζει νερό και σκοτεινά κύματα: "watirs wap and wawys wanne". Ο Άρθουρ απαντά "Αχ, τροχιά προς εμένα και αντίστροφη... τώρα με πρόδωσες τρελά!" Ο Bedwere βάζει τον Άρθουρ σε μια φορτηγίδα όπου οι κυρίες πρόκειται να τον μεταφέρουν στην κοιλάδα του Avylyon για να τον γιατρέψουν από τη σοβαρή πληγή του. Τότε ο Bedwere φωνάζει: "Αχ, Κύριε Άρθουρ, τι θα γίνει με εμένα, τώρα θα φύγεις από μένα και θα με αφήσεις εδώ μόνο ανάμεσα στους εχθρούς μου;" Ο Μαλόρι έδωσε στην περίεργη ιστορία του Αρθούρου την κλασική της μορφή. «Πολλοί λένε» ότι ο τάφος του Αρθούρου φέρει επιγραφή: HIC IACET ARTHURUS, REX QUEONDAM REXQUE FUTURUS («Εδώ αναπαύεται ο Άρθουρ, κάποτε και μελλοντικός βασιλιάς»).

The appearance of Printing Status Lo Morte Darthur owes much to the printing of William Caxton (?142291), a businessman who learned to print in Cologne and Bruges and established a printing press near Westminster Abbey in 1476. Most of the eighty books that wrote were printed [p. 69] religious, but the first was his translation of the story of Troy. he also printed the Canterbury Tales in 1477. He translated from French works such as The Book of the Order of Chivalry, a guide to chivalrous conduct, addressed "not to every man of the commonwealth ...

but to noble lords.' Ordinary people could not read, but "quality" marketing had already begun. Chivalry was dying, but manners could be learned.

Scottish Poetry In the late 15th century, the best poetry in the English language came from Scotland. This kingdom, united under Malcolm Canmore in the late 11th century, had four languages: Highland French, Lowland English, Clerical Latin and Baron Norman French. From the 7th century on the east coast from the River Tweed to Edinburgh, English was spoken. Its speakers called the language of the Gaels who came to Argyll from Ireland from the 5th century onwards Scottis. Gael was Scots in Latin, a name which was then extended to the Lowlanders who called the northern English speakers Inglis. After the 14th century, a century of war with England, the people of the Lowlands called their speech Scots and Gaelic from the original Scots Ersche, later Erse (Irish). The earliest Scottish literature is the Bruce of John Barbour (c. 1325-95), Archdeacon of Aberdeen who studied at Oxford and Paris. Bruce (c. 1375) is the heroic life of Robert of Bruce, whose defeat of Edward II at Bannockburn in 1314 made him King of Scotland. This living chronicle contains nearly 14,000 octosyllabics, of which 'Ah! freedom is a noble thing!' This is reminiscent of the Scottish Declaration of Arbroath (1320), a Latin appeal to the pope: "In truth, we do not fight for glory, riches, or honors, but for liberty - only for that which no honest man would give up , but for life itself". Bruce tells his men outside Bannockburn that they have three advantages: “The first is that we have wealth. / And for a rich man like suld ficht [every man must fight]'. Secondly, "we" will have the great wealth that the English brought with them - "Gif that we win as we may be fall". and our Wi-Fi, And for the freedom of our land, Ar strenyeit in battale to stand…

obliged

Reason, profit, sense of family and independence - a good combination of Lowland Scots. Universities founded: St Andrews in 1411, Glasgow in 1451, Aberdeen in 1495. Bruce was succeeded by Kingis Quair (c. 1424), Sir Richard Holland's Boke of the Howlat [Owlet] (c. 1460) and Blind Harry's Wallace ( c. 1460) ), inferior to Bruce, but more popular. Then come Henryson, Dunbar, and Douglas, sometimes called the "Scottish Chaucerians." They call Chaucer their father and their Scottish poetry Events Coronation of Bruce 1306 Battle of Bannockburn 1314

1513

James IV dies near Flodden

Literature ok. 1325-95 ?1424-?1506 ?1460-?1513 ?1475-1522

John Barbour, Brus (1375) Robert Henryson William Dunbar Gavin Douglas

[P 70] in Inglis, but their only imitative poem is the excellent Kingis Quair, a Southern English poem derived from Chaucer's Knight's Tale, said to have been written by King James I of Scotland while a hostage in England. (Chaucer's Scottish admirers did not want to compete with him, but to master an "international" style. Another hostage found alive among the dead on the field of Agincourt was the greatest poet, Charles d'Orleans (1394-1465), who wrote in English and French, but is not called a 'French Chaucerian'.) Robert Henryson (?1424-?1506), William Dunbar (?1460-?1513) and Gavin Douglas (?1475-1522) have important work. They are as good writers as Burns or Scott, but they are little read in Scotland today.

Robert Henryson Robert Henryson was a schoolmaster in Dunfermline, Fife. His fables are his great achievement, but Testament Cresseid, the sequel to Chaucer's Troilus, is his most famous work. His ten-syllable and often stanzaic poem is as quiet as Gower's. His Testament has a very medieval divinity and morality. After breaking up with Troilus, Cressida became involved with Diomedes. yet” “Queen Diomed had all his appetite, / And the main fulfilment of this fair Lady, / To every other hail [all] delite…”. "And mair" is killer. Cresseid became a prostitute and contracted leprosy. The leper old woman quotes Chaucer's proverb: I advise mak vertew with ane neid. To clap claps to and fro, And fly according to the law of the upper laird.

the tree of need misses the living lepers

One day, Troilus passes this half-blind beggar. Then the beast of the bath plucked him, And in the twinkling of an eye he thought He had plucked his face before he saw it. But scho was in sic plye whom hir nocht knew.

eyes

condition

So hir luik to mynd it brocht Sweet face and amorous blenken Beautiful Cresseid, bring your beloved.

afterward

Look

No one recognizes the other. he gives alms with "knichtlie pietie." The balanced stanza of the Troilus verse depicts the encounter objectively but sympathetically. The fable of the swallow's sermon is less pathetic than the Testament, but a more universal moral example. In the humorous tale of Uponlondis Mous and Burges Mous (Country Mouse and City Mouse), Henryson makes Aesop feel at home in Fife full of humble, natural details.

William Dunbar William Dunbar has a courtly sense of the changing world: The condition of man changes and changes. Now sound, now shake, now blith, now sari, Now dansan and meri, now I like to say: Timor mortis is with me.

ill sorry the dance is dying

"The fear of death worries me." As Father Dunbar, he will utter this refrain in response to the Office for the Dead. [P 71] This strange, merciless tyrant Takis, na moderis breist sowand, Baba full of goodness: Timor mortis conturbat me.

sucking a child of goodwill

The poem begins "I that was in hell [health] and joy"; it is known as the Lament for Makaris (creators, poets). The revival of the Black Death has made death a recurring theme. He devoured with passion Noble Chaucer, flour makaris, Monk of Bere, and Gower, all these: Timor mortis conturbat me.

the pathetic flower of the poets, or Lydgate

Chaucer had died a century earlier. After the English trio, Dunbar lists twenty Scottish poets: "In Dunfermline he made a rune [whispered] / With Maister Robert Henrysoun." He concludes: "Sleep [from] for deid remeid [cure] hath not, / The best is we for dede dispone [to prepare], / Eftir dede us that life [we live] to be able." The "remeid" for timor mortis is found in Dunbar's poem on the Slaughter of Hell, Christ's descent into Hell after the Crucifixion to free the souls of the good: End of battle with the black dragon. Our camp Christ put him to shame with his power. Yettis from hell is cracked open. The Signe triumphall rasitt is made of crocodile. Divillis trummill with an awful voice. Saulis ar lendit and to bliss they may go. Christ with his blunder about our ransom undermines Surrexit Dominus de sepulchro.

champion gate raised devils tremble voice saved supports our ransom

The refrain comes from the Divine Liturgy on Easter day: "The Lord is risen from the grave." Dunbar's proclamation of victory has a personal drama and rhythmic drive that predates John Donne (1572-1631). His poems are often set in the Renaissance court of James IV, the last of the Gaelic-speaking Stuarts. James died during the medieval invasion of England at the disastrous defeat of Flodden in 1513. Dunbar shows a different side in his energetic "fling" (duel of insults) with the Gaelic poet Walter Kennedy. His insults are best seen in his burlesque of a monk trying to escape from the walls of Stirling Castle, and in the conversation of "Twa maritt Wemen and the Wedo," members of the Wives of Bath sect. But Dunbar's poems read by non-Scots are his hymns and texts of personal grievance.

Gavin Douglas Gavin Douglas, Bishop of Dunkeld, produced the first version of Virgil's Aeneid in any variety of English, based on the edition of Ascensius (Paris, 1501). The range and exuberance of Douglas's style make him Dunbar's equal, but his lively translation has been neglected in favor of colorful Prologues to each book of the Aeneid, especially those dealing with the language and scenery of Scotland. Going to sleep in December, he wrapped his head "kest on clathis thrynfald [three layers of clothes] / To drive away the peralus persand cald". Autumn sees the cranes, birds then summering in Scotland, flying in a Y formation. This 'northern' realistic detail is new. Prologue to the 13th book, the happy ending of the Aeneid written by Maffeus

[P 72] Vegius, an Italian humanist, in 1428, is extremely funny. I am glad to have finished Virgil, Douglas walks in the garden in June, "and sat on the sedge,/Now I think this and that about that." An old man comes to him in a dream, "Luc is a catfish poet in ald fasson [old guise]" and accuses him of not including his thirteenth book. Douglas replies, “Mastir,” I said, “I am heir to what you say. And in this matter, my friend, I pray you have nothing wrong, but rather I have wasted my time, so wait for Virgil's volume…”

what do you forgive at all times

He tells Vegius that some consider his thirteenth book superfluous: As for the text, which has nothing to do with the mair, it is lanjis in the cart five cuhils.

it is not part of the cycle

At this point, Vegius beats him with his cane twenty times—just as an old-fashioned writer shut out of this story might beat his author. Douglas resumes his mission.

Further reading Benson, L.D. (ed.). The Riverside Chaucer (Boston: Houghton Mifflin, 1987; Oxford: Oxford University Press, 1988). Standard edition. Burrow, J. and T. Turville-Petre (Eds.). A Book of Middle English, 2nd edn (Oxford: Blackwell, 1996). A textbook anthology, well designed and annotated. Cooper, H. The Canterbury Tales (Oxford: Oxford University Press, 1989). Well thought out critical introduction. Pearsall, D. (ed.) Chaucer to Spenser: An Anthology (Oxford: Blackwell, 1999). Well chosen and described. Schmidt, A. V. (ed.). The Vision of Piers Plowman (London: Everyman, 1978). Well written text.

[PI. 73]

Part Two: Tudor and Stuart [p. 75]

3. Tudor Literature: 1500-1603 Overview The hopes of early humanists and Renaissance writers were dashed by the turmoil of the Reformation and the despotism of Henry VIII. The literary renaissance was triumphantly revived in the late 1570s by Sidney and Spenser, and the 1590s saw, in addition to drama, an unprecedented abundance of non-dramatic poets and translators. This Elizabethan golden age also saw a variety of prose, imaginative, lively and dignified.

Renaissance and Reformation Renaissance In 1550, the painter Georgio Vasari wrote about the rinascità in art in his native Florence and Italy in the 15th century, a "revival". The 19th-century French historian Jules Michelet extended this idea of ​​a "Renaissance" from the 15th-century Italian Quattrocento to a general cultural renewal in Western Europe that had begun earlier. Michelet's idea proved very popular among historians. The turn to the classical models of the poem began with a man whom Chaucer calls "Fraunceys Petrak, lauriat poete." On Easter Sunday 1341, Petrarch ("Petrak") was crowned with a laurel wreath in Rome before Robert, King of Naples. The Renaissance revived classical cultural norms, such as rewarding poets. Greek died out in the West, but returned after 1400 with the arrival of Byzantine scholars in Italy, who founded the Platonic Academy in Florence in 1440. After the Ottoman occupation of Constantinople in 1453, Greek scholars brought the manuscripts to Italy, Petrarch, a humanist, he collected classical manuscripts. Aldus Manutius (1449-1515) printed elegant classical texts at the Aldine press in Venice. The Renaissance is sometimes called the "renaissance of science," but the classical texts it "discovered" survived because they were copied in medieval manuscripts. The contrast between Renaissance science and medieval ignorance is often exaggerated. The Renaissance spread from 15th century Italy to France, Spain and beyond. The Northern Renaissance was, with the exception of the Low Countries, more intellectual than artistic. revoked by the Reformation (see page 78). The art of the Italians

[P 76] Renaissance artists and writers Architects Filippo Brunelleschi (1377-1446) Leon Battista Alberti (1402-72) Painters Piero delta Francesca (1410/20-92) Sandro Botticelli (1444-1510) Andrea Remido da Vinci (1452-1519) ) Michaelangelo Buonarotti (1475-1564) Raffaello Sanzio (Raphael) (1483-1520) Albrecht Dürer (Germany) 1471-1528) Humanist writers Netherlands (15146)

Contents: Renaissance and Reformation Renaissance Expectations Research England's Place in the World Reformation Sir Thomas More Courtier Sir Thomas Wyatt Earl of Surrey Religious Prose Bible Translation Educational Prose Drama Elizabethan Literature Verse Sir Philip Sidney Edmund Spencer Sir Thomasopher Rabetae Prose John Lyly Thomas Nashe Richard Hooker Further reading

humanista Student humanitas (part. "humanity"; also "literature"); lover of litterae humaniores ("more humane letters"). fan of classic motifs that come from antiquity. writer who follows such patterns. (Later terms such as supporter of humanist values, follower of "religion rather than humanity", atheist - come from the 19th century).

England Thomas More (1478-1535) Italy Francesco Petrarch (1304-74) Ludovico Ariosto (1474-1533) Torquato Tasso (1554-95) France Francis Rabelais (1494-1553) Pierre de Ronsard (1524-85) 1533-92) Spain Francis Ximenes (1436-1517) George of Montemayor (1519-61) Michael of Cervantes (1547-1616) Portugal Louis of Camoens (1524-80)

The Renaissance is better known today than its literature. The High Renaissance trio of Leonardo da Vinci, Michelangelo Buonarroti and Raffaello Sanzio (Raphael) exemplifies his characteristics: Leonardo was a painter, anatomist, scientist and inventor. Michelangelo sculptor, architect, painter and poet. and Raphael's paintings in the Vatican gave classical form to the long flowering of Italian art. The transition from the Middle Ages to the Renaissance was initially more formal than substantive. Literature changed less than art and architecture, although the content of all three remained Christian. Famous images of the Great Renaissance include Michelangelo's giant David in Florence, his master plan for St. Peter in Rome and its Sistine Chapel. In Italy, the Renaissance had intellectual roots, based on the studies of Plato (c. 427-348 BC) and his followers. It also found urban expression in the Florence of the Medici and the Rome of Leo X (Pope 1513-21), as well as in many smaller city-states.

Expectations The Renaissance had a higher and more heroic idea of ​​human potential than the ascetic side of medieval thought allowed. Pico delta Mirandola's work "Of the Dignity of Man" (1486) emphasizes the human ability to climb the Platonic ladder of creation, reaching the heavenly state through gradual self-education and self-education. His idea of ​​human perfection was Christian. Michelangelo's sculpture is neither nobler nor more beautiful than the French Romanesque Moissac or the French Gothic Chartres, but its pride in bare natural beauty, though based on classical designs, is new. His youthful David is a gigantic superman compared to human figures in medieval art. Ambition is the theme of Christopher Marlowe's (1564-1593) drama: his characters, Tamburlaine and Dr. Faustus, they scorn conventional rules, though they transgress and fall. Marlowe was also fascinated by The Prince (1513), in which [p. 77] Machiavelli (1469-1527) anatomy of the cynical means by which Cesare Borgia maintained power. Machiavelli advises the Prince to fear him rather than love him. His failure to convict shocked and fascinated Henry VIII's English subjects. his moral irony went unnoticed.

Contemporary with the Renaissance were the natural discoveries made by the Iberians, the West Indies by Christopher Columbus (1492) and the western sea route to India by Vasco da Gama (1498). Ferdinand Magellan circumnavigated the world in 1521. The development of science, like anatomy, was less dramatic, but the changing approach to natural philosophy propounded by Francis Bacon (1561-1626) called for a more experimental science and a more secular perspective. In a universe where man seemed less limited and heaven less near, the limits of human achievement were not moral but natural: time and mortality. Life was a less miserable preparation for the life to come. Since the fall of Rome in the 5th century, historians have discovered a renaissance in the 8th century under Charlemagne and in the 12th century. but the revival of classical models in the 15th century made the Gothic look inadequate. The period between the fall of Rome and the Renaissance was first called medium-vum, "Middle Ages," by a neo-Latin writer in 1604. Concepts of the physical universe changed. The scholastic theory had to give way to empirical tests: Galileo (1564-1642) verified with his telescope the heliocentric theory of Copernicus (1474-1543). anatomists dissect the human body. and Machiavelli described the workings of political power. The ideals changed: the medieval saint and warrior gave way to the Renaissance hero, courtier, gentleman. Christianity may have remained, but Christianity, Western Europe united rather than divided by religion, ended with the Reformation. The humanitarian ideal is expressed by Hamlet: “What work is man! How noble in reason! How inexperienced in school! In form and movement, how expressive and admirable! In action like an angel! Fear like a god! The beauty of the world! Like animals...!' “And yet,” Hamlet concludes in less stated words, “And yet, what is this quintessence of dust to me? It is not I who makes man happy. Humanistic disillusionment with human reality is evident in the last line of Shakespeare's Sonnet 94: "Blowing lilies smell far worse than weeds." The Renaissance began with hope but ended with disillusionment, first expressed in the 1590s in England. skepticism came later. It was not until the seventeenth century that some thinkers in England began to regard metaphysics with skepticism and Christianity with reservation.

England's place in the world The discovery of the New World by the Spanish and Portuguese meant that England was no longer at the end of Europe, but at its forefront. The concentration of power in the Crown and finances in London allowed her to exploit this. England gained power in the 16th century. Its defeat by the Spanish Armada in 1588 showed that with God's help, David could defeat Goliath. In 1603, with the accession of King James I, the Scottish crown came to England. Britain was ready for an empire. The spring signaled by Mores's Utopia (1517) and Wyatt's verse was destroyed by the collapse of religion in the 1530s, and its realization set back forty years. In 1564, the year of Michelangelo's death and Shakespeare's birth, Italy [p. 78] The Renaissance is over, but the English Renaissance has just begun. By 1579, Sir Philip Sidney's defense of poetry clearly demonstrated a renewed cultural confidence. the achievements of Spenser, Marlowe and Shakespeare follow. English literary history values ​​the poetry of Sir Thomas Wyatt (1503-42) and Henry Howard, Earl of Surrey (151747), as well as humanist texts such as Thomas Elyot's The Governor (1531) and Roger Ascham's The Schoolmaster (1558) , who became tutor to Queen Elizabeth. The achievements of the sixty-two years between Utopia and 1579 would include the renewal of humanities schools, the development of a critical newsletter on English poetry, the establishment of the meter,

and writing the first blank verse, some great verses and songs, and the first Elizabethan hops, heresies, bays, and beer games. These preparations eventually led to that Renaissance man, Sir Philip Sidney. However, Came in England all in Sidney's Defense of Poesy (1579) has not so far found much praise in English writing. The one-year establishment of the Tudor state under Henry VII and Henry VIII and the national Rhyme Church around 1525 under Elizabeth I required a deliberately national literature so that English could compete with Latin, Greek, French , Spanish and Portuguese. It was too late to compete with the Italians: it was not until 1638 that the Puritan John Milton went to Italy to complete his education. By 1579, when English was about to "burst into a sudden conflagration," French already had poems by Du Bellay and Ronsard to rival those of Petrarch. English writers had bad luck under Henry VIII, who beheaded More and Surrey. Wyatt, Anne Boleyn's lover, escaped the axe, but his son rebelled against Mary Tudor and lost his head. Mary burned many Protestants as heretics. Her father Henry, her brother Edward and her sister Elizabeth executed lesser Catholics, including Mary Queen of Scots in 1587, as traitors. After 1581, Catholicism was considered treason. Elizabeth also lost four Puritans.

Η Μεταρρύθμιση Η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση ξεκίνησε το 1517 με τις επιθέσεις του Μάρτιν Λούθηρου στο μετανοητικό σύστημα, την τάξη και το δόγμα της Εκκλησίας. Η Μεταρρύθμιση, όπως και η Αναγέννηση, ήταν το αποτέλεσμα μιας σταδιακής μεταφοράς της εξουσίας από τις ασθενέστερες κεντρικές και κοινοτικές δομές σε ισχυρότερες τοπικές μονάδες, και τη συνοδευτική στροφή από τους εξωτερικούς στους εσωτερικούς τρόπους σκέψης, συναισθήματος και αναπαράστασης. Αυτές οι μετατοπίσεις προς τα σύγχρονα έθνη-κράτη και τον ατομικισμό ξεκίνησαν τον 12ο αιώνα, αλλά τα τελικά στάδια δεν ήταν σταδιακά: μετά από δεκαετίες αναταραχών και μακρών πολέμων στο βορρά, η Ευρώπη χωρίστηκε είτε σε καθολικά είτε σε προτεσταντικά κράτη. Το 1519, ο Ερρίκος VIII έγραψε το πρώτο βιβλίο ενός Άγγλου βασιλιά μετά τον βασιλιά Άλφρεντ, αν και στα λατινικά, όχι στα αγγλικά. Η Λατινική υπεράσπιση των Επτά Μυστηρίων κατά του Λούθηρου τιμήθηκε με τον τίτλο Fidei Defensor ("Υπερασπιστής της Πίστεως": τίτλος που διατηρείται στα σύγχρονα νομίσματα ως "FD") από τη Ρώμη. Ο Χένρι είχε κάποια βοήθεια με το βιβλίο από τον Τόμας Μορ. Μη μπορώντας να δημιουργήσει έναν άνδρα κληρονόμο μέσω της Αικατερίνης της Αραγονίας, ο Ερρίκος ζήτησε από τη Ρώμη διαζύγιο. ήθελε να παντρευτεί την Anne Boleyn. Η Ρώμη δίστασε, η Άννα έμεινε έγκυος, ο Ερρίκος συναίνεσε στον γάμο, η Ρώμη τον αφόρισε και ο Ερρίκος διόρισε τον Τόμας Κράνμερ Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ. Όταν ο Ερρίκος όρισε τον εαυτό του Ανώτατο Αρχηγό της Εκκλησίας, τώρα της Εκκλησίας της Αγγλίας, το 1533, ο Μορ, ο οποίος είχε παραιτηθεί ως Καγκελάριος, αρνήθηκε να δώσει τον όρκο της υπεροχής που θα νομιμοποιούσε το πραξικόπημα του Ερρίκου. Περισσότερα κόπηκαν το 1535. Μέχρι το 1540, τρεις χιλιάδες θρησκευτικά σπίτια στην Αγγλία είχαν καταργηθεί και τα αβαεία, οι πλάκες και τα εδάφη τους είχαν κατασχεθεί από το Στέμμα και πουλήθηκαν. [Π 79] Τα ιερά λεηλατήθηκαν σε αναζήτηση χρυσού και κοσμημάτων, ειδικά του αρχιεπισκόπου που το 1170 υπερασπίστηκε την Εκκλησία ενάντια στο Στέμμα, Τόμας Μπέκετ. Ο Ερρίκος προσχώρησε στα καθολικά δόγματα, αλλά η μεταρρύθμιση επιβλήθηκε κατά τα έξι χρόνια της βασιλείας του νεαρού γιου του Εδουάρδου VI (1547-53). υπήρχαν τώρα μόνο δύο μυστήρια. Για τα επόμενα έξι χρόνια, υπό τη Μαρία (νόμιμη κόρη του Ερρίκου και της Αικατερίνης της Αραγονίας), ο καθολικισμός επέστρεψε με μεγάλη υποστήριξη. Η Μαίρη άρχισε απαλά, αναπολώντας τους Βενεδικτίνους του Αβαείου του Γουέστμινστερ, αλλά δεν άγγιξε τους χώρους του μοναστηριού. Ωστόσο, ο γάμος της με τον βασιλιά Φίλιππο Β' της Ισπανίας δεν ήταν δημοφιλής και η Ορθοδοξία κινδύνευε μετά από μια εξέγερση με επικεφαλής τον γιο του ποιητή Wyatt. Ο Κράνμερ και άλλοι κάηκαν ζωντανοί για αίρεση. Η Ελισάβετ Α' (1558-1603), κόρη της Anne Boleyn, επέβαλε σταδιακά έναν συμβιβασμό μεταξύ της προτεσταντικής διδασκαλίας και της καθολικής πρακτικής. Η βασίλισσα απολάμβανε την καθολική λειτουργία και πίστευε ακράδαντα στους επισκόπους. Υπήρξε μια μεγάλη καθολική εξέγερση του βορρά, αλλά οι Καθολικοί έχασαν έδαφος όταν η Ρώμη κήρυξε τη βασίλισσα παράνομη το 1570 (όπως και το κοινοβούλιο του πατέρα της το 1536). Οι διαιρέσεις της Μεταρρύθμισης είναι ακόμα ορατές στην Ευρώπη και στη Βρετανία. Οι επιπτώσεις στη λαϊκή λατρεία, την κοινωνική πρόνοια και τον γενικό πολιτισμό ήταν καταστροφικές. Ο κορυφαίος ανθρωπιστής του Βορρά, Desiderius Erasmus (1466-1536), υποστήριξε τη μεταρρύθμιση της Εκκλησίας, της εκπαίδευσης και της κοινωνίας, αλλά υποχώρησε από το χάος που εξαπέλυσε ο Λούθηρος. Στην Ισπανία, ο καρδινάλιος Ximenes απομακρύνθηκε από τον φιλελεύθερο ουμανισμό προς την υπεράσπιση της ορθοδοξίας, όπως έκανε ο More στην Αγγλία.

Sir Thomas More Thomas More (1478-1535), the son of a lawyer, wrote a new kind of book, the life of a new kind of writer, Pico della Mirandola, a Platonic aristocrat who retired from court and monastery to study and to write On the Dignity of Man (1486). Humanists shared a new faith in education: a classical education that taught clever boys and the princes and princesses who would serve to write. In theory, a boy familiar with the examples and admonitions of classical history should make a good prince, statesman, or counselor. Rhetoric, the art of persuasive public speaking and literary composition, was the vehicle of these new ideals. Rhetoric challenged the medieval logical and theological sciences. Greek was taught in elite schools and colleges founded by early English humanists, such as the school founded by the Dean of St.

Sir Thomas More (1478-1535), born Hansie Holbeinie.

[Π 80] Colet (1466-1519) και Bishop Fox's Corpus Christi College, Οξφόρδη (1516). Οι Ουμανιστές ήταν σοβαροί Χριστιανοί: ο Colet ήθελε τα αγόρια στο St. Παύλος, «μάθαιναν πάντα καλή λογοτεχνία, λατινική και ελληνική, και καλούς συγγραφείς, όπως η ρωμαϊκή ευγλωττία σε συνδυασμό με τη σοφία, ειδικά οι χριστιανοί συγγραφείς, που έγραψαν τη σοφία τους σε καθαρά και καθαρά λατινικά, είτε σε στίχους είτε σε πεζογραφία, γιατί ήταν δική μου πρόθεση Είναι απαραίτητο το σχολείο να εμβαθύνει τη γνώση και τη λατρεία του Θεού και του Κυρίου μας Ιησού, καθώς και την καλή χριστιανική ζωή και ήθη. Ο Έρασμος δίδαξε ελληνικά στο Κέμπριτζ για πέντε χρόνια. Αφιέρωσε το λατινικό του έργο Encomium Moriae (1507) στον φίλο του More. Ο τίτλος σημαίνει και Έπαινος της Ανοησίας και Έπαινος του Περισσότερου, επειδή η ελληνική λέξη για τον ανόητο είναι μώρος. Το Mores Latin Utopia εισήχθη από τον Erasmus στο Louvain το 1517. Έγινε «αγγλικό» μέχρι το 1551. το 1557 εμφανίστηκε μια ημιτελής αγγλική ιστορία του βασιλιά Richard III More (βλ. σελίδα 113). Η Ουτοπία περιγράφει μια ιδανική πολιτεία όπως η Δημοκρατία του Πλάτωνα, αλλά και η πνευματώδης Αληθινή Ιστορία του Λουκιανού (περ. 15-γ. 200). Ο Raphael Hythloday είναι ένας περιπλανώμενος μελετητής που αφηγείται στο Βιβλίο II την επίσκεψή του σε ένα απομακρυσμένο γεωμετρικό νησί, που μοιάζει με κοινότητα, με έναν εκλεγμένο, λογικό ηγεμόνα. Δεν υπάρχει ιδιωτική περιουσία, ο χρυσός χρησιμοποιείται για δοχεία, η κακία είναι άγνωστη και οι ιερείς είναι λίγοι και ενάρετοι. μερικές είναι γυναίκες. Τα ρούχα είναι ομοιόμορφα. του γάμου προηγείται γυμνή εξέταση ο ένας του άλλου παρουσία σεβάσμου γέροντα. Η Ουτοπία (Gk: "πουθενά") είναι επομένως πολύ διαφορετική από τη χριστιανική, φεουδαρχική, παθιασμένη Αγγλία του Βιβλίου Ι, όπου οι πεινασμένοι άνθρωποι που κλέβουν φαγητό τιμωρούνται αδικαιολόγητα. Ο Hythloday και ένας χαρακτήρας που ονομάζεται Thomas More συζητούν εάν ο μελετητής πρέπει να συμβουλεύει τον πρίγκιπα άμεσα ή έμμεσα μέσω της πένας του. Ο More μιλάει άμεσα, ο Hythloday έμμεσα. Αλλά για την ευρωπαϊκή ελίτ για την οποία γράφτηκαν τα Utopia και In Praise of Madness, το όνομα του λόγιου ταξιδιώτη θα υποδήλωνε έναν αγγελικό διανομέα ανοησίας. "Περισσότερα" σημαίνει ανόητος. ο βασιλιάς ονομάζεται Άδημος (ελληνικά «χωρίς ανθρώπους»). Ο More λέει στον Hythloday ότι ενώ ο ουτοπικός κομμουνισμός ακούγεται ενδιαφέρον, δεν θα λειτουργούσε ποτέ στην Αγγλία. Τέτοια αστεία και ο ειρωνικός τρόπος της Ουτοπίας στο σύνολό της το καθιστούν, όπως το In Praise of Madness, αποδεικτικά στοιχεία εναντίον ενός λογοκριτή που θέλει να επαληθεύσει τη διδασκαλία του συγγραφέα σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Αυτό το μαθημένο ανέκδοτο εισήγαγε στην ευρωπαϊκή δεξαμενή σκέψης τέτοιες παράλογες ιδέες όπως η βάση της κοινωνίας αποκλειστικά στη λογική. Αλλά τέτοιες ιδέες μπορούν να απορριφθούν επειδή η Ουτοπία είναι ξεκάθαρα μια παρωδία της ιστορίας ενός ταξιδιώτη, ένα περίτεχνο αστείο. Ο Σαίξπηρ χρησιμοποίησε ανόητους για να πει την αλήθεια και η συστηματική ειρωνεία επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί δυναμικά στα Ταξίδια του Γκιούλιβερ Σουίφτ. Στην καρδιά αυτού του μεγάλου αστείου βρισκόταν ένα σοβαρό ζήτημα για τους ουμανιστές: η επιλογή της ζωής. Περισσότερα διάλεξε τη δικαιοσύνη, ο Έρασμος τα βιβλία του. και οι δύο νεκροί Καθολικοί, ο Έρασμος στο κρεβάτι του. Η Μεταρρύθμιση κατέστησε σαφές ότι η ανθρωπιστική εκπαίδευση δεν θα σταματούσε τα ανθρώπινα πάθη. Ο Λόρδος Καγκελάριος Μορ υπερασπίστηκε την ορθοδοξία ενάντια στην αίρεση της ελεύθερης σκέψης καταπνίγοντας τις προτεσταντικές εκδοχές της Βίβλου. πέθανε «καλός υπηρέτης του βασιλέως, αλλά πρώτος του Θεού».

The Tudor courtier gave their subjects the opportunity to exercise their wits on the scaffold. The complete gentleman was expected to ignore hardships, a Renaissance ideal known by 1535. His classic incarnation, Il Cortegiano Castiglione (1528), was translated into Spanish in 1534 and into French in 1538. Although read in England, it did not reach print until 1561 in Sir Thomas Hoby's version, The Boke of the Courtier. How did the new nobility differ from the medieval ideal? Chaucer's "parfit gentil" knight is a curteis, and his knight has physical and social skills. The 15th century dukes Charles of Orleans and James I of Scotland were accomplished poets. young king [p. 81] Henry VIII was a master of sports, composed songs and motets and wrote a treatise in Latin. The master of the Renaissance was more consciously Christian, better educated, more fluent in speech.

Castiglione set his dialogue at the court of Federigo of Urbino, patron of the painters Piero della Francesca, Botticelli and Raphael, and the humanist Pietro Bembo. Urbino Castiglione led by women remains attractive. After Cardinal Bembo's speech on Plato's Ladder of Love, Lord Gaspar began to prepare to speak with the Duchess. “On this,” said he, “let M. Peter [Bebo] judge, and the matter will be decided by his verdict, whether women are not as worthy of heavenly love as men. But as the request between you may be very great, it will not be improper to postpone it till to-morrow. "No, tonight," said Lord Cesar Gonzaga. "And how is that possible tonight?" cried the Duchess. Lord Cesar replied, "Because it's daytime," and showed her the light that was beginning to pour through the cracks in the window. Then they all rose up in great surprise, for they did not think that the deliberation lasted longer than usual, but that it began much later, and by their kindness they deceived the minds of the gentlemen from thinking of the passing of the hours. And none of them felt the heaviness of sleep in his eyes, which often happens when a man gets up after the usual time to go to bed. So when they opened the windows on the side of the palace overlooking the lofty peak of Mount Katri, they saw a beautiful rosy morning rising in the east, and all the stars were extinguished except the sweet governess of heaven, Venus, who guards the border by night and day, whence a sweet breeze seemed to blow, which, filling the air with piercing cold, began to revive the harmonizing notes of beautiful birds among the silent woods of the hill at a distance. Then all, respectfully taking leave of the Duchess, went to their dwellings without torches, having had their fill of daylight. The courtier is a layman, well grounded in classical literature and history, and in the arts. a skilled swordsman and horseman. composer and performer of music and songs. he speaks well. He is trained to rule and be magnanimous. The achievement must be natural, worn with sprezzatura, effortless grace. Ophelia says that Hamlet has "the eye of a courtier, a scholar, a soldier, a tongue, a sword": Castiglione's ideal in humanistic rhetoric. Sir Philip Sidney was the model of this ideal. He described his vast Arcadia as a trifle. As he lay dying on the battlefield, he is said to have given his water bottle to a common soldier, saying, "Take it, for your need is greater than mine." Sidney was christened Philip after his godfather, the Queen's husband. died attacking Philip II's troops in the Spanish Netherlands in 1586, aged 32.

Sir Thomas Wyatt Two generations before Sidney, the first English literary revival is summed up in Surrey's Epitaph for Sir Thomas Wyatt (1542), which extols the roles of the first English gentleman poet. Amongst them: a tongue that served in foreign kingdoms to its king, whose goodness drawn to virtue kindled every noble heart: a worthy guide to lead our English youth through hardships to glory. An eye whose judgment could not blind, Friends to tempt and foes to reconcile, Whose penetrating gaze represented a mind With virtue full of virtue, serene, free from cunning.

emotion

[P 82] Wyatt is said to have the eye of a courtier, the tongue of a scholar, and the hand that, according to Surrey, "taught all that could be rhymed, / That [stole] Chaucer the glory of wit of". Poetry is only one part of Wyatt. Surrey goes on to praise his patriotism, his virtue, his soul. Faith in moral example is characteristic of Tudor poetics. so is the boast that Wyatt stole the glory from Chaucer. Chaucer had more modesty and distinction when he had his "litel boke" (Troilus and Criseyde) "kiss the steps" of the classical poets (see page 37). The Renaissance poets were journalists of poetry. ambition made them jealous of their former glory and present competition. Compared to the medieval John Gower, gentle as a man and poet, Wyatt is tense and modern. Sir Thomas Wyatt (1503-42) was a courtier and diplomat in France and Spain. He celebrated his homecoming to a fairer land in "Farewell to the Tagus, that west with thy streams." Translated sonnets from Petrarch and the Alamanni. an example is: Who wants to hunt, I know where the doe is, who wants But as for me, alas, I can do no more. Vain labor has worn me out so much that I am among those who lag behind. Yet I can by no means, my weary mind Draw from the stag, but when she faints away, I follow her. That's why I finish, Because I try to stop the wind in the net. Anyone who mentions her hunt, I will put him in doubt as much as I, he may spend in vain.

And diamond-cut in simple letters Is written on her pale neck, "Nolly me tangere, I am for Caesar, And a wild one to hold, though tame I seem." This poem (published 1815) is an adaptation of Petrarch's sonnet: the road of "deer" is identified as Ann Boleyn whose pursuit Wyatt had to give up. Hunting was a royal prerogative, and the verse on her collar (which is itself an adaptation of two sayings of Christ) depicts Henry VIII as Caesar. Wyatt ended up in jail twice, but his cool got him out. (Ann Boleyn's other suspected lovers were less fortunate: "The ax is at home, your heads on the road," Wyatt wrote to them.) His own pride is also apparent elsewhere in his poem, such as in "They Flee Away from Me" . which I once sought / With bare feet to walk in my chamber.' Only in his songs is Petrarch's conventional lover: My lute, awake! Do the last Work that you and I shall waste, And finish what I have now begun. For when this song is sung and passed, my lute, peace, for I am finished.

sonnet (Italian sonnet, "little sound") Verse (classical) of 14 lines, rhyming with 8 and 6. Found in Italy in the 13th century, used by Dante and especially Petrarch, whose Canzoniere, of 317 sonnets in a narrative-dramatic sequence established a European fashion. An English or Shakespearean sonnet usually rhymes with 4,4,4,2.

The grave grace of his verse has a conscious art in stark contrast to the rapid social verse of his courtly predecessor, John Skelton (1460-1529): Wyatt's metrical control makes the learned Skelton, a gifted satirist, sound like a common entertainer. The Renaissance set high standards for conscious art. Wyatt restores Skelton to the glory of his spirit, even satire. When Wyatt was banished from court in 1536, he wrote a letter in verse to a friend: "My John Poyns, since you are glad to know / The reason why I return home / And leave the press of the courts..". The letter, adapted from a satire by [p.83] Alamanni (1495-1556) contrasts the flattery and corruption of the court with the moral health of rural life.The innocence of rural retirement, a theme of the Roman poet Horace (65- 8 BC). Makes the meat home for hunting and falcon, And in bad weather in my book to sit, In cold and snow, then with a bow to fish. No human signs I drive or go… It seems timeless English. But Wyatt's conclusion has a new kind of English: I am not in France now to judge the wine, With spicy sauce this delicacy to taste. Not yet in Spain, where you must bow to him rather than be, evidently look .I do not interfere with logic, which is so wonderful. Nor does the gaiety of Flanders make my eye see black and white, nor does it take my mind with the savagery that beasts so love. Nor am I where Christ was delivered for money, poison, and treason - in Rome A common practice followed day and night. But here I am in Kent and Christendom, among the Muses, where I read and rhyme. Where, if you list my points for the future, judge how I spend my time.

delicacies bow, humble

drinking prevents

Here you can see the influence of the Reformation and Renaissance on England. Christianity is no longer Europe, but a state of mind. In the fledgling but vernacular poetry, the xenophobic superiority of the English over the brutish Flemings and depraved Latin sophisticates is proclaimed - in the fabric of echoes of the Alamanni and Horace. However, Wyatt's voice is independent and personal. He was not the last to resent the ingratitude of the princes. one of his poems explains the gloomy refrain from Seneca. The comparison with Mores' Christianity is instructive. iambic pentameter classic, Earl of Surrey series of ten alternating unstressed and stressed syllables, Earl of Surrey (1517-47), eldest son of the Duke of Norfolk, head of nobility beginning with unstressed: for England, he printed his epimeter in Wyatt. Usually, masters didn't print lyrics, but Wyatt's example "I don't circulate in manuscripts now." Wyatt and Surrey were first printed in 1557 at Tottel's in France to rate wine.' Various songs and sonnets. Thus, during Mary's reign, two modern variants of this canonical pattern appeared in print: the sonnet and the unrhymed iambic pentameter, first used in . The Syriac versions of Virgil's Aeneid II and IV, known as "blank verse".

Surrey's songs and sonnets were more popular than Wyatt's. it was easier for poets to imitate their regular movement. Surrey's version of Petrarch's poem begins, "The love that reigns and lives in my mind." Wyatt begins, "Long love that's on my mind." Surrey found "doth" and "inside" metrically convenient. Twentieth-century critics preferred Wyatt, who had a voice and more to say, although Surrey ventured a glimpse of Henry VIII in The King of the Assyrians, in the Room of Abominable Desires. Surrey was beheaded on a false charge at the age of 30. Surrey's chief achievement is his Virgil, chiefly because he was a pioneer of blank verse. In the Renaissance, as in the Middle Ages, translation was not entirely different from composition, although Renaissance philology produced better texts. 84] and harsher notions of fidelity. Being Latin, old, faded, educated European readers looked forward to writings in the new vernacular. There was a need and a new prestige for translation and a modernizing kind of adaptation known as imitation. Surrey was exemplified by Gavin Douglas's Aeneads (c. 1513, see page 71). The comparison is instructive: Surrey has no prologues, fewer fireworks, more fidelity. Douglas turns every line of Virgil into a lively couplet. Surrey staves have a Latin abbreviation. His version of the Fall of Troy in Aeneid II has a tragic dignity. Here the spirit of Hector tells Aeneas to leave the ruins of Troy and set up a new kingdom: from the depths of his breast Sighing he said: “Run, run, son of the goddess, and save thee from the fury of this flame. " Our enemies are now masters of the walls, And the city of Troy now falls from the top. Sufficient upon Priam. If strength could serve the city of Troy, This right hand might be her defense. But the Troy now consigns her sacred relics and her hidden gods to your care. They join you as companions in your fate. You build them great walls: for so you will, after the time spent in the wandering flood.

what can

sea

He left this regular, dignified verse to Sidney and Marlowe to perfect.

Religious Prose In the effort to develop the native English language, prose was needed first. Prose is only written language. the bourgeois gentleman of the French comic playwright Moliere (1622-73) was surprised to discover that he had been speaking prose all his life. While verse prefers to dance in meters and take on rhyme and other patterns, prose walks without rules other than syntax. Prose has such varied tasks that its history cannot be easily summarized, and its qualities cannot be well seen in a short extract. Chaucer's prose is unformed compared to his poems, but the prose given by Shakespeare to Falstaff shows how much was invented. Later, however, they gave all their literary prizes to the Tudor poems (drama was mostly verse), with the exception of one area central to life in 16th-century England.

Bible Translation The Reformation created an urgent need for religious prose. Luther wanted to put the word of God in the hands of the ploughman. His German Bible (completed 1545) helped shape not only German Protestants but also the German language. The Authorized Version (AV) of the English Bible of 1611, although less decisive for the development of the language, played a similar role in the culture of English-speaking countries. adopted in Presbyterian Scotland and later in the Empire. More generally, the Reformation gave the book and the word a privileged place in Protestant countries and the non-verbal arts an inferior place. The preaching of the Word was the work of the apostles who had received the gift of tongues. The Bible, translated into Greek before [p. 85] of the time of Christ, from that time onwards it is mainly read in translation. Faith was the goal of its translators. Faith was the principle of Jerome (c. 342-420) when he translated the Bible from Greek and Hebrew into Latin, the language of the peoples of the West. Jerome's Vulgate was written in vulgar language and, like the 16th century translators, was written to be read aloud. St. Augustine (358-430) says in his Confessions that he was amazed to see Ambrose of Milan reading without moving his lips. Although Augustine was a skilled orator, he had never seen it before. Protestants who practiced private, unguided reading, which the Church condemned, also moved their lips or heard words in their heads. In 1539, Miles Coverdale (1488-1568), the producer of the first complete printed Bible in the English language, knew that his words were part of the services of the Church of England. The translators who created texts for this purpose did not neglect the rhythm and rhetorical quality of the utterance: they wrote for the tongue to perform and the ear to hear. Quite different is the situation of modern Bible translators, who, in a world where there is too much to read, translate for quick dumb readers. Their gift of languages ​​is proficiency in ancient languages. Psalms, gospels, epistles and lessons from the Old Testament were part of the services as before, but now in English. Under Elizabeth, the law required you to go to church on Sundays. Equally important to Anglicans as the Bible was the Book of Common Prayer (BCP, 1549) with its still largely Catholic liturgy, translated under Cranmer's direction from the Latin of the Church. For

Για αιώνες οι λέξεις και οι ρυθμοί του AV και του BCP οδήγησαν τους Άγγλους από την κούνια στον βωμό στον τάφο και καθ' όλη τη διάρκεια του χριστιανικού έτους, όπως έκαναν τα Λατινικά για μια χιλιετία. Στη δεκαετία του 1920, οι τίτλοι του T. S. Eliot «The Burial of the Dead» και «Ash Wednesday» δεν απαιτούσαν υποσημειώσεις. βρίσκονται στο BCP από τον 16ο αιώνα. Τέτοια λόγια ήταν λόγια ζωής για πολλούς. ένα παράδειγμα δημόσιας αγγλικής γλώσσας για όλους. Υπάρχουν βιβλικές νύξεις στα πρώιμα αγγλικά ποιήματα The Dream of the Rood και Beowulf, αλλά η έκδοση της Βίβλου που έχει συμβάλει περισσότερο στην ανάπτυξη της γλώσσας είναι η AV. Αγγλικές μεταφράσεις της Βίβλου Η πρώτη αγγλική μετάφραση της Βίβλου που γνωρίζουμε χρονολογείται από το 1560, όταν εμφανίστηκε η Βίβλος της Γενεύης, γραμμένη από Προτεστάντες πρόσφυγες από το Bede, οι οποίοι ολοκλήρωσαν την έκδοσή του για το Ευαγγέλιο το 735 '18). Ο Aelphric (d.c.1020) μετέφρασε τη Γένεση και άλλα μέρη της Βίβλου, εκδόθηκε στην Αγγλία. Οι Καθολικοί πρόσφυγες δημιούργησαν την Παλαιά Διαθήκη. Σώζονται αποσπάσματα πολλών παλαιών αγγλικών μεταφράσεων της Καινής Διαθήκης του Rheims (1582) και της Παλαιάς Διαθήκης. Υπήρχαν επίσης εκδόσεις της Μέσης Αγγλικής, κυρίως Douai (1610). Η Βίβλος Douai-Rheims μεταφράζεται από τη Vulgate. αυτά που δημιουργήθηκαν από τους μαθητές του Wycliffe (π. 1384, βλ. σελίδα 48). Η πρώτη αγγλική Βίβλος μεταφρασμένη από τα ελληνικά και τα εβραϊκά Το 1604, ο βασιλιάς Ιάκωβος επέτρεψε «μια πιο ακριβή μετάφραση σε μια γλώσσα παρά στα λατινικά έγινε από τον προικισμένο William Tyndale, ο οποίος στα αγγλικά», αποφεύγοντας τα λάθη των παπικών, και από το 1523 εξορία, άρχισε η Καινή Διαθήκη. Υπέστη μαρτυρικό θάνατο στους «αυθαίρετους αδελφούς». Με επικεφαλής τον Λάνσελοτ 1536. Η πρώτη πλήρης έντυπη Αγγλική Βίβλος εκδόθηκε από τον Andrewes, ομάδες μελετητών που εκδόθηκαν το 1611 και εγκρίθηκε το 1535 από τον Miles Coverdale στη Ζυρίχη. Το 1540, η Great Version (AV) ή King James Version. Βασιζόμενοι στις πρωτότυπες γλώσσες και αντλώντας από παλαιότερες αγγλικές εκδόσεις, οι Βίβλοι, προσθέτοντας το Coverdale στο Tyndale, τοποθετήθηκαν σε εκκλησίες. ιδιαίτερα ο Τίντειλ. Άλλαξε μόλις το 1881-5. [Π 86] Τα ευαγγέλια και οι ψαλμοί ήταν τα πιο γνωστά, αλλά το Εκκλησιαστής 12:1-7 θα χρησιμεύσει ως δείγμα της μεγάλης απλότητας του AV: Τώρα θυμηθείτε τον Δημιουργό σας στις ημέρες της νιότης σας, μέχρι να έρθουν κακές μέρες ή να πλησιάσει το καλοκαίρι όταν λες, «Δεν έχω τους όμοιούς τους. έως ότου ο ήλιος επισκιαστεί, ούτε φως, ούτε φεγγάρι, ούτε αστέρια, ούτε σύννεφα θα επιστρέψουν μετά τη βροχή, την ημέρα που οι φύλακες του σπιτιού τρέμουν, και οι δυνατοί υποκλίνονται, και οι μυλωνάδες παύουν, γιατί είναι λίγοι, και Όσοι κοιτούν από τα παράθυρα, θα σκοτιστούν, και οι πόρτες στους δρόμους θα κλείσουν, όταν ο θόρυβος θα σταματήσει και θα σηκωθεί στη φωνή του πουλιού, και όλες οι κόρες της μουσικής θα ταπεινωθούν. ακόμα κι όταν φοβούνται το ψηλό, και οι φόβοι στέκονται εμπόδιο, και η αμυγδαλιά ανθίζει, και η ακρίδα είναι βάρος, και η δίψα αποτυγχάνει, επειδή ένας άνθρωπος πηγαίνει στο μακρινό σπίτι του, και οι θρηνητές περπατούν στους δρόμους: ή ασήμι το σχοινί σπάει , ή σπάει το μπολ με το χρυσό, ή σπάει η στάμνα στο ελατήριο, ή σπάει ο τροχός στη στέρνα. Τότε η σκόνη θα επιστρέψει στη γη όπως ήταν, και το πνεύμα θα επιστρέψει στον Θεό που την έδωσε. Αυτή η πεζογραφία για τον Θεό δεν γράφτηκε σε μια μέρα, αλλά ήταν έργο γενεών. Η άνοδος της καθημερινής πεζογραφίας για τον άνθρωπο δεν μπορεί να εντοπιστεί τόσο εύκολα.

The narrative prose of Le Morte Darthur, a masterpiece of 15th-century prose, perfects the oral mode of storytelling. Renaissance prose had more abstract and defining duties: the titles Prince, Ruler, Archer, Courtier, and Teacher suggest ideal worldly roles. The roots of these words are not Old English: Latin, with its Romance derivatives, honeycombed English and was again the source of new words. Fifteenth-century scholars borrowed from Latin to fill a technical need or to add weight. Latin reduplicates added choice, sonority, or fun. Patriotic humanists wanted English to replace Latin as a literary medium, but it was Latin that provided new words and stylistic models. Language writers, whether grammarians or humanists, took their ideas of style from Cicero (106-43 BC) and Quintilian (c. 35c.100). Words derived from Latin were transferred into 16th-century English in quantities that alarmed patriot linguists. Adventurers in fancy new styles battled conservatives who objected that the term "inkpot" was taken too expressly from the books. An example of ordinary Tudor prose is Roper's Life of More, written during the reign of Queen Mary. The first important prose writers were educators of adults. Sir Thomas Elyot (c. 1490-1546) served Cardinal Wolsey. in Wolsey's twilight he wrote The Governor (1531), dedicated to Henry VIII. His theme is the necessity of the education of governors, as well as the education of governors - in classical literature. Eliot says that Henry praised him for not introducing Latin or French words too difficult to understand. became an ambassador. The humanist John Cheke (1514-57) became Edward VI's tutor. Roger Ascham (1515-68) taught Greek at Cambridge, but it was sport rather than Greek that gave him leisure. He dedicated his Toxophilus (1545) to Henry, who granted him a pension. Toxophilus (Gk: "lover of the bow") is a treatise on how to use the longbow, the weapon that won at Agincourt. At home in Kent and Christianity, Wyatt made the winter with a bow. Ascham has a good point about wind resistance in winter: The sun was bright and shining this morning, the wind whistled overhead and whistled, according to the season. The snow on the road was loose and trampled by the horses' feet, so when the wind blew it took the loose snow with it and made it slide over the snow in the field, which was hard and crusted from the night's frost. that I could see all nature very well the wind that blew that day.

Archery made for pure English. [P 87] Assam became tutor to the Princess Elizabeth in 1548 and served Queen Mary and Elizabeth as Latin secretary, as Milton did for the Commonwealth a century later. Ascham says in his Schoolmaster, published posthumously in 1570, that he preferred to write in Latin or Greek to English. When it comes to running the school, Ascham is humane and reasonable, but otherwise biased. So he finds the good Lady Jane Gray reading Plato at home while her family hunts in the park. The good Queen Elizabeth (his apprentice) is more learned than all but one or two of her subjects. But instead of the Bible, says Ascham, our forefathers preferred to read Malory, who "belongs to those noblest knights who kill most men without disputing, and commit the most abominable adulteries with the subtlest changes." Italy is not a source of Platonic knowledge but of universal evils. Lady Jane, a 17-year-old who sat on the throne for nine days in an attempted coup in 1553, is also the subject of John Fox's (1516-87) vividly biased Book of Martyrs (1563). In an act of state propaganda, Fox's copy, illustrated with gruesome woodcuts, was placed in English churches on a pew next to the Bible. Foxe reports that the last words of Hugh Latimer, who was burned at the stake under Mary, were (to a fellow-witness): "Be well, Master Ridley, and play like a man: to-day we'll light such a candle, thank God ." Grace in England, I believe, will never die out."

Το πνευματικό και πολιτιστικό τραύμα της Μεταρρύθμισης μπορεί να εξηγήσει το γεγονός ότι η κύρια λογοτεχνία της περιόδου 1540-79 ήταν η μετάφραση θρησκευτικών κειμένων. Τα έσοδα από την κατάργηση των μοναστηριών και των σχολείων τους δεν χρησιμοποιήθηκαν για την εκπαίδευση. Καθώς η Αγγλία έτρεχε από τον Λούθηρο στον Καλβίνο στη Ρώμη για να καταλήξει στον δικό της συμβιβασμό, το στέμμα ήταν ένας επικίνδυνος προστάτης. Όμως οι ποιητές χρειάζονταν προστάτες. Πριν από τα εγκαίνια του Ελισαβετιανού Θεάτρου, δεν υπήρχε αμειβόμενο επάγγελμα συγγραφέα. Το προσωπικό του πανεπιστημίου προσπάθησε ανεπιτυχώς να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της μη εμπορικής «λεπτής» κατάστασης και των doodles μιας μικρής αγοράς. Ωστόσο, σε αυτήν την αγρανάπαυση ξεκίνησε το κοσμικό δράμα. Οι παραστάσεις του Μυστηρίου και της Ηθικής (βλ. σελίδα 64) συνεχίστηκαν, τα Μυστήρια μέχρι το ενδιάμεσο του Σαίξπηρ (Λατινική ημέρα· το Φάλσταφ και ο Σάιλοκ του οφείλουν κάτι στον αρχαίο Υποκατάστατο στα Μυστήρια που διασκέδαζε «μεταξύ» + «παιχνίδι»). Και το κοινό πριν την κυκλοφορία του. Καθώς οι συντεχνίες συμμάχησαν για να αγοράσουν αυτοκίνητα θεάματος και τα έργα ηθικής πρόσφεραν κοστούμια, τα Secrets γίνονταν όλο και πιο ακριβά. Ο αστικός δεσμός αποδυναμώθηκε. παρέα παικτών που ταξιδεύουν μεταξύ γηπέδων. ανάμεσα σε πανδοχεία και μεγάλα σπίτια (όπως στον Άμλετ). Μυστήρια ήταν αναπαραστάσεις Corpus Christi, καλοκαιρινές παραστάσεις. Ένα νέο είδος παιχνιδιού, το ενδιάμεσο, παιζόταν πλέον ανάμεσα σε μαθήματα σε μεγάλα σπίτια τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Η ηθική ψυχαγωγία, το ενδιάμεσο, περιελάμβανε συζητήσεις παρόμοιες με εκείνες που ανέφερε ο Τόμας Μορ στην Ουτοπία, που εκτυλίσσονταν στο σπίτι του Καρδινάλιου Μόρτον όπου το Μορ ήταν μια σελίδα. Ο ιερέας του Morton, ο Medwall, έγραψε το πρώτο ιντερμέδιο που έχουμε, το Fulgens and Lucretia, που παίχτηκε την ημέρα των Χριστουγέννων του 1497 ενώπιον των πρεσβευτών της Φλάνδρας και της Ισπανίας. Η Lucrece έχει δύο μνηστήρες, έναν ευγενή και έναν κωμικό υπηρέτη. Το Roper's Life μάς λέει ότι τον Οκτώβριο, "ξαφνικά μερικές φορές έμπαινε ανάμεσα στους παίκτες και δεν το έμαθε ποτέ, και τώρα έπαιρνε τον ρόλο του ανάμεσά τους." Το δράμα έγινε οικογενειακή συνήθεια: ο κουνιάδος του More, John Rastell (? 1470-1536), είχε μια σκηνή στον κήπο του στο Finsbury Fields του Λονδίνου. Τύπωσε το Fulgens στο δικό του πιεστήριο. επίσης το δικό του ιντερμέδιο The Four Elements με την πρώτη έντυπη μουσική. Η κόρη του Ραστέλ παντρεύτηκε τον Τζον Χέιγουντ (περίπου 1497-1580), συγγραφέα του φαρσικού ενδιάμεσου The Four Ps. Σε αυτό το Palmer, ο Pardoner, ο Pothecary και ο Pedlar ανταγωνίζονται για να πουν [σελ. 88] το μεγαλύτερο ψέμα. Ο Πάλμερ κερδίζει, ισχυριζόμενος ότι δεν έχει δει ποτέ γυναίκα να χάνει την ψυχραιμία της. Οι ρωμαϊκές κωμωδίες του Πλαύτου και του Τέρενς διασκευάστηκαν από ανθρωπιστές δασκάλους για τους μαθητές τους: η πρώτη σωζόμενη αγγλική κωμωδία, ο Ralph Roister Doister, γράφτηκε από τον Nicolas Udall (1504-56), διευθυντή του Eton τη δεκαετία του 1530. διασχίζει τον Πλαύτο με τη λαϊκή παράδοση. (Το ενδιάμεσο Pyramus-and-Thisbe στο Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας δανείζεται ένα αστείο στίξης από τον Udall.) Την ημέρα των Χριστουγέννων, οι φοιτητές στο πανεπιστήμιο διόρισαν έναν Λόρδο Misrule και ανέβασαν θεατρικά έργα στο King's College Chapel, στο Cambridge και στο Christ Hall Church της Οξφόρδης. Το Gammer Gurton's Needle, που εκτίθεται στο Christ's, στο Cambridge στις αρχές της δεκαετίας του 1560, είναι πιο όμορφο, αν και χαμηλότερο, από την τέχνη του Udall. (Η βελόνα της γιαγιάς, που χάθηκε ενώ έφτιαχνε τα jodhpurs του Hodge the lovebird, βρέθηκε τελικά όταν ο Diccon ο νταής κλωτσάει τον Hodge στον κώλο· είναι πιο αστείο από όσο ακούγεται.) Ο γιος του John Jasper Heywood (1535-98), ένας Ιησουίτης ιερέας (και ο θείος του John Donne), δημοσίευσε μια αγγλική μετάφραση των Troads του Σενέκα το 1559 και μαζί με άλλους Σενέκες του Ten Tragedies (1581). («Seneca his» = «του Σενέκα»· η προέκταση της κτητικής κατάληξης είναι άστοχη παιδαγωγία). Όταν ο Νέρων στράφηκε εναντίον του, ο Σενέκας συγκέντρωσε τους φίλους του και το 69 μ.Χ. αυτοκτόνησε τον φιλόσοφο. Η πτώση του μοιάζει με αυτή των Wolsey, More και Cromwell. Το δράμα του «από το ντουλάπι» - γραμμένο για τη μελέτη ή το ρεσιτάλ, όχι για τη σκηνή - προτιμά τη λογική από το πάθος, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια από την αδιαπέραστη μοίρα. Ό,τι ήταν ο Βοήθιος για τον Μεσαίωνα, ο Σενέκας ήταν για τους Ελισαβετιανούς. Οι ελληνικές τραγωδίες δεν ήταν ακόμη διαθέσιμες. Παραβιάζοντας τον κλασικό κανόνα ότι ο τρόμος πρέπει να είναι εκτός σκηνής, οι Άγγλοι ενσάρκωσαν αυτό που ανέφερε ο Σενέκας. Οι χαρακτήρες του ηθικολογούν κατάμαυρα και εκτενώς για αφανείς φρικαλεότητες και την εκδίκηση των θεών, αλλά οι Ελισαβετιανοί είδαν τι διάβασαν οι Ρωμαίοι. Ο Sidney επαίνεσε την τραγωδία Gorboduc (1561) του Thomas Sackville και του Thomas Norton ως «γεμάτη αξιοπρεπείς ομιλίες και εύηχες φράσεις, που ανεβαίνει στα ύψη του Σενέκα με το ύφος του και ως γεμάτη αξιοσημείωτη ηθική». Ο Sackville είχε ήδη μεταφράσεις Tudor William Tyndale: New Testament, 1525 Ralph Robinson: More's Utopia, 1551 Sir Thomas Hoby: Boke of the Courtier Castiglione, 1561 Arthur Golding: Metamorphoses of Ovid, 1565

William Adlington: Golden Ass of Apuleius, 1566 George Gascoigne: Ariosto's Supposes, 1567 Jasper Heywood et al.: Seneca's Ten Tragedies, 1581 Richard Stanyhurst: Virgil's First Four Books, his Æneis2 Sirio Oricalo Haringo, 15 Verse , 1591 Sir Thomas North: Plutarch's Lives of the Noble Greeks and Romans, 1595 John Chapman: Homer's Iliad, 1598 Christopher Marlowe: Hero and Leander, 1598; All Ovids Elegies, 1600 Mary Herbert, Countess of Pembroke: The Psalms (ed. 1863) Edward Fairfax: Tasso's Gerusalemme Liberata, 1600 John Florio: Montaigne's Essays, 1603 (Lancelot of the Andrewes) P 89] contributed to the 1559 edition of the Mirror for Magistrates, the multi-authored sequel to Lydgate's bestselling The Fall of the Princes. The author in these bad times for writers was George Gascoigne (1539-1578), a master poet who lost money and tried his hand at many things, including, possibly, a play adapted from Ariosto, Shakespeare's source The Taming of the Hag. . This is also the period of Edward Hall's and Raphael Hollinsend's Chronicles, which, like Plutarch North's 1579, provided material for tragedies and historical works. Hoby's Courtier and Arthur Golding's Ovid are delightful works of the period. Shakespeare liked Golding's version of Ovid's Metamorphoses, which he still likes, despite the two-foot lines in which it was written and the rigid moral allegory that preceded each book. Many of the original poems of this century are also translations. the reverse is also true.

Elizabethan Literature Verse Fallow, Blossom: Edmund Spenser and Walter Ralegh were born in 1552 and Philip Sidney, John Lyly and Richard Hooker in 1554. This generation began what was completed by Christopher Marlowe and William Shakespeare (born 1564) and John Donne and Ben Jonson (born 1572). Sidney and Spenser were liberal arts students, and their writing reveals a new conscious artistry and formal perfection. There are excellent Middle English soliloquies such as 'And I sing of a girl' (p. 66), but literature was not the profession of its author. With the exception of Chaucer's texts such as 'Hyd Absolon thi gilte tresses cleere', metrical perfection was not the aim. The instability of Middle English didn't help. English verse learned French syllabic meters in the 12th century and adapted them to its own stress-based rhythms. but Chaucer was right to fear that the change in speech form would cause scribes to miscount his verses (p. 37). Linguistic changes such as the loss of the final -e caused many 15th century poets to lose meter. Printer Richard Tottel tried to arrange Wyatt's birth certificate. Chaucer's music did not fall on Tudor ears (its secret was rediscovered by Thomas Tyrwhitt in 1775). The metrical basis of English verse was restored by Sidney and his circle. In the 1580s, the musical regularity of poems such as Marlowe's 'Come with me and be my love' was admired. In the 1590s, with Spenser and Campion, this became normal. Sidney's verse set the standard for the Elizabethans as it had done in turn for Herbert and Milton and their successors. Late Elizabethan verse is too exuberant to be a classic like Horace or Virgil, but its formal perfection made it a classic for future English poets. Despite its pretensions and an implication of the word renaissance, Elizabethan verse was not neoclassical. Neoclassical brevity in English was first found in Jonson's Jacobean verse.

Sir Philip Sidney The fame of Spenser's Faerie Queene (Books I-III, 1590; IV-VI, 1596) should not obscure the excellence in non-dramatic poetry of Sir Philip Sidney, to whom Spenser dedicated his work as an apprentice, The Shepheards Calender (1579): “Go pamphleteer: present thyself,/As a child whose parent is drunken:/To him that is president/[p. 90] Noblesse and Chevalree'. Sidney's fame, death, and legend overshadowed his work, which was widely circulated but printed posthumously. His poem was not properly edited until 1962. Sidney led a group that attempted to classicize English meter. called Aeropagus, they met at Leicester House, Strand, the home of Sidney's uncle, Leicester, a favorite of the Queen. Its members included the poets Edward Dyer and Fulke Greville. After Shrewsbury School and Oxford, Sidney went on a three-year tour, visiting Paris at the time of St. Bartholomew (1572), as well as Germany, Vienna, Padua, Venice (where Veronese painted his portrait), Prague, Poland and the Netherlands. Here William the Silent offered to marry his daughter to Sidney in a Protestant alliance, but Queen Elizabeth vetoed it. Sidney was out of favor for three years when he opposed the Queen's marriage proposal to a Catholic. (The commoners who published the anti-marriage pamphlet had their right hand cut off.) Sidney, the son of the Governor of Ireland, had public ambitions, of which his writing was a part. Greville said that "it was not his aim to write, even when he wrote." In three years, Sidney wrote three books, each new in English: Arcadia, a romance; official defense of poetry. and the sonnet sequence, Astrophil and Stella. Sidney's apparently private sonnets had a more literary purpose. Arcadia is entertainment for family and friends, offering positive and negative moral and public

ιδανικά της άρχουσας τάξης στην οποία ανήκαν. Είναι ψυχαγωγία για σοβαρούς ηγεμόνες, όπως τα μεταγενέστερα μυθιστορήματα της Τζέιν Όστεν για τους ευγενείς. Στην πεζογραφία πρόκειται για εκλογισμούς χωρισμένους με στίχους, διαγωνισμούς τραγουδιού μεταξύ βοσκών. Αυτά τα δοκιμαστικά σε κλασικά ποσοτικά μέτρα και σύγχρονες ιταλικές μορφές απέδειξαν ότι ένα αγγλικό ποίημα θα μπορούσε να είναι τυπικά τέλειο. Σε μια εισαγωγική επιστολή της προς την αδερφή της Μαίρη Σίντνεϊ, περιγράφει την Αρκαδία ως «μικρή και ασήμαντη στο χειρισμό». Ο αγαπητός σας εαυτός μπορεί να γίνει μάρτυρας αυτής της μεθόδου όταν γίνεται σε χαλαρά φύλλα χαρτιού, κυρίως παρουσία σας. τα υπόλοιπα σε φύλλα που σας αποστέλλονται αμέσως μόλις φτιάχτηκαν. Το 1577, όταν ξεκίνησε την πρώτη έκδοση, ήταν 25 και η Μαρία 16. το ολοκλήρωσε το 1580 στο Wilton του Wiltshire, στο σπίτι του κόμη του Pembroke, τον οποίο παντρεύτηκε. Το 1580 έγραψε την Άμυνα και το 1582-4 ξαναέγραψε το πρώτο μισό της Αρκαδίας. Αυτό δημοσιεύτηκε το 1590 αλλά αντικαταστάθηκε το 1593 από μια σύνθετη εκδοχή της αδερφής του, The Countess of Pembroke's Arcadia, στην οποία διαβάζεται από τότε. Η επιτυχία της Αρκαδίας ήταν εν μέρει ένας φόρος τιμής στον συγγραφέα. πένθησε σε διακόσιες ελεγείες, ετάφη στον Καθεδρικό Ναό του Αγ. Paul ως «Άγγλος Άρης και Μούσα». Η Κόμισσα του Πέμπροκ συνέχισε το έργο του αδελφού της αναθεωρώντας την Αρκαδία και συμπληρώνοντας τη μετάφρασή του των Ψαλμών με τις δικές της εξαιρετικές εκδοχές σε ελεύθερες και ευφάνταστες μορφές. Εδώ είναι μια στροφή από τον Ψαλμό της 58: Κύριε, κόψε τα δόντια τους. Κύριε, συντρίψτε τα σαγόνια αυτών των λιονταριών, Αφήστε τα να βυθιστούν σαν το νερό στην άμμο. Όταν το φονικό τόξο εξαγριώνεται, τρέμετε τον άξονα πριν περάσει από το χέρι του σκοπευτή. Ας διαλυθούν λοιπόν σαν ένα σαλιγκάρι χωρίς σπίτι, Ή σαν ένα έμβρυο που το σκέλος της ζωής του σπάει πριν το κρατήσει, και τα άμορφα μάτια δεν βλέπουν τον ήλιο, αν και μεταφέρονται σε μια φωτεινή γη. Η Αρκαδία βασίζεται σε ελληνικά, ιταλικά, ισπανικά και γαλλικά ειδύλλια. Η ιστορία του είναι σε πέντε πράξεις πεζογραφίας χωρισμένες ανά στίχο. Η μεγάλη του κλίμακα προμηνύει τη Βασίλισσα της Νεράιδας, αλλά η Αρκαδία έχει τελειώσει και στη συνέχεια μισογράφεται, ενώ το ποίημα του Σπένσερ απέχει πολύ από το να έχει τελειώσει. Το Sidney's Romance αφηγείται την ιστορία δύο πρίγκιπες που ναυάγησαν στην ακτή [σελ. 91] Αρκαδία, η πατρίδα της ποιμαντικής ποίησης. Μεταμφιέζονται και ερωτεύονται τις κόρες του Βασιλέα (στα ελληνικά σημαίνει «βασιλιάς»), ο οποίος αποσύρθηκε για να ζήσει με τους βοσκούς για να αποφύγει την προφητεία ενός χρησμού: ότι η μεγαλύτερη κόρη του Πάμελα θα παρασυρθεί. ο μικρότερος του υποκύπτει σε αφύσικη αγάπη. διαπράττει μοιχεία με τη γυναίκα του. και οι γαμπροί του κατηγορήθηκαν για τον φόνο του. Μετά από φανταστικές περιπέτειες, μερικές φορές τραγικές, και αποφάσεις παρόμοιες με τα ειδύλλια του Σαίξπηρ, ο χρησμός εκπληρώνεται τεχνικά. όμως όλα τελειώνουν καλά. Η Αρκαδία είναι ένα ζωηρό έργο - οι ήρωές της είναι πρίγκιπες, η πλοκή είναι απίθανη, η πρόζα είναι τεχνητή. Η περιουσία του μειώθηκε με την παρακμή της αριστοκρατίας και ο ρομαντισμός έδωσε τη θέση του στα μυθιστορήματα, πιο πιθανή ψυχαγωγία για τους απλούς ανθρώπους. Στην υπεράσπισή του, ο Σίντνεϊ λέει ότι «η φύση ποτέ δεν απεικόνισε τη γη με τόσο πλούσια ταπετσαρία όσο διάφοροι ποιητές… Ο κόσμος της είναι θρασύς, οι ποιητές παρέχουν μόνο χρυσό. Στην Αρκαδία λοιπόν: Υπήρχαν λόφοι που στόλιζαν τα περήφανα ύψη τους με αρχοντικά δέντρα. Ταπεινές κοιλάδες των οποίων τα χαμηλότερα κτήματα έμοιαζαν να παρηγορούνται από αναζωογονητικά ασημένια ποτάμια. Λιβάδια εμαγιέ με όλα τα είδη λουλουδιών που χαρίζουν τα μάτια. Ένα αλσύλλιο που, περιτριγυρισμένο από την πιο ευχάριστη σκιά, έχει μαρτυρηθεί από τη χαρούμενη εναπόθεση [μαρτυρία] πολλών καλοκουρδισμένων πουλιών. Σε κάθε βοσκότοπο τα πρόβατα έβοσκαν με νηφάλια ασφάλεια, ενώ τα όμορφα αρνιά με τους ξυλοδαρμούς των ρήτορων λαχταρούσαν την άνεση των μητέρων τους. Εδώ το αγόρι του βοσκού τσίριξε σαν να μην γεράσει ποτέ. εκεί μια νεαρή βοσκοπούλα έπλεκε και τραγούδησε, και η φωνή της φαινόταν να παρηγορεί τα χέρια της στη δουλειά και τα χέρια της να συμβαδίζουν με τη μουσική της φωνής της. Η περίπλοκη ρητορική μετριάζεται από την αίσθηση του χιούμορ του Σίντνεϊ: τα πουλιά μαρτυρούν και τα πρόβατα είναι νηφάλια. Ο Δούκας Μουσιδώρος περιγράφεται ότι έχει μυαλό της πιο τέλειας σύνθεσης, διεισδυτικό πνεύμα χωρίς επιδείξεις, υψηλές σκέψεις που βρίσκονται στο επίκεντρο της καλοσύνης και μια ευγλωττία τόσο γλυκιά όσο αργά στην εκφορά, συμπεριφορά τόσο ευγενική όσο έδινε. Μεγαλειότητα σε αντιξοότητες, όλα σε έναν άνθρωπο, του οποίου η ηλικία δεν μπορούσε να ξεπεράσει το ένα και είκοσι χρόνια... Η αντιξοότητα της αγάπης καταστρέφει γρήγορα αυτό το μεγαλείο. η δράση είναι συχνά τραγικωμική. Μεταξύ των εκλογών συχνά μιμούνται ποιήματα όπως «Η αληθινή μου αγάπη έχει την καρδιά μου και εγώ τη δική του» και «Φώναξε με». Τα 286 σωζόμενα ποιήματα του Σίντνεϋ δοκιμάζουν 143 στροφές. Ήταν βιρτουόζος της ρητορικής και του μέτρου, της συμμετρικής δομής και των παράδοξων προοπτικών – ιδιότητες που δεχόμαστε πιο εύκολα στην ποίηση παρά στην πεζογραφία. Το Astrophil and Stella είναι ένα σύνολο 108 σονέτας διαφόρων ειδών, στιγμές αγάπης μεταξύ του Starlover (Astrophil: Ελληνικά, αρσενικό) και του Star (Stella: Λατινικά, θηλυκά). Η διάταξη είναι λογοτεχνική, αλλά ο Phil ονομάζεται Sidney (ο χαρακτήρας στην Αρκαδία ονομάζεται Philisides) και η Stella βασίζεται στην Penelope Devereux, η οποία παντρεύτηκε τον Λόρδο Rich. Το πρώτο σονέτο, «Αγαπώντας στην αλήθεια και επιθυμώντας να δείξω την αγάπη σε στίχους», ανεβαίνει τη μεγάλη σκάλα της λογικής και της ρητορικής, για να πέσει στην τελευταία γραμμή: «Ανόητο», μου είπε η μούσα μου. «Κοίταξε στην καρδιά σου και γράψε». Η ειλικρίνεια είναι σκληρή δουλειά. Αυτή είναι η πρώτη ακολουθία σονέτου στα αγγλικά, μια σταθερή παραλλαγή του Canzoniere του Πετράρχη, διανθισμένη με τραγούδια. Έχει σοβαρά εξαιρετικά σονέτα όπως το «Έλα να κοιμηθείς, ω κοιμήσου, σίγουρος κόμπος ειρήνης» και «Με τι λυπημένα βήματα, ω φεγγάρι, ανεβαίνεις στον ουρανό». Η πιο ανάλαφρη δεξιοτεχνία του εμφανίζεται στο όγδοο τραγούδι «Στο άλσος πιο πλούσιο στη σκιά». Ο Αστροφίλης λέει: «Στέλλα, στο σώμα της οποίας είναι γραμμένη κάθε μορφή ευδαιμονίας.

Whose countenance all beauty passeth, Hold thy mind that still surpasses: [p. 92] Give, oh, give - but reason, alas, fails me, I fear to pass. Grant - Oh, what am I saying? But it ain't no harm to pray: Come, baby, I'm on my knees and pray" - (Kneeling then stayed) "That not I, but because I love you, Time and place for me can move you... She , with less delusion and passion, refuses: "The tyrant of honor uses thee thus, Stella's self cannot refuse thee." the song is broken. Sidney returns to the first person and his stupid heart. Brilliant in strategy and rhetoric, Sidney is simple in language. In his defence, he praised Spenser's journal of the Shepheardes, but added: "I cannot allow the same formulation of his style in the old country tongue." The Defense is the first classic of English literary criticism, and Sidney the first in a line of poet-critics: Dryden, Johnson, Coleridge, Arnold, Eliot. Defends poetry against Stephen Gosson's The School of Abuse (1579), a Puritan attack on the stage, devoted to The Arcadia Publication 1. The Old Arcadia, completed 1580 (first edition 1912): five books divided by pastoral sermons in verse . 2. Countess of Pembrokes Arcadia, published by Fulke Greville (1590), known as New Arcadia. Although Sidney rewrote less than half the story, the version is 50,000 words longer than Old's 180,000 words. 3. "The Countess of Arcadia Pembroke... Now from the first edition expanded and finished... 1593." This connects the first half of the New with the revision of Mary in the second half of the Old. 4. In the Fifth Edition (1621), Sir William Alexander wrote thirty pages to connect the new with the old. this lasted for nine issues. In 1725, the 14th edition was published. as well as a rewritten edition in modern English. Elections appeared throughout the 18th century.

Party 1649 During his execution, King Charles I repeated Pamela's prayer in prison. 1740 Richardson titles his first novel Pamela. 1810 Hazlitt called it "one of the greatest monuments of abuse of spiritual power in history." 1860 Dickens's Great Expectations features Pip, who vainly pursues Estella, borrowing names and characteristics from Arcadia and title from Astrophil and Stella 21. 1977 First complete edition with modernized spelling, ed. M. Evans (London : Penguin): 790 pages, about 320,000 words.

[P 93] to a Protestant patron, Sidney himself. The defense is elaborate, modeled on a classical discourse and full of humanistic scholarship. However, it begins with a digression into riding and, compared to its Italian predecessors, a trot, humanized by tons of humor and sprezzatura. Her argument is that poetry (that is, literature) imitates the golden Idea of ​​what should be rather than the brazen reality of what is. It delights in and encourages virtue, as opposed to boring philosophy or unseemly history. Plato's accusation that poets lie and corrupt applies only to bad poets. Modern poetry is full of abuses. it would be ideal to promote heroic virtues. Defense is also a newsletter. Sidney was not satisfied with English literature so far. if he lived to be sixty, he would be able to see all of Shakespeare's plays. His moral idealism is an attractive if simple version of the pattern theory, animated by enthusiasm for heroic literature. However, for all the fervor and enthusiasm of his twenty-five years, Sidney was no utopian: "our rectitude makes us know what perfection is, and yet our sick will prevents us from attaining it" (defence) . The sobriety of Northern Christian humanism is the basis of the rewriting of Arcadia after the Defence: it shows the follies of love and the worst follies of honor and pride to be avoided, not imitated. Sidney's inventive play hides his common sense and seriousness. He was the original author as well as the source.

Edmund Spenser Henry's closing of the religious houses resulted in what Ascham called the "decline and ruin" of the schools. Sir Thomas Pope, founder of Trinity College, Oxford, during the reign of Mary, described the Greek language as "very corrupt". It was not until the 1560s that the good schools revived, including Shrewsbury where Sidney attended and Merchant Taylors in London where Spenser attended. Edmund Spencer

(born 1552) was a fellow at Cambridge, where he translated the sonnets of Petrarch and Du Bellay. In 1579 he wrote the diary of Shepheardes. By 1580 he was a settler in Ireland, writing The Faerie Queene. At Ralegh's urging, he published three books in 1590 (and received a pension), adding three more in 1596. Spenser dedicated his heroic romance to the queen. It is now the main literary monument of her cult. After the rule of her younger brother and sister, married to Philip II, Elizabeth ascended the throne - beautiful, intelligent and 25 years old. It was generally recognized that such a queen had no husband. Dynastic marriage and succession dominated the century since Prince Arthur's death in 1502. However, Elizabeth turned this truth to her advantage in more than just foreign diplomacy. every year on Accession Day there was a tournament presided over by a lady whose bright eyes shone with influence. In the tournament in Chaucer's Knight's Tale (reprinted by John Stow in 1561), Emelye was the prize. The prize in the Accession Day tournaments was access to Elizabeth. Letter-riding Philip Sidney invented the court masks and wrote: "Having my horse, my hand, my lance / Driving so well that I won a bonus" that day, he died of a gunshot wound. As marriage negotiations progressed, the legend of the Virgin Queen grew, untainted by her true frenzy, as her favorites Leicester and Ralegh fell prey to the ladies-in-waiting. Elizabeth had her birthday on the feast of the Nativity of the Blessed Virgin Mary and part of her devotion was transferred. There was a cult of virgins: Diana, the huntress; Cynthia, lady of the seas. Astraia, goddess of justice. Stories of Sir Walter Ralegh spreading his cloak over a puddle in the Queen's Path, or Sir Francis Drake finishing a bowling match in front of the Spanish Armada, are true to the theatricality of public life. As the Armada approached, Elizabeth addressed her [p. 94]

Queen Elizabeth I: Portrait of 'Ermina' (1585), attributed to William Seagar. The ermine is a symbol of purity.

soldiers at Tilbury, armed as a knight. The Queen, her advisers and court scribes knew a thing or two about photographs. The armed lady Britomart in The Faerie Queene is the Elizabethan character who unites Britain and Mars. Sir Walter Ralegh (pronounced "Rauley"), a settler of Ireland and Virginia and - if he found them - El Dorado, wrote Elizabeth a long poem "Ocean to Cynthia", of which only the first book survives. The sample suggests Elizabethan court mythology: Seek new worlds, gold, glory, glory, Taste lust, taste love far away, While I was gone she sent her memory, Stronger than ten thousand warships, Call me back, go away The thought of great honor Forsake my friends, my fortune, my trials, Forsake the goal I so long sought, And scorn both cares and comforts...

Η βασίλισσα εμφανίζεται ως ο σκληρός εραστής, ο ποιητής-ήρωας ως ο ιππότης που υπηρετεί την αυτοκρατορική και αυτοκρατορική ερωμένη του. Αυτή η πολιτική αναπαράσταση της αυλικής αγάπης ενημερώνει επίσης τον Σπένσερ για την υιοθέτηση του ιπποτικού ρομαντισμού από τον Σπένσερ ως μορφή του έπους του. Ο μεσαιωνικός Αρθουριανισμός γνώρισε νέα δημοτικότητα στην Ιταλία στην αυλή της Φεράρα, στο Orlando Furioso Ariosto (1532) και στον Rinaldo Tassa (1562). Ο πουριτανός Σπένσερ ήθελε να «παρακάμψει» αυτές τις γραμμές, για να οικοδομήσει έναν εθνικό μύθο: Οι Τυδόρ ήταν απόγονοι Βρετανών βασιλιάδων, από τους οποίους ο Άρθουρ ήταν ο μεγαλύτερος. Πριν από τα τρία πρώτα βιβλία του Spenser έχει μια επιστολή προς τον Ralegh: «Κύριε, γνωρίζοντας πόσο αμφίβολη μπορούν να ερμηνευτούν όλες οι αλληγορίες, και αυτό το βιβλίο μου (το οποίο έχω τον τίτλο The Faerie Queene), είναι μια συνεχής αλληγορία ή μια σκοτεινή έπαρση, [P .. 95] θεωρείται καλός ... σας αποκαλύπτει τη γενική πρόθεση ... να σχηματίσετε έναν κύριο ή ένα ευγενές πρόσωπο ... ". Αυτός είναι ο στόχος της υπεράσπισης του Sidney, χρησιμοποιώντας την «ιστορική μυθοπλασία ... του βασιλιά Αρθούρου», ακολουθώντας τους «αρχαίους ιστορικούς ποιητές: πρώτος ο Όμηρος, ο οποίος στα πρόσωπα του Αγαμέμνονα και του Οδυσσέα έδωσε το παράδειγμα ενός καλού κυβερνήτη και ενός ενάρετου ανθρώπου. ." .; Βιργίλιος ... Αινείας; Ο Αριόστο ... στο Ορλάντο του. και πιο πρόσφατα ο Τάσο... Από τους εξαιρετικούς ποιητές του οποίου προσπαθώ να απεικονίσω τον Αρθούρο πριν γίνει βασιλιάς, την εικόνα ενός γενναίου ιππότη, τελειοποιημένου σε δώδεκα ιδιωτικές ηθικές αρετές, όπως συνέλαβε ο Αριστοτέλης – που είναι ο σκοπός αυτών των πρώτων δώδεκα βιβλίων. ..". [Εάν εγκριθεί, σχεδιάζει άλλα δώδεκα για πολιτικά.] Ο Άρθουρ συνεχίζει: «Πιστεύω ότι είδα μια Νεράιδα Βασίλισσα σε όνειρο ή όραμα και ... πήγα να την αναζητήσω στη Χώρα των Θαυμάτων. Σε αυτό το Faerie Queene, εννοώ "δόξα" στη γενική μου πρόθεση. αλλά συγκεκριμένα οραματίζομαι το σπουδαιότερο και πιο υπέροχο πρόσωπο της κυρίαρχης βασίλισσας μας και τα βασίλειά της στη Χώρα των Θαυμάτων ... Φέρει δύο πρόσωπα (το ένα πιο βασιλική βασίλισσα ή αυτοκράτειρα, το άλλο πιο ενάρετη και όμορφη κυρία), αυτό το τελευταίο μέρος το εκφράζω στο μερικά μέρη στο Belphoebe: διαμορφώνοντας το όνομά της σύμφωνα με τη λαμπρή ιδέα της ίδιας της Cynthia - Η Phoebe και η Cynthia είναι τα ονόματα της Diana… Στον Πρίγκιπα Αρθούρο, αντιπροσωπεύω το μεγαλείο. Αυτή η τελευταία πριγκιπική αρετή περιέχει δώδεκα ηθικές αρετές, από τις οποίες «Δώδεκα άλλους ιππότες ορίζω ως προστάτες μιας μεγαλύτερης ποικιλίας ιστοριών, εκ των οποίων αυτά τα τρία βιβλία περιέχουν τρία: το πρώτο, έναν ιππότη του Ερυθρού Σταυρού, στον οποίο εκφράζω την Αγιότητα. Το δεύτερο, ο Sir Guyon, στο οποίο παρουσίασα την Temperance. η τρίτη, η Britomartis, μια κυρία-ιππότης, στην οποία φαντάζομαι την Καθαρότητα...» Μπορείτε να δείτε την πολυπλοκότητα του έργου. Το άλλο όνομα της Ελισάβετ στο ποίημα, ως «η πιο βασιλική βασίλισσα και αυτοκράτειρα», είναι η Γκλοριάνα. το δωδέκατο βιβλίο επρόκειτο να περιγράψει τις δωδεκαήμερες του ετήσιου φεστιβάλ της Γκλόριανας. Ο Σπένσερ έγραψε άλλα τρία βιβλία: Φιλία, Δικαιοσύνη και Ευγένεια. Δύο τραγούδια παραλλαγής από το έβδομο βιβλίο εκδόθηκαν μετά θάνατον. Υπάρχουν έξι βιβλία των δώδεκα καντο, που το καθένα περιέχει περίπου πενήντα εννέα στίχους. το ποίημα είναι περίπου 33.000 γραμμές: μικρότερο από το Arcadia του Βύρωνα ή τον Δον Ζουάν ή τον David C:opperfield του Ντίκενς, αλλά μεγαλύτερο από την Ιλιάδα του Μίλτον και τρεις φορές μεγαλύτερο από τον Χαμένο Παράδεισο του Μίλτον. Ο Σπένσερ έγραψε μόνο τα μισά από «αυτά τα πρώτα δώδεκα βιβλία», το ένα τέταρτο του μεγάλου σχεδίου, αλλά πέθανε το 1599. Το Faerie Queene και το Arcadia, που τυπώθηκαν και τα δύο το 1590, είναι τα πρώτα σημαντικά έργα της αγγλικής λογοτεχνίας μετά το Le Morte Darthur. Εξαιρετικά φιλόδοξοι, η κλίμακα και τα επιτεύγματά τους τους δίνουν ένα νόημα που οι μεταγενέστεροι έχουν επιβεβαιώσει με διάφορους τρόπους. Το περίτεχνο μακρύ ποίημα του Spenser, που μιμείται τον πρώιμο Chaucer, επεξεργάστηκε από τους Milton, Wordsworth και Keats. Αλλά η δημοτικότητα της Αρκαδίας τελείωσε με τον 18ο αιώνα. Η πρόζα του ήταν πολύ ευφάνταστη για τον Χάζλιτ. Σε αυτά τα δύο έργα, που έχουν τη μεγαλομανία του μεγάλου ελισαβετιανού οίκου, οι μελετητές ανακάλυψαν πρόσφατα πλούσια πνευματικά πρότυπα. Η τέχνη του Σπένσερ είναι ο θαυμασμός των ποιητών. Το Canto I, το Βιβλίο I της Faerie Queene ξεκινά: Ένας ευγενικός ιππότης μαχαιρωμένος στην πεδιάδα, ντυμένος με ισχυρά όπλα και πιο σιλουέτα ασπίδες, Όπου παραμένουν παλιά ίχνη βαθιών πληγών, Βάναυσα ίχνη πολλών αιματηρών χωραφιών.

slow gait

The iambic rhythm is regular, the speech accent coincides with the metrical accent. nouns are accompanied by appropriate adjectives. The smooth turn and dignified diction are characteristic features of a style distinguished by ceremony and harmony, creating a unique atmosphere of the poem. [P 96]

Red Cross Knight and Dragon: Woodcut from the First Edition of Spenser's First Three Books of The Faerie Queene (1590). On the shield is the cross of Ag. George from England.

Η λέξη "Fairyland" είναι μια λέξη που βρέθηκε για πρώτη φορά στο Spenser. Το βιβλίο Ι ξεκινά με «μια όμορφη κυρία με τα ζιζάνια που θρηνούν καβάλα σε έναν άσπρο γάιδαρο, με έναν καλικάτζο πίσω της να οδηγεί ένα πολεμικό άλογο». Αυτός είναι ο κόσμος του Αριόστο: ιππότες, μάγισσες, ερημίτες, δράκοι, πλωτά νησιά, ορειχάλκινα κάστρα. Η κληρονομιά του Spenser είναι το στυλ του, που μας μαγεύει σε αυτόν τον κόσμο. Σκοπός του δεν ήταν να μας αποκοιμίσει, αλλά να μας κάνει να ονειρευόμαστε. Τα όνειρα περιέχουν εκπλήξεις: η επόμενη γραμμή γράφει: «Ωστόσο, δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ όπλο μέχρι τότε». Η παλιά πανοπλία που φορούσε αυτός ο νέος ιππότης είναι (όπως είπε ο Spenser στον Ralegh) «η πανοπλία του χριστιανού, που ορίζεται από τον St. Παύλος κατά Εφές. («Φορέστε όλη την πανοπλία του Θεού, για να μπορέσετε να σταθείτε ενάντια στις παγίδες του διαβόλου» - Εφεσίους 6:11: ασπίδα πίστης και κράνος σωτηρίας). Το όνειρο του Σπένσερ είναι ένα εξωτερικό σημάδι μιας εσωτερικής θρησκευτικής αλήθειας. Προσθέτει μια μεσαιωνική αλληγορία στο ιπποτικό ειδύλλιο. αίγλη χρυσώνει το χάπι της αλήθειας. Οι ηθικές αλήθειες που κρύβονται κάτω από τη «σταθερή αλληγορία ή τη σκοτεινή έπαρση» του Σπένσερ είναι «αμφίβολα κατασκευασμένες». Οι δάσκαλοι χρησιμοποιούν αλληγορίες από τους διαλόγους του Πλάτωνα και τις παραβολές του Ιησού. Καθ' όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η αλληγορία γινόταν όλο και πιο περίτεχνη, αποκαλύπτοντας συμφωνημένες αλήθειες σε ένα σύμπαν αναλογιών. Αλλά μια παρουσίαση που έχει μια επιφανειακή ιστορία και ένα βαθύτερο νόημα διατρέχει τον κίνδυνο - εάν ο αναγνώστης δεν έχει την υποτιθέμενη νοοτροπία - να χαθεί ή να μπερδευτεί το "αληθινό" νόημα. Οι δώδεκα ιδιωτικές ηθικές αρετές του Spenser δεν βρίσκονται στον Αριστοτέλη. Η αλληγορία, όπως και η ειρωνεία, ήταν χρήσιμη στους ουμανιστές: ήταν δυνατό να αρνηθεί ένα βαθύτερο νόημα που δυσαρέστησε τις αρχές. Η ομοιόμορφη μεταφυσική της μεσαιωνικής τάξης εξαφανίστηκε και εμφανίστηκαν αρκετές νέες. Τα αλληγορικά κλειδιά του Spenser είναι επομένως «αμφίβολα». Η ηθική του αίσθηση, ωστόσο, είναι συνήθως ξεκάθαρη και συχνά απλή. Ένα παράδειγμα είναι το επεισόδιο Guyon and the Bower of Bliss. Ο Guyon, ο ήρωας του Βιβλίου II, αντιπροσωπεύει την Temperance. Στο τέλος του Βιβλίου, φτάνει στο νησί της Ακρασίας (ελληνικά: "κακό παιδί"), έναν επίγειο παράδεισο ερωτικής αγάπης. Προ των πυλών δελεάζεται από δύο ξεφτιλισμένα κορίτσια που παίζουν στο σιντριβάνι, που «του αλλοίωσαν πολλές απόψεις για να του δροσίσει αυτό το θάρρος». Μέσα στο Κιόσκι, βλέπει την Ακράσια να σκύβει πάνω από έναν σεξουαλικά κατακτημένο ιππότη και ακούει μια φωνή να τραγουδά «υπέροχο κερί, καλώντας τον να μαδήσει το τριαντάφυλλο της αγάπης». Η δεύτερη στροφή του είναι Έτσι ξεθωριάζει με τη μέρα, Μπουμπούκι, φύλλο, λουλούδι της θνητής ζωής, Δεν ανθίζει πια μετά την πρώτη σήψη, Αυτή η συνήθεια επιδιώχθηκε να στολίσει και το κρεβάτι και την καμάρα, Πολλές γυναίκες και πολλές Paramowre: Μαζέψτε λοιπόν ένα Ρόουζ ενώ είναι ακόμα πρώτη, Γιατί σύντομα θα έρθει η εποχή που η περηφάνια της θα εξαφανιστεί. Συλλέξτε το Rose of Loue όσο υπάρχει ακόμη χρόνος, Ένας στίχος οκτώ πεντάμετρων με ομοιοκαταληξία ababbcbc περιστρέφεται αργά, σταματώντας όταν επιτευχθεί το σημείο ισορροπίας στο μεσαίο δίστιχο με ομοιοκαταληξία "bowre/Paramowre". Σε αυτό το υπόστρωμα (που επαναλαμβάνεται 3.700 φορές στο ποίημα) η αναπτυσσόμενη αλυσίδα νοημάτων διακοσμείται με διάφορα σχέδια και επαναλήψεις. Ο ήχος και η αίσθηση είναι ίσοι, και όπου το θέμα είναι οικείο, όπως εδώ, η αίσθηση είναι πιο αδύναμη. Αλλά στην υπάρχουσα οκτάβα, ο Σπένσερ πρόσθεσε μια ένατη δωδεκασύλλαβη γραμμή, την αλεξανδρινή: "Loving, you may love with same crime." Η ασυμμετρία αυτής της μεγαλύτερης γραμμής χαρακτηρίζεται από ομοιοκαταληξία: "έγκλημα/χρόνος" κάνει το τελευταίο δίστιχο στραβά. . και επιβραδύνει ακόμη περισσότερο τη γαλέρα. Ο ίδιος ο στίχος γίνεται ένα λυρικό πλαίσιο για στοχασμό και ο Χρόνος φαίνεται να σταματά. Το «Crime» σπάει την αισθησιακή γοητεία. Τα πολεμικά μπράτσα του φυλακισμένου ιππότη, «άεργα όργανα/Έπαινος ύπνου», κρέμονται από ένα δέντρο. Ο Guyon και ο οδηγός του, Palmer, [σελ. 97] σώζει τον ιππότη και ο Guyon συνθλίβει τα κιόσκια "με την αυστηρότητα ενός pittilesse". Τα κοιμισμένα θηρία της Ακρασίας μετατρέπονται ξανά σε ανθρώπους (όπως στο επεισόδιο Circe στην Οδύσσεια). Αλλά ένα θηρίο, το γουρούνι "υψηλό πλέγμα με το όνομα" (ελληνικά, "γουρούνι"), επιθυμεί να παραμείνει γουρούνι. Είπε ο Guyon, Κοιτάξτε το μυαλό ενός κτηνώδους ανθρώπου, που τόσο γρήγορα ξέχασε την τελειότητα της δημιουργίας του όταν ξεκίνησε τη ζωή, που τώρα επιλέγει, με μια κακή διαφορά, να είναι θηρίο και να μην έχει ευφυΐα. Σε ποιον ο Πάλμερ με αυτόν τον τρόπο, κάπως Donghill απολαμβάνει τη βρωμιά και την αποτρόπαια ασυγκράτητη: Αφήστε το μπάρμπεκιου να είναι μπάρμπεκιου και να έχετε το άπληστο μυαλό σας, αλλά αφήστε το να φύγει όσο ο καιρός και ο άνεμος. Η διαφανής επιτομή του ανθρωπιστικού δόγματος της αυτομόρφωσης - ο άνθρωπος μπορεί να επιλέξει να τελειοποιήσει τον εαυτό του ή να καταστρέψει τη φυσική του μορφή, αποκαλύπτοντας την πνευματική του φύση. Για τη Σπένσερ, η ηθική, η θρησκεία και η πολιτική συνδυάζονται, επειδή στην ιδανική της «υπόνοια» η Αγγλία ήταν ένα ενωμένο προτεσταντικό, ενάρετο έθνος. Έτσι ο Ερυθρός Σταυρός δεν παρασύρεται από την υποκριτική Duessa (Καθολική Εκκλησία) αλλά προτιμά μια έντιμη Ένωση (Αγγλική Εκκλησία). Η ενότητα επιβλήθηκε στην Αγγλία αλλά όχι στα Βρετανικά Νησιά: η κατάκτηση της Ιρλανδίας δεν εξελίχθηκε ομαλά. Ο Sir Walter Ralegh ενεπλάκη σε πολλά αιματηρά επεισόδια και ο Spenser αποκλείστηκε από το σπίτι του. Αργότερα στο The Faerie Queene, το χάσμα ανάμεσα στο ιδανικό και την πραγματικότητα ήταν τόσο μεγάλο που η διακηρυγμένη τελειότητα μιας ιδανικής Αγγλίας μπορεί να διαβαστεί με ειρωνεία. Στα υπόλοιπα χρόνια του, ο Σπένσερ έγραψε αρκετές στροφές για το χρόνο και την αστάθεια, η τελευταία από τις οποίες είναι μια προσευχή για «αιώνια ανάπαυση». Το Faerie Queene είναι το μεγαλύτερο ποιητικό μνημείο της εποχής του και μπορείς να χαθείς στις μουσικές, εικαστικές και πνευματικές του απολαύσεις. Ιστορικά, είναι το σημαντικότερο έργο του Spenser και έχει προτεραιότητα έναντι μικρότερων αλλά απολαυστικών έργων όπως το The Wedding

the hymns Prothalamion and Epithalamion, poems of great musical vigor and Amoretti (containing such excellent sonnets as "One day I wrote her name on a thread"). Spenser was beloved by Milton and the Romantics, but his influence waned in the 18th century. The poets followed the simpler lucidity of Ben Jonson, who remarked to Spenser, "Influencing the ancients, he wrote no language." This reflects Sidney's opposition to the "old rustic" style of The Shepheardes Calender and anticipates the limitations of Dr. Johnson in the style of Milton. In humanist theory, the decor was "a great masterpiece to be observed", yet they objected to Spenser's adoption of a style suited to "medieval" romance, preferring modern elegance to Gothic grandeur. Gothic poems that used or adapted Spenser's stanza include James Thomson's Castle of Indolence, William Wordsworth's Resolution and Independence, Lord Byron's Childe Harold's Pilgrimage, and St. Agnes John Keats. A recent editor entitled the poem The Fairy Queen, and removed Spenser's old spelling wherever possible. but antiquity was part of Spenser's aim.

Sir Walter Ralegh The Inaugurators of the Golden Age of English Poem presents a historical contrast. Sidney was a gentleman who did not print, but his work survives in many manuscripts. None of Spenser's verses have survived in manuscript. He was a scholar who, for all his professionalism, relied on the employment and protection of the Crown. The next stage is marked by Marlowe (born 1564), a poor scholar at Kings School, Canterbury and Cambridge. He also worked for the Crown but achieved early theatricality [p. 98]

Sir Walter Ralegh (1552-1618) with ruff and lace in hair. Miniature by Nicholas Hilliard, 4.8 cm x 4.2 cm. a hit with Tamburlaine in 1587. Middle-class Shakespeare (also born 1564) did not attend university, but earned his living by acting and writing for a commercial theatre, sharing the profits, publishing poetry only when the theaters were closed . Great lords and ladies wrote but did not earn a living: Henry VIII, Elizabeth I and her Earls of Oxford and Essex all wrote well, and the Earl of Surrey and the Countess of Pembroke better than well. But writing was a part of them. Henry wrote good music. Elizabeth translated Boethius and wrote it in a beautiful Italian hand. The belief that the gentry did not make a living from writing is evidenced by Sir Walter Ralegh (c. 1552-1618), the son of a country gentleman who spoke widely in Devonshire throughout his life. A national personality, he was a poet of great talent, almost non-typographic, an amateur. His thirty surviving poems are scattered gestures surrounding a great personality. Some cannot be removed from career and patronage, such as The Ocean to Cynthia (published in 1870) and "I Thought I Saw the Grave where Laura lay". He claims that with The Faerie Queene (aimed at Ralegh), Elizabeth's reputation eclipses that of Laura Petrarch. Poems printed by Ralegh advertise the thwarted ambition. A brave soldier and leading Virginia settler, he became a favorite of the queen and was knighted in 1584. But in 1592, an affair with a bridesmaid fell out of favor. He wrote briefly in the Tower, "Like false dreams, so my joys are gone" and his longest poem, "When you come from the holy land": "When you came from the holy land of Walsinghame, I did not know you with true my love. By the way, how did you come?” How can I meet your true love who has met many

When I went to the holy land, what came, what went? [P 99] It is neither white nor brown, But as the heavens are beautiful, None has such divine form on earth or air. A pilgrim returning from Walsingham (St Mary's Shrine in Norfolk) recognizes this 'her': Elizabeth's hair was red. Ralegha's ballad (in anapaesta) is energetic, dignified and plaintive. The decisive move marks the taunts of "The Lie" ("Go, soul, guest of the body, / On a thankless errand"), which contains a memorable message: Tell the court that it shines And shines like rotten wood. Tell the church it shows what is good and what is not, if the church and the court answer, let them lie. Sentenced to death for conspiring against Jacob's accession to the throne, Ralegh was released from the Tower in 1616 to lead an expedition to the golden kingdom of El Dorado, which he claimed existed in Guyana. Not finding him, his men burned the Spanish settlement. on his return in 1618 he was beheaded. Some of the Tower poems, such as "Even So Is Time," transcend his frustrations to re-express the moral conviction of Tudor's earlier poems in the simpler forms in which he excelled. A similar moral verse from the "Pilgrimage of a Passionate Man," formerly by Ralegh, has recently been recast in red. anonymous denying Catholic. Give me my shell of peace, my staff of faith to walk by, my book of joy, my immortal diet, my bottle of salvation, my robe of glory, the true measure of hope, And so I will go for pilgrimage. Ralegh's Dismal History of the World (1614) rightly has its famous conclusion: O eloquent, just, and mighty Death! Which no one could advise, you were convinced. where no one dared, you did. And whom the whole world flattered, you drove him out of the world and despised him. you have collected all the far-fetched grandeur, all the pride, cruelty, and ambition of man, and covered it all in these two narrow words: Hick jacket! [Here lies...] Dramatic everyday life is close to the heart of Elizabethan literature. Ralegh, embodying the extreme ambitions of his age, collapsed, tried to recover, then wrote and rewrote his epitaph.

The Jacobites After Sidney and Spenser Harvest. Shakespeare aside, the 1590s may be the richest decade in the history of English poetry. Suddenly "over thirty poets of at least some talent are known to have written" (Emrys Jones) - among them John Donne, who before 1600 wrote satires, elegies and some libertarian poems. no drama. The great flourishing of English poetry was in the years 1375-1400, 1590-1610 and 1798-1824. Ricardo [p. 100] Non-dramatic poets of the 1590s Sir Walter Ralegh (c.1552-1618: executed) John Lyly (c.1554-1606) Fulke Greville (1554-1628) George Chapman (?1559-1631.J.Southwell) ) -95: executed) Samuel Daniel (ca. 1563-1619) Michael Drayton (1563-1631)

Christopher Marlowe (1564-93: zabity) William Shakespeare (1564-1616) Thomas Nashe (1567-1601) Thomas Campion (1567-1620) Sir John Davies (1569-1626) John Donne (1572-1631) Ben7-Jonn 1637)

and the romantic constellations have equally great stars (except Shakespeare), but fewer than the "Jacovetians." In Hamlet (1601), the prince wears an inky coat. Jacobean tragedy is very black indeed. The "golden" period of Elizabethan poetry ended in 1588. After Gloriana's heyday, writers took up less ideal subjects. Marlowe wrote about the naked will and the corruption of ambition. Donne mocked human stupidity. Bacon's essays reduced the complaints of the people. The skeptical, analytical mood coincided with a more Calvinist mood towards Catholic Europe. The Elizabethan plantation of Munster brought the cruelty of empire closer to home.

Christopher Marlowe Christopher Marlowe's works predominate over his poems. But "Come with me and be my love" was his favorite, answered Ralegh's "Replies of the Nymph to the Shepherd," and was often parodied. It reworks Latin lyric motifs with grace, just like Raleigh's "Serena" and other texts of the time. Of the Renaissance genres, lyric poetry was closest to its classical standards. In addition to his Ovid, Marlowe also translated Lucan's first book into blank verse. Ovid's elegies are subtle and witty, but Ovid's Hero and Leander have a new kind of brilliance. This Epyllion (short epic) alludes to Ovid's Heroines, but is based on a later Greek version of the story of Leander, who sailed across the Hellespont to woo Hero. Before the advent of university minds—Lily, Lodge, Greene, and Marlowe—Ovid's stories were moralized, as in Golding's Metamorphoses. Hero and Leander, however, is more romance than epic. Marlowe's pleasure, akin to the extremes of sex, becomes a great fantasy: as delicious as meat tastes, so his throat touched and surpassed the whiteness of Pelops' shoulder. I could tell you how soft his breast was And how white his belly And that his immortal fingers have traced That heavenly path with many strange marks That runs along his back, But my naughty pen can scarcely describe the loves of men, many less powerful gods ... The arch of this feigned modesty is as new in English poems as Leander's "strange judgments." (One couplet reads, "There you may see gods in all shapes,/They make violent riots, incest, rapine." Could Golding see that this obscenity is also comic?) Marlowe added homoeroticism to the Greek original. [P 101] In his drama, he was to use the discovery of "classical" sexual luxury. The most general observation, however, is the pure certainty of the couplets. In line 818, when he stops, Marlowe has lost control of the tone but not of the verse. His lines are: "He who loved did not love at first sight." Chapman finished the story with more weight. The Epyllion was in vogue in the 1590s. Shakespeare's attempt at Aphrodite and Adonis is inferior to the Hero and Leander that Marlowe may have written as a student.

Song It was a wonderful time for "twin harmonious sisters, voice and verse," Milton's baroque phrase for sung poem or art song. English music was popular in the 15th century, but poems set to music survived in large numbers from the 16th century. The song echoed at work, at home and in the tavern, outside and in church. The words sung must be singable and their meaning must be immediately taken in, but the words of the 16th and 17th century songs are not, like many later art songs, meaningless except for refrains like "Hey, nonny, nonny" . or in this song in Spring: Spring, sweet spring, is the pleasant king of the year. Then everything blooms, then the girls dance in a circle, The cold does not sting, the beautiful birds sing: Cuckoo, jug, poo-moo, to-vitta-goo! (The "jug-jug, pu-we, to-witta-woo!" represents the songs of the nightingale, peewit, and owl.) This song is from Thomas Nashe's play, as is "Litany in Time of Plague", with the line "Brightness falls from the air". Shakespeare often uses songs in his plays such as Love's Labour's Lost, As You Like It, Twelfth Night and The Tempest. Most of his songs have art that hides art. There are many anonymous songs, from the drunken song "Back and Side Go Bare, Go Bare" to the inventive madrigal "My love in her outfit show her wit". Literary history says little about the anonymous poems that fill popular lyric anthologies, from Tottel's Miscellany (1557) to the Paradise of Delian Devices and a Wonderful Gallery of Brave Inventions to the English Helicon (1601). These figures are often non-traditional: "Thuli, period of cosmography" and "Penelope's constant sends you, careless Odysseus," in catchy metrical hexameters. The harsh teaching of the language encouraged people to enjoy the language.

Thomas Campion Of all songwriters, Thomas Campion (1567-1620), the ingenious composer and mask maker, wrote the best quantitative verse. A classic example is "Red-cheeked Laura, come," praising her dancing perfection. In later versions of this theme, a dancer, a symbol of Platonic harmony, sings. Campion's Laura is accompanied only by her own soft music (and his verbal wit): Rose-cheeked Laura, come, Sing smooth with Your Beauty's Soft Music, or some other Sweet Grace. 5

Beautiful forms flow from divinely framed content:

musical symphony

Heaven is music and the birth of your beauty is heavenly. [P 102] Those dull notes we sing of discord need help to honor. Only pure beloved beauty knows no discord,

10

But still it stirs delight, Like pure springs renewed by the flow, Ever perfect, ever eternal in itself.

15

The matching of syllable length to metrical accent in the trochaic pattern is interrupted twice: with lines 9–10, which highlight the singer's feigned clumsiness; and with iambic in verse 13, where "immovable" means both "immovable" and "continuous." Another Campion poem that imitates the musical effect is "When Corinna sings to her lute." His "My sweetest Lesbia, let's live and love" is one of many excellent modern versions of cataullus vivamus, mea Lesbia, atque amus.

Prose by John Lyly One of the results of the renewed grammar schools was artistic prose of the kind used by Sidney. Its climax was Euphues (1578) by John Lyly (c. 1554-1606), grandson of the author of the standard Latin grammar. Euphes (Gk: 'well-endowed') 'dwelt at Athens, a young gentleman of great inheritance, and of such handsome personality that it was doubted whether he was more connected with Nature for the qualities of his person, or with Fortune for the increase of his fortune. The balancing of "inheritance" and "personality," "nature" and "property," "person" and "property," and other elements of the composition suggest a delight derived from pattern and parallelism, alliteration and artificiality. The court became en vogue, and the style is still evident in the prose of John Milton, generations later. The proposed rhetorical model was that of Cicero, using balanced tropes and rhythms, but Renaissance Ciceronianism is far more artificial than Cicero. It leads to a playful transcendence, as well as in the moral sphere, the exemplary hero Euphues. It happened that this young pixie came to Naples (a place more pleasant than useful, and yet more useful than pious), whose walls and windows looked towards the Sanctuary of Aphrodite rather than the Temple of Vesta [goddess of chastity]. There was all that was needed and ready to seduce the mind to lust or the heart to madness, a court fitter for an atheist than for an Athenian, for Ovid than for Aristotle, for a ungrateful lover than for a divine liver: more more appropriate for Paris than Hector and more appropriate for Flora [goddess of fertility] than Diana. This contrasting style is parodied when Falstaff indoctrinates Prince Hal. The role of the teacher in the style wars of the period is seen by the caricatured pedagogues in Udala's Rhombus and Sir Nathaniel in Shakespeare's Love's Lair Lost: "You have gone to a great feast of tongues and stolen the remains"

Thomas Nashe Thomas Nashe (1567-1601) continues Marlowe's irreverence. His extravagance is suggested by his titles: Pierce Penniless and his Supplication to the Divell [p. 103] (poor writer's complaint), Christ's Tears over Jerusalem (apocalyptic satire), Night Terrors (study of nightmares), The Unfortunate Traveller. Or The Life of Jacke Wilton (overseas escapades), Have with you to Saffron-Walden, Or Gabriel Harveys Hunt is up (pamphlet dispute), The Isle of Dogs (lost game), Lenten Stuffe Nashe (red herring trick, including spoof Hero and Leander) and Summers Last Will and Testament (comedy). Pierce Penniless defends the drama from the Puritans: Our actors are not like the foreign actors, the kind of naughty comedians who have harlots and common-law partners to play women's parts, and do not refrain from indecent words or impure deeds that provoke laughter. but...honorable and full of brave determination, uncomposed like their breeches, whores, and madmen [serial parts in the Italian Commedia dell'Arte] In The Unfortunate Traveler, Nashe laments the Italian influence on the English guest: "From here he brings to the art of atheism the art of subordination, the art of fornication, the art of poison, the art of sodomy." Despite the censorship of the Sunday papers, Nashe was at war with the Puritans, especially Spencer's friend Gabriel Harvey. Such was his aggressiveness that the church authorities ordered "all the books of Nashe and Dr. Harvey to be carried wherever they go, and none of their books ever to be printed."

Richard Hooker's Puritans attacked the Church of England with the anonymous "Marpralate" (priate = bishop) tracts, taking the tone from prayers such as "Lord, cut their teeth" (Psalm 58). Richard tried harder to love his Puritan neighbor

Hooker (1553-1600) in his Laws of Ecclesiastical State, defending the apostolic episcopal order and doctrine of the Church of England, appealing both to natural law and the Bible. His justifiable moderation is suggested in this passage: The best and safest course for you, dear brethren, is to reconsider your actions, to reconsider the matter you have taken in hand, and even to try point by point, argument By argument , with every painstaking accuracy you can afford. lay aside the gall of that bitterness with which your mind has hitherto been filled, and seek the truth kindly.... Hooker's Treatise and Ralegh's History are the chief works of the new English prose.

Further reading Braunmuller, A. R. and M. Hattaway (eds.). The Cambridge Companion to English Renaissance Drama (Cambridge: Cambridge University Press, 1990). Jones, E. (ed.), The New Oxford Book of Sixteenth-Century Verse (Oxford: Oxford University Press, 1992). Fresh and generous selection. Kraye, J. (ed.), The Cambridge Companion to English Renaissance Humanism (Cambridge: Cambridge University Press, 1994). Lewis, C. S., Poetry and Prose in the Sixteenth Century, Excluding Drama (Oxford: Oxford University Press, 1954). A bright, bold, provocative introduction.

[PI. 104]

4. Shakespeare and Drama Overview Shakespeare Family, Early Marriage and Oblivion. First mentioned as an actor and playwright from London at the age of 28, he was at the forefront of the new wave of poetic drama. Kyd and Marlowe both died, leaving him on the scene. For twenty years, he averaged two plays a year: first a comedy and a story (a form he perfected), then a tragedy, and finally a romance. He left early, half of his works being preserved only in the First Folio, introduced by his successor, Jonson.

William Shakespeare The Life of Shakespeare William Shakespeare was born in 1564 in Stratford, a market town on the River Avon in Warwickshire. He was the eldest son and the third of eight children of glove maker John Shakespeare and Mary Arden, daughter of a landowner. In 1568 John was bailiff (mayor) of Stratford. Education at Stratford School was based on Latin grammar, rhetoric and composition. speaking English was forbidden in the upper classes. He would also have learned much from Trinity Church, which William legally attended with his father. There were three brothers and a sister in the house (three sisters died as children), and there were riverside meadows, orchards and parks around the house. He also saw the public life of the city, though his father's share in it was diminished. The walking players visited Stratford and nearby Coventry hosted a performance from the Mystery series at the Corpus Christi feast. He left school, probably at 15, and at 18 married Anne Hathaway, eight years his senior. During the marriage in the church she was expecting a child, born in 1583 and baptized as Susanna. In 1585, Anne gave birth to twins, Hamnet and Judith. The next time we hear of William, in 1592, he is in a London theater attacked in print by a university writer who warns other graduates of the "newcomer" who "supposes himself so able to blast a blank verse the better you." This beginning is "by its own admission the only Shake stage in the country." The Shake stage is Shakespeare, whose name appears in various guises, some of which are playful.

Contents William Shakespeare The Life of Shakespeare Surviving Plays Fortune and Fame Drama Commercial Theater Predecessors Christopher Marlowe Sequence of Plays Stories Richard II Henry IV Henry V Comedy A Midsummer Night's Dream Twelfth Night Poems Tragedy Hamlet King Lear Romance View Romance of Bensev Romance Jonson The Alchemist Vol pone Further reading

[P 105] How did he live between 1579 and 1592, the "lost years"? Nothing is known, but in 1681 an actor whose father knew Shakespeare told John Aubrey that Shakespeare "was a country schoolmaster in his youth." Shakespeare may be William Shakeshaft, apparently a gambler who was left money in the 1581 will of Alexander Houghton, a Catholic landowner in Lancashire. Houghton's neighbor John Cottom was master of Stratford School when William was there. There were prominent Catholics in the Stratford school: after John Cottom left Stratford, his brother was executed as chaplain with Edmund Campion in 1582. Perhaps John Cottom returned to Catholic Lancashire and found a post as a teacher in Houghton Catholic House itself for "Shaft Shaft". who could then join the company of players who came to London. Unproven potential. But the old faith was locally strong, and Shakespeare was a faithful Catholic. The poet's mother, Mary Arden, came from a well-known Catholic family. a cousin was hanged, drawn, and quartered in 1583. Shakespeare's father, John, lost his town in the 1580s and was cited for recusa (did not attend church) in 1592. In 1757, a mason working on his Shakespeare was found hidden under the tiles of the "covenant of the soul," a lengthy statement of faith prepared for Catholics likely to die without a priest, signed "John Shakespeare" at the beginning of each paragraph. This document, since lost, was published in 1790.

The 'First Folio' catalog of Shakespeare's plays, published by his fellow actors Heminges and Condell in 1623, in which eighteen plays were first printed. Cymbeline is more tragedy than comedy.

[P 106] William Shakespeare may sympathize with the Catholics, but he attended church from time to time, as did many "church popes." He was not negative, but nothing that has been written is incompatible with Crypto-Catholicism. His daughter is said to have been 'struck by the papacy': she refused communion at Easter 1606, a few months after the Gunpowder Plot. (On 5 November 1605, a plot by Catholic extremists to blow up Parliament was revealed; the plot had links to Warwickshire.) Her father was later said to have been "dyed a papist". The writings show a positive Christian understanding alongside a questioning Renaissance humanism. The works are full of symbolic representations. they show no signs of the anti-symbolic theology of the Reformation. William kept in touch with Stratford, but his professional life took place in London, where he wrote and performed. He was a partner in the leading company of actors, the Lord Chamberlain's Men, founded in 1594. They performed at court and in the Curtain Theater and their own Globe Theatre, built in 1599. Shakespeare participated in considerable profits, which in 1603 became the King's Men . They played in the field as well as at the Globe and from 1608 at the Blackfriars indoor theatre, especially in winter. In 1596, William's son Hamnet died aged 11. In 1597 William bought the largest house in Stratford, New Place. In 1601 his father died. In 1607, his daughter Zuzana got married. she gave birth to a daughter the following year. In 1609 his mother died. From 1610 he spent more time in Stratford. In February 1616 his daughter Judith married, and on 23 April 1616 he died: he was buried in Holy Trinity Church, Stratford. There, before 1623, a monument was erected to him.

Surviving Plays After his death in 1616, half of Shakespeare's plays went out of print, but in 1623 two of his fellow actors produced an omnibus edition: thirty-six plays in one book

Title page of the First Folio with a portrait engraved by Martin Droeshout. One of two authoritative depictions of Shakespeare. the other is a statue in Holy Trinity Church in Stratford.

[P 107] of nearly nine hundred double-columned pages in a large Folio entitled Comedies, Stories, Folio One sheet of paper. And Tragedies. During the poet's lifetime, nineteen plays were published in small quatrains, pirate typographical terms for large editions that challenged players to produce better quatrains. Later, they also released a book format consisting of quartos of frequently performed plays. 14" to 20" cards. There is no indication that the author corrected the texts of his works. Without the Folio, folded once to take 2 English literature, it would look very different. Without the authorized edition of 1611, leaves (4 pages). In England he would still have a Bible. But if Shakespeare's friends had not printed his plays, half of the quarto book would have been lost on every page (including Macbeth and The Tempest). The sheet is its true folded twice, making 4 monuments. (The suggestion that the plays must have been written by someone else, a man of leaves (8 pages). In 1616 he published his own Works as if he were a classical author. In In Memory of My Beloved Author Mr. William Shakespeare: And What He Left Us, Jonson prefers Shakespeare to earlier English poets, and wishes he could show tragedy in Aeschylus, Euripides, and Sophocles. But in comedy, his Shakespeare could bear the comparison: Of all, this insolent Greece, or haughty Rome sent, Or rose since from their ashes. Triumph, my Britain, you have one to show That all the scenes of F.uropehomage are due. It has not grown old, but for ever!

The conclusion is an apotheosis: Shakespeare, hailed as the 'Sweet Swan of Avon', rises in the sky as the 'constellation', the 'Star of the Poets'. It is a witty, poetic muzzle. But the claim that Shakespeare is not only Europe's greatest playwright, but also "universal" holds up well. Jonson had a high opinion of poetry and was a difficult critic. He wrote of Shakespeare that he "loved the man and honored his memory, idolatry on this side as no other." John Milton wrote in the Second Folio (1632) of the 'deep impression' made by Shakespeare's 'Delphi lines' and echoes Jonson in calling him 'my Shakespeare'. Writers embraced Shakespeare early, critics later. The idolatry that Johnson shunned dates back to the Stratford Jubilee of April 1769, led by David Garrick and James Boswell, when fake relics of "the Bard," as he was called, were sold by the thousands. Since then, Jonson's witty elevation of Shakespeare to the rank of demigod has been taken seriously in Germany and even in France. In 1818, Keats titled the poem "On Sitting Down to Read Again King Lear". The bard was now more read than performed.

Fortune and fame But Shakespeare lives because he is a playwright: his plays are performed in daily performances in the English-speaking world and beyond. He took up the theater when he was entering his prime, a time of general intellectual ferment, cultural self-confidence and linguistic excitement. Materials were available—classical and European literature recreated in translation—and models of English verse from Sidney and Spenser and vivid drama from Lyly, Kyd, and Marlowe. Shakespeare was fortunate that his English remains largely intelligible. Chaucer's "Verray parfit gentil knyght" may be misunderstood: verray meant true, parfit full, and gentil noble. Compared with Chaucer, Shakespeare occupies more [p. 108] the danger of words. however, the senses have changed less since his time. He also lived at the beginning of the modern era: his ideas about the world were shaped by the Christian and humanist ideals that have informed much of what has followed until now. He was lucky at school and at home, then he had to make his way in the world. At the age of 20, he was the father of three children himself. The theater offered him the means to live.

Drama Two centuries have passed since drama moved from the church to the streets, although the Mystery, which presented biblical stories in all-day cycles in the summer holidays, continued well into Shakespeare's time. The Reformation gave you many spectacles and spectacles. The church was intimidated and the theater was the main place to carefully ventilate daily cares. There was a public appetite for drama that explored the interests of a large new audience. Theaters were built by commercial syndicates outside the city, mainly on the south bank of the Thames, a place of entertainment not allowed in the city.

The actors of the Strolling commercial theater did not win: the audience melted when the hat was turned. In the London inns of the 1550s, the patron dropped his penny into a box at the entrance (hence "cash machine"). Then in 1576 James Burbage, a carpenter-actor-impresario, built the Earl of Leicester's Gamers' Theatre, which had a royal patent. It was the first purpose-built permanent public theater. Although its title (and perhaps its shape) alludes to the classical theatre, Burbage would be surprised to learn that what passed through the stages he built was more highly valued than the non-dramatic poetry of his time.

Plan of the Swan Theatre, London: copy of a circa 1596 plan by Johannes de Witt, a Dutch visitor to London. Roof Tectum Porticus Gallery Sedilia Armchairs Entrance Ingressus Mimorum Ideas Actors House Promenade Stage Front Plans Sive Arena Flat space or arena.

[P 109] In 1599 the new Globe stood three stories high, near Southwark Cathedral, surrounded by other theatres, houses, inns, churches, shops, almshouses, cockpits and bears. The Puritans feared the theater. The Court observed this. the projects were licensed. Built by Shakespeare's company from old beams, the Globe Theater could seat 3,000 people - a huge audience, although the atmosphere of the reconstructed modern Globe (opened in 1996) is surprisingly intimate. There were five other major theaters in London at the time, with a population of around 200,000. Ten days counted as a long period, and awakenings were uncommon. new pieces were always needed. Performances were staged in the afternoon in this enclosed courtyard with a covered tent and thatched galleries. Shakespeare mentions "two hours of movement on the stage": there was no scenery to change. As one scene ended, another would begin: the actor would enter and say, "This castle has a nice position," or "Is that the dagger I see before me?", so that the audience knew what to imagine. The audience did not suspend disbelief in the dark theater: they cooperated in the delusion of the day. The performances did not pretend to be real: the sensual, mature Cleopatra was played by a boy, like all the women. The poem itself is a convention, as are the monologue and subtitles. The same goes for invisibility: in daylight, the actor whispers "I'm invisible." He was not invisible to the "earthlings" who stood on the ground at his feet, visible, audible and breathing, crowded around the scene. Any of those who paid a penny to stand could not hear or catch every word that passed. But the strong-sounding and patterned language was attractive in its own right. crowds flocked to hear elaborate sermons. The theater was popular. The Globe can accommodate a significant proportion of Londoners. They participated as in a provincial Italian opera, a Spanish bullfight or a British pantomime. The cultural mix meant that folk vigor and austerity rubbed shoulders with poetry and wit. Shakespeare came with the tide. After 1594, Marlowe and Kyd were both dead, and he was a leading playwright who shared in the profits of his company. He began with the sexual knockout of The Taming of the Shrew, the classic atrocities of Titus Andronicus and the martial displays of Henry VI, but combined action with literary humor in his romantic comedies. The public drama was crude and sophisticated, shocking and complex. private theaters were covered, smaller, quieter. But the theaters pulled high and low, good and rough: it was popularity that gave the medium a cultural power without which the presentation of current and recurring human problems would lack the structure of humanist thought and the drama might lack humor.

The preceding Chapters 2 and 3 followed the drama from the Mystery and Morals, through an interlude, to Academic Roman Comedy and Seneca's Tragedy. Of Shakespeare's direct role models, Jonson wrote, “how far thou hast overshadowed our Lyly, / Either sportive Kyd or Marlowe's mighty line. After Euphues, Thomas Lyly (1554-1606) wrote about the students and choristers of the Chapel Royal, who performed in a private theater built on the ruins of Blackfriars. His Campaspe (1583) told how Alexander loved a beautiful captive but allowed her to marry the artist Apelles, whom he commissioned to paint her. The humanist debate, conducted in elegant prose with choral interludes, showed that grandeur gives way to art. But the great Gloriana proved to be Lyly's poor patron, and the theater and the press did not support the later academic minds: Robert Greene (1558-92), whose plays Friar Bacon and Friar Bungay gave Marlowe evidence of Dr . Faust. and Thomas Lodge (1558-1625), whose prose romance [p. 110] Rosalynde was the source of As You Like It. Lyly is polite, but Greene, Lodge and Nashe wrote for young middle-class customers with mixed tastes. 'Sporty' is not an obvious epithet for Thomas Kyd (1558-94), author of The Spanish Tragedy. or is Hieronymos crazy again? perhaps Johnson thought his art was immature. Kyd pioneered the art of revenge. the performance of his tragedy at the Rose in 1592 may have been a revival. It has an isolated, tortured vigilante, gloomy characters and an extremely complex plot. In the prologue, the spirit cries out for revenge, and a mad Jerome uses a play within a play to avenge his son Horatio. The twisted, frozen lines gain some momentum, but the grisly ending is successfully terrifying. enjoyed great popularity. Kyd may also have written a lost play about Hamlet.

Christopher Marlowe Shakespeare overshadowed Kyd, but learned from his peer, Christopher Marlowe (born 1564), who died in a tavern in 1593. Marlowe announced his talent in Tamburlaine the Great (1587): We will take you to great Theater of War, where you will hear the Scythian Tamburlaine threatening the world in lofty astonishing terms, and lashing kingdoms with his victorious swords. The "strong line" was a hollow pentameter, not used since the time of Gorboduc (1561). Its power comes from the rhythmic energy that allowed Marlowe to launch each "wonderful term" like a rocket. Each line has a final accent that calls for screams. The herdsman Tamburlaine rose to rule the Mongol Empire, humiliating the rulers of Persia, Turkey, Egypt, and Babylon with a ferocity tempered only at the request of his favorite, "divine Zenocrates." His pride that challenges the gods goes unpunished. it just dies. Like the heroes of Marlowe's The Jew of Malta and

The title page of the sixth printing of Marlowe's play, showing Faust provoking the spirits: the devil comes out of the trap door.

[Π 111] Γιατρέ Φάουστος, ο Ταμπουρλέιν είναι ένας αλαζονικός αρχάριος που περιφρονεί τους ανθρώπινους περιορισμούς. Η ρομαντική άποψη της Αναγέννησης έβλεπε τον Δόκτορα Φάουστ να ξεπερνά τις ξεπερασμένες διδασκαλίες όπως ο Γαλιλαίος ή ως σύμβολο των ανθρώπινων φιλοδοξιών όπως ο Φάουστ του Γκαίτε. Όμως ο Φάουστ δεν πιστεύει στην κόλαση και πουλάει την ψυχή του για είκοσι τέσσερα χρόνια διασκέδασης. Η γνώση που αναζητά είναι φτωχή και σπαταλά τις δυνάμεις του σε σχολικά κόλπα. «Φάρσα» σημαίνει γέμιση, και ενώ η αρχή και το τέλος του Φάουστ είναι χρυσαφένια, η μέση του είναι γεμάτη με τα αστεία της κακίας των παλαιών ηθών. μια μορφή που παρέχει επίσης τον Καλό και τον Κακό Άγγελο και τους Διαβόλους που τελικά διεκδικούν τον αμετανόητο αμαρτωλό. Το κλαδί που μπορούσε να μεγαλώσει ίσια κόβεται, Και κάηκε το κλαδί δάφνης του Απόλλωνα που κάποτε φύτρωσε σε αυτόν τον λόγιο άνθρωπο. Ο Φάουστ έφυγε! Ιδού η κολασμένη πτώση του... Το ορθόδοξο ήθος του Επιλόγου μεταμορφώνεται από τη δύναμη και τη μουσική μιας γλώσσας ολοκαίνουργιας στην αγγλική σκηνή. Νωρίτερα, ο Φάουστ είχε επικαλεστεί την εικόνα της Ελένης της Τροίας: «Αυτό είναι το πρόσωπο που εκτόξευσε χιλιάδες πλοία και έκαψε τους γυμνούς πύργους του Ιλίου; Γλυκιά Ελένη, κάνε μου ένα αθάνατο φιλί: Το στόμα της μου ρουφάει την ψυχή, να δεις που πάει. Η καταδίωξη μετατρέπεται σε αυταπάτη: η «αθάνατη» ψυχή του Γιατρού πέφτει θύμα ενός δαιμονικού γένους που επινόησε ο ίδιος. Ο Μάρλοου ειδικεύεται στη λάμψη του πόθου: «Ω, είσαι πιο δίκαιος από τον βραδινό αέρα / Ντυμένος με την ομορφιά των χιλίων αστέρων.» Δανείζει ρητορικά χριστιανικούς στίχους με τον ίδιο τρόπο: «Κοίτα, κοίτα πού ρέει το αίμα του Χριστού. το στερέωμα!" αναφωνεί ο Φάουστ με απόγνωση "Η αμαρτία οδηγεί στην κόλαση, τι κάνει το εντυπωσιακό θέατρο. Η ισχυρή γραμμή του Μάρλοου αντηχεί, αλλά η σβησμένη φιλοδοξία φαίνεται σαρδόνια παρά προνοητική. Ο ήρωας του Εβραίου της Μάλτας ονομάζεται Μπαράμπας, όπως και ο κλέφτης στα Ευαγγέλια που τον γλιτώνει ο όχλος αντί του Ιησού." Ένας πονηρός απατεώνας, ανατινάζει ένα μοναστήρι μοναχών (συμπεριλαμβανομένης της κόρης του που προσηλυτίστηκε) με διαβολική χαρά, αλλά καταλήγει να πέσει σε ένα καζάνι με βραστό λάδι που έχει ετοιμάσει για είναι τόσο ανήθικοι όσο ο Μπαράμπας και δεν έχουν την κυνική του ζέση.Ο Overreacher πέφτει στην Κόλαση· ωστόσο, αυτό το έργο είναι λιγότερο τραγικό από ένα μαύρο κόμικ, μια έκθεση υποκρισίας. Ο πρόλογος, που είπε ο Μακιαβέλ, περιέχει ένα χαρμόσυνο ασεβές δίστιχο: «Θεωρώ τη θρησκεία παιδικό παιχνίδι, / Και θεωρώ ότι δεν υπάρχει αμαρτία παρά άγνοια». Λέει επίσης ο κακός Μακιαβέλ: «Με θαυμάζουν αυτοί που με μισούν περισσότερο». . Αν και «θαυμάζομαι» σημαίνει «έκπληκτος», υποδηλώνει τη γοητεία του Μάρλοου. Οι τελευταίες κραυγές του Βαραβά δείχνουν ότι το αμάρτημα της άγνοιας είναι διαδεδομένο. Το Screams τελειώνει επίσης τον Edward II, το πιο έμπειρο θεατρικό έργο του Marlowe, μια μελέτη για τη λειτουργία της εξουσίας: ένας αδύναμος βασιλιάς χάνει τον θρόνο του από επαναστάτες ευγενείς που εξοργίζονται από τον ομοφυλοφιλικό έρωτά του με τον χαμηλό Gaveston και συνωμοτούν με τη γυναίκα του για να τον ανατρέψουν. Η δολοφονία του Εδουάρδου υπέδειξε στον Σαίξπηρ το μοτίβο του πάθους για τον Ριχάρδο Β'. Συγκριτικά, ο Marlowe είναι ανησυχητικός, συγκλονιστικός, χωρίς τραγική πολυπλοκότητα. αλλά η θειούχα λάμψη του δεν είναι αμυδρή.

Series of plays Shakespeare wrote an average of two plays a year between about 1588-90 and 1611, with the exception of 1592-4 when the plague closed the theatres. His contemporaries saw or read

[P 112] Order of Composition of Dramas Edited from Oxford Shakespeare, ed. S. Wells and G. Taylor (1988). The dates of the first works are speculative. 1590-1 1590-1 1591 1592 1592 1592 1592-3 1592-3 1593-4 1594 1594-5 1595 1595 1595 1596 1596-715 1596-715 598-9

The Two Gentlemen of Verona The Taming of the Shrew 2 Henry VI 3 Henry VI 1 Henry VI Titus Andronicus Richard III Venus and Adonis The Abduction of Lucretia A Comedy of Errors Love's Labour's Lost Richard III Romeo and Juliet A Midsummer Night's Dream King John the Merchant of Venice 1 Henry IV The Merry Wives of Windsor 2 Henry IV Much Ado About Nothing Henry V

1599 1599-1600 1600-1 1601 1602 1593-1603 1603 1603-4 1604-5 1605 1605-6 1606 1606 1607 1608 1316 160

Julius Caesar As You Like It Hamlet Twelfth Night Troilus and Cressida Sonnet Measure for Measure Othello All's Well That Ends Well Timon of Athens King Lear Macbeth Antony and Cleopatra Pericles Coriolanus The Winter's Tale Cymbeline The Tempest Henry VIII Two Noblemen

Shakespeare piece by piece, as we do in the theater or at school. However, the Folio gave readers Shakespeare as a whole, and before we get to the representative works, it is worth looking at the sequence of his works, both chronologically and by genre. It started with romantic comedies and dramas. In the first decade there were nine plays named after the kings of England, ten romantic comedies and two non-historical tragedies. The second decade features more critical comedies, with tragedies and Roman plays followed by four romances, ending with The Tempest. Ten years after Elizabeth's death, he worked with Fletcher on Henry VIII and Two Noble Kinsmen.

Histories The Folio's classification by genre is rough (Greek and Roman stories are classified as tragedies). in comedy and tragedy. He often turned comedy into tragedy and vice versa, irritating classical thinkers. History, refined and defined by Shakespeare, is not a pure or classical art. He wrote a total of ten English histories, recorded in the Folio in the order of the kings' reigns in their titles. But the order of the canon was not the order of composition. The first tetralogy - the three parts of Henry VI and Richard III - was written in 1590-3. We will look at the second tetralogy - Richard II, Henry IV parts 1 and 2 and Henry V - created in the years 1595-99. The Three Plays of Henry VI is a loosely structured spectacle-like epic drama [p. 113] patriotic, military and spectacular. Unlike these dramatized chronicles, Richard III is a drama. The title of the Quarto was The Tragedy of Richard of York and it is tragic in form. Compared to what followed, it is relatively primitive, like The Comedy of Errors, The Madman, and Titus Andronicus, early works based on unsentimental classical precedents. Richard III is based on More's prose The History of Richard III (written 1513 in Latin and English), a study of tyranny. Shakespeare's twisted plot comes from More (see page 80). Compared to medieval chroniclers who construct their narratives in terms of divine providence and personal character, humanists like More wrote detailed history in the style of the Roman historian Tacitus (55-115). Although he is modeled after the character of the MP from Ethics, Richard is not only mischievous. A central character whose soliloquies reveal inner consciousness can be found in the play Morality Everyman, but Richard is the first Shakespearean hero to appear in soliloquy. Shakespeare's reign on the stage ends with Richard III and the coming of the Tudors. One by one the three children of Henry VIII changed the previous religious policy. When Shakespeare began writing, Mary Queen of Scots—the mother of Elizabeth's heir, James VI of Scotland—was losing her mind. Dynastic historiography was dangerous. From 1547, the Tudors ensured that their subjects heard regularly from the pulpit about their duty to obey the Crown. Church attendance was a right, and sermons were read nine times a year on the divine appointment of kings and the duty of submission to order and obedience. A circa 1594 manuscript of a play about Sir Thomas More survives, with six hand inserts, one believed to be Shakespeare's. it did not go up during the queen's lifetime. Ten years after Elizabeth's death, Shakespeare collaborated for Henry VIII. The portraits of More and Catherine of Aragon are fine. Shakespeare's stories are drawn from Hollinsend's Chronicles (1587) and plays such as Woodstock, which recounts the assassination of Thomas Woodstock, uncle of Richard II. On the evening before his attempted coup in 1601, supporters of the Earl of Essex

commissioned a special performance for Richard II. Players initially objected, saying the game was outdated. The Queen said on this occasion that it had been performed forty times (that is, since 1595). It wasn't out of date though, as he also said, "I'm Richard II, don't you know?" Richard was dethroned (and murdered) by the Lancastrians, from whom the Tudors inherited the right to the throne. Essex is lost.

Ριχάρδος Β' Ο Ριχάρδος Β' είναι μια ιστορική τραγωδία, που διαμορφώθηκε σύμφωνα με τον Εδουάρδο Β' Μάρλοου στη διαμόρφωση και τη χειραγώγηση των συμπαθειών μας. Η ανευθυνότητα και η ανικανότητα του βασιλιά φαίνεται ξεκάθαρα σε κάθε έργο, αλλά όταν εκθρονίζεται, αρχίζουμε να τον λυπόμαστε. Ο Έντουαρντ παραμελεί τη χώρα του για τις χάρες του Γκάβεστον. Οι ευγενείς αντίπαλοι του Έντουαρντ είναι λιγότερο συμπαθείς ακόμα και από εκείνον. η γυναίκα και ο γιος του συνωμοτούν εναντίον του. Ο Μάρλοου δείχνει την αδόμητη επίδραση της εξουσίας, η οποία ανακουφίζεται από τις εκρήξεις ομοφυλοφιλικού μανίας. Μετά από ένα καυτό πόκερ και κραυγές, το παιχνίδι τελειώνει με έναν «ηρεμιστικό» νεαρό Edward III. Δεν υπάρχει ηθική σημασία σε μια τέτοια ιστορία. Σε πλήρη αντίθεση, ο Ριχάρδος Β' είναι πλούσιος σε ποίηση και ιδέες. Μέσω του John of Gaunt, δούκα του Λάνκαστερ, ο Σαίξπηρ παρουσιάζει την ποίηση της Αγγλίας ως χριστιανικό βασίλειο, αυτή τη «δεύτερη Εδέμ», αυτή την «ευλογημένη συνωμοσία», αλλά βουτηγμένη στο αίμα και τα δάκρυα του εμφυλίου πολέμου. Ο βασιλιάς είναι «ο χρισμένος βουλευτής του Κυρίου», και το θέαμα είναι συμβολικό, μυστηριακό, συμφωνικό. Ξεκινά με μια αμοιβαία ιπποτική εξέγερση (την οποία ο Richard [σελ. 114] αναιρεί διώχνοντας τους μαχητές) και συνεχίζει με επίσημους, τελετουργικούς στίχους σχεδόν σε όλη τη διάρκεια. Το κεντρικό θέμα είναι το ετοιμοθάνατο όραμα του Gaunt για την Αγγλία όπως θα έπρεπε να είναι και στη συνέχεια όπως είναι τώρα, μισθωμένη στους φορολογικούς φίλους του Richard. Η φεουδαρχική Timehonoured μουσική του Λάνκαστερ τελειώνει με το θάνατό του. Ο Ρίτσαρντ ανακοινώνει με οξυδέρκεια ότι «παίρνουμε στα χέρια μας/Το πιάτο του, τα αγαθά του, τα χρήματά του και τα εδάφη του». Η αποκληρονομικότητα του γιου του Λάνκαστερ, Χένρι Μπόλινγκμπροκ, ανατρέπει την αρχή της διαδοχής με την οποία ο βασιλιάς ανεβαίνει στο θρόνο και δίνει στον επιστρέφοντα Μπόλινγκμπροκ την τέλεια φράση για την πορεία του στην Αγγλία: «Θα πάω για το Λάνκαστερ». Η δράση είναι συμβολική και συμμετρική. Ο Ρίτσαρντ κλαίει για να σταθεί ξανά στο βασίλειό του, αλλά κάθεται για να ακούσει τις θλιβερές ιστορίες βασιλιάδων που πεθαίνουν. ο ήλιος ανατέλλει, αλλά ο Ριχάρδος, που συμβολίζεται από τον ήλιο, πέφτει: «κάτω, κάτω πηγαίνω, σαν λαμπερός Φαέθων,/Θέλοντας να κυριαρχήσω στους απείθαρχους νεφρίτες». Έχει μια σειρά από άριες που θρηνούν τον θάνατό του, χρησιμοποιώντας μια ιερή γλώσσα που στο κρεβάτι του Gaunt τον έκανε να χασμουριέται. Στο Flint Castle, ένα σημείο καμπής, ο Richard πρέπει να «κατέβει» στο επίδοξο Bolingbroke. Ακολουθεί μια συμβολική σκηνή κήπου και μια αυτοενοχοποίηση που ενορχηστρώθηκε στο Westminster Hall, έτσι ώστε ο Henry να μπορεί να «προχωρήσει χωρίς υποψίες» - μια σκηνή που κόπηκε από το Quarto ως πολύ επικίνδυνη. Ο Ερρίκος λέει ότι κάθεται στον βασιλικό θρόνο στο όνομα του Θεού. Ο επίσκοπος του Καρλάιλ επισημαίνει ότι του λείπει η ευλογία του Θεού, κάτι που παραδέχεται ο Ερρίκος. Είναι σκληρός με τους διαπληκτιζόμενους ευγενείς, σε αντίθεση με τον εκνευρισμένο Ρίτσαρντ από την Πράξη Ι. Ο Χένρι ολοκληρώνει το έργο υποσχόμενος να πάει ως προσκυνητής στην Ιερουσαλήμ για να απαλλαγεί από την ενοχή του για τη δολοφονία του Ρίτσαρντ. Στη θέση του χρισμένου του Κυρίου έρχεται ένας αποτελεσματικός πραγματιστής. Ο Ριχάρδος επικαλέστηκε τη θεία κύρωση και δεν έκανε τίποτα. ο σφετεριστής μιλάει τη γλώσσα των νόμων και δεν κάνει λάθος. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αλλά ο «σιωπηλός βασιλιάς» δεν μπορεί τώρα να επικαλεστεί κυρώσεις του παρελθόντος. και διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί. Ο Ριχάρδος Β' είναι η βάση της σειράς τριών θεατρικών έργων που ολοκληρώθηκε από τον Ερρίκο Ε'. Είναι επίσης μια τραγωδία, αλλά ο Ριχάρδος δεν είναι ένας ευγενής τραγικός ήρωας. συγκρίνει το πάθος του με αυτό του Χριστού, αλλά εμείς τον λυπόμαστε λιγότερο από ό,τι εκείνος τον εαυτό του. Ο Σαίξπηρ, ωστόσο, δεν ακολούθησε τους τραγικούς κανόνες που άντλησαν οι θεωρητικοί της Αναγέννησης από τον Αριστοτέλη. Η ιστορία είναι ωμή και ακατάστατη και πρέπει να μαγειρευτεί και να διαμορφωθεί ώστε να ταιριάζει στις μορφές της κωμωδίας και της τραγωδίας. Επιπλέον, όπως σημείωσε ο Sidney, η ιστορία δείχνει ότι οι κακοί ευημερούν, αν και οι πηγές του χρονικού του Σαίξπηρ βρήκαν μια προνοητική αίσθηση σχεδιασμού σε αυτό. Ο σκοπός της τετραλογίας αποκαλύπτεται στην ετοιμοθάνατη ομιλία του Ερρίκου Δ', ο οποίος λέει στον γιο του ότι "η χώρα της επίτευξης [της ενοχής σφετερισμού]/Πηγαίνει μαζί μου στη γη" και ότι η διαδοχή του γιου του είναι "απλή και τακτική". Γιατί ο Ερρίκος Ε' δεν ήταν μόνο ένας ηρωικός νικητής στο Agincourt: άνοιξε το δρόμο για τους Tudors. Παντρεύτηκε την Kate από τη Γαλλία, την έφερε στην Αγγλία και πέθανε, μετά την οποία η Kate παντρεύτηκε τον Owen Tudor, ο οποίος ήταν παππούς του Henry VII, παππού της Elizabeth.

Henry IV Shakespeare provided his basis for the tetralogy. Richard II draws from and transcends seven different sources. It's modeled after Edward II, but it makes Marlowe look flat. Shakespeare's inventiveness is seen in 1 and 2 Henry IV and Henry V, the play is very different from Richard II. They mix verse and prose, high and low, court and tavern, royal camp and rebel camp in a multifaceted depiction of English life. Falstaff's first words: "Now, Hal, what time of day is it, my boy?" they create character as decisively as Henry's opening line, "We are so overwhelmed, so weak with care." Falstaff's hangover, his intimacy with the prince, and his neglect of time are as much a theme as a character. Shakespeare turns the problem of Hull's mythical wilderness into an advantage [p. 115] new people, creating an incredibly attractive companion in Falstaff. Prince Hal studies the common people he will have to lead in the war. he learns their customs and speech and the role he will have to play. The rebellious Hotspur scorns the 'king of smiles' and his attempts at 'popularity'. But acting has now become part of political life: Henry sends men disguised as himself onto the battlefield at Shrewsbury, copies of the kings whom Douglas kills. These multiplied images recognize that the monarchy has lost its sanctity, that the kingdom is a field, and that Hal is a suspect. Hal transforms himself into Prince Henry at Shrewsbury, kills the venerable Hotspur, and, as in a fairy tale, allows Falstaff to take the credit for himself. Shakespeare performed a trick that allowed Hal to touch the tar and not become infected. In 2 Henry IV, we see less of Hal and less of the comic and celebratory side of people's unruly lives, more of his diseases and mean tricks. We also see deception and suspicion in high places. Prince John is cheating. King Henry unfairly accuses Prince Henry of wanting him dead so he can have the crown. In their final interview, she advises her son to be “dizzy with busy minds/Stranger quarrels”: Agincourt diversion! Eastcheap rogues will serve as a shield against the noble king in Henry V. In a rich invention

Ο κ. Justice Shallow θυμάται στο περιβόλι του στο Gloucestershire με τον Falstaff την άτακτη νιότη τους και πώς θα επιστρέψουν οι μέρες του φαγοπότι και της μέθης όταν ο Falstaff γίνει Λόρδος Αρχιδικαστής. Όταν ο Φάλσταφ καταδικάζει τον νέο βασιλιά καθώς επιστρέφει από τη στέψη του, πρέπει να εξοριστεί. αλλά η πιο συμπαθητική από τις κακίες ήταν να καβαλήσω ξανά στο The Merry Wives of Windsor. Ερρίκος Ε' Ο Ερρίκος Ε' ξεκινά λέγοντάς μας ότι πρόκειται για ένα χρονικό που μετατράπηκε σε θεατρικό έργο που διαδραματίζεται στο "εκείνο το ξύλινο Ο" (Σφαίρα), με προλόγους και ρεφρέν, και αναφορές στην "ιστορία". Είναι ένα διαγωνισμό με ηρωικές εικόνες. Ο Ερρίκος παίζει ψύχραιμα τον θρυλικό του ρόλο, αλλά το βράδυ πριν από το Agincourt τον βλέπουμε να προσεύχεται και να υποφέρει και, μεταμφιεσμένος σε κοινό στρατιώτη, συμμετέχει στη διαμάχη του βασιλιά με άλλους στρατιώτες. Βλέπουμε πώς αντιμετωπίζει ευγενείς, προδότες, εχθρούς, στρατιώτες, καπετάνιους, τη γαλλική αυλή, μια πριγκίπισσα. Αλλά δεν συναντά ποτέ τους ανθρώπους του Eastcheap και ο Falstaff πεθαίνει εκτός σκηνής. Σε όλο τον Ερρίκο Ε', βλέπουμε τη σκοτεινή πλευρά της ταπετσαρίας της ιστορίας συνυφασμένη με τη δημόσια πλευρά. Λίγο πριν την ερωτοτροπία της Kate της Γαλλίας, μαθαίνουμε ότι η Doll Tearsheet είναι νεκρή και ο Bardolph θα διευθύνει έναν οίκο ανοχής. Οι κόρες του Χάρφλερ απειλούνται με βιασμό για να κάνουν την πόλη να υποχωρήσει. Η Κέιτ μαθαίνει αγγλικά για να μπορεί να τα παρατήσει. Το έλεος του Χένρι ακολουθείται από μια θυμωμένη δολοφονία κρατουμένων και ένα αστείο για τον Αλέξανδρο «Το Γουρούνι». Το έργο είναι μια προσεκτικά κατασκευασμένη μελέτη για το πώς να γίνεις βασιλιάς και το κόστος του. αλλά παρ' όλη τη γενναιότητα και τα ωραία του λόγια, ο Χένρι οφείλεται σε θαυμασμό και όχι σε άδικη αγάπη, που ζωντανεύει την αφήγηση της Οικονόμου για τον θάνατο ενός από τους «κύρίους στην Αγγλία που είναι τώρα στο κρεβάτι» για τον οποίο ο Χένρι μιλάει στο Agincourt, τον Sir John Falstaff . Κυρία Quickly: Όχι, σίγουρα δεν είναι στην κόλαση. Είναι στην αγκαλιά του Άρθουρ αν ποτέ κάποιος άντρας πήγαινε στην αγκαλιά του Άρθουρ. Και έκανε ένα καλύτερο τέλος και έφυγε σαν να ήταν κάποιο χριστουγεννιάτικο μωρό. Χώρισε μεταξύ δώδεκα και ενός, ακόμη και στο τέλος της εβδομάδας - γιατί αφού την είδα να ψαχουλεύει στα σεντόνια, να παίζει με τα λουλούδια και να χαμογελά με την άκρη του δακτύλου της, ήξερα ότι ήταν μόνο μονόδρομος. Γιατί η μύτη του ήταν κοφτερή σαν φτερό και η φλυαρία των πράσινων χωραφιών. «Πώς τώρα, κύριε Τζον;» αναφώνησα. «Τι, φίλε! Να είσαι χαρούμενος». Φώναξε λοιπόν τρεις τέσσερις φορές: «Θεέ, Θεέ, Θεέ». Τώρα, για να τον παρηγορήσω, του δίνω εντολή να μην σκέφτεται τον Θεό. Ήλπιζα ότι δεν υπήρχε λόγος να ανησυχώ πια για τέτοιες σκέψεις. Μου είπε λοιπόν να βάλω περισσότερα ρούχα στα πόδια του. Έβαλα το χέρι μου στο κρεβάτι και τα άγγιξα, ήταν κρύα. Μετά άγγιξα τα γόνατά του, πάνω κάτω, και όλα ήταν παγωμένα. [Π 116] Τα ιερά ιδανικά της Αγγλίας και του βασιλείου, που καθιερώθηκαν στις αρχές του Ριχάρδου Β' και μετατράπηκαν από τον Ριχάρδο σε θέατρο στο Κάστρο Φλιντ, προδώθηκαν από αυτόν στην πράξη. Ο σφετεριστής διάδοχός του δεν μπορούσε να διεκδικήσει αυτά τα ιδανικά, αν και η κυριαρχία του ήταν δίκαιη και σταθερή. Η Αγγλία οδηγείται τελικά σε μια ξένη νίκη από έναν βασιλιά που είναι πετυχημένος με νόμο και που, όπως αποδεικνύεται, έχει μελετήσει καλά τον λαό του και τον ρόλο του. Αλλά η νέα σχέση μεταξύ της Αγγλίας και του βασιλιά της βασίζεται σε έναν προνοητικό συνδυασμό διαδοχής και επιτυχίας. Όπως υποδεικνύει ο Επίλογος, τον Χάρι του Αγκινκούρ διαδέχθηκε ως βασιλιάς της Γαλλίας και της Αγγλίας ο μικρός Ερρίκος ΣΤ', «το κράτος του οποίου κυβερνούνταν από τόσους πολλούς που έχασαν τη Γαλλία και έκαναν την Αγγλία του να αιμορραγήσει». Ανθρώπινα μιλώντας, οι ιστορίες του Σαίξπηρ κορυφώνονται με τον Ερρίκο IV, ένα έργο που συνδυάζει την έντονη δυσπιστία του Χένρι για τον άγριο γιο του με την κωμική ανευθυνότητα του Eastcheap για να δημιουργήσει ένα ειδύλλιο: Η φαινομενική αγριότητα του Hal είναι η μαθητεία του Henry V. Η σύγκρουση πατέρα-γιου μοιράζεται στις πρόβες Εγώ, με βασιλιά τον Φάλσταφ, και σχεδόν τραγικά σοβαρό στο Β' μέρος. Η συμπερίληψη όλων των ειδών και βαθμών από τον Σαίξπηρ στην ιστορική απεικόνιση της Αγγλίας βοήθησε στον εμπλουτισμό και την οικουμενοποίηση των μετέπειτα τραγωδιών του, ιδιαίτερα του Βασιλιά Ληρ.

Comedy Shakespeare's early plays were mostly comedy and history, a type of play more open and inclusive than tragedy. Comedy came easily to Shakespeare. Half his dramatic output was comic, and his earlier critics, from Johnson to Johnson, preferred his comedies. The writing on his earliest play, The Two Gentlemen of Verona, is now complete. It is a love comedy with familiar ingredients: a prince, young rivals, a father named Antonio, a daughter who disguises herself as a boy to follow her lover, a ring, a glove, a monk's cell, comic servants, a song ("Who is it Sylvia?"). The plot is strongest in The Comedy of Errors, based on the Roman comedy of Plautus (c. 254-184 BC) that Shakespeare would have studied at school, about identical twins with the same name, Antipholus Shakespeare has had enough confidence to give the Antipholus twins identical twin servants named Dromio and deal with the complications. Comedy was easier to write than history: there was a repertoire of Roman comedy and medieval romance, and Lyly's humanistic wit and polish. To write history, Shakespeare had to turn the chronicle into drama, but in comedy he had a store of tricks already proven on the stage - disguise, mistaken identity, contrasting views of the love of men and women, parents and children, masters and servants. Change of perspective, contrast and variety became a structural principle in all his works. Compared to The Two Masters, Henry VI's plays are rudimentary, although Richard III, like The Shrew, is a strong stage play. But nothing in the early stories prepares us for the brilliance of Love's Labour's Lost and the maturity of A Midsummer Night's Dream, a play without immediate sources of plot. In Love's Labour's Lost, the King of Navarre and three friends vow to renounce female company for three years while pursuing wisdom in a "little academy." The Duchess of France and three of her ladies arrive. Men fall in love but don't have the courage to tell each other. the ladies disguise themselves and deceive the men. Their decision to break their vows and woo the ladies is justified by the witty Biron: From women's eyes I receive this doctrine. They still glow with the proper Promethean fire. They are books, plays, academies that show, contain and feed the whole world.

[P 117] In the Interlude of the Nine Worthies, filmed by characters in the comedian's subplot, news arrives of the princess's father's death. The comedy ends not with four weddings, but with a funeral and a year of mourning. The men's attempts to continue their courtship are rebuffed. Byron is reminded by his Lady Rosaline that "The prosperity of wit lies in the ear/He that hears it, never in the tongue/He that does it." He sends him on a charity project and "he is twelve months in the hospital". The play ends with the song of a cuckoo of spring, which is answered by the song of an owl of winter. This "conceited comedy" is based on a game of language and an idea so seductive that its sudden interruption, the loss of the birth of love in death, is a shock. After much cajoling and laughter, the Messenger's black robes deliver the news to the princess before she speaks. Commenting on the action in such a way at the climax testifies to the mastery of the theater. Death interrupts the interlude, after the release of the laborers of love, the cuckoo and the owl follow. Rosaline is the first typically Shakespearean heroine - a woman with a deeper understanding than the man who swears his love to her. Love is madness, but madness is necessary. because stupid mistakes are the only way to learn. Byron: “Let's lose our oath once to find each other. Or perish to keep our oath.'

Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας Η εξυπνάδα και η πολυπλοκότητα του Σαίξπηρ προχωρούν ακόμη περισσότερο στο Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, ένα έργο για τέσσερις γάμους και «το πιο σπάνιο όραμα». Ο πρίγκιπας Θησέας της Αθήνας πρόκειται να παντρευτεί τη βασίλισσα των Αμαζόνων Ιππολύτη. δύο νεαρά ζευγάρια Αθηναίων (μετά από μεγάλη ταραχή σε δάσος κοντά στην Αθήνα) παντρεύονται επίσης. Ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα της Νεράιδας, ο Όμπερον και η Τιτάνια, έχουν μια παθιασμένη διαμάχη για ένα αγόρι από την Ινδία. Ο Oberon κάνει την Titania να ερωτευτεί τον Dole, έναν υφαντή που ετοιμάζει (σε ​​άλλο μέρος του δάσους) ένα έργο για τον γάμο του πρίγκιπα. Η πηγή για το αθηναϊκό μέρος της ιστορίας είναι το Chaucer's Knight's Tale. Ο Σαίξπηρ προσθέτει μια δεύτερη γυναίκα στο τρίγωνο των νεαρών εραστών, ερωτευμένη με έναν άντρα που την περιφρονεί. (Το Four επιτρέπει ένα αίσιο τέλος χωρίς να χάσει μια ζωή.) Ο Puck, ο υπηρέτης του κλασικού Oberon και της Titania, είναι ένα πλάσμα από την αγγλική λαογραφία. Ο Bottom και οι φίλοι του, κατευθείαν από τους δρόμους του Stratford, αποφασίζουν να παίξουν τον Pyramus and Thisbe, την ερωτική τραγωδία από τις Μεταμορφώσεις του Ovid. Ο Σαίξπηρ χορογραφεί με αυτοπεποίθηση αυτά τα ανόμοια στοιχεία σε δράση σε τέσσερα επίπεδα: ο βασιλιάς και η βασίλισσα των παραμυθιών, ο θρυλικός ήρωας και ηρωίδα, οι νέοι εραστές της μόδας και οι Άγγλοι έμποροι. Ο Puck προσθέτει μια υπερφυσική ανατροπή στα αποτελέσματα της αγάπης και του καλοκαιρινού φεγγαριού. Σε σκηνοθεσία Oberon, βάζει το κεφάλι του γαϊδάρου στο κάτω μέρος και στύβει το μαγικό χυμό βοτάνων που προκαλεί αγάπη στο βλέφαρο της Titania. Ξυπνά και λατρεύει το πρώτο πράγμα που βλέπει - τον ανόητο Μπότομ, τον οποίο παίρνει στο κιόσκι του. Ο χυμός της αγάπης προκαλεί το χάος της όπερας ανάμεσα σε τέσσερις νεαρούς εραστές στο δάσος. Αλλά ο Τζακ θα έχει την Τζιλ: Ο Όμπερον βάζει τον Πακ να κανονίσει τα πάντα εγκαίρως για τον γάμο. Η παραμονή του γάμου του πρίγκιπα (και των ερωτευμένων) είναι γεμάτη με το παιχνίδι του Πύραμου και της Θέσβας, εραστές που, πεπεισμένοι ότι ο άλλος είναι νεκρός, αυτοκτονούν. Οι προσπάθειες των αθώων τεχνιτών στην τραγωδία αντιμετωπίζονται με τα γέλια του δικαστηρίου και το κοινό πάντα γελάει με την αυτοκτονία των ερωτευμένων. «πολύ τραγική ευθυμία». Αυτό είναι ένα πολύ ακατάλληλο έργο τέχνης για γάμο. Ο Σαίξπηρ χρησιμοποίησε μια παρόμοια τραγωδία λαθών για να τελειώσει το επόμενο έργο του, Romeo and Uliet. Όπου η κωμωδία αποφεύγει την τραγωδία, ο Σαίξπηρ την αποφεύγει συχνά. Τα πάθη των εραστών στο ξύλο διαβάζονται συμβατικά, αλλά αυτή η προβλεψιμότητα και η εναλλαξιμότητα προορίζεται από τον Σαίξπηρ - όπως επισημαίνει ο Benjamin [σελ. 118] Η όπερα του Britten του 1960 στην οποία τέσσερις φωνές τραγουδούν ντουέτα αγάπης-μίσους που μετατρέπονται στο απόλυτο αρμονικό σύνολο. Η άγρια ​​ζήλια των νεράιδων εκφράζεται με την πληθωρική μπαρόκ ποίηση, ενώ ο παραλογισμός της κατοχής υπονοείται μόνο ελαφρά στην αγάπη της Τιτανικής θεάς για το Βαθύ. Όταν ξύπνησε, ο ευφάνταστος Down λέει: «Είχα ένα πολύ σπάνιο όραμα. Είδα ένα όνειρο που ο άντρας δεν μπορούσε να πει ποιο ήταν το όνειρο. Ο άνθρωπος είναι μόνο γαϊδούρι αν θέλει να εξηγήσει αυτό το όνειρο. Νόμιζα ότι ήμουν - κανείς δεν μπορεί να πει τι. Νόμιζα ότι ήμουν, και νόμιζα ότι είχα - αλλά ένας άντρας είναι μόνο ανόητος αν θέλει να πει αυτό που νόμιζα ότι είχα. Το μάτι του ανθρώπου δεν έχει ακούσει, το αυτί του ανθρώπου δεν έχει δει, το χέρι του ανθρώπου δεν μπορεί να γευτεί, η γλώσσα του δεν μπορεί να καταλάβει, ούτε η καρδιά του να πει ποιο ήταν το όνειρό μου. Θα ζητήσω από τον Peter Quince να γράψει μια μπαλάντα για αυτό το όνειρο. Θα το ονομάσουμε «Βυθικός ύπνος» γιατί δεν έχει πάτο... Το Earth Bottom εκφράζει την χαρά του για τη νεράιδα βασίλισσα με όρους που παρωδούν την αφήγηση του Αγ. Παύλος για τον Παράδεισο (Α' Κορινθίους 2:9). Το θέμα της παράστασης είναι το όνειρο του βυθού: αγάπη, φεγγαρόφως και τρέλα. Η Ιππολύτα παρατηρεί: «Είναι περίεργο, Θησέα μου, τι μιλάνε αυτοί οι εραστές». Ο Θησέας απαντά: Πιο περίεργο παρά αληθινό. Δεν θα πιστέψω ποτέ σε αυτά τα αρχαία παραμύθια ή αυτά τα παραμυθένια παιχνίδια. Οι εραστές και οι τρελοί έχουν εγκέφαλο τόσο βράσιμο, Τέτοιες διαμορφωτικές φαντασιώσεις που καταλαβαίνουν Περισσότερο από ό,τι καταλαβαίνει ο ψυχρός λόγος. Ο τρελός, ο εραστής και ο ποιητής Είναι ευφάνταστοι. ... Και όταν η φαντασία διαμορφώνει πράγματα άγνωστα, η πένα του ποιητή τα αλλάζει σε σχήματα, και τίποτα δεν δίνει στον αέρα Τοπική κατοικία και όνομα ...

To the Athenian mind of Theseus, the story of that night is unbelievable. for Hippolyta it means something real. HIPPOLYTES:

But all the night's tale told, And all their minds so transfigured together, More witness than fanciful images And grows into something of great constancy.

They switch roles in their reactions to the Intermediate. HIPPOLYTA: That's the stupidest thing I ever heard. THESEUS: Only shadows are the best of this kind, a

The worst shadows of actors are not worse if imagination improves them. HIPPOLYTA: Then it must be your imagination, not theirs. THESEUS: If we do not think less of them than they think of themselves, they may pass for excellent people.

This pair of exchanges tells us a lot about Shakespeare's drama. His favorite device was the game within the game: the players become spectators during the game. the audience in the theater are both divine spectators and stupid shadows. Hippolyta, who has found the truth in dreams, cannot accept art. while the rational master lends it his imagination to make up for the inadequacies of images. Are sleep and play the same? Who can we trust? [P 119] That all the world is a stage and all men and women mere actors, as Jaques says in As You Like It, was a common notion. Ralegh's poem says it so well: What is our life? the play of passions, our mirth the music of division, our mothers' bellies in weary homes, where we are ready for this little comedy, Heaven is a wise keen spectator, who sits and keeps marking who is wrong, The our graves that hide We from the searching sun, We are like curtains drawn when the work is done, So we go on playing to our last rest, Only that we die truly, it is no joke. Finally, in The Tempest, Prospero prophesies that the stage, "the great orb itself," will collapse. Shakespeare now produced a number of more mature comedies where the reverse tragedy is much closer, such as in The Merchant of Venice and Much Ado About Nothing. He wrote the romantic tragedy Romeo and Juliet and the political tragedy Julius Caesar. Hamlet was written around 1600, As And As You Like It. Twelfth Night, written in 1601, is further discussed as an example of a mature love comedy. In order of composition, there are what late 19th-century critics called "problem plays," Measure for Measure and All's Well That Ends Well, bittersweet love comedies, and Troilus and Cressida, a sharply satirical version of Trojan love and Greek heroism. While most plays deal with a problem, the moral conundrums these plays face are not resolved by the marriages they end with. Their spirit is satirical, surprising rather than comic. The measure concerns sexual offenses and penalties. An example of purity is the would-be nun Isabella and the Puritan judge Angelo, who were assigned to clean up the evils of Vienna. He pleads for the life of his brother Claudio, who was executed for impregnating his fiancée. the price Angelos asks for is Isabella's virginity. The Duke of Vienna, disguised as a monk, performs a "bed trick" in which Angel sleeps with his fiancée Marianne, mistaking her for Isabella. and a "head" where the murderer is executed instead of Claudio. In the end, the prince unties the knot by tying four more knots, marrying Isabella herself. Marriage is better than a monastery or a brothel: but the theatricality of the prince's waist shows the unsolvableness of the problems. The tragedies that follow Hamlet also deal with intractable problems: the justification of tyrannicide. the corruption of personal honor by ambition and power; and the fate of good in the world.

Marking the middle of Shakespeare's career, Twelfth Night of Twelfth Night is a mature love comedy with a happy ending. Off the coast of Illyria, twins Viola and Sebastian are shipwrecked separately, each thinking the other has drowned. everyone marries well. As in most of Shakespeare's plays about love, the heroine is a girl, Viola. She disguises herself as a boy (Cesario) to avoid detection rather than pursue the young man. Cesario (Viola) is hired by the young Prince Orsino to bring his love to the young Olivia. Both Olivia and Viola mourn their brother. Viola falls in love with Orsina, [p. 120] however, and Olivia falls in love with Cesario. Orsin's first words foreshadowed the theme of longing: If music is love's food, keep playing, Give me excess, excess. Appetite can get sick and die. This strain again experienced fatal decline.

Oh, it came to my ear like a sweet sound Breathing on a bank of violets Stealing and sending forth perfume. Enough, no more, it's not as sweet as before. This play is as much music as it is action: the actors dance in a series of variations of love. Orsino and Olivia overcome the limits of love sickness. When Orsino says that women's hearts do not stop, Viola disagrees: My father had a daughter who loved a man. Perhaps if I were a woman, I should be Your Majesty. ORSINO: And what is her story? VIOLA: Invalid, my lord. She never confessed her love... Viola's love is discreet, patient, not possessive, undisguised. Beneath the luscious strings is a brass scherzo led by Sir Toby Belch, who stays up late devouring his niece Olivia's biscuits and beer and singing loudly, much to Malvolio's disgust. Olivia's manager is, as his name suggests, "tired of self-admiration." He is fooled by a forged letter written by another maid, Maria, into thinking that his lover wants to flirt with her. In a very funny scene, Malvolio's statements convince Olivia that he is mad. Olivia herself is tricked into marrying Viola's missing twin, Sebastian. Viola reveals herself to her renewed Sebastian. Maria marries the worthy Toby and Viola marries her lovely Orsino. The humiliated Malvolio has no mate. as well as Feste the Clown, who performs songs: "My Lady, Where Art Thou?", "Come, Come Death," and "When I Was Young." Feste is one of Shakespeare's finest fools. Henry VIII and James I kept fools by licence. the popes kept one until the 18th century. Shakespeare developed the jester into a choral character. His fools joke, sing, and mock the best—as do the Lord Chamberlain's men. Feste's songs are sad, and the play strikes a balance between what makes romance and fairy tale - discoveries, recognitions, fulfilled promises of love, bringing back a lost twin - and the sense of a world ruled by time that these desired things they don't make it happen. Viola and Sebastian are identical brother and sister. Shakespeare was the father of such twins, of which the boy died at the age of 11. Sexual possessiveness is the theme of A Midsummer Night's Dream and Much Ado. He becomes more persistent in "problem plays" and Hamlet, King Lear, Antony and Cleopatra, and is the subject of Othello and half of The Winter's Tale. Among the many varieties of love explored in Twelfth Night, there is no jealousy. this is Shakespeare's last innocent play.

Τα ποιήματα που έγραψε ο Σαίξπηρ πριν τα 28 του δεν έχουν διασωθεί. Τα καλύτερα μη δραματικά ποιήματά του βρίσκονται σε έναν τόμο με τίτλο Σονέτα του Σαίξπηρ, που εκδόθηκε το 1609. Του [σελ. 121] τα σονέτα ξεκίνησαν το 1593-4, τη χρονιά που δημοσίευσε επίσης την Αφροδίτη και τον Άδωνι και την Απαγωγή της Λουκρητίας, μακροσκελείς στίχους για το σεξουαλικό πάθος με πρότυπο τον Οβίδιο. Σε μια ιστορία προσαρμοσμένη από τις Μεταμορφώσεις, η Αφροδίτη καταδιώκει έναν απρόθυμο νεαρό, τον Άδωνι, ο οποίος πεθαίνει. Η σεξουαλική επιθυμία και η αγάπη απεικονίζονται και συζητούνται. Σε ένα τραγικό επεισόδιο της πρώιμης ρωμαϊκής ιστορίας, ο Ταρκίν βιάζει την ευγενή ητρόνα Λουκρητία, η οποία αυτοκτονεί. Ο Σαίξπηρ δυσκολεύεται να πάρει στα σοβαρά οποιαδήποτε από αυτές τις ιστορίες: η αστεία σεξουαλική κωμωδία είναι πιο επιτυχημένη στο Marlowe's Hero and Leander παρά στο Venus and Adonis. Στα ποιήματα του Σαίξπηρ, η ρητορική κερδίζει την προσοχή σε βάρος της αφήγησης. Η αντίσταση στο σεξουαλικό πάθος είναι κωμική στον Άδωνι, αξιοθαύμαστη στη Λουκρητία, αλλά το επίτευγμα των ποιημάτων δεν βρίσκεται τόσο στην αφήγηση όσο στη δραματική απεικόνιση της ψυχικής κατάστασης του Ταρκίν καθώς προσεγγίζει το έγκλημα. Τα «πνευματώδη βήματα του Ταρκίνου» εφαρμόστηκαν αργότερα στον Μάκβεθ. Το σονέτο (βλ. σελίδα 82) μετέφερε τα μεσαιωνικά δόγματα της αγάπης στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ποίηση. το πρώτο σονέτο στα αγγλικά είναι στο Troilus and Criseyde του Chaucer και τα σονέτα εμφανίζονται στα πρώτα έργα του Shakespeare ως σύμβολα αγάπης. Ο θεατρικός συγγραφέας ακολούθησε το παράδειγμα άλλων σονετιστών συνθέτοντας τα ερωτικά του σονέτα ως ακολουθία. Επέτρεψε σε ορισμένα από αυτά να κυκλοφορούν «μεταξύ των ιδιωτικών του φίλων» πριν από το 1598. Η φαινομενικά μη εξουσιοδοτημένη δημοσίευσή τους το 1609 ίσως δεν ήταν ενάντια στη θέλησή του. Η μυστικότητα ήταν μέρος της σύμβασης του σονέτου, και μεγάλο μέρος αυτής της ανορθόδοξης ακολουθίας δεν είναι διαφανές. Ωστόσο, παρουσιάζει μια κατανοητή ιστορία. Υπάρχουν 126 σονέτα για έναν όμορφο νεαρό και 26 για μια μελαχρινή γυναίκα.Τα ερωτικά ποιήματα προς τον νεαρό κύριο τον παρακαλούν πρώτα να κάνει παιδιά για να μην πεθάνει η ομορφιά του. Ο ποιητής στη συνέχεια ισχυρίζεται ότι η ομορφιά του χαριτωμένου αγοριού δεν θα πεθάνει γιατί αυτά τα ποιήματα θα τον κρατήσουν ζωντανό μέχρι το τέλος του χρόνου. Αποδεικνύεται ότι η φυσική ομορφιά ενός άνδρα δεν ταιριάζει με τη συμπεριφορά του. Η αγάπη του ποιητή είναι ιδανική και ανιδιοτελής, αλλά ο παραλήπτης χρησιμοποιεί ψυχρά την καταστροφική επίδραση της εμφάνισης και της θέσης του. Ο ποιητής προσπαθεί να πιστέψει στο καλύτερο, αλλά η αγωνία του μεγαλώνει και εκρήγνυται από αηδία: «Τα κρινάκια μυρίζουν πολύ χειρότερα από τα ζιζάνια». Στο δωδεκάστιχο σονέτο 126, ο ποιητής απορρίπτει τον ισχυρισμό ότι η ποίηση θα διατηρήσει τη νεανική ομορφιά και την ανιδιοτελή αγάπη - ενάντια στον χρόνο και τον θάνατο. Αν αποτελεί έκπληξη η ανακάλυψη ότι τα Σονέτα εκφράζουν μια ιδανική αγάπη για έναν όμορφο άντρα, θα ήταν μεγαλύτερη έκπληξη για τους αναγνώστες των Σονέτων να διαπιστώσουν ότι η ερωμένη του ποιητή δεν είναι ούτε όμορφη, νέα, ευγενής, αγνή, ούτε αξιοθαύμαστη. Η αγάπη του για τη «γυναίκα με το λάθος χρώμα» είναι σεξουαλική και εμμονική. Οι σεξουαλικές της χάρες την κάνουν «τον κόλπο όπου καβαλάνε όλοι οι άντρες», αλλά η παράνομη σχέση του ποιητή μαζί της απαιτεί μια αμοιβαία εμφάνιση αγάπης. Τέλος, στο σονέτο 144, «Έχω δύο έρωτες, από το επίγραμμα Σύντομη παρηγοριά και απόγνωση», ένα γοητευτικό αγόρι και μια μελαχρινή γυναίκα συναντιούνται σε μια σεξουαλική σχέση που προδίδει τον ποιητή. Η ακολουθία τελειώνει με μια ταπεινωτική αποστροφή που ακολουθείται από δύο παγωμένα επιγράμματα για το ποίημα. εγκαύματα που προκλήθηκαν από τον Έρως, καθώς και μια αφήγηση στίχων 329 γραμμών, το A Lover's Complaint, που

Ορισμένοι τώρα πιστεύουν ότι ξεκίνησε από τον Σαίξπηρ και είναι μέρος του σχεδιασμού του τόμου των Σονέτα. Σε αυτό, μια βοσκοπούλα παραπονιέται ότι έχει παρασυρθεί και εγκαταλειφθεί από έναν νεαρό άνδρα εξαιρετικής ομορφιάς και ευγλωττίας. Αυτό το αντι-ειδυλλιακό εξηγεί το σχέδιο και το θέμα των Σονέτων, καθώς ο «Εραστής» είναι ένας αποπλανητής σε ένα μπουκάλι με κλειδαριά από το 1-126, όπως το βίωσε ένα από τα θύματά του. Ο Τομ λοιπόν έχει τέσσερις βασικούς χαρακτήρες: ένα χαριτωμένο αγόρι, μια μελαχρινή γυναίκα, έναν ποιητή και μια ερειπωμένη υπηρέτρια. Ο Τομ εξερευνά την ανεκπλήρωτη αγάπη. Κανένας από τους έρωτες του ποιητή δεν μπορεί να ικανοποιηθεί: η λατρεία της νεολαίας επειδή είναι άντρας. αγάπη για μια γυναίκα γιατί είναι πόθος. Το παράπονο ενός εραστή δείχνει την ληστρική φύση της σεξουαλικής επιθυμίας, ένα θέμα των μη δραματικών ποιημάτων του Σαίξπηρ. «Com [σελ. 122] παράπονο» συμπληρώνει τη σειρά με τέτοιο σχηματικό τρόπο που απλές βιογραφικές ερμηνείες είναι αδύνατες. Κανένας από τους έρωτες του ποιητή δεν έχει τον κανονικό σκοπό της σεξουαλικής αγάπης, την τεκνοποίηση των παιδιών. Ωστόσο, αυτή η άρρητη ορθοδοξία δίνει νόημα στην επίμονη συμβουλή της «διάδοσης», με την οποία ξεκινά η ακολουθία: «Από τα ωραιότερα πλάσματα που επιθυμούμε να αναπαράγουμε». Αλλά δεν υπάρχει αύξηση. Τα σονέτα του Σαίξπηρ είναι ένας αινιγματικός τόμος και η σειρά φαίνεται με την πρώτη ματιά να είναι μικρότερη από το άθροισμα των μερών της. αλλά ισχύει το αντίθετο. Τα σονέτα προτείνουν μια ιστορία τόσο περίπλοκη όσο και δυστυχισμένη. Αυτό εκπλήσσει όσους γνωρίζουν τα τραγούδια της ανθολογίας - η αισθησιακή γοητεία του έρωτα στο "Shall I compare you to a summer's day" (18). ευγενή συναισθήματα "Μην μου επιτρέψετε να παντρευτώ αληθινά μυαλά" (116). συναίσθημα "Όταν για συνεδρίες γλυκιάς σιωπηλής σκέψης" (30); το μέγεθος "Καθώς τα κύματα κυλούν προς μια πετρώδη ακτή" (60). melancholia 73: Αυτή την εποχή μπορείς να δεις μέσα μου Όταν κίτρινα φύλλα, ή τίποτα, ή λίγα κρέμονται Σε εκείνα τα κλαδιά που τρέμουν στο κρύο, Γυμνούν οι ερειπωμένες χορωδίες όπου τα γλυκά πουλιά τραγουδούσαν αργά. Η έκκληση τέτοιων ποιημάτων δεν μπορεί να απορριφθεί. Σε σύγκριση με άλλα σονέτα, ο Σαίξπηρ γράφει μια πιο ισχυρή γραμμή σε ένα απλούστερο σχήμα ομοιοκαταληξίας, δίνοντας ένα πιο δραματικό μήνυμα. Αλλά αυτά τα υπερβολικά όμορφα ποιήματα, μαζί, είναι πλούσια όχι μόνο σε τέχνη και έκφραση, αλλά και σε δραματική ευφυΐα. Ο γενναιόδωρος ιδεαλισμός τους διεισδύεται σταδιακά από την κατανόηση των αυταπατών της αγάπης. Το Σονέτο 73 τελειώνει, «Είναι αυτό που αντιλαμβάνεσαι που ενισχύει την αγάπη σου / Να αγαπάς καλά αυτό που πρέπει σύντομα να αφήσεις». Είναι ένα κομπλιμέντο προς τον νεαρό που συνέχισε να αναθρέφει τον γερασμένο ποιητή. Αλλά αυτή η ευγενική παραδοχή της ανισότητας σε ηλικία, βαθμό και αγάπη σημαίνει επίσης ότι μια τέτοια ευγενική προσοχή δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Το τέλος κρύβει μια μομφή: το «καλά» μπορεί να είναι ένα παιχνίδι με το όνομα του ποιητή Γουίλ. Τα δύο μεταγενέστερα σονέτα είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένα στα έργα του "Will" ως Desire. Τέτοιες λεζάντες μας καλούν να πάρουμε το «εγώ», τον συγγραφέα-ομιλητή, όπως ο ίδιος ο Σαίξπηρ. Ωστόσο, οι ντετέκτιβ που ταυτίζουν την αγάπη του ποιητή και τον αντίπαλο ποιητή βρίσκονται στο σκοτάδι. Τα σονέτα κινούνται ανάμεσα στους πόλους της αυτοβιογραφίας και του ρομαντισμού του Σίδνεϊ. Αν και ο Σαίξπηρ ακούγεται σαν να μιλούσε ωμά, οι αφηγήσεις πάντα δραματοποιούνται και απειλούνται από αντιπαλότητες που παραμένουν μυστηριώδεις. Το «θα» καλεί τον εαυτό του και τον εαυτό του, αλλά δεν κατονομάζει τους έρωτές του. Υπάρχει ένας τομέας όπου μια δραματοποιημένη φωνή μπορεί να είναι προσωπική. Το «Να σε συγκρίνω με μια καλοκαιρινή μέρα» τελειώνει με το «Όσο οι άντρες μπορούν να αναπνεύσουν και τα μάτια μπορούν να δουν/Τόσο καιρό αυτό, και αυτό σου δίνει ζωή». Ισχυρίζονται ότι αυτό το ποίημα θα ζήσει μέχρι το τέλος του χρόνου, ή όσο οι άνδρες διαβάζουν δυνατά αγγλικά ποιήματα. Η δόξα ανήκει στον Σαίξπηρ. Ωστόσο, η αξίωση πρέπει να παραιτηθεί. Ο ποιητής παραδέχεται στο 126 ότι η φύση «θαύμα αγόρι» πρέπει να δώσει πίσω στον χρόνο, τον εχθρό της ανθρώπινης αγάπης. Δύο χριστιανικά σονέτα, το 55 και το 146, ξεπερνούν τον θάνατο και το τέλος του κόσμου, αλλά η σειρά είναι αυτού του κόσμου. Τα σονέτα του Σαίξπηρ μπορεί να περιέχουν τα μεγαλύτερα ερωτικά μας ποιήματα, αλλά συχνά δεν είναι η νότα «ανατέλλει την αυγή». Η σεκάνς δραματοποιεί τη δυστυχία της αγάπης σε αυτόν τον κόσμο περισσότερο από το μεγαλείο της.

Julius Caesar is based on Thomas North's 1579 edition of Plutarch's Lives of the Noble Greeks and Romans. It is a play of rhetorical power and extraordinary clarity, albeit with a dual focus. The assassination of Caesar was an example of the medieval idea of ​​tragedy: [p. 123] the fall of a great man. Dante placed the murderers of Brutus and Cassius next to Judas in the lowest circle of Hell, because betraying one's master was the worst sin at the time. But Brutus is the other hero of the play, a man of honor who makes a tragic mistake. Reformers such as John Knox (1513-72) justified tyrannicide. But the noble Brutus, for what seems right to him, commits murder, and his murder and betrayal haunt him. However, he is credited with the introspective monologues that characterize Shakespeare's tragic heroes. A more general feature of Shakespeare's drama is the dual dramatic focus on Caesar and Brutus. This duality, with its implicit simile and metaphor of sympathy, was first observed in Richard II, in many plays, and in the title of Antony and Cleopatra. The four great tragedies—Hamlet, Othello, King Lear, and Macbeth—do not conform to a strictly defined formula, except that each ends in the death of the hero, as the comedies end in a marriage. Everyone finds a noble hero in bad shape. Hamlet exclaims, “The time is done. O accursed wickedness! / That I was ever born to make it right. Such incompatibility is one of the foundations of tragedy: Hamlet is a humanitarian prince in a mafia family. Othello is a warrior in a world of love and intrigue. Coriolanus is the Homeric Achilles of modern politics. In Lear's Britain, the good must go into exile or disguise themselves if they are to survive. But Lear is partly responsible for his own tragedy, and Macbeth is almost entirely responsible: he is the one who divides time. Shakespeare did not adhere to a single model of tragedy, despite the enduring popularity of A. C. Bradley's "tragic flaw" theory. In Shakespeare's Tragedy (1904), Bradley famously suggested that each of the tragic heroes had this flaw: ambition in Macbeth, jealousy in Othello. This is falsely true of Aristotle's Poetics, which did not speak of the hero's character except to say that he must be noble, but not so noble that we cannot identify with him. perceptive Aristotle

the analysis was based on action, stating that tragedy resulted from a tragic mistake—as when Oedipus married his mother out of ignorance—rather than from a character flaw such as jealousy. Tragedies can be understood without Aristotle, even if Shakespeare was familiar with Aristotle's view that tragedy evokes feelings of "pity and fear" - as implied by the words "woe or wonder" in Horace's closing lines Hamlet: “What will you see? / If some misfortune or miracle interrupts your quest. Shakespeare does not exemplify the unity of focus or unity of action that Aristotle admires: Hamlet is extremely complex, and in Gloucester and His Sons, King Lear is secondary.

Άμλετ Όποιες κι αν ήταν οι απόψεις του για την τραγωδία, ο Σαίξπηρ έμαθε το είδος από τις τραγωδίες που είδε όταν ήρθε στο Λονδίνο, όπως τα έργα εκδίκησης του Τόμας Κιντ. Αυτό επηρεάστηκε από το παράδειγμα του «δράματος στην ντουλάπα» του Ρομάν Σενέκα, που γράφτηκε για ανάγνωση, όχι για παιχνίδι. Ο Τόμας Νάσε έγραψε το 1589 ότι «Ο Αγγλικός Σενέκας που διαβάζεται υπό το φως των κεριών παράγει πολλές καλές προτάσεις, όπως «Το αίμα είναι ζητιάνος» και ούτω καθεξής: και αν του φερθείτε ειλικρινά ένα παγωμένο πρωινό θα σας δώσει ολόκληρους Άμλετ, θα πρέπει να πω χούφτες. τραγικών λόγων». Ο Άμλετ του Σαίξπηρ είναι μια τέτοια χούφτα και βασίζεται σε γνώσεις ενός προηγούμενου έργου του Άμλετ, πιθανότατα του Kyd και τώρα χαμένο. Στο τελικό συμπέρασμά του, ο Οράτιος δίνει τη συνταγή που έκανε την τραγωδία δημοφιλής: Θα ακούσετε για σαρκικές, αιματηρές και αφύσικες πράξεις, Για τυχαίες κρίσεις, Για τυχαίες σφαγές, Για θάνατο από πονηριά και αναγκαστική αιτία. Και ως αποτέλεσμα, οι στόχοι μπέρδεψαν τους Fallen για τα κεφάλια των εφευρετών. [Π 124] Ο κόσμος του Σενέκα και της Ελισαβετιανής και Ιακωβικής τραγωδίας είναι ηθικά διεφθαρμένος, το περιστατικό και η συγκλονιστική γλώσσα τους: κακόβουλες ίντριγκες, πονηρός θάνατος, τρέλα. Ο Άμλετ τα έχει όλα και η περίπλοκη πλοκή του αντιμετωπίζεται με απόλυτη επιδεξιότητα. Αλλά είναι ένα εντελώς νέο είδος διασκέδασης, γιατί στους μεγάλους μονολόγους του έχουμε άνευ προηγουμένου πρόσβαση στις σκέψεις και τα συναισθήματα του Άμλετ, ενός αξιοθαύμαστου ήρωα σε έναν τρομακτικό κόσμο. Ο πρίγκιπας είναι «η προσδοκία και το ρόδο μιας όμορφης πολιτείας», ο ιδανικός πρίγκιπας της Αναγέννησης που θρηνεί η Οφηλία. Ο εν δυνάμει κληρονόμος γνωρίζει το ανθρωπιστικό ιδεώδες της ανθρώπινης φύσης: «Τι δουλειά είναι ο άνθρωπος!». Αλλά στην πράξη σε μια φυλακή της Δανίας, «ο άνθρωπος δεν με εντυπωσιάζει». Ο Άμλετ σκέφτεται, ελέγχει την ενοχή του βασιλιά, ξεπερνά αυτούς που τον φρουρούν, κατηγορεί τη μητέρα του, αλλά δεν κάνει τίποτα. Η τρέλα του προσποιείται, αλλά δηλητηριάζεται από το κακό γύρω του, εκφοβίζοντας την Οφηλία, χαρίζοντας τη ζωή του Κλαύδιου όταν τον βρει να προσεύχεται σε περίπτωση που ο Κλαύδιος σωθεί από την αιώνια τιμωρία. (Ο λόγος για τον οποίο δεν γίνεται η εκδίκηση είναι "πολύ τρομερός για να διαβάσω ή να πω" - Τζόνσον.) Η τραγωδία της εκδίκησης είναι η δράση, και η δράση που αναβάλλεται τόσο πολύ προσθέτει την ένταση. Μόνο όταν ο Άμλετ σταλεί στην Αγγλία για να πεθάνει, μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ανακουφίζεται όταν τον προκαλούν σε μονομαχία. μόλις αρπάξει από την ατυχία, μπορεί να λειτουργήσει. Το κοινό μοιράζεται την ανακούφισή του. Η ύφανση του θανάτου στην τελευταία σκηνή του Άμλετ δίνει επίσης μια περίεργη αισθητική ικανοποίηση που χαρακτηρίζει την τραγωδία: αν πρέπει να συμβούν τέτοια τρομερά πράγματα, τότε έτσι πρέπει να συμβούν. Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα και ο Ιούλιος Καίσαρας βασίζονται σε προηγούμενα έργα ή τύπους παιχνιδιού. Οι μεταγενέστερες τραγωδίες του Σαίξπηρ είναι πιο πρωτότυπες. Λόγω της εθνικής του φύσης, ο Οθέλλος μπορεί να είναι το πιο κοντινό πράγμα στην τραγωδία για το σύγχρονο κοινό. Ο Μάκβεθ είναι ο πιο έντονος, ξαφνικός, λιτός. Ο Αντώνιος και η Κλεοπάτρα είναι οι πιο επεκτατικοί στη γλώσσα και τα συναισθήματα. Αλλά υπάρχει χώρος να συζητηθεί μόνο η πιο κραυγαλέα τραγωδία του Σαίξπηρ.

King Lear King Lear is more moral than any other tragedy. It is a play of good and evil, a parable with a touch of character psychology. It begins like a fairy tale: the old king asks his three daughters to say which of them loves him the most. His youngest, Cordelia, loves him but is not ready to outbid her sisters for the richest part of the kingdom. The plot also has a fairytale ending in which the good brother Edgar defeats the evil brother Edmund in a duel. Virtue triumphs here, but not in the main story. It ends with a short scene introduced by the director: "Enter Lear with Cordelia in your arms." Lear asks: Why should a dog, a horse, a rat have life and you not breathe at all? You will never, never, never, never, never, never come again. Undo this button. Thank you sir. Samuel Johnson (1709-84) edited Shakespeare in his fifties. He recounts that many years ago he was so shaken by Cordelia's death that "I don't know if I ever stopped to re-read the last scenes of the play" - until he had to edit it. For "Shakespeare has allowed Cordelia's virtue to perish in a just cause, contrary to the natural ideals of justice, the hope of the reader, and, still more strangely, the faith of the chroniclers." Johnson's reaction was surprising. only in his power; Nahum Tate adapted Lear in 1681 to give it a happy ending in which Edgar marries Cordelia, and this version of the play remained on the stage until the early 19th century. Why does Shakespeare depart from his sources and hang Cordelia? It seems that in this play Shakespeare wanted to show the worst pain and [p. 125] the worst evil that a man can feel and do. As usual with him, he is surrounded by family. Edgar asks which is the "worst," and as Lear carries the dead Cordelia onstage, Kent asks, "Is this the promised end?" – reference to Doomsday. Bad is good for most of the show. Lear's suffering at being thrown into the storm by his daughters Goneril and Regan drives him mad. Lear's son-in-law, Cornwall, puts out the eyes of the loyal Duke of Gloucester,

στέλνοντάς τον «να μυρίσει το δρόμο του προς το Ντόβερ». Αυτές οι μεγαλύτερες κόρες είναι τέρατα σκληρότητας και λαγνείας. Ο Έντμουντ, ο νόθος γιος του Γκλόστερ, καταστρέφει τον αδελφό και τον πατέρα του. Οι κραυγές του Ληρ στο αγκυροβόλιο, η συνάντησή του με τον Γκλόστερ στην παραλία και η τελευταία σκηνή του έργου είναι απαίσια για ανάγνωση και παρακολούθηση. Τίποτα στην αγγλική γλώσσα δεν συγκρίνεται με τις σκηνές του Lear, the Fool και Edgar on the Moor. Τα επεισόδια του Ληρ φτάνουν σε ένα μεγαλείο που ξεπερνά κάθε τι στην κοσμική λογοτεχνία. Η αρετή δεν θριαμβεύει στον Ληρ, αλλά η κακία αποτυγχάνει παταγωδώς. Η Cordelia, ο Kent και ο Edgar είναι τόσο καλοί όσο ο Goneril, ο Regan, ο Edmund και η Cornwall είναι κακοί. Μετά τον απαγχονισμό της Cordelia, ο Lear πεθαίνει και ο Kent πρόκειται να ακολουθήσει τον αφέντη του. Ο Έντγκαρ μένει να πει τις τελευταίες γραμμές: Σε αυτή τη θλιβερή στιγμή, πρέπει να υπακούμε, να λέμε αυτό που νιώθουμε, όχι αυτό που πρέπει. Ο μεγαλύτερος γέννησε τα περισσότερα: εμείς οι νέοι δεν θα δούμε τόσα πολλά, ούτε θα ζήσουμε τόσο πολύ. Νιώθουμε αυτό που λέει ο Έντγκαρ όταν βλέπουμε τα μεγαλύτερα βάσανα που μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος. Ωστόσο, το κακό έχει χάσει: ο Έντγκαρ νικά τον Έντμουντ. Ο Goneril σκοτώνει τον Regan και τον εαυτό του. Ο Καλός τελικά θριαμβεύει εις βάρος της ζωής του Γκλόστερ, του Ληρ, της Κορντέλια και του Κεντ. Πολύ νωρίτερα, ο δούκας της Κορνουάλης είχε τραυματιστεί θανάσιμα από έναν υπηρέτη του πιστού δούκα του Γκλόστερ, ο οποίος το είχε δει με το μάτι που είχε απομείνει τότε. Παιδιά με σκληρή μεταχείριση σώζουν τη ζωή των γονιών τους: Ο Έντγκαρ βοηθά τον τυφλό πατέρα του, η Κορντέλια τον τρελό πατέρα της. Στον πρόλογο της Tess (1891), ο Thomas Hardy υποθέτει ότι ο Σαίξπηρ επιβεβαιώνει τα λόγια του τυφλωμένου Gloucester: «Όπως οι μύγες για τα διαλυμένα αγόρια, είμαστε για τους θεούς». Μας σκοτώνουν για πλάκα». Ο Γκλόστερ προφέρει αυτά τα λόγια παρουσία του τραυματισμένου γιου του Έντγκαρ, ο οποίος, μεταμφιεσμένος σε ζητιάνο, φροντίζει τον πατέρα του, σώζοντάς τον δύο φορές από την απόγνωση και την αυτοκτονία. Τελικά αποκαλύπτεται στον πατέρα του και μετά, στο άκουσμα της αληθινής ιστορίας της συμπεριφοράς του γιου του, η καρδιά του Γκλόστερ «έσκασε σε γέλια». Αυτό το παράδοξο μορφασμού δίνει στους θεατές μια ιδέα: όχι αλίμονο ή απορία, αλλά αλίμονο και απορία. Προηγουμένως τρελός και εξαντλημένος, ο Ληρ διασώθηκε, περιποιήθηκε, αφέθηκε να κοιμηθεί, πλύθηκε, ντύθηκε με καινούργια ρούχα και επανήλθε στη ζωή υπό τους ήχους μουσικής από την κόρη του. Νιώθει ανάξιος και ανόητος και ζητά συγχώρεση δύο φορές. Όταν τους ξανασυλλαμβάνουν οι εχθροί και τους στέλνουν μαζί στη φυλακή, ο Ληρ χαίρεται: «Έλα, πάμε στη φυλακή: / Μόνο εμείς οι δυο θα τραγουδήσουμε σαν πουλιά στο κλουβί: / Όταν μου ζητήσεις την ευλογία μου, Θα γονατίσω / Και θα σου ζητήσω συγχώρεση.» Προσθέτει: «Σε τέτοιες θυσίες, Κορδέλια μου, / Οι ίδιοι οι θεοί ρίχνουν θυμίαμα.» Ο Έντγκαρ είπε στον νικημένο Έντμουντ: «Ας ανταλλάξουμε ελεημοσύνη». Ο Τζόνσον παρατηρεί, «Ο συγγραφέας μας παραμελεί να δώσει στους παγανιστές του χριστιανικά συναισθήματα και πρακτικές». Ο Edmund μετανιώνει - πολύ αργά για να σώσει την Cordelia. Ο Ληρ ευχαριστεί τον άντρα για την αναίρεση του κουμπιού και τον αποκαλεί σερ. Το έργο είναι μια μάχη μεταξύ καλού και κακού - μια τέχνη μάλλον παρά μια πραγματεία, αλλά μια πάλη στην οποία βασίζεται η απόγνωση. Ο Χριστιανισμός δεν προσποιείται ότι το καλό ανταμείβεται σε αυτόν τον κόσμο. Ο Johnson λέει ότι η αρετή της Cordelia πεθαίνει για έναν δίκαιο σκοπό: θα ήταν [σελ. 126] ​​θα ήταν πιο ακριβές να πούμε ότι η Cordelia χάνεται αλλά η αρετή της όχι. Εδώ ο Σαίξπηρ αφήνει τη διαμάχη, τη στιγμή του θανάτου, μεταξύ αυτού του κόσμου και του άλλου. Αξίζει να αναλυθεί η προτελευταία σκηνή του Ληρ, μια ματιά του Σαίξπηρ στη δουλειά. Πριν από τη μάχη μεταξύ των στρατών της Cordelia και του Lear από τη μια πλευρά και της Cornwall, Goneril και Regan από την άλλη, ο Edgar ζητά από τον πατέρα του, Gloucester, να τον περιμένει. ΠΡΑΞΗ V, ΣΚΗΝΗ 2: Εσωτερικό άγχος. Μπείτε με τύμπανο και χρώματα, ο Lear, η Cordelia και οι στρατιώτες πάνω από τη σκηνή. πήγαινε έξω. Ο Έντγκαρ, μεταμφιεσμένος σε αγρότη, μπαίνει, οδηγώντας τον τυφλό δούκα του Γκλόστερ. EDGAR: Ορίστε, πατέρα, πάρε τη σκιά αυτού του δέντρου για τον καλό σου οικοδεσπότη. προσευχηθείτε να ανθίσει η δεξιά πτέρυγα. Αν ποτέ επιστρέψω κοντά σου, θα σου φέρω παρηγοριά. ΓΚΛΟΥΣΕΣΤΕΡ: Η Γκρέις έρχεται μαζί σου. Βγείτε από τον Edgar Alarum και αποσυρθείτε μέσα. Μπείτε ο Έντγκαρ Εντγκάρ: Φύγε, γέρο. Δώσε μου το χέρι σου. Μακριά. Ο Βασιλιάς Ληρ έχασε, αυτός και η κόρη του Ταέν. Τα 5 λαμβάνονται GLOC: Όχι άλλο, κύριε. Ένας άνθρωπος μπορεί να σαπίσει και εδώ. EDGAR: Τι, πάλι σε κακές σκέψεις; Οι άνθρωποι πρέπει να αντέξουν την αναχώρησή Του από εδώ καθώς και τον ερχομό τους εδώ. Η ωριμότητα είναι το παν. Βιάσου. GLOC: Και αυτό είναι αλήθεια. 10 Έξοδος από τον Έντγκαρ και τον αποχαιρετισμό του Γκλόστερ, ο Έντγκαρ στη γραμμή 3 σημαίνει ότι θα χαθεί ή θα πεθάνει. Ωστόσο, οι προσευχές του τυφλού Gloucester, αν υπήρχαν, δεν απαντήθηκαν. Ο Έντγκαρ δεν του προσφέρει καμία παρηγοριά. Ο Γκλόστερ θέλει να μείνει. δεν τον νοιάζει αν τον πιάσουν σαν τον Ληρ. Αλλά ο Έντγκαρ δεν άφησε τον πατέρα του να θρηνήσει. του υπενθυμίζει ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι έτοιμοι να πεθάνουν, όχι να επιλέξουν τη στιγμή του θανάτου. Το κύριο βάρος της σκηνής δίνεται στις γραμμές 5 και 10. Αλλά το δέντρο προσθέτει πολλά: το δέντρο σε συνδυασμό με τις λέξεις "σήψη" και "ωριμότητα" ανεβάζει την ευγένεια στις γραμμές 1-4 και τη σοφία στις γραμμές 8-9 σε κάτι συνειδητά χριστιανός. Το δέντρο βοηθά τον Έντγκαρ να μας υπενθυμίσει ότι οι άνθρωποι, όπως τα φρούτα, δεν επιλέγουν να έρθουν στον κόσμο. και ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιλέξουν να πέσουν και να σαπίσουν, αλλά πρέπει να είναι πρόθυμοι να πεθάνουν από τον Θεό. Με ένα δέντρο και μερικές απλές λέξεις - και χωρίς αναφορά σε δέντρα στην Εδέμ ή στον Γολγοθά - μπορούν να γίνουν πολλά σε δέκα στίχους.

Shakespeare did not go deeper into tragedy than King Lear. Macbeth, Antony, and Coriolanus are later, not darker. Although Macbeth's vivid soliloquies draw us so strongly into his mind, his evil is far more serious than Lear's arrogance, and the poetic justice he eluded at Lear's end is inescapable in Macbeth.

Ειδύλλια Ο Σαίξπηρ έκλεισε την καριέρα του με ειδύλλια και τραγικοκομωδίες. Τα έργα του δεν εκφράζουν τις απόψεις του, αλλά η επιλογή του θέματος υποδηλώνει μεταβαλλόμενα ενδιαφέροντα. Στα πρόσφατα έργα του εστιάζει στη σχέση πατέρα-κόρης. Ο ισχυρός και συχνά ανατρεπτικός ρόλος της σεξουαλικής έλξης στο έργο του Σαίξπηρ, ξεκινώντας από τον Άμλετ, παίρνει διαφορετική τροπή μετά τον Αντώνιο. Σονέτα, Measure for Measure, Troilus, Hamlet, Othello και Lear δείχνουν τη δύναμη του σεξουαλικού πάθους να καταστρέφει άλλους δεσμούς. Οι επιθέσεις του Άμλετ στην τιμή των γυναικών δείχνουν ότι το μυαλό του έχει μολυνθεί. Μέσα στην τρέλα του, ο Ληρ σκέφτηκε ότι αφού τον καταδίωξαν τα παιδιά του, θα έπρεπε να είναι [σελ. 127] όχι άλλα παιδιά, όχι άλλη τεκνοποίηση. Όταν ο Μάκβεθ διστάζει να σκοτώσει τον Ντάνκαν, η γυναίκα του τον κοροϊδεύει για την έλλειψη ανδρισμού του. Ο Ιάγκο δοκιμάζει την ανδρική τιμή του Οθέλλου με ιστορίες για τη μοιχεία της Δεσδαιμόνας. Ο Αντώνιος ζυγίζει την τιμή και τη σεξουαλική αγάπη σε μια πιο τραγικοκομική ισορροπία. Η σχέση των παιδιών με τον ήρωα είναι κεντρική μόνο στον Ληρ και στον Μάκβεθ, αλλά πρέπει να γίνει κεντρική. Στον Ληρ, η σεξουαλική επιρροή του Έντμουντ πάνω στον Γκόνεριλ και τη Ρίγκαν αποκαλύπτει τερατώδες, ενώ η κατανόηση της ανησυχίας της Κορδέλια για τον πατέρα της είναι υποδειγματική, αγνή, ιερή. Τον ξαναζωντανεύει, τον φέρνει, όπως λέει, από τον τάφο. Η ηθική ανάσταση ενός πατέρα μέσω μιας κόρης που άξιζε καλύτερα είναι το θέμα των τεσσάρων από τα πέντε τελευταία έργα που έγραψε ο Σαίξπηρ πριν αποσυρθεί στο Στράτφορντ: Περικλής, Κυμπελίνη, Η ιστορία του χειμώνα και η τρικυμία. Η σεξουαλική ζήλια είναι ένα κύριο θέμα μόνο στο The Winter's Tale, όπου η ζηλιάρης υποψία του Λεόντες για την πιστότητα της γυναίκας του είναι (σε ​​αντίθεση με τη ζήλια προηγούμενων έργων) χωρίς καμία δικαιολογία. Ο Λεόντης ζητά από την Ερμιόνη να πείσει τον παλιό του φίλο να μείνει και μετά παρερμηνεύει παράφορα μια από τις ανταλλαγές τους. Σε μια κρίση ζήλιας, καταστρέφει την οικογένειά του. Οι θεοί δηλώνουν ότι έκανε λάθος. έχει μετανοήσει για πολλά χρόνια. στη συνέχεια ανακαινίστηκε θαυμάσια. Οι γυναίκες παίζουν το ρόλο των αγγέλων και των υπουργών της χάριτος. Τα ονόματά τους είναι ξεκάθαρα συμβολικά: Cordelia, Marina, Innogen, Perdita, Miranda. Οι γενιές άλλαξαν: το 1607, το πρώτο παιδί του Σαίξπηρ, η Σουζάνα, παντρεύτηκε έναν γιατρό από το Στράτφορντ και γέννησε την πρώτη της εγγονή, την Ελισάβετ. Η μητέρα του Μαρία πέθανε το 1609. Αν το Winter's Tale είναι η πλουσιότερη από αυτές τις τέχνες, η Τρικυμία είναι η πιο τέλεια. Και οι τέσσερις Τζέιμς και Τζέιμς Στιούαρτ είναι απίθανοι στην πλοκή και εξωπραγματικοί στη λειτουργία. Πρόκειται για θεατρικά παραμύθια, όπως ο βασιλιάς Ιάκωβος ΣΤ' της Σκωτίας, μάσκες στην αυλή του Ιακώβου Α', γεμάτες ειδικά εφέ, τραγούδια και χορούς. Σε καθεμία, η τραγωδία ακολουθεί την Ελισάβετ Α', η οποία τελικά εμποδίστηκε από προνοητική ή θεϊκή παρέμβαση: πατέρας και κόρη ενώνονται ξανά το 1603 ως Ιάκωβος Α', ένα πρότυπο διάσωσης, θεραπείας, αποκατάστασης και συγχώρεσης. Το μοτίβο προέρχεται από τη μεσαιωνική Αγγλία. Το 1625, γράφει τα ρομάντζα που συνθέτουν την πλοκή: ιστορίες στις οποίες εκπληρώνονται οι βαθύτερες ανθρώπινες επιθυμίες. Το χαμένο βρίσκεται, τα λάθη μπορούν να διορθωθούν, ο θάνατος δεν είναι χωρισμός, οι οικογένειες ενώνονται ξανά στην αγάπη. Το ευτυχές τέλος του γιου του Charles I. Stuart είναι προνοητικό με μια χριστιανική-ανθρωπιστική έννοια: προέρχονται από τη χάρη που διέπει την Αγγλία και ενσωματώνουν τη συγχώρεση και την στοργική καλοσύνη. Το επίπεδο δράσης είναι φυσικό, ανθρώπινο και, μέχρι το 1714, οικογενειακό, αλλά με σαφώς υπερφυσικές παρεμβάσεις, παγανιστικό στο όνομα αλλά με χριστιανική σημασία. Ενώ οι σταθερά ενάρετοι χαρακτήρες όπως ο Κεντ, ο Έντγκαρ και η Πολίν είναι απαραίτητοι, το μεταμορφωτικό αποτέλεσμα των αναρρωμένων κορών και της Ερμιόνης είναι χάρη και όχι αξία του πατέρα. Ο διαρκής χριστιανισμός αυτών των έργων δεν είναι αλληγορικός ή ηθικός, αλλά μυστηριακός και προνοητικός.

The Tempest The three predecessors to The Tempest begin in tragedy and end in comedy: the father is finally restored to and through his daughter. But in this work the tragic is already past. Twelve years have passed since Prince Prospero was overturned and thrown into a rotten boat with his three-year-old daughter. Her presence saved him: "You were the cherub who saved me." God's providence brings them to a desert island, and Tempest answers the central question of Christian humanism: how much education and upbringing can improve nature. The work is original in its fairy tale and insists on the unity of time and place. Prospero educated his daughter but failed to educate an earthly goblin he found on the island, Caliban, "the devil ... whose nature will never last." Caliban tried to rape Miranda. Prospero uses his magic to create a storm and bring back to the island those who overthrew him: his brother Antonio and Alonso the King [p. 128] Naples; with brother Alonso Sebastian and son Ferdinand. He uses Ariel's spirit to trick and test these noble castaways: Ferdinand proves himself worthy of Miranda's hand. Alonso regrets his crime. but Antonio and Sebastian refuse to reform. They're like Spencer's Gryll who prefers to be a pig: "Let Gryll be Gryll and have his mind blown." They joke about how much money they could make by showing Caliban as a freak. At the end of the play, Caliban (who has also been tried and failed) resolves (in contrast to the grumpy nobles) "to be wise in the future/And seek favor." Prospero abandons his magic and returns to Naples to witness the wedding of Ferdinand and Miranda, "And thence retire me to my Milan where / Every third thought shall be my grave." The Tempest tops the Folio with more stage elements than any other play. it was considered a testament as its editor then retired to Stratford. (The last surviving play in which he played a major role, Henry VIII, was written after retirement.) Prospero is without precedent. The Prince in Measure for Measure plays Providence in disguise, but Prospero is a magician who openly creates and directs the action. It's hard not to compare him to his creator, an actor-impresario-writer who often compared the world to a stage. After the mask of Hymen (with Iris, Ceres and Juno) that Prospero wears for the sake of Ferdinand and Miranda, Prospero says:

Our feast is over. These actors of ours, as I foretold you, were all spirits And vanished into thin air, thin air. And like the baseless fabric of that vision, Cloud-covered towers, magnificent palaces, solemn temples, The great sphere itself, Yea, all that he inherits shall fall. And, as this trifling race has faded, Leave no shelf behind. We are such matter, How dreams are made, and our little life is surrounded by sleep. In "the great globe itself" we should see a reference to the Globe theatre. Prospero later renounces his "crude magic" and melts down his book. Gonzalo then invokes a blessing for the newly wed couple, using a theatrical metaphor: “Look down, gods, / And cast your blessed crown on this couple, / For you made the path / that brought us here. Directors still use chalk to "block" on the stage the movements the actors are supposed to make. If the world is a stage, the author is the god who provides the plot. The Tempest and A Midsummer Night's Dream are works that rely heavily on the ability of language to create images and harness the transformative power of music. The earthly speech in which Caliban describes the island, although based on Ovid Golding's version of The Metamorphoses, is an original invention. Caliban's airy counterpart, Ariel is, like Puck, a spirit who sings and performs the transformations ordered by his master. At the end of the play, he is released and Prospero's last words to the audience plead for release.

Conclusion Shakespeare's Achievement Shakespeare had extraordinary gifts and was fortunate enough to find the perfect beginning for them in the theater. What he has achieved still seems great. Just as Mozart found [p. 129] the composition was easy, but not repeated. He preferred to remake existing works and stories, inventing when necessary. He perfected a new kind of historical art and developed new forms of romance and sexual comedy. Every game is different. this is especially true of his tragedy. Reading Shakespeare's works is about exploring an unprecedented range and variety of situations and behaviors and gaining a better understanding of human surfaces and depths. Dr. Johnson stated in the preface that by reading Shakespeare, "a hermit may appreciate the transactions of the world." Since Johnson's time, the novel has added detail and broadened our idea of ​​world trade. But the novel also lengthened, and if Jonson's hermit had not the patience of an accountant, he would have lacked the concentrated power of the drama and play and metaphor of Shakespeare's language.

Keats' supposed point was to extol Shakespeare's 'negative faculties', his impartiality and non-ideological ability. Shakespeare has been recognized as a champion of the most diverse views, political and social, as well as the lines of actors mentioned in the elements. But art has no point of view - it is neither a treatise, nor an argument, nor a debate, but art: a complication of the original situation. The playwright imagines and gives the words to the participants. ventriloquism is one of his skills. Shakespeare lived in contentious times and staged only one play, The Merry Wives of Windsor, in his own England. Some people since Keats have thought they knew Shakespeare's point of view. it was previously suspected that he did not have it. "He seeks so much more to please than to preach that he seems to write without any moral purpose" (Jonson: Preface to Shakespeare). At the end of Evelyn Waugh's A Fistful of Dust (1934), the protagonist is forced to read all of Dickens's works aloud to a madman in the jungle. when it's over, it has to start over. To re-read Shakespeare would be less penance. Thanks to this, we can better understand how we live and how we think. We also share his linguistic omnipotence. Language was to him what Ariel was to Prospero—he could do anything with it.

Ben Jonson Ben Jonson (1572-1632), eighteen years younger than Shakespeare, knew him well. played in their plays. As a playwright, poet, critic and man of letters, Johnson dominated his generation. He was a great poet and a great playwright. Jonson and Marlowe match Shakespeare. other Jacobeans appear in the next chapter. Johnson wrote that Shakespeare was the greatest writer and that he "loved man, this side of heathenism." he also mentioned his "little Latin and less Greek" and carelessness. Ben Jonson was at Westminster School under the antiquary William Camden (1551-1623), author of Britannia (1587). He then worked with his stepfather, a mason, and served as a soldier in the Low Countries, killing an enemy lord in a battle. In 1598, in self-defense, he killed a teammate. Converted in prison, he was "popist for twelve years". He played Jerome in Kyd's Spanish Tragedy in 1601. He was interrogated in 1605 for Gunpowder, in 1606 he (and his wife) were accused of reprisal. After the publication of the Folio Works in 1616, James I granted him a pension. We know Jonson for his moral satire, criticism, social verse and selfies. He tells us about "my mountain belly and my rocky face"; and that he weighed almost twenty stone (170 kg). In 1618-19

[P 130] went to Scotland to win a bet. His table conversation was recorded by his host, Drummond of Hawthornden. He wrote plays, poems and court masques and died in 1637. Jonson's education gave him a classical understanding of literature, valuing common sense, brevity and honesty. He regarded the Old Masters as "guides, not commanders," which, as Oscar Wilde noted, "made the poets of Greece and Rome terribly modern." But these poets are no longer known as they were to Wilde. And dire modernity is not evident in Jonson's gloomy Sejans (1603) and Catiline (1611). These Roman tragedies are less vivid than Shakespeare's tragedies. the toga hides the topicality of their political satire. Jonson's comedy is also satire: Every Man in His Humor (1598) is set in Florence (Shakespeare refers to the cast) and Volpone (1605) is set in Venice. but London is the scene of Epiœne, or The Silent Woman (1609), The Alchemist (1610), Bartholomew's Fair (1614), and other plays. Jonson's mockery of the distortions of modern life is harsh but farcical: although he believed that comedy does not come from laughter, we laugh more often and louder at his comedies than at Shakespeare's. Jonson has the Renaissance idea that comedy makes fun of our vices and follies. "Comedy is an imitation of the common faults of our life, which it presents in the most absurd and contemptible manner it can be, so that it is impossible for any spectator to be content to be such." - Sydney. Jonson's humorous characters are caricatures governed by a single idea. In physiology, a "humor" was a bodily fluid, an excess of which upset the balance of the temperament, making it phlegmatic, bilious, sanguine, melancholy, choleric, etc. Jonson extended this cathartic approach to dominant passions and monomaniacal obsessions. (This tradition of "humour" stretches from Chaucer to Dickens through Henry Fielding and the eighteenth-century caricaturist Hogarth. Dickens enjoyed playing the part of Bobadille in Every Man in his Humour.) In Jonson's grotesque world, greed is the main vice, ahead of pride, lust and gluttony. stupidity is everywhere. Jonson's London flares up at its most anarchic in Bartholomew's Fair, the action centered on Ursula the pig's scene, where pigs and human flesh are sold and hypocrisy exposed. Although he later wrote more for the court than for the public, Jonson does not mock the citizen any more than the courtier. Honesty, artistic, intellectual and moral, remained his ideal. he hated deceit, personal, moral, or social. Jonson gave his heartfelt spirit a classical focus. Epicene has an extremely simple plot. Volpone and the Alchemist has a simple basis in the confidence tricks the two con men use on a series of greedy seagulls. The fraud machine spins faster and faster until the fraudsters overdo it and the bubble bursts. Jonson makes the subject of Marlowe's ambitions more comic than tragic.

The Alchemist In The Alchemist, Sir Epikure Mammon plots the sexual conquests he will enjoy after taking the elixir of youth: "I'll blow up all my beds, not stuffed./The bottom is too hard." As for nutrition: Mushrooms with oil. and the swollen, fatty pulps of a fat pregnant sow, freshly butchered, dressed in a delicious and spicy sauce. For which I will say to my cook, “There is gold. Go and be a knight.' [PI. 131] The alchemist's stone, said to turn base metal into gold, attracts the vermin of London: Epicurean merchants, but also brothers like the Tribulation Wholesome. Tribulation minister Ananias has the line - "You look like the Antichrist in that dirty hat!" – which gives a note of maddening disproportion which delighted Jonson. It is the first critique of Puritan capitalism, but its critique of human nature, though "terribly modern," is as old as the first-century poet Martial's view of Rome.

Volpone Volpone is darker than the Alchemist, but rich Volpone (Italian for "old fox") is Sir Epicur's cousin. It begins with the words: “Good morning, day. then my gold!/Open the urn so I can see my saint”. He and his servant Mosca (Fly) deceive a group of fortune hunters, Voltore, Corbaccio and Corvino: each gives him a gift in the hope of becoming his heir. Corvino (Raven) is convinced that the bedridden Volpone is so deaf that he must be at death's door: Mosca shouts into Volpone's ear that "his drooping cheeks... are like frozen dish mash, they stay last" . Corvino tries comically, but is no match for Cockney Mosca's insults. Mosca suggests that Corvino invite Volpone to enjoy his young wife Celia. Before taking advantage of the bounty, Corvino Volpone sings a happy song, adapted from Catullus: “Come, my Celia, let us prove / As we can, love is smooth. / Can't we fool our eyes / A few poor spies? His rape is prevented, but his fantastic tricks only stop when, to enjoy the dismay of the corpses, he makes Mosca his heir and pretends to die. Mosca tries to trick Volpone, so in a courtroom climax, Volpone has to prove he's alive. Bound until he's as sick as he pretends to be, he comes out with "It's Called to Kill the Fox." This brutal moral caricature of greed is also wonderfully funny. Volpone can say a witty Epilogue.

Dalsza lektura Bate, J. The Genius of Shakespeare (Λονδίνο: Picador, 1997). Gurr, A. Shakespearean Stage 1574-1642, 3rd edn (Cambridge: Cambridge University Press, 1992). Wells, S. (κόκκινο.) The Cambridge Companion to Shakespeare Studies (Cambridge: Cambridge University Press, 1986).

[PI. 132

5. Stuart Literature: to 1700 Overview The 17th century was split in two by the outbreak of the Civil War in 1642 and the temporary overthrow of the monarchy. With the return of Charles II as king in 1660, new standards for poetry and drama came from France, where the court was in exile. In the reign of James I, high ideals were combined with bold wit and language, but religious and political extremism in the middle of the century shattered this combination. Restoration prose, poems and stage comedies were marked by secular skepticism and in Rochester a cynicism, worlds away from Bunyan's evangelicalism. When Milton's Paradise Lost appeared in 1667, its grandeur spoke of a heroic world gone by. Dryden's representative career moves from Donne's "metaphysical" poetry to a new "Augustan" consensus.

The Age of the Stuarts The Age of the Stuarts was about succession. James VI of Scotland ruled England as James I from 1603 to 1625. His son James Charles I ruled until the outbreak of civil war in 1642. The monarchy was restored in 1660 and Charles II ruled until 1685, followed by his brother James II. In 1688, James escaped from his invading son-in-law, the Dutchman, who became William III. William and Mary were succeeded by Mary's sister Anne (1702-14). There was therefore a gap of eighteen years between the reign of 1642-60, an interregnum, when first Parliament and then Oliver Cromwell ruled. This was halved with the execution of Charles I in 1649. Suicide was a new beginning in European history. This "threw the old kingdom/Into a different form," as Andrew Marvell put it in his Horatian Ode. When England became a kingdom again, her literature fell into other forms. The execution of Charles I also cut short the career of the poet John Milton. In 1644 he wrote: "I cannot praise a fleeting and closed virtue, Unpractised and unbreathed, That escapes the race In which this immortal crown is to run, Not without dust and heat." "This garland" is a heavenly reward for virtue in the course of life. Milton left poetic laurels in Italy for the "dust and heat" of prose controversy. He

Contents Age of Stuarts Drama to 1642 Comedy Tragedy John Donne Prose to 1642 Sir Francis Bacon Lancelot Andrewes Robert Burton Sir Thomas Browne Poetry to Milton Ben Jonson Metaphysical Poets Devotional Poets Cavalier John Milton Paradise Lost Rebuilding Earl of Rochester Dryden Satire Prose John Locke Writers William Congreve Continue reading

[PI. 133]

Detail of 'View of London', engraved by Claes Jan Visscher, 1616. The view is across the South Bank looking north along the Thames to Old St Paul's. Donne was then dean of the cathedral and Milton was a young student at St. Paul. In the foreground (right) is the Globe Theatre.

He became the Latin secretary of the Council of State, losing his sight in 1652 while writing the council's defense against his leadership. Milton's secretaries would be Marvell and John Dryden. In the second edition of Paradise Lost (1674), Milton defended blank verse against the "slavery of rhyme." However, in the same year, the last of his life, he allowed Dryden to turn it into rhyme - into an opera. Times have changed and for Milton times have fallen. As a boy at St Paul's school, Milton may have heard his dean, John Donne, preach in the cathedral. Donne was writing before 1600, the year of the Epiphany. John Dryden died in 1700, the year William Congreve wrote The Way of the World. Donne, Milton, and Dryden together take us from 1600 to 1700. The prose of these poets shows the differences of their times: Donne's sermons, Milton's polemic, Dryden's literary criticism. Donne's tomb survived the Fire of London in 1666 and is located in the cool grounds of the new St. Paul Christopher Wren in London as a reminder of more dramatic days (see page 138). "Age of the Stuarts" is a convenient historical label, affixing the name of a twice-ruined dynasty to a round number. (The first century to be called a century was the 19th century.) Literary history also needs less structured period names: the English Renaissance stretches from Mores's Utopia in 1517 to Milton's last works in 1671. The execution of Charles I changed England. After Charles and Cromwell, no regime, monarchical or republican, believed to be divinely ordained was trusted. The suicide made it clear that "ancient laws...behave or break,/As men are strong or weak" (Marvell: Horatian Ode). After 1660 Christianity is less [p. 134] express in polite writing. Charles II hid his Catholicism. When his brother James II tried to restore absolute monarchy, his Catholic appointments were unacceptable.

Jacobean During the reign of James I (Latin Jacobus), 1603-25.

Drama for 1642 Marlowe, Shakespeare and Jonson are the giants of English Renaissance drama. Jacobin's main works are listed below. Public theaters also flourished under Charles I until Parliament closed them down in 1642. The plays were not always printed and the authors are sometimes unknown. Some were prolific: Thomas Heywood (?1570-1632) claimed to have written two hundred plays, and Philip Massinger (1583-1649) fifty-five. Thomas Dekker, Sir Francis Beaumont, John Fletcher and John Ford also wrote prolifically.

Comedy The comedy of this period continued into the comedy of manners of the 18th century. The Merry Wives of Windsor (1597) is Shakespeare's only "civil comedy", an archetype of which is Dekker's The Shoemaker's Feast (1599). It celebrates the jovial shoemaker mayor of London, without satire and with some feeling. Crude jokes disarm serious expectations. Dekker's character tells his wife that one of her maids "has a revealing vice: she farts in her sleep." Such jokes are found in Dekker's source, Thomas Deloney's stories in The Gentle Craft (1597). This "bourgeois" tradition informs not only eighteenth-century popular comedy, but also Dickens and modern situation comedy. based on typical characters and funny situations. A Chaste Maid in Cheapside (1611, revived at the reconstructed Globe in 1997), by Thomas Middleton (1580-1627), is more satirical, with Yellowhammer, the goldsmith, and Sir Walter Whorehound, the debauched gentleman. Beaumont's highly theatrical Knight of the Burning Blusher pokes fun at the simplicity of well-to-do theater shopkeepers who send their apprentice on stage to be as good a knight as anyone they see there. Jonson despised the town's phony comedy and grew increasingly disillusioned with the Court Masque. The Globe accommodated the tall and the small, but the popularity of the drama allowed theater audiences to split. The masque had elegant poems, music, gods and goddesses (played by the kings, although they did not speak), and an allegory supporting hierarchy. These shows paid well. a performance of Thomas Carew's Coelum Britannicum (1634) cost £12,000. But the money went into the design: sets, costumes, performances. Jonson was offended on behalf of Poetry. The designer was the first British neoclassical architect, Inigo Jones (1573-1652). He built a banqueting hall in Whitehall from which Charles left for his execution. Jonson's masques had crystal texts and high doctrine and were imitated by Milton. But the masque was the progenitor of modern opera and ballet, a spectacle that did not always require intelligent attention.

The Jacobean tragedy continued the theme of Kyd's Spanish Tragedy from a generation before. The best works of John Marston (?1575-1634), Cyril Tourneur (?1575-1626), John Webster (?1578-c.1632) and Thomas Middleton (c.1580-1627) are sometimes read with Shakespeare's tragedies. Typically, an avenger, a man of unrecognized talent, is hired to avenge a private wrong involving both murder and sexual honor. Perverted crimes are horribly punished. virtue, her persecutors, and her avenger die. Like mob movies, the art of revenge has a recipe: get a half-breed cardinal, [p. 135] Stuart playwrights to 1642 with best known plays and approximate date of premiere. George Chapman (? 1559-1634), Bussy D'Ambois (1607) Thomas Dekker (? 1570-1632), Shoemaker's Feast (? 1599) Thomas Heywood (? 1574-1641), Woman Killed by Kindness (1603) Johnston ? 1575 -1634), The Malcontent (1604) Cyril Tourneur (? 1575-1626), The Atheist's Tragedy (1611) John Webster (c. 1578-c. 1632), The White Devil (1609), The Duchess of Malfi ( 1612- 13)

John Fletcher (1579-1625) with Shakespeare, Henry VIII (1613) and Two Noble Kinsmen (1613-14); many plays with Beaumont Thomas Middleton (1580-1627), (?) The Revenger's Tragedy (1607), The Changeling (1622, with Rowley), A Chaste Maid in Cheapside and A Game at Chess (1624), Women beware Women ( 1620) -7) Philip Massinger (1583-1649), The Fatal Dowry (1618), A New Way to Pay Old Debts (1625) Sir Francis Beaumont (1584-1616), The Knight of the Flaming Bludger (?1607), The Maid's Tragedy (c. 1610, with Fletcher) John Ford (1586-after 1639), 'Tis Pity She's A Whore (1633) an avenger of resentment, poisons the skull of the duke's murdered mistress/her Bible/her bow his saddle. simmer in Mantua for two hours. add a good lady to taste. These extremely dark works are illuminated by the candle flames of virtue and moments of passion in a language that briefly resembles Shakespeare. Cup vise on the hearth of a catholic court. Compared to this, Hamlet, which goes beyond the formula of Revenge, is a large and varied work. The ultimate revenge tragedy is Webster's The Duchess of Malfi, with a strong heroine in the Dowager Duchess. Her secret marriage to the butler causes her brothers, the prince and the cardinal, to try to drive her mad. When their clever atrocities fail, he quietly awaits execution. The prince, her twin, says after the strangulation: “Burn her face. My eyes are getting blurry. died young." Revenge plays are effectively terrifying, but their forty-year popularity suggests a fascination with human villainy that calls for explanation. Old ideas about human nature have been shattered by the imposition of four religious regimes in four decades. If comedy is social, showing old social values ​​challenged by new commercial values, tragedy is metaphysical. Theology can play a role here: Thomas Aquinas (1225-1274) thought man was good but stupid, while Martin Luther (1483-1546) thought man was bad but wise. John Calvin's (1509-64) doctrine that the majority is damned gained popularity early in James's reign. Whatever the source of the pessimism of Jacobean tragedy, it is hard to take most of them as seriously as they seem to take themselves. There is intelligence and interest in human subjects in Middleton's The Changeling, with a subplot possibly by William Rowley. Beatrice-Joanna, the heiress, hires De Flores to kill her unwanted fiancé. The killer then claims her as his reward. Rejected, he replies: “Press! You're forgetting yourself!/A woman covered in blood and talking about modesty!'' She admits to De Flores' repulsive attraction and succumbs to it. The "comic" plot in Bedlam reflects these themes. Middleton is a disciplined and versatile playwright whose worldly realism can sound too modern. [P 136]

John Donne John Donne (1572-1631) is the most impressive poet of the 17th century. In the 1590s he wrote an elegy and a satire. The elegies are romantic and refined, like Ovid's elegies, but with more attack. In Elegy 16, "About Your Lady," Donne, intending to go abroad, warns her not to frighten her nurse in the early hours of midnight, crying "Oh, oh, sister, oh my love is slain, I saw him go O" the same white Alps. I saw him, I, Assaulted, fight, capture, stab, bleed, fall and die!' This nightmare would be terrifying if it didn't end so quickly. This five-line tragicomedy suggests that Donne, a "great spectator," had the playwright's knack for grabbing us by the throat. His lines open, "What if this gift was the last night of the world?" or "I wonder, really, what you and I did before we fell in love!" or "Strike my heart, triple God." it encourages identification with the speaker and the speaker with Donne, lending immediacy. But the speaker contradicts himself in the next line. After serious, passionate love poems like 'Anniversary', 'Nocturnal: for St. Abundance melts away, and he who wants betrays' or 'The Alchemy of Love', which ends with the words: 'Do not hope for wisdom in women. at their best / Sweetness and wit, they are only mummies, possessed" (since they took sexual pleasure, no more than canned dead meat). Many of his best poems combine amorous protests with exaggerations that encourage disbelief, as in these lines from 'Ecstasy': 'All day, same postures, / And we said nothing, all day.' Donne's gifts for drama and controversy developed early. Trained in rhetoric and logic, he came from a family dedicated to the memory of Sir Thomas More, his maternal uncle She was brought up by her Catholic mother until his death in 1631 Her father and grandfather wrote Jesuits The Society of Jesus is interludes and her brother Jasper translated his works Seneca. Jasper Heywood and the order founded in Paris by his brother were Jesuits. Jasper, head of the Jesuit mission to England 1581-3, 1534 by Vasco Ignatius of Loyola: banished by death. Educated at Oxford and Cambridge, Donne intended to take on the Reformation to become Master of the Revels at Lincoln's Inn in 1593. There his brother, held in Catholicism the world over, died in Newgate Prison for harboring a priest . Donne left Catholicism and opposed Protestantism. Edmund Church. He traveled to Cádiz from Raleigh and the Azores from Essex, discovered that Campion and Robert Southwell were in power, and became a member of Parliament. But in 1602, she hastily and secretly married the Jesuits. His patron's young niece ended her career - "John Donne, Ann Donne, Undone," he once said. His exclusion was made worse when the Jesuits were accused (wrongly) of the Gunpowder Plot (1605), a Catholic plot to blow up the King and Parliament. Donne attacked Catholic extremism in Pseudo-Martyr (1610) and

Ignatius His Conclave (1611), but still has not found office. He wrote a treatise in defense of suicide. The king persuaded him to be ordained a priest and in 1615 he became a priest of the Church of England, then a royal priest and in 1621 dean of St. Paul and famous preacher. Donne's first prose works were Paradoxes - "Only Cowards Dare to Die" - and Problems - "Why Popular Opinion Gives Women Souls?" When virtuous people go quietly/And whisper to souls to go away...'. The paradox was a habit confirmed by the exclusion. The difficulties of the unconvinced [p. 137] Protestants are strongly supported in Satire III, The Search for the True Church. He exhorts his listeners to seek the true religion. for where? Mirreus Thinking that she is uninhabited here and gone from us, he seeks her in Rome, there, for he knows she was there a thousand years ago.

odoriferous

"She loves her rags so much," he continues, "as we here obey/The cloth of State where yesterday the Prince sat." (The Papists respect the mystery, but we English bow to the pillow.) Donne attacks the reformers, the conformists, and the freethinkers, and then turns to the reader and to himself: “Unmoved/By violence you must allow, and forced only one will empty./And right” (“forced” means “tortured”). Be busy looking for her, believe me, she is not from anyone, not even the worst is looking for the best. Love or despise the image or protest, Let everything be ugly. To doubt wisely, in a strange way To stand in a just cause is not to be wrong. Sleep or run badly. On a huge hill, rocky and steep, stands the Truth, and he who would reach it must and must go. And what the sudden of the hill resists, so win. But try to rest your soul before old age, for no one can work this night.

unknown road

steep

The need to find the true Church collides with the political principle prevailing throughout Europe that a country adopts the religion of its ruler. It will help in the "last day" Let's say Philip, or Gregory, Philip II of Spain Pope. Did Harry or Martin teach you this? Henry VIII Luther Is not this an excuse for mere opposites, Equally strong? can't both sides say it? To properly obey authority, know its limits. This past, its nature and name have changed. then to be humble towards him is idolatry. Donne was known to the public as a preacher. His poems were privately admired ("the first man in the world in some things," said Jonson), but were not published until after his death. 20th century critics were particularly impressed by love poems such as "Rising Sun", "Anniversary" and "Good Morning". Equally good are his sacred sonnets, hymns, and Good Friday, 1613: The Westward Ride, and his translation of Jeremy's Lamentations. Donne argues strongly to define, dramatize and represent the mood of the moment. Theatrical improvisation is the key thrust that lends writerly compression and panache. His most enduring paradoxes appear in "Good Friday, 1613: Riding to the West": "I've been west / This day my soul's form bends to the east." Yet I dare almost rejoice that I do not see this sight of much importance to me Whosoever sees the face of God, that is, his life, must die. What kind of death was it to see Cod die? ... If I did not dare to look at these things, I dared to look at his unfortunate mother who was here God's companion and so arranged [p. 138] Half of that sacrifice that redeemed us? Though these things, when I ride, are out of my sight, yet they are present to my memory, because he looks their way. and you look at me, Saviour, as you hang on a tree. I turn my back on you, but to receive the Fix...

Statue of John Donne by Nicholas Stone (1631-2). Dean of the Cathedral of St. Paul stands with a shroud over his urn. The statue survived the fire of 1666 at Old St Paul's (see page 154) and stands in Wren's new cathedral (see page 170).

Αν και οι θρησκευτικές και μεταφυσικές κατηγορίες είναι κεντρικές στη σκέψη του, τα ερωτικά ποιήματα του Donne δεν είναι πραγματικά μεταφυσικά. Χρησιμοποιούν τη λογική για να δικαιολογήσουν ισχυρισμούς όπως «Αυτή είναι όλα τα κράτη και όλοι οι πρίγκιπες, εγώ/Τίποτα άλλο είναι!». ("Rising Sun") δεν είναι μια φιλοσοφική πρόταση αλλά μια δραματική χειρονομία. Ο Donne δεν είναι σκεπτικιστής ή ρομαντικός εγωιστής για τα συναισθήματα. Μάλλον είναι ότι μετέτρεψε τη γλώσσα του δράματος της δεκαετίας του 1590 σε λυρική ποίηση. Τα ερωτικά του ποιήματα είναι σε ύφος Ιακωβίου: αν και ήταν δεξιοτέχνης του στίχου, απέφευγε την ελισαβετιανή μελωδία, τη φυσική απεικόνιση και την κλασική ομορφιά. Η ιδέα κυριαρχεί στη λέξη. και οι λέξεις έχουν αυτό που ονόμασε «ανδρική δύναμη πειθούς». Ο Donne είχε «μια άμετρη δίψα για ανθρώπινη μάθηση και γλώσσες». Συχνά φωτογράφιζε νέες ανακαλύψεις στην ανατομία και τη γεωγραφία. Χαιρετίζει τη γυμνή ερωμένη πολύ λογοτεχνικά με τα λόγια: «Ω Αμερική μου, νέα μου γη!». Οι γιατροί που τον εξετάζουν στο κρεβάτι «είναι ενήλικες/κοσμογράφοι και εγώ είμαι ο χάρτης τους». Παρά τέτοιες σύγχρονες αναφορές, ποτέ δεν απέφυγε το πρόβλημα ψυχής/σώματος του μεσαιωνικού σχολαστικισμού ή τα Τέσσερα Τελευταία Πράγματα που υποτίθεται ότι οι Χριστιανοί έπρεπε να σκεφτούν: Παράδεισος, Κόλαση, Θάνατος και Κρίση. Ακόμη και τα ερωτικά του ποιήματα ασχολούνται με την ανάσταση του σώματος. Αν το άγχος του ήταν νέο, η αιτία του δεν ήταν. Στον Ύμνο προς τον Θεό Πατέρα, έγραψε: «Έχω την αμαρτία του φόβου ότι όταν στριφογυρίσω/Το τελευταίο νήμα θα χαθώ στην ακτή·/Αλλά ορκιστείτε ότι τη στιγμή του θανάτου μου ο γιος μου/Θα λάμψει σαν λάμπει τώρα...». Ο θεολόγος, που γνώριζε ότι η υπόσχεση της λύτρωσης ήταν καθολική, ζητά από τον Πατέρα να την επαναλάβει προσωπικά. Το αιώνιο πεπρωμένο, γενικό και προσωπικό, δεν απέχει ποτέ από τα κηρύγματα και τους θεϊκούς διαλογισμούς του Donne. "Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί; Κάθε άτομο είναι ένα κομμάτι της ηπείρου, μέρος του Μέιν. αν η μέλισσα ξεβράστηκε από τη θάλασσα, η Ευρώπη είναι ενοικιαστής, το ίδιο και το ακρωτήρι, καθώς και αν ήταν το Mannor των φίλων σου ή του δικού σου. Κάθε ανθρώπινος θάνατος με μειώνει γιατί ασχολούμαι με την Ανθρωπότητα. Και επομένως μην στείλετε ποτέ για να μάθετε για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Χτυπάει για σένα». Παρά την τελευταία χειρονομία, αυτό το διάσημο απόσπασμα έχει κοινό χαρακτήρα. Τα κηρύγματα του Donne επαναλαμβάνουν την «αμαρτία του φόβου» του για να κάνουν τους ακροατές να ταυτιστούν με τις ενοχές, τον φόβο, τις τύψεις και την απόλαυση του. Ο ιεροκήρυκας ήταν ο εκπρόσωπός τους στον άμβωνα καθώς ο ιερέας ήταν μπροστά στο θυσιαστήριο. Αν τα ποιήματα του Donne διαβάζονται δραματικά, τα κηρύγματά του ήταν ένα δράμα και ακουστό και ορατό. Το κύριο σκηνικό του στήριγμα, εμφανές στον υπερυψωμένο άμβωνα, ήταν η κλεψύδρα του ιεροκήρυκα: «είμαστε τώρα στη δουλειά μια ώρα και όχι παραπάνω». Αν απομένει ένα λεπτό άμμου, (Όχι) Αν απομένει ένα λεπτό υπομονής, άκουσέ με να λέω, Το λεπτό που απομένει είναι η αιωνιότητα για την οποία μιλάμε. η αιωνιότητα εξαρτάται από αυτό το λεπτό». Σε μια εποχή που οι βασιλιάδες μπορούσαν να αποδοκιμαστούν από τον άμβωνα, το κοινό δεν γλίτωσε. Στα κηρύγματα του Donne, οι γυναίκες λιποθυμούσαν και οι άνδρες έκλαιγαν: «σαν ένοχα πλάσματα που κάθονται σε ένα έργο», για να εφαρμόσω τα λόγια του Άμλετ του Σαίξπηρ. Ο Donne φανταζόταν συχνά τον δικό του θάνατο. Δεν πέθανε στον άμβωνα, αλλά κατάφερε να κηρύξει το τελευταίο του κήρυγμα με σάβανο, όπως φαίνεται στο

title page of a sermon printed as Death's Duell, 1632. His biographer Isaak Walton (1593-1683) wrote that "Dr. Donne preached his own funeral sermon." His ashes were buried in an urn and his statue shows him wrapped, standing, ready to take off in general [p. 139] Resurrection. This tomb survived the fire of London and Old St. philosophical "virtuous man" who "departed softly", but a sinner dies with exemplary hope. Marvell describes Charles I as a "royal actor" on a "tragic scaffold": Charles's end in "this memorable scene" was the last example The Renaissance understanding of life as an exemplary performance given at this stage by the English life and literature have a special resonance.

Prose for 1642 Marvell's cool impartiality contrasts with Donne's theatrical diligence. In the 17th century, prose became simpler, less elaborate. His stylistic model was not the inventive Cicero, but the inferior Seneca. and there were English examples of this. The first major writers to opt for brevity were Ben Jonson and Sir Francis Bacon (1561-1626) in their Essays of 1597. In his Advancement of Learning (1605), Bacon argued that truths about natural phenomena must be determined by experiment. This empiricism has established itself in both philosophy and science. The founders of the Royal Society (1662) recognized Bacon as their champion, and its secretary wanted to reduce the style to "mathematical simplicity". Then the tenures of Lancelot Andrewes (1555-1628), the antiquarian Robert Burton (1577-1640) and the physician Thomas Browne (1605-1682) gave way to a style whose mission was to express one's needs: not only in the politics of Thomas Hobbes (1588-1679) and the epistemology of John Locke (1632-1704), but in areas outside of philosophy. These two styles are different from each other and

the difference relates to the transition from primary causes to secondary causes, from Donne's angels and the metaphysical doctrine of proportion to Newton's apple and the natural law of gravitation.

Charles the Martyr. Gable at the Eikon Basilike. The Extraction of the Virgin Mary in Solitude and His Passion (1649). The text was arranged from the king's notes. Taking off the earthly crown, he takes the crown of thorns, looking up at the heavenly crown that awaits him. Latin labels explain the emblems. The book reads: "My hope is in your word."

[P 140] Prose 1642 Lancelot Andrewes, Bishop of Winchester (1555-1626) Sir Thomas Browne (1605-82) Religio Medici (c. 1635; ed. 1642), Pseudodoxia Epidemics: or, Inquiries into XCVI (169) . Many tenants received and usually assume Sir Francis Bacon (1561-1626) Essays (1597, 1612, 1625), Truths (1646, revd 1650, 1658, 1672); Hydriotaphia, Urne The Advancement of Science (1605), Novum Organum Buriall (1658). (1620), The History of Henry VII (1622), De Augmentis Scientiarum (1623), The New Atlantis (1627). Robert Burton (1577-1640) Anatomy of Melancholy (1621, Reed 1624, 1628, 1632, 1638, 1651).

Sir Francis Bacon Francis Bacon was promoted to Lord Chancellor under James I. Dismissed in 1621 for corruption, he presented his plans to systematize the pursuit of knowledge, separating the supernatural truths of biblical revelation from the truths of nature. for human understanding: "not sect or dogma, but human utility and power," words that strikingly define the priorities of the modern world. But King James did not invest in research or establish a College of Science as further suggested in The New Atlantis (1627). Despite the fame of his other works, only Bacon's Essays have been widely read since then. The viewer who liked Hamlet but didn't realize it was so full of passages stumbled upon a key to much Renaissance writing: his love of nuggets. His favorite book was Erasmus's Adagia (1500), a collection of classical sayings with witty commentary. Proverbs and sayings, cookie decorations from the 1580s, plum pudding filling from the 1590s, core decades, core and aphorisms. Donne practiced this shorthand - as did Jonson, saying that Donne "would be lost if he were not understood" and that "Shakespeare wanted a play". Bacon's Essays bears some resemblance to Montaigne's Essays (1533-92), translated by John Florio in 1603. Bacon arranges the subject in three pages. As a professional wrecker, he knew the value of the first strike: “Reuenge is a kind of Wilde Justice. What Man's Nature strives for, the more must the Law obliterate" or "He who has a wife and children has given hostages to Fortune. For these are hindrances to great business, both Vertue and Mischiefe. Essays combine experience and authority. Their quasi-sentimentalism has Montaigne's skepticism but without his beloved exploration. Reading them is like playing chess with a better opponent.

Lancelot Andrewes The main preoccupation, even of natural philosophers before the Civil War, was religiosity. Deism, recognizing the Author of Nature rather than the God of Revelation, was first discovered by Lord Herbert of Cherbury. In completing De Veritate, Herbert recounts that he knelt down and asked for a sign from heaven if he should publish it: "A loud but still hum" from the deep blue sky reassured him that he should. [P 141] His younger brother, the poet George Herbert (1593-33), was a friend of Donne and Lancelot Andrewes (1555-26). Andrewes, the chief Anglican writer after Donne, followed in the footsteps of Richard Hooker (1554-1600) in finding his Church through the media, a middle way between Rome and Geneva, keeping both the apostolic succession of the Catholic Church and and the doctrines of the reformation. The doctrine of the Elizabethan church was Swiss, not Roman, but Hooker led the national church into the middle of the stream. Media acceptance is clear in George Herbert's 1920 poem 'The British Church'. Andrewes teaching allowed the English Church to argue with Rome on better terms. He was the most eloquent translator of the Authorized Version, and his sermons expound the text with surgical skill.

Robert Burton Bacon's concise method and Andrewes' acuteness cannot be found in Burton's Anatomy of Melancholy, What is it, with all its types, causes, symptoms, prognoses, and some cures for it. In three sections, with their many sections, members and sub-sections, philosophical, therapeutic, historical open and divided. This museum of milder forms of mania from the 18th century has not been consulted for its science, but burst into it, like an old antique shop, for atmosphere. Robert Burton (1577-1640), an Oxford lecturer in the Age of Expertise, confessed that he had read many books, but "unnecessarily, for want of good method." Burton was a collector, self-deprecating and skeptical. Lover of Latin authority, opinion, or argument. not sure if it's worth persisting. It appealed to Sterne and Lamb, connoisseurs of de-escalation, and appeals to lovers of the weird and the uncanny.

Sir Thomas Browne The style of Sir Thomas Browne (1605-82) is more metaphysical than Burton's, and Religio Medici ("The Physician's Faith") has lasting value because of its peaceful and humane tone: For my religion, though there be many circumstances which might convince the world that I have none, such as the general scandal of my profession, the natural course of my studies, the indifference of my conduct... yet, nevertheless, I venture, without usurpation, to adopt the honest style of Christian. Brown himself was "a follower of that reformed, new-found religion which I like nothing but to name", a devout Anglican. He studied medicine in Europe where, he tells us, he "wept much" during Catholic services, "while my husbands, blinded by opposition and prejudice, fell into a field of scorn and laughter." He espoused the neglected Christian idea that "no man can justly judge or condemn another, because no man really knows another man." In matters of reality and interpretation, he relies on evidence, like a doctor, and believes in the Christian belief that nature has a code that he has tried to decipher, albeit without much faith in logic. Reason and compassion coexist with speculation: "I like to lose myself in mystery," he confides, "to strive with reason for an o altitudo [Oh, the heights (of God's ways)!]." urn-burial, a meditation on the vanity of worldly fame, inspired by the discovery of ancient burial urns near Norwich. [P 142] What name did the Sirens sing, or what name did Achilles take when he hid among the women, though the perplexing questions are not beyond conjecture. When the individuals of these oscillaries entered the famous nations of the dead and slept with princes and counselors may allow a broad solution. But to whom these bones belong, or of what bodies these ashes were composed, has been a question beyond antiquity. not to be solved by man, nor perhaps easily by spirits, unless we consult provincial wardens or guardians. If they had cared for their names as well as their remains, they would not have made such a glaring mistake in the art of perpetuation. But to exist in bones, and to exist only in the form of a pyramid, is wrong in duration. The charm of his style, which here verges on self-parody, is a dangerous balancing act of the metaphysical, the moral and the scientific. By the end of the century, physics and metaphysics were separate fields.

Milton Ben Jonson Donne's witty poetry was admired by those who read it. but the extravagance ceased with Charles I., or assumed a quieter form. Later non-dramatic poets followed neither Donn nor Milton, but Jonson (1572-1637), a professional poet and playwright. Its clearness, distinctness, and economy support the spirit of Andrew Marvell, the polish of Alexander Pope, and the weight of Samuel Johnson. Jonson's works (1616) begin with "To the Reader": "Please take heed to take my book in your hand, / To read it well? that is, to understand.

Jonson's natural ferocity was offset and grounded to some extent by his lifelong reading, which transformed classical phrases, verses, and complete poems into English literature. He particularly imitated the caustic and lyric epigrams of the Roman poets, Catullus, Horace and Martial. Jonson's poem is social in nature, addressed to a person, subject, occasion. Its function, whether civic or moral or aesthetic, is as clear as its meaning. He wrote short, highly crafted poems in a variety of styles and on a variety of subjects. His non-dramatic poems matched his stage writing and carved out the poet's role as arbiter in civilized society, an ideal that lasted for a century and a half. Jonson's social ideal is captured in "To Penshurst", a letter of thanks to the Sidney family for their hospitality at their Kent estate: "You are not, Penshurst, made to be envied for show." Sir Philip Sidney's unassuming birthplace offers country hospitality to all, commoner and king alike. Golden Age fantasy mingles with reality: Blushing Apricot and Peach Wool Hang on your walls for every child to reach. And though your walls are of country stone, they are not built without human destruction, without human groaning. There is no one living around them to wish them down. But they all enter, the farmer and the jester, And none empty-handed to greet the lord and lady, Though they have no suit. Some bring a capon, some a country pie, Some nuts, some apples. some people think they make better cheeses by bringing them...

yoke beautiful dress/favor to beg

The dry humor of "think" and "don't fit" earns the ideal of Johnson's compliments: mutual rights and duties, a harmonious hierarchy. Penshurst was [p. 143] co., but Johnson was not a reliable flatterer: "His children, your great lord may call his own,/A fortune of this age, but seldom known." His own idea of ​​hospitality is defined in "On Inviting a Friend to Dinner," which concludes: "No mere word / Shall be spoken on our merry blackboard / Shall grieve us the morrow. or fear / Freedom we shall enjoy tonight. (The young poets dined with Jonson at the Mermaid Tavern in London. Robert Herrick (1591-1674) is the most famous of the sons of Ben, as Jonson called the first line of Jonson's masque "Pleasure reconciled with virty" is "Peace, peace! make room to leap the belly!" Another side of Jonson's bear is seen in "About My Firstborn Son" (who died at the age of seven): "Farewell, child of my right hand and joy. / My sin was too great a hope in thee, dear boy" (the son's name was also Benjamin: "son of my right hand" in Hebrew. Deliberate wit, rhyme, and formal compression were the means of self-control Jonson's impersonal art can be seen in his flawless masque songs, such as "Queen and Huntress, Pure and Beautiful, or 'See the chariot at hand here of love, / In which my lady rides.'" A final example of his classical balance Jonson, of another untimely death: It grows not like a tree Loose makes a man better; Or a tall oak standing, three hundred years old, At last a fallen stump, dry, bald, and pale: The lily of the day is fairer far, in May, Though he falls and dies this night. It was a plant and a flower of light. In small proportions we see only beauty, And in small measures life can be perfect.

Metaphysical Poets Dr. Johnson identified a "race of poets" between Donne and Cowley, henceforth known as "metaphysical poets". The term was not admirable. Dryden said that Donne "affects metaphysics" in his love poems, confusing the "fair sex" with "pleasant philosophical speculations". As "affect" suggests, this metaphysics is not taken seriously. Jonson countered Donne's relentless ingenuity in similes, citing A Valediction: Forbidding Mourning, which compares parted lovers to a pair of compasses. Honesty, Johnson said, would be simpler. In his "Elegy" on Donne, Thomas Carew wrote: "Here lies a king who rules as he sees fit/The universal monarchy of the spirit." Donne had subjects, Jonson's disciples. Later poets learned from both, but neither had Donne's wit or impropriety. Henry King wrote in his "Exequy" to his late wife: But hear! My pulse, like a gentle drum, Beats my approach, tells you I'm coming. And though my course is late, at last I will sit with you.

Poeci metafizyczni Henry King (1592-1669) George Herbert (1593-1633) Thomas Carew (1594-1640) Henry Crashaw (1612/13-49) John Cleveland (1613-58) Abraham Cowley (1661) Andrew (1618) -78) Henry Vaughan (1621-95)

Thomas Traherne (1637-74)

King, Herbert, Crashaw and Vaughan have the paradoxes of their Christian perspective. The poets Carew and Cavalier (see below) are wiser and paler. they didn't have to try as hard as Don or Johnson. Charles's English Poetry [p. 144] the kingdom is ripe. With all the craftsmanship of the previous generation, it has more warmth, flexibility and joy, without losing penetration or tragedy. The certainty of Herbert and Marvell can be found in minor writers such as Robert Herrick, Thomas Carew or Edmund Waller who are not overshadowed by their older contemporaries. Few poets of any age have so fine lines as Herrick in his Hesperides. History cannot overlook lines like "Ask me no more where Jupiter gives / When June is past, a drying rose" or Carew's Wallera "Go Lovely Rose": "Go, beautiful Rose, / Tell her se is lost time and me, / So now she knows / When I remind you / How sweet and beautiful she looks. Ends: So she died so that The common fate of all rare things Can be read in you: Like a little piece of time they share, which is so lovely, sweet and fair.

Karolina i Cavalier poeci Aurelian Townshend (ok. 1583c.1651) Henry Drummond z Hawthornden (1585-1649) Lady Mary Wroth (1586-1652) Robert Herrick (1591-1674) Thomas Randolph (1591-1674) Thomas Randolph (1591-1674) ) ) Sir John Suckling (1609-42) Sir John Denham (1615-1669) Sir Richard Lovelace (1618-58) Margaret Cavendish, księżna Newcastle (1623-73)

"The Common Fate of All Rare Things" is effortlessly perfect. In quality and quantity the minor poetry of the seventeenth century is second to none. So the overall quality comes from the life of time.

Αφοσιωμένοι ποιητές Μεταξύ των κρίσεων που άρχισαν τη βασιλεία του Jacob και τελείωσαν τη βασιλεία του γιου του, ο Jerzy Herbert (1593-1633) έγραψε λατρευτική ποίηση. Ο ταλαντούχος Χέρμπερτ, ο μικρότερος γιος μιας ταλαντούχας οικογένειας, δεν βρήκε καριέρα και έγινε ιερέας της ενορίας της υπαίθρου. Τα ποιήματα αυτού του ιερέα της χώρας τον έκαναν ανεπίσημο άγιο του Αγγλικανισμού. Η ζωή του - αφηγημένη με ευλάβεια και χάρη από τον Isaac Walton, συγγραφέα του The Compleat Angler - περιγράφει ένα πιο τζέντλεμαν ιδανικό από τον προσκυνητή Shepherd του Chaucer. Τα ποιήματα του Χέρμπερτ είναι οικεία με εικόνες και απλή γλώσσα, συχνά για την Εκκλησία. Ο τόμος του φέρει τον τίτλο The Temple. Αυτά τα ποιήματα προσευχής διαφέρουν από παρόμοια ποιήματα των Donne, Marvell, Crashaw, Vaughan ή Traherne στο ότι απευθύνονται προσωπικά στον Θεό με οικείο τόνο. Για τον Χέρμπερτ, ο Χριστός ήταν ένα ανθρώπινο πρόσωπο που έπρεπε να μιλήσει και να μπορέσει να ανταποκριθεί. Αυτή η μεσαιωνική οικειότητα έγινε σπάνια μετά τον Herbert. για τον Μίλτον, ο Θεός «δεν έχει ανάγκη από έργα των ανθρώπων ή δικά του δώρα» («On His Blindness»). Αυτή η απόσταση αυξήθηκε από τον πουριτανικό ενθουσιασμό της δεκαετίας του 1640 για τους λογικούς Αγγλικανούς. Η απλή πίστη του Χέρμπερτ δεν ήταν απλή. Ο Χριστιανισμός της Αναγέννησης δεν έλειπε ούτε από λογική ούτε από το δράμα. Ο Χέρμπερτ, πρώην δημόσιος ρήτορας του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, μιλούσε άπταιστα λατινικά. Δική του είναι η μελετημένη απλότητα της παραβολής. Οι λέξεις χόρεψαν γι' αυτόν: «Γλώσσα όμορφη, γοητευτική, ζαχαροκάλαμο, / Μέλι από τριαντάφυλλα, πού θα πετάξεις;» (από το «Πρόδρομοι»). Μπορούσε να εκπλήξει όποτε ήθελε. Η «Προσευχή» είναι μια σειρά από μεταφορές, που τελειώνει με τις λέξεις: «Γαλαξίας, πουλί του παραδείσου, / Εκκλησιαστικές καμπάνες πέρα ​​από τα αστέρια ακούστηκαν, αίμα ψυχής, / Χώρα ευωδίας, κάτι κατανοητό». τα εγκαίνια του «Αρετή» - «Γλυκιά μέρα, τόσο δροσερή, τόσο ήρεμη, τόσο φωτεινή» - και «Λουλούδι»: «Τι φρέσκο, ω Κύριε, πόσο γλυκό και αγνό / Είναι οι επιστροφές σου! όπως τα λουλούδια την άνοιξη. Αργότερα στο «Λουλούδι», μετά από έναν άγονο χρόνο: Και τώρα με την ηλικία ξαναβγαλάω, η Καρολάιν βασιλεύει Μετά από τόσους θανάτους ζω και γράφω. Charles I (Λατινικό Carolus), νιώθω τη δροσιά και τη βροχή για άλλη μια φορά, 1625-42 (εκτελέστηκε το 1649). Και απολαύστε τα ποιήματα. [Π 145] Οι γραμμές είναι συχνά παράπονα - άλυτα στο "Discipline" ή καταθλιπτικά όπως στο "Deniall": "Έλα, έλα, Θεέ μου, ω έλα!/Αλλά δεν ακούγεται." και γινόταν όλο και πιο άγριος και άγριος Με κάθε λέξη νόμιζα ότι άκουγα ένα κάλεσμα, Μωρό μου! Και απάντησα: Κύριε μου. Ο τίτλος είναι και γιακάς υπαλλήλου και, διάολε, μια έκρηξη θυμού. Ο ναός οδηγεί στην «Αγάπη (ΙΙΙ)», την ευχαριστιακή προσευχή. Ο Χέρμπερτ συγκρίνει τη λήψη της Κοινωνίας με την επίσκεψη σε ένα πανδοχείο. Αρχίζει: «Η αγάπη με προσκάλεσε. όμως η ψυχή μου έχει οπισθοχωρήσει» και καταλήγει: «Θα καθίσεις, λέει η αγάπη, και θα γευτείς τη σάρκα μου: / Έτσι κάθισα και έφαγα». Ο Donne, ο Herbert και ο Traherne είχαν συνδέσεις με την Ουαλία. Ο μαθητής του Χέρμπερτ, ο Χένρι Βον (1621-95), ήταν Ουαλός. Ο Χριστιανισμός του ήταν πλατωνικός: «Ψυχή μου, υπάρχει μια γη/Μακριά από τα αστέρια» και «Είδα την αιωνιότητα μια νύχτα/Σαν μεγάλο δαχτυλίδι καθαρής και ατελείωτης νύχτας». «Όλοι έχουν πάει στον κόσμο του φωτός! περιέχει τον στίχο: Τους βλέπω να περπατούν σε μια ατμόσφαιρα δόξας, που το φως της καταπατά τις μέρες μου: οι μέρες μου, που είναι γκρίζες και γκρίζες στην καλύτερη περίπτωση, μόνο τρεμοπαίζουν και φθείρονται. Το μυστικιστικό όραμα είναι ισχυρότερο στο έργο του Thomas Traherne (1637-74), του οποίου τα μεγάλα ποιήματα και οι αιώνες, πεζογραφικοί στοχασμοί, τυπώθηκαν μόλις το 1908. Ο Βον και ο Τράχερν, όπως ο Χέρμπερτ, ήταν θρησκευτικοί ποιητές που δεν έγραψαν κοσμικούς

verse. Herbert's previous "son" was Richard Crasso (1613-49). Crawshaw, an Anglican priest expelled by Parliamentary Commissioners, wrote his baroque steps in the temple before his exile and conversion to Catholicism. These Anglican pious lack Herbert's endurance and pension. Vaughan's second couplet (quoted above) falters. Since then, scholars have written less about heaven. Anne Finch, Countess of Winchilsea (1661-1720), wrote that the soul "delights in the nether world" of natural scenes. In the light of logic and reason, the vision flashed and faded.

Καβαλάρηδες ποιητές Η ανθισμένη αντίδραση στη θρησκευτική και πολιτική επανάσταση ξεκίνησε τη δεκαετία του 1640. Με τον Εμφύλιο Πόλεμο, η μεγάλη Αγγλικανική αφοσίωση έγινε ιδιωτική. Το γενναίο κοσμικό ποίημα των «εργένηδων ποιητών» όπως ο Sir John Suckling (1609-42) και ο Sir Richard Lovelace (1618-58) έχει κάνει την πορεία του ή έχει ριζώσει, όπως στο The Grasshopper της Lovelace, ένα απολαυστικό ποίημα φιλίας που γράφτηκε στον Τσαρλς Κόττον. Ο Αβραάμ Κάουλι έγραψε επίσης την Ακρίδα. Το The Angler του Isaac Walton είναι μια αγγλικανική εκδοχή του συνταξιούχου Ρωμαίου ποιητή Οράτιου. Οι περισσότεροι από τους εργένηδες δεν προσχώρησαν στον Κάρολο Β' της Γαλλίας, αλλά εντάχθηκαν στον κλήρο στο σπίτι, στέλνοντας (σαν ακρίδες) χαρούμενα μηνύματα στους βραχύβια συγγενείς τους. Ο Εμφύλιος Πόλεμος κατέκλυσε μερικούς καλούς συγγραφείς. Η αυλή και η εκκλησία ήταν προστάτες των καλογραμμάτων πριν από τον πόλεμο. η συμμαχία άντεξε, αλλά οι ιεροί και οι κοσμικοί στίχοι απέκλιναν. Τα πιο εκπληκτικά ποιήματα της χώρας γράφτηκαν από τον Andrew Marvell (1621-78), γραμμένα μεταξύ 1650 και 1651 αλλά δημοσιεύτηκαν μετά θάνατον. Αντιτιθέμενος στην εκτέλεση του βασιλιά, ο Σερ Τόμας Φέρφαξ, Λόρδος Στρατηγός των Κοινοβουλευτικών Δυνάμεων, αποσύρθηκε στο κτήμα του στο Γιορκσάιρ. Ο Marvell δίδαξε εκεί την κόρη του και μετά δίδαξε στο Eton. Ένας μετριοπαθής βουλευτής, αργότερα μέλος του Sejm και διπλωμάτης. [Π 146] Τα ποιήματα της Marvell έχουν την εξυπνάδα του Donne και την τακτοποίηση του Jonson, με μια ελαφριά πινελιά και έναν κοινωνικό, απόμακρο τόνο. «Η κοινωνία είναι σχεδόν αγενής/ Σε αυτή την απολαυστική μοναξιά», έγραψε στον Κήπο, ισχυριζόμενος όχι την αξιοπρεπή γαλήνη του φιλοσόφου, αλλά την ευχαρίστηση του ποιητή στις «γιρλάντες της ανάπαυσης»: «Να καταστρέψει ό,τι δημιουργείται/ Πράσινες σκέψεις σε μια πράσινη απόχρωση ." Ο στοχασμός, που περιφρονήθηκε από τον Milton το 1644 ως «μια εφήμερη και κλειστή αρετή», υπερασπίζεται άφθονα στο Upon Appleton House. Πίσω μου όμως πάντα ακούω το φτερωτό άρμα του Χρόνου να πλησιάζει, Κι εκεί μπροστά μας απλώνονται οι Ερήμους της απέραντης αιωνιότητας. Αυτές οι γραμμές από το "To his Coy Mistress" συμπυκνώνουν την αναγεννησιακή κατανόηση του χρόνου σε μια μεταφυσική έννοια της αιωνιότητας ως άπειρου κενού χώρου. Όπως ο Herrick στο Pick the Rosebuds while You Can, η Marvell κάνει τη θνητότητα ως επιχείρημα υπέρ της σεξουαλικής αγάπης: «Ο τάφος είναι ένα καλό και ιδιωτικό μέρος, αλλά δεν νομίζω ότι περιλαμβάνει κανέναν εκεί». Σε αυτό το περιστασιακό επίγραμμα, το «ψιλό» και το «ιδιωτικό» διατηρούν τις λατινικές τους αισθήσεις, «στενές» και «στερημένες». Τα ποιήματά του παίζουν με τις λέξεις διακριτικά, μια φινέτσα που χρησιμοποίησε με τόλμη στο Horace Odie on Cromwell's Return from Ireland, μια εξαιρετική ανάλυση της σύγχρονης κρίσης. Εξυμνεί τη δύναμη του Κρόμγουελ και στη συνέχεια την τέχνη του – προτείνει ότι επέτρεψε στον βασιλιά να δραπετεύσει, μόνο για να τον αιχμαλωτίσουν και να τον ξαναδοκιμάσουν: Για να κουβαλήσει ο βασιλικός ηθοποιός από εδώ, το Τραγικό ικρίωμα μπορούσε να στολίσει. Κάνοντας κύκλους γύρω από τις ένοπλες μπάντες, χτυπούσαν τα ματωμένα χέρια τους. Δεν έκανε ούτε είχε καμία σχέση με αυτή την αξέχαστη σκηνή, αλλά με έντονο μάτι, ο Axe Blade προσπάθησε. ... Έπαινος για τον Κάρολ - ή για μια καλή εμφάνιση; Η ασάφεια είναι συστηματική: «χειροκροτήστε», χειροκροτήστε ή πνίγετε τα λόγια του. "να σημαίνει", βάση ή πρόθεση? "σκηνή", σκηνή ή πλατφόρμα. «άκρη» (λατινικά acies), θέαμα ή άκρη. "δοκίμασέ το", βαθμολογήστε την ευκρίνεια ή τη δικαιοσύνη. Μετά τις ιρλανδικές νίκες του Κρόμγουελ: «Τι δεν μπορούν να φοβηθούν οι άλλοι/Αν έτσι στέφεται κανείς κάθε χρόνο;/Καίσαρα, σύντομα στη Γαλατία,/Στην Ιταλία τον Αννίβα». Υπέροχες συγκρίσεις! Ωστόσο, ο Καίσαρας δολοφονήθηκε, ο Αννίβας νικήθηκε. Τελευταίο κάλεσμα και προειδοποίηση: Αλλά εσύ, γιε του πολέμου και της τύχης, βαδίζεις ακούραστα μπροστά, Και για το τελικό αποτέλεσμα Κράτα ακόμα το σπαθί σου ψηλά: Πέρα από τη δύναμη να τρομάζεις τα πνεύματα της σκοτεινής νύχτας, οι ίδιες τέχνες που έχουν αποκτήσει τη Δύναμη που πρέπει να κρατήσει. Ο Marvell, ένας σατιρικός από την πλευρά του Κοινοβουλίου, έγραψε μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο ότι «η αιτία ήταν πολύ καλή για να παλέψεις». Οι άνθρωποι έπρεπε να εμπιστεύονται τον Θεό. έπρεπε και μπορούσαν να εμπιστευτούν τον βασιλιά σε όλο το θέμα». Η ευκρίνεια του μυαλού της Marvell μοιάζει με αυτή ενός Γάλλου μαθηματικού και [σελ. 147] ο θεολόγος Blaise Pascal (1623-62). Στο "The Mower to the Glowworms" και σε άλλα ποιήματα, η Marvell χρησιμοποιεί την αισθητική γοητεία για να εκφράσει την παράλογη θνητή αγάπη:

You living lamps with your favorite baroque light Deadline in art The nightingale sits so late, a story for the beautifying And studying all through the summer night The style that followed her peerless songs meditates ... the classicism of Great Marvell's funeral religious poem "The Coronet" is a baroque style that always has a revival. kind of description for it. "Bermuda," about Puritan immigrants to America - "So they sang in an English boat, / A holy and happy tune" - has similar wonderful imagery: "Hangs in shades of orange light, / Like golden lamps on a green night" . Marvell's poems are lucid, decorative, exquisite and penetrating, but also enigmatic. Crisis, Civil War, Commonwealth, Restoration 1629 1633 1634 1635 1638 1639 1640 1641 1642 1643 1644 1645 1646 1647 1648 1649

1650 1651 1652 1653 1655 1657 1658 1659 1660

Parliament, refusing further taxes, dissolves. Laud, the Archbishop of Canterbury, works against the Puritans. Charles I imposes Ship Money to raise revenue. An attempt to impose an Anglican liturgy in Scotland meets with resistance. The Scots sign the National Covenant to resist Episcopacy. Charles's army proves unreliable against the Scots of the Alliance. The Short Parliament is convened. and refuses taxes. The Scots invade. The Great Parliament meets (and meets until 1653). Charles Strafford's minister is tried by Parliament and executed. House Star Court is abolished. A great protest against royal excesses. Puritan legislation; rise in Ireland. The King leaves London after clashes with Parliament. Royalist and Parliamentary armies battle at Edgehill. The Puritans close the public theaters. Lots of fighting. Parliament imposes Presbyterianism on England. Cromwell defeats Prince Rupert at Marston Moor. Cromwell's New Model Army triumphs at Naseby. Loud was executed. Charles surrenders to the Scots. Leftists proclaim national sovereignty. The Scots surrender Charles to Parliament for £400,000. Parliament's attempt to disband the army fails. Carol intrigues. The Scots, invading in the name of Charles, were victorious at Preston. Parliament was purged of the Presbyterian majority by the army. The Rump Parliament votes on King's trial. Charles I I tried and executed. Rabb abolishes the monarchy and the House of Lords and declares England a Commonwealth. Levelers are suppressed. Royalist Protestants Join Irish Catholics: The Crash of Cromwell's Rebellion. Charles II lands in England. Cromwell defeats the Scots at Dunbar. The Scots crown Charles II king. Defeated at Worcester, goes to France. War with Holland (until 1654). The military is petitioning for a new parliament. Cromwell replaces the other elected members with a group of candidates, the Barebones Parliament. He was proclaimed Lord Protector. Majors rule England in eleven military districts. Parliament offers Cromwell sovereign powers. Cromwell dies and is succeeded by his son Richard. Richard retires. General Monck marches an army from Scotland to restore Parliament. Charles II called back to restore the old form of government.

[PI. 148]

John Milton Poetry in the 17th century came from the court, the church, the aristocracy, or the theater. A major exception is the late work of John Milton (1608-74), after the Great Depression of the American Civil War. He wrote about the intellectual elite. He prayed that Paradise Lost would "find fit hearers, though few," echoing Christ's words that many are called but few are chosen (Matthew 20:16). In his epic he invoked the Spirit "who prefers an upright and pure heart to all temples." Being a Puritan, he set out to rewrite the Bible as it might have been written for the benefit of humanist education in English. If this does not align with our Puritan ideas, then not all Puritans were like Shakespeare's Malvolio or Jonson's Savior Tribulation. Milton was no conformist. His father's career illustrates the relationship between Protestantism and capitalism: he was kicked out of his home for reading the Bible in his room, became a clerk (notary) and a moneylender in London. He remained in his books, giving his eldest son the education of a scholar and gentleman: St. Paul (stiff); Cambridge University (disappointing) five years of private study; extensive tour of Italian literary patrons. Education shaped the life and work of England's most important poet. It was Spencer's high Protestant upbringing. St. Paul gave his disciple a humanistic faith in the powers of the mind and in the excellent role of poetry. He read widely in Latin, Greek, Hebrew, and modern languages, and excelled in learning in an age when the reader could know almost everything that was known. Its first line was a version of Psalm 114: "When Israel came out of Egypt." It becomes "When the blessed seed of the faithful son of Thara...". The "right" listeners would know about God's promises to Abraham and his descendants. The few who knew that Abraham was Terah's son saw that the "faithful"

distinguish the fidelity of the son from the idolatry of the father, and he would be saved from madness. Milton's "faithful" father left the heathen home. As one of the "blessed seed," Milton would claim that God "spoke first in his English," a newly chosen people. Humanist ideals shape early poems: poetic aspirations in "On Vacation" and "What Does My Shakespeare Need His Honored Bones"? impatience in "How fast has time, subtle thief of youth/Stol'n on his wing his twenty-thirth year". Penseroso. Young Milton is already a master of medium and form, and his enjoyment of the arts is contagious. L' Allegro, a merry man, likes comedy: "So in a moment on a very trodden scene/If you put on Jonson's learned stocking/Or sweetest Shakespeare, fanciful child/Sing his wild notes. He goes alone to the church: But never let my feet fail, To walk the pale cloister, And love the high, arched roof, With antique columns, huge, And multi-storied windows richly dim Shedding a dim religious light Let the sonorous organ trumpet In full-voiced choir below In service aloft with pure hymns As with sweetness from my ear Dissolve me in ecstasy And bring all heaven before my eyes.

attached

decorated

[P 149] A joyful response to nature and art animates the early work. "Dammed religious light" is Anglican, and "ecstasy" almost Italian. After Milton left the Church of England in the mid-1630s, he did with words what the Church had done with stained glass and music. But for years he was part of Carolina high culture, the artistic consensus between Church and Court, writing court masques. The performance of the Nativity Ode is clearly baroque. He writes that peace, wreathed with olive, Glides gently through the revolving sphere, His ready herald, With turtle's wing parted the clouds of love, And waving his myrtle staff wide, Brings universal peace to seas and lands.

[God]

Irene's olive wreath is both classical and biblical, as the sparrow brought the olive branch to the Ark. The appearance of Irene is now likened to the chariot of Venus, drawn by doves. "Erotic" is an epithet carried by the goddess of love to the clouds beside her. The love it symbolizes is divine, not pagan. This use of classical symbolism was a common form in Europe. Milton's early Protestant ideals were at odds with his refined Italianate style. At court, Charles I patronized the Baroque sculptor Bernini. Far from Puritan simplicity, this style presents its art with the confidence of a Catholic Reformation. Milton wrote six sonnets in Italian and English poems in Italian. The title Paradise Lost corresponds to the title of Tasso's Gerusalemme Conquistata (1592), 'The Victory of Jerusalem'. Milton embraced the Renaissance and the Reformation, Greek beauty and Jewish truth. This grip tightened in the 1630s as England's cultural consensus disintegrated. In 1639, Milton left his second year in Italy, returning from his patron Tasso's palace in Naples to write prose in London. Although John Donne called the Calvinist religion "plain, simple, sad, young," the first Puritan writer to be truly plain and simple was John Bunyan (1628-88). Tribes begin to appear in Comus (1634), a masque for a noble family. It owes something to Jonson's Pleasure Reconciled to Virtue (1618), but Milton's virtuous Lady rejects the (sexual) pleasure eloquently invoked by Comus, the "leaping belly" of Jonson's masque. Virtue is purity (ie obedience to divine reason). The earnest argument of Comus testifies to the ambitions of its author. Lycidas (1637) is an ambitious pastoral elegy about a contemporary Cambridge priest and poet who drowned in the Irish Sea. Lycidas is the longest poem in the collection of pastoral elegies. Different treatment in Latin and Greek. Nature mourns the young shepherd-poet and parts of the classical form in which the elegy of a classical shepherd is presented. The Renaissance pastoral assembly allows Milton to lament pastoral laments, discuss poetic fame, and criticize the pastoral concern of bishops. It shows his poetic artistry, the death of another. and his dismay at the premature loss of his poetic talent. Apollo tells him that Zeus (meaning God) will judge his reputation in heaven, the Reformation's answer to the Renaissance. Crisis follows with a list of flowers brought "to scatter the hearse of the laureate where Lycid lies./To give some peace/Let our feeble thoughts play with false guesses." The "false conjectures" are pagan similes of the poem. As the corpse was not recovered, there was no hearse to scatter: "ye banks and sodden seas/Wash where your bones are cast...". Then: Weep not, weep no more, sad shepherds, for Lycidas is not dead, for your grief is drowned, though it were under water,

[P 150] Thus sinks the day-star to the ocean's bottom, And yet suddenly makes up his drooping head, And beguiles his beams, and a new bright ore, Flames on the brow of the morning sky: Thus Lycidas sunk low, but rose high, With the beloved power of him who walked on the waves. He is now with the heavenly "sweet congregations that sing and sing in their glory, moved and forever wipe away the tears from his eyes." Revealed faith comforts, unlike the myth of nature. And yet nature's poetry returns: Henceforth thou art the genius of the shore, In thy great recompense, and will be good To All who stray in this perilous flood. Thus sang the rough breed...

guardian spirit

This unknown shepherd (Milton) sings an artless song. And now the sun has spread over all the hills, And now it has fallen on the western gulf. At last he rose and wrapped himself in his blue coat: To-morrow in fresh woods and new pastures. The beauty of the closure doesn't end the "where is Lycid" argument, a deliberately false note. Such impassioned questions and answers characterize all of Milton's mature work. Personal concerns also enter the prose to which Milton, after a sudden change of plans, has now devoted himself. In London in 1641-2 he published five anti-episcopal treatises. and in 1642, shortly after the outbreak of the Civil War, he married Mary Powell, a girl half his age, who soon returned to a royal family. Milton wrote four pamphlets advocating divorce, after the attacks on the king and after defending the government from his religious suicide. After Cromwell's death, Milton again called for a democracy and liberty of conscience, publishing his Ready and Easy Way of Establishing a Free Commonwealth after the Return of Charles II.

John Milton, aged about 62, when he had been blind for 10 years. Engraved by William Faithorne for The History of Britain, 1670.

Paradise Lost Milton's prose would hardly be read today if he had not written Paradise Lost. The first principles of politics and religion were discussed in parliament, in open-air meetings, and in treaties. None was more remarkable than Milton, though he intimidated his opponents. He pointed this out when he argued that the Bible permitted the divorce of a wife who had proved irreconcilable. Then, in his attack on episcopacy, The Reason of Church Government (1642), he confessed “the inward impulse which now daily grew within me, by work and keen study (which I regard as my portion in this life), combined with a strong inclination of nature, perhaps I should have left something so written in later times, that I might not be allowed to die voluntarily.' native dialect". He described his plans: "The time does not now serve, and perhaps I am too generous to give any sure explanation of what the mind may suggest to itself at home, in the vast circles of its reverie, though the greatest hopes and the most difficult tests; or that epic form of which the two poems of Homer, and the other two of Virgil and Tassus, are interspersed, and the book of Job a short model; Or...

[Π 151] Αλλά η ποίηση έχει παραμεριστεί. Το Satan's Address to the Sun, γραμμένο το 1642, εμφανίστηκε στο Paradise Lost το 1667. Ακολούθησαν το σύντομο έπος Paradise Regained και η τραγωδία Samson Agonistes το 1671. Η μόνη πεζογραφία που γλίτωσε από τη «σκόνη και τη ζέστη» της διαμάχης είναι τα Areopagitica, Ares λόφος, καλούμενος μετά τον Άρειο Πάγο, όπου συνεδρίαζε η αθηναϊκή βουλή. Αυτή η ομιλία στο Κοινοβούλιο της Αγγλίας για την ελευθερία του χωρίς άδεια Τύπου διατυπώνεται με τη μορφή μιας κλασικής ομιλίας, ξεκινώντας με ένα απόσπασμα του Ευριπίδη: «Είναι αληθινή ελευθερία όταν οι ελεύθεροι άνδρες/Χρειάζονται να συμβουλεύουν το κοινό μπορούν να μιλήσουν ελεύθερα. ". Η Αρεοπαγίτικα όμως δεν υπερασπίζεται την ελευθερία του λόγου, αλλά τον ελεύθερο τύπο. Ζητά από το Κοινοβούλιο να σταματήσει να "αδειοδοτεί" βιβλία πριν από τη δημοσίευση, μια πρακτική που ξεκίνησε από τον Ερρίκο VIII, που καταργήθηκε το 1641 αλλά αποκαταστάθηκε το 1643. Ένα ιδιαίτερο είδος ελευθερίας ήταν ένα από τα ιδανικά του Milton, και η ομιλία του περιέχει ευγενείς φράσεις: πόσο καλό είναι να σκοτώνεις σχεδόν ένας άνθρωπος πώς να σκοτώσει ένα καλό βιβλίο: όποιος σκοτώνει έναν άνθρωπο σκοτώνει ένα λογικό πλάσμα, την εικόνα του Θεού. αλλά αυτός που καταστρέφει ένα καλό βιβλίο σκοτώνει την ίδια τη λογική, σκοτώνει, λες, την εικόνα του Θεού στα μάτια. Πολλοί άνθρωποι ζουν ως βάρος στη γη. αλλά ένα καλό βιβλίο είναι η πολύτιμη ψυχή του κυρίου πνεύματος, που ταριχεύεται και αποθηκεύεται σκόπιμα ως θησαυρός για τη ζωή πέρα ​​από τη ζωή. Τελειώνει με ένα όραμα της Αγγλίας ως Σαμψών: «Φαίνεται να βλέπω στο μυαλό μου ένα έθνος ευγενές και πανίσχυρο, που ξυπνά σαν ισχυρός μετά τον ύπνο και τινάζει τις ανίκητες κλειδαριές του». θρησκευτική και πολιτική ανοχή. Η συνηγορία του υπερβαίνει την περίσταση. Αλλά ο Μίλτον δεν θα επέτρεπε στους Καθολικούς να δημοσιεύουν και ποτέ δεν αντιτάχθηκε στη λογοκρισία μετά τη δημοσίευση: «εάν [τα βιβλία] αποδειχθούν κακόβουλα και συκοφαντικά, η φωτιά και ο δήμιος θα είναι η πιο αποτελεσματική θεραπεία για την εποχή». καίγονταν και οι τυπογράφοι και οι συγγραφείς τους θα έπαθαν κομμένα αυτιά ή κομμένες μύτες. Το Κοινοβούλιο δεν συγκινήθηκε. Ο Μίλτον αργότερα ενήργησε ως λογοκριτής για τον Κρόμγουελ. Μεταξύ άλλων διαβάζεται και σήμερα η πεζογραφία του Περί Παιδείας. Ένα Latin On Christian Doctrine που βρέθηκε στο γραφείο της λογοκρισίας το 1823, μεταφρασμένο και δημοσιευμένο το 1825, κάνει την ανορθοδοξία του, σκοτεινά εμφανή στο Paradise Lost, κρυστάλλινη. Το σχέδιο του ποιητή του 1642 έγινε πραγματικότητα είκοσι πέντε χρόνια αργότερα. Μπορεί να δούλεψε στον Adam Unparadis'd, το δράμα που έγινε το Paradise Lost, και στον Samson, αλλά επέστρεψε πλήρως στην ποίηση παρά μόνο μετά τον θάνατο του Cromwell το 1658. άντε, οι Άγγλοι επέστρεψαν στον βασιλικό και επισκοπικό εμετό τους. Έχασε την όρασή του το 1652, τη γυναίκα του και τον μονάκριβο γιο του το 1653, την κόρη του το 1657 και την αγαπημένη του δεύτερη σύζυγο το 1658. Ήταν 50 ετών. Μάταια συμβούλευε το κοινό. Είχε ποιητικό ταλέντο. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, ο Μίλτον στράφηκε από την ποίηση στη μεταρρυθμιστική πεζογραφία και ενίσχυσε τις επιχειρηματολογικές του ικανότητες. Στην ύστερη ποίησή του, έπαιζε λιγότερο με τις «ψευδείς εικασίες» των κλασικών ποιημάτων που είχαν γοητεύσει τα νιάτα του και διαμόρφωσαν το ύφος του. Αντίθετα, μυθοποίησε τον εαυτό του. Μετά την Αποκατάσταση και την αμνηστία, αυτοσυστήνεται ως «Στο σκοτάδι και στους κινδύνους που περιβάλλουν, / Και στη μοναξιά. αλλά όχι μόνος» γιατί τον επισκέφτηκε η Ουράνια Μούσα. Αυτό είναι από το Invocation to Paradise Lost, Βιβλίο VII. Στο Invocations to Books I, III και IX, το έπος έγινε πολύ χρήσιμο, δημιουργώντας τον μύθο του ταλαίπωρου ποιητή ως τυφλού μάντη ή αηδόνι που «έχει καταφύγει στα πιο σκοτεινά μέρη / Συντονίζει τη νυχτερινή του νότα». Στο σονέτο «While I Wonder How My Light Spreads», φοβάται ότι «εκείνο το ένα ταλέντο που είναι θάνατος να κρύβεις» έχει πλέον «κατατεθεί μαζί του άσκοπα». Ρωτάει: «Ο Θεός απαιτεί ημερήσια εργασία, αρνείται το φως»; Ακούει: «Ο Θεός δεν χρειάζεται ούτε το έργο του ανθρώπου ούτε [σελ. 152] των δικών του δώρων»· είναι να «στέκεσαι και να περιμένεις». Το σονέτο του, «Νόμιζα ότι είδα τον νεκρό μου αρραβωνιασμένο άγιο», τελειώνει: Η αγάπη, η γλυκύτητα, η καλοσύνη στο πρόσωπό της έλαμψε τόσο έντονα όσο σε κανένα πρόσωπο με μεγαλύτερη απόλαυση. Αλλά έσκυψε να με αγκαλιάσει, ξύπνησα, έφυγε τρέχοντας και η μέρα με γύρισε στη νύχτα. Στο Invocation to III, διαμαρτύρεται και πάλι προσωπικά για την τύφλωσή του: Έτσι με το έτος Οι εποχές επιστρέφουν, αλλά όχι για μένα η μέρα επιστρέφει, ούτε ο γλυκός ερχομός του βραδιού ή του πρωινού, ούτε η θέα της άνοιξης της άνοιξης, ούτε το καλοκαιρινό τριαντάφυλλο, ούτε τα κοπάδια, ούτε τα κοπάδια, ούτε το θεϊκό ανθρώπινο πρόσωπο. Αργότερα ταυτίζεται με τον πιστό άγγελο Abdiel: «Μεταξύ των απίστων είναι μόνος πιστός·/Ανάμεσα σε αναρίθμητους ψεύτικους, ασυγκίνητους,/Ακίνητος, άκαμπτος, ατρόμητος» (III.897-9). Το Paradise Lost ακολουθεί την αναγεννησιακή ιδέα ότι η ποίηση πρέπει να θέσει ένα ελκυστικό πρότυπο ηρωικής αρετής. Εμμένοντας στην ουμανιστική πίστη στη λογική και στον διδακτικό ρόλο της λέξης, ο Μίλτον μετέτρεψε τη συζήτηση ξανά σε ποίηση. Στην ευρωπαϊκή κουβέντα της Αναγέννησης, η τελευταία λέξη ήταν δική του. Εκτός από την αναφορά της Πτώσης, ανέλαβε το πιο δύσκολο έργο να «δικαιώσει τους τρόπους του Θεού στους ανθρώπους». Ξαναδιηγήθηκε την ιστορία της «πρώτης ανυπακοής του ανθρώπου» για να δείξει τη δικαιοσύνη της Πρόνοιας. Το αποτέλεσμα είναι, σε τέχνη, δύναμη και έκταση, το μεγαλύτερο από τα αγγλικά ποιήματα. Ο Δρ Τζόνσον, ο οποίος δεν ήταν λάτρης της θρησκείας, της πολιτικής ή της προσωπικότητας του Μίλτον, συνόψισε τη ζωή του ως εξής: «Τα μεγάλα έργα του έγιναν με διακριτικότητα και τύφλωση, αλλά οι δυσκολίες εξαφανίστηκαν με το άγγιγμά του. γεννήθηκε σε όλα τα πράγματα δύσκολα? και το έργο του δεν είναι το σπουδαιότερο από τα ηρωικά ποιήματα μόνο και μόνο επειδή δεν είναι το πρώτο». Το Paradise Lost είναι ένα έργο μεγαλείου και ενέργειας και περίπλοκου σχεδιασμού. Περιέχει στο πεδίο εφαρμογής του τα περισσότερα από όσα αξίζει να γνωρίζουμε για το σύμπαν και την ιστορία. Ο τυφλός ποιητής ζύγισε τις λεπτομέρειες που συνέβησαν με έξι βιβλία μεταξύ τους.

Το Paradise Lost ξεκινά με την πτώση των αγγέλων, το σχέδιο του Σατανά να συλλάβει το νεοδημιουργημένο είδος του Θεού και ένα ουράνιο όραμα για το μέλλον. Στο Βιβλίο IV συναντάμε τον Αδάμ και την Εύα στον Κήπο. Ο Ραφαήλ λέει στον Αδάμ για την εξέγερση του Σατανά, τον πόλεμο στον Παράδεισο, την πτώση των αγγέλων, τη δημιουργία του σύμπαντος, τον άνθρωπο και τον σύντροφο που επιθυμεί και τον προειδοποιεί ενάντια στον πειρασμό. Στο IX ο Σατανάς εξαπατά την Εύα και ο Αδάμ αποφασίζει να πεθάνει μαζί της. Ο Υιός μεταφέρει την κρίση του Θεού και υπόσχεται τη λύτρωση. Στο Χ, ο Σατανάς καυχιέται για την επιτυχία του, αλλά αυτός και οι άγγελοί του μεταμορφώνονται σε φίδια. Στα XI και XII, ο Ραφαήλ δείχνει τη δυστυχία της ανθρωπότητας μέχρι τη Λύτρωση, μετά την οποία ο Αδάμ θα έχει «τον παράδεισο μέσα σου, πολύ πιο ευτυχισμένος». Το «Ηρωικό ποίημα» ήταν ένα παράδειγμα του ορθού. Υπάρχουν αρκετοί ηρωισμοί: ο Αδάμ και η Εύα, όπως ο Υιός, επιδεικνύουν «ανώτερη ανδρεία / Υπομονή και ηρωικό μαρτύριο» (IX.31-2), - όχι ο ατομικός ηρωισμός του Αχιλλέα, ούτε το αυτοκρατορικό καθήκον του Αινεία, ούτε ακόμη ο ιπποτισμός. των ιταλικών ρομαντικών επών. Η μεγαλοπρέπεια της εμφάνισης του Σατανά και των πρώτων ομιλιών μετατρέπεται σε ζήλια και εκδίκηση. Στο κέντρο του ποιήματος βρίσκεται μια δυσδιάκριτη ανθρώπινη ιστορία, αν και «οι πρώτοι μας γονείς» είναι τέλειοι στην αρχή, όπως και ο ρομαντικός έρωτάς τους: Περπάτησαν λοιπόν χέρι-χέρι, το πιο υπέροχο ζευγάρι που έχει συναντήσει ποτέ ερωτευμένο στην αγκαλιά του, ο Adam the ο πιο τέλειος άντρας από τη γέννηση των γιων του, η πιο όμορφη από τις κόρες της, η Εύα. [Π 153] Στο IV, η Εύα λέει ότι ο Παράδεισος χωρίς τον Αδάμ δεν θα ήταν γλυκός. Στο IX The Fall, αναπτύσσει τον λογαριασμό Genesis. Η Εύα, αποφασίζοντας να δουλέψει μόνη της στον κήπο, ξεγελιέται από τα έξυπνα επιχειρήματα του φιδιού. Προτρέπει τον Αδάμ να φάει. «Απατημένος», την ενώνει από αγάπη: Πώς να ζήσω χωρίς εσένα, πώς να απαρνηθώ τη γλυκιά κουβέντα και την αγάπη σου τόσο αγαπητή, Να ξαναζήσω σε αυτά τα άγρια, ερημικά δάση; Η Εύα οδηγεί τον Αδάμ στην αμαρτία, αλλά και στη μετάνοια. κατηγορώντας τον εαυτό του για την πτώση, προτείνει να αυτοκτονήσει. Ο Μίλτον χαρακτηρίζει τα φύλα παραδοσιακά («Αυτός μόνο για τον Θεό, αυτή για τον Θεό μέσα του»), αλλά και αλληγορικά - ο Αδάμ είναι η διάνοια, η Εύα είναι η αίσθηση. Του αρέσει η κοσμολογία, εκείνη προτιμά την κηπουρική. Ενώ τα φύλα δεν είναι ίσα, η απεικόνιση της σεξουαλικής αγάπης και του γάμου είναι θετική και νέα. Κεντρικό στοιχείο του Paradise Lost είναι ο πρώτος καλός γάμος στην αγγλική λογοτεχνία. Όταν ο Αδάμ και η Εύα εκδιώκονται από τον Κήπο: έριξαν μερικά φυσικά δάκρυα αλλά σύντομα τα σκούπισαν. Όλος ο κόσμος ήταν μπροστά τους, πού να διαλέξουν τον τόπο ανάπαυσής τους, και η Πρόνοια να τους καθοδηγήσει: Έτσι, χέρι-χέρι, περιπλανώμενα βήματα και αργά, Μέσα από την Εδέμ περπάτησαν τον μοναχικό δρόμο. Οι καταλήξεις του Milton δείχνουν τη μαεστρία του στο στίχο, τη σύνταξη και την αίσθηση. Οι μόνοι άνθρωποι που έχουν χάσει τον Θεό και τους αγγελικούς επισκέπτες είναι «μοναχικοί» αλλά κρατιούνται από τα χέρια. περιπλανώμενος αλλά καθοδηγούμενος. χρειάζεται ξεκούραση και ταυτόχρονα έχει την ελευθερία της επιλογής. Η ισορροπία είναι όπως είπε ο Milton η ποίηση πρέπει να είναι «απλή, αισθησιακή και παθιασμένη». Ο χριστιανικός ανθρωπισμός του Μίλτον βασίζεται στην ανθρώπινη λογική και γι' αυτόν «ο λόγος είναι επίσης επιλογή». Ο σωστός λόγος επιλέγει ελεύθερα να αναγνωρίσει τις αλήθειες του Θεού. Η Εύα επιλέγει οικειοθελώς να μην λάβει τη νόμιμη προειδοποίηση του Αδάμ. Ο Αδάμ επιλέγει οικειοθελώς να πεθάνει μαζί της. Ο Υιός επιλέγει ελεύθερα να πεθάνει για τον Άνθρωπο. Ο Μίλτον υποστήριξε ότι «οι δρόμοι του Θεού είναι δίκαιοι και δικαιωμένοι από τους ανθρώπους», ωστόσο ανάγκασε τον Θεό να δικαιολογήσει τον εαυτό του και να κατηγορήσει την ανθρωπότητα. «Ποιανού φταίει;» ρωτά ο Πατέρας, «Ποιανού, αν όχι δικό του; Ο αχάριστος είχε από μένα / Ό,τι μπορούσε να έχει. Τον έχω κάνει δίκαιο και δίκαιο, / Αρκετά να σταθεί, αν και ελεύθερος να πέσει» (III.97-9). Η υπόθεση είναι ξεκάθαρη, αλλά και το σταυρόλεξο. Εδώ, ο «Θεός Πατέρας», όπως είπε ο Αλέξανδρος Πόουπ, «μετατρέπει το σχολείο σε θεότητα» (ακαδημαϊκός θεολόγος). Ήταν λάθος να απεικονίσουμε τον Θεό Πατέρα να έχει τη δική του υπεράσπιση. Τα μυστήρια, έγραψε ο Donne, είναι σαν τον ήλιο, «εκθαμβωτικά αλλά προφανή σε όλα τα μάτια». Ο Μίλτον εξηγεί τα θεοφάνεια. Η φτιαγμένη σκηνή της προαγωγής του Υιού στον «αντιπρόεδρο», που προκαλεί την εξέγερση του Σατανά, είναι λάθος. Η απεικόνιση του «ό,τι το μάτι δεν έχει δει και το αυτί δεν έχει ακούσει» είναι σχεδόν αδύνατη: στον Μίλτον, η ζωή στον Παράδεισο μοιάζει πολύ με τη ζωή στον Όλυμπο του Ομήρου: «Τα τραπέζια είναι στρωμένα και ξαφνικά γεμάτα / Με φαγητό αγγέλων και ρουμπίνι ​\u200b\u200b\u200b\u200b\u200b\u200b\u200b\u200b\u200b\u200b\u200b\u200b\u200b\u200b\u200bnectar ρέει ... Φάτε, πιείτε, και στην κοινωνία γλυκιά / Quaff αθανασία." Ο Δάντης το κάνει καλύτερα. Τα λάθη είναι το αντίθετο της δύναμης του σκοπού του Milton. Το Paradise Lost κάνει σε συμπαγή μορφή ό,τι έκαναν οι κύκλοι Mystery. Η βιβλική του ιστορία είναι ορθολογική, όπως ήθελε η Αναγέννηση, και ζωγραφική, στο στυλ των Ιταλών ζωγράφων οροφής. Η ενέργεια και το μεγαλείο του Paradise Lost χτυπά ακόμη και εκείνους τους αναγνώστες που δεν είναι εξοικειωμένοι με τη Βίβλο. Είναι σαν να ακούς τον Μεσσία του Χέντελ στην Καπέλα Σιξτίνα. Πιο συγκεκριμένα, πώς ένας τυφλός θα μπορούσε να ακούσει τον Μεσσία του Henry Purcell (1659-95) αν τον συνέθετε. Το Paradise Regain'd δεν είναι για τη Λύτρωση αλλά για τον πειρασμό στο [σελ. 154] έρημος. Η απόρριψη του Υιού της προσφοράς του Σατανά για (ειδωλολατρική) επιστήμη στην Αθήνα ξεχωρίζει στο άνυδρο τοπίο. Ο Σαμψών Αγωνιστής είναι τραγωδία για ανάγνωση, όχι για υποκριτική. («Διάλογος χωρίς δράση δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο ελκυστικός όσο ο συνδυασμός αφηγηματικής δύναμης και δράματος» - Τζόνσον.) Η μορφή του είναι ελληνική, με κεντρικό χαρακτήρα και ρεφρέν. το θέμα του είναι η μοίρα ενός Ισραηλινού αφέντη, «αμάτια στη Γάζα δίπλα στον μύλο με σκλάβους». Ο Σαμψών λέει, «Γιατί διατάχθηκε και επιβλήθηκε η εκτροφή μου/Ως άτομο ξεχωριστό από τον Θεό/Προορισμένος για μεγάλα κατορθώματα. αν είναι να πεθάνω / Προδομένος, φυλακισμένος και μου βγήκαν και τα δύο μάτια; Ω σκοτάδι, σκοτάδι, σκοτάδι, στο μεσημεριανό φως, Μη αναστρέψιμο σκοτάδι, ολική έκλειψη Χωρίς ελπίδα ημέρας!

O first created ray and great word, Be light and light to all. Why am I so orphaned by your main decree? The sun is dark to me And silent as the moon When it leaves at night Hidden in its empty crescent cave. Milton's self-defense turns writing and tragedy into autobiography. For example, Dalilah who betrays Samson to the Philistines resembles the first Mrs. Milton. Finally, the persecuted hero tears down the temple, killing all the enemies at the same time: "a world that rushes to avenge its gaze" (Marvell). The final chorus, Greek and Christian, begins: "All is for the best, though we often doubt/ What unfathomable mood makes/ Of supreme wisdom." Ends: His servants have gained a new True experience of this great event With the bath of peace and comfort away, And peace of mind, all passions quenched. Milton left the English poets an example of devotion to his art, but also of fervent self-confidence.

The Restoration Monarchy introduced a new temperament and a lasting cultural style. Even though things turned sour under King William, Congreve's The Way of the World (1700) is still a 'restoration comedy'. The return of Charles II gave literature an opportunity it had not had for eighteen years. Theaters opened, determined to reject Puritan severity. The king's friends returned from France with a more secular, skeptical and "civilized" tone and neoclassical ideas. The Church of England was restored. Charles patronized the Royal Society, the Royal Observatory, the theater and the opera. In 1665-1666 a plague and a great fire destroyed much of London. Sir Christopher Wren designed fifty-one new churches. the cathedral of St. Paul's was completed in 1710. London "society" was formed in the new St. Jacob. In places of public recreation they drank tea, coffee and chocolate. Horse racing became a regular feature of the social calendar. It became "civilized" that men were conciliatory, did not talk about religion and politics and spoke bravely about the "fair sex". There were wars with the Protestant Netherlands and then with Catholic France. Dismissal [p. 155] Events 1660-1700 1660 1662 1665-6 1666 1666 1670 1672 1673 1677 1678 1680 1683 1684 1685 16816161

The monarchy is restored: Charles II enacts the Act of Oblivion. Charles marries Catherine of Braganza (they have no children). The Act of Uniformity excludes non-conformist ministers. The Great Plague of London. The Great Fire of London. Dutch raid on Chatham harbor near London. Secret Treaty of Dover: In exchange for a grant, Charles II agrees to help Louis XIV of France against Holland. Declaration of Indulgence for Catholics and Nonconformists. The Test Act excludes Catholics from public office. William of Orange marries Mary, daughter of James, Duke of York. Titus Oates invents a "papal plan." Catholics persecuted. Controversy surrounding the Exclusion Act to disqualify James, Duke of York from the succession because of his Catholicism. (His second wife was the Catholic Maria of Modena, and they had a son and heir.) The failure of the House of Rye plot to kill Charles and James. Monmouth, Charles' bastard son, is involved in the Rye House plot. Charles I dies. James II advances. Louis XIV authorizes the persecution of French Protestants. 1687 Declaration of James concerning indulgences for freedom of conscience. Seven bishops refuse to swear to the Second Declaration. The so-called Glorious Revolution: William of Orange is called upon to overthrow James, who flees to France. The reign of William III and Mary II. Bill of Rights; non-conformist tolerance. James lands in Ireland. William's war with France continues. William defeats James at the Battle of the Boyne in Ireland. The Jacobites are defeated at the Battle of Aughrim (Ireland). The national debt begins. The Bank of England is founded.

in 1688, James II, the Catholic brother of Charles II, led to the exclusion of Catholics from the succession by an act of the Sejm. In Scotland, the Presbyterian Church was established by statute. if the monarch came north, he was expected to change his religion when he crossed the border (as today). The monarchy was limited by parliament and the city's commercial interests. the wounds of the Civil War were slowly healing. The balance of government achieved in the bloodless revolution of 1688 prevailed in England until the extension of suffrage in the Great Reform Act of 1832. The writing took its tone not from the court but from a genteel society defined by class, wealth and, increasingly, money. New ideas were disseminated in magazines. Until 1700 the book

το εμπόριο άρχισε να υποστηρίζει συγγραφείς και να εξυπηρετεί αναγνώστες ψυχαγωγίας, μερικούς από το «καλό φύλο». Η δημοσιογραφία, συγκλονιστική ή σοφή, έχει ξεκινήσει. Υπήρχε επίσης λογοτεχνία θρησκευτικής και κοινωνικής αντίθεσης. Στη λογοτεχνία, η Αποκατάσταση ήταν μια περίοδος καινοτομίας, αλλαγής και ανασυγκρότησης και όχι σπουδαίας γραφής. Εκτός από το Paradise Lost και το Αγγλικανικό βιβλίο προσευχής του 1662, τα μόνα βιβλία αυτών των σαράντα ετών που έχουν διαβαστεί σε διαδοχικές γενιές είναι το The Pilgrim's Progress (1678-9) του Bunyan, μερικά ποιήματα του John Dryden, [σελ. 156] και καλύτερες κωμωδίες εστιατορίου. Η πίστη του Bunyan, η φιλοσοφία του John Locke και του Augustus (τα μαθηματικά και η οπτική του Sir Isaac Newton από το 31 π.Χ. είχαν μια πιο διαρκή επιρροή στον πολιτισμό από οποιοδήποτε από τα 14). Δράμα. Εξαίρεση για τον August Dryden μπορεί να είναι οι Virgil Absolom and Achitophel (1681), το πρότυπο ενός αιώνα δίστιχας σάτιρας. Κατά την περίοδο (70-19 π.Χ.) Οράτιος (65 επαναλαμβανόμενες δημόσιες κρίσεις, η γραφή ήταν επίκαιρη, υπαινικτική και φατριακή, και το θέατρο καταλήφθηκε 8 π.Χ.), ο Προπέρτιος (54/48 με τρέχοντα, πολιτικά, εκκλησιαστικά και σεξουαλικά θέματα Εφημερίδα και μυθιστόρημα ήταν εντάξει 16 π.Χ.) και ο Οβίδιος (χειρ 43 π.Χ.-17/18 μ.Χ.). Η «ηρωική» τραγωδία της Αποκατάστασης δεν κράτησε πολύ, αλλά η κωμωδία της παίζεται συχνά σήμερα. Ήταν η πηγή της κωμωδίας παράδοσης τρόπων στην αγγλική γραφή: Henry Fielding, Oliver Goldsmith, Richard Sheridan, Jane Austen, WS Gilbert, Oscar Wilde και πολλοί άλλοι. Ο Ντράιντεν ήταν ο κορυφαίος ποιητής της περιόδου, που διακρίθηκε σε όλες τις μορφές, ιδιαίτερα στη σάτιρα και τη μετάφραση. Έγραψε επίσης την καλύτερη κριτική πεζογραφία μιας εποχής που η πεζογραφία πήγαινε προς τη συζήτηση. Ενώ η περίοδος της Αποκατάστασης δεν δημιούργησε έναν συγγραφέα πρώτης τάξης, έδωσε στην κοσμική λογοτεχνία ένα νέο νόημα. Είναι αξιοσημείωτο ότι η ανοχή του Καρόλου Β' επεκτάθηκε και στον μεγάλο συγγραφέα, ο οποίος ήταν δημόσιος απολογητής για την εκτέλεση του πατέρα του. Η απολυτότητα του Μίλτον αναγνωρίστηκε και όχι ευπρόσδεκτη σε μια εποχή συμβιβασμού και διαχείρισης κρίσεων. Μετά το ηλιοβασίλεμα των «ηρωικών» χειρονομιών, η ποίηση πέρασε στα ποιήματα των ομαλών γιων των «Sons» του Μπεν Τζόνσον: Suckling, Denham και Waller. Η πολιτική, κοσμική, κοινωνική κουλτούρα της περιόδου της Αποκατάστασης αποκαλείται συχνά Αυγουστινιακή: οι συγγραφείς της είδαν παραλληλισμούς μεταξύ της αποκατασταθείσας μοναρχίας και της ειρήνης που αποκατέστησε ο αυτοκράτορας Αύγουστος μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο και τη δολοφονία του Καίσαρα που τερμάτισε τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία. Ο Κάρολος Α' δεν ήταν ο Καίσαρας και ο Κάρολος Β' ο Αύγουστος, αλλά ήταν «πολιτισμένος»: συμμεριζόταν τον σεβασμό του ξαδέλφου του Λουδοβίκου ΙΔ' για τις καλές τέχνες και τις καλές επιστολές. Υποστήριξε τη Βασιλική Εταιρεία, το θέατρο και τις ηθοποιούς. Οι Άγγλοι Αυγουστινιανοί εκτιμούσαν την ειρήνη και την τάξη - και ζήλευαν τους πρώτους Αυγουστινιανούς για το κύρος, την προστασία και τη στίλβωση. Ο Αυγουστανισμός κυβέρνησε από την ωριμότητα του Ντράιντεν τη δεκαετία του 1680 μέχρι το θάνατο του Αλεξάντερ Πόουπ το 1744, αλλά τα ιδανικά του καθοδηγήθηκαν από τον Δρ. Τζόνσον (π. 1784) και εκπαιδεύτηκαν από την Τζέιν Όστεν (1775-1817). Η ιστορία της λογοτεχνίας περιλαμβάνει μερικές φορές την Αποκατάσταση τον 18ο αιώνα, καθώς χαρακτηριστικά του "18ου αιώνα" βρίσκονται στη λογοτεχνία από το 1660 έως το 1798, την ημερομηνία δημοσίευσης των Λυρικών Μπαλάντων του Wordsworth και του Coleridge. Το αυγουστιανό ποίημα είχε τυπικά ομοιοκαταληξία με ένα πεντάμετρο δίστιχο, όπως το επίγραμμα του Πάπα: Η φύση και οι νόμοι της φύσης βρίσκονται κρυμμένοι στη νύχτα. Ο Θεός είπε: Ας γίνει ο Νεύτωνας! και όλα ήταν ξεκάθαρα. Το «ηρωικό δίστιχο», που ονομάζεται έτσι από τη χρήση του στην ηρωική τραγωδία της Αποκατάστασης, δεν αφορούσε τόσο την αρχαία αρετή όσο τη σύγχρονη έλλειψή του. Αυτό το παράδειγμα συνήθως προκαλεί ένα ανώτερο κείμενο, τη δημιουργία του φωτός στη Γένεση. Το θεωρητικό κύρος του «ηρωικού ποιήματος» υποστηρίχθηκε από την κριτική, καθώς ο Τζόζεφ Άντισον εκτιμούσε τον Χαμένο Παράδεισο στο The Spectator του 1712. Ένας άλλος φόρος τιμής στον ηρωισμό ήταν η μετάφραση. Η Αινειάδα του Ντράιντεν (1697) και η Ιλιάδα του Πάπα (1720) απηχούν τον Μίλτον αλλά μετριάζουν και εκσυγχρονίζουν τα μοτίβα τους. Αυτά τα ηρωικά καρέ δείχνουν την ευγένεια της καθημερινότητας στην προοπτική. που έχει επίσης μελετηθεί λιγότερο κριτικά στην πεζογραφία. Η συναίνεση του Εστιατορίου ήταν μια συμφωνία για διαφωνία. Ο Κάρολος Β' κατάφερε να κυβερνήσει χωρίς κοινοβούλιο και να βγάλει τον εαυτό του από τα προβλήματα, αλλά ο Ιάκωβος Β' αναζωπύρωσε παλιές συγκρούσεις και εκδιώχθηκε το 1688. Ο νόμος του 1662 αποκατέστησε την αγγλικανική ομοιομορφία, οδηγώντας τόσο τους Καθολικούς όσο και [σελ. 157] των διαφωνούντων κληρονόμων των Πουριτανών. Οι νέοι κεντρώοι μπορεί να γελάσουν με το Hudibras (1678) του Samuel Butler, μια σάτιρα ενός Πρεσβυτεριανού ιππότη, ενός από εκείνη την επίμονη μπάντα των λαθεμένων αγίων που είναι όλοι παραδεκτοί ότι είναι οι αληθινοί μαχητές της Εκκλησίας: Αυτοί που οικοδομούν την πίστη τους στο ιερό κείμενο του St. Τούρνα και όπλο? Λύστε όλες τις διαφορές με αλάνθαστο πυροβολικό και αποδείξτε το ορθόδοξο δόγμα με αποστολικά χτυπήματα και χτυπήματα. Καλέστε τη φωτιά, το ξίφος και την ερήμωση θεοσεβή ενδελεχή μεταρρύθμιση που πρέπει πάντα να επιδιώκεται, Και γίνεται ακόμα, δεν γίνεται ποτέ. Λες και η θρησκεία δεν προοριζόταν παρά για επισκευή.

The Earl of Rochester A less clear answer to the reversal of social mores in 1660 is to be found in the liberal intelligence of John Wilmot, Earl of Rochester (1648-80), son of the Cavalier hero and Puritan mother. The casual enjoyment of poetic sex found in Ovid and the classical poets as well as Marlowe and Donne was the convention of chivalric bachelor verse. But Rochester is tough. Like other Restoration writers, he disliked righteous affection and sexual hypocrisy, but he was also skeptical of human reason. Renaissance humanists imagined that Reason would rather ascend than descend the scale of creation, although Erasmus, Montaigne, Johnson, and Pascal had their doubts. Skepticism was applied to the theory of the state by Thomas Hobbes. In Leviathan (1651), written in exile in France, the natural brutality of man demands the control of an absolute ruler. This skepticism is the starting point of Rochester's Satire Against Reason and Humanity: I was (who, to my credit, am already one of those strange, wonderful creatures, man) a free spirit to choose for myself, what case of flesh and of blood I would gladly wear I would be a dog or a monkey or a bear or anything but this vain animal. It's so proud of you being sane. The envy of dogs is reminiscent of Greek Cynics and Rochester was both a cynic and a sceptic. His non-royal childhood made him doubt man's rational ability to perfect himself. Rochester "glowed with his youth and health in a luxurious sensuality" (Johnson). He had no respect for love: “Love a woman! You're an ass!/"It's the most boring hobby/You choose your own happiness/The stupidest part of God's creation." The king did no better: His scepter and cock are far, And he can rock the one that plays with the other, And make him a little smarter than his brother. The restless goes from harlot to harlot, The merry monarch is scandalous and poor. Charles II had seventeen recognized bastards. [P 158] Rochester's indignation could be light and repulsive, as in "Song of a Young Lady: To Her An Ancient Lover": "An oldar person I / All flattering youth opposes, / Let it be before you grow old / Going, shivering, madly cold / But still be as you are / Ancient face of my heart. His style of wit, as metaphysical as Augustan, Marvell and Dryden admired. On his deathbed he turned to God.

John Bunyan Another type of convert was John Bunyan (1628-88). Son of a Tinker and Soldier of the Parliamentary Army, His Grace Abounds in the Chief of Sinners (1666) recounts the results of Luther's reading and the stages of a Protestant spiritual autobiography: conviction of sin, realization of redemption, spiritual rebirth, calling. He became an unlicensed Baptist preacher, was imprisoned in 1660, and continued to preach and write in Bedford Gaol. and again in prison he wrote The Pilgrim's Progress (1678, 1679), The Life and Death of Mr Badman, and The Holy War. The Pilgrim's Progress was most successful as a religious allegory for reasons that are easy to understand. As I walked through the desert of this world, I found a certain place where Nora was, and lay down to sleep there. and when I slept, I dreamed a dream. I had a dream, and behold, I saw a man clothed in rags, standing in a certain place, with a face from his house, a book in his hand, and a heavy burden on his back. I looked and saw him opening the book and reading in it. and when he read he wept and trembled. and, unable to restrain himself any longer, burst into a piteous cry, saying, "What shall I do?" So he went home and kept to himself as long as he could, lest his wife and children should see his sufferings. but he could not remain silent long, for his suffering increased. [This man is called "Christian." Christian tells his wife and children that everyone in their town will burn with fire from heaven. They think him mad.] Once, when he was walking in the fields, I saw him (as was his wont) reading this book, and he was very depressed in mind. and as he read, he broke out as before, crying, "What shall I do to be saved?" [Someone named Evangelist gave him a parchment]...and inside was written, "Flee from the wrath to come." So the man read it, and looking [sadly] very carefully at the Evangelist, he said: Whither shall I go? Then the evangelist said, pointing with his finger to a very wide field: Do you see that gate over there? The man said: No. Then the other said: Do you see a light shining there? He said, I think so. Then the evangelist said: Hold this light in your eye and go straight to him. so you will see the gate. when you knock, they will tell you what to do. So I saw in a dream that a man started running. Now he had not run far from his door, but his wife and children, seeing this, began to call him back. but the man put his fingers in his

ears and ran, shouting, “Life! ZOE! eternal life! So he did not look back, but left in the middle of the plain. On his way from Destruction City to Heaven City, Christian passes through the Bog of Depression and Vanity Fair, where he meets Mr. World Wise? the piercing simplicity of the narrative has brought it home to many, as long as England was a strongly Protestant country. When the wise Thackeray chose the title Vanity Fair for his novel in 1847, he sharpened his moral outlook. Bunyan challenges the notion that literary judgment is unaffected by faith. He kept his English simple and pure so he could save souls. Readers who do not want to be saved the Christian way or who cannot place biblical revelation so high [p. 159], experience the power of Bunyan's narrative and enjoy his familiar cunning. But compared to another English allegory of salvation, Piers Plowman, Bunyan is terribly plain. A milder Puritanism can be found in the works of Richard Baxter (1615-91). The gulf between Bunyan and Rochester could not be bridged by either church or state. The Puritans attacked the new theaters where marriages, marriage bargains and extramarital affairs were played for laughs. Playwrights responded that comedy chooses the ridiculous to satirize. Actresses became the public mistresses of public figures: Nell Gwynne went from the bed of the actor Charles Hart to the bed of the slovenly poet and playwright Sir Charles Shedley and then to the bed of Charles II, whom she referred to as “Charles the Third. ."

Samuel Pepys A panorama of London life is found in the diary kept by Samuel Pepys in the years 1660-1669. Pepys (1633-1703) was a 'Royal Clerk of Ships' during the Dutch War. After his death, fellow diarist John Evelyn (1620-1706) wrote of him as "a most decent, industrious, and interesting person, none surpassed him in naval knowledge in England ... universally beloved, hospitable, generous, learned in many things, skilled in music, very fond of scholars.' The memoirs show Pepys as a loyal civil servant, social, a lover of the arts and music, conventionally religious, proud of his country, profession, family, wife and home. He disarmingly records everything, including his own infidelities. The diary was deciphered and partially published in 1825. Its interest lies not only in its descriptions of plague, fire and the Dutch at the door in 1665-7, but also in its details. It shows that public life, like social life, was marked by public infidelity and resentment. In previous administrations, the non-educational court life led to commentary rather than public laughter. Nobody laughed at Henry VIII.

Theaters London theaters opened to plays by the earlier playwright Sir William Davenant (1608-1668) and adaptations of pre-Civil War dramas, but there were no professional actors and the new plays were different. Two public companies licensed by the king operated in purpose-built theaters that resembled modern theaters. Davenant's in Lincoln's Inn Fields and Dorset Garden and Killigrew's in Drury Lane were covered. they had proscenium arches, curtains, decorations, lighting and music. They offered the court and her friends a slightly classical, semi-operatic entertainment. Noble Weapons and Noble Love boast and tease with their heroic conquests and discuss matters of honor in symmetrical couplets. These English tragedies do not focus on French tragedy. It is difficult to see them exhibited, but Dryden's All for Love (1678) is a good read. It is a neat version of Antony and Cleopatra, in a dignified blank verse that works better than the heroic couplets of Dryden's earlier tragedies. Shakespeare has now become a spare stage: his plot, language and morals have been molded to match the fashion influenced by the works of Pierre Corneille (1616-84) and Jean Racine (1639-99), who were shown in Paris. Neoclassical criticism was introduced, with the 'rules' requiring three 'units' of action, place and time: the action should take place in one place over a period of no more than three hours. Shakespeare ignored these principles, but they are worth understanding. Critics have pointed out to Aristotle that [p. 160] most good tragedies have a plot in the canon. and added the place and time section. These doctrines are set forth economically by Dryden in his preface to his work Secret Love (1665): He who wrote it, not without pains and thought, brought from the French and English theaters the most exact rules by which a play is made: Unit, Action, Place and Time. Non-stop scenes. and the mixed humor of Chime Of Johnsons with the rhyme of Corneilles.

i.e. Ben Jonson

Drama now sought to be purely comic or purely tragic, and critics also embraced Aristotle's praise of artistic unity, unity of effect, and philosophical truth. To his doctrine that art should imitate the enduring qualities of human nature, they added the principle that virtue should be rewarded. These goals are incompatible in tragedy. In Nahum Tate's 1681 version of King Lear, Cordelia survives to marry Edgar. Johnson, writing of Lear in 1765, approved: A play in which the wicked prosper and the virtuous fail may no doubt be good because it is a just representation of the ordinary events of human life: but since all rational beings naturally love justice , I can't It's easy to believe that upholding fairness makes the game worse. or that, other excellences being equal, the public will not always be more pleased with the final triumph

persecuted virtue. In this case, public opinion decided. Since Tate, Cordelia has always been drawn from victory and happiness. Shakespeare leaves Edgar and Albany to support the "mixed state," but in 1681 England was still a crippled state. Charles's rightful heir was his determined brother. The only neoclassical tragedy whose charm survived the 18th century was Thomas Otway's Venice Preserved (1682).

Comedy Restoration Comedy Restoration showed the dark sexual side of a smooth social world. The leading comic writers during Charles' reign were Sir George Etherege (?1634-?91) and the restoration works with premiere dates. Sir George Etherege: Love in the Bathtub (1664), She Would If She Could (1668), A Man with a Gear; or Sir Fopling Fluttering (1676). John Dryden: The Indian Queen (1664), The Marriage à-la-Mode (1672), The Conquest of Granada (1669), Aureng-Zebe (1675), All for Love (1678). William Wycherley: Love in the Woods, or St James's Park (1671), Country Wife (1675), The Plain Dealer (1676). George Villiers, Duke of Buckingham: The Trial (1672). Aphra Behn: The Wanderer (1677). Thomas Otway: Venice Preserved (1682). Sir John Vanburgh: The Relapse (1696), The Provok'd Wife (1697). William Congreve: Love for Love (1695), The Way of the World (1700). George Farquhar: The Recruiting Office (1706), Stratagem The Beaux (1707). [P 161] William Wycherley (1641-1616); among the second class is Aphra Behn (1640-89), the first woman to make a living from a pen. The witty and perverse amorality of these comedies was considered disgusting until the 1700s, and this has changed: Sir John Vanburgh (1654-1726) is lighter, William Congreve (1670-1729) more refined, George Farquhar (; 1677- 1707) more brilliant - trends that persisted into the eighteenth century. Charles Lamb (1775-1834) argued that the artificial comedy of the Restoration, no longer performed by the early 19th century, bore no relation to real life. The Victorian historian T. B. Macaulay considered it immoral. The 20th century critic of L.C. Knights found it boring. Today it's still fun, although the sex comedy from the 1670s is more crazy than witty. Restoration comedy revels in the vices it depicts: it shows "how we live now," taking contemporary trends to their logical extremes. The protagonist of Wycherley's Country Wife is said to be incapacitated by venereal disease and not a threat to women. His surname, Horner, was then pronounced the same as "honour", a word often heard in art. Homer uses his secure reputation to insult the women in the play and give their husbands "horned" buckles. We should not condemn the morality of the play, but admire its plot, wit and response. The old ideals were destroyed in the Civil War. Previously, faith was supported by reason. after this speech Rochester and Bunyan were equally distrusted.

John Dryden's The Duke of Buckingham's The Rehearsal (1672) was a highly successful prose burlesque that depicted the theatrical conventions of the 'heroic' tragedies of the 1660s, peppered with partisan and personal attacks known as 'pies', according to fashion of the modern Private Eye. . One of the targets of his ridicule was John Dryden (1631-1700), who staged five plays in 1667. When Davenport died in 1668, Charles II, a keen patron of the theatre, made Dryden Poet Laureate. It was the era of classes, parties and factions. Rochester, Buckingham and Sedley despised Dryden as a social inferior. Others who made a living from writing recognized his superiority by attacking him. He was nicknamed "Bayes", from his laurel leaf crown. When royal politics and religion fell out of favor in the 1680s, Dryden turned to satire and then to translation. He wrote in every genre, but posterity liked best the non-dramatic works of his later career: his satire, his prose, and his Virgil. We have very complete material on Dryden's life. His long literary career is a commentary on his time. At Westminster School near London, where his Puritan family sent him for a classical education, he was, when the king lost his head, the principal author of John Dryden's Astraea Redux (1660) Annus Mirabilis (1667) Essay on Dramatic Poetry (1668) ) Absolom and Achitophel, part I (1681) Medal, Satire of the Rebellion (1681) Mac Flecknoe (1682) Religio Laici (1682)

Oldham's Memorial (1684) The Doe and the Panther (1687) St. Cecilia (1687) Alexander's Feast (1697) Virgil: Works (1697) Fables Ancient and Modern (1700)

[P 162] Scholar of the king. After Cambridge he returned to London to live, writing for the stage and the court. Although a gentleman, he was a slave to the pen, writing twenty-five plays, some with collaborators. His politics escalated into satire and his religion deepened in the Anglican Religio Laici ("Faith of the People") and The Hind and the Panther in which he justified his way

to Catholicism. He maintained this faith during the reign of William III, in the times of anti-Catholicism, to the detriment of himself and his family. Dryden's faith went from Puritan to Catholic. His style went from the metaphysical to the baroque to something more distinct. Its theatrical heyday in the 1670s evolved into a mode of speech in verse, less heroic and more refined. Overripe for complexity. Charles intended heroic tragedies to be in rhyming couplets as in France, but the second edition of Paradise Lost (1674) includes Milton's defense of "English heroic verse without rhyme" and Marvell's eulogy, including the lines : Well would you [Milton] despise Your readers to tempt with Humming Frost, to their own sense of security. While Town-Bayes writes and charms all the time, And like a pack fights without bells.

anti-Catholicism In 1678, the Monument to the Fire of London was erected. The inscription on it said that the Fire was kindled by "the treachery and malice of the papal party ... for the purpose of introducing papism and slavery." These words, removed under James II., were struck out again under William, and remained in force until 1831. They

Milton just allowed Dryden to "mark his lines": set Paradise Lost in rhyme in a semi-opera. The result, The State of Innocence, was printed but never performed, although Dryden learned a lot by reducing Milton's 10,000 lines to 1,400. Bayes wrote "only," but the fascinating verse prefaces and prose accompanying the printed works show that he was also thinking all the time. Marvell mocked rhyme: rhyme gives meaning to a closed couplet. Dryden found the English closed couplet too elaborate for tragedy and instead made it a device for satire. He also used open couplets and triplets, as in the famous introduction to Religio Laici (1682): Weak as borrowed rays of the Moon and the Stars To lonely, weary, wandering travelers, is speech for the soul: And as high, These raging The fires they reveal, but Heaven does not enlighten us here. Thus the bright Ray of Reason was lent, not to give us a doubtful path, but to lead us upward to a better Day. This "popular religion" rests less on the flickering Word than on the light of Faith, and yet its language is quietly witty. Dryden has an authoritative answer to the historical criticism of Scripture: It is safer and much more moderate to say that God would not leave mankind without a way: And that the Scriptures, though not everywhere free from corruption, or entirely, or clear , are imperishable , sufficient, clear, complete In all that our needy Faith requires. If George Herbert does not believe, at least it makes sense in an area where logic could not help either Bunyan or Rochester. [P 163]

Satire In Mac Flecknoe, Dryden found his true calling, the satire of verse. Elder Richard Flecknoe, a Catholic priest and dull writer, has long ruled the empire of Dulness: All that is human is subject to decay, and when fate calls, monarchs must obey. He that Flecknoe found, who, like Augustus, was young Called to empire, and reigned long: In prose and verse he was unquestionably owned, In all realms of folly, absolute. Seeking an heir, Flecknoe - like Augustus - adopts an heir (Mac means "son"), the playwright Shadwell: "S - - my perfect image endures, Ripe in slumber from youth: S - - alone, of all my sons, he who stands firm in utter nonsense. The rest pretends to make some faint meaning, but S… never deviates from the meaning…

mock-heroic (mock' = 'pretend') A mode that doesn't mock heroism, but uses heroic style to downplay pretense. Less misleading is Pope's term for The Rape of the Lock (1713), "Heroi-Comical"

The poem, written in 1679, was published in 1682 when Shadwell became a political rival.

Ο Mac Flecknoe αντιστρέφει τους στόχους και τις μεθόδους της ηρωικής τραγωδίας, μετατρέποντας τον ηρωισμό σε προσποιητό ηρωισμό και μετατρέποντας το δίστιχο με ομοιοκαταληξία σε νέους στόχους: υπερβάλλοντας τη μικρότητα των αξιώσεων. «Υπάρχει μεγάλη διαφορά», έγραψε ο Ντράιντεν στο A Treatise on the Originality and Development of Satire, «μεταξύ του ατημέλητου σφαγίου ενός άνδρα και της λεπτής γραμμής που χωρίζει το κεφάλι από το σώμα και το αφήνει ακίνητο». θέση." Ο Ντράιντεν χρησιμοποίησε σκληρούς επαίνους. Ενώ ο Donne, ο Jonson, ο Milton και ο Butler χρησιμοποιούν ωμή κοροϊδία με τους κλασικούς σατιρικούς, ο Dryden προτιμούσε το "νόστιμο χλευασμό", τα έξυπνα πειράγματα. Το "Deviates" του Flecknoe είναι ένα "καλό τράβηγμα". διασκεδάζουμε, δεν αγανακτούμε. Τέτοια γραφή είναι εύκολη, αλλά γεμάτη συγκρίσεις, μεταφορές, υπαινιγμούς, λογοπαίγνια. Ο Ντράιντεν έκανε το δίστιχο τόσο αποτελεσματικό εργαλείο για τη σάτιρα που ο Σουίφτ, ο Πόουπ και ο Τζόνσον δεν χρησιμοποίησαν άλλο. Ο Πόουπ χρησιμοποίησε ξανά το Empire of Dulness του Maca Flecknoe στο Dunciad του. Το θέμα του Absolom και του Ahithophel είναι η εξέγερση του νόθου γιου του Καρόλου, του Δούκα του Monmouth, από τον κόμη του Shaftesbury, τον αρχηγό των Whigs. Ο Ντράιντεν συγκρίνει αυτή την αποτυχημένη εξέγερση με εκείνη του βιβλικού Absolom εναντίον του πατέρα του Δαβίδ, του μεγάλου βασιλιά του Ισραήλ. Το Ισραήλ, όπως στα κηρύγματα που άκουσε ο Ντράιντεν ως αγόρι, σημαίνει Αγγλία. Οι αντικομφορμιστές πίστευαν ότι η απιστία του Καρόλου έκανε τον Θεό να στείλει λοιμό, φωτιά και τους Ολλανδούς το 1666-7. Ο Achitophel (Shaftesbury) υποστηρίχθηκε από τους εμπόρους της πόλης, οι οποίοι πίστευαν ότι «οι βασιλιάδες είναι άχρηστοι και εμποδίζουν το εμπόριο». Ο γενναίος Δαβίδ (Κάρολος Β'), ανθρώπινος προς τους εχθρούς του, ήταν ένας αγαπημένος βασιλιάς στο Ισραήλ. Αγαπούσε τον Θεό - αλλά και τη μουσική, το τραγούδι, το χορό και τις όμορφες γυναίκες. Ο Ντράιντεν αρπάζει αυτή την τσουκνίδα με χαρά: Σε ευσεβείς εποχές, κάθε ιερατική τέχνη άρχισε, Πριν η πολυγαμία θεωρηθεί αμαρτία. Όταν ο άνθρωπος, κατά πολλούς, πολλαπλασίασε το είδος του, Κάθε ένας προς έναν ήταν, καταραμένος, πεπεισμένος: Όταν η Φύση προέτρεψε, και κανένας νόμος δεν αντιφάσκει [σελ. 164] Ακατάσχετη χρήση παλλακίδας και νύφης. Τότε ο Μονάρχης του Ισραήλ, σύμφωνα με την καρδιά του Ουρανού, έδωσε την καυτή Του ζεστασιά σε Συζύγους και Σκλάβους με διάφορους τρόπους: Και όσο πλατιά ήταν η Εντολή Του, Σκόρπισε την Εικόνα του Δημιουργού του σε ολόκληρη τη Γη. Ο Ντράιντεν ξεκινά την περίπλοκη ιστορία του με εκπληκτική ευκολία, αυτοπεποίθηση και χιούμορ. Η κριτική του Absolom είναι τυλιγμένη με έπαινο: «Τι ελαττώματα είχε (για ποιος είναι απαλλαγμένος από ελαττώματα;)/Ο Πατέρας του δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να δει». φωτεινό λουλούδι Όμορφο μόνο στο μάτι, αλλά σταθερή δύναμη. Και μια περιορισμένη εντολή είναι πιο ευγενής, Δίνεται από την αγάπη όλης της πατρίδας σου, Από έναν άλλο τίτλο, μακρύ και σκοτεινό, Τραβηγμένο από τους μουχλιασμένους κυλίνδρους της κιβωτού του Νώε. Ο βιβλικός Δαβίδ θρήνησε πικρά τον γιο του Absolom, που σκοτώθηκε κατά την φυγή. αλλά ο Monmouth επέζησε. Αυτό το γλαφυρό ποίημα, που δημοσιεύτηκε κατά τη διάρκεια της δίκης για προδοσία του Shaftesbury, τελειώνει με το έλεος του David για τους επαναστάτες και τους γιους του. Αλλά προειδοποιεί τον βασιλιά, τη χώρα και τους μελλοντικούς αντάρτες για έναν δεύτερο εμφύλιο πόλεμο. Ο Κάρολος εμπόδισε το Κοινοβούλιο να εκδιώξει τον Τζέιμς Δούκας της Υόρκης από τον «άλλο τίτλο» του. Ωστόσο, το Κοινοβούλιο ανταπέδωσε: όταν ο Τζέιμς ανατράπηκε, ο Ντράιντεν έχασε τον τίτλο του βραβείου του από τον Σάντγουελ. Το Dulness πέτυχε. Η λογοτεχνική διαδοχή ήταν στο μυαλό του Ντράιντεν στο συγκινητικό ποίημά του στη μνήμη του νεότερου ποιητή Τζον Όλνταμ, καθώς και στο μεταγενέστερο έργο του: τις μουσικές του Ωδές, τον Πρόλογο στους Μύθους και τον Βιργίλιο. Αυτό είναι το θέμα της επιστολής του του 1693 «Στον αγαπητό μου φίλο κ. Congreve, στην κωμωδία του με τίτλο The Double Dealer»: Λοιπόν, η ώρα της υποσχέσεως έφτασε επιτέλους. Η σημερινή εποχή του πνεύματος συσκοτίζει το παρελθόν: Strong Were Our Syres, and Fighting, They Write, Conquering By Might of Arms, and Dint of Wit: Their Former Giant Race Before the Deluge... Ο ρεαλισμός αυτής της αναδρομής είναι τόσο αξιοσημείωτος όσο τον τόνο του. Κάνοντας δρόμο για το Congreve, ο Dryden πιστεύει ότι η γενιά του είναι πιο αδύναμη από τον προκάτοχό του. Ο Κάρολος έφερε εκλέπτυνση, αλλά άνθρωποι όπως ο Σαίξπηρ και ο Τζόνσον δεν θα επιστρέψουν. Εκείνες τις μέρες, πριν την «πλημμύρα» του Εμφυλίου, υπήρχαν γίγαντες στη γη. Η ηλικία μας έχει καλλιεργηθεί τόσο καιρό, αλλά αυτό που κερδίσαμε στο Skills, το χάσαμε στο Strength. Οι οικοδόμοι μας δεν είχαν ιδιοφυΐα. Ο δεύτερος ναός δεν ήταν σαν τον πρώτο. Ο ανοικοδομημένος ναός ήταν ο αγγλικός αυγουστανισμός. «Ω, αν ο Λόρελ μου θα κρατούσε τα φρύδια σου», λέει ο Ντράιντεν στον Κονγκρέιβ, «Λοιπόν, θα εκθρονιζόμουν αν βασιλεύεις!» Η λατινική μετάφραση θα καλλιεργούσε τα αγγλικά όπως η ελληνική μετάφραση καλλιέργησε τη Ρώμη. Η επιτυχία του Sylvae Dryden (1685), μιας επιλογής από τον Οράτιο, τον Θεόκριτο, τον Λουκρήτιο και τον Βιργίλιο, τον ενθάρρυνε να φτιάξει έναν ολοκληρωμένο Βιργίλιο για τον βιβλιοπώλη Τόνσον. Τα δίστιχα θα μπορούσαν τελικά να είναι κατάλληλα ηρωικά:

[P 165] I sing the Weapons and the Man who, forced by Fate, And the undiminished Hate of haughty Juno. Exiled and exiled, he left the Trojan Stage: Great hardships, both on sea and land, he endured. And in a doubtful war, ere he Conquer'd the Latin kingdom, and built the destined city: His exiled gods restored his divine rites, And established a certain succession in his line. Whence came the paternal Race of the Albanians And the long glory of majestic Rome.

Lazio in Italy

rulers descended from Aeneas

The heraldic sweep of this opening calls to mind the fanfare of Henry Purcell (1659-1695), Dryden's collaborator in those years, or the elaborate woodcut of Grimming Gibbons (1648-1721). “I looked upon Virgil,” Dryden wrote in the preface to Sylvia, “as a terse and gravely majestic writer who weighs not only every thought but every word and syllable. compass as soon as he could..." However, in his Aeneid, Dryden chose to "pursue perfection and forsake brevity" because English is less concise than Latin. The preface to Sylvae outlines his policy: the translator is to make his author appear as charming as possible, provided he retains his character and does not differ from himself. Translation is a kind of afterlife project. where all will admit that there is a double likeness, good and bad. It's one thing to draw actual contours, features like accurate proportions, coloring alone can be tolerable. and something else to make it all cute, the attitude, the shadows and above all the spirit that animates the whole. This life-giving spirit can be felt in the prophecy in which his father Aeneas exalts the rule of Rome over the art of Greece: "Let others form better the mass of metals that run, let the brass breathe and soften the marble face . Please better at the bar. describe the sky when the stars rise and when they rise. But Rome! They are solitary hordes, with terrible power, To rule mankind and make the world obey: Disposing of peace and war in their majestic way. To tame proud bound slaves to free, These are imperial arts and you deserve them.

(VI.1168-77)

England is also supposed to excel in empire, not art. Dryden's clever dedication can also be read from the side as an acceptance of William III's reign. Always a political writer he read his time and his readers well, as in the last playful Chorus to the Secular Masque (1700): The whole piece: Thy Chase had the beast in his eye. Your wars have done nothing. All your lovers were fake. It's good that the Old is over, And it's time to start the New. At the end of the century, in which the royal succession was broken and twice restored, Dryden was buried in Chaucer's tomb. “What has been said of Rome adorned [p. 166] Augusta, may be applied with easy metaphor to the English poetry embellished by Dryden," wrote Dr. Johnson, "he found it like a brick, and left it of marble." more useful than when he found it.

Prose Dryden was equally a master of what he called "the other harmony of prose." Even though he's a musician, he manages to sound like he's talking to a smart friend. This civilized tone became commonplace in much English speech, including more moderate genres: journal, familiar letters, essay, "hero." romance and autobiography; history, criticism, philosophy, political thought, religion and natural sciences. The Royal Society of London was a school of English learning and its members in prose Chronology of Restoration 1662

Revised edition of the Book of Common Prayer. Joseph Glanvill, The Vanity of Dogmatism

1664 1665 1667 1668 1669 1670 1672 1674 1675 1677 1678 1679 1680 1685 1686 1687 1688 1689 1691615 698 1701 1703

John Evelyn, Sylva Isaac Walton, Life of Richard Hooker (La Rochefoucauld, Maximes) Thomas Sprat, History of the London Royal Society for the Improvement of Natural Knowledge John Dryden, Essay of Dramatic Poesie; John Wilkins, Towards True Character and Philosophical Language Bp. Gilbert Burnet, Conference between Conformist and Nonconformist Walton, Lives (Pascal (d. 1662), Thoughts) Andrew Marvell, The Rehearsal Transprosed Thomas Rymer, Reflections on Aristotle's Treatise of Poetry Thomas Traherne, Christian Ethics (Spinoza Ethics) (Spinoza Ethics) ) John Bunyan, The Pilgrim's Progress Burnet, History of the Reformation of the Church of England Sir Roger the Stranger, Select Colloquies of Erasmus (μτφρ.) Charles Cotton, Montaigne's Essays (μτφρ.) Λόρδος Χάλιφαξ, Επιστο The author of Isaac Newton, Principia Mathematics (English) Aphra Behn, Oronooko ή Royal Slave. Halifax, John Locke's Character of the Trimmer, Two Treatises on Government; The Cabinet of the Republic of Kazakhstan, the Republic of Kazakhstan The Reasonableness of Christendom, Miscellenea Rymer, The Reasonableness of Christendom, The Reasonableness of Christendom, The Reasonableness of Christendom by Tillotson (c. 1694), by John Aubrey, Miscellanies; Richard Baxter (d. 1691) Reliquae Baxterianae; John Toland, Christianity Is Not Mysterious William Dampier, The Travels of Jeremy Collier, A Brief Look at Immorality and Provenance on the Stage John Dennis, The Progress and Reformation of Modern Poetry Lord Clarendon (d. 1674), A History of Rebellion and Civil Πολεμικός πόλεμος

[Π 167] διαφεύγοντας τους Wren, Boyle, Hooke, Locke και Newton. Ο γραμματέας του Thomas Sprat, γράφοντας στο History of the Royal Society, ήθελε να κάνει τη γλώσσα κατάλληλη για την επιστήμη: Από όλες τις Σπουδές του Ανθρώπου, τίποτα δεν μπορεί να επιτευχθεί πιο γρήγορα από αυτή την απαίσια αφθονία φράσεων, αυτό το τέχνασμα της μεταφοράς, αυτή τη μεταβλητότητα της γλώσσας που κάνει τόσο πολύ θόρυβο στον κόσμο... Ως εκ τούτου, [η Βασιλική Εταιρεία] ήταν πιο αυστηροί στην εφαρμογή της Εκτέλεσης της μόνης θεραπείας που μπορεί να βρεθεί για αυτήν την υπερβολή. Και ήταν μια συνεχής αποφασιστικότητα να απορρίπτουμε όλες τις ενισχύσεις, τις παρεκκλίσεις και τις επεκτάσεις του στυλ. να επιστρέψουμε στην αρχική αγνότητα και συντομία, όταν οι άνθρωποι παρέδιδαν τόσα πολλά πράγματα, σχεδόν σε ισάριθμες λέξεις. Απαιτούσαν από όλα τα μέλη τους έναν στενό, γυμνό, φυσικό τρόπο ομιλίας. θετικές εκφράσεις, καθαρές αισθήσεις. εγγενής Ευκολία? φέρνοντας όλα τα πράγματα όσο πιο κοντά μπορούν στη μαθηματική απλότητα. και προτιμώντας τη γλώσσα των τεχνιτών, των χωρικών και των εμπόρων από αυτή των πονηρών ή των λογίων. Αυτό είναι προπαγάνδα: ο βασιλικός προστάτης της Εταιρείας προτιμούσε τη γλώσσα του Έξυπνου. Ούτε η παπαλίνα θεράπευσε όλα τα μέλη της μεταφοράς, αν και τέτοια ιδανικά μπορεί να βοήθησαν στην εξήγηση της πεζογραφίας. Η πουριτανική του καχυποψία για την εικονιστική γλώσσα έφτασε στο λογικό της άκρο στη Φιλοσοφική Γλώσσα του John Wilkins, που σατιρίστηκε στο Academy of Projectors in Gulliver's Travels (1726) του Jonathan Swift, όπου οι προβολείς, αντί να χρησιμοποιούν λέξεις για να αναπαραστήσουν τα πράγματα, μεταφέρουν τα ίδια τα πράγματα. Όπως δείχνουν οι τίτλοι στη χρονολογία, η Αποκατάσταση εγκαινίασε μια εποχή λογικής. Η κοινωνία είχε τόσο κοινωνική όσο και επιστημονική φύση, ξεκινώντας με άτυπες συναντήσεις μελετητών και συγγραφέων της Οξφόρδης, οι οποίοι δεν είχαν όλοι τα επιστημονικά ενδιαφέροντα του Abraham Cowley. Ήταν ένα πρώιμο παράδειγμα συλλόγου, μια συνάντηση για να συζητήσουμε ενδιαφέροντα πράγματα. Ο λόγος, ο «φυσικός τρόπος ομιλίας του Szprot», διαμορφώνει την πεζογραφία της Αποκατάστασης, επιτρέποντας διαφορές αλλά ενθαρρύνοντας την κατανόηση. Το τεκμήριο ότι η γλώσσα προοριζόταν για ανταλλαγή πολιτών έγινε έχοντας κατά νου τη λογική. Ο πολιτισμός και η αστικότητα εξαπλώθηκαν από την πόλη και την αυλή στα επαγγέλματα και την αρχοντιά. Οι γυναίκες αρχίζουν να συνεισφέρουν σημαντικά στη συγγραφή. Αλλά αυτός ο πολιτισμός απέκλειε τους αντιφρονούντες της μεσαίας τάξης και η Εταιρεία είχε λίγα μέλη «Artizan». Υπάρχουν πολλές απολαυστικές ελάσσονες πεζογραφίες: Η ζωή του Isaac Walton; τα ημερολόγια των Samuel Pepys και John Evelyn. Αναμνήσεις του συνταγματάρχη Hutchinson από την κόρη του Lucy. περιγραφή της δολοφονίας του Μπάκιγχαμ στο The Short Lives of John Aubrey. Η Ντόροθι Όσμπορν ξεκίνησε ένα γράμμα στον μελλοντικό σύζυγό της, Γουίλιαμ Τεμπλ: «Κύριε, αν σε ευχαριστεί να ξέρεις ότι θέλω να είσαι μαζί μου, τότε μπορείς να είσαι πάντα ικανοποιημένος, γιατί το κάνω συνεχώς». Μια άλλη νέα μορφή ήταν το «σημάδι». μια σύντομη βιογραφία. Ένα παράδειγμα είναι ο χαρακτήρας του Λόρδου Shaftesbury του Henry Hastings, "ένα αντίγραφο της αρχοντιάς μας παλιά, στις μέρες του κυνηγιού, όχι του πολέμου": ήταν κοντός, πολύ δυνατός και πολύ δραστήριος, είχε κοκκινωπά μαλλιά από λινάρι, τα ρούχα του ήταν πάντα πράσινα. , και ποτέ δεν αξίζουν όλα όταν οι νέες πέντε λίρες ... Όχι μια γυναίκα σε όλες τις τάξεις του της τάξης της συζύγου ενός αγρότη ή κάτω, κάτω από την ηλικία των σαράντα, αλλά αυτό ήταν εξαιρετικά λάθος, αν δεν γνώριζε από κοντά

with her ... In the upper part [parlor] was ... a desk, on one side of which was the Church Bible, on the other the Book of Martyrs. on the tables were placed hawk hoods, bells, and the like, two or three old green hats with crowns pressed down to hold ten or a dozen eggs, which were birds of the pheasant genus, which he took great care of and fed himself. ; there was no shortage of tables, dice, cards and boxes. In the hole in the desk was a stash of used tobacco. On one side of this end of the room was a cupboard door containing strong ale and wine which only came out of it in single glasses, which was a strictly observed rule of the house as never to exceed the quantity of alcohol or allow it. On the other side was the door to an old chapel that was not used for services. the pulpit, as the safest [p. 168] place, he never lacked cold beef, venison pate, bacon, or large cider, thick-crusted excellently baked... He lived to be a hundred, never lost his sight, but always wrote and read without glasses and rode a horse unaided. By the time he was twenty-eight it led to the death of a deer like any other.

John Locke John Locke (1632-1704) was a key figure in the history of British civilization. As an Oxford scholar, he became physician to Lord Shaftesbury, moved to Holland during the Monmouth Crisis, and returned with William of Orange. Publishing after 1689, he formulated an empirical philosophy drawing knowledge from experience and a theory of government as a contract between ruler and ruled. He preferred to derive Christianity from reason rather than revelation, but absolved Catholics from advocating religious toleration. His Essay on Human Understanding argued that at birth the human mind was "a blank book, without all marks, without ideas": a blank sheet written by experience. Knowledge comes from reason reflecting on sense impressions and following the association of ideas. This epistemology and psychology, based on the mechanics and optics of Sir Isaac Newton, became part of the common sense of the eighteenth century.

Women Writers Among the as yet unrecognized women writers of the seventeenth century are the poets Anne Bradstreet (c. 1612-1672) and Katherine Philips, "the incomparable Orinda" (1631-64). Anne Killigrew (1660-85) and Anne, Lady Winchilsea (1661-1720). Mary Astell (1666-1731) and Delarivière Manley (1663-1724) wrote variously and extensively about how

Anne Bracegirdle, one of the first actresses on the Restoration stage, plays an Indian queen in Aphry Behn's The Widow Ranter (1689). Mezzotint in the Victoria and Albert Theater Museum in London.

[P 169] was made by Aphra Behn (1640-1689), whose writing was thwarted by the early death of her Dutch husband. Behn's gleeful mockery of sex comedy caused scandal, though not with other playwrights with whom he was on good terms, nor with Nell Gwynn, to whom he dedicated The Pretend Curtesans. It shows the other side of libertarianism, especially in The Rover, where Angellica Bianca, the "famous courtesan," truly loves but experiences the frustrations of free love. Behn's adventures as a colonist in Suriname, as a royal spy in Antwerp, and as a Restoration theater woman also appeared in her fiction. The "novel" of Oroonoko, or the story of the royal slave, is an ideological romance: a noble African prince, cruelly enslaved by the colonists, is redeemed by the love of the "brave, beautiful and steadfast Imoinda."

William Congreve The literary era closed with Congreve's comedy The Way of the World, a classic intrigue of morality, love, money and marriage. William Congreve (1670-1729) polished the mirror of society to a new brilliance. Mirabel courtes Millamant, the widowed Lady Wishfort's niece, while being brave towards her aunt. Mrs. Marwood politely tells the aunt, whose advances Mirabelle rejects. Lady Wishfort now hates Mirabell "more than a Quaker hates a parrot" and will disinherit Millamant if she marries him. A plot by Mrs. Marwood and Fainall, Lady Wishfort's son-in-law, to win the inheritance is thwarted by an amusing plot involving the servants, a country cousin ("a hill, mischievous of a Gothick") and a late-night legal surprise. Love and virtue overcome malice, though wit shines brighter than virtue. In this two-faced world, sincerity (in the case of the lover) must be disguised as frivolity. The audience needs clues about the names of the characters, but the names of the lovers are unclear. How does Millamant treat his "thousand lovers"? What's "wonderful" about Mirabell but intelligence? In the Proviso scene, the lovers negotiate the terms of their marriage: MILLAMANT: ...I shall not be called by MIRABELL: Names! MILAMAND: Yes, as husband, wife, my dear,

I'm married; They certainly won't challenge me.

joy, jewel, love, baby, and all that sick chatter where men and their wives are so intimate—I'll never bear it—Dear Mirabelle, don't let us be intimate or darling or kiss in front of people. Let us never visit each other or go to parties together, but let us be very curious and well-intentioned: let us be as curious as if we had been married a long time. and as well brought up as if we were not married. MIRABELL: Do you have other terms to offer? So far your requirements are quite reasonable. However, the refined Millamant soon confesses to Mrs. Fainall: “If Mirabell were not a good husband, I am lost. for it turns out that I love him violently.' The mask of cleverness slips away to reveal true love. Bringing Mrs. Marwood into her closet to listen to the conversation, Lady Wishford says, "There are books on the chimney—Quarles and Prynne and A Brief View of the Stage, with Bunyan's play to amuse you." Quarles was a picturesque old moralist. Prynne enemy of works; Bunyan died in 1688. Congreve thus tries to ridicule a recent attack on him, including by Jeremy Collier in A Brief View of the Immorality and Pronity of the English Stage (1698). Collier was not a Puritan, but a principled Anglican clergyman who refused to give the oath to William and Mary. [P 170]

The new church of Ag. Paul, which was built to replace the old church of Ag. Paul's (see page 133), the Cathedral City of London. Begun in 1675, completed in 1711, architect Sir Christopher Wren wanted a dome over the central drum, but had to incorporate the traditional long 'Gothic' nave.

The Way of the World was not a success and Congreve wrote no more plays. George Farquhar stuck to the formula, but Collier's reluctance was prophetic. Alexander Pope (1688-1744), whose wit might have been adventurous, was soon to denounce the type of Restoration comedy in which "obscenity was a joke."

Περαιτέρω ανάγνωση Corns, TN (επιμ.) The Cambridge Companion to English Poetry, Donne to Marvell (Cambridge: Cambridge University Press, 1993). Danielson, D. (επιμ.) The Cambridge Companion to John Milton (Cambridge: Cambridge University Press, 1999). Parry, G. The Seventeenth Century: The Intellectual and Cultural Context of English Literature, 1603-1700 (Harlow: Longman, 1989).

[PI. 171]

Part three. Augustus and the romantics [p. 173]

6. Αυγουστίνος Λογοτεχνία: Έως το 1790 Επισκόπηση Μετά τα λαμπρά επιτεύγματα του Πάπα, ο λογοτεχνικός πολιτισμός επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει περισσότερες μεσαίες τάξεις και γυναίκες. Ο αριστοκρατικός θαμώνας έδωσε τη θέση του στον βιβλιοπώλη. Μετά τα μέσα του αιώνα, η αυγουστιανή «αίσθηση» του Σουίφτ, του Πόουπ και του Τζόνσον συμπληρώνονταν ολοένα και περισσότερο από το Sensibility, με το «Ossian», τον Gray και τον Walpole. Το μυθιστόρημα άκμασε τη δεκαετία του 1740 χάρη στους Richardson, Fielding και Sterne. Το δεύτερο μισό του αιώνα γνώρισε μεγάλα επιτεύγματα στη μη μυθοπλασία, με τους Τζόνσον, Γκίμπον και Μπόσγουελ, μια σύντομη αναβίωση του δράματος (Γκόλντσμιθ, Σέρινταν) και μια υποχώρηση της ποίησης στην ιδιωτικότητα και την εκκεντρικότητα. Ο 18ος αιώνας Η πορεία του 18ου αιώνα βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το σημείο καμπής και την αλλαγή του 17ου αιώνα. Η επιθυμία για ορθολογική συμφωνία και η αυξανόμενη αυτοπεποίθηση σημάδεψαν τη λογοτεχνική κουλτούρα για έναν αιώνα μετά το 1688. Υπήρχαν αλληλένδετα ρεύματα, αποκλεισμός και ανάπτυξη: το μυθιστόρημα εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1740 και ο Αυγουστιανισμός ήταν όλο και περισσότερο σε διάλογο με άλλους τρόπους. Η Αγγλία και η αυτοκρατορία της στα Βρετανικά Νησιά ευημερούσαν από τις βελτιώσεις στη γεωργία και τη βιομηχανία και από το εμπόριο με την υπερπόντια αυτοκρατορία της, πρώτα εμπορική και μετά εδαφική. Το 1740, ο Σκωτσέζος ποιητής Τζέιμς Τόμσον προέτρεψε τη Βρετανία να κυβερνήσει, και ιδιαίτερα να «κυριαρχήσει στα κύματα». Κρατώντας τον Λουδοβίκο XIV στην Ευρώπη και επισκιάζοντας την Ολλανδία, η Βρετανία νίκησε τη Γαλλία στην Ινδία και τη Βόρεια Αμερική και κυριάρχησε στον μακρινό Νότιο Ειρηνικό. Με περισσότερο ελεύθερο χρόνο στο σπίτι, η λογοτεχνία κέρδισε αναγνωστικό κοινό και μέσω του εμπορίου βιβλίων, τα περιοδικά, τα σαλόνια και οι βιβλιοθήκες εξαπλώθηκαν πέρα ​​από την Εκκλησία, την αριστοκρατία και τα επαγγέλματα και πέρα ​​από το Λονδίνο, το Δουβλίνο και το Εδιμβούργο. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού - εννέα εκατομμύρια στο τέλος του αιώνα - δεν μπορούσε να διαβάσει. Μεγάλο μέρος της θρησκείας της ορθολογικής Εκκλησίας της Αγγλίας επικεντρώθηκε στο καθήκον, κοινωνικό και ιδιωτικό, αν και υπήρξε μια ευαγγελική αναβίωση γνωστή ως Μεθοδισμός. Οι αντιφρονούντες και οι Καθολικοί ήταν πολιτισμικά μειονεκτούντα αλλά ανεκτά: οι διαφωνούντες με συγκατάβαση, οι Καθολικοί με δυσπιστία. Η ανοχή επεκτάθηκε στους Εβραίους (που εκδιώχθηκαν από την Αγγλία το 1290) και στους άθεους. [Π 174] Δημόσια γεγονότα την εποχή του θανάτου του Πάπα Γουλιέλμου. Η Άννα βασιλεύει (μέχρι το 1714). 1702 Το Μάρλμπορο νικά τους Γάλλους και τους Βαυαρούς στο Μπλένχαϊμ. 1704 Το Μάρλμπορο νικά τον Λουδοβίκο ΙΔ' στο Ραμίλιες. 1706 Ένωση του κοινοβουλίου της Σκωτίας με το Κοινοβούλιο της Αγγλίας στο Γουέστμινστερ. 1707 Πτώση των Whigs. Η ανέγερση του καθεδρικού ναού του Αγ. Paul του Κρίστοφερ Ρεν. Ο νόμος περί πνευματικών δικαιωμάτων του 1710. Η Συνθήκη της Ουτρέχτης τερματίζει τον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής. Βρετανικές κατακτήσεις. 1713 Η Άννα πεθαίνει. Αννόβερη διαδοχή: βασιλεύει ο Γεώργιος Α' (μέχρι το 1727). 1714 1715 Πτώση των Τόρις. Ο Ιακωβίτης σηκώνεται νικημένος. 1721 Walpole Καγκελάριος του Οικονομικού και Πρώτος Άρχοντας του Οικονομικού (μέχρι το 1742). Ο Γεώργιος Α΄ πεθαίνει. Ο Γεώργιος Β' βασιλεύει (μέχρι το 1760). 1727 Ιδρύεται στην Οξφόρδη η Methodist Society. 1730 Αρχίζει το γράμμα του Lloyd (ναυτιλία). 1734 Πόλεμος της Αυστριακής Διαδοχής: Ο Γεώργιος Β' νικά τους Γάλλους στο Ντέτινγκεν. 1743 Ο στρατός των Ιακωβιτών φτάνει στο Ντέρμπι και μετά αποσύρεται. 1745

Contents 18th Century Enlightenment Reason and Romance Alexander Pope and 18th Century Civilization Joseph Addison Jonathan Swift Alexander Pope Translation as Tradition The Rape of the Castle Mature Poem John Gay Lady Mary Wortley Montagu Novel Daniel Defoe Cross Currents Samuel Richards S. Thomas Gray Pre-Romantic Sensitivity : "Ossian" Gothic Novel Johnson's Age Dr. Samuel Johnson Glossary Literary Criticism James Boswell Nonfiction Edward Gibbon Edmund Burke Oliver Goldsmith Fanny Burney Richard Brinsley Sheridan Christopher Smart William Cowper Robert Burns

Further reading

Magazines published literary essays on civilized, neutral subjects, including literature itself. The status of literature is also proved by the sums subscribed to Prior and Pope, and by the authority given to Addison, Chesterfield, Burke, Gibbon, and Johnson. Johnson's Dictionary was a monument of English literature, as was his edition of Shakespeare and Lives of the English Poets in sixty-eight quarto volumes. There were literary nonsense like Sterne's Tristram Shandy, Macpherson's Ossian, and Gothic fiction. Neoclassicism, which was dominant until mid-century, argued that art should imitate Nature or reality. but the success of literature became such that Nature began to imitate art. Country estates were designed to look "natural" or pleasantly wild. the owners set up picturesque hermitages and ruins where one could experience literary emotions. Much 18th-century literature has a genteel or aristocratic tone, but its authors were mostly middle-class, as were their readers. The art of writing enjoyed social prestige, and poets found patrons among the nobility, who also wrote. Congreve, Prior and Addison rose to society, as did Pope, despite their shortcomings: "More than a patron, though I deserve/Sometimes I call the parson my friend." The booksellers who commissioned Johnson's Lives of the Poets asked him to include some

noble next to Milton, Dryden, Swift and Pope. Fiction was less polite and more commercial than poetry. In Johnson's Dictionary, the most cited prose writer is Samuel Richardson, a carpenter's son who became a printer and eventually a novelist. Sam Johnson was the son of a bookseller. The pioneer of realism, Daniel Defoe, was a journalist who lived by his pen. Defoe and Richardson were concerned with individual consciousness, which developed out of the Protestant concern for personal salvation found in John Bunyan. Defoe and Richardson were dissidents. Henry Fielding, an Anglican, scorned Richardson's concern for domestic affairs and attacked social abuses.

The Enlightenment The Enlightenment is the name given by historians to the idea of ​​the phase after the Renaissance, which was followed by (albeit incomplete) Romanticism. The Enlightenment believed in the universal authority of Reason and its ability to understand and understand

Hanover England (1714-1830) George I, grandson of James I, was Elector of Hanover, Germany, and he and his successors, King George II, III and IV of England, are Hanoverians. Like their successors William IV and Victoria, but "Hanover England" usually refers to the reign of the four Georges. Enlightenment (German: Aufklärung): a period of intellectual progress in the 18th century when it was hoped that Reason would dispel the superstitions of the Dark Ages.

[P 175] explain how in Pope's poem, "God said, let Newton be, and all became light." He advocated toleration and moderation in religion and hoped for the rational possibility of human perfection. Among English writers, skepticism rarely extended to the deism of anti-clericals like the French Voltaire, or even to the atheism of the Scots David Hume: "Enlightenment" is a term that suits France and Scotland better than England. Edward Gibbon (1737-1794) is one of the few English writers who can be traced entirely to the Enlightenment, although until the time of the French Revolution (1789) the term applied to political thinkers such as William Godwin and Tom Paine and to writers such as Maria Edgeworth. When Horace Walpole, himself indifferent to religion, went to France in 1765, he found the irreverence of reason uncomfortable there. At the turn of the century, the 3rd Earl of Shaftesbury espoused enlightened self-interest, arguing that multiple self-interests work together for good - a benign view scorned by Jonathan Swift (1667-1745), for whom Christianity was a necessary check on human irrationality. Realist Bernard de Mandeville (1670-1733) argued that self-interest leads to competition rather than cooperation. Literature in the Age of the Pope 1704 1705 1706 1707 1708 1709 1710 1711 1713 1714 1715 1716 1719 1722 1726 1728 1709 1713 1715 737 1738 1739 1740 1742

Isaac Newton, optician. (Scenario Sir John Vanburgh designs Blenheim Palace for the Duke of Marlborough.) George Farquhar, recruiting officer. Farquhar, The Beaux Deception; Isaac Watts, Hymns. The 3rd Earl of Shaftesbury, Letter of Enthusiasm. Sir Richard Steele, The Tatter, Berkeley, A New Theory of Seeing; Previous poems; Nicholas Rowe (ed.), The Works of Mr William Shakespeare (6 vols to 1710). Bishop Berkeley, A Treatise on the Principles of Human Knowledge. Shaftesbury, Advice to the Author. Joseph Addison, The Spectator, Shaftesbury, Features. Addison, Cato. John Gay, Shepherd's Week; Bernard de Mandeville, The History of the Bees. (Trade, WaterMusic.) Gay, trivia and three hours after the wedding (Hawksmoor designs St Mary Woolnoth, London). Daniel Defoe, Robinson Crusoe. Thomas Parnell (d. 1718), Poems; Daniel Defoe, Moll Flanders. James Thomson, Winter, gay, cartoons. John Law, A Serious Call to a Godly and Holy Life. Gay, The Beggar's Opera? Ephraim Chambers, Cyclopaedia. Thomson, Great Britain. Thomson, Seasons; Henry Fielding, Tom Thumb. Gentleman's Magazine. London Warehouse. Samuel Johnson, Journey to Abyssinia (Hogarth, A Rake's Progress). Bishop Butler, The Analogy of Religion. William Shenstone, poems; John Wesley, poems and hymns. Lady Mary Wortley Montagu, The Nonsense of Common Sense. Johnson, London. John and Charles Wesley, Hymns and Sacred Verses. David Hume, Treatise on Human Nature Samuel Richardson, Pamela. (Handle, Messiah; Hogarth, Marriage a la Mode.)

[PI. 176]

Sense and Romance Reason is a better catchphrase for eighteenth-century English than Reason. Common sense includes practical reason, the ability to distinguish truth from falsehood, common sense (from the Latin communis sententia, common opinion). At first it was related to, rather than opposed to, Sensitivity, the ability to feel morally. As Sensibility became more aesthetic and emotional, it began to be contrasted

meaningful, as in the title of a Jane Austen novel. Finally, Sense recalls Lockean's influential notion of mind, in which reliable knowledge of reality comes from sensory impressions.

Alexander Pope and 18th-century culture The heyday of Augustanism coincides with the time of Alexander Pope (1688-1744), when Addison and Swift also flourished - as did Augustine Defoe. Henceforth the Augustan temperament did not dominate, but characterized the best work of the century: Gulliver's Travels, Dunciad IV, Gray's Elegy, and Jonson's Judgments. Joseph Addison was a poet and tragedian, but his legacy is The Spectator, a daily he edited and co-authored with Sir Richard Steele, in the wake of Steele's The Tatler (1709). Steele's article amused, The Spectator amusingly instructed.

Joseph Addison Μετά από τις υπερβολές της φατρίας και του ενθουσιασμού, ο John Locke, ο Isaac Newton, ο Christopher Wren και άλλοι έδειξαν τι μπορεί να κάνει η ανθρώπινη νοημοσύνη. Ο Τζόζεφ Άντισον (1672-1719) μετέδωσε αυτά τα επιτεύγματα σε μια νέα μεσαία τάξη στην πεζογραφία, την οποία ο Τζόνσον θεώρησε το «πρότυπο του μεσαίου ύφους». Το The Spectator πούλησε ένα άνευ προηγουμένου δέκα χιλιάδες αντίτυπα από κάθε τεύχος. Το πνεύμα του ήταν εποικοδομητικό, σε αντίθεση με την Αποκατάσταση. Τα δοκίμια του Addison έχουν ληφθεί ως πρότυπο για πάνω από έναν αιώνα. Στο τεύχος #1 (Πέμπτη, 1 Μαρτίου 1711), ο θεατής αυτοσυστήνεται: Δηλώνω ότι ... ήμουν πάντα αγαπημένος του δασκάλου μου που έλεγε ότι τα μέρη μου είναι συμπαγή και θα φορούν καλά. Δεν ήμουν πολύς καιρός στο πανεπιστήμιο πριν με διακρίνει η πιο βαθιά Σιωπή. Σε οκτώ χρόνια, με εξαίρεση τις δημόσιες ασκήσεις του Κολλεγίου, έχω ξεστομίσει μόνο εκατό λέξεις. Και πράγματι, δεν θυμάμαι ποτέ να έχω πει τρεις προτάσεις μαζί σε όλη μου τη ζωή. Όσο ήμουν σε αυτό το μαθημένο σώμα, εφάρμοσα τον εαυτό μου με τόση επιμέλεια στις σπουδές μου που υπάρχουν πολύ λίγα διάσημα βιβλία, είτε σε μαθημένες είτε σε σύγχρονες γλώσσες, τα οποία δεν ξέρω… Ό,τι γνωρίζει ταξιδεύει στην Αίγυπτο για να «μετρήσει το μέτρο των πυραμίδων? και μόλις καταλήξαμε σε αυτή τη λεπτομέρεια, επέστρεψα στην πατρίδα μου με μεγάλη ικανοποίηση». Παρατηρεί επίσης τους ανθρώπους: Έχω περάσει τα τελευταία χρόνια σε αυτήν την Πόλη, όπου με βλέπουν συχνά στους περισσότερους Δημόσιους χώρους, αν και δεν γνωρίζω περισσότερους από μισή ντουζίνα από τους επιλεγμένους φίλους μου. για το οποίο τα επόμενα άρθρα μου θα δώσουν έναν πιο λεπτομερή απολογισμό. Δεν υπάρχει μέρος γενικού spa όπου δεν συχνάζω. Μερικές φορές με βλέπουν να χώνω το κεφάλι μου στον γύρο των πολιτικών στο Will's και να ακούω με μεγάλη προσοχή τις αφηγήσεις που παραδίδονται σε αυτά τα μικρά στρογγυλά ακροατήρια. Μερικές φορές καπνίζω μια πίπα με ένα παιδί. και παρόλο που φαίνομαι να προσέχω μόνο τον Ταχυδρόμο, ακούω κουβέντες σε κάθε τραπέζι του δωματίου... Με λίγα λόγια, όπου βλέπω μια ομάδα ανθρώπων, πάντα ανακατεύομαι μαζί τους, αν και δεν ανοίγω ποτέ το στόμα μου, αλλά το δικό μου κλαμπ. [Π 177] Ο σύλλογος υπάρχει για να παρουσιάζει "τέτοια έγγραφα που μπορούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη του δημόσιου καλού." Τα μέλη του είναι ο Sir Roger de Coverley, ο Sir Andrew Freeport, ο Captain Sentry και ο Will Honeycomb - χώρα, πόλη, στρατός και κοινωνία. Η εκκλησία δεν εκπροσωπείται. Ο Θεατής είναι κριτικός της Λέσχης: «Η γεύση του από βιβλία είναι λίγο πολύ δίκαιη για την εποχή που ζει. έχει διαβάσει τα πάντα, αλλά εγκρίνει ελάχιστα». Η Addison διατηρεί αυτήν την υποκρινόμενη αντλία όλη την ώρα. Το μάθημα έρχεται γρήγορα από τον Steele: «Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η Αγγλία είναι πλέον τόσο ευγενικό έθνος όσο κανένα άλλο στον κόσμο. αλλά κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί εύκολα να δει ότι η αίσθηση του να είσαι γκέι και η μόδα έχει σχεδόν καταβροχθίσει την κοινή λογική και τη θρησκεία μας». Λόγος και θρησκεία είναι εναλλάξιμα. Ο Addison προειδοποίησε ότι «Ένα μυαλό που βρίσκεται σε αγρανάπαυση για μια μέρα φυτρώνει σε τρέλες που πρόκειται να σκοτωθούν μόνο από μια σταθερή και επίμονη κουλτούρα». (Isaac Watts, «Against Idleness and Mischief»). Ο Addison συνεχίζει (στο #10) να εξαλείφει την τρέλα και να καλλιεργεί το μυαλό: Ο Σωκράτης λέγεται ότι έφερε τη φιλοσοφία από τον ουρανό για να κατοικήσει ανάμεσα στους ανθρώπους. Και θα είμαι φιλόδοξος να πω ότι έβγαλα τη φιλοσοφία από τα ντουλάπια και τις βιβλιοθήκες, τα σχολεία και τα κολέγια, για να κατοικήσω σε κλαμπ και συνελεύσεις, σε τραπέζια τσαγιού και καφετέριες. Επομένως, θα συνιστούσα αυτές τις εικασίες μου με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο σε όλες τις καλά οργανωμένες οικογένειες που αφιερώνουν μια ώρα κάθε πρωί για τσάι, ψωμί και βούτυρο. και θα τους συμβούλευε ειλικρινά, για το καλό τους, να παραγγείλουν αυτή την εφημερίδα να σερβιριστεί έγκαιρα και να την αντιμετωπίσουν ως μέρος του σετ τσαγιού. Ο Τζέντλεμαν-Σωκράτης προσφέρει στους κενούς ανθρώπους ηχητικό υλικό για συνομιλία. Στη συνέχεια στρέφεται στο Tea Equipage. Αλλά δεν υπάρχει κανένας για τον οποίο αυτό το Βιβλίο θα ήταν πιο χρήσιμο από τον Κόσμο της Γυναίκας. Έχω σκεφτεί συχνά ότι δεν έχει γίνει αρκετή προσπάθεια για να βρεθούν κατάλληλες δραστηριότητες και διασκέδαση για όσους είναι ειλικρινείς. Οι διασκεδάσεις τους φαίνεται να επινοήθηκαν για αυτούς επειδή είναι γυναίκες και όχι λογικά πλάσματα. και είναι περισσότερο ειδικά για το φύλο παρά για τα είδη. Αυτός ο συνδυασμός κοροϊδίας, ανάλυσης και σοβαρότητας είναι ο Augustan. Η υπόθεση είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα λογικό ζώο ή (με χριστιανικούς όρους) ένα λογικό πλάσμα. Αυτό που προτείνεται με ένα χαμόγελο είναι σοβαρό: μια εργατική καθημερινή κουλτούρα θα εξαλείψει τη βλακεία και την κακία από μια καλά ρυθμισμένη οικογένεια, που παίρνει τον θεατή. Είναι για την οικογένεια, όχι μόνο για τον πατέρα, έγραψε ο Άντισον

articles on Milton and the ballad. The Pope was to remark that "our wives read Milton, and our daughters plays." The family would insist that their father take them to Bath, a new upper-middle-class spa town. Addison's classic Cato (1713) was popular, but such a tragedy was an expression of the ruling class' interest in principle and civility. Johnson described Cato as "a line in dialogue rather than a drama". His own youthful Peace (1736) was a failure. No 18th century tragedy has survived. John Home's romantic Douglas (1756), a success at Edinburgh, is now chiefly remembered as a curiosity and a spectator's cry, "What is this Woolly Shakespeare?" Neoclassical ideals did much for satire, translation, prose, and criticism in England, but not for tragedy.

Jonathan Swift Addison's peaceful development was interrupted only when the Whigs left, which led him briefly to journalism (and thus to this book). Defoe, Swift and Pope

Workplace Career Joseph Addison, b. 1672, son of Dean of Lichfield. I went from Cathedral Close to Charterhouse, Oxford, on a scholarship to Magdalen College, on a European tour. Dryden praised his Latin poems. He wrote dialogues on the utility of ancient medals and a verse tribute to the victory at Blenheim. Under Secretary of State, MP, fell out with the Whigs in 1711, turned to journalism and playwriting, returned to the Whigs in 1715, Chief Secretary for Ireland, married the Countess of Warwick, retired on a pension of £1,500, buried in his Abbey Westminster19, 17 .

[Π 178] Jonathan Swift (1667-1745) Μείζονα Έργα: The Battle of the Books; The Tale of the Bathtub 1704 Bickerstaff Papers 1708 The Examiner (επιμ.); Meditations on a broomstick 1710 Επιχείρημα κατά της κατάργησης του Χριστιανισμού, Συμμαχική συμπεριφορά 1711 Πρόταση για τη διόρθωση της αγγλικής γλώσσας 1717 Letters of Drapier 1724 Gulliver's Travels 1726 Μια σύντομη ματιά στην πολιτεία της Ιρλανδίας 1728 Μια μέτρια πρόταση Converss of Dr. 1719 Το Swift 1739 a δεν είχε καμία αξία. Ο Ντεφόε (γεννημένος το 1660) αργότερα θεωρείται μυθιστοριογράφος. ήταν ένας αντιφρονών που έγραψε περισσότερα από 560 βιβλία, φυλλάδια και περιοδικά. Ο Πάπας (γεν. 1688), ανάπηρος, καθολικός, σε μεγάλο βαθμό αυτοδίδακτος, έβγαζε και αυτός τα προς το ζην από την πένα του. Ο Τζόναθαν Σουίφτ (1667-1745), που γεννήθηκε από Άγγλους γονείς στο Δουβλίνο μετά το θάνατο του πατέρα του, είχε μια καριέρα τόσο απογοητευτική όσο και του Άντισον ήταν επιτυχημένη. Σπούδασε με τον William Congreve στο Kilkenny και στο Trinity College του Δουβλίνου, ο Swift ήρθε στην Αγγλία και ήταν γραμματέας του Sir William Temple, πολιτικός, συγγραφέας και υπέρμαχος της φυσικότητας στο σχεδιασμό κήπων. Χωρίς προαγωγή, η Σουίφτ χειροτονήθηκε στην Ιρλανδία αλλά επισκέφτηκε το Λονδίνο από το Δουβλίνο. Έφυγε από τους Ουίγκους λόγω της αποτυχίας τους να υποστηρίξουν την Εκκλησία ενάντια στους αντιφρονούντες. Το 1713 έγινε κοσμήτορας του καθεδρικού ναού του Αγ. Ο Πάτρικ είναι στο Δουβλίνο - όχι ο Επίσκοπος της Αγγλίας όπως θα ήθελε. Έζησε στο Δουβλίνο σε εξαγριωμένη αντίθεση με την κυβέρνηση Whig στο Λονδίνο, υπερασπιζόμενος την Ιρλανδία και την (Αγγλικανική) Εκκλησία. Έδινε το ένα τρίτο του εισοδήματός του στους φτωχούς - συνήθως καθολικούς. Το 1704, ο Σουίφτ ανασκόπησε σατιρικά τους ισχυρισμούς αρχαίων και σύγχρονων συγγραφέων στη Μάχη των Βιβλίων και εκείνους της Ρώμης, του Καντέρμπουρυ, της Γενεύης και αιρέσεων στο πιο περίπλοκο A Tale of a Tub. Τα συνήθως ανώνυμα αμφιλεγόμενα έργα του μπορεί να είναι τόσο απλά όσο το Drapier's Letters, το οποίο απέτρεψε με επιτυχία τη νομισματική απάτη στην Ιρλανδία. Αλλά τα διαρκή έργα του βασίζονται στις παράλογες υποθέσεις, όπως στο An Argument to Prove, ότι η ανατροπή του Χριστιανισμού στην Αγγλία μπορεί, όπως έχουν τα πράγματα τώρα, να προκαλέσει κάποια ταλαιπωρία και ίσως να μην παράγει τα πολλά καλά αποτελέσματα που προτείνονται. Ο Σουίφτ πίστευε ότι «χρειαζόμαστε τη θρησκεία όπως χρειαζόμαστε το δείπνο μας, η κακία κάνει τον Χριστιανισμό απαραίτητο, και αυτό είναι το τέλος του». Εδώ όμως γράφει από διαφορετική σκοπιά: Το σύστημα του Ευαγγελίου, μετά την τύχη άλλων συστημάτων, είναι γενικά απαρχαιωμένο και έχει εκραγεί. και η μάζα ή η ομάδα των απλών ανθρώπων, μεταξύ των οποίων φαίνεται ότι είχε την τελευταία της αξία, ντρέπεται τώρα για αυτό όσο και οι καλύτεροί τους… Ελπίζω ότι κανένας αναγνώστης δεν με φαντάζεται τόσο αδύναμο ώστε να υπερασπιστώ τον αληθινό Χριστιανισμό, όπως όπως χρησιμοποιήθηκε στους πρωτόγονους χρόνους (αν μπορούμε να πιστέψουμε τους συγγραφείς εκείνων των εποχών) για να επηρεάσει τις πεποιθήσεις και τις πράξεις των ανθρώπων... Κάθε ειλικρινής αναγνώστης θα καταλάβει εύκολα ότι η ομιλία μου προορίζεται αποκλειστικά για την υπεράσπιση του ονομαστικού Χριστιανισμού, ο άλλος ήταν για κάποια στιγμή απορρίφθηκε εντελώς με κοινή συναίνεση ως εντελώς ασυνεπής με όλα τα άλλα τρέχοντα σχήματα πλούτου και εξουσίας. [Π 179] Ομοίως, μια ταπεινή πρόταση, ότι τα παιδιά των φτωχών στην Ιρλανδία δεν πρέπει να αποτελούν βάρος για τους γονείς ή τη χώρα τους, και για να τα ωφελήσουν για την κοινωνία, προτείνει να τρώνε τα πλεονάζοντα παιδιά. Ένας πολύ καλά ενημερωμένος Αμερικανός γνωστός μου στο Λονδίνο με διαβεβαίωσε ότι ένα μικρό, υγιές, καλά γαλουχημένο παιδί ηλικίας ενός έτους είναι το πιο νόστιμο, θρεπτικό και υγιεινό φαγητό, είτε μαγειρευτό, είτε ψημένο, ψητό ή βραστό. και δεν αμφιβάλλω ότι θα λειτουργήσει εξίσου καλά σε λιχουδιά όπως σε ραγού. δέχομαι

Επομένως, υποβάλετέ το ταπεινά σε δημόσιο έλεγχο, ότι από τα εκατόν είκοσι χιλιάδες παιδιά που έχουν ήδη καταμετρηθεί, είκοσι χιλιάδες μπορούν να διατηρηθούν για τη φυλή, από τα οποία μόνο το ένα τέταρτο είναι άνδρες. ... Ότι οι υπόλοιπες εκατό χιλιάδες σε ηλικία ενός έτους θα προσφέρονται προς πώληση σε πλούσιους και πλούσιους σε όλο το βασίλειο, συμβουλεύοντας πάντα τη μητέρα τους να τους αφήνει να πιπιλίζουν άφθονα τον τελευταίο μήνα για να τους κάνει παχουλές και χοντρές για ένα καλό τραπέζι. Το παιδί θα ετοιμάσει δύο πιάτα σε ένα πάρτι για φίλους. και όταν η οικογένεια δειπνήσει μόνη της, ένα μπροστινό ή πίσω τέταρτο θα είναι ένα λογικό πιάτο, και καρυκευμένο με λίγο πιπέρι ή αλάτι, θα ψηθεί πολύ καλά την τέταρτη μέρα, ειδικά το χειμώνα. Αφού απαρίθμησε τα ηθικά και οικονομικά πλεονεκτήματα του σχεδίου της, η Σουίφτ καταλήγει ανιδιοτελώς: «Δεν έχω παιδιά να προσφέρω για να πάρω μια δεκάρα. ο μικρότερος ήταν εννέα ετών και η γυναίκα μου είχε ήδη γεννήσει». Η πρόταση είναι προφητική για έναν οικονομολόγο του 19ου αιώνα, ο οποίος, ακούγοντας τον αριθμό των θυμάτων της Ιρλανδικής πείνας πατάτας, λυπήθηκε να πει ότι δεν ήταν αρκετό. Η Swift αποκαλύπτει την απανθρωπιά των αναδυόμενων μορφών ορθολογικής απλοποίησης απλοποιώντας τις ακόμη περισσότερο. Η σεμνή πρότασή του λύνει ένα ανθρώπινο πρόβλημα με έναν οικονομικό λογισμό που αγνοεί την ανθρώπινη αγάπη και μεταχειρίζεται τους φτωχούς σαν βοοειδή. Το Gulliver's Travels (1726) παίρνει επίσης νέες προοπτικές για τα λογικά του συμπεράσματα. Ο Captain Gulliver καταγράφει τα ταξίδια του στις χώρες των μικροσκοπικών ανδρών, των γιγάντων, των πειραματικών επιστημόνων και των αλόγων. Ο Γκιούλιβερ περιμένει από τα ανθρωπάκια της Λιλιπούπολης να είναι ευγενικοί και οι γίγαντες του Μπρομπντινάγκ αηδιασμένοι. Δεν είναι. Αυτά τα δύο πρώτα ταξίδια λέγονται συχνά στα παιδιά. Με απλά λόγια, η υπέροχη ιστορία ευχαριστεί τόσο τους αναγνώστες που μαντεύουν τους στόχους της Swift όσο και εκείνους που δεν το κάνουν. Ο Γκιούλιβερ βασίζεται στην Αληθινή ιστορία του Λουκιανού της Σαμοσάτας (περίπου 125-200), μια αφήγηση ενός ταξιδιού στο φεγγάρι, ειλικρινά αλλά εντελώς αναληθής. Ο Gulliver αναφέρεται στο "Cousin Dampier" (το Ταξίδι του Γουίλιαμ Ντάμπιερ στον κόσμο και το Ταξίδι στη Νέα Ολλανδία διαβάστηκαν ευρέως) και δίνει στη Λιλιπούπολη μια αναφορά χάρτη, τοποθετώντας την στη Νέα Ολλανδία (δηλαδή στην Αυστραλία). Ο Γκιούλιβερ είναι, όπως ο Ροβινσώνας Κρούσος Ντεφόε, ένας από τους πρακτικούς, αυτοδύναμους ναυτικούς που έκαναν τη Βρετανία να κυβερνά τα κύματα. Όπως και με τον Κρούσο, ο αναγνώστης μπορεί να ταυτιστεί με τον ήρωα του οποίου η κοινή λογική τον καθοδηγεί στις περιπέτειές του. Η ταύτισή μας με το «εγώ» που λέει την ιστορία είναι το μυστικό όπλο της Σουίφτ. Στο τέλος του Βιβλίου ΙΙ, ο Γκιούλιβερ καυχιέται για τους θριάμβους του βρετανικού πολιτισμού στον βασιλιά Brobdignag, ο οποίος του φέρθηκε ευγενικά. Ο βασιλιάς λέει ότι οι προόδους που διηγήθηκε ο Γκιούλιβερ τον κάνουν να σκέφτεται τους συμπατριώτες του ως «την πιο ολέθρια φυλή μικρών, δυσάρεστων παρασίτων που η φύση επέτρεψε ποτέ να σέρνεται πάνω από το πρόσωπο της γης». Ένας συγκλονισμένος Γκιούλιβερ προσπαθεί να τον εντυπωσιάσει με την εφεύρεση της πυρίτιδας και τα θαυματουργά αποτελέσματα του πυροβολικού. Ο Βασιλιάς τρομοκρατήθηκε από την περιγραφή αυτών των τρομερών μηχανών που είχα παρουσιάσει και την πρόταση που είχα κάνει. Ήταν έκπληκτος πώς ένα έντομο τόσο αβοήθητο και σερνόμενο όσο εγώ (αυτές ήταν οι εκφράσεις του) μπορούσε να επιτρέψει τέτοιες απάνθρωπες ιδέες και με τόσο οικείο τρόπο που έμοιαζε να μην ενοχλείται από τις σκηνές αίματος και ερήμωσης που είχα ζωγραφίσει ως τα κοινά αποτελέσματα αυτών. καταστροφικές μηχανές των οποίων οι πρώτοι δημιουργοί πρέπει να ήταν, είπε, κάποια κακιά ιδιοφυΐα, εχθρός της ανθρωπότητας. Όσο για τον εαυτό του, διαμαρτυρήθηκε ότι αν και λίγοι [σελ. 180] τα πράγματα τον ευχαριστούσαν ως νέες ανακαλύψεις στην τέχνη ή τη φύση, αλλά θα προτιμούσε να χάσει το μισό βασίλειο παρά να γνωρίζει ένα τέτοιο μυστικό, το οποίο μου είπε, πώς αγαπούσα τη ζωή μου, για να μην το αναφέρω ποτέ ξανά. Το περίεργο αποτέλεσμα των αυστηρών κανόνων και των σύντομων προβολών! Μεγαλύτερες εκπλήξεις περιμένουν τον Γκιούλιβερ στο Βιβλίο IV στη χώρα των Houyhnhnms, ευγενών αλόγων προικισμένων με λογική. Αυτά τα ανθρώπινα, φωτισμένα πλάσματα κυβερνούν τους Yahoos, μια άγρια ​​ανθρώπινη φυλή που διακρίνεται από λαγνεία, απληστία και βρωμιά. Οι Houyhnhnms δεν έχουν λέξη για ένα ψέμα και είναι συγκλονισμένοι από τις αφηγήσεις του Γκιούλιβερ για τον πολιτισμό. Υιοθετεί τους τρόπους αυτών των φιλοσόφων αλόγων, αλλά τον διώχνουν. Τον παραλαμβάνει ένα πορτογαλικό πλοίο, επιστρέφει στο Λονδίνο, αλλά οπισθοχωρεί τόσο πολύ από τη μυρωδιά των ανθρώπων που θυμίζουν Yahoo που προτιμά έναν στάβλο από ένα συζυγικό σπίτι. Διαπιστώνουμε ότι έχουμε εξαπατηθεί λογικά να αποποιηθούμε τη φύση μας: όπως ο Γκιούλιβερ, ήμασταν πραγματικά ευκολόπιστοι («γλάρος»: ανόητος). Σε κάθε ένα από τα βιβλία, η Σουίφτ αλλάζει μια διάσταση της ζωής, ξεκινώντας από το μεγαλείο. Στο Βιβλίο 3, αφαιρεί τον θάνατο: Οι Struldbruggs λαμβάνουν αθανασία - αλλά όχι νιότη. Γίνονται όλο και λιγότερο ευτυχισμένοι καθώς μεγαλώνουν. Στο Βιβλίο 4, αντιστρέφει την παραδοσιακή εικόνα της λογικής που ελέγχει το σώμα καθώς ένας άνθρωπος καβαλάει ένα άλογο. Μήπως να προτιμήσουμε την παρέα των ορθολογιστικών αλόγων από τα δύσοσμα Yahoo; Ο Σουίφτ όρισε τον άνθρωπο όχι ως λογικό ζώο, αλλά ως ζώο ικανό να συλλογιστεί. Είχε μια έντονη αίσθηση της ικανότητάς μας για αυταπάτες, τρέλα και κακία. Το τηλεσκόπιό του προσφέρει προοπτικές, στην αρχή κωμικές, μετά τρομακτικές, που μας φέρνουν αντιμέτωπους με τις δυσάρεστες πτυχές της ανθρώπινης ζωής, προδιαγράφοντας σιωπηρά αναλογίες, ταπεινότητα και συμπόνια. Η Σουίφτ οδηγεί τον αυτάρεσκο αναγνώστη στις ίδιες παγίδες με τον Γκιούλιβερ. Το reductio ad absurdum μεγεθύνει τα παράδοξα της ύπαρξης, προσβάλλοντας τους ουμανιστές από τον Johnson στον Macaulay και τον F. R. Leavis. Δική του είναι η πνευματική αγριότητα του 17ου αιώνα, ο Ροσφουκό ή ο Πασκάλ, όχι η χαρούμενη βαρβαρότητα του 18ου αιώνα. Του άρεσε να χαλάει τις ανδρικές ρομαντικές αυταπάτες για τις γυναίκες, όπως στο ποίημά του «Celia, Celia, Celia sh——s». Οι γραμμές του προς τη Στέλλα δείχνουν ότι δεν ήταν μισογυνιστής. Όσοι πρότειναν ότι ήταν μισάνθρωπος παρανόησαν την ειρωνεία του. δεν πίστευε στο να τρώει μωρά. Ήταν όμως αντιρομαντικός, μισούσε τις ψεύτικες καρδιές και τα ψεύτικα ιδανικά. Παθιασμένος Άγγλος κληρικός, έδειξε ειλικρίνεια, θάρρος και πονηριά υπερασπίζοντας την Καθολική Ιρλανδία από την αγγλική εκμετάλλευση. Η Σουίφτ ήταν επίσης πολύ αστεία. Για παράδειγμα, στην Ακαδημία Προβολέων του, ένας επιστήμονας προσπαθεί να εξάγει ακτίνες φεγγαριού από αγγούρια. Και τα Ποιήματα του για τον θάνατο του Δρ. Σουίφτ είναι ένα αριστούργημα του κωμικού ρεαλισμού: ... Μετακινήστε τη σκηνή εδώ για να απεικονίσετε

How those I love mourn my death. The poor priest shall mourn a month; and Gay Week, and Arbuthnot a day. St. George Jan himself can hardly keep from biting the pen and shedding a tear. The rest will shrug and say, "I'm sorry, but we all have to die." .. My friends, whose tender hearts have learned to play their parts better, Receive news in mournful drops: 'The dean is dead (what's trump?) Lord have mercy on his soul. (Sir, I'll risk a fireball.) Six deans, they say, must bear the shroud.

Bolingbroke'a

Dean Swift on the cards, strong offer

[P 181] (I would like to know which king to invite.) "Lady, will your husband be present at the funeral of so good a friend?" ... She loved the dean. (I lead the heart.) But dearest friends, they say, must part. His time has come, he has run his race. We hope he is in a better place.' Why do we mourn the death of friends? No loss is easier to surrender. A year has passed. another scene; No further mention of the dean. Who now, alas, yearns no more than if he had never existed.

(on cards)

Swift ends the poem with a defense of her plate.

Alexander the Pope's self-defense also ends the retrospective Letter of Alexander the Pope (1688-1744) to Dr. Arbuthnot. The Pope discovered that "the life of a spiritual man is a war on earth." He rose to fame at an early age, and jealous enemies attacked him for personal reasons. Pope is the first professional non-dramatic poet in the English language to devote his life to the art of poetry and to occupy an unprecedented position for it. She lived as much for his art as for hers—a tribute as much to her new position as to his determination. The Pope was the son of a cloth merchant in the city. When a law was passed forbidding Catholics to have a house within ten miles of London, the popes moved and settled in Windsor Forest, west of London. The boy attended schools, but tuberculosis of the bones at the age of 12 kept him at home reading, writing and drawing. and kept him small. Portraitist Joshua Reynolds described Pope in his later years as “about four foot six. very hunchbacked and deformed." Catholics (unlike Dissenters) could not attend universities, vote or hold public office, and were taxed and punished in other ways - for example, they were not allowed to keep a horse worth £10. By cultivating his talent, Pope overcame these shortcomings. At the age of 12, he wrote a version of a poem by the Roman poet Horace. It begins with the words: Happy man whose wish and care Are few paternal acres bound, Content to breathe his native air, On his land. And it ends: So let me live, unseen, unknown. So without mourning let me die. Steal from the world, not a stone, tell me where I am. The ease of wording and navigation here justifies Pope's claim that, like Horace, he "wrote the numbers [poem] because the numbers came." Oliver Goldsmith's Account of the Augustan Age in England (1759) placed this era in the reign of Queen Anne, when parallels had been made with art and letters in the Augustan age. The sequence of Virgil's poems - pastoral in his youth, then didactic, then epic [p. 182] Alexander Pope (188-1744) 1709

pastoral

1711 1712 1713 1715 1719 1726 1728 1733 1735 1734-

An Essay on Criticism Take the Lock (in two songs) Windsor Forest Iliad (trans.) Verses to Lady Mary Wortley Montagu Shakespeare's Works (ed.); The Odyssey (trans.) The Dunciad Essay on Man Epistle to Arbuthnot Horatian translations, imitations, satires, moral epistles

τον ακολούθησαν οι Σπένσερ και Μίλτον. Ο Ντράιντεν ακολούθησε τον πιο κοινωνικό δρόμο ενός άλλου Αυγουστιανού ποιητή, του Οράτιου, γράφοντας επιστολές, ελεγείες και περιστασιακά ποιήματα. μετά μετέφρασε τον Βιργίλιο. Ο πάπας έγραψε ποιμενικά, στη συνέχεια ένα διδακτικό δοκίμιο για την κριτική (μια ενημέρωση του Ars Poetica του Οράτιου). εικονικό έπος στο The Rape of the Lock. μεταφράσεις των επών του Ομήρου. Μετά ηθικά δοκίμια και επιστολές του Οράτιου. και το αντιεπικό Dunciad. Ο Πάπας είχε ανθρωπιστική πίστη στον παιδαγωγικό ρόλο της ποίησης και εκτιμούσε τη νεοκλασική διαύγεια, συντομία και κομψότητα. Χρησιμοποίησε το λογοτεχνικό επάγγελμα για να δώσει το παράδειγμα και να υπερασπιστεί τις αξίες που έκαναν την ανθρωπότητα πιο υγιή, πιο τέλεια και ολοκληρωμένη. Ποτέ δεν σταμάτησε: να επεξεργάζεται τον Σαίξπηρ, να σχολιάζει τον Ντάνσιαντ και να δημοσιεύει μια εκλεπτυσμένη εκδοχή των δικών του επιστολών. Ο πάπας έχει τελειοποιήσει κάθε δίστιχο, γιατί η αληθινή ευκολία στη γραφή προέρχεται από την τέχνη, όχι από την τύχη. Όσοι έχουν μάθει να χορεύουν κινούνται πιο εύκολα. Όχι μόνο ότι δεν προσβάλλει καμία τραχύτητα, ο ήχος πρέπει να φαίνεται να αντηχεί στις αισθήσεις. Το δοκίμιο για το στυλ κριτικής έχει σημασία γιατί ο σκοπός της τέχνης είναι να δείξει την πραγματικότητα με ένα τόσο καθαρό φως που η αλήθεια της μπαίνει στην καρδιά της: Η αληθινή εξυπνάδα είναι η Φύση ντυμένη με αυτό που έχει συχνά σκεφτεί αλλά ποτέ δεν έχει εκφραστεί τόσο καλά. «Μάρτυρας» εδώ σημαίνει ποιητική διορατικότητα, όχι εξυπνάδα, που κάνει τον Πόουπ τόσο αξιόλογο. Το γυάλισμά του μπορεί να υποδηλώνει ότι δεν ήταν πρωτότυπο. Αλλά οι ποιμένες του και το δάσος του Ουίνδσορ εισήγαγαν μια νέα γραφική ποίηση τοπίου, ανοίγοντας το δρόμο για τη ρομαντική ποίηση της φύσης. Στον πρόλογο των Λυρικών Μπαλάντων του 1800, ο Wordsworth επιτέθηκε στην τεχνητή λεξικό του Πόουπ, ισχυριζόμενος ότι ο ποιητής «είναι ένας άνθρωπος που μιλάει στους άνδρες». Αλλά οι ποιητές, αυστηρά μιλώντας, είναι συγγραφείς που έχουν μάθει να μιλούν με γραπτά λόγια. Ο Μάθιου Άρνολντ είπε ότι ο Ντράιντεν και ο Πόουπ ήταν κλασικοί όχι της ποίησής μας αλλά της πεζογραφίας μας. Το ποίημα του Πόουπ έχει πεζογραφική σαφήνεια και κρίση - στους Λόγους για την κριτική και τον άνθρωπο και στους Λόγους για τα Ηθικά. Αλλά το Elegy in Memory of the Poor Lady και ο Elois στον Abelard είναι συναισθηματικά και τα γράμματά του, όπως στη Miss Blount σχετικά με την αναχώρησή της από την πόλη μετά τη στέψη της (George I), έχουν μια λεπτή κλίση συναισθήματος και ποιητική προσοχή στη λεπτομέρεια. [Π 183] Αυτό το μικρό ποίημα είναι το κλειδί για το έργο του Πάπα. Η Teresa Blount και η αδερφή της Marta ήταν στενές φίλες του Πάπα. Γράφοντας της στην ύπαιθρο, ξεκινά με μια ρωμαϊκή παρομοίωση: «Τι αγαπημένη παρθένα που τη φροντίζει η μητέρα της…». Αυτό υπόσχεται την ευπρέπεια που έδωσε στους στίχους του δέκατου όγδοου αιώνα κακή φήμη, αλλά η δεύτερη γραμμή του δίστιχου - «Αποσύρει από την πόλη στον υγιεινό αέρα της εξοχής» - παραπλανά τον αναγνώστη. Νιώθουμε την αντίδραση της Τερέζας και ακούμε τα λόγια της μητέρας της. Η πλήξη της ζωής στην επαρχία - για το κορίτσι που απεικονίζεται στο Δικαστήριο - δίνεται σε μικρογραφία: Έχει πάει, σε παιδικούς σταθμούς, σε βρυχηθμούς ρυάκια, σε παλιομοδίτικα σαλόνια, σε βαρετές θείες και κραυγές: Έχει φύγει από την όπερα, Πάρκο, συλλογή, διασκέδαση, πρωινές βόλτες και προσευχή τρεις ώρες την ημέρα. Να μοιράζεις τον χρόνο ανάμεσα στο διάβασμα και στους μποέμ, Να συλλογίζεσαι και να χύνεις τσάι μόνος σου, Ή με κρύο καφέ με ένα κουτάλι, να μετράς αντίστροφα το αργό ρολόι και να τρως δείπνο ακριβώς το μεσημέρι. Αποσπάστε της την προσοχή με εικόνες στη φωτιά. Στη θεϊκή της σοφίτα μετά τις επτά, Εκεί να πεινάς και να προσεύχεσαι, γιατί αυτός είναι ο δρόμος για τον ουρανό.

embroidery

an expensive type of tea pronounced "tay" when it is out of fashion

After the excitement in the City, the old familiar things are different and worse. The suitor concludes in the final couplet: "Annoyed that I'm still in town, I frown, / I look sour and hum a tune - just like now." She wants to be in the city, he wants to be with her - an example of the Augustan theme of the futility of human desires. This letter foresees the kidnapping of the lock, the Dunciad, and the moral essays.

Translation as Tradition In his Life of Pope, Johnson devoted much attention to Pope's translation of Homer, judging the Iliad to be "the noblest version of poetry that the world ever saw" and "a performance unsuited to any age or nation". Homer was the foundation of classical education, both the standard author of Aristotle's Poetics and the model of Virgil's Aeneid. English education was based on Latin, but higher Greek made Homer accessible. Pope wrote of Virgil in the Essay in Criticism that "Homer and Nature were, he said, the same thing." This was also true of Pope, whose favorite childhood reading was Ogilby's version of the Iliad in 1660. He spent his best ten years translating Homer - and became financially independent. At the age of 21, he translated a speech in which Sarpedon encourages Glaucus to fight, arguing that he who is first in peace must be first in war. The idea that heroic status entailed responsibility was adapted to 18th century society, also based on rank. Public school students learned Sarpedon's speech in Greek. Pope's version reads: "If all our cares fled from the covetous Grave, Which demands no less the Dauntless than the Brave, For fame's lust I dare not fight in vain On the Fields, nor urge your Soul to War." . But as, alas, an infamous Age must come, Sickness and the inexorable Annihilation of Death. Life that others pay, let us give And give to Glory what we owe to Nature. Brave even if we fall. and honor if we live; Either give us glory or give us glory!

or [p. 184] Poetic translators from Marlowe to Shelley saw ancient literature as modern. Its importance has made it a classic. So English gentlemen can be heroes too. Given this essential continuity, the translator's job was, in Dryden's words, "to make his author appear as charming as possible, provided he preserves his character." Most important was "the spirit that animates the whole." Pope's Iliad begins: The wrath of Achilles, Greece the fatal spring, Countless calamities, Goddess of heaven, sing! That wrath fell on Pluto's gloomy reign Souls of mighty chieftains untimely slain. Whose limbs not buried on the bare shore Torn by ravenous dogs and hungry vultures: Since great Achilles and Atreides fought, Such was the fate of the sovereign, And such was the will of Zeus.

i.e. Hades

Atryda: Agamemnon

The Pope maintains this momentum. John Keats says that "after his first glance at Chapman's Homer" he first breathed the "pure calm" of Homer. But readers of the whole thing may find Pope's idiom more compelling. His range includes raw physical action, as seen in the elegant third couplets of each of the above excerpts. Johnson was less interested in The Essay on Man, a work of Deistic Christian philosophy derived from reason rather than revelation. This is "what is often believed" since Locke suggested that "our business here is not to know all things, but what concerns our conduct." Epistle II begins: Know thyself, suppose not that God will search. The proper study of humanity is Man. Man swings between angel and beast in creation's scale: Placed on this isthmus of middle state, A being dark and brutally great ... The sole judge of truth, in endless error thrown: Glory, jest, and world of riddles! Human risk requires common sense and proportion. Letter I ended rather adamantly: "One truth is self-evident: all that exists is EFFECTIVE." However, the previous line says: "And despite pride, against deluded reason."

The Kidnapping of the Lock The Rape of the Lock combines the spirit of an essay on criticism with the beauty of pastorals. It is a riveting masterpiece, the most entertaining extended poem in English between Dryden and Byron. It concerns a feud between two families, caused by Lord Petre cutting the lock of love from the head of Arabella Fermor, Belinda of the poem. The Pope's enlargement of this storm into a cup of coffee did not, as might be expected, elicit "mutual laughter" from the parties. If it is satire, its tone is not severe by the brutal standards of that elegant age in which the critic John Dennis

The Rape of the Castle was published in two songs in 1712. Rape (Latin raptus) means "taken by force", "kidnapping". The abduction of Helen caused the Trojan War, and the capture of Vrysis angered Achilles. Pope expanded the poem to five cantos in 1714, adding the Sylph "machine" and other epic furnishings.

he described the Pope in print as a crippled papal dwarf whose physique suggested the mind of a toad. While Swift used logic and visuals to maximize and minimize, Pope uses epic shots to reduce trivia to the right proportions. The epic allusions provide many [p. 185]

Alexander Pope, about 26: a handsome young gentleman wearing a full bottom wig. The pose doesn't let you see the Pope's hunched back. By Charles Jarvis, circa 1714, wit poem. During her morning make-up, Belinda is described as ritually worshiping her own reflection: First, dressed in white, the nymph worships, bareheaded, the cosmetic powers. A heavenly image appears in the glass. At this he bends, at this he raises his eyes. The low priestess at the side of Tremor's altar begins the holy rites of pride.

i.e. maid

In Homer, the priest sacrifices to the cosmic powers and the hero arms. here the epic is feminized. Part of the satire is simple: "Hungry judges prepare to sign their verdict, / And wretches hang for the jury to dine." But Pope's work usually includes the couplet (yoke of the improper) and the antidote, as in line 2 of this account of Queen Anne at Hampton Court: Lo, great Anne! which the three kingdoms obey sometimes advises Dost - and sometimes tea. Here heroes and nymphs resort, To enjoy for a while the pleasures of court. Hours were spent in various didactic conversations, Who gave the ball or visited last. One glorifies the British queen and the other describes the magnificent Indian screen. The third interprets movements, looks and eyes. Reputation dies with every word.

England, Ireland and Scotland

But social life has compensations: "Belinda smiled and everyone was in a good mood." Her boudoir is a magic carpet: That casket, India's shining jewels, opens And all Arabia breathes from that box. The tortoise here and the elephant join, Transform into combs, spotted and white. [P 186] British commerce crammed in jewels, perfumes and combs from all over the world to make British beauties even more beautiful. The disproportion is absurd, but its effects are poetic. Pope's couplets make the trivial exquisite: the coffee table, the coffee table, and the "Sylphs" fairies flying around Belinda:

The translucent forms are too subtle for mortal vision, their liquid bodies half-dissolved in the light. Their airy robes fluttered loosely in the wind, Fine, shimmering textures of airy dew. The articulation of the last line "echoes with meaning." The pope delights in perfecting the precious world he mocks. The joy of the writing makes Rape lighter than Pope's later hero comedies. In 1717, the pope added a moral preached by Clarissa. It is based on Sarpedon's speech to Glaucus (see p. 183): “How vain are all these glories, all our sufferings,/Unless reason preserves that which wins beauty? ..." "... But why, alas! Fragile beauty must rot, curl or untwist, For curls turn gray, Because dyed or undyed, all fade, And she that scorns a man must die a maid. So what's left but our power to use it And keep our spirits up, whatever we lose? And believe me baby, good humor can win When mines and flights and shouts and scoldings fail. Beauties in vain their beautiful eyes can roll. Charm catches the eye, but value wins the soul! So said the lady, but there was no applause. Although a parody, this advice to women to use their power wisely counterbalances older attitudes, puritanical and celibate, toward sexual love. We hear more of common sense, good humor, merit, and soul in the Pope's later letter to you.

The mature poem Later Verse is mostly a satire in which Pope "without method exhorts us to reason" in public letters or essays: anti-romantic forms that show that readers have sought advice from poets. The second of the four moral essays is A Letter to a Woman: On the Characters of Women. Pope believed that the key to a man's character is "reigning passion." If so, according to the recipient of the letter, Martha Blow, "most women have no character at all." On this weak hook, Pope dangles several "signs." Chloe fits one of the modern notions of an 18th century lady: Virtue is a very arduous endeavor for her, The satisfaction of decency forever. So reasonable, so steadfast, as she had never loved or been loved before. She, while her lover has pants on her chest, can mark characters on the Indian chest. And when he sees his friend in deep despair, he notices how much chintz beats mohair.

delicate fabrics

The Pope's ideal woman is "her own mistress, though China falls." [P 187] She who never answers till her husband is cool, Or, if she rules him, Never shows she rules. She captivates with acceptance, yielding to sway, but is more humorous when she obeys. In another letter, Of ​​the Use of Riches, Pope shares his ideas about landscape design with Lord Burlington (1694-1753), a pioneer of English Palladianism. The Pope reminds the landowners who spent a fortune on their estates that "something is more necessary than an expense, / And something earlier even to taste it - it is reasonable." The excesses of "improvements" are illustrated by Timon's fictional Villa: "Two amours spring before: the lake behind / Improves the north's sourness...". In Timon's Fountain: "An arid man would have seen a sea-horse mourn as he descends,/And swallows boned in the dusty urn of the Nile." In his chapel: "To rest, pillow and soft Dean invite, / Who never mentions hell in his ears kindly." Pope's last works were the Imitations of Horace. The First Epistle of Book II of Horace is dedicated to the Emperor Augustus (i.e. George II). Maecenas, the political advisor of Augustus, was a patron of poets, he gave Horatio a small fortune and Virgil a house. Augustus asked Horace why he did not write him one of his letters. George I didn't speak English. Prime Minister Walpole had no interest in poetry. George II asked: “Who is this pope of whom I hear so much? I can't discover its merits. Why aren't my themes in lowercase?" The pope gave neither prose nor praise, for 'Poem, alas! Your Majesty despises. / And I'm not used to celebrants." The letter also includes an overview of kingdom literature. Among his memorable lines are: "What a delight is the farce of the British!" This letter should be read together with the letter to Arbuthnot, Pope's most personal defense of the record, with its extreme portrayal of Addison. In An Essay on Criticism, Horace is praised for "judging with composure, though he sang with fire." Pope's Horatian satire is cool, but the fourth book of the Dunciad, a satire on the reversal of civilized values, is struck with fire. The title suggests an epic poem about a fool or fool. Dryden's Mac Flecknoe gave Pope the idea of ​​Dahl's empire, where now "The second Dance rules as the first Dance."

sleep, / And poured out her spirit on earth and deep. In Dunciad's Pope of 1728, he exposes the mediocrity of those patronized by the Whigs: "While Wren descends sadly to his grave,/Gay dies unpensioned with a hundred friends;/Hibernian policy, O Swift!" your fate;/And the priest, ten years to comment and translate. But the fourth Dunciad goes beyond retaliation. It shows that mediocrity has become systematic. colonization of Westminster (seat of government and authority) by the City (natural habitat of boredom). the decline of education into pedagogy and the humanities into the collection of facts or butterflies. replacing Christian humanism with specialized research in natural philosophy. and the final triumph of Dullness. Dumbhead's courtiers range from the wild pedagogue Bentley to the young Grand Tour enthusiast: "Europe has seen him, and Europe has seen him." The Queen of the Alazs (that is, Queen Carolina) blesses them all: “Go, children, beware! / To practice now to correct the theory./All my commands are easy, short, and full:/My sons! be proud, selfish and boring!” He reminds the Court that "princes are mere things/Born of prime ministers, as slaves to kings" (he bit Sir Robert Walpole, Whig First Minister).

Dunciad The first Dunciad (1728) starred Lewis Theobald, a minor critic of Pope's edition of Shakespeare. The Dunciad Variorum (1729) recognizes in spurious notes the learned pedagogues and hacks of Grub Street he satirized in 1728: "for in this monument alone they must hope to survive." A fourth book was added to The New Dunciad (1742). In the last revision of 1743, a new poet, Colley Cibber, became the hero.

[P 188] He said more but yawned - All nature agrees: What mortal can resist the yawn of the Gods? Churches and chapels came at once (the first St. James, for the leaden Gilbert preached) ... Common sense was lost and could not be found While there was a long formal unity: ... A noble couple crawled above each committee? Unfinished brochures on every desk he slept. And the leaderless armies slept in the campaign. And the sailors yawned with orders to the master. The pope asks the Muse to say "who is the first, who is the last to leave rest." A series of stars follows: The Muse sleeps. The blur is in your hands. In vain, in vain - the overwhelming hour comes Aniket: The Muse obeys authority. here she comes! comes! here is the throne of the Primeval Night and the Old Chaos! Thus, with its palpable approach and secret power, Art after art fades, and all falls into night, Behold, Truth that hides fled to her old cave, Mountains of casuistry rose above her head! Philosophy, which formerly rested on Heaven, Shrinks to its second cause, and is no more... Religion blushes to cover its sacred fires, And unconsciously morality fades. Neither public nor private flame dare kindle, Nor human spark shall remain, nor glimpse of divinity! Well! your terrifying empire, Chaos! is it restored? The light dies before your uncreative word. Your hand, great anarchist! let the curtain fall And general darkness bury all. "Uncreative reason" reverses Creation from the divine Word, returning the universe to Chaos. Pope's is a 17th-century reaction to an 18th-century mechanical universe and a revealing indictment of Hanover's forgetfulness of the role humanism assigns to literature. The Pope, an enlightened Catholic deist, feared that the wine had turned to water.

John Gay Pope, by virtue of his genius and intensive culture, dominated the literary scene. Among his circle was his friend John Gay (1685-1732), who had his career ups and downs, losing money he earned from his poems in a South Sea bubble. Of his works, only the Beggar's Opera survives today, a parody of the Italian opera popular in London from 1705: "an exotic and absurd entertainment that was always fought and always won" (Johnson). In 1716, Swift wrote to Pope: "A party of Quaker shepherds might succeed if our friend Gay were so disposed." ... What do you think of Newgate's ministry among harlots and thieves there?' (Newgate Prison housed the cream of London's vast criminal population.) Gay's semi-opera, a hit in 1728, was performed more often than any eighteenth-century work. For the 1723 season, the castrato Senesino received £2,000. Gay wrote to Swift:

[P 189] "Men have now forgotten Homer, Virgil, and Caesar, or at least lost their ranks, for in London and Westminster in every polite conversation Senesino is daily voted the greatest man that ever lived." the sopranos Cuzzoni and Faustina came to blows on stage. In the hit opera Gaya, they play Polly Peachum and Lucy Lockit, the two wives of highwayman Macheath. His song "How Happy Could I Be With One/Has Another Dear Wizard Gone" was applied to Sir Robert Walpole, his wife and mistress. One of Gay's thieves is Bob Booty, a name that stuck with Walpole. Where Italian opera was noble, Gay is dirty. His Peachum is based on Jonathan Wild, the Thief. The Beggar's Opera is a much darker satire than Gilbert and Sullivan, but modern audiences were charmed by gay bullies and prostitutes and English folk songs like "Over the hills and far away."

Edited by Lady Mary Wortley

Lady Mary Wortley Montage Mary Pierrepont was the daughter of the Duke of Kingston and cousin of Henry Fielding. He learned Latin and knew Congreve, Prior and Addison. On the run with Edward Montage, the MP, she shone at Queen Anne's court and was friends with the Pope. Pox has ended her days as a beauty. In 1716 he went to Turkey with the ambassador Montage. In London with Lord Hervey ("Sappho" and "Seeds" at Pope). She left her husband Montage in 1739 to follow the Italian in vain. he stayed abroad for twenty years. Her daughter married Lord Bute, later Prime Minister.

The career and works of Lady Mary Wortley Montage (1689-1762) illustrate her age. Birth, beauty and intelligence made her the darling of society. she was also independent and educated. Most remembered for her letters, she wrote political prose and plays, but was first known for her verse. Her ballad 'The Lover' coldly supports extramarital discrimination, as does Pomfret in The Choice (1700). The ideal lover would be: “No tutor has yet learned, nor wedded gay/ Or laughing, for I have nothing to say,/ For all my subservient and free sex,/ But he never loved anyone but me... / But when the long public hours are past / And at last we meet with champagne and chicken, / Every pleasant delight this hour may I please...” Lady Mary's friend Mary Astell showed a legitimate lack of interest in Some Reflections on Marriage (1700), questioning men's affairs. But Lady Mary's Letters have a particularly dry character. Those from Turkey are celebrated. To the Countess of Mar, of Adrianople, April 1, 1717: I beseech God (dear sister) to give me the pleasure of knowing what is happening on your side of the globe, while I endeavor carefully to amuse you on the basis of all, what I see, which I think you want to hear. his wife when he meets her, and none of them dare touch a woman in the street or follow her.[Ends:] So you see, dear sister, the customs of the people are not so different as our travel writers would have us believe. Perhaps it would be funnier to add some amazing habits that I have invented myself, but nothing seems so pleasant to me as the truth, and I believe nothing is so pleasant to you. I end by repeating the great truth of my being, dear sister, &c.

A novel by Daniel Defoe A London butcher named Foe had a son named Defoe. Daniel Defoe (1660-1731) was an expert on accepted truths. He traveled widely, failed as a hosiery salesman, welcomed William III to London, was in prison and worked as a spy before becoming a "travel writer", a writer who makes you see. Careless readers have read A Journal of the Plague Year as an eyewitness account and Moll Flanders as a secondary account [p. 190]

"Crusoe saving his goods from a shipwreck": illustration from the 1726 edition of Robinson Crusoe Defoe, first published in 1711

αυτοβιογραφία. Οι παραμυθάδες του παρουσιάζουν τις εμπειρίες τους «απλά». Όταν ο Ροβινσώνας Κρούσος επέστρεψε στο ναυαγισμένο πλοίο του, διαπίστωσα για πρώτη φορά ότι όλα τα αποθέματα του πλοίου ήταν στεγνά και ανέγγιχτα από το νερό, και καθώς είχα μεγάλη τάση να φάω, μπήκα στην τραπεζαρία, γέμισα τις τσέπες μου με μπισκότα και έφαγα. και έκανα άλλα πράγματα, γιατί δεν είχα χρόνο για εκτελέσεις. Βρήκα επίσης λίγο ρούμι στην υπέροχη καμπίνα, το οποίο ήπια για μια μεγάλη γουλιά από το οποίο χρειαζόμουν αρκετά για να φτιάξω τη διάθεση για αυτό που επρόκειτο. Την αξιοπιστία των περιπετειών αυτού του ναυαγού (με βάση τον λογαριασμό του Aleksander Selkirk) φαίνεται να εγγυάται η καθημερινή του τσέπη γεμάτη απτά μπισκότα. Ο Ντεφόε «δεν είχε χρόνο για χάσιμο» λέγοντας την ιστορία του γεμάτη πράγματα: πριόνι, σανίδες, μαχαίρι, σχοινιά, σχεδία, καλύβα, πώς να καλλιεργεί σιτηρά. Βιώνουμε αυτά τα πράγματα. βλέπουμε ένα αποτύπωμα στην άμμο. και με την άφιξη του Man Friday με τον Κρούσο, συνειδητοποιούμε ότι ο άνθρωπος δεν ζει μόνο από τα μπισκότα του πλοίου και ότι η Πρόνοια τον έσωσε. είχα δυστυχώς! Καμία θεϊκή γνώση. ό,τι είχα λάβει μέσω της καλής διδασκαλίας του πατέρα μου καταστράφηκε τότε από μια αδιάκοπη σειρά 8 ετών ναυτικής κακίας και συνεχούς συνομιλίας με τίποτα άλλο από τους όμοιούς μου, πονηρούς και βλάσφημους μέχρι τον τελευταίο βαθμό: δεν θυμάμαι ότι όλο αυτό το διάστημα είχα μια σκέψη που έτεινε είτε να κοιτάζει προς τα πάνω προς τον Θεό είτε εσωτερικά να σκέφτεται τους δικούς μου τρόπους: αλλά μια κάποια ανοησία ψυχής, χωρίς επιθυμία για καλό και συνείδηση ​​για το κακό, με κυρίευσε εντελώς... Αυτά δεν είναι ούτε οι Ομολογίες του Ο Αυγουστίνος ούτε η Οδός του Προσκυνητή, αλλά το απόσπασμα τελειώνει: «Εφώνησα, Κύριε, βοήθησέ με, γιατί είμαι σε μεγάλη απόγνωση. Ήταν η πρώτη προσευχή, αν μπορώ να την ονομάσω έτσι, που προσευχόμουν για πολλά χρόνια…». Αν και ο Κρούσος τονίζει την κακία του, η ιστορία του είναι μόνο φευγαλέα πνευματική. Μάλλον επιβιώνει με τη δική του προσπάθεια, η οποία [σελ. 191] Daniel Defoe (1660-1731) Σημαντικές εκδόσεις: A True Born Englishman 1700 The Shortest Way With Dissidents 1702 The Apparition of the Lady Calf 1706 History of the Union of Great Britain 1709 Robinson Crusoe 1719 Captain 1719 17191, A Journal of the Plague Year, Colonel Jack 1722 Roxana 1725 Tour Thro' the Whole Island of Great Britain 1726 βλέπει ως την καθοδήγηση του Θεού. Είναι ένας σύγχρονος τύπος: Θεοσεβούμενος μέσα στη λογική, επιχειρηματικός, αυτοδύναμος. Σε σύγκριση με τον Γκιούλιβερ, το περιπετειώδες ειδύλλιό του είναι αφελές. Η μυθική του ποιότητα του επέτρεψε να γίνει αντιληπτό ως ένα διαφορετικό είδος σύγχρονου παραμυθιού, όπως ο Ζαν Ζακ Ρουσό και ο Καρλ Μαρξ. Από την πλευρά των προτεσταντών, συγκρίνεται με την ιστορία της ζωής του John Newton, ο οποίος ως αγόρι πήγε στη θάλασσα, εργάστηκε στο δουλεμπόριο, υπέστη μια ευαγγελική μεταστροφή και έγινε κληρικός. Ο Νεύτων, ο συγγραφέας του «Amazing Grace», επηρέασε πολύ τον ποιητή William Cowper (1731-1800). Νωρίτερα, στο The Shortest Way with Dissenters, ο Defoe υποστήριζε το αντίθετο από τις απόψεις του. Αυτό παρεξηγήθηκε, και ο αντιφρονών ρίχτηκε στη φυλακή και στο κολύμπι. Μετά έβαλε τις απόψεις και τις ειρωνείες του στην πίσω τσέπη του. Ο Γουίγκ, εργάστηκε υπόγεια για τον Λόρδο των Τόρις της Οξφόρδης και στη συνέχεια έγραψε για τους Γουίγς. Έχοντας ανακαλύψει την επιρροή της αυτοβιογραφικής προοπτικής στους ευκολόπιστους αναγνώστες, χρησιμοποίησε την κοινή λεπτομέρεια του δημοσιογράφου για να προσδώσει αξιοπιστία στις αντιδράσεις των απλών ανθρώπων σε εξαιρετικές καταστάσεις. Τα μεταγενέστερα περιπετειώδη ρομάντζα του εισήγαγαν τον απατεώνα στην αγγλική μυθοπλασία. Στην πικαρέσκα μυθοπλασία του, οι οπορτουνιστές βιώνουν μώλωπες στη συνείδησή τους. Δεν πρόκειται για μελέτη θρησκευτικής αυταπάτης: Η πρόνοια βοηθά αυτούς που βοηθούν τον εαυτό τους. Μετά από προσοδοφόρες σεξουαλικές περιπέτειες στην Αγγλία και τη Βιρτζίνια, μια απογοητευμένη Moll Flanders βοηθά τον εαυτό της με δώρα βάπτισης και ένα χρυσό κολιέ, νιώθει ένοχος, γίνεται νταής και επαγγελματίας κλέφτης και καταλήγει (με περιπέτειες αργότερα) εύπορη και μετανιωμένη. Η καριέρα του συνταγματάρχη Jacek έχει παρόμοιες περιπέτειες. Λιγότερο πετυχημένο είναι το τέλος της Ρωξάνας, μιας εταίρας που αρνείται να παντρευτεί. Αδίστακτοι καπετάνιοι επεισοδιακό. Ο Σίνγκλετον είναι ένας μισθοφόρος του οποίου οι χαοτικές περιπέτειες του έχουν κερδίσει μια περιουσία. Το Pluck plus μετάνοια οδηγεί τον πικάρο ή τον απατεώνα στην επιτυχία. ήρωας των ισπανικών μυθιστορημάτων Οι Σταυροφορίες του Lazarillo de Tormes Ο χριστιανισμός της λογοτεχνίας του δέκατου όγδοου αιώνα μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Ο πάπας έκρυψε τον καθολικισμό του, αλλά το (1553) και η μη συμμόρφωση μπορούσαν να εκφραστούν απερίφραστα, όπως στον Isaac Watts (1674-1748), τον συγγραφέα των ύμνων του Aleman Guzman όπως «Ο Θεός να μας βοηθήσει σε περασμένες εποχές» και «Όταν κοιτάζω το θαυματουργός σταυρός». Congregational de Alfarache (1599 - το να τραγουδάει ύμνους υιοθετήθηκε από τον Αγγλικανό John Wesley (1703-91) στην αποστολή του στη μη εκκλησία το 1604). αδύναμος; οι Μεθοδιστές του εγκατέλειψαν τελικά την καθιερωμένη Εκκλησία. Ο Wesley επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό στα νιάτα του από το A Serious Call to a Devout and Holy Life από τον John Law (1686-1761), ο οποίος αρνήθηκε να δώσει τον όρκο πίστης στον George I και παραιτήθηκε από το Cambridge Fellowship του.

[P 192] Events 1745-89 The Jacobites were crushed at Culloden, near Inverness, in the north of Scotland. 1746 Britain switches to the Gregorian calendar. 1752 William Pitt becomes Prime Minister. The Seven Years' War with France begins. 1756 Accession of George III. 1760 The Seven Years' War ends with a British victory. Wilkes Liberty Riots. 1763 Boston Tea Party. 1773 The American Revolutionary War begins. 1775 American Declaration of Independence. 1776 Gordon's Anti-Catholic Rebellions. 1780 Great Britain recognizes American independence. Pete the Younger becomes Prime Minister. 1783 French Revolution. 1789 becomes teacher of Father Edward Gibbon. Law's emphasis on private prayer also influenced Samuel Johnson. Johnson was to include Watts in Lives of the Poets: Hymns are Poems. Literature included religion, ancient history, and other non-fiction. Despite the fantastical fireworks of the 1740s, the novel long remained a humble form of romance, committed to irreverence and realism. Ladies may have written romances, such as Feminine Quixote (1752) by Charlotte Lennox (1720-1804), but no lady wrote a novel before Evelina (1778) by Fanny Burney (1752-1840). Her friend Hester Thrale, a voracious reader, had thousands of books but few novels. Once, feeling depressed, he wrote: “No book can distract me from my present misery but the old French translation of Quintus Curtius and Josephus History of the Siege of Jerusalem. Romances and novels gave me nothing: I tried everything in vain.

Samuel Richardson Samuel Richardson (1689-1761) was a printer-publisher-bookseller-author. Politeness books on how to behave in society included writing letters: thank you, condolences. Richardson wrote sample "intimate letters" for more complex social situations. From this came the idea of ​​Pamela. or Virtue Rewarded (1740), a young servant's account in letters and diary of her wealthy master's ("Mr. B.") attempts to isolate and seduce her. The epistolary form of the first English novel sounds artificial, but the effect is immediate. Her resistance eventually leads him to recognize her qualities and marry her. Reading letters addressed to her parents is like eavesdropping on trust and sympathy: the formula of a soap opera. Pamela's situation is morally interesting, as is the unfolding drama. Richardson, relying on his readers, who know that virtue is its own reward, shows a good daughter who becomes a very good wife, under comical and difficult circumstances. The social order of the 18th century comes as a shock to the modern reader, who finds the reward of being Mrs. B too mundane. The cautionary subtitle was too much for Henry Fielding, who wrote a brilliant debut, Shamel, in which the virtue of a young prostitute is a fiction designed to raise her price. Richardson's progress in Clarissa (1747-178) is astonishing. It is a mature and complex social novel, epistolary, with several correspondents. The heroine and her tormentor are more interesting than Pamela, and the action and texture are richer. [P 193] Clarissa is stalked and stalked by the evil but attractive Lovelace. He can't wear her down and she fights him and his accomplices all the way, but he is tricked, kidnapped and raped and eventually dies a holy death. It sounds impressive and conventional, but the result is different. Its ruthless logic makes it the only 18th-century tragedy that still succeeds. Those who have succumbed to this million-word boa constrictor will find it the most fascinating English novel, perhaps the greatest. He wins over his successor, Sir Charles Grandison, whose hero rescues women from potentially dire situations to everyone's satisfaction. Sir Charles, "the best of men," was regarded in the eighteenth century with a smugness that Jane Austen's readers could not reproduce.

Henry Fielding Richardson's psychology influenced the European novel. He also deserves credit for encouraging Henry Fielding (170554) into fiction. Fielding found Pamela so hallowed that he started her second burlesque, Joseph Andrews. Joseph is Pamela's virtuous brother who (like Joseph in Exodus) rejects the amorous advances of his mistress, Lady B[oby], and goes free. The parody is forgotten in the constant movement of the ridiculous adventures in the street and in the taverns, and in the rich comic character of Pastor Adams, an innocent good-natured preacher of truth in a wicked world. Fielding wrote twenty-five plays before becoming a lawyer, which were pushed off the stage by Walpole's censors. He tackled the corrupt justice system in London and tried to reform poor justice. In his experiments with the new form of the novel, he was not interested in realistic detail and the psychology of the individual. Since it offers neither visual realism nor inner life, its reading requires general adjustment. He is an Augustan prose writer, classically educated, energetic, impetuous and talkative, a narrator who is eternally present, beyond his story, not absorbed by it. The narrative itself derives its sense of pace, stage and plot from theatre. Fielding is a cheerful moralist. So when he is robbed, stripped, beaten, and thrown into a ditch, a wagon drives by. The postilion, hearing someone moaning, stopped the horses and said to the coachman: "He was sure there was a body in the ditch, for he heard it moaning." they are late and have no time to attend to the dead.

που είχε ακούσει τον ταχυδρόμο να λέει και άκουσε και το βογγητό, φώναξε βιαστικά τον αμαξά να «σταμάτα να δεις τι έγινε.» Του είπε «να βγει και να κοιτάξει στο χαντάκι». και γύρισε «ότι καθόταν ένας άντρας όρθιος, γυμνός όπως γεννήθηκε» - «Ω Ιησού», φώναξε η κυρία, «Γυμνός άντρας! Αγαπητέ αμαξά, πήγαινε να τον αφήσεις. Όταν αναφέρεται η ληστεία, ένας από τους επιβάτες του λέει να συνεχίσει, γιατί και αυτός θα τον ληστέψουν. Ο δικηγόρος συμβουλεύει να πάρει το θύμα στο πούλμαν ώστε να μην εμπλακεί σε δικαστική υπόθεση. Όχι χωρίς χρέωση, λέει ο αμαξάς. και ούτω καθεξής. Η ανανέωση ενός καλού κειμένου - η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη - δείχνοντας παράλληλα πόσο κακό είναι ένα άλλο - του Ρίτσαρντσον - είναι μια αυγουστιάτικη διαδικασία. Η ιστορία του Φίλντινγκ του Τομ Τζόουνς, αν και είναι επίσης γεμάτη από θορυβώδεις περιπέτειες στην άκρη του δρόμου, σχεδιάζεται. Το "Comic Epic in Prose," έχει δεκαοκτώ βιβλία [σελ. 194] (Ο Όμηρος είναι είκοσι τεσσάρων, ο Βιργίλιος δώδεκα). Το συμμετρικό του χρονοδιάγραμμα έχει ένα γεμάτο δράση 24 ώρες στην καρδιά ενός πανδοχείου στο Upton-upon-Severn. Ο Τομ, ένα νεογνό, εκδιώκεται από το Paradise Hall, το σπίτι του θετού πατέρα του Squire Allworthy στο Somerset, και μετά από πολλές περιπέτειες και ανακαλύψεις, παντρεύεται τη Sophia Western στο Λονδίνο. Επιστρέφουν στη Δύση. Κάθε βιβλίο έχει έναν κριτικό πρόλογο τόσο ενεργητικό όσο και η αφήγηση που ακολουθεί. Ακόμη και οι τίτλοι των κεφαλαίων είναι μίνι δοκίμια. Στο Βιβλίο V, Κεφάλαιο Χ, Αποκαλύπτοντας την αλήθεια πολλών παρατηρήσεων του Οβιδίου και άλλων πιο σοβαρών συγγραφέων που έχουν αποδείξει χωρίς αμφιβολία ότι το κρασί είναι συχνά ο πρόδρομος της ακράτειας, ο Τομ πέφτει πάνω από το γάργαρο ρυάκι και ξεσπά: Ω Σοφία, αν ο παράδεισος θα σε έδινα στην αγκαλιά μου, πόσο ευλογημένη θα ήταν η κατάστασή μου! ... Πόσο περιφρονητική θα ήταν στα μάτια μου η πιο λαμπερή Κιρκάσια καλλονή, ντυμένη με όλα τα κοσμήματα της Ινδίας! Αλλά γιατί αναφέρω μια άλλη γυναίκα; ... Σοφία, μόνο η Σοφία θα είναι δική μου. Πόσος θαυμασμός κρύβεται σε αυτό το όνομα! Θα το χαράξω σε κάθε δέντρο! Με αυτά τα λόγια πετάχτηκε και είδε -όχι τη Σοφία του- όχι, όχι μια Κιρκάσια υπηρέτρια, πλούσια και κομψά στολισμένη με το σεράλι του Μεγάλου Σινιόρ. ΟΧΙ; χωρίς φόρεμα, με πουκάμισο λίγο πιο χοντρό αλλά όχι και το πιο καθαρό, βουτηγμένο κι αυτό από φαιδρό μίασμα, προϊόν καθημερινής δουλειάς, με ένα πιρούνι στο χέρι, πλησίασε η Μόλι Σίγκριμ. Ο ήρωάς μας κρατούσε στο χέρι του ένα μαχαίρι, το οποίο έβγαλε για να χαράξει στο φλοιό. καθώς η κοπέλα που τον πλησίαζε αναφώνησε χαμογελώντας: «Δεν σκοπεύεις να με σκοτώσεις, στρατιώτη, ελπίζω!» ... Εδώ ακολούθησε μια συζήτηση, την οποία δεν αισθάνομαι την υποχρέωση να πω, θα χάσει. Διήρκεσε μόνο ένα ολόκληρο τέταρτο της ώρας και μετά υποχώρησαν στο πιο πυκνό μέρος του άλσους. Μερικοί από τους αναγνώστες μου μπορεί να βρουν αυτό το γεγονός αφύσικο. Ωστόσο, το γεγονός είναι αλήθεια. και ίσως αυτό μπορεί να εξηγηθεί επαρκώς υποδηλώνοντας ότι ο Τζόουνς πιθανώς πίστευε ότι μια γυναίκα ήταν καλύτερη από καμία και η Μόλι πιθανώς φανταζόταν ότι δύο άντρες ήταν καλύτεροι από έναν. Εκτός από τα προαναφερθέντα κίνητρα που αποδίδονται στην παρούσα συμπεριφορά του Τζόουνς, ο αναγνώστης θα χαρεί να θυμηθεί υπέρ του ότι εκείνη την εποχή δεν ήταν τέλειος κύριος αυτής της υπέροχης δύναμης της λογικής που τόσο καλά επιτρέπει στους σοβαρούς και σοφούς ανθρώπους να υποτάξουν τα απείθαρχα πάθη τους και να αρνηθεί οποιαδήποτε από αυτές τις απαγορευμένες ψυχαγωγίες. Το κρασί είχε καταστείλει εντελώς αυτή τη δύναμη στον Τζόουνς τώρα. Μετά από άλλες ταραχώδεις αποδράσεις του ίδιου είδους και αποδεικνύοντας ότι δεν διέπραξε το έγκλημα για το οποίο εκδιώχθηκε από το Paradise Hall, η Sophia παίρνει τον Jones σε έναν ευτυχισμένο γάμο. Το όνομά της σημαίνει Σοφία. Ο Fielding διαφημίζει «τίποτα παρά την Ανθρώπινη Φύση» στο αρχικό του «Bill of Fare», ωστόσο στο Dedication του λέει ότι «η συμβουλή για το μονοπάτι της καλοσύνης και της αθωότητας ήταν η ειλικρινής προσπάθειά μου σε αυτήν την ιστορία». Ο Allworthy και η Sophia αποδέχονται τη ζεστή ανθρωπιά του Tom. Ο χαρακτήρας που ονομάστηκε αντιηρωικά είναι ειλικρινής και αθώος, αν όχι σεξουαλικά αθώος. Συγχωρεί ευγενικά όσους τον κακοποιούν. Ο Fielding συμβιβάζει την ανθρώπινη φύση με τη σύσταση του καλού από αυτό που ο Coleridge θεωρούσε «ένα από τα τρία μεγάλα νήματα της λογοτεχνίας». Οι εξαιρετικά διαφορετικοί Τομ Τζόουνς και Κλαρίσα ήταν οι πατέρες και οι μητέρες του αγγλικού μυθιστορήματος. Η πιο ενδόμυχη Amelia του Fielding ήταν επίσης πιο συμβατική, όπως και το Grandison του αντιπάλου του.

Tobias Smollett Tobias Smollett (1721-71), a well-travelled Scottish surgeon from London, has Fielding's power, but Fielding is introverted compared to the heroically mad Smollett, whose bold caricatures of public life have the feverish cartoon action. He translated the picaresque Le Sage and the witty anti-romantic of Cervantes. his own novels follow suit. He sketches types and comments on social mores - on the street, in Bath or London - with little coherence [p. 195] Fiction from Richardson to Edgeworth 1740 Samuel Richardson, Pamela, or Virtue Rewarded. 1741 Richardson, Famous Letters. 1742 Henry Fielding, Joseph Andrews. 1747 Richardson, Clarissa (7 vols., 1748). 1748 Tobias Smollett, The Adventures of Roderick Random. 1749 Fielding, The Story of Tom Jones, Foundling; Smollett, Gil Blas (trans. Le Sage). 1750 John Cleland, Memoirs of Fanny Hill. 1751 Fielding, Amelia; Smollett, The Adventures of a Wild Cucumber. 1753 Richardson, The History of Sir Charles Grandison (7 vols., 1754); Smollett, The Adventures of Count Ferdinand

1755 1760 1761 1765 1764 1768 1771 1773 1774 1778 1782 1785 1786 1788 1789 1790 1794 1796 1800

They understand. Fielding (d. 1754) Journal of a Voyage to Lisbon; Smollett, Don Quixote (trans. Cervantes). 1759 Samuel Johnson, Racelas, Prince of Abyssinia (Voltaire, Candide). Laurence Sterne, The Life and Opinions of Tristram Shandy (9 vols., 1767). (Rousseau, La Nouvelle Heloise). Horace Walpole, Castle of Otranto. Oliver Goldsmith, Rector of Wakefield. Laurence Sterne, A Sentimental Journey. Henry Mackenzie, Man of Feelings; Smollett (d. 1769), Humphry Clinker Expedition. Henry Mackenzie, Man of the World. (Goethe, The Sorrows of Young Werther). Fanny Burney, Evelina, or the Story of a Young Lady's Entrance into the World. (Laclos, Liaisons Dangerous; Rousseau, Confessions). Charlotte Smith, Manon Lescaut (trans. Prévost). William Beckford, Vathek: An Arabian Tale. Charlotte Smith, Emmeline. Mrs (Ann) Radcliffe, Athlin and Dunbayne Castles. Charlotte Smith, Etheline or Hermit of the Lake. Mrs. Radcliffe, A Sicilian Romance. Mrs. Radcliffe, The Secrets of Udolpho. William Godwin, Caleb Williams. Burney, Camilla, or the Image of Youth. Matthew Lewes, Monk; Robert Bage, Hermsprong. Maria Edgeworth, Castle Rackrent.

plot. He wrote A Complete History of England and many others, in addition to the novels between the lively Roderick Random and the milder Humphry Clinker, the two for which he is best remembered.

Laurence Sterne Ο Laurence Sterne (1713-68) αναφέρεται στον Smollett ως Smelfungus, λόγω της αναζήτησής του για λάθος Ταξιδεύει στη Γαλλία και την Ιταλία. Ο Στερν ήταν ο πιο περίεργος από τους τέσσερις πατέρες του αγγλικού μυθιστορήματος. Η Clarissa και ο Tom Jones βελτιώνουν τα πρωτότυπα, αλλά το Life and Opinions του Tristram Shandy φαίνεται να βγαίνει από το πουθενά. Στην πραγματικότητα, το μυθιστόρημα είχε πολλές πηγές: ρομαντισμό και περιπέτεια, αλλά και φιλοσοφικές ιστορίες όπως το Gulliver του Swift και το Candide του Voltaire, και μη ρεαλιστική μυθοπλασία όπως το Rabelais και το Tale of the Bathtub της Swift και μη μυθοπλασίες όπως το Anatomy of Melancholy του Burton. . Η ζωή και οι απόψεις απογοητεύουν όλες τις συμβατικές προσδοκίες: Sterne, διασκεδάζοντας [σελ. 196], με το πρόσχημα του συνδυασμού του ρεαλισμού με τη χρονολογία, ξεκινά με απόψεις τον πρωταγωνιστή του Ζωή. Το βιβλίο ξεκινάει, «Μακάρι ο πατέρας μου ή η μητέρα μου, ή ακόμα και οι δύο, αφού ήταν και οι δύο εξίσου αφοσιωμένοι σε αυτό, να μην είχαν σκεφτεί ποιοι ήταν όταν με έκαναν σαν κύριο...». Μετά από περαιτέρω σχόλια, το Κεφάλαιο I τελειώνει με το "Σε παρακαλώ, αγαπητή μου, πες στη μητέρα μου, ξέχασες να κουρδίσεις το ρολόι;" - Αγαπητέ Θεέ! φώναξε ο πατέρας μου, φωνάζοντας, αλλά προσπαθώντας να κρατήσει τη φωνή του σταθερή. «Έχει ενοχλήσει ποτέ έναν άνθρωπο με μια τέτοια ηλίθια ερώτηση από τη δημιουργία του κόσμου;» Προσευχήσου τι είπε ο πατέρας σου; - Τίποτα». Μερικοί γιατροί υποστήριξαν ότι η στιγμή της σύλληψης επηρεάζει το έμβρυο. Γιατί η μητέρα μου είχε κάνει αυτή την ερώτηση στον πατέρα μου, όταν δεν είχε πει τίποτα; Επειδή ο Walter Shandy, ο απλός άνθρωπος, το πρώτο βράδυ της Κυριακής του μήνα «τραυμάτισε με τα χέρια του το μεγάλο ρολόι του σπιτιού που στεκόταν στο πίσω σκαλοπάτι μας: ο αιώνας ... ομοίως εισήγαγε σταδιακά πολλές άλλες μικρές οικογενειακές υποθέσεις στο ίδιο περίοδος." Οι μηνιαίες συσχετίσεις της κυρίας Shandy με τις ιδέες της περιέλιξης του ρολογιού και της αναπαραγωγής παρουσιάζονται ως παράδειγμα της Lockean θεωρίας των αισθητηριακών εντυπώσεων. Αντί για το «Let there light» του G-d, η λέξη που ειπώθηκε κατά τη δημιουργία του ήρωα είναι μια ερώτηση για το ρολόι. Το ρολόι του χρόνου και η υποκειμενική εμπειρία και η γλώσσα βρίσκονται σε αντίθεση. Ο αφηγητής είναι γεννημένος μόνο στο β. iv, η μύτη του υπέστη βλάβη από τη μαιευτική λαβίδα του δρ. Ο Σλοπ, που άργησε πολύ να ξεκολλήσει το φερμουάρ που είχε δεθεί τακτοποιημένα εργαλειοθήκη του. Ο πατέρας του Τρίστραμ γράφει την Tristra-paedia, ή πραγματεία για την εκπαίδευση του Τρίστραμ, αντί να τον εκπαιδεύσει. Ο χαρακτήρας είναι με βράκα στον τόμ. vi., αλλά δεν κάνει τίποτα. Μεγάλο μέρος της αδράνειας αφορά τον αγαπημένο θείο του Τρίστραμ, τον Τόμπι και το χόμπι άλογό του, ή την εμμονή του να κάνει το σύνολο των στρατιωτικών οχυρώσεων που έστησε στον κήπο απόρθητο. Ένας ηλικιωμένος στρατιώτης προσεύχεται στη Χήρα Γουάντμαν μέχρι που ο δεκανέας Τριμ τον ενημερώνει ότι η περιέργειά της για το πού τραύθηκε ο θείος Τόμπι στη βουβωνική χώρα δεν έχει καμία σχέση με την τοπογραφία της εκστρατείας του Μάρλμπορο. Πολύ νωρίτερα, ο Τόμπι έρχεται στο παράθυρο με μια μύγα που έχει πιάσει: «Πήγαινε», λέει, σηκώνοντας το φύλλο του και ανοίγοντας το χέρι του καθώς μιλούσε για να το αφήσει έξω. πήγαινε καημένε διάβολε να σε πάρει, γιατί να σε πληγώσω; Αυτός ο κόσμος είναι σίγουρα αρκετά ευρύς για να περιέχει εσάς και εμένα». Ο Tristram ισχυρίζεται ότι συχνά πιστεύει ότι οφείλει «το μισό από τη φιλανθρωπία μου σε αυτή την τυχαία εντύπωση». Ο καημένος ο Τρίστραμ, σε ηλικία τεσσάρων ετών, είχε άλλη μια τυχαία εντύπωση. , μισοστειρωμένο από το ξαφνικό κατέβασμα ενός φύλλου παραθύρου. Οι συσχετισμοί ιδεών σε αυτό το βιβλίο είναι παράλογοι: η ζωή προηγείται όλων των απόψεων στα βιβλία. Αυτό τελειώνει με τον Τρίστραμ να είναι ακόμα αγόρι, ένα άσχετο ανέκδοτο για την υπογονιμότητα του ταύρου της Shandy: «L-d! είπε η μητέρα μου, τι είναι όλη αυτή η ιστορία; -- ROCK and BULL, είπε ο Yorick. - Και ένα από τα καλύτερα στο είδος του που έχω ακούσει. ΤΕΛΟΣ.

Ο Στέρνε, ένας κληρικός του χωριού, έχει το πορτρέτο του στον Πάρσον Γιόρικ. «Όπως όλες οι καλύτερες ιστορίες για δασύτριχους σκύλους», λέει ο κριτικός Christopher Ricks του Tristram Shandy, «είναι λίγο άτακτο, γελοία κωμικό, ξεδιάντροπα εκνευριστικό και πολύ έξυπνο στην κατανόηση των αντιδράσεων των ανθρώπων». Το -and-bull story είναι ξαδέρφια του "Irish Bull", όπως μας θυμίζει ο Ricks. Ο Ιρλανδός Στέρνε χάρηκε να νικήσει την αγγλική κοινή λογική. Τι νόημα έχουν όλη αυτή η ανοησία; Ενώ οι άντρες μιλούν για εννέα τόμους, η φτωχή μητέρα Τρίστραμ δεν λέει σχεδόν ούτε μια λέξη. Ωστόσο, η τελευταία της ερώτηση σχετίζεται με την πρώτη της. Η όλη ιστορία αφορά (ή προσποιείται ότι είναι) την παρακμή της αρρενωπότητας. Είναι επίσης μια ισχυρή απόδειξη της ανικανότητας του ανθρώπου [σελ. 197] γλώσσα και λόγος. «Δεν είναι περίεργο που δεν θα διαρκέσει πολύ», είπε ο Τζόνσον. «Ο Τρίστραμ Σάντι δεν επέζησε». Αλλά αυτό το μαθημένο διεστραμμένο αστείο απευθυνόταν κυρίως στους άνδρες. Από αυτή την άποψη, δεν διαφέρει από το μεταρεαλιστικό έργο του Τζέιμς Τζόις, που ο ίδιος είναι κάτι σαν Σμελμύκητος. Η εμφάνιση του τελευταίου έργου Sensibility του Sterne, A Sentimental Journey, τελειώνει έτσι ώστε όταν άπλωσα το χέρι, άρπαξα το END OF VOL II Fille de Chambre. Ακατάλληλο και πειραματικό, είναι συναισθηματικό μόνο επειδή είναι η φαντασίωση ενός γέρου που σταματά από μόνη της. Αλλά το κωμικό πάθος είναι μια από τις ειδικότητες του Στερν - όπως στο Uncle Toby's Fly. Η γενιά που ακολούθησε τον Πόουπ ήταν πιο πιθανό να είναι ευαίσθητη. Ο Πάπας κατήγγειλε την ανωτερότητα χωρίς συναισθήματα, το «κυρτό φρύδι και το παρνασσιακό χαμόγελο» και έγραψε για τον ίδιο του τον πατέρα ότι «δεν γνωρίζει γλώσσα, αλλά τη γλώσσα της καρδιάς». Για την καριέρα του, ισχυρίστηκε «όχι στον λαβύρινθο της Fancy περιπλανήθηκε πολύ/Αλλά έσκυψε στην Αλήθεια και ηθικοποίησε το τραγούδι μου. Μεταπήδησε από τα ποιμαντικά σε ευρύτερα θέματα, ισχυριζόμενος ότι χρησιμοποιεί το πνεύμα για υπεύθυνες δημόσιες χρήσεις σε αντίθεση με το πνεύμα της Αποκατάστασης. Η κίνηση προς τη δημόσια αποδοχή και πρόσβαση ήταν ευρέως διαδεδομένη: η μετασυνεδριακή κωμωδία είναι λιγότερο περίπλοκη, πιο συναισθηματική. Η πρόζα της Σουίφτ και του Ντεφόε είναι απλή. Οι ύμνοι του Watts είναι ξεκάθαροι και ειλικρινείς. Ενώ ο Πάπας δεν έλειπε από ηθική φιλοσοφία ή αίσθημα, η φινέτσα του φαίνεται πιο έντονη σε σύγκριση με την ευρύτερη γεύση της Αγγλίας του Ανόβερου. Το Sensibility είναι εν μέρει cool mod μεσαίας κατηγορίας. Αν και ο Φίλντινγκ περιφρονούσε τον ενθουσιασμό των Μεθοδιστών, το πνεύμα του τροφοδοτείται από μια ισχυρή πίστη στην ανάγκη να λέει την αλήθεια, να είναι ευγενικός και φιλανθρωπικός. Με τον Ετονικό του τρόπο, είναι τόσο ευαγγελικός όσο και ο Ρίτσαρντσον στην υπεράσπιση της καταπιεσμένης αρετής, αν και δεν θα την αποκαλούσε έτσι. Ο Horace Walpole και ο Thomas Gray, οι Etonians της επόμενης δεκαετίας, δεν είχαν εντελώς την ηθική δύναμη του Fielding. προτιμούσαν την τέχνη. Φαινόταν ανεύθυνο στον Δρ Τζόνσον να στερήσει τη γεύση της ηθικής διάστασης. Δεν είχε χρόνο για αισθητικούς, και παρόλο που αντιδρούσε στο αληθινό συναίσθημα, περιφρονούσε τη λατρεία της ευαισθησίας. Η ευαισθησία, η ικανότητα να αισθάνεσαι, είχε πολλές ρίζες. Η ηθική ευαισθησία έχει χριστιανικές ρίζες και η έκφρασή της του 18ου αιώνα οφείλει πολλά στους διαφωνούντες, τον μεθοδισμό και τη σκωτσέζικη φιλοσοφία (το «Scotch» ήταν η μορφή που προτιμούσε το αγγλικό κοινό τον 18ο αιώνα). Αλλά οι συγκρούσεις του 17ου αιώνα έκαναν πολλούς να αναζητήσουν έναν λιγότερο ρητό Χριστιανισμό. σχολείο (ένα είδος ηθικού συναισθήματος θα μπορούσε να διατυπωθεί ως φιλανθρωπική ευεργεσία, με τον τρόπο των ντεϊστών, όπως η επιβίβαση στο Shaftesbury. David Hume's Treatise on Human Nature (1739) and Inquiry on the Principles of school) για την ηθική (1751) θεωρία της φυσικής κοινωνικής συμπάθειας και υποταγής στους γιους των κοινωνικών συνθηκών. Η παράδοση μιας αγροτικής υποχώρησης από τις συγκρούσεις ή την δικαστική διαφθορά τροποποιήθηκε στις ανώτερες τάξεις. κάτι πιο ιδιωτικό. Η αρχαία ηθική αρμονία του To Penshurst του Ben Jonson δεν ήταν πλέον ιδανική. Ένα ποίημα συνταξιοδότησης του Εμφυλίου Πολέμου που αναφερόταν στον 18ο αιώνα ήταν το ποίημα της περιουσίας του Denham Cooper's Hill. Η νεανική «Ωδή στη μοναξιά» του Πόουπ είναι μια εκδοχή του ονείρου του Οράτιου που έγινε το ιδανικό της ευγένειας του δέκατου όγδοου αιώνα: ανεξάρτητη εξοχική ζωή, ευχάριστη αλλά όχι απαλή. Ο Βολταίρος επρόκειτο να τελειώσει το Candide του, έναν μύθο για την ανοησία του να υποθέσει κανείς ότι οι άνθρωποι είναι εγγενώς καλοί, με το "Il fautcultiver son jardin" ("Πρέπει να φροντίζεις τον δικό σου κήπο"). Αυτός ο κήπος ήταν ένας κήπος χαρακτήρων, που απαιτούσε αυτό που ο Addison αποκαλούσε «μια σταθερή και επίμονη κουλτούρα». [Π 198] Ο κήπος του δέκατου όγδοου αιώνα εξέφραζε το ιδανικό της φυσικής ζωής, συχνά με λογοτεχνική ατζέντα. Στη δεκαετία του 1730, ο Λόρδος Cobham ανέπτυξε τα Ηλύσια Πεδία στο Stowe με τον ποταμό Styx και τους Ναούς της Αρχαίας Αρετής και τους Βρετανούς Worthies. Το οικογενειακό του όνομα ήταν Temple. Ο κήπος του ποιητή William Shenstone (1714-63) είχε πολλά ερείπια που μιμήθηκαν. Στο Stourhead του Sir Henry Hoare στη δεκαετία του 1740, μια βόλτα γύρω από τη λίμνη αναπαρήγαγε μια ακολουθία εικόνων από την Aeneid VI του Βιργίλιου. Η ποίηση του Πόουπ για την ύπαιθρο αναπτύχθηκε από τον Τζέιμς Τόμσον στις δημοφιλείς εποχές του (1726-30). Ο βραδινός περίπατος, ένα θέμα του τέλους του δέκατου όγδοου αιώνα, ξεκίνησε με το Il Penseroso του Milton, που μιμήθηκε στους διαλογισμούς της Lady Winchilsea και του Thomas Parnell. Ο Έντουαρντ Γιανγκ στις Νυχτερινές Σκέψεις του (1742) κατευνάρισε την αγάπη για το νοσηρό μάσημα, όπως έκανε ο Ρόμπερτ Μπλερ στον τάφο (1743): «το καθήκον είναι δικό μου / Να ζωγραφίσω τη ζοφερή φρίκη του τάφου».

Thomas Gray Sensibility is distilled into more than cultural taste in a country churchyard Elegy by Thomas Gray (1711-71), the most gifted poet of a generation after Pope. The famous Elegy, the most important medium-length poem of the 18th century, was published in 1751. Gray then dropped the title of Laureate and wrote a short poem. as professor of modern history at Cambridge, he never taught. His fourteen published poems are refined and eclectic. In the vein of Augustus is Lord Holland's Lines on the Throne (1769), a brilliant satire on the disgraced paymaster general, Henry Fox. It begins: "Old and forsaken by every ambitious friend, / Here H[holland] made a pious resolution / Pass a few years clandestinely and try to mend / Broken character and constitution." "Here" is Margate, where Fox retired from the ruins of a building on his estate. He dreams (in Grey) that if he wasn't there

αποκάλυψε ότι θα μπορούσε να είχε καταστρέψει το Λονδίνο: «Οι κουκουβάγιες θα μπορούσαν να έχουν χτυπήσει στη χορωδία του St. Πέτρο, / Και οι αλεπούδες βρωμούσαν και σκόρπισαν την εκκλησία του Αγ. Παύλος'. Στο αυγουστιάτικο παιχνίδι και το γυάλισμα των λέξεων του, ο Γκρέι ένωσε τις υπέρ-ρομαντικές προτιμήσεις που φαίνονται στα γράμματά του. Ο Γκρέι τοποθέτησε την Ωδή, μια νεοκλασική μορφή που μιμήθηκε ο Έλληνας λυρικός ποιητής Πίνδαρος, για νέους σκοπούς. "Ωδή του θανάτου της αγαπημένης σας γάτας πνιγμένης σε μπανιέρα με χρυσόψαρο" είναι εύκολο να αρέσει: Το ηρωικό-κωμικό ιδίωμα του Pope χρησιμεύει για να τελειοποιήσει το συναίσθημα, τελειώνοντας με μια προσποιητή σοβαρή προειδοποίηση προς τις κυρίες: Από εδώ, όμορφες, δεν εξαπατήθηκαν, Μάθετε ότι ένα ψεύτικο βήμα δεν θα επαναληφθεί ποτέ, Και να είστε προσεκτικοί και γενναίοι. Δεν είναι όλα όσα δελεάζουν τα περιπλανώμενα μάτια και τις απρόσεκτες καρδιές σας, είναι μια δίκαιη ανταμοιβή. Όχι όλα όσα λάμπουν με χρυσό. Ο Τζόνσον θεώρησε τις Ωδές κακή εφαρμογή του ταλέντου. Το ήθος της Ωδής στον Έτον - «όπου η άγνοια είναι ευδαιμονία, / «Είναι ανόητο να είσαι σοφός» - τώρα φαίνεται πολύ καλό για να ληφθεί τόσο σοβαρά όσο ήθελε ο Γκρέυ. Οι δύο πιο φιλόδοξες Ωδές του μιμούνται τον Πίνδαρο τόσο στη μορφή όσο και στο υψηλό, συμπυκνωμένο και υπαινικτικό ύφος τους. Το Progress of Poesy απεικονίζει τις Μούσες να μεταναστεύουν από την κατακτημένη Ελλάδα στην ελεύθερη Αγγλία από τον Σαίξπηρ και τον Μίλτον. Από τον εξυψωμένο Milton στον ίδιο τον Γκρέι έρχεται η πτώση. Ο Πίνδαρος, ο «Θηβαϊκός Αετός», ανέβηκε ψηλά. Ο Γκρέι φιλοδοξεί να "κρατήσει πολύ δρόμο/Πέρα από τα όρια της χυδαία μοίρα/Πόσο μακριά κάτω από το καλό - ακόμα πολύ πάνω από το μεγάλο." Πάπας [σελ. 199] έσκυψε στους υπουργούς, αλλά τους ήξερε. Ο Gray's Poesy απομακρύνεται από την εξουσία. Ο Στερν αφιέρωσε το μυθιστόρημά του στον Γουίλιαμ Πιτ, τον νέο πρωθυπουργό. Σύμφωνα με τον Πόουπ, τα αγγλικά ποιήματα βελτιώθηκαν από ορθότητα σε ευγενή ενέργεια: «Ο Waller ήταν ομαλός. αλλά ο Ντράιντεν έμαθε να συνδυάζει / Διαφορετικό στίχο, πλήρη ηχητική γραμμή, / Μακρά μεγαλειώδη πορεία και θεϊκή ενέργεια». Στο Gray's Progress, το ύψιστο είναι απόμακρο σε χρόνο ή τόπο: ο Ελικώνας, ο παγωμένος Βορράς ή «τα απεριόριστα δάση του Τσίλι». Το σημείωμά του αναφέρει: «Η εκτεταμένη επιρροή της ποιητικής ιδιοφυΐας στους πιο απομακρυσμένους και απολίτιστους λαούς: οι συσχετίσεις της με την ελευθερία και οι αρετές που φυσικά τη συνοδεύουν (βλ. αποσπάσματα Erse, Norwegian και Welch, τραγούδια Σάμι και Αμερικανικά). Ο Γκρέι ενδιαφερόταν για τις μακρινές ρίζες της βρετανικής ποίησης και για τον Πάρρυ, έναν τυφλό Ουαλό άρπερ που επισκέφτηκε το Κέμπριτζ. Στο The Bard, Pindaric Ode, που διαδραματίζεται το 1290, ο τελευταίος προφορικός ποιητής της Ουαλίας προβλέπει την πτώση του εισβολέα Εδουάρδου Α' και την επιστροφή της ποίησης στη Βρετανία υπό τους (Ουαλούς) Τυδώρ. Η εμφάνισή του είναι δραματική: Πάνω σε έναν βράχο του οποίου το ψηλό μέτωπο συνοφρυώνεται στα αφρισμένα νερά του γέρου Κόνγουεϊ Ντυμένος με άχρωμη στολή της ατυχίας, Με απογοητευμένα μάτια στεκόταν ο ποιητής του αέρα)... Ο Γκρέι πίστευε ότι ο Έντουαρντ είχε διατάξει να σκοτωθούν όλοι οι βάρδοι. Τα τελευταία λόγια του βάρδου προς τον βασιλιά είναι «Γίνε η απελπισία σου και υποτάξε τα προβλήματα, / Ο θρίαμβος και ο θάνατος είναι δικοί μου». βυθισμένος στην ατέλειωτη νύχτα». Η Ποίησι έχει επίγραφο από τον Πίνδαρο: φωναντα συνετοισιν εζδε το πανερμηνεων χατίζει: «μιλώντας μόνο στους ευφυείς - για τους υπόλοιπους χρειάζονται διερμηνείς». Οι ωδές είχαν επιτυχία και τα δύσκολα ποιήματα για την ποίηση έγιναν μόδα για πρώτη φορά. «Κανείς δεν με καταλαβαίνει και είμαι απόλυτα ικανοποιημένος», έγραψε ο Γκρέι στον Μέισον, αλλά το υψηλό νόημά του παρεξηγήθηκε τόσο πολύ που έπρεπε να δώσει σημειώσεις. Ο Γκρέι μετέφρασε αργότερα από το The Goddodin, ένα ουαλικό ποίημα από περίπου το 600, και την παλιά σκανδιναβική Edda. Έκανε επίσης μοναχικά ταξίδια πεζοπορίας: στην περιοχή Lake District το 1769; και στη Σκωτία, γυρίζοντας πίσω στο Killiecrankie, όπου η άγρια ​​φύση των Highlands έχει γίνει λιγότερο ευχάριστη. Η Ελεγεία, αντίθετα, πραγματεύεται τον θάνατο, όχι τον θάνατο ποιητών ή ποίησης, αλλά των φτωχών της υπαίθρου: «Ο καθένας στο στενό του κελί για πάντα, / Οι άτακτοι πρόγονοι του χωριού κοιμούνται». Δεν είχαν ευκαιρία Γκρέυ: «Η γνώση στα μάτια τους η απέραντη πλευρά της / Πλούσια στη λεία του χρόνου που δεν αναπτύχθηκε ποτέ». Ωστόσο, μια πληρότητα από πολλά κοσμήματα της πιο αγνή γαλήνιας ακτίνας, Σκοτεινές ανεξιχνίαστες σπηλιές του ωκεανού της αρκούδας: Μια πληρότητα από πολλά λουλούδια γεννιέται για να κοκκινίσει αόρατο, Και να σπαταλήσει τη γλύκα της στον αέρα της ερήμου. Ο ποιητής κατά το ήμισυ ζηλεύει την ασάφειά τους: Μακριά από την άδοξη διαμάχη ενός θυμωμένου όχλου, οι νηφάλιες επιθυμίες τους δεν έμαθαν ποτέ να περιπλανώνται. Κατά μήκος της ψυχρής, απομονωμένης κοιλάδας της ζωής Κράτησαν έναν σιωπηλό τενόρο στο δρόμο τους. Η επιλογή και η τοποθέτηση των επιθέτων και ο έλεγχος του ρυθμού και των φράσεων αξιολογούνται προσεκτικά. [Π 200] Για τον Johnson, η αξία του ποιήματος βρισκόταν στην επιβολή ηθικών αληθειών. Δίνει τέλος στη ζωή του:

In the character of his Elegies I am glad to agree with the common reader. for the common sense of readers untainted by literary superstitions, after all the refinements of subtlety and dogmatism of science, must finally decide whether all claim to poetic honors. The cemetery is full of images that resonate in every mind and emotions that resonate in every heart. The Four Stanzas Beginning Yet even these bones are original to me: I have never seen the concepts anywhere else. but he who reads them here is convinced that he always felt them. If Gray had written so often, it would be vain to blame him and vain to praise him. Four stanzas ask if one has "Gone from the warm surroundings of a happy day,/Nor cast a longing, lingering glance back." // In some tender breast rests a parting soul...”. Johnson's fear of "something after death" was met. At the beginning of the poem, the plowman leaves the world in darkness and Gray, whose loneliness trembles in the wonderful line: "Now the glittering landscape fades before the eyes." In a fantastic ending, an illiterate villager refers to the now-buried poet as a mad hermit. The poem ends with an inverted perspective. The serene exposure of the poet and reader to the darkness of death in the Elegy reached many later poets and readers. The Elegy's turn from the death of others to the death of the self is symptomatic of the Romantic turn to the private and personal sphere, which is indicative of the secondary field of almost all poems of the late 18th century. The exceptions, Christopher Smart, Robert Burns, and William Blake, were not central to writing in English. But this is to be expected, and it is necessary to note some further examples of vulnerability.

Προρομαντική ευαισθησία: «Οσιακή» Η προρομαντική ευαισθησία είναι εμφανής στον Μίλτον, αλλά μέχρι τον θάνατο του Πάουπ ήταν παντού. Τα ποιητικά πρότυπα έχουν αλλάξει: "What are the Lays of artful Addison, / Cold correct, to wild Warblings of Shakespeare;" ρώτησε ο Joseph Warton στο The Enthusiast: or The Lover of Nature (1744). Ο Τζόζεφ και ο αδερφός του Τόμας έγραψαν ένα ποίημα που μιμείται το Penseroso των Spenser και Milton στο οποίο «Ο πιο γλυκός Σαίξπηρ, το παιδί της Fancy, / Wildly τραγουδά τις εγγενείς ξυλώδεις νότες του». Η Ιστορία της Αγγλικής Ποίησης του Thomas (1774-81) ευνόησε τη μεσαιωνική και την ελισαβετιανή ποίηση σε σχέση με εκείνες της περιόδου όπου «αργά, πολύ αργά, η ορθότητα προκάλεσε την ανησυχία μας» (Πόπας). Έτσι, το αδιόρθωτο γρύλισμα προηγήθηκε των Λυρικών Μπαλάνδων του Wordsworth του 1798 κατά πενήντα χρόνια. Στο Spenser's The Castle of Indolence (1748), ο James Thomson απεικόνισε την ποιητική αδράνεια ως κατακριτέα αλλά ενθαρρυντική. Στο δεύτερο Canto, ο Ιππότης της Βιομηχανίας, που έκανε τη Βρετανία χώρα της ελευθερίας, απελευθερώνει (με τη βοήθεια ενός βάρδου) τους πιο ενάρετους κατοίκους του Κάστρου. Άλλα θέματα του Γκρέι -μελαγχολία, περιθωριοποίηση, τρέλα και εξαφάνιση- βρίσκονται στις ζωές των ποιητών William Collins (1721-59· μελαγχολία), Christopher Smart (1722-71· άσυλο), Thomas Chatterton (γ. 1753· d. 17), William Cowper (1731-1800· αυτοκτονική μελαγχολία) και George Crabbe (1754-1832· περιστασιακή μελαγχολία). Ο θρίαμβος της ευαισθησίας, η αγάπη της για τη φαντασία και την πρωτόγονη υπεροχή αποκαλύπτει το φαινόμενο του «Ossian» του Macpherson (1736-96). Ο Τόμσον ήταν ένας μεθοριακός Σκωτσέζος που, όπως πολλοί Ιρλανδοί και Σκωτσέζοι, επέλεξε να ανακατευτεί με τους Άγγλους Επικούρειους. Έφυγε από το Εδιμβούργο πριν από τον Σκωτικό Διαφωτισμό του Ντέιβιντ Χιουμ και του Άνταμ Σμιθ. Άλλες φιγούρες του Διαφωτισμού, David Blair and Joseph Hone, [σελ. 201] θέλησε να διατηρήσει κάτι από τον πολιτισμό των γαλελόφωνων Highlands, που καταπνίγηκε μετά τη συντριβή της εξέγερσης των Ιακωβιτών στο Culloden το 1746. Το 1759, ο Macpherson, ένας νεαρός ορεινός, μετέφρασε ένα γαελικό απόσπασμα που συνέλεξε ο Hone σχετικά με το θάνατο του Oscur, ξεκινώντας με " Γιατί ξανανοίγεις την πηγή της λύπης μου, γιε του Άλπιν, ρωτώντας πώς έπεσε το Όσκουρ;» Σταλμένος για να συγκεντρώσει άλλους, ο Macpherson παρήγαγε Fragments of Ancient Poetry το 1760, τα οποία κέρδισαν αμέσως αναγνώριση. ακολουθούν οι Fingal: An Epic Poem in Six Books (1761), Temora: An Ancient Epic Poem in Eight Books (1763) και The Works of Ossian (1765). Η επιτυχία, που επαναλήφθηκε στο Λονδίνο, ενισχύθηκε στην Ευρώπη, όπου ο Γκαίτε θεωρούσε τον Όσιαν ανώτερο από τον Όμηρο. Πενήντα χρόνια αργότερα, ο Ναπολέων είχε ζωγραφίσει σκηνές από τον Ossian στο ταβάνι της κρεβατοκάμαρας του. Όχι σαν τον Δρ Τζόνσον, που προκάλεσε τον Μακφέρσον να παράγει πρωτότυπα χειρόγραφα. απέτυχε να το κάνει. η διαμάχη συνεχίζεται. (Το πρώτο σωζόμενο χειρόγραφο οποιουδήποτε στίχου της Σκωτίας Γαελικής είναι του 1512, ενώ ο αρχικός Όσιος ήταν ένας Ιρλανδός προφορικός βάρδος του τρίτου αιώνα.) Όταν είδε τα Fragments, ο Γκρέυ «εξασταθεί με την απέραντη ομορφιά τους», μια σύγχρονη αισθητική αντίδραση. η αυθεντικότητα ή το ψεύδος ήταν άσχετο. Ο Μακφέρσον φαίνεται να έχει επεξεργαστεί αποκόμματα προφορικών στίχων σε περίεργη αγγλική έντυπη πεζογραφία. Πρωτότυπη μετάφραση! (Ο ευαίσθητος Μπόσγουελ ρώτησε αν πολλοί άνδρες θα μπορούσαν να έχουν γράψει τέτοια ποιήματα. Τζόνσον: «Πολλοί άντρες, πολλές γυναίκες και πολλά παιδιά».) Τα αποσπάσματα, που μέχρι πρόσφατα είχαν εξαντληθεί, ήταν γραμμένα σε ρυθμική πεζογραφία, που θύμιζε τα μεταφρασμένα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης. Το απόσπασμα 8 ξεκινά: Στην πλαγιά ενός βράχου σε έναν λόφο κάτω από αιωνόβια δέντρα, ο γέρος Oscian καθόταν πάνω σε βρύα. ο τελευταίος της φυλής Fingal. Δεν βλέπουν τα γερασμένα μάτια του. τα γένια του φουντώνουν στον άνεμο. Μέσα από τα άφυλλα δέντρα άκουσε τη φωνή των μεσάνυχτων. Η θλίψη ξαναζωντάνεψε στην ψυχή του: άρχισε και θρήνησε τους νεκρούς. Όσο λίγα οφείλουμε στον «Ossian» και πόσα στον Macpherson, τα Fragments μίλησαν - ως θραύσματα που πρέπει να συμπληρωθούν με φαντασία. Όλοι είναι λυπημένοι και ευγενείς, όλοι θυμούνται τον θάνατο, που συχνά προκαλείται από αγάπη, σε τοπία απώλειας. Οι σύγχρονοι Gael αντιτίθενται ότι η φωνή που τους έχει δώσει είναι μια σπασμένη φωνή. Το 1726, ο Τζέιμς Τόμσον ζήτησε μια αναβίωση του υψηλού στην ποίηση που ενέπνευσε την ανθρωπότητα «από τον Μωυσή μέχρι τον Μίλτον». Ο William Collins (1721-59), συγγραφέας της Ode to Evening (1747), αναφέρεται στον Thomson ως δρυΐδη. (Δεν είναι γνωστά πολλά για τους Δρυίδες, ειδωλολάτρες Βρετανούς ιερείς που θανατώθηκαν από τους Ρωμαίους.) Στη δεκαετία του 1740, ο Ρόμπερτ Λόουθ έκανε διάλεξη στα Λατινικά - συμπεριλαμβανομένων τους ρυθμούς των προφητών. Το 1756, ο Edmund Burke υποστήριξε στο The Sublime and the Beautiful ότι η αισθητική απόλαυση του υψηλού πηγάζει από τον πόνο του να βλέπεις το απέραντο, το σκοτεινό και το τραυματικό. Η ποίηση θα μπορούσε πλέον να κατοικεί όχι μόνο στο εκλεπτυσμένο έργο τέχνης, αλλά και στην «άπειρη ομορφιά» των θραυσμάτων μιας εμπνευσμένης ιδιοφυΐας, ενθουσιώδους, δρυίδη ή βάρδου. Στους εκλεπτυσμένους τεχνίτες του 18ου αιώνα άρεσε να φαντάζονται άγριους προγόνους.

Romantics regarded Thomas Chatterton (1753-70) as the archetypal boy genius who died by negligence. Chatterton copied medieval manuscripts held at St Mary Redcliffe, Bristol, and then coined a local 15th-century poet, Fr. Thomas Rowley and wrote poetry about him. His attempt to convey this to Horace Walpole failed. Walpole lost faith in Macpherson. The spelling which has thrown dust in the eyes of the romantics can no longer disguise the unmedieval sentiment. Rowley's "Mynstrelles Snge" begins, "Oh! Synge untoe mi roundelaie, O! cast the briny to stay. [P. 202]

"Chatterton" by Henry Wallis, 1856. Thomas Chatterton's suicide at the age of 17 (in 1770) made him the type of neglected genius for the Romantic poets. Wallis's model was the novelist George Meredith.

Gothic Fantasy manuscripts were all the rage. In the preface, Horace Walpole (1717-97) pretends to have found The Ccastle of Otranto: a Gothic Story (1764) in the manuscript of Onuphrio Muralto, canon of Otranto in the 12th century. Horace, fourth son of Sir Robert Walpole, brought up in the Palladian splendor of Holkham Hall, Norfolk, gradually converted his Thames home at Strawberry Hill, west of London, into a small Gothic castle where he printed Grey's Odes. His story begins with Conrad being killed at his wedding by a huge falling helmet. Manfred's father, the tyrant of Otranto, imprisons a murder suspect with this helmet that can wave a plume. Enlightened readers did not suppose that such events took place even in Latin latitudes, but in their universe there were no miracles. The fantasy of the Castle of Otranto created a fashion for camp thrillers, where nobles drug and rush beautiful wings into the bowels of their mountain fortresses and statues bleed from the nose. The queen of the Gothic, Mrs. Radcliffe (1764-1823), pauses: when in The Secrets of Udolfo (1794) the heroine asks Montoni why he is keeping her captive, he replies "because it is my will"—a terrible response in The Age of Reason. William Beckford's Oriental Vathek (1786), written in French, is a twisted fantasy, as is Monk (1796), "shocking" Matthew Lewis. As heir to a fortune, Beckford built himself the huge Gothic tower of Fonthill Abbey, which surrounds the park with a high wall. Despite its value as a curiosity, the literary value of the 18th-century Gothic novel is negligible compared to the use of the Gothic in the 19th-century novel.

Johnson's Age Dr. Samuel Johnson

Samuel Johnson (1709-84) The son of an elderly Lichfield bookseller whose books he read, Johnson went to Oxford thanks to a family friend. but the money ran out after four semesters and he left. He married a widow much older than himself, founded a school where his eccentric ways were a gift to his pupil, David Garrick. In London he lived by the pen, shaking his hand at everything. He transcribed parliamentary debates from memory for The Gentleman's Magazine (Dickens would later use a shorthand). Life in Grubb Street is recorded in his book The Life of Richard Savage, a poet with whom Johnson walked the streets when they had nowhere to sleep. After the Dictionary (1755), he edited Shakespeare and wrote Life and Voyage to the West Isle of Scotland (1775). Prayers and Meditations was published in 1785.

Samuel Johnson (1709-1784) dominated the world of literature for thirty years. The sound bites of Johnson James Boswell, the interlocutor who demolished opponents with a verdict, were real enough. But Boswell's interlocutor was above all a great writer: poet, biographer, critic, editor, essayist, writer of tragedies and philosophical stories, political and travel books, prayers. Peerless as a critic of language and literature, he himself regularly contributed to the Dictionary, preface [p. 203] Shakespeare and the lives of the poets. They were part of a general expansion of knowledge, the most public symbol of which was Captain Cook's South Sea voyages with the naturalist Sir Joseph Banks. Savants wrote for ordinary readers in clean prose, no clearer than the philosophers Bishop Berkeley (1685-1753) and David Hume (1711-76). A summary of English recensions from 1760 to 1798 shows that non-fictional prose takes center stage. Poetry declined, the novel withered, but the decline of the drama was arrested by Goldsmith and Sheridan. However, between 1770 and 1791, the following works by Johnson, Gibbon, Smith, Burney and Boswell appeared.

Non-fiction: 1710-98 1710 1739 1750 1751 1754 1755 1756 1757 1758 1759 1762 1763 1765 1769 1770 173177177174 83 1785 1789 1790 1 791 1792 1793 1794 1796 1798

Bishop Berkeley, A Treatise on the Principles of Human Knowledge. David Hume, A Treatise on Human Nature (3 vols., 1740). Samuel Johnson (ed.), The Rambler (to 1752). (Diderot and D'Alembert, French Encyclopedia, vol. 1; 35 vols., 1780). Hume, History of England (2 vols., 1762). Johnson, Dictionary of the English Language. Edmund Burke, Exploring the Origin of Our Ideas of Excellence and Beauty. Tobias Smollett, A Complete History of England (4 vols., 1758). Edward Gibbon, Essai sur l'étude de la litterature; David Hume, An Inquiry into Human Understanding. Adam Smith, The Theory of Moral Sentiments. Bishop Heard, Letters of Chivalry and Romance. Lord Kames, Evidence of Criticism. Lady Mary Montagu (d. 1762), Letters. Johnson, Preface to Shakespeare. Henry Fuseli, Painting and Sculpture of the Greeks (trans. Winckelmann). Elizabeth Montagu, An Essay on Shakespeare's Writings and Genius. Sir Joshua Reynolds, Discourses on Art. Burke, Reflections on the Causes of the Present Discontent. John Wesley, Collected Prose Works (32 vols., 1774). James Cook, Voyage Round the World. Lord Chesterfield (d. 1773), Letters to His Natural Son; Thomas Warton, A History of English Poetry (3 vols., 1781). Johnson, Voyage to the Western Isles of Scotland. Gibbon, The Decline and Fall of the Roman Empire (6 vols., 1788); Adam Smith, The Wealth of Nations; Thomas Paine, Common Sense. Hume (d. 1776), Dialogues Concerning Natural Religion; Johnson, The Works of the English Poets, with prefaces, biographies, and criticisms (68 vols., 1781). David Blair, Lectures on Rhetoric and Beautiful Letters. James Boswell, The Hebrides Tour; Horace Walpole, An Essay on Modern Gardening. Charles Burney, A General History of Music (4 volumes); Gilbert White, Selborne's Natural History. Burke, Reflections on the Revolution in France; Thomas Bewick, A General History of Quadrupeds. James Boswell, Johnson's Life; William Gilpin, Essays on Picturesque Beauty. Paine, Human Rights. Mary Wollstonecraft, champion of women's rights. William Godwin, Civil Justice. Paine, The Age of Reason (3 vols., 1811). Burke, A Letter to a Noble Lord. Richard Brinsley Sheridan, Speeches Collected.

[P 204] [Draft omitted: definition of "lexicographer" in Dr. Johnson (1755).] Johnson, a big-mouthed, rugged countryman, short-eyed, wrinkled, and melancholy, became the center of polite letters. Members of the Johnson literary club included the writers Goldsmith and Boswell, the politicians C. J. Fox and Burke, the playwright Sheridan, the historian Gibbon, the painter Reynolds, the musician Burney, the naturalist Banks, the philosopher and economist Adam Smith and William Jones . , the orientalist. Another member was Johnson's former pupil, the actor David Garrick, with whom Johnson went to London when his small school collapsed in 1737. Johnson's centrality is not an illusion caused by Boswell's version of his last twenty one years. The solar system is seen the same in Johnson's earlier accounts by Sir John Hawkins, Mrs. Thrale, and Fanny Burney. Most 18th-century writers were men, often single, but the widower Johnson had many friends, including Elizabeth Montagu in Blue Stockings and Charlotte Lennox, for whom he wrote the foreword. Johnson's frank nature attracted people who, like Boswell, were disillusioned by his appearance and manner. He was eminently humane, giving a home to many unfortunates, though he did not mind eating out. He had a deep Christian faith. He told an Anglican priest that as an old man he had stood uncovered in the rain for a long time in Uttoxeter market because as a young man he had refused his father's request to tend the family bookstall: “I stood penitent and I hope penitence was expiatory.

Vocabulary Memory and composition were vital to education, but Johnson's mental strength and keen verbal sense were exceptional. He composed in Latin or English in his head, jotting down the lines after completion. The passages in the Dictionary were drawn from his extensive reading, often on non-literary subjects such as travel, industry, agriculture and chemistry. His writing is heavy and dynamic. He critically examined ideas, considering their real meaning, relation to principles and practical implications. His principles were Anglicans and Tories, opposing American independence in Taxation No Tyranny, unlike his friend Burke. He attacked British injustice, such as against Ireland, and drank "to the next insurrection of the Negroes in the West Indies." He didn't like Americans because they had slaves. Johnson's prose and heroic personality are illustrated in a passage from his letter to Lord Chesterfield, from whom he sought help in his early struggles with the Dictionary. Chesterfield now tried to associate himself with the finished work.

Έχουν περάσει επτά χρόνια τώρα, Κύριε μου, από τότε που περίμενα στους θαλάμους σου έξω ή με έδιωξαν από την πόρτα σου, κατά τη διάρκεια των οποίων ώθησα τη δουλειά μου μέσα από δυσκολίες για τις οποίες είναι άχρηστο να παραπονιέμαι, και τελικά την έφερα στο χείλος του δημοσίευση χωρίς [σελ. 205] μια πράξη βοήθειας, μια λέξη ενθάρρυνσης ή ένα χαμόγελο χάρης. Δεν περίμενα τέτοια μεταχείριση, γιατί δεν είχα ποτέ άλλοτε προστάτη... Δεν είναι θαμώνας, Κύριε μου, που κοιτάζει αδιάφορα έναν άνθρωπο που παλεύει για ζωή στο νερό, και όταν φτάνει στο έδαφος, δεν βαραίνει τον με βοηθεια? Η ειδοποίηση που ήσασταν διατεθειμένος να δεχτείτε για τις προσπάθειές μου, αν ήταν νωρίς, θα ήταν ωραία. αλλά έχει καθυστερήσει μέχρι να γίνω αδιάφορος και δεν μπορώ να το απολαύσω μέχρι να μείνω μόνος και δεν μπορώ να το μεταδώσω μέχρι να γίνω γνωστός και να το θελήσω. Πριν από τον Johnson, δεν υπήρχε σταθερό λεξιλόγιο και χρειαζόταν εξουσία για την τυποποίηση της ορθογραφίας, τη σαφή διάκριση των αισθήσεων και την κρίση σχετικά με τη χρήση. Ολοκλήρωσε το έργο με τη βοήθεια της γραμματείας σε εννέα χρόνια. στο οποίο έγραψε επίσης το σύνολο των δύο περιοδικών, The Rambler και The Idler. Ειρήνη, μια τραγωδία. τα ποιήματα London and The Vanity of Human Wishes, και το φιλοσοφικό παραμύθι Rasselas. Οι ορισμοί καθιέρωσαν την αυθεντία του Λεξικού. Πιστεύοντας ότι «η κύρια δόξα κάθε λαού προέρχεται από τους συγγραφείς του», ο Τζόνσον απεικόνισε τα νοήματα με 114.000 αποσπάσματα που συγκεντρώθηκαν από συγγραφείς από την εποχή του Σίντνεϊ. Όταν συνέλεξα για πρώτη φορά αυτές τις αρχές, ήθελα κάθε απόσπασμα να είναι χρήσιμο για άλλο σκοπό εκτός από την απεικόνιση μιας λέξης. Γι' αυτό έβγαλα από τους φιλοσόφους τις αρχές της επιστήμης. από ιστορικούς αξιοσημείωτα γεγονότα. από χημικούς ολοκληρωμένες διεργασίες? από τον κλήρο απεργιακές προτροπές· και όμορφες περιγραφές από ποιητές. Πρόκειται για ένα έργο που απέχει ακόμη πολύ από την ολοκλήρωση. Όταν ο χρόνος με διέταξε να οργανώσω αυτή τη συσσώρευση κομψότητας και σοφίας σε μια αλφαβητική σειρά, σύντομα διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι τόμοι μου θα απέτρεπαν τον μαθητή και αναγκάστηκα να αποχωρήσω από το σχέδιο μου να συμπεριλάβω οτιδήποτε ήταν ευχάριστο ή χρήσιμο στην αγγλική λογοτεχνία. , και πολύ συχνά μειώνω τις μεταγραφές μου σε συμπλέγματα λέξεων στις οποίες σχεδόν δεν διατηρείται κανένα νόημα: έτσι, στην κούραση της αντιγραφής, ήμουν καταδικασμένος να προσθέσω την ενόχληση της διαγραφής. Ο πρόλογος του Τζόνσον δείχνει ότι πίστευε στην κανονικότητα, αλλά ήξερε πολύ καλά ότι οι λέξεις αλλάζουν τον ήχο και το νόημά τους, και ότι το έργο του, αναπόφευκτα ατελές, θα γινόταν επίσης παρωχημένο: «Δεν είμαι τόσο χαμένος στη λεξικογραφία ώστε να ξεχάσω ότι οι λέξεις είναι κόρες της γης, και αυτά είναι γιοι του ουρανού». Το Johnson's London και το The Vanity of Human Wishes είναι «απομιμήσεις» ή σύγχρονες εφαρμογές των σάτιρων του Ρωμαίου ποιητή Juvenal. Όπως ο Swift, ο Johnson ήταν εχθρός Johnson's Dictionary: Some Sample Definitions of Enthusiastic. Ν. Μάταιη πίστη στην ιδιωτική αποκάλυψη. μάταιη εμπιστοσύνη στη θεία χάρη ή επικοινωνία. Ο ενθουσιασμός δεν βασίζεται ούτε στη λογική ούτε στη θεία αποκάλυψη, αλλά πηγάζει από την έπαρση ενός καυτού ή αλαζονικού εγκεφάλου. — Λοκ. ΑΓΓΛΟΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ. Ν. Αυτός που τηρεί το αρχαίο σύνταγμα του κράτους και την αποστολική ιεραρχία της Εκκλησίας της Αγγλίας αντιτίθεται στους Whig. Ο ιππότης είναι περισσότερο ιστορικός στη χώρα παρά στην πόλη, γιατί αναπτύσσει περισσότερο τα ενδιαφέροντά του. - Άντισον. ΠΕΡΟΥΚΑ. Ν. 2. Όνομα φατρίας. Αυτός που έχει πραγματική αξία για την εκκλησία και το κράτος θα πρέπει να αποφεύγει τα άκρα των Whigs για χάρη των πρώτων και τα άκρα των Tories για χάρη των δεύτερων. — Σουίφτ. ΠΝΕΥΜΑ. Ν. 1. Δυνάμεις του νου. νοητικές ικανότητες? διανοήσεις. Αυτό είναι το αρχικό νόημα. 2. Φαντασία. ταχύτητα φαντασίας. 3. Συναισθήματα που προκαλούνται από την ταχύτητα της φαντασίας. 4. Ένας άντρας με φαντασία. 5. Ένας ιδιοφυής άνθρωπος. 6. Αίσθηση. επισπεύδει. 7. Πληθυντικός αριθμός. υγιές μυαλό? η διάνοια δεν είναι τρελή. 8. Εφευρετικότητα. τέχνασμα; δύναμη των μέσων. [Π 206] της ψευδαίσθησης και τα ποιήματά του εξερευνούν την τρέλα της ανθρώπινης φιλοδοξίας. Στις προσευχές του, συχνά κατηγορεί τον εαυτό του για τεμπελιά. Ήλπιζε να ολοκληρώσει το Λεξικό σε τρία χρόνια, γνωρίζοντας ότι η Γαλλική Ακαδημία του πήρε σαράντα χρόνια. Αλλά «Αυτή είναι η πρόθεση, ενώ απέχει ακόμη πολύ από το να επιτευχθεί». Το "On the Death of Dr. Levet", ένας φόρος τιμής στον κάτοικο του Johnson, έναν γιατρό που φρόντιζε τους φτωχούς, ξεκινά, "Καταδικασμένος σε ένα ψεύτικο ορυχείο ελπίδας," / Καθώς κοπιάζουμε από μέρα σε μέρα, / Με ξαφνικές εκρήξεις ή αργή πτώση, / Οι κοινωνικές μας ανέσεις μειώνονται». Η ματαιοδοξία των ανθρώπινων επιθυμιών προειδοποιεί κατάλληλα τον φιλόδοξο μαθητή ότι δεν υπάρχει χρυσός στο «απατηλό ορυχείο της ελπίδας»: Αν καμία ασθένεια δεν πλήξει τις μουδιασμένες φλέβες σου, ούτε φαντάσματα μελαγχολίας στοιχειώνουν τη σκιά σου. Ωστόσο, μην ελπίζεις για μια ζωή απαλλαγμένη από θλίψη και κινδύνους, Ούτε να σκέφτεσαι ότι οι τύχες του ανθρώπου θα γυρίσουν για σένα: Αξιοπρέπεια να απομακρύνεις τα μάτια σου από τον κόσμο που περνά και αφιέρωσε μια στιγμή από τα γράμματα για να γίνεις σοφός. Αναδεικνύει ό,τι ταλαιπωρεί τη ζωή ενός λόγιου, τις κακουχίες, τον φθόνο, τη σπανιότητα, τον προστάτη και τη φυλακή. Δείτε έθνη αργά σοφά και πονηρά δίκαια, Για να θάψετε τα πλεονεκτήματα σηκώστε μια καθυστερημένη προτομή. Ο Τζόνσον απολαμβάνει ζοφερή ευχαρίστηση αποκαλύπτοντας τις ψεύτικες ελπίδες που έτρεφε κάποτε. Αυτά που λέγονται τόσο εύγλωττα, με τον σωστό συνδυασμό των σωστών λέξεων, δίνουν μια σχεδόν τραγική ικανοποίηση. Ένας τέτοιος στίχος απευθύνεται στην ακρίβεια και την εμπειρία, όχι στη φαντασία.

A month before his death, Johnson wrote a version of Horace that has the simple elegance of the 18th century, but also imagery and rhythm: Melted snow is seen no more, Fields and woods are green, The changing year renews the plain, Rivers know their banks again, A clever nymph and Mazy's bare grace Dance together a piece. The changing plan of the coming year heralds mortality in man. Winter's harsh blasts give way to spring, Spring gives way to summer's ruling ray, Then summer drowns in autumn's reign, And winter cools the world again. His losses will soon be replaced by the moon, But the wretched man, when he lies where Priam and his sons rest, is but ashes and shadow...

Literary Criticism The moral essays of Johnson and Rachels have long been admired, and their prayers and meditations can move atheists. His literary criticism is especially valuable, and now this criticism has a few general readers, especially pleasing. We often disagree that neoclassical principles may be technical or moralistic - but Johnson makes his judgments on clear grounds, forcing us to agree or disagree. It also escapes the constraints of the eighteenth century, as is often the case in the lives listed in this History. Johnson is clearer than Coleridge, more detailed than Arnold, and simpler than T. S. Eliot. It provides [p. 207]

Dr. Samuel Johnson, Sir Joshua Reynolds, about 1775, aged about 66 years. Shortly after returning from Scotland, Johnson opens the book to bring the page closer to his good eye. He objected to this portrayal: "I will not close my eyes Alone."

reaction not only of the judging intelligence, but of the whole man. Milton "believed that woman was made only for obedience, and man only for rebellion." The Pope "never drank tea without hypocrisy." although he translated the Iliad, he did not "overflow Greek". Gray did not use his knowledge. But these imperfect men wrote great works of rational awe: Paradise Lost, or "Church Cemetery." He despised what he considered false: Milton's Lycida or Gray's Odes. Jonson's prologue to Shakespeare is the first good general account and the last before the cult begins. "Shakespeare is above all writers, at least above all modern writers, a poet of nature, a poet who presents to his readers a faithful mirror of manners and life." And yet he was careless with plot and morals. rushed to finish; he was very long-winded and vague, and fond of puns and witty contests. He is also the writer whom Johnson loves and says most often, both in the Dictionary and in life: to Boswell as he drives through Scotland, and to his doctor as he dies: "Canst thou serve a sick mind?" Johnson thinks. is it undignified that Macbeth makes Heaven 'look through the blanket of darkness': did he mean literally or were we dark? He can't bear the pain of Cordelia's wrongful death: can we justify that to Johnson? Its spaces may be narrow, but it makes us think.

Johnson also destroyed two government prejudices. Critics objected to the mixed or tragic comedy drama. Johnson defends it, appealing from art to nature, "in which at the same time the reveler rushes to the wine, and the mourner buries his friend." Second, the prestige of the "unity of place" was possessed by Antony and Cleopatra, where there are many scene changes, off-stage. Johnson: The charge that he cannot spend the first hour in Alexandria and the next in Rome presupposes that at the beginning of the play the spectator imagines himself in Alexandria, and believes that his course in the theater has been a journey through Egypt, and that he lives in era of Antony and Cleopatra. Surely he who imagines it can imagine more. He who can enter the Ptolemaic palace at once, can enter the site of Actium in half an hour. Delusion, if delusion is allowed, knows no bounds. if [p. 208] the spectator may one day discover that his old acquaintances are Alexander and Caesar, that a candle-lit room is the Pharsalian plain..., he is in a state of exaltation beyond reason or truth, and from its height empirical poetry can scorn the cycles of earthly nature. ... The truth is that spectators are always sensible and know from the first act to the last that a scene is just a scene and the actors are just actors.

James Boswell Αυτή η επιτομή της αγγλικής κοινής λογικής δεν ήταν έργο του Boswell, αλλά η στιβαρότητα του Johnson οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη μνήμη, την αφοσίωση και την ικανότητα ενός ανθρώπου που δεν μοιάζει με τον εαυτό του. Η ζωή του Boswell (1791, 1793, 1799) είναι η πρώτη και ίσως η μοναδική σπουδαία ζωή του συγγραφέα. Ο Τζέιμς Μπόσγουελ (1740-95), γιος ενός νομάρχη των πεδινών περιοχών, έκανε ένα σπουδαίο ταξίδι. Στην Ελβετία γοήτευσε τόσο τον Βολταίρο όσο και τον Ρουσό, οι οποίοι του μύησαν τον Κορσικανό ήρωα Πάολι. Η Έκθεσή του από την Κορσική τον έκανε διάσημο: φορούσε το περιβραχιόνιο ενός Κορσικανού πατριώτη και ήταν γνωστός ως Corsica Boswell. Σε ηλικία 23 ετών, ο κυνηγός λιονταριών έκανε μια εισαγωγή στον Τζόνσον, αλλά ο εισηγητής του ανέφερε ότι ήταν από τη Σκωτία. 'Κύριος. Τζόνσον, (είπα) Είμαι πράγματι από τη Σκωτία, αλλά δεν μπορώ να το βοηθήσω». Έχω την τάση να κολακεύω τον εαυτό μου ότι το εννοούσα ως ελαφριά ευγένεια για να τον κατευνάσω και να τον κατευνάσω, όχι ως ταπεινωτικό εξευτελισμό σε βάρος της χώρας μου. Αλλά ό,τι κι αν ήταν, αυτή η ομιλία ήταν λίγο άτυχη. γιατί με αυτή την οξύνοια, για την οποία ήταν τόσο αξιοσημείωτος, κατάλαβε την έκφραση «είμαι από τη Σκωτία», που συνήθιζα να εννοούσα ότι είμαι από εκείνη τη χώρα, και σαν να είχα πει ότι προέρχομαι από αυτήν ή την είχα εγκαταλείψει , απάντησε: «Βρίσκω ότι κύριε, είναι κάτι στο οποίο πολλοί συμπατριώτες σας δεν μπορούν να βοηθήσουν. Αυτή η γροθιά με άφησε πολύ έκπληκτη… Αν και περιείχε τα ελαττώματα του χαρακτήρα του (για τα οποία επικρίθηκε έντονα), ο Boswell θα κορόιδευε τον εαυτό του για να βγάλει τον Johnson έξω. Πράγματι, κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να φαίνεται κωμικός: «Μεταξύ πατριωτικών στεναγμών, κάποιος (ένας δημογέροντας, νομίζω) είπε: «Η καημένη η παλιά Αγγλία χάθηκε». ΤΖΟΝΣΟΝ: «Κύριε, δεν είναι τόσο θρήνο που χάθηκε η Παλιά Αγγλία όσο που την βρήκαν οι Σκωτσέζοι». στο οποίο συμπυκνώνονται πολλά νοήματα». Τέτοιες σημειώσεις μπορούν να οδηγήσουν τους θιασώτες σε ανήμπορο γέλιο. Αλλά το Life είναι ένα επιστημονικό και συναισθηματικό έργο, πλήρως τεκμηριωμένο από επιστολές προς και από τον Τζόνσον, προσευχές και επιτάφια που συνέθεσε ο Τζόνσον και οι απαντήσεις του σε ηθικά και νομικά ερωτήματα που του έθεσε ο Μπόσγουελ για είκοσι ένα χρόνια. Παίρνουμε μια εικόνα του κύκλου του Τζόνσον και της ζωής της εποχής. Δεν παίρνουμε όμως τα μάτια μας από τον ίδιο τον άνθρωπο, τόσο γεμάτο πάθος, χιούμορ, μελαγχολία, φόβους και ιδιορρυθμίες, καθώς και λογική, ειλικρίνεια και ορθή κρίση. Το μυαλό του ήταν σαν ένα τεράστιο αμφιθέατρο, το Κολοσσαίο στη Ρώμη. Στο επίκεντρο ήταν η κρίση του, που σαν πανίσχυρος μονομάχος πάλευε τους φόβους που, σαν άγρια ​​ζώα στην αρένα, ήταν τριγύρω στα κελιά, έτοιμοι να εξαπολυθούν πάνω του. Μετά τη σύγκρουση, τους οδήγησε πίσω στα κρησφύγετα τους. αλλά χωρίς να τους σκοτώσουν συνέχισαν να του επιτίθενται. Ο Μπόσγουελ ήξερε τον Τζόνσον όπως ένας ηγέτης της αρκούδας ήξερε την αρκούδα του και μπορούσε να παίξει μαζί του όσο και μαζί του. Έχοντας επίγνωση ότι ο Τζόνσον «συγκινήθηκε λίγο από το διαφωνητικό πνεύμα κατά καιρούς», τον παρέσυρε σε ένα δείπνο όπου συνάντησε τον πολιτικό του αντίποδα [σελ. 209] John Wilkes θα ήταν. Μιλούσαν χωρίς να μαλώνουν και ο Τζόνσον ξεπαγώθηκε. Boswell: «Ο κ. Burke μου έδωσε πολλά εύσημα για αυτές τις επιτυχημένες «διαπραγματεύσεις». και είπε ευχάριστα ότι σε ολόκληρη την ιστορία του Διπλωματικού Σώματος δεν υπήρχε τίποτα που να ταιριάζει με αυτό». Ο "Bozzy" έπεισε επίσης τον Τζόνσον, 64 ετών, να πάει στη Σκωτία, να διασχίσει τα Χάιλαντς και να αποτολμήσει στις Εβρίδες το φθινόπωρο σε μια ανοιχτή βάρκα. Οι αφηγήσεις τους για τις εμπειρίες τους είναι τώρα διαθέσιμες σε έναν τόμο και η σύγκριση βελτιώνει την κατανόηση της ικανότητας με την οποία ο Boswell έδωσε ζωή στη ζωή του Johnson. κάθε βιβλίο είναι ένα αριστούργημα. Ο Johnson έδειξε την ικανότητά του να πηγαίνει από τη λεπτομέρεια στην ευελιξία αφού κοίταξε την κατασκευή παραθύρων στο Banff. Αυτό οδηγεί σε μια γενίκευση: η πραγματική κατάσταση κάθε έθνους είναι η κατάσταση της συμβίωσης. Τα ήθη του λαού δεν βρίσκονται σε σχολές μάθησης ή παλάτια μεγαλείου, όπου ο εθνικός χαρακτήρας συσκοτίζεται ή εξαλείφεται από τα ταξίδια ή τη διδασκαλία, τη φιλοσοφία ή τη ματαιοδοξία. ούτε η δημόσια ευτυχία μπορεί να μετρηθεί με συγκεντρώσεις γκέι ή συμπόσια από τους πλούσιους. Η μεγάλη μάζα των εθνών δεν είναι ούτε πλούσια ούτε πλούσια

cheerful: those whose whole form the people are in the streets and villages, in shops and farms: and from these, considered collectively, must be taken the measure of the general prosperity. Johnson's common touch makes "Augustanism" real. Life is a wonderful story about a profound and amazing man whom we know socially as well as anyone can be known from a book. Boswell's memory enabled him to recall long conversations (he took notes afterwards) and to re-enact scenes, some of which he had arranged himself. It contains prayers that correct prejudices about social issues. Boswell's self-dramatization and self-revision can be traced to candid journals in which he recorded his indulgences and misadventures over thirty years. His dedication rewarded his vanity and his reputation as a writer continues to grow. Boswell handled the public relations for David Garrick's 1769 Shakespeare Jubilee at Stratford: music by Thomas Arne, background by Joshua Reynolds, an Ode by Mr. Garrick, many recitals and thousands of souvenirs sold. During this 'event', the national poet was first called the Bard, an odd title for a London playwright who is neither illiterate nor Welsh.

Non-fiction "Non-fiction" is a library classification too monotonous for the prose of Burke, Gibbon and Sheridan. History was part of eighteenth-century literature—both Gray and Wharton became professors of history—as was rhetoric: they were all branches of rhetoric. Today's literature neglects much of non-fiction, although history may be well written (as is literary criticism), but formal rhetoric has declined. The 19th century historian Macaulay once described Burke as "the greatest man since Milton". Few politicians today have read any of these three.

Edward Gibbon Τα ιδανικά του στυλ άλλαξαν επίσης τον 18ο αιώνα, από την ευκολία του Dryden και τη στιλπνότητα του Addison έως το φάσμα των μανιερισμών του Johnson. Αλλά το βουνό έχει γίνει πιο μεγαλοπρεπές και ρητορικό. Ο Μπερκ και ο Σέρινταν εγκαινιάζουν μια εποχή βρετανικής κοινοβουλευτικής ρητορικής. Αλλά το βραβείο για τη μνήμη, τη σύνθεση και τη μάθηση πηγαίνει σε ένα άλλο μέλος της Λέσχης, τον Edward Gibbon (1737-94). Η παρακμή και η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αρχίζει στη Χρυσή Εποχή των Αντωνίνων Αυτοκρατόρων του 2ου αιώνα. Το τέλος του δεν είναι οι επιδρομές των βαρβάρων, ούτε η ανοικοδόμηση και η κατάρρευση της δυτικής αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου, αλλά [σελ. 210] η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Ο Gibbon διάβαζε και συμπύκνωσε υλικό σε αρχαίες και σύγχρονες γλώσσες για δώδεκα αιώνες, συνδέοντας τον αρχαίο με τον σύγχρονο κόσμο, λαμβάνοντας υπόψη τις επιδρομές των Γότθων, των Περσών, των Σαρακηνών και των Τούρκων, την άνοδο του Χριστιανισμού και του Ισλάμ και τις σταυροφορίες. Συνδύασε αρχαιοκάπηλους λεπτομέρειες με ένα φωτισμένο ηθικό και φιλοσοφικό ενδιαφέρον για την ανθρώπινη φύση. Ο Αμερικανός συντάκτης του Gibbon σημειώνει ότι «Οι Άγγλοι είναι καλύτεροι στο να γράφουν τον προφορικό λόγο», παραθέτοντας τη μέθοδο σύνθεσης του Gibbon, η οποία ήταν «μεταφορά μιας μεγάλης παραγράφου σε μια μορφή, δοκίμασέ τη με το αυτί, γράψε τη στη μνήμη μου, αλλά ανέστειλε τη δράση του το στυλό, «μέχρι να δώσω τις τελευταίες πινελιές στη δουλειά μου». Ο Gibbon δεν είναι δοκιμιογράφος που του αρέσουν τα επιγράμματα: έβαλε μια μαρμάρινη παράγραφο δίπλα σε μια μεγάλη μαρμάρινη παράγραφο και οι έξι τόμοι του δεν πρέπει να διασχίζονται σαν άσφαλτος. Το τελειωμένο έργο είναι τόσο συντριπτικό όσο το Παλάτι των Βερσαλλιών όταν καταλαμβάνεται, αν και η συμπεριφορά του μερικές φορές είναι τέτοιας φύσης που οι Βερσαλλίες δεν είναι πλέον κατειλημμένες. Αν εντοπίσουμε προσεκτικά την απόσταση από τα τείχη του Αντωνίνου στη Ρώμη και από εκεί στην Ιερουσαλήμ, θα διαπιστώσουμε ότι η μεγάλη αλυσίδα επικοινωνίας από το βορειοδυτικό έως το νοτιοανατολικό άκρο της αυτοκρατορίας εκτεινόταν σε τέσσερις χιλιάδες ογδόντα ρωμαϊκά μίλια. . Οι δημόσιοι δρόμοι χωρίζονταν προσεκτικά από ορόσημα και κινούνταν σε ευθεία γραμμή από τη μια πόλη στην άλλη, με πολύ μικρή σημασία στα εμπόδια της φύσης ή της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Τα βουνά ήταν τσακισμένα, και τολμηρά τόξα πετάχτηκαν πάνω από τα πιο φαρδιά και άγρια ​​ρέματα. Το μεσαίο τμήμα του δρόμου ανυψωνόταν σε ένα πεζούλι που δέσποζε στη γειτονική χώρα, αποτελούταν από πολλά στρώματα άμμου, χαλίκι και τσιμέντο και ήταν στρωμένο με μεγάλες πέτρες ή, σε ορισμένα σημεία κοντά στην πρωτεύουσα, γρανίτη. Τα μίλια του Gibbon είναι ρωμαϊκά millia passuum, όχι αγγλικά μίλια. γράφει εδώ όχι ως Άγγλος, αλλά ως Ρωμαίος ιστορικός. Πιο αγγλικά είναι η εξήγησή του για την απόφασή του να μην κατακτήσει τις Πίκτες πέρα ​​από τα Τείχη του Αντωνίνου: «Οι ηγεμόνες των πιο όμορφων και πλουσιότερων κλιμάτων του πλανήτη στράφηκαν με περιφρόνηση από τους ζοφερούς λόφους που κατακλύζονταν από τις χειμερινές καταιγίδες, από τις λίμνες κρυμμένες στη γαλάζια ομίχλη και από τους κρύους και μοναχικούς βαλίτσες πάνω στους οποίους τα ελάφια του δάσους κυνηγούνταν από μια ομάδα γυμνών βαρβάρων». Σταματά σε μια γεωγραφική έρευνα των ανατολικών επαρχιών για να πει ότι «η Φοινίκη και η Παλαιστίνη θα ζουν για πάντα στη μνήμη της ανθρωπότητας, αφού η Αμερική και η Ευρώπη έλαβαν γράμματα από τη μία και τη θρησκεία από την άλλη». Η αντίθεση ως τρόπος σκέψης: χώρες που συνδέονται με Ψ, ήπειροι με φωνήεντα. η λογοτεχνία εναντιώθηκε στη θρησκεία. Το Κεφάλαιο XV, «Μια έντιμη αλλά ορθολογική εξέταση της προόδου και της καθιέρωσης του Χριστιανισμού», εξετάζει «πώς η χριστιανική πίστη κέρδισε μια τόσο αξιοσημείωτη νίκη επί των καθιερωμένων θρησκειών της γης». Ο Gibbon υποστήριξε ότι η θρησκεία και η βαρβαρότητα αποδυνάμωσαν την Αυτοκρατορία. Ο εκδότης του Gibbon λέει ότι ήταν ένας μετριοπαθής σκεπτικιστής, «αρκετά πρόθυμος να αποδεχτεί την ύπαρξη της Θεότητας, αλλά χωρίς τα προσόντα ως προς την ακριβή μηχανική της λειτουργίας της Θείας Θέλησης». Ο Gibbon έχει επιβιώσει εκπληκτικά καλά στην ιστορία, αν και η ειρωνεία του μπορεί να οδηγήσει τους αναγνώστες να υποψιαστούν ότι μπορεί να είναι και οι ίδιοι βάρβαροι.

Edmund Burke Edmund Burke (1729-97) is widely remembered not for his ideas of the sublime but for his Reflections on the Revolution in France (1790), with the image of a defenseless Marie Antoinette, in a land of bravery, by A.

single French sword. He opposed the atheism and extremism of the revolutionaries and proposed the conservative idea of ​​a society composed of "small platoons" of the family [p. 211] locality and other natural relations, and adaptation and improvement organically rather than by application of universal ideas. He supported the liberation of the House of Commons, Ireland, the Catholics and the American colonies and initiated proceedings against Warren Hastings, who was accused of corruption and ruthless government in British India. As a reformer, Burke opposed the revolution. This big question led him to formulate his hypothesis that society is a living entity, not a model governed by contracts, mechanisms or ideas. Matthew Arnold considered Burke "so great because almost alone in England he brings thought into politics, imbues it with thought." It influenced both Wordsworth and Coleridge.

Oliver Goldsmith Oliver Goldsmith (1730-74) was, like Dryden, Addison, Gay and Johnson, a versatile Augustinian, writing An Essay on the Present State of Polite Letters (1759), fiction in The Vicar of Wakefield (1764). poetry, especially The Deserted Village (1770) and in She Stoops to Conquer (1773), great comedy as well as many hacking jobs. Boswell said that Goldsmith "wrote like an angel but spoke like a poor Poll". Johnson helped him as the Pope helped Gay. The Vicar of Wakefield tells the adventures of an innocent clergyman and his family, a plot similar to Fielding's satire without Fielding. It was a huge hit, but it has little means. This 18th-century exterior works best in his equally successful She Stoops to Conquer, a one-night comedy of errors: the house of Mr. Hardcastle is taken to an inn (thanks to a misdirection by Tony Lumpkin of the Three Jolly Pigeons) and daughter Kate for the maid whom her supposedly shy official suitor is trying to seduce. All's well that ends well in this good-natured, unsentimental comedy that is often resurrected. The title The Deserted Village sets the theme. "Sweet Auburn, the fairest village on the plain" is rural England losing its inhabitants. When the novelist returns to his hometown, he finds it ruined by "One Master" who "rules the whole realm." Misfortune befalls the land, hasty misfortunes fall prey, where wealth accumulates and men rot. Princes and lords may flourish or perish. Breath can create them as it created breath. But the insolent peasantry, the pride of their country, once destroyed, can never be replaced. Gone are the villagers and the schoolmaster ("And still they watched, and their wonder kept growing,/ That little head could hold all he knew") and the inn. He fondly remembers: "A whitewashed wall, a well-polished floor, a lacquered clock that chimed outside the door." The empty neighborhood is rearranged so that “His views strike, his palaces amaze” and “The earth blooms—garden and grave.” Nostalgia turns to politics: “I see the rural virtues leaving the earth.” As in Gray's Progress of Poesy, Poetry loves freedom. Before migrating, he warns that states "having inherent strength, though" very poor, can be very blessed. Fluidity turns to concentration as the next lines teach that a proud empire of commerce accelerates a rapid decline, As the ocean consumes manpower 1 mile away While an independent force can defy time As rocks defy waves and sky.

built pier

[P 212] This conclusion was written by Johnson, an Augustan breakwater against the rising tide of romanticism. Its values ​​survived into the 19th century in the diaries and letters of Hester Thrale and Fanny Burney, author of Evelina and Cecilia, and in a poem by Father George Crabbe. Johnson abhorred false idols and admired Crabbe's Village (1783) as a true depiction of rough country life. The couplet narratives of Crabbe's later Borough and Tales contrast well with Wordsworth's ballads on similar themes. Crabbe wrote them up to 1819.

Fanny Burney Fanny Burney (1752-1840) wrote from the age of ten and transcribed her father's General History of Music, yet she published Evelina or the Young Lady's Entry into the World anonymously. He succeeded and was invited to Mrs. Thrale where she was horrified to see it on display. "I hid it under other books because I'd have to die or at least pass out if someone picked it up while I'm here." The well-to-do Fanny knew that society looked down on fiction. The innocent Evelina socializes in London and Bath, is pursued by the handsome, sly Willoughby, but marries the humble, thoughtful Lord Orville. Virtue is rewarded, the plot surprises, the dialogue sparkles. The Epistolary mode lets you experience the machinations of people and the world through Evelina's eyes. Evelina capitalizes on the 18th century interest in perspective and partial knowledge. It's the bridge from Grandison to Pride and Prejudice.

Richard Brinsley Sheridan Almost all 18th century literature is highly theatrical in terms of raising audience awareness and using appearance to manipulate audience attitudes. The caricatures of William Hogarth (1679-1764) and the oratorios of G. F. Handel (1685-1759) were public

Portrait of Fanny Burney as an Elegant Young Lady by her cousin Edward Francesco Burney, c.1785

[P 213] theater. But there were no first-rate Hanoverian works before Goldsmith. Garrick dominated the theater of Shakespearean adaptations, farce and pantomime - and Addison's Cato. Son of the Irish actor Richard Brinsley Sheridan (1751-1816), he went from Harrow School in Bath, where he left with the singer, fighting duels and conciliating fathers - a good start to life in theater management. In 1777, Johnson nominated him as a member of the Club, noting, according to Boswell, that he "wrote two of the best comedies of his time": The Rivals (1775) with the lovely Mrs. Malaprop, a great success at Covent Garden, and The School of Scandal (1777). After Garrick's death in 1779, Sheridan took over the Drury Lane theater and wrote The Critic. He was 28 years old. But in 1780 he entered the House of Commons, where he followed the example of Burke instead of Gibbon, who never spoke. He spoke for six hours at the trial of Warren Hastings. Oratorio rode into office and then divided his public career as leader of the Whig opposition between speaking at length and running Drury Lane, which had to be rebuilt twice. But his neglect of detail earned him a debt, not a promotion. The four lords brought his coffin, but placed it near Garrick, not, as he wished, next to Fox. Three plays from his younger years show that he understood the theater better than anyone since the Restoration drama fell. Restoration types form the basis of his plays, which differed more from the sentimental dramas staged at the time on the great public stages of London. His masterpiece The School of Scandal is about two brothers, Charles and Joseph Surface (Fielding's stage names: Charles II liked women, Joseph rejected the advances of the pharaoh's wife). Charles looks depraved but has a good heart. Joseph talks about feelings and morals. His friend, old Sir Peter Teazle, has a young Lady Teazle and a younger ward, Maria. In the end, Charles takes Mary, whom Joseph pursues in an attempt to seduce Lady Tizzle. All comes to light when Charles leaves the screen in Joseph's rooms, revealing Lady Teazle who overheard her husband's concern for her (see image). He exposes the hypocrisy of his aspirants

A screen segment in Act IV, Scene 3, Sheridan's A School for Scandal, first produced at Drury Lane in 1777.

[P 214] seducer. Bath is the eponymous school: a scandal, whether real or imagined, is better than an influence of virtue. She is wonderfully wise and masterful, but compared to Congreve or Jane Austen, she is vast and formulaic.

Christopher Smart Sheridan's abandonment of the reimagined tradition is a sign of the collapse of the August consensus. William Cowper (1731-1800), a representative poet of the later period, wrote poems of radically different genres, as did Gray and Christopher Smart (1722-71). Stylistically, Smart's poems are either Augustan—skillful and dignified, witty or religious—or (after his mental breakdown) biblical. Modern anthologies often include the interesting and delightful passage "Why I will examine my cat Geoffrey," a quote from the unpublished Jubilate Agno ("Rejoice with the Lamb"). Geoffrey is more spiritual than Mr. Walpole's cat, whose drowning Gray mourned. Animal lovers may find the other sections foreign: Let Noah enjoy Hibris, descended from a wild boar and a domesticated sow. For I bless God for the immortal soul of Mr. Pig of DOWNHAM, NORFOLK. Let Abdon please Glede, who is too gluttonous and will not eat himself. 1 fast this day even August 31 N.S. to prepare for the Lord's Sabbath. ("NS" stands for "New Style": in the Gregorian Reform, the calendar lost 11 days in 1752.) These madhouse productions were often dismissed as such. However, they imitate the antiphonal structure of the Psalms: the "Let" verses have a quasi-biblical content, the "For" verses are autobiographical. This antiphonal alternation of the biblical and the unbiblical would be shockingly strange rather than dark. Published in 1763, a clever song about David, a secretly arranged and wonderful work, one of the killers of which is stanza 76: Strong is the lion - like the coal of his eye - like a mole's bastion His breast against enemies : Strong, the eagle -plays in the sail of Strong against the tide, a huge whale Rises as he walks.

masonry treatment

Comparing this to William Blake's poem "The Tiger" makes both seem more biblical and Smarts more Augustan. Smart's last publication was a complete version of Horace, who was almost an English poet in the eighteenth century.

William Cowper More tragically lost the battle between the Psalms of David and the Odes of Horace Cowper, a writer of light verse who, after a breakdown in 1763, attempted suicide. After his evangelical conversion, Cowper wrote Olney's Hymns. A worse breakdown came in 1773 when he thought God had ordered him to kill himself. Failing in this attempt, he spent the rest of his life believing himself to be cursed, "cursed under Judas: more hated than himself." The deluded but kind and sociable poet found tutors, one of whom had him write a Miltonian blank verse on the sofa they were sitting on. Doctor Johnson [p. 215] wrote of Paradise Lost that "we leave our master and seek companions." The work (in six books, 1785) is a very social poem. The Argument of the First Book begins: Historical removal of seats, from the stool to the sofa. - Trip for the boys to school. - A walk in the country. - Described scene. - Rural sounds and stunning views. - Another walk. - Fixed bug regarding loneliness charms. - Columns of praise. — The alcove and the view from it. - Wild. - Also. - Hammer. - Necessity and benefits of exercise. - Works of nature that surpass art, and in some cases beyond imitation. “The boredom of what is commonly called the life of pleasure. - Scene changes sometimes on purpose. “Common was described and the crazy Kate character was brought into it. gypsies. “The blessings of a civilized life. — etc. Cowper found walking to be beneficial. He leads our eye through this scene: Here Ouse, slow turning on the level plain With plenty of honey, overgrown with cattle, Leads the eye in a winding course, Delighted. There, firmly rooted on its banks Stand, never overlooked, our beloved elms That house the lone shepherd's hut. Far beyond and above the stream that fills the valley like molten glass, The sloping ground gives way to the clouds...

The scenery includes cattle, 'a lonely shepherd's hut', 'countless beauties of hedge-rows, a square tower/tall spire' and 'Gay heaths and remote smoking villages'. Such English scenes are found in similar combinations in Ann Finch, Pope, Thomson, Collins, and Gray, but Cowper puts them together better and speaks more sensibly. It was admired by Jane Austen and the painter John Constable (1776-1837) and repeated by Wordsworth and Coleridge. He wrote a poem about utter despair, 'The Ship Wrecked'.

Robert Burns Τον δέκατο όγδοο αιώνα, συγγραφείς από τις επαρχίες καθώς και από την Ιρλανδία και τη Σκωτία ήρθαν στη μητρόπολη της Μεγάλης Βρετανίας. Ο δεύτερος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζον Άνταμς, ήρθε στην Αγγλία για να λάβει κλασική εκπαίδευση. Το Εδιμβούργο και το Δουβλίνο είχαν τους δικούς τους Διαφωτιστές, τροφοδοτώντας τη δική τους δημοτική λογοτεχνία, αλλά και επηρεάζοντας την αγγλική λογοτεχνία μέσω των Έτζγουορθ, Μπερνς, Σκοτ ​​και άλλων. Οι Σκωτσέζοι διαφωτιστές ήταν κυρίως επιστήμονες που έγραψαν κυρίως πεζογραφία. Η ποίηση που γράφτηκε στα σκωτσέζικα ήταν άγνωστη στην Αγγλία, όπως και η γραφή στα γαελικά στο Εδιμβούργο. Η Μεταρρύθμιση και τα συνδικάτα των κορωνών και των κοινοβουλίων δεν βοήθησαν τη σκωτσέζικη δημοτική φαντασία. Αυτό ήρθε για πρώτη φορά στην προσοχή των Άγγλων με τον Robert Burns (1759-96). Στη σελίδα τίτλου των ποιημάτων του, κυρίως στη σκωτσέζικη διάλεκτο (Kilmarnock, 1786), ο Μπερνς περιγράφει τον εαυτό του ως «έναν απλό βάρδο, αδιάσπαστο από τους κανόνες της τέχνης». Ένας κριτικός από το Εδιμβούργο το περιέγραψε ως «έναν εκπαιδευμένο στον ουρανό άροτρο». Ο Μπερνς όργωσε ένα φτωχό αγρόκτημα, αλλά τα γράμματά του και οι Αγγλικοί Αυγουστινιανοί, τα Γαλλικά και μερικά Λατινικά του διδάχθηκαν από έναν απόφοιτο που απασχολούσε ο πατέρας του, επίσης φτωχός καλλιεργητής. Έγραφε στα αγγλικά μέχρι που στα είκοσί του ανακάλυψε ότι οι Σκωτσέζοι με τους οποίους μίλησε είχαν αναβιώσει ως λογοτεχνικό μέσο από τον Άλαν Ράμσεϊ και ιδιαίτερα τον Ρόμπερτ Φέργκιουσον. [Π 216] Σκόπευε αυτή η έκδοση του Kilmarnock να πληρώσει για τη μετανάστευση του στην Τζαμάικα. Οι σάτιρες του για τον Καλβινισμό ήταν προσβλητικές και αυτός και η έγκυος Jean Armor έπρεπε να κάνουν δημόσια μετάνοια σε μια Ορθόδοξη εκκλησία. Αλλά στο Εδιμβούργο, ο Henry Mackenzie, συγγραφέας του The Man of Feeling (1771), επαίνεσε αυτές τις γραμμές στη σκωτσέζικη διάλεκτο στο The Lounger. Οι ξαπλώστρες φρυγανίζουν τον ποιητή αροτέρ που έπινε στις ταβέρνες του Εδιμβούργου. Η φάρμα αποτυγχάνει, ο Μπερνς παίρνει θέση στην είσπραξη φόρων για το Στέμμα. Τα Εκτεταμένα Ποιήματα δημοσιεύτηκαν στο Εδιμβούργο το 1787 και επεκτάθηκαν ξανά το 1794 με τον Tam o'Shanter. Το μουσείο μουσικής της Σκωτίας, η συλλογή όλων των σωζόμενων σκωτσέζικων τραγουδιών, απορροφούσε πλέον μεγάλο μέρος της δημιουργικής ενέργειας του Μπερνς. Συνέβαλε με εκατοντάδες ποιήματα, συχνά αναθεωρημένα ή ξαναγραφμένα. Ο Μπερνς έγραψε διάφορα στα αγγλικά και στα σκωτσέζικα, και η άμεση φήμη του οδήγησε σε αρκετούς μύθους. Πολύ σπάνια, «περπάτησε με δόξα και χαρά/Ακολουθώντας το άροτρο του μέχρι την πλαγιά του βουνού», όπως φαντάστηκε ο Wordsworth, και άφησε τη γεωργία με ανακούφιση. Είναι γνωστός ως Δημοκρατικός - ενάντια στις τάξεις, το kirk και το κράτος, και για το ουίσκι, την ελευθερία και τη Γαλλική Επανάσταση - αλλά εντάχθηκε στους εθελοντές Dumfries πριν από το θάνατό του το 1796. Η ευελιξία του φαίνεται στα εξαιρετικά ταλαντούχα τραγούδια του. Δεν είναι όλα τόσο όμορφα και συγκινητικά όσο τα «My love is like a red, red rose», «Ye banks and bras o' bonny doon» ή «Ae fond kiss». Με τραγούδια για τον έρωτα, τον πατριωτισμό και το συναίσθημα, υπάρχουν ερωτικά, κωμικά, σαρδόνια και ατίθασα τραγούδια. Ο Μπερνς αγκάλιασε τη λαϊκή χυδαιότητα με κέφι, όπως στο ανατρεπτικό του The Jolly Beggars. Ο Μπερνς βρήκε τις φωνές του στη δημοτική γλώσσα και οι σκωτσέζικοι στίχοι του επισκιάζουν εκείνους στα αγγλικά. Ωστόσο, γενικά οφείλει ένα χρέος στην παράδοση της νεοκλασικής και αναγωγικής κωμικής ειρωνείας του 18ου αιώνα. Έχει δημιουργήσει μια κοινωνική φωνή για τον εαυτό του στην οποία ο μονόλογος ακούγεται φυσικός, όπως στο δικαίως διάσημο "To Mouse Who Turned Her Plough in the Nest, Νοέμβριος 1785", καταλήγοντας Αλλά ποντίκι, δεν είσαι λύτρωση για μια ζώνη Αποδεικνύοντας αυτή την υπερμετρωπία μπορεί να γυρίσει μάταια: Ποντίκια και άνθρωποι, καλύτερα επινοημένοι, Συμμορία πίσω, συχνά αποτυγχάνουν Και δεν μας αφήνουν τίποτα άλλο παρά θλίψη και πόνο, πετάξτε μακριά στη χαρά της υποσχόμενης! Κι όμως είσαι ευλογημένος, συγκρίσιμος με μένα! Το παρόν μόνο σε αγγίζει: Μα Ω! Πετάω πίσω, Στις ζοφερές προοπτικές! Και μπροστά, αν και δεν μπορώ να δω, ίσως φόβος!

eye

These and many other famous lines of his express sentiments that resonate in every breast. It's an august feature. Modern readers would recognize the motto of 'The Simple Bard' from Pope and 'Merry Beggars' as a miniature beggar's opera. was also published as “Love and Freedom. Cantata". He wrote satirical letters, and in "St. Willie's Prayer" he happily turned heroic-comic techniques into a mockery of mock piety. Sam Tam o'Shanter is a mock-heroic Augustan poem in the tradition of rogue-realism. This irony of the 18th century is reduced to Sir Walter Scott, but shows its advantage in later Anglo-Scotsmen such as Byron, Macaulay and JS Mill. The energy of the magnificent Tam o'Shanter makes viewers nostalgic for his complexity. Burns knew he was the his most complete piece, and as it is perfect for [pg 217] a pleasant social recitation, it is a fitting proof. According to Emerson, Burns is "the only instance in history of a language made classic by the genius of one man." Occasionally, however, Burns combines his Scots words with English words, as in the fourth word in the first line of "To the Mouse": "Wee, smoothet, cowran, tim'rous beastie." One of Burns' models was

James Binney, not for his Scots, arranged in alphabetical order, designed to correct irregularities in speech and writing, but for The Minstrel (1774). Burns was no ordinary bard, but a cunning minstrel.

Further reading Chapman, R.W. (ed.). Boswell's Life of Johnson (Oxford: Oxford University Press, 1953). Gives age but also male. Fairer, D. and C. Gerrard (eds.). Poetry of the Eighteenth Century: An Annotated Anthology (Oxford: Blackwell, 1998). Mack, M. Alexander Pope: A Life (New Haven and London: Yale University Press, 1985). Analytical literary biography. Rogers, P. (ed.). The 18th Century (London: Methuen, 1978). A good short account.

[PI. 218]

7. The Romantics: 1790 1837 Overview English Romantic literature is overwhelmingly poetic literature, with six major poets writing in the first quarter of the 19th century changing the literary climate. Blake was unknown. Wordsworth and Coleridge gained partial acceptance in the first decade. Scott and Byron became popular. The younger romantics Byron, Shelley and Keats flourished after 1817, but by 1824 they were all dead. Another major literary artist of this period is Jane Austen, whose six novels were published anonymously between 1811 and 1818. Other books that appeared without the author's name include Lyrical Ballads (Bristol, 1798) and Waverly (Edinburgh, 1814). The novels of the "Waverley author", Sir Walter Scott, were very popular. There was original fiction by Maria Edgeworth and Mary Shelley and non-fiction by Thomas De Quincey, Charles Lamb and William Hazlitt.

Romantic Poets Early Romantics του William Blake

Contents Romantic Poets Early Romantics William Blake Subjectivity Romance and Revolution William Wordsworth Samuel Taylor Coleridge Sir Walter Scott Later Romantics Lord Byron Percy Bysshe Shelley John Keats Romantic Prose Belles Liter Charles Lamb William Hazlitt Thomas De Quincey Fiction Thomas Love Peacock Mary Shelley Jane Austen to Victoria

William Blake (1757-1827) was a contemporary of Burns, but enjoyed none of his successes. He grew up poor in London, went to art school, was apprenticed to an engraver at the age of 14, and earned his living by engraving. His wonderful adolescent poetic sketches were printed but not published. He engraved his later poems using his own painstaking method, hand-coloring each copy of the pamphlets in which he published them. Eventually his art won several admirers, particularly the painter Samuel Palmer (1805-81). Blake began Songs of Experience with "Hear the bard's voice!" – but the age did not listen to this truly "heaven-taught" genius. Self-taught and misunderstood, he defied mainstream intellectual, political, social, sexual and ecclesiastical orthodoxy with a keen contempt for materialist deists, censorious priests and the president of the Royal Academy, Sir Joshua Reynolds. The rebel who [p. 219] briefly shared Milton's hope that heaven could be restored by politics, he began to regard the political radicals, his allies, as blind, rationalistic materialists: all in vain. / You throw sand into the wind, / And the wind breathes it." For Blake, human reality was political, spiritual and divine. The material ideal of progress was represented by "A Vision and Dream of Newton" (the prophetic writings of Isaac Newton were unknown at the time). A religious visionary driven by deism to unconventional extremes, Blake was also, unlike most mystics, a satirical ironist and master of wild aphorisms, as in The Marriage of Heaven and Hell. Blake's Songs of Experience (1794) includes his most famous poems, such as "The Sick Rose," "Tiger," and "London," which begin: I wander in every chartered street, Near where the Thames indeed. flows, And I know in every face I meet Signs of weakness, signs of misery.

Romantic Poets Early Romantics William Blake (1757-1827); William Wordsworth (1770-1850); Samuel Taylor Coleridge (1772-1834). Younger Romantics George Gordon, Lord Byron (1788-1824); Percy Bysshe Shelley (1792-1822); John Keats (1795-1821).

Blake uses rhythmic quatrains from Isaac Watts' Divine Children's Songs (1715), repeating and twisting words and sounds to disrupt the childlike vision of his earlier Songs of Innocence. The concentration gives his paintings a surreal tension: "the wretched soldier sighs/Blood runs down the palace walls" and "the curse of the youthful harlot... breaks out in wounds from wedding caravans." When it was read, it was not understood. Wordsworth later said, "There was no doubt that the poor man was mad, but there is something in this man's madness that interests me more than the sanity of Lord Byron and Walter Scott." many saw signs of the impending Apocalypse Crisis, but Blake was isolated and his thoughts inward. It was based on unknown theological traditions of biblical prophecy. Blake's thought evolved in his later prophetic books, often inverting conventional religious values ​​in ways derived from 18th-century satirical traditions that reversed perspective. Thus Milton's God the Father is caricatured as "Old Nobodaddy up" who "spread and dropped and coughed." He invented new and complex myths with allegorical threads of meaning, as in The Vision of the Daughters of Albion with Oothoon, Theotormon and Bromion. The scholarship made the later Blake less obscure, but it will never communicate as other romantic poetry does. If the keys can never fully unlock these prophetic myths of political and sexual liberation, lightning may yet strike from their most impenetrable clouds. The short story cannot do justice to Blake's later work, which is a study in itself. Blake illustrated a book by Mary Wollstonecraft (1759-1797), the vigorous author of A Vindication of the Rights of Woman (1792), who married the radical social philosopher William Godwin (1756-1836), author of Inquiry into

Political Injustice (1793) and a programmatic Gothic novel by Caleb Williams (1794). She died after giving birth to a daughter, who later became Mary Shelley. Godwin's belief that humanity, since it was rational, could be perfected by rational persuasion convinced many in the early 1790s.

Subjectivity The components of Romantic sensibility existed before 1798, but new poets found an authentic voice, touch, and intensity for it. Innovative elements in Lyric [p. 220] The ballads were defined and given impetus by Wordsworth's preface added in 1800 (no mention of Coleridge). The quality and resonance of the best poems was such that lyric poetry and fantasy literature were permanently changed, especially by the new emphasis on subjective experience. This subjectivity is captured in Wordsworth's famous verse: She dwelt among the untouched streets by the springs of the Dove, a maid none to praise and few to love. 5

10

A violet from a mossy stone Half hidden from sight! – Beautiful as a star when only one shines in the sky. She lived in obscurity and few could know when Lucy ceased to exist. But he is in the grave and oh! The difference for me.

William Wordsworth (1770-1850) Son of the steward of the Lonsdale estate in Westmorland. 1778 Mother dies, Wordsworth boards at Hawkshead School. In 1790 he travels 2,000 miles to France and the Alps during a long vacation at Cambridge. 1791 in France. 1792 daughter Annette Vallon is born. Wordsworth returns home for money. war prevents reunification. 1794 Terror (mass executions) dampens Wordsworth's enthusiasm for the French Revolution. "in desperation he raised moral questions." The 1795 bequest allows him to live in Dorset. meets Coleridge and moves in with him with her sister Dorothy. 1798 Lyrical ballads. 1799 returns permanently to Jeziory. 1802 inherits money Lord Lonsdale owed his father. marries Maria Hutchinson. 1807 Poems in two volumes. 1810 separated from Coleridge. 1813 appointed stamp dealer (tax collector) for Westmorland. 1843 he was appointed poet laureate. 1850 Edition Prelude.

The conclusion elaborates on the principle of the prologue that in these poems "the feeling which develops in them gives importance to the . . . situation, not . . . the situation to the feeling." This reverses the Augustan idea that the object of literature is "a fair representation of a general nature" or general truth. The comic impulse of the 18th century is also receding. If Pope had written verses 3-4 or 7-8 above, one might suspect irony. but social irony has no place in Wordsworth's manner. The lines in Gray's Elegy come close to Wordsworth's position: "The full flower is born to bloom unseen/And waste its sweetness on the desert air." Gray's graveyard is between London and the lakes, where the half-hidden violet and the first star (the planet Venus) can be seen. However, it takes a poet's eye to see Lucy and a poetry reader to answer. The poet becomes an expert interpreter of special truths for a special reader, rather than general truths for ordinary readers. This relationship is more personal and may be deeper and more intense than the one it replaced, but - as a rhyme to "oh!" – it can also be more dangerous. As poetry became more subjective, literature came to be defined as fantasy. Thus the post-romantic prose of Carlyle, Ruskin, Newman and Pater is more 'literary' than the rational prose of J. S. Mill, which relies less on rhythm and imagery. Also in fiction, the central note is often established by a fictional physical description, as in Brodet's novels.

Romanticism and Revolution Since the "Ossian" craze in the 1760s, there has been European Romanticism or pre-Romanticism. Héloïse Rousseau's Julie, ou la Nouvelle (1761) and Goethe's The Sorrows of Young Werther (1774) added passionate love to the ingredients of sensibility described in the previous chapter. Thus Robert Southey (1774-1843), expelled from Westminster School, could say that he went to Oxford with "a heart full of poetry and sentiment, a head full of Rousseau and Werther, and my religious principles shaken by the Gibbon". He claims here to have been a typical student of a generation that shared Wordsworth's reaction to the French Revolution: “Bliss was [p. 221] at dawn to live, / But to be young was very heavenly. Southey became very popular and eventually a strong Tory. The idea of ​​an American revolution excited European intellectuals. The French romantics were radical and liberal, but the English romantics were divided. French thinkers of the early eighteenth century admired the English because they already had limited royal power. French thinkers of the mid-18th century identified repression with the king, the nobility, and the clergy. Things were not so clear in England, where the French Revolution had a mixed and changing reception. The youthful rapture was modified by terror as thousands of people were killed. Tom Paine (1737-1809), hero of the American Revolution and radical author of the Rights of Man (1791), was welcomed to France. However, his opposition to the execution of Louis XVI landed him in prison and close to the guillotine. In 1793, France declared war on England, whose government became more repressive as a result—and had a lot to suppress. Napoleon proceeded to the "liberating" conquest of Europe. Britain resisted and eventually succeeded. But her own reforms had to wait until 1824, when Byron, Shelley and Keats, young radicals at the end of a long and bitter period of national reaction against the revolution and Napoleon, were dead. Blake was the only romantic who remained true to his middle-aged vision. Coleridge and Wordsworth lost faith in utopian solutions and in 1815 turned to the Church of England.

William Wordsworth's early radicalism has receded, but the democratic tone is clear in The Advertisement of Lyrical Ballads. from Pastoral and Other Poems (1798), which recommends that most poems should be regarded as experiments to determine "how far the conversational language of the middle and lower classes is adapted to the purposes of poetical enjoyment". According to this program, many lyrical ballads narrate the events of simple rural life, using language close to the colloquial. The preface attacks the artificial "poetic diction" used in conventional 18th-century poems (and implies that 18th-century verse is conventional). The preface states that in times of crisis the poet is the defender of human nature. A host of causes, formerly unknown, now work with combined force to suppress the discriminating faculties of the mind, and, incapable of any voluntary effort, bring it into a state of almost savage destitution. The most effective of these causes are the great national events which take place every day, and the increasing concentration of people in cities, where the uniformity of their occupations produces a thirst for emergency, which is satisfied by the rapid transmission of information [news] every hour. The literature and theatrical performances of the country adapted to this trend of life and customs. The priceless works of our older writers, I might almost say the works of Shakespeare and Milton, are neglected by mad novels, morbid and silly German tragedies, and a deluge of idle and outrageous verse stories. When I think of this debasing desire after extravagant stimulation, I am almost ashamed to speak of the feeble effort with which I tried to meet it... Wordsworth's analysis of how the media excites the bored bourgeois public is republican and idealistic, not populist . It also shows the austerity of the 18th century that prevented excess in his work. However, a sentence in the Preface states that "all good poetry is the spontaneous outpouring of strong emotion." Unlike most earlier types of poetry, this description described his own poetic process, which included "emotions centered on tranquility." But the overflow model didn't help his reputation. Despite lyrics like “My heart leaps when I look / Rainbow in [p. 222] Events 1789-1824 1789 1791 1792 1793 1794 1796 1797 1798 1799 1800 1803 1804 1805 1807 1808 1818 1811 1816-17 1818 181 9 1820 1821 1822 1823 1824

French Revolution. The Third Estate becomes the National Assembly. Louis XVI adopts a new constitution. France is declared a Republic. Royals were slaughtered. Reign of terror in France. France and Great Britain at war. Pitt suspends habeas corpus, restricts press. Robespierre guillotine. The French invasion of Ireland fails. Naval mutinies are suppressed. Naval victories. The French intervene in Holland, Austria, Italy, Egypt. Rebellion against British rule in Ireland. Nelson wins the Battle of the Nile. The Trade Union Act prohibits trade unions. Ireland is united with England. Irish MPs arrive at Westminster. The Irish rebellion is put down. Napoleon is crowned emperor. Nelson defeats the French fleet at Trafalgar. Abolition of the slave trade in the British Empire. Britain opposes France in the Peninsular War in Spain. Napoleon conquers the Papal States and occupies Vienna. George III is mad. The Prince of Wales becomes Regent (until 1820). Luddites break engines in the Midlands. The French army invading Russia is destroyed in the winter. Wellington won in Spain. The Allies invade France. Napoleon abdicates. Napoleon returns. is defeated by Wellington at Waterloo. Agitation. The parliamentary proposal for universal suffrage is rejected. "Peterloo Massacre": Eleven radicals were killed in a mass rally in Manchester. George III dies. George IV reigns (until 1830). The failure of the Cato Street plot, a cabinet assassination plot. The Greeks revolt against the Turkish occupation. Prime Minister Peel launches legal reforms. The Combination Act of 1799 was repealed.

sky', is rarely promoted, especially compared to other romantics. Matthew Arnold has rightly praised his ability to face the worst with eerie calm - as in 'Sleep Sealed My Spirit', which achieves moral grandeur in eight low-key verses. Of the main lyric ballads, only Coleridge's Rimre of the Ancient Mariner is a ballad, and the lines written several miles above Tintern Abbey, Michael, Nutting and "There was a boy, you know him well" are not lyrics. But Tom argues in his hybrid title that the subtler features of lyric-like songs like "A sen did my spirit seal" can be found in raw "folk" stories.

Experimental poems partially succeed or, interestingly enough, fail. More important are anecdotes from everyday life, such as "We are Seven" and "Simon Lee", which successfully mix genres and offer unresolved points of view. Less experimental are the middle lines written a few miles above Tintern Abbey, which follow Cowper's conversational manner. Coleridge's earlier Frost at Midnight was a model for Tintern, giving the landscape reflections a new poetic intensity and soulful depth. The thought of the two friends was almost indiscernible at that time. Both poems present the doctrine of Nature [p. 223], now associated with Wordsworth, Coleridge in precisely formulated psychological, philosophical and religious form. Wordsworth felt "A presence that disturbs me": a wonderful sense of something far more deeply penetrated, that dwells in the light of the setting sun, and the round ocean, and the living air, and the blue sky, and in the mind of man. These are the accents of faith - but in what? Coleridge is always a Christian, but Wordsworth so far does not recognize God beyond physical phenomena: "the mighty world/Eyes and ears - and what they half make and what they perceive." The nature that asks him to cooperate is the anchor, the nurse, the guide, the protector, and the "soul / of all my morals." Tintern has an emotional weight that makes Coleridge's most perfect poem seem magically light. In Frost at Midnight, Coleridge's gaze at a fire in a Devon cottage brings back dreams of his school days in London, where he dreamed of his childhood in Devon. then move on to the hopes she has for her sleeping baby. In this imaginative reverie, 'Fancy' plays a 'mind game'. Imagination was for the Romantics a means of accessing psychic, not rational, truths. As Tintern ends, Wordsworth confides in his sister Dorothy. In the charming opening paragraph of nature, each poet confides in the reader. We are drawn to intimacy and identification with the poet-speaker. Poems in Two Volumes (1807) contains memorable poems: Resolution and Independence, Ode to Immortality, The Lonely Reaper, elegiac stanzas on Peele Castle and several sonnets by Milton, but also the ominous Ode to Duty, The Strict Daughter Voice of God !” Wordsworth asks of Duty a "spirit of sacrifice" and a "certainty of reason." His return to Grasmere in 1799 after 'five years

William Wordsworth, 48, pencil and chalk portrait by Benjamin Robert Haydon, 1818. Known to the Wordsworth family as "The Brigand".

[P 224] as long as five great winters' (Tintern) was a retreat to the base to recuperate after his political dreams were destroyed by the Terror and his first love by the war with France. At home he would reconstruct, reliving memories of his natural upbringing and dealing with other traumatic memories. As early as 1802, he asked: “Where does the visionary glow go? Where are they now, glory and sleep?' (Ode of Immortality). But as public recognition emerged after 1807, poetic inspiration left. He wrote new poems and reworked old poems, publishing in 1814 a prospectus for the intended philosophical poem The Hermit. It begins “Of man, nature and human life, / Meditations in solitude…”, verses heavy with the obligatory lack of enthusiasm for philosophy. Throughout his glorious decade, Wordsworth always preferred babble to "foolish and fancy phraseology." A poem from 1806 begins “Shovel! by which Wilkinson tilled his lands.' But his verse has become almost uniformly flat now.

Η φήμη του Wordsworth άλλαξε με ένα ποίημα που δημοσιεύτηκε το 1850 ως The Prelude, ή Growth of a Poet's Mind. Ο τίτλος εργασίας του ήταν "a poem to Coleridge". Είναι ένα απομνημόνευμα λευκού στίχου σε δεκατέσσερα βιβλία, που εκδόθηκε για πρώτη φορά σε δύο μέρη το 1799, επεκτάθηκε σε δεκατρία βιβλία μέχρι το 1805 και κουρδίστηκε για σαράντα πέντε χρόνια. Οι κριτικοί τείνουν να προτιμούν το 1805-1850, και οι αναγνώστες σωστά αντιδρούν στη φρεσκάδα του Πρελούδιου των δύο μερών του 1799, με επεισόδια κλοπής σκαφών και νυχτερινό πατινάζ. Σε οποιαδήποτε από τις εκτεταμένες εκδοχές του, είναι το πιο πολύτιμο μακροχρόνιο ποίημα του 19ου αιώνα (ο Δον Ζουάν του Βύρωνα είναι το πιο διασκεδαστικό). Ο Wordsworth καταγράφει τη διανοητική και ψυχολογική του ανάπτυξη με ειλικρίνεια. Εκείνοι των οποίων η διανοητική ανάπτυξη αυτού του ποιητή δεν είναι τόσο απορροφητική όσο αυτός, θα πρέπει να περάσουν τα βιβλία για το Κέμπριτζ, το Λονδίνο, την ορειβασία και τη Γαλλία για να φτάσουν στο μεγάλο πέρασμα του Βιβλίου XII, ξεκινώντας με τις λέξεις «Υπάρχουν σημεία του χρόνου στο την ύπαρξή μας», με τραυματικές εμπειρίες μνήμης. Η πίστη του Wordsworth στην ανθρωπότητα είναι λιγότερο εντυπωσιακή από την ειλικρίνεια με την οποία αντιμετωπίζει την απώλεια και την αδυναμία του να τα εξηγήσει όλα. ω! μυστήριο του Ανθρώπου, από ποιο βάθος Ανυψωθείτε στη δόξα! Είμαι χαμένος, αλλά δες σε μια απλή παιδική ηλικία κάτι από τα θεμέλια πάνω στα οποία στέκεται το μεγαλείο σου. αλλά νιώθεις ότι προέρχεται από σένα, ότι πρέπει να δώσεις, αλλιώς δεν μπορείς να λάβεις ποτέ. Οι μέρες που πέρασαν επιστρέφουν σε μένα σχεδόν από την αυγή της ζωής: οι κρυψώνες της ανθρώπινης δύναμης Ανοιχτά. Θα πήγαινα σε αυτούς, αλλά κλείνουν. Βλέπω μέσα από φλας τώρα. όταν έρθει η ηλικία, μπορεί να μην δω καθόλου, και θα έδινα, Ενώ μπορούμε ακόμα, αν τα λόγια μπορούν να δώσουν, Ουσία και ελπίδα σε αυτό που νιώθω ότι προστατεύω, Αυτή είναι η ελπίδα μου, το πνεύμα του παρελθόντος Για μελλοντική ανανέωση: - Στη συνέχεια προσθέτει απαθώς "Ένα ακόμη από αυτά τα αναμνηστικά" και θυμάται ότι περίμενε να επιστρέψει στο σπίτι από το σχολείο Hawkshead για τα Χριστούγεννα του 1783. Ανεβαίνει στο λόφο για να δει από πού πάνε τα άλογα, ώστε αυτός και τα αδέρφια του να πάνε σπίτι. αλλά «πριν είμαστε δέκα μέρες / Ξένοι στο σπίτι του Πατέρα μου πέθανε». Επιστρέφει στη μνήμη της αναμονής. Και μετά άνεμος και χιονόνερο Και όλα τα πράγματα των στοιχείων, Ένα μόνο πρόβατο και ένα καταραμένο δέντρο, [σελ. 225] Και η ζοφερή μουσική αυτού του παλιού πέτρινου τοίχου, Ο ήχος του ξύλου και του νερού και της ομίχλης που κατά μήκος καθενός από αυτούς τους δύο δρόμους κινούνταν με τόσο αλάνθαστα σχήματα. Όλα αυτά ήταν σχετικά θεάματα και ήχους με τους οποίους συχνά επισκεύαζα και από εκεί έπινα σαν σε ένα σιντριβάνι... Ο Wordsworth ολοκληρώνει αυτό το υπέροχο και μουσικό απόσπασμα λέγοντας ότι ένας δυνατός άνεμος εξακολουθεί να τον ανακατεύει εσωτερικά - είτε του γραφείου τους είτε είναι μαγεμένος Σκέψεις πολύ απασχολημένες με τις σκέψεις που έχουν αναλάβει, Ή αναζωογονούν μια ώρα άδειας ακινησίας. Ο Wordsworth, που αναδημιουργεί, αντιμετωπίζει και αντλεί από τις πιο οδυνηρές αναμνήσεις του, δεν ήταν λυρικός βαρετός. Αν και το 1812 «δεν ένιωθε ανάγκη για Λυτρωτή», η εμπιστοσύνη του στην πρόνοια της Φύσης και η συνεχής καταγραφή των ιχνών της στη μνήμη του έχει θρησκευτικό χαρακτήρα. Ένα ακόμη πιο εντυπωσιακό παράδειγμα της ηθικής πρωτοτυπίας του Wordsworth και της αποδοχής των αυστηρότερων προνοιών βρίσκεται στα εκπληκτικά λόγια του ηλικιωμένου αφηγητή του στο τέλος του The Ruined Cottage, μιας ιστορίας αποκαρδιωτικής κατήφειας: «Γύρισα/Και πήγα στο δρόμο μου στην ευτυχία». Αυτό το πρώιμο αφηγηματικό προσχέδιο που περιέχεται στο The Excursion δημοσιεύτηκε το 1949. Ο Wordsworth είναι ένας πιο άγνωστος ποιητής από όσο συνήθως φαίνεται.

Samuel Taylor Coleridge Samuel Taylor Coleridge (1772-1835) had every poetic talent except discipline. His greatest masterpiece is said to be Wordsworth, but his own extraordinary gifts resulted in five absolutely remarkable poems: The Ancient Mariner in Lyrical Ballads; from the same period, Frost at Midnight, and excerpts from Kubla Khan and Christabel, unpublished until 1816. Finally, Dejection: An Ode (1802), written on the night Wordsworth read the Immortality Ode. Wordsworth later added a conclusion to his own Ode, stating that: "To me the meanest flower that blows can give / Thoughts that often lie too deep to weep." STC, as he called himself, could not make the same act of faith. He fluidly suggests the beauty of the night that surrounds "Your crescent, as still as it grows / In its ownless,less lake of blue," but concludes, "I see it all so perfectly clear, / I see that you cannot feel how beautiful they are .” "He cannot hope," he says, "from outward forms to the victory/passions and life whose fountains are within." published on Wordsworth's fourth wedding anniversary and his seventh wedding anniversary.

The image of the fountain recurs in Kubla Khan and in Wordsworth's memoir of STC's death, when "every mortal power of Coleridge had frozen in its wondrous fountain." Coleridge conceived of the mind as active, not as in Locke's passive model of sensory impressions on an empty mental plate. Coleridge also went beyond the physiological turn given to the Lockean theory of associations of ideas by David Hartley (1705-57). Coleridge named his first child Hartley and his second after the idealist philosopher Berkeley, who placed the source of knowledge in the divinely inspired human mind. For Coleridge, the association of ideas could only lead to the combinatory power of Fantasia, as he described it in Biographia Literaria, while the poet imitates divine creativity with

Samuel Taylor Coleridge (1772-1835) The youngest son of the Vicar of Ottery St Mary, Devon. Trained at Christ's Hospital in London. He leaves Cambridge to join the Light Dragoons as Silas T. Comberbache. redeemed under the insanity clause. He marries Sarah, the sister-in-law of Robert Southey, as part of the plan for the Pantiocracy, an ideal community in Pennsylvania. 1795 meets Wordsworth. friendship, lyrical ballads. 1798-9 in Germany. 1799 in love with Sarah Hutchinson, sister of Wordsworth's future wife. Addicted to (prescription) opium. 1804-6 in Malta. he returns to London in despair. 1810 quarrel with Wordsworth. Lectures, playwriting, friend writing. 1813 spiritual crisis. He is being treated for addiction at Dr Gillman's in Highgate, London. 1816 Christabel and Other Poems, Secular Sermons, Statesman's Handbook. 1817 Biographia Literaria, Sibylline Leaves. 1825 Reflection Aids; Church and state.

[Π 226] αρχέγονη φαντασία. Αυτό είναι το κέντρο της κριτικής σκέψης του Κόλριτζ, όπου η λογοτεχνία δεν είναι τόσο έργο τέχνης όσο φυσικό προϊόν της φαντασίας. Η εφαρμοσμένη κριτική του είναι φιλοσοφική και περιεκτική, καθώς στη Biographia Literaria επεκτείνει τις ιδέες του Wordsworth για τον ποιητικό λεξικό και τον ρυθμό. Μπορεί να είναι ψυχολογικό, όπως στην αξιοσημείωτη κριτική του στον Σαίξπηρ. Οι περισσότεροι κλάδοι της γνώσης συμβάλλουν στην κριτική του Κόλριτζ, την οποία διηύθυνε ατελείωτα σε επιστολές, τετράδια, διαλέξεις και στο περιθώριο βιβλίων. Το Biographia Literaria είναι μια προσπάθεια συστηματοποίησης της «λογοτεχνικής ζωής και των απόψεών» του για την ποίηση. Προορίζεται ως αυτοβιογραφικός πρόλογος του Christabel and Other Poems (1816), έχει ξεπεράσει τη λειτουργία του. Πολύ μεγάλος για πρόλογο, πολύ σύντομος για δύο τόμους που του ανατέθηκαν από τον εκδότη. Οι κύριες σελίδες, όπως «Ποιητές πριν και μετά τον κύριο Πάπα», είναι γεμάτες με δευτερεύοντα θέματα. Συχνά κατηγορήθηκε για ανομολόγητα δάνεια από τους Γερμανούς ρομαντικούς στοχαστές που σπούδασε στο Γκέτινγκεν το 1799. Η κριτική του Coleridge δεν είναι ποτέ χωρίς ενδιαφέρον, αν και μπορεί να είναι απογοητευτική: αυτοβιογραφική, εικαστική, περιεκτική, απρόβλεπτη και εμπλουτισμένη από το εύρος της ανάγνωσής του. Σκέφτηκε δυνατά και η γραφή του έμοιαζε με την ομιλία του, την οποία ο Χάζλιτ και η Κάρλαιλ μαρτυρούν ότι ήταν υπέροχος και απεριόριστος. Τα μεταγενέστερα έργα του για κοινωνικά και θρησκευτικά ζητήματα συνδυάζουν τον ρομαντικό συντηρητισμό με τον χριστιανικό ριζοσπαστισμό και είχαν μια διαρκή επίδραση. Όπως έγραψε ο J. S. Mill, «ο Bentham [ο ιδρυτής του ωφελιμισμού], περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, έχει κάνει τους ανθρώπους να αναρωτηθούν, σε σχέση με οποιαδήποτε αρχαία ή αποδεκτή γνώμη, είναι αλήθεια; και από τον Coleridge, τι νόημα έχει αυτό; Οι γνώσεις του STC σχετικά με τα σύμβολα, την κατανόηση και την ανάπτυξη επηρέασαν τον John Henry Newman. Ο πολιτιστικός κριτικός του, Μάθιου Άρνολντ. Η κριτική της σύγχρονης ποίησης ξεκινά με τον Coleridge. Η μουσική και ψυχολογική διαμόρφωση του Frost at Midnight και του Dejection βρίσκεται σε αυτοσχέδια επιστολικά ποιήματα όπως το This Lime-tree Bower my Prison, αλλά και στα «δαιμονικά» ποιήματά του, από τα οποία μόνο το The Rime of the Ancyent Marinere είναι πλήρες. Είναι μια πειραματική μπαλάντα για μια αποστολή στον Νότιο Πόλο, για την αυθαίρετη θανάτωση ενός άλμπατρος από τον ναύτη και για την ψυχική τιμωρία, τον θάνατο της ζωής, που αίρεται όταν η ομορφιά της φύσης ξαφνικά παρακινεί τον ναύτη να ευλογήσει τη δημιουργία του Θεού . Αυτό το συμβολικό υπερφυσικό ειδύλλιο έχει στολιστεί με αρχαϊσμούς. Ο Κόλριτζ αργότερα εκσυγχρόνισε τη «μεσαιωνική» ορθογραφία και αντ' αυτού εισήγαγε ψευδο-αρχαϊκά περιθωριακά γλωσσίδια. Η δημοφιλής επιτυχία του ποιήματος πηγάζει από την αφηγηματική του ώθηση και τη συσκευασία του από εφιαλτικές εικόνες και οικιακή ηθική σε μια ομοιοκαταληκτική φάρσα που δύσκολα ξεχνιέται: «Νερό, νερό, παντού/Ούτε μια σταγόνα να πιω» και «Ένας πιο θλιμμένος και σοφότερος άνθρωπος/Έχει ξυπνήσει το επόμενο πρωί». Το ολοκληρωμένο ποίημα έχει αδύναμα αποσπάσματα, σε αντίθεση με τον Kubla Khan και τον Christabel. Αυτά είναι τα πρώτα εντελώς επιτυχημένα πειράματα σε τρόπους που έχουν δοκιμαστεί εδώ και μισό αιώνα: φανταστικός εξωτισμός και μεσαιωνικός ρομαντισμός. Το "In Xanadu έκανε Kubla Khan" είναι ένα ξόρκι. κάθε όνομα μιλάει ανάποδα στο φωνήεν του άλλου. Η μαγεία μεγαλώνει όσο αυξάνεται ο ρυθμός. Στη συνέχεια (όπως λέει η υποσημείωσή του), το STC διεκόπη στην ηχογράφηση αυτού του οράματος που είχε σε ένα όνειρο καλώντας «ένα άτομο από το Porlock». Ο χωρισμός βελτιώνει τη μυστικότητα. Αν ο Κόλριτζ δεν είχε αγγίξει ποτέ όπιο, αυτή η συμβολική αφήγηση της ποιητικής κατοχής δείχνει ότι «ήπιε το γάλα του παραδείσου» - και ότι μια τόσο έντονη εμπειρία ήταν βάρος. Αυτό είναι το πρώτο υπερλογικό ποίημα στην αγγλική γλώσσα, το οποίο ο De Quincey ονόμασε ποίημα δύναμης και όχι ποίημα γνώσης, αν και τροφοδοτείται από μια ασυνήθιστη ανάγνωση του STC. Ο Christabel, το πιο οργανωμένο και απαίσιο γοτθικό ποίημά του, ξεσπά: ποτέ δεν έδωσε το ευτυχές τέλος που ήθελε. Η αθώα Christabel κατέχεται από [σελ. 227] ένας όμορφος δαίμονας, παρά τον «μεσαιωνικό» χριστιανισμό του ποιήματος. Είναι ένα ρομάντζο που σέρνεται στο σώμα σε στίχους, «επιδεικτικό» και «αρρωστημένο» στη θεματολογία του -για να πάρουμε έναν όρο από τον πρόλογο του Wordsworth- αλλά πειθαρχημένο και λεπτό στην εκτέλεση. Η Ρομαντική Αναγέννηση συχνά αντλούσε από το Reliques of Ancient English Poetry του Percy (3 τόμοι, 1765, 4η έκδοση, 1794). Ο επίσκοπος Percy (1729-1811), ο οποίος μετέφρασε από τα κινέζικα, τα παλιά ισλανδικά, τα ισπανικά και τα εβραϊκά, συγκέντρωσε παλιά τραγούδια, μπαλάντες και ειδύλλια στα αγγλικά και τα σκωτσέζικα, συχνά σε «βελτιωμένες» εκδοχές. Τα Λείψανά Του είχαν τρομερή απήχηση. Η αρχαιότητα του 18ου αιώνα, ο ρομαντισμός με το παρελθόν, ήταν η πηγή του ρομαντισμού του 19ου αιώνα.

Sir Walter Scott The Lay of the Last Minstrel (1805) was the first of the verse romances that made Sir Walter Scott (1771-1832) famous. He began by translating German romances and collecting Minstrelsy of the Scottish Border, continuing the work of Percy and The Scots Musical Museum. Battlefields on the border between Scotland and England

he produced such ballads as Chevy Chase of the 15th century, a romance admired by Sidney, praised by Addison and printed by Percy. Scott spent most of his childhood on the Border with his grandparents. The Lay, sung in the noble house of Scots in Tudor times, is a medieval tale of vendetta and witchcraft, taking its cues from Christabel, which Scott had seen in manuscript, and from Spenser. It has a dwarf and shape-shifting wizard, Michael Scott, from whose grave they took a magic book to cast a curse. It is also a feast, a tournament, horses, armor and a picturesque land. But the tragic finale of this tale of lovers from feuding families is averted—thanks to love, chivalry, and magic, not divine grace. The Lay is recited in a flexible and pleasing verse form. Scott continued his huge success with other verse romances, such as Marmion and The Lady of the Lake, until Byron captured this market. Then he wrote novels, anonymously.

The Younger Romantics Lord Byron George Gordon Lord Byron (1788-1824) had wild ancestors, a Calvinist childhood, good looks and a clubfoot. Unexpectedly inheriting his title, he lived tumultuously at Harrow and Cambridge, creating an image through athletic and liberal exploits. The "thirst for extraordinary events," recorded by Wordsworth, may have been "hourly gratified" in the regency by pampered nobles, including the Prince Regent. A romantic poet, who created spontaneous poems like the leaves of a tree or lightnings, was more interesting to journalists and the public than simple poems. The composite image of the poet-genius took cues from Coleridge's addiction to opium. from Byron and Shelley scattering husbands, mistresses, children and debts across Europe. and the early deaths of the younger romantics. Rousseau and Napoleon preceded Byron, but he was the first British poet to become the hero-villain of an advertising cult. After leaving Cambridge, Byron embarked on a tour of the Iberian Peninsula, Malta and the Turkish Empire. These journeys contributed to the first two songs of Childe Harold's Pilgrimage, published in 1812: When there lived a youth in the isle of Albion who did not enjoy virtuous ways. But he spent his days in the most wanton riots,

Great Britain not at all

[P 228] And tormented the sleepy ear of Night with gaiety. Ah, me! At bottom he was a shameless scumbag painfully inclined towards mirth and irreverent glee. Few earthly things found favor in his eyes, except concubines and carnal companionship, and ostentatious sailors of high and low rank. Child Harold was tall.

a creature

called

Child is a medieval knight, and Byron (as he apparently is) claims that the lineage is tainted by the crime of the ancestors. The feasts he boasts of were held at Newstead Abbey in Nottinghamshire, his inherited seat. It takes its Spenserian turns from Thomson's Castle of Perfection (1748), in which indolence seems to be a pernicious sin. Childe Harold repenteth not: In solitude he walked in reverie without joy, And from his native land he resolved to depart, And visit the burnt lands beyond the sea. Almost drunk with delight, he almost longed for misfortune, And for a change of scene sought the shadows below. "I woke up one morning and found myself famous," Byron wrote, but this fame was no accident. He never stopped writing, he was innocent, unrepentant and famous. The poetic autobiographer mentions his love for his daughter and half-sister, but mostly shows his sensitivity through his travel diary. "He saw Europe," the Pope wrote of one of the former milords during his long journey, "and Europe saw him." Later cantos 3 and 4 have settings that reflect either Waterloo or Venice. In Switzerland, Byron writes: I do not live in myself, but become a part of what surrounds me, and to me the high mountains are a feeling, but the hum of human cities is a torment... This is Wordsworth on a brass instrument . Harold writes in his farewell: There is pleasure in a trackless forest, There is rapture on a lonely shore, There is society where none stirs, Above the deep sea and music in its roar: I love none less, but nature more ... Wordsworth internalized the external themes of 18th-century sensibility in the new personal poetry. Byron processed the result for export. The comparison highlights the breadth of Byron's approach. "Roll, ocean deep and blue - roll!" declares. Rhetoric, the persuasive rational discourse of Burke and Gibbon, was now enhanced by an emotional discourse

έμφαση, απλοποίηση και επανάληψη σε συγγραφείς τόσο διαφορετικούς όπως ο Sheridan, η Mary Shelley και ο Macaulay, και στην κοινοβουλευτική ρητορική. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ήταν ο τελευταίος στο είδος του. Ο Μπάιρον συγκίνησε το πλήθος με ρομαντικά και δραματικά ποιήματα σε ρέοντες στίχους, προσποιούμενος τον εαυτό του. Μόνο ο φιλελευθερισμός, ο εγωισμός και ο σκεπτικισμός του ήταν ειλικρινείς. Ανάμεσα στην καταδικασμένη αυτοπροβολή του ξεχωρίζει ο Manfred (1817), όπου ο υπεράνθρωπος αρνείται να μετανοήσει στο νεκροκρέβατό του, λέγοντας στον ηγούμενο: «Γέροντα! «Δεν είναι πολύ δύσκολο να πεθάνεις». Οι συγκλονιστικές σχέσεις του Βύρωνα με τον Κέιν συνεχίστηκαν μέχρι το 1821. Αλλά η δημοσιογραφία του σε στίχους είχε επίσης μια πιο οικεία και επιστολική πλευρά, όπως φάνηκε πιο πάνω στο «Save [σελ. 229] παλλακίδες και σαρκική παρέα» και η ειρωνεία «Ε'εν για αλλαγή σκηνής θα αναζητούσε τις σκιές κάτω» - προφητεία του Δον Ζουάν. Ξυπνώντας διάσημος, ο Βύρων έγινε κάτι παραπάνω από διάσημος. Αφού έπεσε πάνω του, η λαίδη Caroline Lamb τον περιέγραψε ως «τρελό, κακό και επικίνδυνο να το μάθεις». Το 1814, η ετεροθαλής αδερφή του γέννησε ένα παιδί που θα ήταν δικό του. Το 1815 παντρεύτηκε μια πλούσια, σοβαρή και δυστυχισμένη σύζυγο. Απορρίφθηκε για αιμομιξία, εγκατέλειψε οριστικά την Αγγλία το 1816, πήγε στη λίμνη της Γενεύης, έζησε με τους Shelleys και στη συνέχεια μετακόμισε στην Ιταλία. Τις περισσότερες φορές ο Μπάιρον ήταν κομμωτής, αλλά είχε άγριες περιόδους: η ακολασία του στη Βενετία αφορούσε διακόσιες γυναίκες. ήταν και αμφιφυλόφιλος. Σφράγισε την ευρωπαϊκή του φήμη ως επαναστάτη με τον θάνατό του υποστηρίζοντας την ελληνική εξέγερση κατά των Οθωμανών. Η διάκριση και η πρωτοτυπία του Βύρωνα βρίσκονται στον αντιρομαντικό του Δον Ζουάν. Είχε βαρεθεί τις δικές του πόζες και τις «καμάρες» του, τις αγιαστικές εκφράσεις του συναισθήματος. Η νέα του ειρωνεία είναι πολύ πιο κοντά στον εαυτό που αποκαλύπτει στα γυαλιστερά του γράμματα. Όπως οι Scott, Edgeworth, Peacock, Landor και Austen, ο Byron δεν πίστευε ότι η Ρομαντική Επανάσταση ακύρωνε την ορθολογική κριτική. Ο πάπας σκέφτηκε πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε από τους ρομαντικούς. Η ώριμη φωνή του ακούγεται για πρώτη φορά στο Beppo και στο The Vision of Judgment. Ο Δον Ζουάν (1818) ξεκινά: Θέλω έναν ήρωα: μια έκτακτη ανάγκη, Όταν κάθε χρόνο και μήνα στέλνει έναν καινούργιο, Ώσπου, αφού γεμίζει τις εφημερίδες με καύχημα, ο Έιτζ ανακαλύπτει ότι δεν είναι ο αληθινός. Δεν θέλω να καυχιέμαι για ανθρώπους σαν αυτούς, οπότε θα πάρω τον παλιό μας φίλο Δον Ζουάν. Όλοι τον έχουμε δει στην παντομίμα Sent to Hell, λίγο πιο μπροστά από την εποχή του. Ο Δον Ζουάν του Βύρωνα (προφέρεται στα αγγλικά), ο θρυλικός γυναικωνίτης που καταλήγει στην κόλαση, ο Ντον Τζιοβάνι από την όπερα του Μότσαρτ του 1787 περιλαμβάνει μια χιουμοριστική αυτοπροσωπογραφία: ένας παθητικός νέος που εκπληρώνει ερωτικές επιθυμίες σε μια σειρά όμορφων γυναικών στη Σεβίλλη, Ελλάδα, Αγ. Πετρούπολη και Αγγλία. Αλλά ο Δον Ζουάν, όπως και ο Τρίστραμ Σάντι, διαβάζεται όχι για το Living αλλά για τις απόψεις που περιλαμβάνουν «Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν γενναιοδωρία και οι θεοί αποκαλούν μοιχεία,/ Είναι πολύ πιο συνηθισμένο εκεί όπου το κλίμα είναι αποπνικτικό» και «Θα πιστέψεις στον Μίλτον, στον Ντράιντεν, στον Πάπα ;/Δεν θα υποθέσεις τους Wordsworth, Coleridge, Southey;/Επειδή ο πρώτος είναι τρελός πέρα ​​από κάθε ελπίδα,/Ο δεύτερος μεθυσμένος, ο τρίτος τόσο γραφικός και αυθάδης...». Αν και καταλήγει στη σάτιρα, το μεγαλύτερο μέρος του Δον Ζουάν είναι ένα μακροχρόνιο αστείο. Όσον αφορά την αυτο-επίδειξη, ο ώριμος milord είναι πιο ενδιαφέρον από τον εγωιστή Childe. «Μπορεί να είναι πολυτελές», έγραψε ο Μπάιρον σε έναν φίλο του, «αλλά έτσι δεν είναι η ζωή, έτσι δεν είναι;» Εκθέτει την υποκρισία με μια υπέροχα ποικιλόμορφη χρήση του αντικλιμακίου που αφοπλίζει και αποκαλύπτει. Κάποιοι με κατηγόρησαν για περίεργη πρόθεση ενάντια στην πίστη και τα ήθη αυτής της χώρας, και την ακολουθούν σε κάθε στίχο αυτού του ποιήματος: Δεν προσποιούμαι ότι καταλαβαίνω καλά τι εννοώ όταν θα ήμουν πολύ άνετα, αλλά το γεγονός είναι ότι Δεν έχω σχεδιάσει τίποτα, Εκτός αν υποτίθεται ότι ήταν μια στιγμή κεφιού, Μια νέα λέξη στο λεξιλόγιό μου. [Π 230]

Percy Bysshe Shelley Percy Bysshe Shelley (1792-1822) was, like Byron, an aristocratic radical with money to ignore convention. But Byron was a scapegoat of the Regency and a nobleman adored by society even before his exile, while Shelley was already an exile at Eton, a revolutionary thinker, an intellectual for whom thinking was normal. He believed in vegetarianism, pacifism and free love - for marriage, he thought, he enslaved women. Philosophical anarchist William Godwin thought so too, but he became Selvey's father-in-law. Both argued that Man, being rational, could be perfected. Expelled from Oxford for challenging the authorities to overthrow atheism, Shelley quickly became known as a rebel who eloped with two 16-year-olds within two years. The other, the daughter of Godwin and Mary Wollstonecraft, later wrote, "This man could be so perfected that he could exorcise evil from his nature, and from the greater part of creation was the chief point of his system." When his body washed up on the shores of Italy with Aeschylus in his pocket, Seleus replaced Chatterton as the poet of the Romantic victim. Most of his work was published posthumously. Wordsworth said that "Shelley was one of the best artists of us all: I mean the execution of style." He wrote in many styles - revolutionary satire, philosophical vision and chic poems - but later preferred his verse to radical philosophical and political poems - a strong point in "The People of England" and "England in 1819." Scholarly reconstruction of the historical context of these poems has not repaired the damage done to poetry in general by the excessive use of romance.

primary school texts. There are still rumors that Wordsworth's heart danced only with daffodils. Shelley is not only the author of "Hail to the, blissful spirit!/Bird you never Overt" ("To a Skylark"). His writing is intellectually abstract and "Too uninviting/For those who neglect to meditate/Have formed in a different context." This is one of Wordsworth's own breaks in Peter Bell the Third. Wordsworth "had as much imagination/As beer:—he could never/conceive any other state/... Than the one he was in." Equally unethical are Shelley's multifaceted poems to Byron, Maria Gisborne and Jane Williams. His greatest achievement is in philosophical poems such as Mont Blanc, Prometheus Unbound and the triumph of life in the Elegy of the Shepherd of Adonais, as well as texts such as "When the Lamp Shatters" and Choruses of Hellas. Philosophically, Shelley was a Platonist, regarding the world of appearances as less real than the world of its underlying Forms and Ideas. A voracious reader, he took a keen interest in the empirical sciences and eventually became skeptical of earlier revolutionary imaginings, such as in The Mask of Anarchy, where "Blood up to the ankles/Hope, calmer virgin/Walked in silence." The atheist constructed new myths, as in his ambitious lyric drama Prometheus Without Limits. In this ending of Aeschylus' Prometheus Bound, the Titan who can foresee the future takes on the qualities that Shelley found admirable in Milton's Satan. A cosmic explosion frees Prometheus from the torture imposed by a jealous God. The work ends with prophecies about the liberation of mankind. It has lyrical variety and beautiful passages, but the mythology is dark. More impressive are Triumph's grim apocalyptic visions of life, unfinished after his death. Critics who complain that Shelley's world lacks solidity and oxygen should reckon with his earnest Platonic conviction that words are insufficient to express the finality that is ineffable. Shelley uses her music and rhetoric to play the part of the mind

Percy Bysshe Shelley (1792-1822) Son of Sir T. Shelley MP. He hates Eton. publishes two gothic novels. 1811 expelled from Oxford for publishing The Necessity of Atheism. Elopes with Harriet Westwood (16). 1812 radical activist in Dublin and Wales. 1813 Queen Mab. 1814 in Geneva, with Mary Wollstonecraft Godwin (16). Harriet had a son. In 1815 he receives an inheritance. Mary's child dies. Alastor. 1816 with Byron on Lake Geneva. Mary starts Frankenstein. Hymn to spiritual beauty, Mont Blanc. Harriet melts. Shelley marries Mary. In 1817 he meets Keats. 1818 moves to Italy. Islamic insurgency? he translates Plato's Symposium. Julian and Maddalena. 1819 Prometheus unbound. Ode to the West Wind. 1820 in Pisa. Cenci (performed in 1886). 1821 defense of poetry. Adonais? Hellas. 1822 Triumph of life. translations. is not. 1824 Posthumous Poems (ed. Mary Shelley). 1839 Works of Poetry (ed. Mary Shelley).

[P 231] struggling in search of complex and elusive truths. The energy, vision and music of England's most exciting lyric poets are on display in this stanza from Adonais, an elegy by John Keats: One abides, many change and pass away. Heavenly light always shines, earthly shadows fly. Life, like a dome of many-colored glass, Tints the white glow of Eternity, Till Death tramples it to pieces. - Die if you want to be with what you're looking for! Follow where it all went! – The blue sky of Rome, Flowers, ruins, statues, music, words are weak Glory, that are filled with the right truth to tell. Shelley verges on despair—as befits a pastoral auditor—but self-pity sets in as he "brings forth his branded and bloody brow / That was like Cain's or Christ's." This poet-victim also appears in this wonderful spectacle, his Ode to the West Wind, Oh! lift me up like a wave, a leaf, a cloud! I fall on the thorns of life! Bleed! The ode combines extreme formal complexity with rhythmic energy and a cosmic scale of reference. The last verse is a prayer to the wind of inspiration to make me your lyre like the forest: What if my leaves fall like theirs! The tumult of your loud harmonies Shall take from both a deep autumnal tone, Sweet though sad. Be stubborn Spirit, my Spirit! Be me, impetuous! Lead my dead thoughts through the universe Like withered leaves to hasten new birth! And with the spell of this verse Scatter, as from an unquenchable hearth, ashes and sparks, my words to mankind! Be through my mouth in the pure land a trumpet of prophecy! Oh wind, if winter comes, can spring be far behind?

Hope is divided by despair. The prophesied spring is not physical or merely political, but moral and spiritual. This is also the argument of Shelley's eloquent defense of poetry that love and imagination, the sources of moral feeling, can be cultivated through poetry. The Defense is a comprehensive and categorical response to the ironic essay Four Ages of Poetry (1820), in which his friend Thomas Love Peacock (1785-1856) argued that the Romantics' claims to poetry were boldly exaggerated and that modern poetry had moved away. than that of the Silver Age of the eighteenth century which is itself weaker than the poetry of the primitive Golden Ages. Poetry of course turns backwards: “While the historian and the philosopher advance and accelerate the progress of knowledge, the poet wallows in the rubbish of former ignorance. Mr. Scott unearths poachers and [p. 232] book thieves from the former frontier. Lord Byron sails in search of thieves and pirates on the shores of the Morea and among the Greek islands... Mr. Wordsworth collects rural legends from old women and churchmen... Shelley's Unfinished Defense combines Sidney's arguments with the fervor of Wordsworth's Prologue , finally declaring that "poets are the unrecognized legislators of the world". This in itself is unconfirmed, as it was not published until 1840. The most influential British philosopher of the 19th century, the utilitarian Jeremy Bentham (1772-1832), considered poetry trivial and unnecessary. (Bentham wrote in an unpublished manuscript of about 1780: "The difference between prose and poetry is that . . . prose begins in the left margin and continues to the right . . . whereas in poetry some verses are omitted").

John Keats John Keats (1795-1821), the son of a London stableman, attended not Eton or Harrow but Enfield School, a Dissenter academy. Here he learned a lot of English poetry before leaving at the age of 15, already the head of his family. At the age of 20, he qualified at Guy's Hospital as an apothecary-surgeon, but decided to become a poet. Through Leigh Hunt (1784-1859), editor of the Liberal Examiner, he met Hazlitt, Lamb and Shelley. His 4,000-line Endymion (1817) was censored in the Tory quarters. His poems were published in 1820. He died in Rome in 1821 of tuberculosis. Keats's reputation grew after his death and has not diminished. His gift becomes clear in 'On a First Look at Homer Chapman' (1816). His notable efforts in the sonnet form helped him develop the stanzas used in his Odes. In Endymion's couplets and the empty stanza of the unfinished Hyperion, his fertile mind tends to run wild: his imagination reacted violently to the sensuous beauty of women, nature, or art, as well as to poems and language themselves. Stanza controlled his sentences and gathered his thoughts, and his late non-stanza poems, Lamia and The Fall of Hyperion, are less scattered. Endymion's early critics wanted him to control his aestheticism -

John Keats (1795-1821) based on Haydon's B(enjamin) R(obert) sketch, pen and ink over An(nr) 1816, and a more classically idealized sketch, erased.

[P 233] "A thing of beauty is an eternal joy," he begins. They found his intense sensuality bland. But Keats did not need to be told that aesthetic pleasure is fleeting. In 1816 he asked in Dream and Poetry, “Can I ever bid farewell to these joys? / Yes, I must pass

τους για μια ευγενέστερη ζωή/Πού να βρω μαρτύρια, αγώνες/ανθρώπινες καρδιές. Είχε ήδη χάσει τη μητέρα του από φυματίωση, η οποία αργότερα θα καταστρέψει τον αδελφό του Τομ και τον ίδιο. Το Dream and Poetry είναι ένας τίτλος που υποδηλώνει τη διαρκή ανησυχία του Keats για την ηθική της φαντασίας και τη σύνθετη σχέση μεταξύ τέχνης και εμπειρίας. Στο τελευταίο του σημαντικό έργο, Η πτώση του Υπερίωνα, του είπαν ότι «Ο ποιητής και ο ονειροπόλος είναι χωριστά, / Ποικιλόμορφα, εντελώς αντίθετα, αντίποδες. / Ο ένας ρίχνει βάλσαμο στον κόσμο / Ο άλλος τον βασανίζει. Την παραμονή των Χριστουγέννων ο Αγ. Η Agnieszka δημιούργησε ίσως τον πιο συνεκτικό από όλους τους συμβολικούς θρύλους που εφευρέθηκαν από ρομαντικούς ποιητές. Χρησιμοποιώντας ένα μεσαιωνικό ρομαντικό σκηνικό και έναν στίχο Spenserian, ο Keats συγκεντρώνει νεαρούς εραστές από διαφωνούμενες οικογένειες, όπως βρίσκονται στο The Lay of the last Minstrel and Christabel. Το τέλος δεν είναι ούτε τραγικό, όπως στο Ρωμαίος και Ιουλιέτα, ούτε χαρούμενο, όπως στο επιδιωκόμενο τέλος του Σκοτ ​​ή του Κόλριτζ. Σε αντίθεση με τους εραστές του Scott, η Madeline και ο Porphyro καταναλώνουν τον έρωτά τους στη βιτρό κρεβατοκάμαρά της, αν και μπορεί να μην ξέρει τι συμβαίνει: Λιώνει στο όνειρό της, όπως ένα τριαντάφυλλο Ανακατεύει το άρωμά του με μια βιολέτα, - Μια γλυκιά λύση: στο μεταξύ παγώνει Άνεμος Σαν συναγερμός αγάπης που χτυπά τη δυνατή βροχή στα τζάμια του παραθύρου. Το φεγγάρι του Αγ. Αγνη. Το στοιχείο της αμοιβαίας εκπλήρωσης επιθυμιών είναι ξεκάθαρο, αλλά το χιονόνερο μας λέει ότι δεν κρατάει πολύ. Σε αντίθεση με τους δασκάλους του, ο Keats έχει μια κριτική άποψη για τη μεσαιωνική κοινωνία και τη θρησκεία, αλλά δείχνει επίσης ότι η γλυκιά σύγχρονη λύση δεν φέρνει ευτυχία για πάντα: Και έχουν φύγει: ναι, πριν από πολύ καιρό αυτοί οι εραστές έφυγαν στην καταιγίδα. Αυτό το μεσαιωνικό ειδύλλιο είναι πιο σοβαρό από του Σκοτ ​​και πιο ισορροπημένο από του Κόλριτζ. Ο Keats τελειοποίησε για άλλη μια φορά ένα είδος που ξεκίνησαν άλλοι με το La Belle Dame Sans Merci, την πρώτη λυρική μπαλάντα που μοιράστηκε χαρακτηριστικά και των δύο μορφών - και συχνά μιμήθηκε από ποιητές μέχρι τον W. B. Yeats. Μεταξύ Απριλίου και Σεπτεμβρίου 1819 ο Keats έγραψε έξι Ωδές. Αυτή η εξαιρετική ελληνική λυρική μορφή, που αναβίωσε τον 18ο αιώνα και δημοφιλής από τους ρομαντικούς, αναφέρεται συχνά σε αφηρημένες οντότητες. Στις Odes to a Nightingale, a Greek Urn και Autumn, ο Keats έχει μεγάλο μέρος της μεγαλοπρέπειας της «Ωδής της Αθανασίας» του Wordsworth, την υποβλητικότητα της «Ode of Despondency» του Coleridge και την ένταση της απόστροφης του Shelley για τον δυτικό άνεμο. Φέρνει μια αισθησιακή προσέγγιση και μια νέα ποιητική και πνευματική οικονομία σε αυτή την απαιτητική μορφή. Οι Ωδές του δραματοποιούν τον αγώνα ανάμεσα στη λαχτάρα και τη σκέψη. Οι Ωδές δελεάζουν τους ρομαντικούς ποιητές να χρησιμοποιούν κεφαλαία γράμματα, όπως στην Ωδή στη χαρά του Σίλερ. Τα γράμματα «Ι» και «Ο!» ήταν ιδιαίτερα δελεαστικά. Ο Κιτς αντιστέκεται. Συμβούλεψε τον Shelley να «φορτώσει το μετάλλευμα σε κάθε χαραμάδα». Το δώρο του ήταν να φανταστεί μια ιδιαίτερα πολυπόθητη εντύπωση: «Α, για ένα ποτήρι vintage! Αυτό το λουτρό ήταν / Κρύωσε για πολλή ώρα στη βαθιά γη, / Μια γεύση από χλωρίδα και χωριάτικα χόρτα, / Χορευτικό και προβηγκιανό τραγούδι και ηλιοκαμένη ευθυμία! Οι Τροβαδούροι της Προβηγκίας τραγουδούσαν για το αηδόνι. Έτσι, για τον πεινασμένο για μύθο Keats, το τραγούδι αηδόνι που άκουσε στο Hampstead Heath ήταν ποίηση αγάπης. (Το Σύμβολο, έγραψε ο Κόλριτζ, «συμμετέχει πάντα [σελ. 234] στην Πραγματικότητα που κάνει κατανοητή».) Την πρώτη φορά που το πουλί τραγουδά το «Fly at full throat», «πονάει η καρδιά του»: όχι μόνο για το κορίτσι που αγάπησε, αλλά γιατί λαχταρά τη λήθη. Θέλω να πιω και να «εξαφανιστώ μαζί σου στο σκοτάδι του δάσους»: Εξαφανιστείτε μακριά, διαλύστε και ξεχάστε τελείως Ό,τι δεν ήξερες ποτέ ανάμεσα στα φύλλα, Κούραση, πυρετός και ανησυχία Εδώ, όπου οι άνθρωποι κάθονται και ακούνε ο ένας τη γκρίνια του άλλου. Εκεί που η παράλυση ταρακουνάει τις λίγες θλιβερές τελευταίες γκρίζες τρίχες, Εκεί που η νιότη ξεθωριάζει, λεπταίνει σαν φάντασμα και πεθαίνει. Όπου νομίζεις να είσαι γεμάτος θλίψη Και απελπισία από μολυβένια μάτια, Εκεί που η Ομορφιά δεν μπορεί να κρατήσει τα μάτια της που λάμπουν, Ούτε μια καινούργια πεύκη αγάπη για αυτά μετά το αύριο. Οι εικόνες της ασθένειας και του θανάτου του Keats θα ήταν εξίσου συγκεκριμένες αν δεν ξέραμε ότι ήταν ένας φαρμακοποιός-χειρουργός που φρόντιζε τον ετοιμοθάνατο αδελφό του Tom. Αυτή η τσιμεντένια είναι η «κοκκινομάλλα» που σύστησε στη Shelley. Ο αγώνας συνεχίζεται: «Τώρα περισσότερο από ποτέ μοιάζει σαν να αξίζει να πεθάνεις, / Να σηκωθείς τα μεσάνυχτα χωρίς πόνο, / Όταν ξεχύσεις την ψυχή σου / Σε τέτοια έκσταση! / Ακόμα θα ήθελες να τραγουδήσεις, αλλά μάταια έχω αυτιά - / Για το υπέροχο ρέκβιεμ σου, γίνε χλοοτάπητας». Δεν γεννήθηκες για να πεθάνεις, αθάνατο πουλί! Καμία πεινασμένη γενιά δεν σας ποδοπατάει. Η φωνή που ακούω αυτή τη νύχτα που περνά την άκουγαν στα αρχαία χρόνια ο αυτοκράτορας και ο κλόουν. Αυτή είναι μια ισχυρή εκδοχή της κλασικής και αναγεννησιακής θέσης - που δίνει στην ιστορία το ενδιαφέρον που μπορεί να έχει - ότι το ανθρώπινο τραγούδι ακούγεται από γενιές ανθρώπων που ανυπομονούν να αντικαταστήσουν τους προκατόχους τους. Η ίδια διαμάχη μεταξύ της ομορφιάς της τέχνης και του πόνου της ζωής διατρέχει τις Ωδές στην Ψυχή, την Τεμπελιά, τη Μελαγχολία και τον Ελληνικό Ουρν. Για τους ρομαντικούς, η δόξα της Ελλάδας ξεπέρασε αυτή της Ρώμης και οι Ωδές του Keats μετατρέπουν τους ελληνικούς μύθους σε νέους αγγλικούς μύθους. Έτσι, η Urna είναι η «ακόμη αδέσμευτη» νύφη της Σιωπής, το «θετό παιδί της Σιωπής και του αργού

Χρόνος". Το φθινόπωρο αναφέρεται ως «Η εποχή της ομίχλης και της ήπιας γονιμότητας, / Στενός φίλος του Ήλιου που ωριμάζει / Συνωμοσία μαζί του». Αυτά τα περίπλοκα απόστροφα έχουν την ευφυΐα, την ευαισθησία και τον πλούτο των ποιημάτων της Αναγέννησης. Τα μοντέλα που μιμήθηκαν οι ρομαντικοί ήταν ο Σαίξπηρ και ο Μίλτον. Τα καλύτερα κείμενά τους θα επιβιώσουν από τη σύγκριση, όπως η λυρική μουσική του Σούμπερτ (1797-1828) και του Σοπέν (1810-49) θα επιβιώσει σε σύγκριση με εκείνη του Μότσαρτ (1756-1791). Αλλά κανένας Άγγλος ρομαντικός ποιητής δεν μπόρεσε να συνδυάσει την ένταση με τη μείζονα μορφή στην κλίμακα του Μίλτον και του Μπετόβεν. Ο Keats ζηλεύει την τελειότητα των σκηνών στην «ακόμη παρθένα» λάρνακα του. Της γυρίζει πάλι καθώς τελειώνει: Cold Pastoral! Όταν τα γηρατειά τελειώσουν αυτή τη γενιά, θα μείνεις στη δυστυχία των άλλων εκτός από τη δική μας, του φίλου του ανθρώπου στον οποίο λες: "Η ομορφιά είναι αλήθεια, η αλήθεια είναι ομορφιά" - αυτό είναι το μόνο που ξέρεις στη γη και το μόνο που πρέπει να ξέρεις " [Π. 235] Ο Κιτς δεν πίστευε πάντα ότι αυτό που έλεγε η λάρνακα ήταν το μόνο που χρειαζόμασταν να γνωρίζουμε, γιατί κάποτε έγραψε σε ένα γράμμα ότι «ένας αετός δεν είναι τόσο όμορφο πράγμα όσο η αλήθεια». Σε ένα άλλο γράμμα ευχόταν μια ζωή με αίσθηση αντί για σκέψη. Δημιούργησε έναν συσχετισμό για αυτήν την επιθυμία στο «Until Autumn», το τελειότερο αγγλικό ποίημα του 19ου αιώνα. Ο ψυχικός αγώνας των προηγούμενων Ωδών έχει τελειώσει και ο φαινομενικά άτεχνος φυσικός συμβολισμός μας λέει όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε - ότι ενώ «μάζεψε τα χελιδόνια του twitter στον ουρανό» τον Σεπτέμβριο του 1819, είχε παραιτηθεί από το γεγονός ότι ο χειμώνας δεν ήταν πολύ πίσω. Ο αυθόρμητος τρόπος της ρομαντικής ποίησης σε εκτεταμένα έργα βασίζεται στην εξαιρετική δύναμη της σύνταξης και της φόρμας, καθώς και στην οργάνωση που δεν μπορεί να αυτοσχεδιαστεί. Οι μεγάλες Ωδές του Keats είναι τέλεια οργανωμένες, αλλά ο προηγούμενος Υπερίωνας του, όπως μερικοί από τους φιλόδοξους μύθους του Byron και του Shelley, χάνεται. Το νέο ύψιστο, το οποίο ο Keats ονόμασε «άξια λέξης ή εγωιστική υπεροχή», χρειαζόταν έναν κόσμο, έναν μύθο, μια κατανοητή μορφή για να μεταφέρει περισσότερα από τα συναισθήματα και τις εμπειρίες ενός ατόμου. Η απομάκρυνση από τον Χριστιανισμό υπέρ της «θρησκείας της ανθρωπότητας» οδήγησε τους νεότερους ρομαντικούς να δημιουργήσουν προσωρινές αλήθειες σε ιστορικούς θρύλους και λογοτεχνικούς μύθους. Διαπιστώσαμε ότι μερικά από αυτά ήταν δύσκολο να ολοκληρωθούν, όπως και οι αναγνώστες τους. Οι «χαμηλές» αγροτικές αφηγήσεις του Wordsworth καταφέρνουν να υποτιμήσουν τη συμβολική τους αξία. Οι μεγάλοι τιτανικοί μύθοι των διαδόχων του είναι λιγότερο συνεπείς. Στο μεταγενέστερο βιβλίο του Keats The Fall of Hyperion: A Dream βλέπει μια σκάλα που οδηγεί προς τα πάνω και ο Προφήτης Moneta του λέει: «Κανείς δεν μπορεί να σφετεριστεί αυτό το ύψος... /Αλλά εκείνοι για τους οποίους οι δυστυχίες του κόσμου/Είναι δυστυχία και δεν θα υπόλοιπο." Αυτό το απόσπασμα έχει μια ωριμότητα που υποδηλώνει ότι ο Keats μπορεί να ταίριαζε με το Wordsworth τόσο σε μέγεθος όσο και σε ποιότητα. Ο Tennyson θεωρούσε τον Keats ως τον μεγαλύτερο ποιητή του δέκατου ένατου αιώνα και ο T. S. Eliot, ο οποίος δεν ήταν λάτρης της προσωπικής λατρείας στην ποίηση, θεωρούσε τις επιστολές του Keats «σίγουρα τις πιο αξιόλογες και πιο σημαντικές που γράφτηκαν ποτέ από οποιονδήποτε Άγγλο ποιητή». Μερικά αποσπάσματα μπορεί να είναι αρκετά για να υποδείξουν τη ζωντανή τους ποιότητα. Σε ένα γράμμα σε έναν φίλο του, έγραψε, σκεπτόμενος τον Wordsworth: «Μισούμε την ποίηση που έχει απτές προθέσεις πάνω μας - και αν διαφωνούμε φαίνεται να βάζει το χέρι στην τσέπη του παντελονιού της. Η ποίηση πρέπει να είναι μεγαλειώδης και διακριτική...» Σε άλλο σημείο έγραψε, «τα αξιώματα στη φιλοσοφία δεν είναι αξιώματα μέχρι να δοκιμαστούν στους παλμούς μας». Σε άλλη επιστολή του αναφέρει στους αδελφούς του: «...αυτή η ιδιότητα που κατείχε ο Σαίξπηρ, τόσο απίστευτα - εννοώ την Αρνητική Ικανότητα, δηλαδή όταν ένας άνθρωπος είναι σε θέση να κατοικεί σε αβεβαιότητα, μυστήρια, αμφιβολίες, χωρίς να εκνευρίζει την αναζήτηση γεγονότων. και λόγοι —». Η ρομαντική ποίηση άλλαξε τις προτεραιότητες στην αγγλική λογοτεχνία. Στο εξής, η ποίηση αφορά προσωπικές εμπειρίες παρά τις δημόσιες και ηθικές ανησυχίες του κλασικού/χριστιανικού αυγουστιανισμού. Σε αυτή τη γενική πολιτιστική στροφή προς την εύρεση νοήματος στην προσωπική και όχι στη συλλογική εμπειρία, η ποίηση έδειξε τον δρόμο. Και ενώ το μυθιστόρημα του Fielding του 18ου αιώνα επικεντρώθηκε στην ηθική δράση, το μυθιστόρημα του 19ου αιώνα εξιστορεί τη συναισθηματική ανάπτυξη ενός χαρακτήρα - ή ενός κύριου χαρακτήρα με τον οποίο υποτίθεται ότι ταυτιζόμαστε. Ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής δεν είναι πλέον ειρωνιστής.

Romantic Prose Romantic Fiction Romantic poetry commands a respect rarely shown to romantic essayists, for all their "pretty writing." In the year Keats called the nightingale "a light winged dryad of trees" on Hampstead Heath, Thomas Love Peacock wrote [p. 236] Literates Charles Lamb (1775-1834) Specimens of English Dramatic Poets Who Lived in Shakespeare's Time (1818), Essays of Elia (1823). William Hazlitt (1778-1830) Characters from the Plays of Shakespeare (1817), English Comic Writers (1819), The Spirit of the Age (1825). Walter Savage Landor (1775-1864) Imaginary Conversations (1824-9).

Leigh Hunt (1785-1859) (ed.) Examiner and others. Thomas Love Peacock (1785-1866) Headlong Hall (1816), Melincourt (1817), Nightmare Abbey (1818), Crochet Castle (1831), Gryll Grange (1861). Thomas De Quincey (1795-1859) Memoirs of an English Opium Eater (1821).

that "We know ... that there are no Dryads in Hyde-park or Naiads in the Regent's Canal." But barbaric ways and supernatural interventions are essential to poetry. Either in stage, or in time, or both, they must be far removed from our usual modes of perception." The latter is a critique of eighteenth-century romantic poetry that should be read with Wordsworth's preface and Shelley's defense.

Charles Lamb Charles Lamb (1775-1834) was indifferent to ideas, politics and the Lake District. His anthology of earlier playwrights contributed to later romantic tastes. Although his comments are often perceptive, Lamb viewed Renaissance works as wardrobes of poetic jewels and curiosities. His preference for reading plays rather than seeing them is only partly due to the theater's poor condition. Playwrights were "dramatic poets" to him, while the romantics were specimens of humanity living in the age of the Lamb. The purpose of his own famous essays is to show his particular sensibility. The fascination his friends adore persists in Ancient China and the Two Human Races - "borrowing people" and "borrowing people". Coleridge appears as "Comberbatch, peerless in his plunder." the books he returns are "annotated".

William Hazlitt Humorous formulation was not the greatest ambition of the long-time radical William Hazlitt (1778-1830). His literary and theatrical criticism consists of random, vivid "impressions." He wrote a great essay, My First Encounter with Poets (1823), an unforgettable account of an encounter with heroes twenty-five years earlier. Wordsworth "sat down and spoke very naturally and freely, with a mixture of clear, springing accents in his voice, a deep throaty tone, and a strong tinge of northern embers, like the crust in a wine." He immediately began wreaking havoc on the half Cheshire cheese on the table…”. STC's forehead was broad and high, light as of ivory, with large protruding eyebrows, and the eyes rolled beneath them like a dim sea... His mouth was thick, sensual, open, eloquent. His beard was cheerful and round, but his nose, the rudder of the face, an indicator of will, was small, weak, nothing—like what he did. Energetic caricature made Hazlitt an effective journalist and public speaker, but his politics trumped his critical judgment. Romanticism's premium on honesty leaves criticism that is merely autobiographical at the mercy of caprice. 237] and prejudice. Lamb, for example, so "delicate," so fond of old books, old China, and his old school friend Coleridge, had a philistine contempt for the music of Mozart and Handel. Leigh Hunt (1784-1859) was a benevolent exponent of descriptive-accurate criticism, a writer of liberal energy and sympathy. He will be remembered not so much for his own writing as as the editor who published Keats, Shelley, Byron, Hazlitt, Hogg and Tennyson.

Thomas De Quincey Thomas De Quincey (1785-1859) is best remembered for the elaborate prose Confessions of an English Opium Eater, an autobiography full of hallucinations, especially one on Easter Sunday when he recognizes the face of Ann, a 17-year-old. prostitute who helped him when he was in London. De Quincey's psychological framing of his compelling memoir is reminiscent of Wordsworth's Frost at Midnight and Time Stains. The Brontës' imaginative use of the Gothic is foreshadowed.

Fiction Thomas Love Peacock Thomas Love Peacock (1785-1864), who worked with Lamb in the East India Office under John Mill, was an accomplished satirist. Like the gifted poet Walter Savage Landor, Peacock was a long-lived eighteenth-century Radical gentleman. Both wrote fantastic conversations between writers, but Landor's historical conversations have none of the speed of Peacock's country ironic dialogues between “perfectionists, degenerates, supporters of the status quo...transcendentalists, political economists, theorists of all sciences. .. lovers of the graphic and lovers of good dinners". The Misfortunes of Elfin (1829), set in 6th-century Wales, includes "The War Song of Dinas Vawr," a parody of the dark battle poem idealized by the Romantics: "The mountain sheep are more sweet/But the sheep of the valley is fatter? / That is why we thought fit / To kidnap the last one.

Mary Shelley If Peacock's dialogues are based on those of Plato, Frankenstein or the modern Prometheus, Mary Shelley (1797-1851) is a cross between a Gothic story and a fairy tale about ideas. nor is it realistic. Frankenstein began as a literary experiment within a social experiment—as a "ghost story" in a play proposed by Byron at the Villa Diodati on Lac Leman in Switzerland in 1816, when Mary's half-sister Claire Clairmont was having an affair with Byron. Two years earlier, Mary, 16, had run away with Shelley from the home of her father, the philosopher-novelist William Godwin. Her mother, the feminist Mary Wollstonecraft, died after giving birth to her in 1797. Mary herself lost a daughter at 17, gave birth to a son at 18, and after another half-sister and her husband committed suicide, Shelley married a poet at 19 her, she lost another child before becoming a widow at 24. He dedicated Frankenstein to Godwin. Shelley wrote a foreword purportedly undertaken by Mary, as well as a disingenuous pre-publication review that refers to the author as male and shows Godwin's influence. Men were the midwives of this mythic text. Frankenstein is an epistolary narrative with three narrators: the English Arctic explorer Captain Walton, the German scientist Victor Frankenstein, and an unnamed [p. 238] the "man" Frankenstein "creates" from human body parts with an electrical experiment. The creature wants a mate, which Frankenstein collects but destroys. He then kills his creator's brother, his friend and his wife. she tries to kill him, but he escapes

in the Arctic. The shocking content and moral ideas of Frankenstein are presented in a mechanical style. His interests are cultural, moral, philosophical and psychological: he is a nightmare of alienation. a sentimental critique of the victorious intellect entrusted to Shelley and Godwin. and a negative Faustian critique of overconfidence in the natural sciences.

Οι γυναίκες της Maria Edgeworth συμβάλλουν σημαντικά στη μυθοπλασία των αρχών του 19ου αιώνα. Το ιστορικό μυθιστόρημα τελειοποιήθηκε από τον Σκοτ, αλλά δεν το επινόησε. Στο Waverley έγραψε «έτσι ώστε να μιμηθεί σε κάποιο βαθμό τα αξιοθαύμαστα πορτρέτα που σχεδίασε η δεσποινίς Έτζγουορθ». Αναφέρεται στο ανώνυμο Castle Rackrent: An Hibernian tale που αντλείται από τα γεγονότα και τα έθιμα των Ιρλανδών ιπποτών πριν από το 1782, ένα επεξεργασμένο προφορικό υπόμνημα του διαχειριστή του κτήματος Rackrent. Ο εκδότης του σημειώνει στον πρόλογο ότι η φυλή Rackrent έχει εξαφανιστεί εδώ και καιρό στην Ιρλανδία. και ο μεθυσμένος Σερ Πάτρικ, ο μεθυσμένος Sir Murtagh, ο μάχιμος Sir Kit και ο ατημέλητος Sir Condy είναι χαρακτήρες που δεν υπάρχουν στην Ιρλανδία αυτές τις μέρες, όπως ο Squire Western ή ο Parson Trulliber στην Αγγλία. Υπάρχει μια στιγμή που τα άτομα μπορούν να αντέξουν να συναντηθούν για τις προηγούμενες ανοησίες και τις παραλογές τους αφού έχουν αποκτήσει νέες συνήθειες και μια νέα συνείδηση. Τόσο τα έθνη όσο και τα άτομα χάνουν σταδιακά την προσήλωσή τους στην ταυτότητά τους και η σημερινή γενιά διασκεδάζει παρά προσβάλλεται από τη γελοιοποίηση των προγόνων της. Αυτός ο ιστορικός-συντάκτης είναι ο R. L. Edgeworth, ένας πεφωτισμένος γαιοκτήμονας Co. Longford, ο οποίος, παρά τη «νέα συνείδησή του», ήταν αφοσιωμένος στην ιρλανδική του ταυτότητα και το 1800 ψήφισε κατά της ένωσης του βραχύβιου ιρλανδικού κοινοβουλίου με αυτό της Μεγάλης Βρετανίας. Όταν η μεγαλύτερη κόρη του η Μαίρη άφησε το αγγλικό οικοτροφείο, της έδωσε τον Πλούτο των Εθνών του Άνταμ Σμιθ. Αυτό της έδωσε τον όρο Rackrent, έναν τίτλο που υποδηλώνει τόσο υπέρογκο ενοίκιο όσο και ερειπωμένο κτήμα. Το «προφορικό» στυλ ήταν νέο. Έχοντας, από φιλία για μια οικογένεια της οποίας η περιουσία, ο Παράδεισος ας δοξαστεί! Εγώ και ο δικός μου ζούσαμε χωρίς ενοίκιο, χωρίς μνήμη, δεσμευτήκαμε οικειοθελώς να δημοσιεύσουμε ΜΝΗΜΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ RACKRENT, νομίζω ότι είναι καθήκον μου να πω λίγα λόγια, πρώτα από όλα για τον εαυτό μου. Το πραγματικό μου όνομα είναι Thady Weird, αν και στην οικογένεια πάντα με αποκαλούσαν «τίμιο Thday», αργότερα στις μέρες του Sir Murtagh που πέθανε θυμάμαι να με αποκαλούσαν «γέρο Thady» και τώρα έχω φτάσει στον «καημένο Thady». επειδή φοράω ένα μεγάλο μακρύ παλτό χειμώνα και καλοκαίρι, που είναι πολύ βολικό γιατί δεν βάζω ποτέ τα χέρια μου στα μανίκια. είναι σαν καινούργια... Η Μαρία Έτζγουορθ (1768-1849) πήρε το ιδίωμα του Θάντι από την ομιλία του οικονόμου του πατέρα της. Σε αυτό το απόσπασμα έχει προστεθεί μια μεγάλη σημείωση για το ιρλανδικό παλτό και ένα γλωσσάρι που εξηγεί τα έθιμα και τους όρους. Έτσι, «Άγγλος ενοικιαστής δεν σημαίνει ενοικιαστής που είναι Άγγλος, αλλά ενοικιαστής που πληρώνει ενοίκιο την ημέρα που οφείλεται». ένας ανιψιός εξαγοράζει την περιουσία του σερ Κόνντι. Τα «μακροχρόνια... εξαφανισμένα» γεγονότα και οι τρόποι των ιπποτών του Rackrent έχουν γίνει από τότε βασικά στοιχεία της αγγλο-ιρλανδικής μυθοπλασίας, όπως και το παράλογο κροτάλισμα τους, «κανείς δεν μπορούσε να σηκωθεί μετά το δείπνο, αλλά ο ίδιος ο Sir Patrick, που μπορούσε να καθίσει ο κουμπάρος στην Ιρλανδία, πόσο μάλλον τα ίδια τα τρία βασίλεια. Όσο για τον Sir Kit, «Δυστυχώς, μετά από χτύπημα με οδοντογλυφίδα [σελ. 239] από το δάχτυλο του αντιπάλου, δέχτηκε μια σφαίρα στο ζωτικό μέρος και τον έφεραν στο σπίτι, λίγο περισσότερο από μια ώρα μετά την υπόθεση, βουβός σε ένα καρότσι, στην ερωμένη μου. Τα ανέκδοτα είναι σε ζωντανά ιρλανδικά αγγλικά, οι σημειώσεις και το γλωσσάρι σε ξηρά αγγλο-ιρλανδικά. Κάτω από την κωμωδία κρύβεται μια αιχμηρή ανάλυση του δήθεν ανόητου δουλοπρεπούς Ιρλανδού και της ανεύθυνης τρέλας των παλιών στρατιωτών. Το Castle Rackrent είναι, όπως και ο Tristram Shandy, μια ιστορία ραγδαίας παρακμής, αλλά με την προοπτική του Swift να κυριαρχεί. Είναι επίσης το πρώτο από μια ποικιλία μυθιστορημάτων: ιστορικά, αγγλο-ιρλανδικά, περιφερειακά, αποικιακά. Μαζί με τον πατέρα της, η Μαρία Έτζγουορθ υπερασπίστηκε την εκπαίδευση των κορών της και έγραψε άλλα παραμύθια, αλλά τα Ιρλανδικά παραμύθια ξεχωρίζουν: ο Ενούι, ο Απών και ο Όρμοντ. Έστειλε στον Σκοτ ​​παραδείγματα ιρλανδικής ομιλίας. Η δεσποινίς Όστεν της έστειλε ένα αντίγραφο της Έμμα.

Sir Walter Scott The Quarterly Review, founded by Scott, welcomed the anonymous Waverley (1814) as 'Scotch Castle Rackrent', but 'in a much higher degree'. Waverley? Or "Tis Sixty Years Since" deals more directly with a wider theme, the Jacobite rising of 1745, in which Bonnie Prince Charlie, supported by Highland clans loyal to the deposed House of Stuart, advanced as far as Derby before retreating and defeat. Scott's initial approach is skewed, portraying Edward Waverley as a dignified young English gentleman who spent his youth, like Cervantes's Don Quixote, reading chivalric romances. It is an innocent blank page. Finding himself in Scotland with his band of Dragoons, he is charmed by Scottish hospitality and ways and by Rose Bradwardine. He is then captivated by life in the mountains and charmed by Flora MacIvor, whom he sees in the valley in a scene of "romantic wildness": Here, like one of those charming figures who grace Poussin's landscapes, Waverley found Flora looking at a waterfall. . Kathleen stood two paces away, holding a small Scottish harp that Flora had learned to use from Rory Dahl, one of the last harpers in the West Highlands. The sun, bent now in the west, has cast a rich and varied hue… At last he joins Flora's bold brother Fergus in the Duke's army. He orders a pair of tartan tracksuits (a compromise between English trousers and a highland tracksuit) and sees some bloody action. He gradually finds himself being used by Fergus. caught,

Ο Φέργκους και οι συγγενείς του αντιμετωπίζουν γενναία τον θάνατο. Η Φλόρα γίνεται Βενεδικτίνα μοναχή στο Παρίσι. Η Waverley παντρεύεται τη Rose Bradwardine: ευτυχισμένη ένωση! Όμως η πρόζα του οροτούνδου δεν είναι αφελώς ρομαντική: το υπερβολικά γραφικό όραμα του καταρράκτη παρουσιάζεται με κάποια ειρωνεία. Όπως ο Δον Κιχώτης και η Έμμα Μποβαρύ του Φλωμπέρ, ο Γουάβερλι ερωτεύεται εικόνες σε βιβλία. Η δημιουργία του James of Needle των treks είναι μια παρωδία των όπλων του επικού ήρωα. Ένα τραγικό ειδύλλιο στα Χάιλαντ διαδραματίζεται σε ένα βρετανικό μυθιστόρημα για έναν νεαρό Άγγλο που παντρεύεται σοφά έναν Σκωτσέζο από την πεδινή περιοχή. Η επιτυχία του Σκοτ ​​ήταν άμεση, τεράστια, διεθνής. Το Waverley ακολούθησαν είκοσι πέντε σκωτσέζικα ιστορικά μυθιστορήματα, κυρίως The Antiquary (1816), Old Mortality (1816), The Heart of Midlothian (1818) και Redgauntlet (1824), και αγγλικά μεσαιωνικά ειδύλλια που ξεκινούν με τον Ivanhoe (1819). επίσης αριθμοί δραμάτων, βιογραφίες, δοκίμια και εκδόσεις. Χάρη στον Σκοτ, το Εδιμβούργο είδε τον Πρίγκιπα Αντιβασιλέα με κιλτ (και ροζ καλσόν) να πίνει ουίσκι: ένα χελιδόνι που έκανε ένα καλοκαίρι σκωτσέζικου τουρισμού. Ο Σκοτ, ο πρώτος Βρετανός που βραβεύτηκε για τη συγγραφή βιβλίων, μπορεί να έχει τη μεγαλύτερη επιρροή από όλους τους Βρετανούς μυθιστοριογράφους. Τα ιστορικά του μυθιστορήματα χρησιμοποιούν τη νέα κοινωνική ιστορία για να αναδημιουργήσουν το παρελθόν χρησιμοποιώντας τόσο φανταστικούς όσο και πραγματικούς χαρακτήρες. Συνδύασε την εκτενή ανάγνωση αρχαιοτήτων του 18ου αιώνα με ρευστή σύνθεση και αφήγηση. Χαλαρώστε και [σελ. 240] που περιγράφεται λεπτομερώς στην έκθεση προϋποθέτει πολλά κέντρα ενδιαφέροντος. η κότα δράσης αναπτύσσει ενέργεια και δράμα. Έκανε το παρελθόν νοητό, κατανοώντας με συμπόνια τα κίνητρα και τις επιρροές που διαμορφώνουν τις ενέργειες ομάδων και ατόμων. Ο χαρακτηρισμός του είναι ήπιος, απόμακρος, έξυπνος, χιουμοριστικός, οφείλει πολλά στις θεατρικές παραδόσεις του 18ου αιώνα της εξωτερικής αναπαράστασης, αλλά πολύ ευρύ στο κοινωνικό του πεδίο, με αιχμηρούς χαρακτήρες από την καθημερινή ζωή. Η ανοικοδόμησή του για το πώς συμβαίνουν τα πράγματα στην ιστορία είναι εκτενής, διεισδυτική και λεπτή, και οι πλοκές του οδηγούνται με επιδεξιότητα. Στα σκωτσέζικα μυθιστορήματά του, προσπάθησε να κάνει τις διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας της Σκωτίας αμοιβαία κατανοητές στους κληρονόμους τους, χρησιμοποιώντας μια νέα σχετικιστική ιστορική και ανθρωπολογική προσέγγιση για να συμφιλιώσει τις σεχταριστικές παραδόσεις, ώστε μια Σκωτία που κατανοούσε τον εαυτό της να γίνει γνωστή στην Αγγλία. Ο Σκοτ ​​ήταν πατριώτης και συνδικαλιστής. Η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του Μάγου του Βορρά ήταν ο Ivanhoe, Jane Austen (1775-1817) Γεννήθηκε το πρώτο από τα αγγλικά ειδύλλια που αντικατέστησαν τα σκωτσέζικα μυθιστορήματα του. Αυτό δημιούργησε το Steventon, Hampshire. 1801: Η βιομηχανία κοστουμιών που παράγει «καλά διαβάσματα» και κορσέδες. Στο Scott's Moved to Bath. 1806: Μεταφέρεται σε αγγλικούς μεσαιωνικούς διαγωνισμούς, αντλούμενο από την ανάγνωση και όχι από την τοπική παράδοση, χρήση του Σαουθάμπτον. 1809: Μετακινείται σε θεατρικά τοποθετημένες σκηνές καθώς η Flora MacIvor στους Καταρράκτες χάνει και την ειρωνεία του Chawton, στο Hampshire. 1817: Πέθανε και σκωτσέζικο σίδερο. Η δημοτικότητα και η φήμη του τελικά ξεθώριασαν, όπως και η γενναιοδωρία του στο Winchester. Τα μυθιστορήματα, κατά σειρά ύφους, σημαίνουν ότι φαίνεται περίεργος σε σύγκριση με τους ακραίους μιμητές του. Η σύνθεση (με την εκδοτική επιτυχία του Ivanhoe και των συνέχειών του δεν πρέπει να κρύβει το επίτευγμα του συγγραφέα στις ημερομηνίες): Ο συνετός και ρομαντικός Waverley, ένας ιστορικός μυθιστοριογράφος με εμβέλεια, κατανόηση και ισορροπία. (1811), Αβαείο Northanger (1818), Pride and Prejudice (1813), Jane Austen Mansfield Park (1814), Emma (1816), Persuasion (1818). Η Jane Austen (1775-1817) μεγάλωσε στην ήσυχη αγροτική ενορία του πατέρα της, του αιδεσιμότατου George Austen, σε μια οικογένεια όπου η λογοτεχνία ήταν το κύριο χόμπι. Ένα από τα πέντε μεγαλύτερα αδέρφια της έγινε έφορος και διάδοχος του πατέρα της. Έγραφε για ευχαρίστηση ως παιδί και ως ενήλικας επέλεξε να δουλέψει πάνω στο «3 ή 4 οικογένειες σε ένα αγροτικό χωριό»: έναν κόσμο που γνώριζε. Το πνεύμα, η τέχνη και το υπόβαθρό της δεν είναι ρομαντικά, αλλά αυγουστινιακά και αγγλικανικά του 18ου αιώνα, όπως και τα ιδανικά των παλαιότερων αγροτικών ευγενών που απεικονίζει. Παρά μια ξαφνική άνοιξη στα μέσα του 18ου αιώνα, το μυθιστόρημα δεν έγινε ξανά η κύρια μορφή παρά μόνο μετά το 1800. Πριν από την Austen, υπήρχαν γοτθικές ιστορίες, μυθιστορήματα θρίλερ όπως το The Man of Feeling του Mackenzie, οι κοινωνικές διασκεδάσεις της Fanny Burney και της Charlotte Smith και τα ευφάνταστα πειράματα του Godwin, αλλά το μυθιστόρημα τελειοποιήθηκε από την Jane Austen. Πήγε στη δημοτικότητα, στη δημοσίευση σε περιοδικά και σε μεγαλύτερα πράγματα. «Και τι διαβάζεις...;» «Α, είναι απλώς ένα μυθιστόρημα», απαντά η νεαρή κυρία. ενώ εκείνη αφήνει κάτω το βιβλίο με προσποιητή αδιαφορία ή στιγμιαία ντροπή. "Είναι απλά η Σεσίλια ή η Καμίλα ή η Μπελίντα"? ή, εν ολίγοις, μόνο μερικά από τα έργα στα οποία εκδηλώνονται οι μεγαλύτερες δυνάμεις του νου, στα οποία μεταδίδεται στον κόσμο η πιο ακριβής γνώση της ανθρώπινης φύσης, η πιο χαρούμενη περιγραφή των ποικιλιών της, η πιο ζωντανή έκρηξη πνεύματος και χιούμορ στην καλύτερη επιλεγμένη γλώσσα. Ακριβώς όπως η Jane Austen στο Northanger Abbey. (Η Σεσίλια και η Καμίλα είναι μυθιστορήματα της Φάνι Μπέρνεϊ· η Μπελίντα είναι μυθιστόρημα της Μαρίας Έτζγουορθ). Στο λαμπρό της απόσπασμα Love and Friendship, η 14χρονη Austen χλευάζει τις γυναικείες ευαισθησίες του μυθιστορήματος και στο Northanger Abbey, που ξεκίνησε το 1798, η ανοησία του γοτθικού. Η Catherine Morland συλλογίζεται: «Πόσο γοητευτικά ήταν όλα τα έργα της κυρίας Ράντκλιφ και γοητευτικά όπως ήταν τα έργα όλων των μιμητών της, ίσως δεν είναι σε αυτά που πρέπει να αναζητηθεί η ανθρώπινη φύση, τουλάχιστον στα Midlands της Αγγλίας [σελ. . 241] [Η χάραξη έχει παραλειφθεί: «Tales of Wonder» (1802), του Τζέιμς Γκίλρεϊ, ένα χαρακτικό που απεικονίζει μια καρικατούρα της γοτθικής τρέλας. Το Tales of Wonder είναι ο τίτλος μιας συλλογής ιστοριών τρόμου στίχων που εκδόθηκε από τον MG Lewis το 1801. Οι κυρίες ακούνε τον Monk Lewis.] Έμαθε από τη Fanny Burney, αλλά προτίμησε τα ηθικά δοκίμια των Cowper, Crabbe και Johnson από τη μυθοπλασία της εκπλήρωσης ευχών. Μετά από νεανικά που γράφτηκαν για οικογενειακή ψυχαγωγία, αφοσιώθηκε στα μυθιστορήματα. Τα μυθιστορήματά της διατηρούνται σε μορφή κωμωδίας τρόπων: ακρίβεια κοινωνικής συμπεριφοράς και διαλόγου, ηθικός ρεαλισμός, κομψότητα ύφους, ευρηματικότητα της πλοκής. Παρά τη διορατικότητα και την ευφυΐα της, η Austen είναι αναμφισβήτητα μια ηθική ιδεαλίστρια. Ο κύριος της ειρωνείας αφηγείται την ιστορία της Σταχτοπούτας, η οποία τελειώνει με έναν αρραβώνα. Η ηρωίδα, συνήθως από καλή οικογένεια αλλά με λίγα χρήματα, δεν έχει αναγνωρισμένες προοπτικές εκτός γάμου. δεν θέλει να παντρευτεί χωρίς αγάπη. και δεν φαίνεται κατάλληλος άνθρωπος. Μετά από δοκιμασίες και ηθικές ανακαλύψεις, κυριαρχεί η αρετή. Από τους λίγους επαγγελματίες

novelists before her, none so consistent. Typically, Austen's fiction has the drastic selectivity of drama and, like Racine, profits from it. The moral life of its time is clear in its pages, though the story is social, not national. However, two of her brothers became admirals. and in Persuasion, amid the vanities of Bath, he rejoices in the naval officers' challenge to the old social hierarchy. Its comedy of manners accepts the presence or absence of class, wealth, reason, beauty, and masculinity as social facts and factors, prioritizing goodness, rationality, and love. Such a comedy is not trivial, unless it is trivial for a woman to choose a husband. Despite her fun and sharp wit, Austen's main concern is the integrity of women's emotions. Her novels become more and more moving. The bright Northanger Abbey and dark Sense and Sensibility made for the well-managed gaiety of Pride and Prejudice which the author found "very light and bright and shiny". It is certainly simpler than the serious Mansfield Park, the classic Emma and the fall Persuasion. It's hard to choose between them. Mansfield Park is not about educating its heroine: her example educates others. In a complex social comedy, plain and simple Fanny Price, a poor niece brought up in Mansfield in a lovely park but not refined by it, resists the predatory charms of London's visitors. Edmund, her admiring cousin, finally realizes the beauty of her nature. Moral value is less directly upheld in Emma, ​​a work of art designed with economic symmetry. "Emma Woodhouse, beautiful, intelligent, and wealthy, with a comfortable home and a cheerful disposition, seemed to combine some of the best blessings in existence. and lived nearly twenty-one years in the world with little complaint. 242]

Jane Austen, aged about 35. Pencil and watercolor sketch made by Cassandra's sister around 1810, the only likeness of Jane Austen's face.

torture or torture her." Emma, ​​the village queen, prides herself on her shrewdness and concludes that Harriet Smith, a beautiful seventeen-year-old girl of unknown origin, whom she takes in is too good to marry a local farmer. Emma invites to her house to meet the new pastor, who misinterprets the invitation and proposes to Emma. However, this is only the first of Emma's misguided attempts to marry Harriet. Austen so manages appearances that the reader shares Emma's dangerous delusions. Virtually everyone in the book is fooled by their imaginations. In this sense, Austen is completely anti-romantic. Emma, ​​in love with her old father, believes that she will not marry herself. "But you'll still be an old maid!" says Harriet, "and it's so awful!" “That's all right, Harriet,” Emma replies, “I'm not going to be a poor spinster. and poverty alone makes celibacy contemptible to a generous public!' They can both think of the chatty old spinster of the village, the good-natured Miss Bates, an old friend of the family who is neither handsome, nor clever, nor rich. The usually prudent Emma is later seduced by Frank Churchill's playfulness at a picnic and publicly ridicules Miss Bates's dimwittedness with a casual remark. For this cruelty, she is punished by Mr. Knightley, a worthy family friend who has the judgment that Emma's father lacks. Further misunderstandings follow: Harriet Smith seems interested in Mr. Knightley. Knightley

νομίζει ότι η Έμμα είναι απασχολημένη με τον Φρανκ Τσόρτσιλ. Όμως ο Τσόρτσιλ ξαφνικά αποκαλύπτει ότι αρραβωνιάστηκε κρυφά τη μυστηριώδη Τζέιν Φέρφαξ. Η Έμμα περπατάει στον κήπο όταν τηλεφωνεί ο Νάιτλι. «Περπατούσαν μαζί. Ήταν ήσυχος. Νόμιζε ότι την κοιτούσε συχνά και προσπαθούσε να δει το πρόσωπό της πιο ολοκληρωμένα από ό,τι αισθανόταν άνετα». Σε έναν αυστηρά διοικούμενο κόσμο, η Jane Austen έχει να κάνει με την οικειότητα και το δράμα. Αφού ο Νάιτλι παρηγορεί ιπποτικά την Έμμα για τον πόνο που προκάλεσε ο αρραβώνας του κυρίου Τσόρτσιλ και δεν έχει εξαπατηθεί, εκείνος δηλώνει την αγάπη του γι' αυτήν και την εκλιπαρεί να μιλήσει. Η δεσποινίς Όστεν πειράζει τώρα τον αναγνώστη της, «Τι είπε; - Μόνο αυτό που πρέπει, φυσικά. Μια κυρία το κάνει πάντα. Ο περιορισμός επιστρέφει. Ωστόσο, ο Νάιτλι σχολιάζει τον μυστικό αρραβώνα του Τσόρτσιλ: «Μυστικό; Λεπτότητα - πώς διαστρεβλώνουν την κατανόηση! Έμμα μου, δεν χρησιμοποιούνται όλα για να αποδεικνύονται περισσότερα και [σελ. 243] περισσότερη ομορφιά αλήθειας και ειλικρίνειας σε όλες τις συναλλαγές μας μεταξύ μας;» Αν και η Μις Όστεν χαμογελά με την ορμητικότητα αυτού του άντρα, θαυμάζει και αυτή την αλήθεια, την ειλικρίνεια και την ευθύτητα. Είναι και αυγουστιάτικο, ρομαντικό και ρομαντικό. Το Persuasion είναι το πιο συγκινητικό και ενδιαφέρον μυθιστόρημά της για τους θαυμαστές. Οκτώ χρόνια πριν από την έναρξη του μυθιστορήματος, η 19χρονη Anne Elliott πείστηκε από τη Lady Russell, μια φίλη της μητέρας της, να διακόψει τον αρραβώνα της με τον Wentworth, τον άντρα που αγαπούσε, αποδεχόμενη την άποψη της Lady Russell ότι ήταν: «Ένας νεαρός άνδρας που δεν είχε τίποτα άλλο παρά τον εαυτό του να τον συστήσει, και δεν είχε καμία ελπίδα να γίνει πλούσιος, αλλά είχε μια ευκαιρία στο πιο επισφαλές επάγγελμα [ναυτικό] και καμία σχέση που θα του έδινε ακόμη μεγαλύτερη ανάπτυξη σε αυτό το επάγγελμα… '. Ο λοχαγός Γουέντγουορθ επιστρέφει πλούσιος και, όπως λέει στην αδερφή του, «έτοιμος για ένα ηλίθιο παιχνίδι». Κάθε άτομο μεταξύ δεκαπέντε και τριάντα ετών μπορεί να με ρωτήσει. Λίγη ομορφιά, λίγα χαμόγελα, λίγα κομπλιμέντα στο ναυτικό και χάθηκα». Παρόλα αυτά, «η Anne Elliot δεν έχασε το μυαλό του όταν περιέγραψε πιο σοβαρά τη γυναίκα που θα ήθελε να γνωρίσει». . «Δυνατό μυαλό, γλυκοί τρόποι» είναι το πρώτο και το τελευταίο της περιγραφής. Η Wentworth είναι πεπεισμένη ότι η γυναίκα που διέκοψε τον αρραβώνα δεν έχει δυνατό μυαλό. και η Anne είναι πεπεισμένη ότι ο Wentworth δεν πρέπει να τη σκέφτεται. Σύντομα μπλέκει με τη Λουίζα Μάσγκροουβ, αλλά όταν η Λουίζα πέφτει, είναι η Ανν που είναι ήρεμη και χρήσιμη. Νωρίτερα, ο Γουέντγουορθ είχε απολύσει αθόρυβα την Αν για την προσοχή ενός ενοχλητικού δίχρονου, ενώ εκείνη ήταν απασχολημένη με τη φροντίδα του άρρωστου αδερφού του μωρού. Σε μια επιστολή προς μια φίλη της, η Μαρία Έτζγουορθ σχολιάζει αυτό το απόσπασμα: «Δεν μπορείτε να δείτε τον Λοχαγό Γουέντγουορθ, ή μάλλον να μην τον νιώθετε στη θέση της, να βγάζει το θορυβώδες παιδί από την πλάτη του καθώς γονατίζει δίπλα στο άρρωστο αγόρι στον καναπέ; " Σε αυτό το σύντομο μυθιστόρημα – που τελειώνει με τη σοβαρή ασθένεια του συγγραφέα – η χειρονομία και η σιωπή αναπτύσσουν συναισθηματική έκφραση. Στο αποκορύφωμα, η Anne εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να εξηγήσει στον Wentworth -έμμεσα αλλά πειστικά- ότι τον αγαπά ακόμα. Ο Wentworth κάθεται και γράφει σε ένα τραπέζι σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο, ενώ η Anne συζητά με έναν αξιωματικό του ναυτικού που ισχυρίζεται ότι η αγάπη των ανδρών είναι πιο σταθερή από την αγάπη των γυναικών. Ο Γουέντγουορθ ακούει την απάντησή της, η οποία τελειώνει με τα λόγια: «Όλο το προνόμιο που διεκδικώ για το δικό μου σεξ (όχι αξιοζήλευτο προνόμιο, δεν χρειάζεται να το επιθυμώ) είναι το προνόμιο να αγαπώ όσο περισσότερο, όταν δεν υπάρχει ζωή ή ελπίδα ." Σε σύγκριση με την ιστορία της Emma, ​​η πλοκή του Persuasion είναι θεατρικά συμβατική, ειδικά στην «κακή» πλευρά του. αλλά η κεντρική σχέση διαχειρίζεται μαγικά. Κανένας διάδοχος του μυθιστορήματος ή του θεάτρου του δέκατου ένατου αιώνα δεν προσεγγίζει τα οικονομικά με διάλογο και δράση, που ανέπτυξε η Austen μέσω επίσημης πειθαρχίας και εστίασης στο θέμα. (Τα μυθιστορήματά της πρόσφεραν "ένα αξιοθαύμαστο υπόδειγμα ζωής", αλλά, σύμφωνα με τον Wordsworth, τους έλειπε η φαντασία, η οποία δεν είχε τη φαντασία στην οποία βασιζόταν στον αναγνώστη.) Φαίνεται επίσης ότι είναι η πρώτη Αγγλίδα πεζογράφος μετά τον Julian of Norwich, ο οποίος είναι σαφώς ανώτερη από τους σύγχρονους άνδρες στον ίδιο τομέα. Ένας καλύτερος συγγραφέας από τον Scott, επιβεβαίωσε ότι το μυθιστόρημα είναι ένα είδος που ανήκει τόσο σε γυναίκες συγγραφείς όσο και σε γυναίκες αναγνώστριες. Προς τη Βικτώρια Η λογοτεχνική στασιμότητα που ακολούθησε τους πρώιμους θανάτους των Κιτς, Σέλλυ και Μπάιρον είναι μια πραγματική μεταβατική εποχή, η περίοδος της Μεγάλης Μεταρρυθμιστικής Πράξης του 1832. Τα χαρακτηριστικά της βικτωριανής εποχής άρχισαν να εμφανίζονται: φιλελεύθερη νομοθεσία, θριαμβευτική μεσαία τάξη, βιομηχανική πρόοδος, προλεταριακές αναταραχές, θρησκευτική αναβίωση. Όταν η Βικτώρια ανέβηκε στο θρόνο, [σελ. 244] ακούστηκαν οι προειδοποιητικές φωνές του Keble και της Carlyle. Μεταξύ των νέων συγγραφέων ήταν ο Tennyson, οι Brownings, ο Thackeray και ο Dickens. Σημαντικά γεγονότα και δημοσιεύσεις 1823-37 Γεγονότα 1823 Ο Peel ξεκινά την ποινική μεταρρύθμιση.

1825 1826 1828

1829

Notable Publications 1824 James Hogg, Memoirs and Confessions of a Justified Sinner, Walter Savage Landor, Imaginary Conversations; Mary Russell Mitford, Our Village; Walter Scott, Red Glove; Lord Byron (d. 1824), Don Juan XVI-XVI; Percy Bysshe Shelley (ed. Mary Shelley), Posthumous Poems. The Stockton-Darlington Railway opens. 1825 S. T. Coleridge, Aids to Reflection; William Hazlitt, The Spirit of the Age. University College London is founded. 1826 Benjamin Disraeli, Vivian Grey, Mary Shelley, The Last Man. The Duke of Wellington becomes Prime Minister. John Clare, The Shepherd's Calendar, John Keble, Test and Corporation Acts of 1827, which kept Catholics in the Christian Year, Alfred and Charles Tennyson, and Nonconformists in high office, are repealed. Poems of two brothers. Universal Emancipation Act? Daniel O'Connell was elected to parliament. Peel lies down

1830

1832 1833

1834

1836 1837

Metropolitan Police. Stephenson's Rocket runs on the Liverpool-Manchester Railway. George IV dies. William IV reigns until 1837. 1830

Reform law passed: end of "rotten communes" 1832 franchise extended. Parliament abolishes slavery in the Empire. 1833 The Education and Factory Acts are passed. John Keble's sermon "National Apostasy" starts the Oxford Movement. A new poor law was passed. "The Tolpuddle Martyrs 1834". Parliament buildings are burning. 1835

Barry and Pugin design the new parliament buildings. William IV dies. Victoria reigns (until 1901).

1837

William Cobbett, Country Rides; Coleridge, On the Constitution of Church and State? Alfred Tennyson, Poems, Chiefly Lyrical. Alfred Tennyson, Poems. Thomas Carlyle, Sartor Resartus; Keble, Newman et al. Treatises for the Times (-1841); Robert Browning, Pauline. George Crabbe (d. 1832), Works of Poetry. Coleridge (d. 1834), Table Conversations; Charles Dickens, Sketches of Boz? Captain Marryat, Mr. Midshipman Easy, R. H. Froude, Keble, John Henry Newman and others, Lyra Apostolica. Carlyle, French Revolution. Charles Dickens, The Pickwick Papers; William Makepeace Thackeray, Professor, John Gibson Lockhart, The Life of Sir Walter Scott.

Further reading Barnard, J. (ed.). The Complete Poems of John Keats, 2nd edn (Harmondsworth: Penguin, 1977). Butler, M. Romantics, Rebels and Reactionaries: English Literature and its Background 1760-1830 (Oxford: Oxford University Press, 1982). Macrae, A.D.F. (ed.). P. B. Shelley (London: Routledge, 1991). Good choice of students. Wu, Duncan (ed.). Romance, 2nd edn (Oxford: Blackwell, 1998). An annotated anthology.

[PI. 245]

Part Four: Victorian Literature to 1880 [p. 247]

8. The Age and Its Wise Men Overview The long reign of Victoria saw a growth in literature, especially fiction, as practiced mainly by Dickens, Thackeray, Brontë, George Eliot, Trollope, James and Hardy. Poetry, especially by Tennyson, was also popular. Browning and (though unknown at the time) Hopkins were also important poets. Thinkers were also eagerly read. Matthew Arnold, poet, critic, and social critic, was the last to deserve the respectful hearing previously accorded such wise men as Carlyle, Mill, Ruskin, and Newman. Many Victorians allowed their understanding to be guided by thinkers, poets, and even novelists. It was a time excited and bewildered by growing wealth and power, the pace of industrial and social change, and scientific discovery. Halfway through the reign, confidence began to wane. His last two decades took on a different climate, and literature developed various specialized forms - aesthetics, professional entertainment, frustrated social concern. Those decades in which there was also a belated revival of drama were treated separately.

Contents Victorian Moral History Abundance Why Wise? Thomas Carlyle John Stuart Mill John Ruskin John Henry Newman Charles Darwin Matthew Arnold Further reading

The Victorian era "Victorian" is a term often extended beyond the reign of the Queen (1837–1901) to include the reign of William IV from 1830. Historians distinguish between the early, middle and late of Victorian England, corresponding to periods of growing pains, confidence in the 19th century, and consensus on loss after 1880, a date that offers a convenient division: Charles Dickens (1812-70) and Oscar Wilde (1854-1900) belonged to different seasons. Under Victoria, Britain transformed by the Industrial Revolution became the world's leading imperial power and its most interesting country. Fyodor Dostoyevsky, Mark Twain, Henry James and even French writers came to London. New Yorkers waited on the waterfront to find out if Dickens' little Nell from The Old Curiosity Shop was still alive. But were English writers as absorbed in the rapidly changing age as the term 'Victorian literature' suggests? There were many. Historian T. B. Macaulay extolled the progressive spirit of the age. Thomas Carlyle and John Ruskin prophesied against age, as Dickens sometimes did. Tennyson [p. 248]

Albert Memorial, Kensington Gardens, Hyde Park, London. Albert died in 1861. The Gothic statue of George Gilbert Scott (1864-7) commemorates the achievements of the age and the Duke's patronage of the arts and sciences.

periodically he tried to figure it out. Matthew Arnold criticized it. Mrs. Gaskell thought this and that. Represented by Anthony Trollope.

A Moral Story While literature is never just history, the novel becomes a moral story of modern life with Dickens and Thackeray, detailed in George Eliot's Middlernarch, a novel that exemplifies Eliot's principle from Scott: “There is no private life that is not through the larger public life. However, the wider life interested George Eliot (code name Mary Ann Evans) because it shaped the moral and emotional lives of single people. In keeping with this romantic priority, her characters are more personal than Scott's. George Eliot (1819-80) was one of many who sought wisdom in an age of shaken convictions and strong consciences. Clerics, sages and critics wrote lessons and lectures for the breakfast table and the tea table. Later they were bound in volumes with marble finishes. Few are open on the shelves today, except in universities. The Victorian books that survive today are mostly novels, and these novels (despite the "authenticity" of their modern film versions) do not reflect the times. The Victorians produced sensational reports of London's poor factories, Manchester factories and urban sanitation, but documentary socialist realism was not the norm in Victorian fiction. One of the reasons for this state of affairs is the subjective and fictional character of Romantic literature in the years 1798-1824, which changed the nature of non-realistic writing. The mere enjoyment of vicarious egoism died with Byron, but books, yearbooks, and [p. 249] Events and Publications Events 1837-84

Notable Editions 1837

1838

Chartist movement begins, demanding votes for workers, 1838. 1839

1840

Victoria marries Prince Albert. The Penny Post is from 1840. Sir Robert Peel's Conservative ministry. 1841

1841

1842 1843 1844

1845

Potato Famine in Ireland (up to 1850).

1845

1846

Repealing the Corn Laws Protecting Landowners: This 1846 divides conservatives. Russell's liberal ministry (to 1852). 1847

1848

Revolutions in Paris, Berlin, Vienna, Rome, etc. 1848 Marx and Engels: The Communist Manifesto. The Pre-Raphaelite Brotherhood is formed.

1849

1850

Thomas Carlyle, The French Revolution? Charles Dickens, The Pickwick Papers. Dickens, Oliver Twist; Elizabeth Barrett, Seraphim and Other Poems. Dickens, Nicholas Nickleby, Mrs. Hemans (d. 1835), collected works; Charles Darwin, The Voyage of HMS Beagle (JMW Turner, The Fighting Temeraire; Stendhal, The Charterhouse of Parma). Robert Browning, Sordello. Carlyle, On Heroes and Hero Worship; Dion Boucicault, London Assurance. TB Macaulay, Lays of Ancient Rome; Alfred Tennyson, Poems. Carlyle, past and present. John Ruskin, Modern Painters (5 vols. 1860). Dickens, Martin Chuzzlewit; Benjamin Disraeli, Coningsby, Elizabeth Barrett, poems; William Barnes, Poems of Country Life in the Dorset Dialect; William Makepeace Thackeray, Barry Lyndon's Happiness. Disraeli, Sybil, or Two Nations; John Henry Newman, Essay on the Development of Christian Doctrine; R. Browning, Dramatic Romances and Lyrics (Edgar Allan Poe, Tales of Mystery and Imagination). Charlotte, Emily and Anne Brontë, poems by Currer, Ellis and Acton Bell. Edward Lear, The Book of Folly. Anne Bronte, Agnes Grey; Charlotte Bronte, Jane Eyre; Emily Brontë, Wuthering Heights; Anthony Trollope, Ballycloran Macdermots; Tennyson, Princess. Anne Brontë, Tenant of Wildfell Hall. Dickens, Dombey and Son; Gaskell, Mary Barton; Mill, Principles of Political Economy, Thackeray, Vanity Fair, Arthur Hugh Clough, The Bothie of Tober-naVuolich. Charlotte Bronte, Shirley, Macaulay; History of England (5 vols to 1861). Ruskin, The Seven Lamps of Architecture; Thackeray, Pendennis. Dickens, David Copperfield; Elizabeth Barrett

1851

Grand Exhibition at the "Crystal Palace".

1851

1852

The Victoria and Albert Museum opened.

1852

1853

1854

Crimean War with Russia (until 1856).

1854

1855

Browning, Sonnets from the Portuguese. Dante Gabriel Rossetti and others, The Germ; Tennyson, in memory. William Wordsworth, Prelude. Ruskin, The Stones of Venice (3 vols. 1853); E. B. Browning, Casa Guidi Windows. JH Newman, Discourse on the Scope and Nature of University Education. Thackeray, The History of Henry Esmond. Charlotte Bronte, Villette; Dickens, The Gloomy House; Elizabeth Gaskell, Cranford; Matthew Arnold, Poems. Dickens, Hard Times? Thackeray, beginners? Tennyson, The Charge of the Light Brigade; Coventry Patmore, Angel in the House (4 parts 1862). Gaskell, North and South. Trollope, the Guardian; R. Browning, Men and Women; Tennyson, Maud (Walt Whitman, Leaves of Grass).

[P 250] Events and Publications 1837-80 Continuation 1856 1857

Band Indian.

1857

1858 1859 1860 1861

American Civil War (to 1865). Prince Albert dies.

1862

Prince Bismarck becomes Prussian Chancellor (until 1862-1890). The London Underground was launched. 1863 1864

1863

1861

1865

1866

1867

Benjamin Disraeli's Second Reform Bill.

1867

1868

W. E. Gladstone PM (until 1874). First Trade Union Congress 1868.

1869 1870 1871

The Anglican Church in Ireland was dissolved. 1869 The Prussians defeat Napoleon III at Sedan. 1870 Abolition of the Paris Commune. 1871 Non-Anglicans allowed to attend Oxford and Cambridge. 1872 1873

James Anthony Froude, History of England (12 vols. 1870). Charlotte Brontë, The Professor, Dickens, Little Dorrit; Gaskell, The Life of Charlotte Brontë; Carlyle, Collected Works (16 vols. 1858); Thomas Hughes, Tom Brown's School Days; Trollope, Barchester Towers; E. B. Browning, Aurora Leigh; George Eliot, Scenes from the Life of the Clergy (Gustave Flaubert, Madame Bovary; Charles Baudelaire, Les Fleurs du Mal). Carlyle, Frederick the Great (8 vols. 1865); Clough, Amours de Voyage. Dickens, A Tale of Two Cities? Eliot, Adam Bede, "The Lifted Veil." Wilkie Collins, Woman in White; Eliot, The Mill on Thread. Dickens, Great Expectations. Thackeray, The Four Georges; Trollope, Framley Vicarage; Francis Turner Palgrave (ed.), The Gold Treasury; D. G. Rossetti (trans.), Early Italian Poets. E. B. Browning, last lines. George Meredith, Modern Love; Christina Rossetti, Goblin Market. Eliot, Romola; John Stuart Mill, Utilitarianism. Newman, Apologia Pro Vita Sua; Trollope, can you forgive her? R. Browning, Dramatis Personae. Arnold, Essays in Criticism; Lewis Carroll, Alice in Wonderland? Dickens, our mutual friend. Newman, The Dream of Gerontius. Eliot, Felix Holt; Elizabeth Gaskell (d. 1865), Wives and Daughters; Algernon Charles Swinburne, Poems and Ballads. Trollope, The Last Chronicle of Barset (Leon Tolstoy, War and Peace). Collins, Moonstone; Browning, Ring and Book; William Morris, Earthly Paradise (3 vols., 1870). Matthew Arnold, Culture and Anarchy. Disraeli, Lothair; Newman, The Grammar of Consent. Eliot, Middlemarch (4 vols. 1872). Hardy, Under the Greenwood Tree. Arnold, literature and doctrines. Hardy, a pair of blue eyes. Walter Pater, Studies on

1874

Disraeli becomes Prime Minister (until 1880).

1874

1875 1876

Public Health Law. The invention of the telephone.

1875 1876

1877

Empress Victoria of India.

1878

1879

Gladstone denounces the imperialism of the Conservative government of 1879. 1880

Renaissance. Hardy, away from the madding crowd. James (BV) Thomson, "The City of Horrible Night" Trollope, The Way We Live Now. Eliot, Daniel Derrod; Henry James, Roderick Hudson. Hardy, The Return of the Natives (Leon Tolstoy, Anna Karenina). James, Daisy Miller, Europeans. (Fyodor Dostoyevsky, The Brothers Karamazov).

Magazines introduced regulated romance into Victorian homes - for example, through the novels of Jane Austen. In this simple sense, all later literature—even the anti-romantic literature of the modernists—is post-romantic. Victorian narrative history has a lot to do with novel writing. Scott's desire to tell the story of race was felt by Thackeray, Dickens and George Eliot, who recreate the worlds [p. 251] around their childhood. In an age of disorienting change, historical thought was stimulated by Carlyle's trumpet blasts in The French Revolution, Heroes and Hero-Worship, and Past and Present. Carlyle's effects can be read in Ruskin, Dickens and William Morris.

Abundance The readership, larger than before, was regularly fed with serials and three-story novels. The collective editions of popular best-selling novelists and prophets and scholarly prose writers such as John Henry Newman and Walter Paten run many volumes. At a time when engineering marvels appeared every month and the post office delivered several parcels a day in London, Dickens was considered hyperactive. Trollope typed 2-3,000 words a day before going to work at the post office. He invented the pole, went hounding midweek and Saturday, and wrote seventy books. A poem by Tennyson, Browning, or Morris does not fit into a thousand pages. Lesser writers such as Benjamin Disraeli, Bulwer Lytton, Charles Kingsley, Mrs. Oliphant and Vernon Lee were equally prolific. The Victorian vibe continued less happily in Thomas Hardy, Henry James, Joseph Conrad and Edwardian Ford Madox Ford. Since then, serious novelists have become less prolific, although exceptions include D. H. Lawrence (1885-1930) and the American William Faulkner (1897-1962). To some, this abundance seemed overwhelming long before 1914. But by the time Lytton Strachey's Eminent Victorians was published in 1918, most of what they believed, assumed and hoped for had died. Strachey's reversal of Cardinal Manning, Dame Florence Nightingale, Dr. Thomas Arnold and General Gordon sold well. The Victorians liked to poke fun at Dickens, Lewis Carroll, Edward Lear, B.S. Gilbert and Oscar Wilde and had a genius for light and silly poems (not the same thing). But the modernists mocked the Victorians, who are not always taken seriously, even by scholars. Although universities invested heavily in Victorian literary culture, quality remains a criterion in critical history. Much of this literary profusion has human or cultural significance. How much artistic value does it have?

Queen Victoria opens the Great Exhibition at the Crystal Palace, Hyde Park, London, 1 May 1851.

[P 252] Before proceeding to this question, a change in the author's position must be noted. The novel became an important common pastime at the same time that books became big business. The author now worked for the public through a publisher. While Wordsworth had a governmental limbo and the Prince Regent forced a reluctant Miss Austen to dedicate an Emmy to him, Victorian writers appealed to the public. It is true that the Queen liked Tennyson to read to her and that she ordered all the works of Lewis Carroll. When she wanted to meet Dickens, he refused to introduce himself. Dickens was both a merchant and a literary wizard, but not every writer could trade letters. Edward Lear, the twentieth child, was tutor to Lord Derby's children. Robert Browning, Edward Fitzgerald and John Ruskin had private incomes. Lewis Carroll was a mathematics teacher, Trollope a civil servant, Matthew Arnold a school inspector. However, commercial publishing and the personal finances of writers meant that few Victorians treated literature as art - unlike Jonson, Milton, Austen or Keats, none of whom were wealthy. There were perfectionists in the 1990s - W. S. Landor, Emily Brontë, Christina Rossetti, J. H. Newman, Matthew Arnold, Gerard Hopkins, Walter Paten Henry James and many others. The other perfectionists, Tennyson and Wilde, prospered very well, and George Eliot made millions in modern money, though less than Dickens. But few Victorian novels are as well written as Wuthering Heights or Middlemarch, and few Victorian poems are perfect. What was perfection compared to the power of imagination and emotion, moral passion and the transmission of a vision, preferably to a crowd? The popularity of romance, combined with the need to supply the press quickly and regularly, had an inflationary effect on the literary medium. The quality of the writing of Carlyle, Thackeray, Ruskin and Dickens is more grossly uneven than that of their 18th century predecessors. In retrospect, and compared to today's Victorian confidence in middle-class tastes, it's impressive. The quality of novels published in monthly magazines is high, if not consistent. Ordinary talents were strained by the frenetic pace of serial publication, but Dickens rejoiced in it. His novels could have been shorter, but few would want less. The profusion and unevenness of Victorian writing do not lend themselves to the succinct generalizations of a brief history of literature. For the curious reader, however, it is timelessly compensated in its vast variety and in the unprecedentedly full and personalized set of images it provides for its time. Readers of Christopher Ricks' New Oxford Book of Victorian Verse (1988) are in for some pleasant surprises.

Why wise? The enduring influence of Victorian thinkers such as Carlyle, Mill, Ruskin, Newman, Darwin and Arnold requires some preliminary attention. Why did this new animal, the Victorian sage, appear? Why has secular literature become so important? Why did the saintly Newman write two novels and the statesman Disraeli sixteen? Why did another prime minister, Gladstone, publish three books on Homer and the third, Lord Derby, translate Homer? Why did Matthew Arnold believe that poetry would replace religion? Deism and skepticism in the 18th century reduced both what educated Christians believed and the force with which they believed it. During the French Revolution, some intellectuals (not all radicals) were not Christians. Public meetings gave orators new opportunities, and dissent became more political than religious. In the liberal reforms of 1828-33, the Church of England lost its right [p. 253] monopoly. Most Victorians attended a church or chapel, although the Midlands and northern factory towns had fewer churches, which did not always produce convincing leadership. In an age of rapid change and vanishing signs, guides to the past, present and future were needed, and lay preachers appeared. Some were dissidents, some skeptical, some unscrupulous. Carlyle and Ruskin came from Scottish Calvinist backgrounds to create a pulpit in the English press. Disbelieving intellectuals such as George Eliot sought guidance and provided guidance. The Oxford Movement renewed the Catholic heritage of the Church of England. Most preachers, of course, preached from Anglican pulpits, such as Charles Kingsley of Broad Church, who also preached from university lecterns, as did his Christian Socialist friend, the Reverend F.D. Mauritius. These thinkers were the first to recognize and understand the impact of industrial capitalism on social and personal life, effects that continue to this day. Their often precise analyzes are rarely read today, because the tone in which Carlyle and Ruskin address the public sounds strange today. However, they exerted a profound influence, so long assimilated as to fall into oblivion, on many important currents of national culture, such as Neo-Gothism, Anglo-Catholicism, Christian Socialism, British Marxism, "New England" Toryism, the trade union movement, the Arts and Crafts, the National Trust, the Society for the Protection of Ancient Monuments and the cult of the environment, art and literature. The society and conditions shaped by the industrial revolution met the first reaction to these thinkers.

Thomas Carlyle The voice of Thomas Carlyle (1795-1881) was heard immediately after the silence of the romantic poets. The University of Edinburgh took the stonemason's son out of the Presbyterian ministry for which he was destined, but left him dissatisfied with scepticism. Religion was created by mankind to meet human needs: its old clothes must be thrown away, updated, replaced with new man-made beliefs. This is the subject of Sartor Resartus ("The Tailor in Disguise"), ostensibly the autobiography of a mad German philosopher, edited by an equally fictitious editor. The romantic heart is similarly "worked out" by the enlightened head in Edgeworth's Castle Rackrent (1800) and Hogg's Justified Sinner (1832), but Carlyle's work is much more

Thomas Carlyle (1795-1881) Signs of the Times (1829), Characteristics (1831), Sartor Resartus (1833-4), History of the French Revolution (1837), Heroes and Hero Cult (1841), Chartism (1839), Past and Present (1843), Letters and Speeches of Oliver Cromwell (1845), Occasional Discourse on the Niger (1849), Pamphlets in the Last Days (1850), Life of John Stirling (1851), Life of Frederick the Great of Prussia (1858-65).

unusual in form and style. The chaotic style of the book, once caught up in its message, makes it difficult to read. After arduous years studying German thought and translating Goethe, Carlyle moved from Craigenputtock, Dumfries, to Chelsea, where the History of the French Revolution made him famous. Despising metaphysical and materialist thinkers, he forged a belief in Life, intuition and action, and in historical heroes who transcended human limitations. His great statesman, priest, man of action, captain of industry, man of letters - with energy he realizes his vision. Serious action is good in itself. the vision itself is secondary. Carlyle's cunning, cunning and conviction cannot hide the lack of logic, the substitution of means for ends. This is the attitude that paved the way for the "world-historical" man, the Hitlers and Stalins of humanity's religion. Carlyle was one of the first to diagnose the ills that industrial capitalism had brought to society. He saw the misery of the factory worker whose work was a source of wealth: without participation and pride in the processes to which he was enslaved. they were exploited, underpaid, rejected (unemployment was high in the 1840s) and condemned to workhouses. Carlyle's analysis was admired by Karl Marx when he resorted to [p. 254] liberal England. Marx's solution was political: class war and the victory of the proletariat. Carlyle's warning was moral: those to whom evil is done return evil. The cure, past and present, is a renewal of the old arrangements: leaders who act, a renewed feudalism. Carlyle argues that Gurth, Ivanhoe Scott's Saxon swineherd, knew his master, his position, and the value of his work. Unlike the factory worker, Gurth's subject was intellectually free. This idealization of mutual respect between different strata of pre-industrial society, found in Burke, Scott, Cobbett's Rural Rides (1821-) and Pugin's Contrasts (1836), is found again in Disraeli, Ruskin and even Morris. Anti-capitalist, it was more often paternalistic than progressive. Carlyle's political legacy was a distrust of revolution and a fear of the mob, which found memorable expression in his French Revolution, the source of Dickens's Tale of Two Cities.

John Stuart Mill John Stuart Mill (1806-73) was the son of James Mill (1773-1836), a Scottish clergyman who came to London like Carlyle. A friend of the economist David Ricardo and the philosopher Jeremy Bedham, James forced his young son through a famously rigid educational program. At the age of 16, J. S. Mill founded the Utilitarian Society to study Bentham's idea that all policies should be judged by what would have "produced the greatest happiness of the greatest number" through a "calculus of happiness". As Mill reports in his Autobiography (1873), as a young adult he "felt lifted up to a height from which I could look out over a vast mental field, and see intellectual effects extending to a distance beyond all calculation." This biblical metaphor recalls both Swift's Academy of Searchlights and Bentham's Panopticon, a laboratory design where each prisoner can be overseen by a single all-seeing person. (All prisoners saw the warden's elevated observation room, but were unable to tell if he was watching them there.) British reformers followed Bentham's design throughout the nineteenth century, but its reductionist and mechanistic model his society was anathema to Carlyle and Dickens (see image on page 255). At the age of 20, Mill suffered a depression from which he was rescued by reading Wordsworth's poetry - "the very culture of feeling I sought". Mill's self-conscious essays on Bentham and Coleridge balance rational material improvement with emotional and intellectual development. They are a good starting point for understanding post-romantic culture and an advertisement for the liberal mindset of the 19th century. Intellectual clarity is marked by the prose works On Liberty (1859), Principles of Political Economy (1848) and Utilitarianism (1863).

John Ruskin The most romantic prose of the Victorian sages is found in John Ruskin (1819-1900). Its eloquent response to social problems had a fascinating effect on the thinking and lives of young people: on William Morris and Oscar Wilde, on Gandhi who read it on trains in South Africa, on Marcel Proust who translated it (with some help) into French . . Ruskin, untrained in aesthetics, was to be the great English art critic. He then turned from art and architecture to society, denouncing the despicable greed of England and finally, in apocalyptic tones, the pollution of the natural world by the "Storm Cloud of the 19th Century". [P 255] Ruskin's greatness is as striking as his singularity, an example of the influence of evangelicalism and romanticism on an only child. Of his first glimpse (aged 14) of the Swiss Alps at sunset, he wrote (aged 70) that "the visible walls of Eden lost could not have been more beautiful". Like the Alps at sunset, Ruskin's work is vast, awe-inspiring and easy to get lost in. It is Coleridge-like in its scope, but less metaphysical and more moral in its dialogicity. It has bits of rhythmic harmony almost as beautiful as Tennyson's verse: delightful insight and elaboration, social insight and prophetic power. Of the parts of her description, Virginia Woolf wrote that it was as if "all the fountains of the English language were set to frolic in the sun." He was a charming public speaker, but could become eccentric or obsessive. Ruskin, like Carlyle and Dickens, was outraged by the brutality and waste of industrial society and the amoral neutrality of political economists. He proposed radical and collective human solutions in both art and politics. He lost the narrowness of his upbringing, but regained his Christian faith. He called himself a Tory of the school of Homer and Sir Walter Scott and "a communist, the reddest of reds". Ruskin's first major work, Modern Painters (5 vols., 1843-60), was interrupted by The Seven Lamps of Architecture and The Stones of Venice (3 vols., 1843-60).

"Contrasted Residences for the Poor", one of architect A. W. Pugin's polemics (1830; revd edn 1841). The modern poorhouse is a rational House of Improvement, like Bentham's Panopticon (see page 254). his turnkey suppliers and "makers" anticipate Dickens. In turn, the medieval poorhouse provides food, loving care and Christian burial.

[Π 256] 1851-3). Αποχώρησε από την υπεράσπιση του Άγγλου ρομαντικού ζωγράφου JMW Turner για να διατηρήσει στην πεζογραφία τη μεσαιωνική αρχιτεκτονική της Ευρώπης που καταστράφηκε εκείνη την εποχή. Σχεδίασε και μέτρησε τα κύρια γοτθικά κτίρια της Βενετίας σαν γεωλόγος, εξετάζοντας τα στοιχεία της αρχιτεκτονικής και της διακόσμησής τους. Ο τόμος 1 αναλύει τα αποτελέσματα αυτής της πρωτότυπης έρευνας, ταξινομώντας το καλό και το κακό. Ο τόμος 2 καθαρίζει τη Βενετία από τη μεταμεσαιωνική φήμη της και φημίζεται για τον καθορισμό, μετά από μια φανταστική εναέρια άποψη της Ευρώπης, της «φύσης του γοτθικού». Αντλούσε την υγεία της γοτθικής αρχιτεκτονικής από την κατάσταση των παραγωγών της στις συντεχνίες χειροτεχνίας, σε αντίθεση με το ομοιόμορφο νεκρό φινίρισμα των βρετανικών προϊόντων και την κατάσταση των κατασκευαστών τους. (Ο αρχιτέκτονας της Γοτθικής Αναγέννησης A. W. Pugin προέβλεψε αυτές τις απόψεις στο Contrats (1836). Ο Ράσκιν δεν το παραδέχτηκε, ίσως επειδή ο Πούγκιν ήθελε να αναιρέσει τόσο τη Μεταρρύθμιση όσο και την Αναγέννηση.) η μηχανή τον οδήγησε να καταδικάσει τον ανταγωνισμό και την εμπορευματοποίηση. Μετά το 1860 βυθίστηκε στη σφοδρή προπαγάνδα των τεχνών και της βιοτεχνίας, της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής θεωρίας. Μοίρασε χρήματα, διαλέξεις, φυλλάδια και δημόσιες επιστολές, ίδρυσε σχολεία, οργάνωσε το Guild of St. Jerzy και δίδαξε στο Εργατικό Κολλέγιο. Ήταν ο πρώτος καθηγητής τέχνης του Slade της Οξφόρδης, παραιτούμενος δύο φορές. Όλο και πιο απομονωμένος, είχε περιόδους παραλήρημα. Μετά το 1889 αποσύρθηκε στο Brantwood, το σπίτι του στο Coniston Water, μιλώντας ελάχιστα και γράφοντας τίποτα. (Η καριέρα του υποτίθεται ότι έμοιαζε παράξενα με αυτή του Αμερικανού ποιητή του εικοστού αιώνα Έζρα Πάουντ.) Πριν σωπάσει, ο Ράσκιν έγραψε μια γοητευτική αυτοβιογραφία, την Praeterita, ένα διαυγές όραμα του χαμένου παραδείσου της παιδικής ηλικίας: προστατευμένη ανατροφή, εκμάθηση της Βίβλου από καρδιάς με τη μητέρα του? ιδιωτική εκπαίδευση? Διαβάζοντας τον Βύρωνα. Οξφόρδη (δεν τον χρησιμεύει και πολύ). μάθετε να σχεδιάζετε (πολύ καλό). Το ταξίδι άνοιξε τα μάτια του: σε μια άμαξα ειδικά κατασκευασμένη με κάθισμα για τον νεαρό Τζον, οι Ράσκιν επισκέφτηκαν τα σπίτια των πελατών (ο πατέρας του ήταν εισαγωγέας σέρι, συνεργάτης του Pedro Domecq), στη συνέχεια περιόδευσαν στη Νορμανδία στην Ελβετία και τη βόρεια Ιταλία. Σπούδασε γεωλογία, περπάτησε και σκίτσαρε στις Άλπεις ή στη Σκωτία. Στην Praeterita, η τελευταία επιθυμία του μεταρρυθμιστή είναι να αναδιατάξει τα νεανικά οράματα και να μας κάνει να δούμε – τον ​​Ροδανό, τις Άλπεις, ένα δέντρο. Αυτή η ηρεμία μετά την καταιγίδα δεν διαταράσσεται ούτε μια λέξη για τον κανονισμένο γάμο που κατέληξε σε δημόσιο σκάνδαλο. η συντριβή του με το Rose La Touches, η αγωγή του εναντίον του Whistler. Οι αρχές του Ράσκιν στις τέχνες, τη χειροτεχνία, την αρχιτεκτονική και την οικολογία έχουν ξεπεράσει τις άμεσες αιτίες του. Praeterita ("Things past"), τελειώνει: Fonte Branch, που είδα με τον Charles Norton, κάτω από τις ίδιες καμάρες με τον Dante. Το ήπιαμε μαζί, και εκείνο το βράδυ περπατήσαμε μαζί στους λόφους από πάνω, όπου οι πυγολαμπίδες ανάμεσα στα μυρωδάτα αλσύλλια έλαμπαν ανήσυχα στον ακόμα σκοτεινό αέρα. Πόσο έλαμψαν! κινείται σαν λεπτώς σπασμένο αστρικό φως μέσα από μωβ φύλλα. Πόσο έλαμψαν! από το ηλιοβασίλεμα που έλιωσε σε μια θυελλώδη νύχτα καθώς μπήκα στη Σιένα τρεις μέρες νωρίτερα, οι λευκές άκρες των ορεινών σύννεφων έλαμπαν ακόμα από τη δύση και ο ανοιχτός χρυσός ουρανός ησύχησε πέρα ​​από την πύλη της καρδιάς της Σιένα, με τις ακόμα χρυσές λέξεις του , Cor magis

tibi Sena pandit and fireflies all over the sky and rising and falling clouds mixed with lightning and brighter than the stars. Cor magis tibi Sena pandit is the motto of the city: "More than gates, Siena opens her heart to you." Sunset and farewell converge in Wordsworth's Tintern, Coleridge's Dejection, Keats's Autumn and Shelley's West Wind. The uplifted sky and sad clouds are a Victorian combination. [P 257]

John Henry Newman

John Henry Newman (1801-90) Arians of the Fourth Century (1832), Tracts for the Times (1833-41), The Tamworth Reading Room (1841), An Essay on the Development of Christian Doctrine (1845), Loss and Gain (1847), Discourses on the Extent and Nature of University Education (1852), Apologia Pro Vita Sua (1864), The Dream of Gerontius (1865), An Essay on the Grammar of Consent (1870), The Idea of ​​​​​​a University (1873).

Από τη μια πλευρά, ο ρομαντισμός είναι "θρησκεία που χύθηκε", ένας ορισμός που υπονοεί ότι η θρησκεία είναι ένα συναίσθημα. Αυτή δεν ήταν η άποψη του John Henry Newman (1801-90), του δασκάλου της βικτωριανής μη μυθοπλασίας. Η απομάκρυνση των ορθολογιστών από τη χριστιανική πίστη και τα πρώτα βήματα προς τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους στην Αγγλία προκάλεσαν τον John Keble, μέλος του κολεγίου Oriel της Οξφόρδης, να κηρύξει ένα κήρυγμα το 1833 με θέμα «National Apostasy»: The Perspective of an Atheistic England . Αυτό ξεκίνησε το Κίνημα της Οξφόρδης ή Τρακτριανής, λεγόμενο Tracts for the Times, που ιδρύθηκε από τον Newman και υποστηρίχθηκε από τους Keble και Pusey, επίσης μέλη του Oriel. Οι πραγματείες υποστήριζαν ότι η Εκκλησία της Αγγλίας είχε διατηρήσει την πίστη των αποστόλων και της πρώτης Εκκλησίας. Το 1841, ο Newman, εφημέριος της πανεπιστημιακής εκκλησίας του St. . Ο Νιούμαν, αρχικά ευαγγελιστής και στη συνέχεια φιλελεύθερος, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο φιλελευθερισμός της ευρείας εκκλησίας πρώτα θα αποδυναμώσει και μετά θα διέλυε τη χριστιανική πίστη. Οι επίσκοποι καταδίκασαν τη Συνθήκη 90 και η Νιούμαν έπρεπε να εξετάσει την πιθανότητα ότι η Εκκλησία της Αγγλίας δεν είναι αποστολική και ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι αυτή που ισχυρίζεται ότι είναι. Παραιτήθηκε από το St Mary's και την Αδελφότητά του και το 1845 έγινε δεκτός στην Καθολική Εκκλησία. Καθώς η Οξφόρδη ήταν το πνευματικό κέντρο της θρησκευτικής ζωής της χώρας, η μεταστροφή του Νιούμαν σηματοδότησε ένα ορόσημο στην ιστορία μετά τη Μεταρρύθμιση. Άλλοι κληρικοί και φοιτητές στράφηκαν στη Ρώμη. Ήταν αυτή η «Δεύτερη Άνοιξη» του Αγγλικού Καθολικισμού; Το 1846 ο Νιούμαν έφυγε από την Οξφόρδη για να επισκεφτεί για τελευταία φορά τον λέκτορά του στο κολέγιο: η Τρίνιτι δεν είχε ποτέ μου φερθεί άσχημα. Υπήρχε ένας μεγάλος δράκος λιονταριού στον τοίχο απέναντι από το δωμάτιο του πρωτοετής μου και τον θεωρούσα σύμβολο της μόνιμης κατοικίας μου για χρόνια, μέχρι τον θάνατό μου στο πανεπιστήμιό μου. Το πρωί της 23ης έφυγα από το Αστεροσκοπείο. Έκτοτε δεν έχω ξαναδεί την Οξφόρδη, εκτός από τις ράγες της που φαίνονται από τον σιδηρόδρομο. Αυτό το απόσπασμα είναι από το Apologia Pro Vita Sua, μια μαρτυρία της ζωής του, που γράφτηκε το 1864 ως απάντηση στον Τσαρλς Κίνγκσλεϋ, ο οποίος επεσήμανε επιπόλαια σε μια κριτική ότι ο Νιούμαν, όπως και ο καθολικός κλήρος γενικά, δεν θεωρούσε την αλήθεια ως απαραίτητη αρετή. (Ο Αλέξανδρος Μακμίλαν, ο εκδότης του περιοδικού στο οποίο εμφανίστηκε αυτή η παρατήρηση, ρώτησε ειλικρινά τον Νιούμαν αν αυτή δεν ήταν καθολική θέση.) Η σχολαστική ιστορία του Νιούμαν σχετικά με τις θρησκευτικές του απόψεις απέδειξε την αναλήθεια της κατηγορίας του Κίνγκσλεϋ και έπεισε ένα δύσπιστο κοινό για τη δική του καλή πίστη. Η Απολογία παραμένει μια συναρπαστική πνευματική και πνευματική αυτοβιογραφία. Ο Νιούμαν μελέτησε τους Πατέρες της Εκκλησίας και τον Αγγλικανικό κλήρο του 17ου αιώνα, και όπως αυτοί συνέθεσε για το αυτί, φροντίζοντας για τη ρυθμική και συντακτική οργάνωση, καθώς και για σαφή επιχειρήματα και σαφή λεξιλόγια. Μερικά από τα κηρύγματα, τους ύμνους, τις προσευχές, τα ποιήματα και τη ζωή των Άγγλων αγίων έχουν διασωθεί από τις περιστάσεις τους. όπως και η εκκλησιαστική ιστορία, η θεολογία και η λογοτεχνική του μυθοπλασία. Ένας πρώιμος ύμνος υποδηλώνει τη σεμνότητά του: Μόλυβδος, καλοκάγαθο φως, μέσα στο γύρω σκοτάδι. Οδηγησε με; Η νύχτα είναι σκοτεινή και είμαι μακριά από το σπίτι. Οδήγησέ με. Φύλαξε τα πόδια μου. Δεν ζητάω να δω τη Μακρινή σκηνή. ένα βήμα μου είναι αρκετό. [Π. 258] Πολύ σκοτεινός για τον Kingsley, αυτός ο ύμνος ήταν ο αγαπημένος ύμνος του Thomas Hardy. Το σημαντικότερο έργο του Νιούμαν σε στίχους είναι το Όνειρο του Γερόντιου, το οποίο μεταποιήθηκε σε ορατόριο από τον Έλγκαρ. Αντιπροσωπεύει τη μοίρα της ψυχής μετά το θάνατο. Τα πιο πολύτιμα από τα άλλα έργα του Νιούμαν είναι το The Development of Christian Doctrine, το οποίο συσχετίζει την ιστορική εξέλιξη του χριστιανικού δόγματος με τη διδακτική αρχή της Εκκλησίας και το The Grammar of Concord. Ένα άλλο κλασικό είναι το The Idea of ​​a University, οι ομιλίες του ως ο πρώτος Πρύτανης του University College του Δουβλίνου. Καθορίζει και υπερασπίζεται τη φιλελεύθερη ιδέα της εκπαίδευσης ενάντια στον ωφελιμισμό του Εδιμβούργου και της ιρλανδικής ιεραρχίας, η οποία υπέθεσε ότι το νέο της Κολλέγιο επρόκειτο να διδάξει το Καθολικό δόγμα. Η «ιδέα» του Newman είναι ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι να διδάσκει χρήσιμες γνώσεις ή δογματικές αλήθειες ή να διεξάγει έρευνα, αλλά να εκπαιδεύει φιλοσοφικά και κριτικά, να πειθαρχεί και να διευρύνει το μυαλό. Στην Απολογία του, ο Νιούμαν προσεγγίζει τη χριστιανική πίστη συνδυάζοντας συγκλίνοντα επιχειρήματα από την ιστορία και την προσωπική εμπειρία, καθώς και από τη γραφή, τη φιλοσοφία και τη θεολογία. Η άποψή του ότι η Πρόνοια καθοδήγησε την ιστορική εξέλιξη της χριστιανικής αποκάλυψης εισάγει τον βρετανικό εμπειρισμό στη θεολογία. Το επιχείρημά του από την εμπειρία βασίζεται σε μορφωμένη φαντασία, αναπτύσσοντας ένα ρομαντικό δόγμα. Ο Νιούμαν πίστευε επίσης ότι το Κίνημα της Οξφόρδης αναπτύχθηκε από τον Ρομαντισμό. Εκ των υστέρων, κατάλαβε αυτό το Κίνημα ως

μια αντίδραση στον ξηρό και επιφανειακό χαρακτήρα της θρησκευτικής επιστήμης και λογοτεχνίας της τελευταίας γενιάς ή αιώνα. και ως αποτέλεσμα της ανάγκης για μια βαθύτερη φιλοσοφία που γίνεται αισθητή τόσο στις καρδιές όσο και στο μυαλό του έθνους. και ως απόδειξη και ως μερική εκπλήρωση αυτής της ανάγκης, όπως επιβεβαίωσαν ακόμη και οι μεγάλοι συγγραφείς της γενιάς. Ανέφερα για πρώτη φορά τη λογοτεχνική επιρροή του Walter Scott, ο οποίος έστρεψε τα μυαλά των ανδρών προς τον Μεσαίωνα... Στη συνέχεια ανέφερε τον Coleridge, ο οποίος «δοκίμασε την ηλικία του και πέτυχε να ενδιαφερθεί η ιδιοφυΐα του για την υπόθεση της Καθολικής αλήθειας». Η μυθοπλασία του Southey. και ο Φιλοσοφικός Διαλογισμός του Wordsworth. Με αυτόν τον τρόπο, προσδοκά το θέμα του Μιλ για την κουλτούρα των συναισθημάτων του Wordsworth και τον ρόλο που ανέθεσε ο Μάθιου Άρνολντ στην ευφάνταστη λογοτεχνία. Το κεντρικό απόσπασμα της Απολογίας προέρχεται από το «The position of my mind since 1845»: να εξετάσουμε τον κόσμο σε μήκος και πλάτος, την ποικιλόμορφη ιστορία του, τις πολλές ανθρώπινες φυλές, την καταγωγή τους, το πεπρωμένο τους, την αμοιβαία αποξένωση, τις συγκρούσεις τους. και μετά τους τρόπους, τα έθιμα, τις κυβερνήσεις, τις μορφές λατρείας τους. οι επιχειρήσεις τους, οι άσκοπες πορείες τους, τα τυχαία επιτεύγματα και οι κατακτήσεις τους, αδύναμα συμπεράσματα από μακροχρόνια γεγονότα, σημάδια τόσο αδύναμα και διεφθαρμένα, εποπτικού σχεδίου, η τυφλή εξέλιξη αυτού που αποδεικνύεται ότι είναι μεγάλες δυνάμεις ή αλήθειες, η πρόοδος των πραγμάτων σαν από παράλογα στοιχεία και όχι προς τελικές αιτίες, το μεγαλείο και τη μικρότητα του ανθρώπου, οι μακρόπνοοι στόχοι του, η σύντομη διάρκειά του, η αυλαία που κρέμεται από το μέλλον του, οι απογοητεύσεις της ζωής, η ήττα του καλού, η επιτυχία του κακού, ο σωματικός πόνος , η ψυχική οδύνη, η επικράτηση και η ένταση της αμαρτίας, η συντριπτική ειδωλολατρία, η διαφθορά, η ζοφερή απελπιστική αθεΐα, αυτή η κατάσταση όλης της ανθρωπότητας, η τόσο τρομακτική αλλά με ακρίβεια περιγράφεται στα λόγια του Αποστόλου, «χωρίς ελπίδα και χωρίς Θεό στον κόσμο». Όλα αυτά είναι ένα ιλιγγιώδες και τρομακτικό όραμα. και επιβάλλει στο μυαλό μια αίσθηση βαθύ μυστηρίου που είναι απολύτως πέρα ​​από την ανθρώπινη ανάλυση. Τι πρέπει να ειπωθεί για αυτό το συγκλονιστικό, εκπληκτικό γεγονός; Μπορώ μόνο να απαντήσω ότι είτε δεν υπάρχει Δημιουργός, είτε αυτή η ζωντανή κοινότητα των ανθρώπων απορρίπτεται με την αληθινή έννοια από την παρουσία Του... Και έτσι διαφωνώ για τον κόσμο - αν υπάρχει Θεός, αν υπάρχει Θεός, η ανθρώπινη φυλή είναι μπερδεμένη σε κάποια τρομερή γηγενή συμφορά. Αυτό είναι ασυμβίβαστο με τους σκοπούς του Δημιουργού του. Είναι ένα γεγονός, ένα γεγονός τόσο αληθινό για μένα όσο και το γεγονός της ύπαρξής του. έτσι το δόγμα αυτού που θεολογικά ονομάζεται προπατορικό αμάρτημα γίνεται σχεδόν τόσο βέβαιο για μένα όσο και ότι ο κόσμος [σελ. 259] υπάρχει, και επειδή η ύπαρξη του Θεού... Ας υποθέσουμε ότι η θέληση του Δημιουργού είναι να παρέμβει στις ανθρώπινες υποθέσεις και να διασφαλίσει τη διατήρηση στον κόσμο της αυτογνωσίας τόσο καθορισμένης και διακριτής ώστε να αποτελεί απόδειξη ενάντια στην ενέργεια του ανθρώπινου σκεπτικισμού. .. Το τελευταίο είναι ένα επιχείρημα που τον οδηγεί να πιστεύει στη διδακτική εξουσία της Καθολικής Εκκλησίας.

Charles Darwin In Voyage of the Greyhound (1845), Charles Darwin (1809-82) recounts his experiences as a ship's naturalist on an expedition to South America in 1831-6. Like poets from Wordsworth to Thomas Hardy, he felt that ordinary people surpassed him in noticing things easily overlooked and observing them carefully. The observations led to the theory systematically demonstrated in The Origin of Species (1859) that species evolve by retaining the characteristics of their most successful members. The Descent of Man (1871) gathered new evidence for the old idea that humans descended from great apes. Darwin wrote carefully but had a great impact. Geology has shown that the Earth is millions of years old. "Higher criticism," as it was called to distinguish it from textual criticism, questioned the historical basis of supernatural events in Scripture. Geology, evolution, and scientific history together have shown that the Bible is not scientific history. Many British Protestants had both an experiential model of truth and an implicit belief in the literal truth of the Bible. These two simple concepts were now in conflict. If the creation account in Genesis was neither scientific nor historical, could it be true? If not, was the New Testament true? Evolution has challenged Christian views of the beginning and end of humanity. Some, like Tennyson, have modified their belief in the existence of God and the special destiny of mankind. Others, like Thomas Hardy, felt cheated. Darwin was not a social critic, but his work was very influential, as seen in the novels of George Eliot.

Matthew Arnold The last thinker of the mid-Victorian era was Matthew Arnold (1822-88), son of Dr Thomas Arnold, a reforming headmaster of Rugby School. Matthew had a sense of duty as a father, but chose to conduct his own middle-class educational mission in a cooler tone, more French than British or, to use the terms Civilization and Anarchy, more Greek than Jewish. He turned his talents from writing poetry to exploiting the value of European and biblical literature. Arnold's prose is, along with Newman's, one of the most persuasive writings of the Victorian era. Arnold writes as a layman rather than a prophet. critic, not wise. Dressed in this elegant fashion, he traveled the provinces for thirty-five years as a school inspector. But the smiling lecturer had a serious concern: he saw a new ruling class obsessed with profit, utility and morality, oblivious to ugliness, untouched by great ideas or beautiful ideals. In its martial culture and anarchy, it rejects aristocracy as

Matthew Arnold (1822-88) The Stray Reveler and Other Poems (1849), Empedocles on Etna (1852), Essays in Criticism (1865, 1868), Schools and Universities on the Continent (1868), On the Study of Celtic Literature ( 1867 ), Culture and Anarchy (1869), The Garland of Friendship (1871), Literature and Dogma (1873).

Barbarians and mocks the middle class as Philistines - an affront to the Puritan belief in the English as the chosen race. The terms "culture" and "philistine" gained lasting popularity. His literary criticism will be mentioned later, but his prediction that in the future the consolation of religion will come from poetry [p. 260] deserves a final mention in the description of Victorian sages. His successor, Walter Pater (1839-94), mentioned in Chapter 11, was a critic not of society but of art, literature and individual life.

Dalsza lecture Holloway, J. The Victorian Sage: Studies in Argument (Λονδίνο: Macmillan, 1953). Houghton, WE The Victorian Frame of Mind: 1830-1870 (New Haven: Yale University Press, 1957). Young, GM Victorian England: Portrait of an Age (Οξφόρδη: Oxford University Press, 1936; annotated by GK Clark, Oxford: Oxford University Press 1977).

[PI. 261]

9. Poetry Survey This survey of Victorian poetry up to 1880 is limited to the main elements listed below, ignoring notable minor poets such as Emily Brontë, William Barnes, Edward Fitzgerald, William Morris, George Meredith, Coventry Patmore and C.S. Calverley. The rich variety of Victorian poems is well illustrated in the anthologies listed in "Further Reading" (page 271). While Victorian verse is essentially post-romantic, giving new variations to the personal, subjective, emotional and idealistic impulses of the romantics, it is more diverse than it suggests. Expressive and eloquent, it is also descriptive, concerning nature and domestic and urban life. He often semi-dramatizes characters from history, legend, and literature. Browning, Clough, and Hopkins suggest that particularity of subject, language, and meter is equally pronounced in less serious and less important poets.

Contents Victorian Romantic Poetry Minor Verses John Clare Alfred Tennyson Elizabeth Barrett and Robert Browning Matthew Arnold Arthur Hugh Clough Dante Gabriel and Christina Rossetti Algernon Charles Swinburne Gerard Hopkins Further Reading

Victorian Romantic Poetry A Fine Poem by John Clare Of the minor poems between Byron and Tennyson we admire the best works of Walter Savage Landor, George Darley, and Thomas Lovell Beddoes, and may correspond to the sentimental writings of Tom Moore and Mrs. Felicia Hemans, but the poetry of John Clare (17931864 ) is of value as a whole. His Poems Descriptive of Country Life and Scenery (1820) and later volumes are faithful descriptions of old country life. Clare, a farm labourer, describes in a simpler tone than Crabbe and more detailed than Wordsworth: "I peeled the straw and got a bundle too." His innocence shows in "I Am". Troubled by the move from his Northamptonshire village, Clare spent